A mosaic portrait of Mother Teresa of Calcutta. To honor peace and friendship between the two nations, the Greek government has offered this portrait to the Albanian government.
This portrait of Mother Teresa will be host in Nënë Teresa Square in Tirana.
You can read more about the project on Mother Teresa Project: https://www.facebook.com/MotherTerezaProject
Idea/concept/coordination: Dimitris Rakopoulos, Nikos Vagenas.
A big thanks to Albanian friends Klodian Makashi and Roland Makashi. Without their help..no project done.
Είμαι πολύ χαρούμενος και πολύ συγκινημένος που βρίσκομαι εδώ.
Μου δίνεται η δυνατότητα να χαρίσω ένα πορτραίτο μιας προσωπικότητας με μοναδικά χαρακτηριστικά.
Θα ήθελα να σας μιλήσω για το ποιά είναι για μένα η μητέρα Τερέζα, για το πώς έφτασα να φτιάξω το πορτραίτο της και για το πώς βρέθηκα στην τιμητική αυτή θέση να το προσφέρω στον Αλβανικό λαό.
Πίσω από αυτό το εγχείρημα βρίσκεται μια προσωπική ιστορία. Ή καλύτερα μια σειρά από προσωπικές ιστορίες. Ιστορίες που μοιάζουν λίγο με μια σειρά μικρά ποτάμια που συναντιόνται σε ένα πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο ορμητικό.
Το project Mother Teresa γεννήθηκε από τη συνάντηση και τη ζήμωση με 2 καλούς φίλους από την Ελλάδα, τον Δημήτρη Ρακόπουλο και τον Νίκο Βαγενά. Οι δύο αυτοί Έλληνες επιχειρηματίες μου μιλούσαν με ενθουσιασμό για τα ταξίδια και τις επιχειρηματικές τους προσπάθειές τους στην Αλβανία. Σε μια εποχή όπου από την οικονομική ζωή λείπει ο ενθουσιασμός αλλά και η πρόοδος ο Νίκος κι ο Δημήτρης διηγούνταν όχι μόνο επιτυχίες, ενδιαφέροντα εγχειρήματα και ευκαιρίες.
Οι διηγήσεις από τα ταξίδια και τις δραστηριότητές τους στην Αλβανία μ'έκαναν σχεδόν να ζηλεύω.
Μιλούσαν και για μια χώρα που θυμίζει μια παλιότερη και μάλλον καλύτερη εποχή της Ελλάδας.
Μου μιλούσαν για απλούς ανθρώπους που νιώθουν αισιόδοξοι.
Για εργατικούς ανθρώπους που συνδιάζουν μια ιστορική παράδοση με ένα σύγχρονο καινοτόμο πνεύμα.
Ταυτόχρονα συνδίαζα τις περιγραφές τους για τον Αλβανικό λαό με τις δικές μου εμπειρίες από τους Αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα.
Κυρίως από τους μαθητές μου. Οι Αλβανοί φοιτητές του Κολλεγίου που διδάσκω είναι συνήθως ανάμεσα σε εκείνους με τις υψηλότερες επιδόσεις κάθε χρονιά. Είναι φιλοπρόοδα παιδιά. Πολύ εργατικά και φιλόπονα. Έχουν όνειρα και καταβάλουν τον κόπο που χρειάζεται για να τα πραγματοποιήσουν.
Ύστερα θυμόμουν την πρώτη μου επαφή με συμπατριώτες σας. Ήμουν φοιτητής στην Ιταλία, όταν στα τέλη του χειμώνα του 1992 είδα τους πρώτους Αλβανούς πρόσφυγες. Έρχονταν με κάθε τρόπο στο Μιλάνο, που βρισκόμουν. Γέμιζαν τις πλατείες. Κόσμος που ζητούσε βοήθεια και έψαχνε μια νέα ζωή. Θυμάμαι εκείνα τα βλέμματα των ανθρώπων που έχουν περάσει πολλά αλλά έλπιζαν. Έλπιζαν τόσο που μπορούσαν να περάσουν μια θάλασσα ολόκληρη για να βρουν μια γη της επαγγελίας. Ίσως τηλεοπτική κι ανύπαρκτη, αλλά για εκείνους τόσο σημαντική.
Θυμάμαι όμως και τον κόσμο που τους βοηθούσε στην Ιταλία. Απλοί άνθρωποι κατέβαιναν στις πλατείες με φαγητό και στέκονταν μπροστά σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν σε μια κοινή γλώσσα. Μπορούσαν όμως να βρουν την πραγματική κοινή γλώσσα που είναι ένα χαμόγελο, ένα νεύμα, ένα άγγιγμα. Ανάμεσα σε αυτό τον κόσμο θυμάμαι τις μοναχές με τα άσπρα μαντήλια που προσέτρεχαν τους δοκιμαζόμενους συμπατριώτες σας. Ανάμεσα σε αυτό τον κόσμο θυμάμαι τις μοναχές με τα άσπρα μαντήλια που προσέτρεχαν τους δοκιμαζόμενους συμπατριώτες σας.
