152

1. Unsur-unsur dalam Perlembagaan (Bahasa Kebangsaan dan Agama Kebangsaan)
Perkara 152. Bahasa kebangsaan
(1) Bahasa kebangsaan ialah bahasa Melayu dan hendaklah dalam tulisan yang
diperuntukkan melalui undang-undang oleh Parlimen:
Dengan syarat bahawa—
(a) tiada seorang pun boleh dilarang atau dihalang daripada menggunakan (selain
bagi maksud rasmi), atau daripada mengajarkan atau belajar, apa-apa bahasa lain;
(b) tiada apa-apa jua dalam Fasal ini boleh menjejaskan hak Kerajaan Persekutuan
atau hak mana-mana Kerajaan Negeri untuk memelihara dan meneruskan
penggunaan dan pengajian bahasa mana-mana kaum lain di dalam Persekutuan.
(2) Walau apa pun peruntukan Fasal (1), selama tempoh sepuluh tahun selepas Hari
Merdeka, dan selepas itu sehingga diperuntukkan selainnya oleh Parlimen, bahasa
Inggeris boleh digunakan di dalam kedua-dua Majlis Parlimen, di dalam Dewan
Undangan tiap-tiap Negeri, dan bagi segala maksud rasmi yang lain.
(3) Walau apa pun peruntukan Fasal (1), selama tempoh sepuluh tahun selepas Hari
Merdeka, dan selepas itu sehingga diperuntukkan selainnya oleh Parlimen, teks sahih—
(a) segala Rang Undang-Undang yang hendak dibawa atau pindaan kepadanya yang
hendak dicadangkan di dalam mana-mana satu Majlis Parlimen; dan
(b) segala Akta Parlimen dan segala perundangan subsidiari yang dikeluarkan oleh
Kerajaan Persekutuan,hendaklah dalam bahasa Inggeris.
(4) Walau apa pun peruntukan Fasal (1), selama tempoh sepuluh tahun selepas Hari
Merdeka, dan selepas itu sehingga diperuntukkan selainnya oleh Parlimen, segala
prosiding di dalam Mahkamah Persekutuan, Mahkamah Rayuan atau Mahkamah Tinggi
hendaklah dalam bahasa Inggeris:

2. Dengan syarat bahawa, jika Mahkamah dan peguam bagi kedua-dua pihak bersetuju,
keterangan yang diambil dalam bahasa yang digunakan oleh saksi tidak perlu
diterjemahkan ke dalam atau direkodkan dalam bahasa Inggeris.
(5) Walau apa pun peruntukan Fasal (1), sehingga diperuntukkan selainnya oleh
Parlimen, segala prosiding di dalam mahkamah rendah, selain pengambilan keterangan,
hendaklah dalam bahasa Inggeris.
(6) Dalam Perkara ini, "maksud rasmi" ertinya apa-apa maksud Kerajaan, sama ada
Kerajaan Persekutuan atau Kerajaan Negeri, dan termasuklah apa-apa maksud sesuatu
pihak berkuasa awam.
Perkara 3. Agama bagi Persekutuan
(1) Islam ialah agama bagi Persekutuan; tetapi agama-agama lain boleh diamalkan
dengan aman dan damai di mana-mana Bahagian Persekutuan.
(2) Di dalam tiap-tiap Negeri selain Negeri-Negeri yang tidak mempunyai Raja,
kedudukan Raja sebagai Ketua agama Islam di Negerinya mengikut cara dan setakat
yang diakui dan ditetapkan oleh Perlembagaan Negeri itu, dan, tertakluk kepada
Perlembagaan itu, segala hak, keistimewaan, prerogatif dan kuasa yang dinikmati
olehnya sebagai Ketua agama Islam, tidaklah tersentuh dan tercacat; tetapi dalam apa-apa
perbuatan, amalan atau upacara yang berkenaan dengannya Majlis Raja-Raja telah
bersetuju bahawa perbuatan, amalan atau upacara itu patut diperluas ke seluruh
Persekutuan, setiap Raja lain hendaklah atas sifatnya sebagai Ketua agama Islam
membenarkan Yang di-Pertuan Agong mewakilinya.
(3) Perlembagaan-Perlembagaan Negeri Melaka, Pulau Pinang, Sabah dan Sarawak
hendaklah masing-masing membuat peruntukan bagi memberi Yang di-Pertuan Agong
kedudukan sebagai Ketua agama Islam di Negeri itu.
(4) Tiada apa-apa jua dalam ini mengurangkan mana-mana peruntukan lain dalam
Perlembagaan ini.

