2. Miriam zit geduldig te wachten tot Ruben ontwaakt. Zij was al vroeg wakker want de kleine meid in haar buik was flink aan het schoppen.
3. Twijfelend zit Miriam op de speelgoeddoos. Marjolein had gister natuurlijk wel gebeld, zoals afgesproken, maar door al die verjaardagsdrukte en de stress die de baby met zich meebracht was ze helemaal vergeten te vragen wat er nou zo ernstig was.
4. Langzaam wordt het licht en langzaam ontwaakt de kleine Ruben. Miriam kijkt opzij en is zo diep in gedachten dat het niet tot haar doordringt.
5. Als ze de warme stem van Ruben hoort brabbelen is ze weer bij. Ze staat op en tilt hem uit zijn wiegje. ‘Wat heb jij een prachtige pyjama aan.’ lacht ze.
6. Miriam trekt Ruben andere kleren aan en gooit hem een paar keer in de lucht. ‘Zou mama net zo’n mooi meisje krijgen als deze jongen?’ vraagt ze zich hardop af.
7. Dan is het tijd voor Ruben zijn eerste bezoek aan een heel belangrijke plaats: ‘het potje’. ‘Ga jij een plasje doen?’ vraagt Miriam aan Ruben. Ruben blijkt een intelligente peuter te zijn en doet gehoorzaam een plasje op het potje.
8. ‘Wat flink van jou!’ roept Miriam enthousiast. ‘Dat is een hele grote plas.’ Ze knuffelt Ruben bijna plat. ‘Heeft Ruben ook honger?’ vraagt Miriam.
9. Eventjes later zitten Miriam en Ruben aan tafel te genieten van hun pannenkoeken. Ruben is niet de fatsoenlijkste eter van de familie, en Miriam kan zo wel zien van wie hij dat heeft.
10. Dan springt Miriam op en rent naar de badkamer, niet om over haar nek te gaan, maar omdat ze héél nodig naar de wc moest. De taartresten van Ruben’s verjaardag staan te stinken in de woonkamer. Miriam zucht eens diep. Het wordt weer een lange dag…
11. Miriam waggelt te keuken weer binnen en schiet spontaan in de lach als ze het verontrustende gezicht van Ruben ziet. Ze tilt hem uit zijn stoel. ‘Als jij even flink gaat spelen, gaat mama even opruimen. Oké?’
12. Ruben lijkt het te begrijpen en kruipt als de wiedeweerga naar ‘Kermit de Kikker’ toe om hem eens lekker te knuffelen.
13. Ondertussen kan Miriam zich richten op het huishouden, want dat was aan een echte schoonmaakbeurt toe.
14. Een paar schoonmaakbeurten en een frisse douche later, besluit Miriam een boek te pakken om eens te testen hoe een boekenliefhebber Ruben is. En hij geniet duidelijk van het verhaal van Kabouter Plop.
15. Maar als de klok twee uur slaat is het voor Ruben tijd om een middagdutje te doen. En hij valt meteen als een blok inslaap.
16. Miriam neemt die middagtijdomeenboektelezen. Zewilgraagmeerpuntenvoorkoken en datlukthaarredelijkgoed,
17. Daarna begint ze aan haar avondmaal. Nu Bruce promotie heeft gemaakt is hij ‘s avonds niet meer thuis en dus eet Miriam alleen.
18. Alhoewel, alleen… zo tegen zessen laat Ruben zich ook weer van zijn vervelende kant zien. Hij schreeuwt naar boven en Miriam kan er niet omheen, ze moet naar Ruben toe.
19. Miriam knijpt meteen haar neus dicht als ze Ruben zijn slaapkamer binnen komt. Daar stierf ze toch bijna in de stank van haar eigen zoon.
20. Meteen daarna tilt ze Ruben uit zijn wiegje en legt hem op de comode om hem een schone luier te geven en zijn kleertjes aan te trekken. En als Ruben ergens niet van houd, zijn het luiers verschonen. Hij spartelt dan ook flink tegen.
21. Maar goed, het is dan ook snel gedaan en Miriam trekt Ruben zijn kleertjes aan. Ze loopt met hem de trap op en zet hem dan op de grond. Ruben kijkt verbaasd omhoog.
