1. 1
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

2. 2
1
จิ๊ปดอจดขนาดใหญหลายคันเคลื่อนผานประตูเหล็กมหึมา ที่เปดกวางออกหมดทั้งไวลด
ไลฟเขามาอยางแชมชาเรียงกันมาเปนขบวน เสียงเครืองยนตท่กระหึ่มอยูในเกียรต่ําขณะที่ชะลอ
่ ี
ผานชองประตูเขามา เสียงตะโกนทักทายและสรรพสําเนียงแหงการโกลาหลอลหมานวุนวาย อัน
เปนธรรมดาของทุกครั้งที่การขนสัตวปามาถึง ดังปะปนกันฟงไมไดศพท พวกคนงานนับสิบภายใน
ั
สถานที่นั้นวิงกันคึกคักออกมาตอนรับ เตรียมการลําเลียงขนถายสัตวปานานาชนิดที่บรรจุอยูในกรง
่
หรือมิฉะนั้นก็หีบลังลงจากรถ
มันเปนสถานีกักสัตว เพื่อเตรียมตอออกนอกประเทศที่ใหญโตและทันสมัยที่สุด ตั้งอยู
ในเนื้อทีไมต่ํากวา 15 ไร ภายในกําแพงคอนกรีตแข็งแรงกั้นรอบ สถานที่ทําการของบริษัท เปน
่
อาคารทันสมัยตั้งอยูในใจกลางบริเวณซึ่งแวดลอมไปดวยกรงขังสัตวทกชนิด นับตั้งแตกรงนกเล็กๆ
ุ
ขึ้นไปจนกระทั่งเพนียดชาง เกือบจะเปนสวนสัตวยอยๆ ตั้งอยูในระหวางครึ่งทางของอารยธรรม
แหงเมืองหลวง และความเปลาเปลี่ยวปาเถือนของดงดิบ
่
ชายในชุดสีกากี ผูนั่งกึ่งโหนอยูในตอนหนาของรถบรรทุกคันแรกซึ่งผานประตูเขามา ทิ้ง
ตัวลงจากรถ เลี่ยงมายืนใตรมจามจุรีใหญใกลซุมประตู ถอดหมวกปกใหญคาดแถบดวยหนังเสือ
ดาวออกตบกับขา ฝุนกระจายฟุง ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ ตาสีน้ําตาลหรี่มองดูรถบรรทุกที่ทยอยผาน
ประตูเขามาทีละคันเหลานัน นานๆ ทีกตะโกนสั่งงานกับคนขับสักคํา
้ ็
ในหองรับแขกสุดหรูหราบนตึกที่ทําการ อําพล พลากร ผูอํานวยการบริษัท ‘ไทยไวดด
ไลฟ’ ผละจากการสนทนา เดินไปดึงสายมูลี่อลูมิเนียมใหกระดกเปดขึ้น มองฝาหนาตางกระจกลง
ไปแลวบุยปาก

“นั่นไงครับ เขามาแลว”
ผูเปนแขกทั้งสามคน สุภาพบุรุษวัยฉกรรจสอง และสุภาพสตรีสาวหนึ่ง ลุกขึ้นจากโซฟา
ชุดรับแขกโดยเร็ว เดินไปที่หนาตางบานนั้น พุงสายตาจับไปยังเปาหมายเบื้องลาง ระยะหาง
ประมาณ 150 เมตรเปนตาเดียว
“ยืนอยูขางประตูนั่นนะหรือครับ?”
ผูเอยถามเปนคนแรก เปนบุรุษรางสูงใหญ ผิวขาวคางเหลี่ยม มีเสนหนวดกันเรียวอยู
เหนือริมฝปาก สงางามเยือกเย็น
“ครับ! นั่นแหละ คนที่คุณชายกําลังตองการพบ”
ผูอํานวยการบริษัท ‘ไทนไวลดไลฟ’ ตอบอยางสุภาพ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