3. (5) Walau apa pun apa-apa jua dalam Perlembagaan ini, Yang di-Pertuan Agong
hendaklah menjadi Ketua Agama Islam di Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur,
Labuan dan Putrajaya; dan bagi maksud ini Parlimen boleh melalui undang-undang
membuat peruntukanperuntukan bagi mengawal selia hal ehwal agama Islam dan bagi
menubuhkan suatu Majlis untuk menasihati Yang di-Pertuan Agong mengenai perkara-perkara
yang berhubungan dengan agama Islam.
Perkara 11. Kebebasan beragama.
(1) Tiap-tiap orang berhak menganuti dan mengamalkan agamanya dan, tertakluk
kepada Fasal (4), mengembangkannya.
(2) Tiada seorang pun boleh dipaksa membayar apa-apa cukai yang hasilnya
diuntukkan khas kesemuanya atau sebahagiannya bagi maksud sesuatu agama
selain agamanya sendiri.
(3) Tiap-tiap kumpulan agama berhak—
(a) menguruskan hal ehwal agamanya sendiri;
(b) menubuhkan dan menyenggarakan institusi-institusi bagi maksud agama atau
khairat; dan
(c) memperoleh dan mempunyai harta dan memegang dan mentadbirkannya
mengikut undang-undang.
(4) Undang-undang Negeri dan berkenaan dengan Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala
Lumpur, Labuan dan Putrajaya, undang-undang persekutuan boleh mengawal atau
menyekat pengembangan apa-apa doktrin atau kepercayaan agama di kalangan
orang yang menganuti agama Islam.
(5) Perkara ini tidaklah membenarkan apa-apa perbuatan yang berlawanan dengan
manamana undang-undang am yang berhubungan dengan ketenteraman awam,
kesihatan awam atau prinsip moral.
Sumber: http://cpps.org.my/resource_centre/Perlembagaan_Persekutuan.pdf

4. Agama Islam
Agama Islam telah menjadi agama orang Melayu sejak 500 tahun dahulu. Tidak
hairanlah dalam Perkara 160 Perlembagaan Malaysia, seorang Melayu didefinisikan
sebagai ”seseorang yang beragama Islam, lazim bercakap bahasa Melayu dan menurut
adat istiadat Melayu”. Ketika zaman penjajahan Portugis dan Belanda di Tanah Melayu,
mereka berhasrat untuk menukarkan agama Islam orang Melayu kepada agama Kristian
namun usaha mereka gagal dek kerana orang Melayu pada masa itu yang sangat
berpegang teguh kepada ajaran agama. Lantas mereka berjuang berhabis-habisan
mempertahankan agama dan negeri mereka.
Sesudah Portugis dan Belanda meninggalkan Tanah Melayu, British pula datang
namun soal agama Islam tidak diganggu lagi. Walaupun terdapat perjanjian-perjanjian
antara British dan Raja-raja Melayu untuk menerima nasihat daripada British namun
soal agama dikecualikan. Selepas Perang Dunia Kedua, apabila pihak British menukar
peranan mereka daripada menjadi penasihat kepada mentadbir negara ini secara
langsung dengan memperkenalkan Perlembagaan Malayan Union dalam tahun 1946,
adat istiadat orang Melayu dan agama Islam juga tidak disentuh oleh kuasa mereka.
Oleh itu, peruntukan Perkara 3 Perlembagaan Malaysia mengisytiharkan bahawa ”Islam
ialah agama bagi Persekutuan” membayangkan apa yang telah dipertahankan oleh
orang Nelayu sepanjang masa, malah sebelum British masuk ke Malaysia.
Ketika penjajahan British, agama Kristian telah dibawa masuk ke Tanah Melayu.
Agama –agama lain seperti Hindu dan Buddha turut dibawa masuk oleh imigran India
dan China. Oleh itu, walaupun Islam adalah agama Persekutuan, namun agama-agama
lain tetap diberi pertimbangan untuk dianuti oleh penganut agama tersebut. Oleh kerana
agama Islam merupakan agama bagi Persekutuan, maka Kerajaan mempunyai
keistimewaan untuk menubuhkan atau membantu menyelenggara institusi-institusi Islam
dalam mengadakan ajaran dalam agama Islam dan mempunyai kuasa untuk
mengeluarkan perbelanjaan yang diperlukan untuk tujuan tersebut.. Berikutan dengan
kuasa perlembagaan inilah Seksyen 36 dan 37 Akta Pelajaran 1961 dibuat dan
mewajibkan mana-mana sekolah yang menerima bantuan kerajaan supaya
memeruntukkan pengajaran agama Islam kepada pelajar-pelajar beragama Islam
dengan syarat jumlah pelajar di sekolah itu tidak kurang daripada 15 orang.