22. ‘AAAUW!’ gilt Miriam. Ze pakt zich beet aan het hekje van de trap, en gilt het uit van de pijn. ‘Oh, dit is niet normaal!’ schreeuwt ze tussen het puffen door.
23. ‘Kom op, Miriam!’ moedigt ze zichzelf aan. ‘Je kunt het meid, kom op!’ Miriam blijft maar puffen en puffen, en dan…
24. Dan wordt Miriam opnieuw moeder, en dit maal van een prachtige dochter die ze Sanne noemt. ‘Hallo, kleine meid. Marjolein had gelijk, je bent een meisje.’
25. ‘En niet zomaar eentje! Jij bent het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien!’
26. Miriam legt Sanne zorgvuldig in het wiegje dat in de woonkamer staat.
27. Ondertussen komt Bruce thuis. Helemaal vermoeid, maar wel met promotie. Hij heeft helemaal geen puf om Miriam en Ruben gedag te zeggen en loopt regelrecht naar zijn bed.
28. Maar helaas voor Bruce haalt hij dat bed niet eens en valt hij in de garage al in slaap.
29. Op dat zelfde moment geeft Miriam Ruben zijn flesje die hij gulzig opdrinkt. Bruce had wel gelijk, het waren de zenuwen dat Ruben niet goed at, nu eet hij prima.
30. Ook Miriam valt bijna om van vermoeidheid, maar ze geeft niet op en gaat vrolijk verder met het leren van woordjes aan Ruben. Maar als Ruben er ook geen zin in heeft vind Miriam het wel genoeg voor vandaag.
31. ‘Morgen is er weer een dag, wat vind jij Ruben?’ vraagt Miriam als ze Ruben optilt. Ruben antwoord niet maar begint langzaam in te slapen op Miriam haar schouder.
32. Miriam trekt Ruben zijn pyjama aan en legt hem in zijn wiegje. ‘Weltrusten, vriend.’ zegt Miriam en ze geeft hem een zoen op zijn hoofd. Ruben valt als een blok in slaap.
33. Het is ook tijd om voor Sanne naar bed te gaan. Het is inmiddels al één uur, en het was een lange dag. Vooral door die bevalling, die had Miriam niet zien aankomen.
34. Ze legt Sanne in haar roze wiegje op haar roze kamer en aait haar over haar mutsje. ‘Dag lieverd, gaan wij morgen lekker samen spelen?’ vraagt ze aan Sanne. Sanne brabbelt wat maar ook zij valt al snel in slaap.
35. Miriam werpt nog even een snelle blik op Ruben, maar die ligt nog steeds heerlijk te slapen. Miriam wil het graag zo houden en kruipt zo stil als ze kan haar bed in, naast Bruce.
36. Het huis wordt langzaam omhelst door de witte sneeuwvlokken. Het is koud in huis geworden, en het is winter… echt winter.
37. In tegen stelling tot Ruben en Sanne merkt Bruce wel dat Miriam gaat slapen. Hij draait zich om en slaat zijn handen om haar buik. ‘Waar is je bolle buik?’ fluistert hij.‘Sanne is geboren.’ grinnikt Miriam zacht. ‘Ze is prachtig.’
38. De volgende morgen is Bruce als eerste wakker. Hij kan niet wachten om Sanne in zijn armen te nemen en maakt dan ook erg haast.
39. ‘Goedemorgen Sanne!’ zegt Bruce zachtjes. Hij tilt het meisje uit het wiegje en houd haar in de lucht. Vijf vingertjes, aan elke hand, en vijf teentjes aan elke voet. Niet te geloven!
40. Bruce is nog nooit zo gelukkig geweest. Hij kan het zich niet voorstellen. Sinds hij Miriam leerde kennen is hij zo zielsgelukkig, en hij heeft een prachtig gezinnetje!
41. Bruce haalt zijn neus op voor de vieze luier van Sanne. ‘Zullen we die maar eens gaan verschonen?’ vraagt Bruce. Hij legt zijn dochter op de aankleedtafel en trekt haar een schone luier aan.
