1. 05.05.2012
Ամուսնությունից հետո բնակվել ծնողների հե՞տ, թե՞ առանձին.
հոգեբանի խորհուրդները
Հայ իրականության մեջ նորապսակ-
ները, անկախ ամեն ինչից,
հիմնականում բնակվում են տղայի
հայրական տանը: Ճի՞շտ է արդյոք
նորապսակների՝ ծնողների հետ
բնակվելը:
LN-ի հարցերին պատասխանել է
հոգեբան Միհրդատ Մադաթյանը:
«Ասել, որ ծնողների հետ ապրելը
միանշանակ լավագույն տարբերակն
է, սխալ է, ասել, թե առանձին ապրելն
է ճիշտ, դա էլ է սխալ: Երկու տարբերակներն էլ ունեն իրենց առավելություններն ու
թերությունները: Եթե նորապսակները մոտ 30-35 տարեկան հասուն մարդիկ են, և
ցանկանում են ընտանիք կազմել, ծնողներն էլ ակտիվ են և սիրում են նրանց ուղղություն
ցույց տալ, այստեղ առանձին ապրելը բնականաբար ավելի ճիշտ է: Իսկ եթե նորապսակները
20-22 տարեկան են և նոր են սկսում կյանքը տեսնել, ծանոթ չեն ոչ դժվարություններին, ոչ
հղիության, ոչ երեխա ունենալու, կենցաղ վարելու խնդիրներին, այստեղ արդեն ծնողների
օգնությունը կարևոր է: Պարզապես պետք է պատկերացնել, թե ինչպիսի դեր պետք է խաղան
ծնողները: Հենց այստեղ է ամբողջ խնդիրը: Հիմնականում խնդիրները լինում են սեփական
անձի կայացման պատճառով, երբ շատ ուշ տարիքում ծնողները երեխաների միջոցով
փորձում ենք կայացնել սեփական անձը, այլ ոչ թե մտածում են այդ ընտանիքի լավ լինելու
մասին: Այստեղ առանձին, թե միասին կապրեն՝ խնդիրը մնում է նույնը: Ճիշտն այն է, երբ որ
և՛ տղայի, և՛ աղջկա ծնողները իրենց անձը մի կողմ դնելով փորձում են կայացնել
նորաստեղծ ընտանիքը, և ոչ թե լինել թելադրողի կարգավիճակում: Ծնողի դերը խորհուրդ
տալն է, և պետք է թողել, որ երիտասարդներն իրենք ընտրեն՝ հետևեն խորհրդին, թե ոչ:
Պետք չէ պարտադրել խորհուրդը, քանզի կամայական դեպքերում այն կարող է դրական
չանդրադառնալ»:

2. Հաճախ լինում են դեպքեր, երբ մայրական խանդը չի թողնում տղային իր կնոջ հետ առանձ-
նանալ: Այստեղից արդեն լուրջ բարդություններ են առաջանում , և գործը կարող է հասնել
միչև բաժանություն:
«Խանդն արտահայտվում է լրիվ ուրիշ կերպ. օրինակ՝ «դու լավ չես արդուկում. վառեցիր
տղայիս տաբատը» և այլն: Բայց իրականում սա հարսի և սկեսուրի կանացի այն խանդն է,
երբ մի տղամարդու սկսում են կիսել: Խանդն էլ ավելի մեծ է լինում, երբ այդ կինը սկսում է
մտածել, որ նրանք սեռական կապ ունեն: Սկսում է նեղվել, որ այստեղ կա ավտոմատ առա-
վելություն, իսկ նման դեպքում կապը թուլանում է: Հետո սկսում են ուրիշ խնդիրներ, ինչպի-
սիք են՝ «իմ պատրաստած ճաշը չկերար, նրանը՝ կերար», և այսպես մի հիմար մթնոլորտ է
ստեղծվում: Այսպես կարող է խանդել նաև աղջկա մայրը: Դա նորմալ երևույթ է: Երբ մայրը
տեսնում է, որ ինքը կայացած չէ կյանքում և արդեն ծերանում է, իսկ իր աղջիկը երիտասարդ