3. 3
อีกบุรษหนึ่ง ซึ่งยืนมองอยูขางๆ ผิวปากหวือ ลักษณะของเขาเปนคนแจมใส อารมณรื่น
ุ 
เริงอยูเปนนิจ ล่ําสันแข็งแรงตามแบบฉบับของชายชาตรีคนหนึ่ง
“พับผาซิ ผมรูสึกจะชอบเขาเสียแลว ทั้งๆ ที่เห็นปบเดียวระยะไกลๆ อยางนี”้
หญิงสาวรางโปรง ประพิมพประพายคลายบุรุษคนแรกแตทรงใบหนารูปไข ตาใหญทั้งคู
คมกริบ เปนประกายแวววามอยูเปนนิจ ในขณะนี้หลอนไมไดมองจับที่ภาพนันดวยตาเปลาธรรมดา
้
เหมือนคนอื่นๆ หากแตใชกลองสองทางไกลอันกะทัดรัดปรับเลนสจับนิ่งอยูที่นน หลอนยิ้มออกมา
ั่
นิดๆ พรอมกับยักไหล เมื่อเลนสของกลองใหภาพที่แจมใสถนัดขึ้นประหนึ่งวาเปาหมายยืนหางอยู
เบื้องหนาในระยะแคเอื้อม
“กิตติศัพทชื่อเสียงของเขา ดูจะคานกันมากกับรูปรางลักษณะที่เห็นอยูในขณะนี” ้
หลอนพูดเสียงใส พรอมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฉันนึกหลับตาวาดภาพเปนครั้งแรกวา เขาควรจะอยูในวัยสัก 40 ขึ้นไป รูปรางสักขนาด
6 ฟุต เปนอยางนอย แตมันตรงขามไปหมด ตัวเขาเล็กนิดเดียว สูงเห็นจะไมเกิน 5 ฟุต 7 นิ้วเปน
อยางมาก ผอมเกร็ง ฉันไมชอบหนาเหียมๆ ที่ไมมีรอยยิ้มของเขาเสียเลย นี่นะเหรอ รพินทร ไพร
้
วัลย จอมพรานชื่อกองที่เราจะกําลังจะตองพึ่งเขา”
“ตัวเขาเล็กก็จริงครับคุณหญิง แตไมวาจะเปนฝมือหรือน้าใจ บุรุษนีย่งใหญนัก ยิ่งกวานั้น
ํ ้ิ
ยังเปนสุภาพบุรุษเต็มตัว เขาเปนลูกผูชายจริงๆ ชนิดที่จะหาไดไมงายนัก ผมจะใหคนไปเชิญเขา
ขึ้นมาเดี๋ยวนี”้
รพินทร ไพรวัลย ดีดกนบุหรี่ลงไปขยี้ดบดวยปลายรองเทาที่หนาทึบไปดวยฝุนของเขา
ั
เมื่อรถคันสุดทายผานประตูเขาหมดขบวน ควักผาขนหนูขึ้นมาเช็ดเหงื่อตามลําคอ พรอมกับเปาลม
พรูออกทางปากเหมือนจะขับไลความรอนอบอาวของแดดบายกลางเดือนมีนาคม
นายประเสริฐ ผูจัดการสถานีกักสัตวก็เดินฝากลุมอันทํางานอยูวนวายของพวกคนงาน
ุ
พื้นเมืองเขามาอยางรีบรอน สงเสียงรองทักยิ้มแยมลวงหนาเขามา กอนที่จะถึงตัวอยางคุนเคย
รพินทรยิ้มและทักทายตอบ
“มายืนอยูตรงนี้เองนะหรือครับ คุณรพินทร ทานผูอํานวยการใหผมมาเชิญคุณขึ้นไปบน
บริษัทหนอย”
“ครับ เดี๋ยวผมจะขึ้นไป ผมเพิ่งมาถึง มันรอนเหลือเกิน จะดูคนงานขนลําเลียงเจาพวกนัน
้
ลงหนอย อะไรก็ไมสาคัญเทากับเจาแรดตัวนั้น เรากําลังรีบ การตอกรงรูสึกวาจะบอบบางไปหนอย
ํ
ถาลําเลียงไมดี กรงมันอาจแตก แลวมันก็จะวุนวายกันใหญ”

เขาพูดดวยน้ําเสียงเบาต่ําอันเปนนิสัย ตามองจับไปยังการขนลําเลียงในขณะนี้
“เที่ยวนี้รูสึกวาจะคึกคักมากนะครับ ตั้งเจ็ดคันรถ เปนไงไดครบจํานวนตามออเดอรหรือ
เปลา?”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