42. Vanuit Ruben zijn kamer klinkt een onophoudelijk gehuil. Bruce kust zijn dochtertje en legt haar in het wiegje. Dan loopt hij naar Rubens kamertje. Voorzichtig opent hij de deur.
43. ‘Papa!’ roept Ruben blij als Bruce de kamer binnen loopt. ‘Papa, Sanne?’ vraagt Ruben. ‘Ja, papa was bij Sanne.’ stelt Bruce zijn zoon gerust. Hij tilt hem uit zijn wiegje en legt hem op de commode.
44. ‘Nee! Ruben geen bah! Ruben geen bah!’ gilt Ruben. ‘Sst, Ruben. Mama ligt te slapen.’‘Mama slapen?’ vraagt hij verbaasd.
45. ‘En laat nu maar eens even zien hoe flink jij al op het potje kan plassen.’ zegt Bruce. Dat kan Ruben natuurlijk niet weigeren. Trots doet hij zijn plasje op het potje. Bruce begint enthousiast voor hem te applaudisseren.
46. Dan gaat Ruben op zijnkamerspelen in het poppenhuis en datgeeft Bruce de gelegenheidnaarboventegaan en eenlekkerontbijtjetemakenvoor Miriam, want datheeftzewelverdiend.
47. Maar als blijkt dat de koelkast helemaal leeg is [op de foto lijkt hij toch echt vol], onderneemt Bruce meteen actie.
48. Hijspringtachter de computer en besteldrazendsnelboodschappen. ‘Ditmagnietweergebeuren!’ mompelt Bruce in zichzelf.
49. Gelukkig bezorgd de supermarkt razendsnel de bestellingen en binnen een half uur rijd het bestelbusje de straat binnen.
50. ‘Fantastisch dat jullie zo snel leveren. Ik dacht echt dat is vandaag de dag zal gaan sterven van de honger, maar niets is minder waar!’ grapt Bruce. De bezorger kan er ook wel om lachen. ‘Dat is dan 649 euro.’ Bruce begint te lachen. ‘Jij bent er eentje!’ ‘Nee, het is serieus.’Bruce loopt rood aan, daar ging zijn zuurverdiende salaris.
51. Bruce besluit eerst Sanne maar even te wassen, dan heeft Miriam eventjes een uurtje voor haar zelfals hij straks naar het werk is.
52. En wie treft Bruce aan als hij de keuken binnen komt, ja je raad het al.. Miriam! ‘Lieverd, dat had je niet hoeven doen. Ik wil me ook best eens uitsloven in de keuken.’Miriam kijkt hem met een chagrijnige blik aan. ‘Doe dat dan ook…’ zeurt ze.
53. Die heeft duidelijk haar dag niet, denkt Bruce. ‘Zou je niet nog even gaan slapen, het is een lange nacht geweest.’‘Je moest eens weten!’ zeurt Miriam. ‘En jij wist niet eens dat ik bevallen was? Hoe dom ben jij Bruce Rozenboom?!’
54. Bruce besluit er verder niet op in te gaan, en Miriam eet zwijgend haar omelet.
55. Maar Bruce vind het toch raadzaam om te gaan slapen, en Miriam volgt dat advies op.
56. Bruce legt Ruben ondertussen in zijn bedje. ‘Ga jij lekker slapen?’‘Lekker slapen!’ herhaalt Ruben. ‘Vanavond gaan we naar Daan en Evi, goed?’
57. En ook Bruce kan het niet laten even zijn oogjes dicht te laten vallen.
58. Miriam voelt zich al stukke beter naar dat tukkie op de bank, en na een fris bad voelt ze zich helemaal op en top fris!
59. Ze haalt Ruben van zijn bed. Ruben begint luidruchtig te roepen dat hij op het potje moet, en die kans laat Miriam niet schieten.
60. Ze zet hem op het potje. ‘Dus jij wilde op het potje?’ zegt Miriam. ‘Laat maar zien dan!’En tot Miriam haar grote verbazing plast Ruben op het potje.
61. Na omgekleed te zijn, en Ruben de kleren te hebben aangedaan, gaat Miriam naar boven.
62. ‘Sanne slapen?’ vraagt Ruben als ze bij Sanne haar wiegje staan.‘Ja, Sanne slaapt hè? Ruben heeft ook geslapen.’
