1. PAULO FREIRE ( 1921-1997)
BIOGRAFÍA:
- Nace o 19 de setembro de 1921 no barrio de Casa Amarela de
Recife ( Pernanbuco, Brasil ) onde vive ata 1931.
- 1944, antes de finaliza-los estudos universitarios de dereito
cásase con Elza Maia Costa Oliveira, profesora de primaria.
Elza influíu para que Paulo deixase os estudos de dereito e se
adicase á Pedagoxía.
- 1967, desde 1961 Paulo desenvolveu a práctica na educación e
cultura popular en Recife, desenvolvendo entón o método da
palabra xeneradora. Proposta práctica dialóxica e
antiautoritaria. É necesaria unha educación que favoreza a
comunicación entre as persoas como unha acción pedagóxica
para a liberdade do oprimido. Aparece a súa publicación
Educaçao como prática de libertade(1967).O golpe de Estado de
1964 detivo tódo-los seus esforzos.
2. - 1970, en 1969 publícase Pedagoxía do Oprimido.
- 1991, de 1989 a 1992, asume a Secretaría de Educación da
Prefectura de Sao Paulo. Estapa carácterizada pola implicación
no seu traballo, na búsqueda de modelos político-pedagóxicos
inspirado no concepto de escola pública popular, cos seus
obxectivos, instrumentos e xestiónm democrática da escola.
- 1992, Paulo dá clases na Universidade de Sao Paulo e múltiples
conferencias e viaxes.. Aparece Pedagoxia da esperança: un
reeecontro com a pedagoxia do oprimido.(1992). Paulo fai
unha similitude da esperanza como utopía.
- 1996, en pleno resurximento do neoliberalismo o noso autor
prantéxase o tipo de educación que necesitarían os homes e
mulleres do século que vén. Estas reflexións aparecen na
publicación Pedagogia de la Autonomía. Saberes necesarios à
prática educativa.
- 1997, a comezo do mes de maio morre dun infarto deixando un
legado para que os/as educadores/as do mundo desenvolvan.
EIXOS DO SEU PENSAMENTO PEDAGÓXICO:
A educación como práctica política
- “La concientización pasa por la toma de conciencia pero la
profundiza”
- “No puede haber democracia educativa si no hay
democracia en la economía y en la política”
- “Necesitamos reinventar las formas de acción política”
- “La utopía posible es trabajar para hacer que nuestras
sociedades sean más vivibles, más deseables para todo el
mundo, para todas las clases sociales”
3. A práctica educativa crítica
Concepción bancaria da educación: na visión bancaria da
educación “o saber, o coñecemento, é unha donación daqueles que
se xulgan sabios aos que se xulgan ignorantes. Donación que se
basa nunha das manifestacións instrumentais da ideoloxía da
opresión”.
- “El ser que se sabe inacabado entra en un permanente
proceso de búsqueda”
- “El profesor simplista considera que los educandos nunca estarán a la altura de
comprenderlo y entonces reduce la verdad a una verdad a medias, es decir, a una falsa
verdad. La obligación de profesores y profesoras no es caer en el simplismo porque el
simplismo oculta la verdad, sino la de ser simples. Lo que nosotros tenemos que hacer es
lograr una simplicidad que no minimice la seriedad del objeto estudiado sino que la
resalte.”
- La policitidad es inherente a la práctica educativa.
- No rechazo las cosas burguesas, sino de la concepción
burguesa de la vida.
- “Todo tiempo educativo es tiempo de pregunta”.
- “Sin límites no hay libertad, como tampo hay autoridad”