4. 4
ทั้งสองยืนพูดกันอยูทามกลางเสียงเอะอะเอิกเกริกของคนงานพื้นเมือง ซึ่งกําลังทํางานกัน
อยู ระคนไปกับเสียงรองคํารามของสิงสาราสัตวรอบดาน
“ขาดอยูอยางเดียวคือลิง เทียวนีเ้ ราไดมาเพียงพันสองรอยกวาตัวเทานั้น ยังขาดอยูอีกตั้ง
่ 
ครึ่ง ไมรูมันเปนยังไง แลงคราวนี้มันยกฝูงยายถิ่นกันไปหมด แตพวกสัตวใหญดูเหมือนจะเกินกวา
ที่ผมเอง หรือคุณอําพลคาดไวแตแรกเสียดวยซ้ํา นอกจากเจาแรดน้ําหนักตัวสองตันกวา ที่เราฟลุก
ไดมาเหมือนฝน ผมยังมีลูกกระทิงมาฝากเปนของขวัญคุณอําพลอีกตัวหนึ่ง ลายพาดกลอน 2 เสือ
ดาว 5 ไอดําอีก 3 โดยเฉพาะเสือดํา ถาคุณกับคุณอําพลเห็นแลวจะตกตะลึงทีเดียว ผมก็ยอมรับวาไม
เคยเห็นเสือดําตัวไหนใหญเทาไอตัวนี้มากอน นองๆ ไอลายทีเดียว มิหนําซ้ํายังเปนเสืออายุกําลัง
ฉกรรจเต็มที่ ไมมรอยตําหนิเสียโฉมแมแตนิดเดียว สวนสัตวอนๆ ก็ตรงตามลิสตที่ผมสงมาให
ี ื่
ลวงหนาแลวทุกอยาง”
“เที่ยวนี้คุณเห็นจะกระเปาหนักไปนาน”
นายประเสริฐพูดปนหัวเราะ
รพินทร ไพรวัลย ยักไหล
“แตเที่ยวนี้ผมลงทุนไปแยะ นอกจากเงินทุนคาใชจาย ความเหนื่อยยากจนแทบจะเอาชีวิต
ตนเองไมรอดแลว ผมยังเสียพรานพืนเมืองมือดีที่ทํางานกับผมมาแตไหนแตไรไปอีกสองคน คน
้
หนึ่งเหลวเละไปทั้งตัวเพราะเจาแรดตัวนัน สวนอีกคนหนึ่ง มีหวังพิการไปตลอดชีวิต คุณประเสริฐ
้
คิดวาคุมกันเหรอสําหรับเงินที่ผมจะไดรับในครั้งนี้ วาแต...คุณอําพลกําลังทําอะไรอยู?”

“อยูในหองรับแขกสวนตัว บนตึกอํานวยการครับ มีแขกอยูดวยสามคน มาดวยรถ

สวนตัวจากกรุงเทพ ถึงที่นี่กอนเที่ยงเล็กนอย รูสึกวาจะเปนพวกคนใหญคนโต และมีความสนิท
สนมคุนเคยกับผูอํานวยการมากอนอยางดี ขณะนีกําลังสนทนากันอยู เปนชายหนุมสองคน ผูหญิง
้
สาวอีกคนหนึง ผมเองก็ไมเคยเห็นมากอน พอคุณมาถึง ผูอํานวยการใชใหผมมาตามคุณขึ้นไปนี่
่
แหละครับ”
เขาพยักหนาไมไดสนใจอะไรกับคําบอกเลาของนายประเสริฐผูจัดการนัก บอกวา
“เอาละครับ คุณไปเรียนคุณอําพลเถอะวา อีกสักประเดียวผมจะขึ้นไป จัดการอะไรทางนี้
๋
ใหเรียบรอยเสียกอน”
ผูจดการผละไป รพินทรเดินแยกไปบงการควบคุมพวกคนงานที่กําลังลําเลียงกรงสัตวอยู
ั
อยางเกรียวกราวเอิกเกริกในขณะนี้
สัตวใหญอันตราย ถูกลําเลียงลงจากรถบรรทุกอยางระมัดระวังตามลําดับ บางชนิดก็ถูก
ขนไปปลอยไวในกรงเหล็กของสถานีกักสัตวอันเตรียมไวกอนแลว บางชนิดก็คงใหอยูในกรงไมที่
ใชบรรจุมาโดยพักไวชวคราวกอน มันเปนงานที่ไมใชทํากันไดอยางสะดวกงายดายนัก
ั่
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