63. Miriam gaat met Ruben op de grond zitten. ‘Wie slapen er nog meer?’ vraagt Miriam.‘Beertjes!’ giechelt Ruben. Miriam maakt mooi gebruik van de gelegenheid en probeert Ruben te leren praten.
64. En aan het einde van de dag kent Ruben zijn ABC maar al te goed! Het is tijd om naar Daan en Evi te gaan.
65. Miriam legt Ruben in de kinderwagen en ook Sanne is geinstaleerd. Klaar voor vertrek!
66. ‘Heb je de cadeautjes?’ vraagt Bruce aan Miriam. Miriam knikt en wijst naar de tas met cadeautjes. ‘Laten we maar gaan dan!’
67. En zo staat de familie even later bij de Moraaltjes op de stoep. Bruce drukt op de bel en er klinken voetstappen in de richting van de deur.
68. ‘Hé!’ roept Marjolein vrolijk. ‘Hoi, Ruben!’ ze zwaait naar Ruben, maar Ruben die kruipt verlegen onder Miriam haar bos haar. ‘Kom verder!’ Miriam wijst naar de deur.
69. ‘Kijk eens wie er zijn, Daan en Evi!’ zegt Marjolein tegen de tweeling. Ze waren net aan het kroelknuffelen, en zien dan dat er nog een peuter in het gezelschap is!
70. Miriam zet Ruben op de grond. ‘Ga maar fijn met Daan en Evi spelen.’ zegt Miriam tegen Ruben als ze hem op de grond zet. Ruben kijkt een beetje verward om zich heen, maar hij kan zich al snel bij Daan en Evi voegen.
71. Evi en Daan willen Ruben gelijk de nieuwe tekentafel laten zien. Ruben kruipt geïnteresseerd achter Evi aan. ‘Wat is Ruben een knappe peuter!’ zegt Milan vanaf de bank. ‘Nou, je kan ook wel zien van welke knappe ouders Daan en Evi zijn.’ grinnikt Miriam.
72. En terwijl de kinderen spelen bij de tekentafel, en tevens blokkentafel, zitten Miriam, Marjolein, Bruce en Milan gezellig te kletsen op de bank.
73. ‘Jullie hebben het hier veranderd of niet?’ vraagt Miriam. Marjolein knikt enthousiast. ‘We wilden inderdaad toch maar niet verhuizen, we hebben hier zo’n mooi plekje. Dus hebben we het helemaal verbouwd.’
74. ‘Het is mooi geworden!’ vind Bruce. ‘Zoveel is er niet gebeurt hoor.’ merkt Milan op. ‘We hebben de keuken verplaatst, en de badkamer efficiënter ingedeeld zodat er een stuk muur weg kon waar we de eettafel konden plaatsen. En de trap naar de kelder is weg, die is nu vanaf buiten bereikbaar.’
75. Miriam staat op en loopt naar Sanne die ze in de keuken een flesje melk geeft. ‘Jij vind het hier ook wel leuk hè?’ Ze kijkt naar de andere kinderen die op het kleed nog steeds aan het spelen zijn.
76. Marjolein is er bij gaan zitten. Ze is druk in gesprek met de kleine Evi. Marjolein is echt een geweldige moeder, vind Miriam.
77. Miriam geeft Sanne aan Bruce en gaat zelf ook op het kleed zitten. Bruce wiegt Sanne heen en weer, en ondertussen is hij druk aan het praten over zijn carrière samen met Milan.
78. ‘Wat was er nou aan de hand toen ik bij je was?’ vraagt Miriam aan Marjolein.‘Oh, je bedoelt toen met je echo.’ herinnert Marjolein zich.‘Haha, dat stelde niets voor. Mijn moeder is de laatste tijd een beetje aan het dementeren, nou ja, het is best wel ernstig eigenlijk…’ vertelt ze.
79. Bruce had Sanne inmiddels ook op het kleed gelegd. ‘In elk geval, ze had de tweeling op bed gebracht en was toen in de tuin gaan werken, en toen kreeg ze een klein meningsverschilletje met de buurvrouw.’ gaat Marjolein verder.