է, բնականաբար որոշակի խնդիր է առաջանում, միայն թե՝ ենթագիտակցական: Երբ մայրը
շատ գիտակից է լինում կամ սեփական երեխային շատ է սիրում, կանխում է նման խնդրի
առաջացումը, խեղդում է սեփական «ես»-ի կայացման խնդիրը:
Այն ծնողները, որոնք ուլտիմատումային կատեգորիայում են դնում իրենց կողքին լինելու
հարցը, սովորաբար քանդում են այդ ընտանիքը: Այդ դեպքում իր կողքին լինելու իմաստը ոչ
թե նա է, որ օգնեն կամ խրախուսեն, այլ իր կողքին լինելու փաստն էլի սեփական «ես»-ի
կայացման խնդիրն է: Այն դեպքում, երբ ամուսնացողները հնազանդ են, համակերպվող բնա-
վորություն ունեն, ապա ինչ-որ մի բան կարող է ստացվել, իհարկե ոչ այնքան իդեալական
տարբերակի մեջ: Իսկ եթե ամուսնացողները ավելի բողոքական են, ավելի կայացած, բնա-
կանաբար դա վերածվելու է կոնֆլիկտի. լավագույն դեպքում կոնֆլիկտը լինելու է տղայի ու
մոր միջև, և ընտանիքը առանձնանալու է, իսկ վատագույն դեպքում կոնֆլիկտն անցնելու է
հարսի և սկեսուրի մեջ, որը բերելու է բաժանության: Նման իրավիճակներում մենք միջնոր-
դի կարիք ենք ունենում: Եթե սկեսուրը և հարսը իրար հետ խնդիր ունեն կապված տղայի
հետ, հետո այդ տղան հասկանալու է, որ խնդիրն ինքն է, և իրեն են կիսում: Հետևաբար դրա
լուծումը կարող է տալ միայն ինքը: Բայց պիտի լուծվի ոչ թե մեղադրանքներով և պարզաբա-
նումներով, այլ բալանսը պահելով, որպեսզի չկորչի տղամարդու դոմինանտությունը: Կինը
պետք է շարունակի տեսնել նրա մեջ հզոր տղամարդու, այլ ոչ թե «մայրիկի բալիկի»: Եթե
կինը տեսնի, որ ինքն ավելի հզոր ու անկախ է, քան իր ամուսինը, այդ ժամանակ միանշա-
նակ կլինի բաժանություն»:
Կան զույգեր, որոնք երազում են առանձին ապրելու մասին, սակայն ավանդական կարծրա-
տիպերը նրանց թույլ չեն տալիս. մտածում են, որ այդ քայլով ծնողներին կվիրավորեն, կամ
հարևաններն ու բարեկամները կմտածեն, թե չեն հարգում իրենց ծնողներին: Շատերն էլ ֆի-
նանսական կախվախության պատճառով չեն կարողանում առանձնանալ:
«Պետք է առաջին հերթին հասկանալ, թե ինչո՞ւ են երազում առանձին ապրել: Բազում աղ-
ջիկներ կան, որ շատ ուրախ են, որ ապրում են իրենց սկեսուրների հետ, որովհետև շատ
հարցերում նրանք օգնում են: Եվ պետք է հասկանալ, թե այդ առանձին ապրելու ձգտումը
ինչի համար է:
Իսկ ի՞նչ է նշանակում այն մարդու ամուսնությունը, որը գտնվում է ծնողներից ֆինանսական
կախվածության մեջ: Ամուսնության համար մենք ենթադրում ենք որոշակի տարիք, որ տղան
այնքան կայացած կլինի, որ գոնե որոշակի հարցեր կարողանա լուծել: Այսինքն՝ ինքը կախ-
վածության մեջ է ոչ թե ծնողներից ֆինանսապես, այլ ընդհանրապես: Չէ՞ որ կամայական
մարդու մեջ առկա է երեխան, ծնողը և հասուն մարդը»: