Empfohlen
Weitere ähnliche Inhalte
Mehr von MI
Mehr von MI (20)
Luangpoo chansri
- 1. ความสงบในที่นี้ หมายถึง ใจของเรามันวางจากอารมณ์ภายนอก แม้สิ่งใดจะผ่านเข้ามา เช่น อย่างรูปผ่านเข้ามาทางตา เสียงผ่านเข้ามาทางหู กลิ่นผ่านเข้ามาทางจมูก รสผ่านเข้ามาทางลิ้น อย่างนี้ เป็ นต้น ใจไม่ยึด ใจไม่ถือ ใจวางเสีย นั้นแหละ ... เรียกว่า ได้รับความสุขกาย สบายใจ หลวงปู่ จันทร์ศรี จนฺททีโป
- 2. ค่อยทำค่อยไป คือไม่ให้ควำมอยำกมันเข้ำมำขัดขวำงจิตใจของเรำ เช่น อยำกให้จิตมันสงบ อยำกให้จิตเป็นสมำธิ อยำกให้จิตมันสว่ำงไสว อยำกให้จิตมันเห็นนรก สวรรค์ อันนี้เรียกว่ำเป็นพญำมำร คือเป็นข้ำศึกอย่ำงสำคัญ ที่เข้ำมำกั้นไม่ให้เรำบำเพ็ญคุณงำมควำมดี. หลวงปู่ จันทร์ศรี จนฺททีโป
- 3. ถ้าเขายกย่องเราว่าปฏิบัติดี เราต้องถามตัวของเราอีกว่า เราดีอย่างเขาพูดหรือไม่ ถ้าเขาว่าเราชั่ว เราก็ถามตัวของเราอีกว่า เราชั่วอย่างเขาว่าหรือไม่ ถ้าใจมันวางได้ มันไม่ยึด ไม่ถือ ไม่เอามาเป็นอารมณ์ จิตนั้นก็ได้รับความสบาย นั่นแหละเรียกว่าเป็นผลแห่งการปฏิบัติ
- 4. คำว่ำ "เจริญก้ำวหน้ำทำงธรรม"มิใช่เจริญด้วยยศศักดิ์เหมือนทำงโลก หำกหมำยถึง "ใจ" ที่นิ่ง หนักแน่น มั่นคง คลำยควำมยึดติดในโลก หำกผู้ใดยังหลงในยศศักดิ์ ก็ชื่อว่ำหลงตนและหลงโลก เพรำะสิ่งนั้นเป็นของประจำโลก
- 5. กำรรักษำจิตนั้น จะรักษำไปทำไม..? คือ รักษำไม่ให้มันยุ่ง มันไปยุ่งเกี่ยวกับอำรมณ์ส่วนไหน ก็ใช้สติ และสัมปชัญญะคอยแก้ไข ให้มันละ มันวำงอำรมณ์สิ่งเหล่ำนั้นเสียได้ นั่นเรียกว่ำ..เป็นผู้มีปัญญำ
- 6. ปจฺจตฺตํ เวทิตพฺโพ วิญญูหิ อันวิญญูชนจะพึงรู้ได้เฉพาะตน คือตนของตนเอง เมื่อปฏิบัติไป จะเกิดความรู้ขึ้นในจิตใจของเรานั้นโดยเฉพาะ ส่วนบุคคลอื่นนั้น เป็นแต่ผู้บอก
- 7. เมื่อจิตเรำไม่ยึด ก็เรียกว่ำ จิตมันไม่รับ เหมือนกับใบบัวที่เรำเทน้ำลงไป น้ำก็ไม่สำมำรถที่จะซึมซำบเข้ำไปในใบบัวนั้น ฉันใดก็ดี อำรมณ์ต่ำงๆ จะเป็นอำรมณ์ดี อำรมณ์ไม่ดี เมื่อมันเข้ำมำถึงใจเรำแล้ว ถ้ำใจเรำเป็นอย่ำงใบบัว อำรมณ์นั้นก็ไม่ติดอยู่ในใจ
- 8. ตั้งใจ ตั้งสติ คือ ความระลึกได้ สัมปชัญญะ คอยควบคุมจิตใจ ไม่ให้แส่ไปในอารมณ์ ที่ทําให้เราโลภ เราโกรธ เราหลง อยู่ทุกเวลานาที ถ้าทําอย่างนี้ ได้ชื่อว่า การสร้างชีวิตของเรา ให้เป็นกําไรในภพนี้
- 10. ในทำงโลก กำรได้มำมำกๆ เป็นสิ่งที่ทุกคนปรำรถนำ แต่ในทำงธรรม กำรสละสิ่งที่มีมำกๆ ให้หมดไป แม้แต่สิ่งละเอียดอ่อน ภำยในใจได้ … ท่ำนว่ำ ประเสริฐสุด