80. Evi trekt aan haar mouw en Marjolein kijkt even op zij naar Evi. Dan vertelt ze verder: ‘Toen wilde ze naar binnen lopen maar ze was vergeten waar ze de sleutel had neergelegd. Ze kon niet meer naar binnen, en ze maakte zich zorgen over de tweeling, maar ik had een reserve ’
81. ‘Dus toen was ze weer naar de buurvrouw gegaan, en die wilde haar er in eerste instantie natuurlijk niet inlaten, maar toen mocht ze daar bellen. En ze was natuurlijk hartstikke in de stress, dus toen schrok ik wel even. Maar het viel hartstikke mee.’
82. ‘Haha, wat een verhaal!’ grinnikt Miriam. ‘Maar ik snap dat je geschrokken bent, ik had vast en zeker het zelfde gereageerd.’
83. Dan begint Milan aan het avondmaal, zodat ze dadelijk heerlijk kunnen smullen.
84. En dat gebeurt dan ook vol plezier! Vooral bij de drie peuters is het een ware feestmaal. Maar dat komt natuurlijk ook omdat ze zo gezellig met z’n drietjes zijn.
85. ‘Het is bijna kerstmis!’ lacht Marjolein vrolijk. ‘Ja, dat is ook zo!’ bedenkt Marjolein zich. ‘Misschien kunnen we samen iets doen?’
86. ‘We zouden met z’n achten naar de ijsbaan kunnen gaan, en daarna daar wat gaan eten?’ stelt Milan voor.Dat vinden ze allemaal een uitstekend plan, maar voor de kleine kinderen is het misschien wat gevaarlijk.
87. ‘Er zijn ook schaatsshows, en er is vast wel iets voor de kleintjes.’ denkt Bruce. ‘Morgen moet Sanne eerst opgroeien, als ik me niet vergis.’ zegt Miriam. ‘Geeft niet, dan gaan we ‘s avonds of de dag erna. Kerstmis duurt twee dagen hoor!’
88. Na het eten ruimt Milan af en Marjolein zet Lee een bord met salade voor. ‘Voor deze ene keer mag je uit het bord eten, want wij hebben verder ook niets.’ grinnikt ze. Bruce doet net of hij niets ziet, hij had Lee net zo goed afgericht, nou moet die hond niet gaan denken dat dit van hem mag.
89. Hij tilt de kleintjes uit hun peuterstoeltjes en brengt de kommetjes naar het aanrecht. ‘Ben je al moe, Ruben?’ vraagt hij als hij Ruben uit de stoel tilt. ‘Nee, Ruben niet moe!’ lacht hij.
90. En dan is het tijd voor de cadeautjes! Daan en Evi krijgen van de familie Rozengeuren een stel knuffels en een levensgrote puzzel, en Bruce krijgt allemaal tekenspullen!
91. ‘Hé Marjolein, wij gaan hoor.’ zegt Miriam. Ze heeft Sanne op haar arm.‘Ruben, ga jij even afscheid nemen van de vriendjes?’
92. Ruben loopt naar Evi toe. ‘Ik niet weg.’ zegt Ruben als hij Evi knuffelt. ‘Weer een keer spelen?’‘Jááá!’ roept Ruben enthousiast.
93. En ook neemt Ruben afscheid van zijn beste vriendje, Daan!‘Tot voglende keer!’ roept Daan.‘Tot volgende keer, Daan. Slapen lekker!’
94. ‘Bedankt voor de fijne avond, hè?’ zegt Miriam. ‘Ik heb heerlijk gegeten!’‘Ja, ik ook. We bellen nog wel even.’ stelt Bruce voor.
95. ‘Tot snel!’ Ruben zwaait vrolijk naar zijn vriend en vriendin, maar die liggen al bijna te slapen. Ook Ruben is dood op. Het was een lange, maar zeer leuke avond.
96. ‘Welterusten kleine meid.’ fluistert Milan als hij Evi in haar wiegje legt. ‘Ruben morgen weer?’‘Nee, Ruben is nu thuis. Morgen zien jullie elkaar vast op de peuterschool!’
97. ‘Welterusten, Daan!’ fluistert Marjolein. Ze geeft Daan een zoen op zijn voorhoofd. Daan valt bijna om van de slaap.