Ήταν εκείνοι οι κληρικοί που ο αγαπημένος στην νεολαία της Ιταλίας, Jovanotti υμνούσε στο τραγούδι του Penso Positivo (Σκέφτομαι Θετικά)
Ο Jovanotti πιστεύει πως σε αυτό τον κόσμο υπάρχει μόνο μια μεγάλη εκκλησία. Που περνάει από προσωπικότητες σαν τον Γκάντι και τον Μάλκομ Χ και φτάνει μέχρι την Μητέρα Τερέζα.
Για αυτόν η Μητέρα Τερέζα είναι το απόλυτο του ηρωϊσμού και της ανθρωπιάς, αξιών που είναι τελικά και βαθύτατα πολιτικές. Και απόλυτα επείγουσες. Όπως φυσικά και το να σκέφτεσαι θετικά. Ήταν λοιπόν τόσο έυκολο να προκύψει η ιδέα στις συζητήσεις με τους 2 φίλους μου, τον Νίκο και το Δημήτρη. Χάρη, πρέπει να το φτιάξεις μου είπαν.
Η ιδέα μας ενθουσίασε και τους τρείς. Συναντηθήκαμε ξανά και ξανά κι ανταλλάξαμε ιδέες. Οι φίλοι μου μάλιστα σκέφτονταν ήδη το επόμενο βήμα. Δε θα επρόκειτο απλά για ένα έργο που θα εξέφραζε τις αξίες της μητέρας Τερέζας. Θα μπορούσε να εκφράσει και κάτι πιο ιδιαίτερο. Τις αξίες της φιλίας, της ειρήνης και των ανθρώπινων σχέσεων δύο γειτονικών λαών.
Μόλις τελείωσα το πορτραίτο και το πήραν στα χέρια τους ο Δημήτρης και ο Νίκος το μετέφεραν εδώ στα Τίρανα. Το έδειξαν στους εδώ Αλβανούς φίλους τους και πλέον και δικούς μου. Όλοι συμφώνησαν πως εκφράζει ακριβώς τις αξίες που σας προείπα. Τόσο η Αλβανική κυβέρνηση όσο και η Ελληνική αγκάλιασαν το εγχείρημα. Η Μητέρα Τερέζα ενώνει. Ανοίγει δρόμους. Απλά. Ταπεινά. Σημαδιακά.
Έτσι βρισκόμαστε σήμερα εδώ.
Οι άνθρωποι είναι πάντα το κεντρικό θέμα στη δουλειά μου.
Με γοητεύουν τα πορτραίτα διότι μπορούν να διηγηθούν τις ιστορίες τους μέσα από ένα βλέμμα.
Από το φως πάνω στο πρόσωπο. Από το χρώμα που τους περιγράφει.
Στη δουλειά μου έχω αποφασίσει να ασχολούμαι μόνο με θετικούς ανθρώπους. Mε επιστήμονες, αθλητές, προσωπικότητες του πολιτισμού ή της πολιτικής.
Με πρόσωπα που ανοίγουν δρόμους. Που χαράζουν πορείες που αξίζει να ακολουθηθούν.
Ένα πορτραίτο της μητέρας Τερέζας θα ήταν λοιπόν ένα από τα κορυφαία σημεία αυτής της δραστηριότητας.
Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω παιδιά για να συνθέσω το πορτραίτο της. Παιδιά και χρώματα.
Ξέρετε πως τα τα χρώματα είναι κομμάτια του φωτός, της ενέργειας. Είναι ενέργεια που συχνά όμως διαχωρίζει, αντί να ενώνει. Εγώ σκέφτηκα πως τα παιδιά της μητέρας Τερέζας πρέπει να δημιουργηθούν από όλους τους συνδιασμούς των χρωμάτων όλου του φάσματος.
Το ίδιο παιδί μπορεί να ανήκει σε διαφορετική φυλή, χρώμα, ιδέα, κατεύθυνση. Να παραμένει πάντα παιδί. Και τελικά να έχει πάντα την ανάγκη από την ίδια προστασία και αγάπη. Από μια Μητέρα Τερέζα.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας δείξω τη δική μου (ή αν θέλετε τη δική μας) Μητέρα Τερέζα.
Αυτή είναι η δική μας Μητέρα Τερέζα.
Σας ευχαριστώ και πάλι για την μεγάλη τιμή και χαρά που μου δώσατε.