5. Bahasa Melayu
Sebelum Perang Dunia Kedua, kebanyakan negeri-negeri Melayu menggunakan
bahasa Melayu dengan meluas untuk tujuan rasmi seperti dalam mesyuarat, surat-menyurat,
penulisan minit, juga dalam prosiding peundangan dan mahkamah.
Selepas perang, keadaan mula berubah dan mula menampakkan penghakisan
sedikit demi sedikit penggunaan bahasa Melayu sebagai bahasa rasmi. British lebih
cenderung untuk memasukkan bahasa Inggeris sebagai bahasa rasmi selain bahasa
Melayu. Hal in terjadi kerana sistem common law British dan sistem Kerajaan British
hasil dari Malayan Union dan Perjanjian Persekutuan. Apabila Malayan Union
dibubarkan, Perjanjian Persekutuan Malayu yang menggantikannya masih mengekalkan
bahasa Inggeris dan bahasa Melayu sebagai bahasa rasmi Majlis Mesyuarat Kerja
Kerajaan Persekutuan, akan tetapi apa-apa yang perlu dicatat atau ditukar ke dalam
bentuk penulisan mesti dilahirkan dalam bahasa Inggeris.
Oleh itu, apabila Semenanjung mencapai kemerdekaan pada tahun 1957,
Perlembagaan Kemerdekaan telah mengusulkan bahawa bahasa Melayu
menjadi ”bahasa rasmi” Persekutuan atau ”bahasa bagi Persekutuan”, dengan cara
yang sama sebagaimana agama Islam dinyatakan akan menjadi agama Persekutuan
tanpa istilah `rasmi’ atau istilah `kebangsaan’. Namun begitu, perkara tersebut masih
belum dapat memuaskan hati para pemimpin Melayu ketika itu lantas Perkara 153(1)
diluluskan untuk menguatkuasakan bahawa bahasa Melayu ialah Bahasa Kebangsaan
Persekutuan. Hashim Yeop(1974) menyatakan bahawa istilah ”kebangsaan” digunakan
bertujuan untuk mewujudkan satu konsep kebangsaan dalam penggunaan bahasa
apabila negara ini mencapai kemerdekaannya.
Mohd Salleh Abas(1987) menyatakan bahawa konsep memberi taraf kebangsaan
kepada bahasa Melayu jauh lebih luas dan mempunyai lebih banyak kesan daripada
pengiktirafannya sebagai bahasa rasmi semata-mata. Antara kesannya ialah bahasa ini
secara langsung telah menjadi bahasa pengantaraan untuk digunakan dalam kesemua
maksud rasmi dan bahawa semua bahasa lain, walaupun boleh diajar dan dipelajari,
hanya boleh digunakan untuk tujuan ”selain daripada maksud rasmi”.
Selain itu, apabila bahasa Melayu diiktiraf sebagai Bahasa Kebangsaan, bahasa
Melayu telah memenuhi keperluan untuk menyatupadukan pelbagai kaum dalam usha

6. menjadi sebuah negara yang bersatu melalui bahasa yang sama dan menjadi bahasa
pengantar di negara ini sejak sekian lama.
http://yushazwani.blogspot.com/2010/10/unsur-unsur-dalam-perlembagaan.html
Bahasa Melayu
Perkara 152 Perlembagaan Persekutuan menjelaskan bahawa bahasa Melayu
yang dikenali juga sebagai bahasa Malaysia adalah bahasa rasmi yang tidak boleh
dipertikai fungsi dan peranannya sebagai Bahasa Kebangsaan. Kedudukan bahasa
Melayu sebagai bahasa rasmi dimantapkan lagi dengan Akta Bahasa Kebangsaan 1967.
Kepentingannya sebagai bahasa ilmu yang menjadi medium pengajaran dan
pembelajaran juga telah membawa kepada pewartaan Akta Pendidikan 1961 (Pindaan
1996). Namun pada masa yang sama bahasa-bahasa lain yang digunakan oleh bangsa-bangsa
lain di Malaysia, bebas digunakan seperti bahasa Mandarin oleh orang Cina dan
bahasa Tamil oleh orang India.
Selain itu bahasa Inggeris masih mendominasi bahasa perdagangan dan
perindustrian negara. Kerajaan Malaysia juga menggalakkan rakyatnya menguasai
bahasa-bahasa antarabangsa yang lain khususnya untuk bidang pelancongan dan
perdagangan antarabangsa.
BAHASA MELAYU
• Perkara 152 iaitu kedudukan bahasa Melayu sebagai bahasa Kebangsaan tanpa
menafikan hak-hak bangsa lain menggunakan bahasa mereka
• Namun, perkara ini juga melindungi bahasa-bahasa lain dan seterusnya
memperuntukkan bahawa tiada sesiapa pun boleh dilarang atau ditahan daripada
menggunakan (selain daripada maksud rasmi) atau mengajar atau belajar apa-apa
bahasa lain.
•Begitu juga kerajaan berhak mengekalkan penggunaan dan pembelajaran bahasa lain
dalam persekutuan.

7. Rasional Perkara 152
• Bahasa kebangsaan sebagai alat perpaduan tanpa menggugat bahasa ibunda lain
• Menjadi bahasa lingua franca
• Zaman penjajah telah dijadikan bahasa rasmi • Pegawai Eropah perlu belajar dan lulus
bahasa Melayu
•Bahasa Melayu diterima sebagai bahasa kebangsaan sebagai pra-syarat penerimaan
hak kewarganegaraan oleh etnik bukan Melayu.
• Pra-syarat ini menunjukkan bahawa pemimpin terdahulu telah menerima satu formula
bagi menyelesaikan masalah yang wujud tanpa melibatkan konflik antara etnik di Tanah
Melayu pada ketika itu.