1. *

3. ESTUDOS E PROFESIÓN
*Estuda Dereito en Santiago.
*Exerce como funcionario de Facenda.
*Marcha a Madrid cursar Maxisterio.
*Regresa a Ourense como catedrático de Historia
da Escola Normal.

4. PUBLICA AS REVISTAS
*La Centuria (1917), con Arturo Noguerol.
*Nós (1922), da que foi director literario.

5. *PERSONALIDADE ACTIVA
*Ingresa nas Irmandades da Fala (1917).
*Participa no Seminario de Estudos Galegos,
onde dirixe a sección de etnografía e
folclore.
*Ingresa na Real Academia Galega (1929),
cun discurso titulado “Un caso de
licantropía”.

6. *ACTIVIDADE POLÍTICA
*Funda o Partido Nazonalista republicán
de Ourense, con Ramón Otero Pedrayo
(1931).
*No ano 1935 foi nomeado membro do
Consello executivo do Partido
Galeguista.
*Únese á Dereita Galeguista (1936).

7. *BASE FILOSÓFICA
*Creación de mitos
*Liñaxe celta
*Exaltación do medievo
*Valoración do natural-rural / histórico-urbano
*Pensamento:
*Irracionalismo gnoseolóxico:
*Realidade = razón + intuición (mito, arte e relixiosidade)
*Visión cíclica da historia
*O sentimento da Terra

9. *
*Ruptura coa narración costumista.
*Do caso que lle aconteceu ao doutor Alveiros:
Narración humorística
*Relatos de base folclórica con intención
didáctica:
*O lobo da xente
*A trabe de ouro e a trabe de alquitrán
*A Coutada: diálogo filosófico
*Os Europeos en Abrantes:
*Novela inacabada
*Sátira de personaxes ourensás
*O porco de pé

13. *Ensaio*Caracterízase polo didactismo
*Etapas:
*Pregaleguista: Nós, os inadaptados
*Nacionalista: Teoría do nacionalismo galego
*Posnacionalista:
*Mitteleuropa
*Leria: colección de textos filosóficos e crítico-
literarios

14. ETAPAS VITAIS
Na súa vida pódense apreciar tres
etapas ben diferenciadas:
Pregaleguista. Ata a publicación da
revista «La Centuria» (1917).
Galeguista. Época das Irmandades da
Fala e ata a Guerra Civil (1920 –
1934)
Nacional-catolicista. O resto da súa
vida. (1934 – 1963)

15. Tratábase dunha etapa esteticista, antisocial,
caracterizada polo exotismo. O propio Risco cualificou
esta súa primeira etapa de “antisocial, antigregaria,
individualista e introvertida”.
Vivía espiritualmente afastado, atraído polo de lonxe
considerándose «anormal por supernormal»,
introvertido, convencido do principio básico de que
«ser diferente é ser existente». Unha das
manifestacións desta «cobiza do lonxe» era, en
efecto, o interese cultural polo xeográfico e
historicamente distante: a India, África Central, o
Tíbet, Exipto, Babilonia, etc
ETAPAS VITAIS:Pregaleguista

16. Mais a partir dos anos vinte encetou unha nova etapa,
cunha reacción violenta, caracterizada polo compromiso.
A autenticidade desta conversión, —da inadaptación ao
nacionalismo—, non permite marxe ningunha para a
dúbida. Foi radical, foi un cambio de existencia, a
adopción dun novo programa de vida.
O seu ideario galeguista entendeu que a cultura vive e
medra nas tensións entre o local e o universal, e como
consecuencia debe participar do xeral e do particular.
Levado por esa idea, a través da tradución, promoverá a
recepción de textos doutras literaturas.
ETAPAS VITAIS: Galeguista

17. A segunda conversión de Risco terá como orixe a
Guerra Civil, poñendo a súa pluma ao servizo da
defensa dunha Igrexa obsesionada polo comunismo.
Así, Risco adheriuse aos que se rebelaron en armas
contra a República para poder sobrevivir nunha
Galiza na que non houbo guerra e si unha feroz
represión: o que el fixo foi o que ditaba a época.
Pero non sacou proveito ningún do seu franquismo:
viviu na precariedade, ás veces dura, os anos da
posguerra e incluso tivo que sufrir dous expedientes
de depuración.
ETAPAS VITAIS: Nacional catolicismo

18. BASES FILOSOFICA DO PENSAMENTO DE RISCO:
Irracionalismo
gnoseolòxico
Visiòn cìclica
da historia
O sentimento
da Terra
exalta o sentimento, non
como función afectiva senón
como facultade cognoscitiva
e potencia mística, que, por
riba da razón, nos revela o
cerne das cousas.
hylícos (materialistas),
psíquicos (racionalistas) e
pneumáticos (espiritualistas).
valora a fala como o
elemento máis espiritual da
cultura, pois modela o
pensamento e a maneira de
ser das xentes ata o punto
de que o cambio de lingua
determina a dexeneración
espiritual dos pobos.