5. 5
ขณะนี้ กรงไมขนาดใหญที่ตีฝาทึบลักษณะเหมือนลัง อันบรรจุเจาเสือดําตัวเขื่องที่สุด
กําลังถูกพวกคนงานสี่หาคนชวยกันผลักเลือนมายังบริเวณสวนบรรทุกตอนทายของรถ ซึ่งมีไม
่
กระดานขนาดใหญสองแผนทอดเปนสะพานสําหรับใชชะลอเลื่อนลงมาทางนั้น เสียงเจาปาแผด
คํารามกองอยูในกรงทึบอยางเกรี้ยวกราด ระคนไปกับเสียงเฮละโลโหระพาของเจาพวกคนงาน

พื้นเมือง ที่ชวยกันเข็นเลื่อนอยูในขณะนี้ ดูเปนที่สนุกสนาน
รพินทรขมวดคิ้วอยางหงุดหงิด สาวเทาจากรถบรรทุกอีกคันหนึ่ง เดินตรงเขามาโดยเร็ว
พรอมกับรองตะโกนเตือนความสนุกสนานคึกคะนองของคนงานพื้นเมืองเหลานั้น การสงเสียง
เอะอะเลนกันไปพลางของเจาพวกนั้น เทากับยัวยุใหเจาปาบังเกิดความตื่นเตนดุราย และสําแดงฤทธิ์
่
ดิ้นรน พยายามจะแหกกรงออกมาใหได แทนที่จะสงบลง
เขาเดินกลับมายังไมทันจะถึงที่นั้น พวกคนงานก็ผลักกรงเสือดํามาถึงไมสองแผนที่ทอด
เปนสะพาน แลวชวยกันพยุงยกลังขึ้นวางบนไม เพื่อจะใหไหลเลื่อนลงไปยังพื้นเบื้องลาง
จะเปนเพราะเจาพวกนั้นมัวแตระเริงเลนกันเห็นเปนของสนุก หรือจะเปนเพราะความ
สะเพราขาดระมัดระวังของคนงานอีกสามคน ที่คอยยืนรับอยูเบื้องลางอยางใดอยางหนึ่งไมทราบได
ปรากฏวาไมกระดานแผนหนึ่งที่วางคานอยูระหวางทายรถกับพื้นดิน ถูกไถลเลื่อนแตะติดกับขอบ
ทายในตอนบรรทุกของรถอยูเพียงหมิ่นเหมนิดเดียวเทานั้น และสายตาของรพินทรก็เหลือบไปเห็น
เขาพอดี
“เฮย! ระวังสะพานไมแผนนัน” ้
เขารองตะโกนออกมาสุดเสียง
ชาไปเสียแลว เสียงรองเตือนของเขายังไมทนจะขาดคํา กรงใหญบรรจุเสือดํา ซึ่งบัดนีถูก
ั ้
ยกขึ้นมาวางอยูบนไมกระดานทั้งสองแผน เตรียมที่จะโรยเชือกตาม เพือใหคอยๆ เลือนลงไปสูพื้น
่ ่
ก็พลันหลนวูบลงมาอยางกะทันหันทั้งกรง เพราะไมกระดานแผนที่วางอยูอยางหมิ่นเหมอันนั้น
รอดพนออกจากการพาดติดอยูกับขอบรถ
กรงที่ประกอบขึ้นดวยไมหยาบๆ ตีไวไมแนนหนาอะไรนักกระทบกับพื้นเบื้องลางโดย
แรงดังสนั่น สวนหนึงแตกหักออกในทันทีนั้น พรอมกับเสียงแผดคํารามกึกกองของเจาปา
่
ทามกลางความตะลึงพรึงเพริดของคนงานทุกคน
เสือดําขนาดมหึมา ดิ้นรนตะกุยตะกายอยางดุรายเมื่อเห็นชองแหงอิสรภาพ และใน
พริบตา มันก็เผนพรวดออกมาได โจนเขาใสคนงานที่ยืนตะลึงขวางหนาอยูใกลที่สุด ดวย
สัญชาตญาณตื่นเตนหนีภยมากกวาทีจะคิดทําราย ชายผูนั้นรองแหลมออกมาสุดเสียง ลมครืนลงดิ้น
ั ่ 
พราดอยูกับพืน ใบหนาถูกอุงเล็บตะปบยับเยินไปทั้งแถบ ลูกตาหลุดหายไปขางหนึ่งเลือดสาด
้ 
เจาเสือดําพุงปราดเขาใสคนตอๆ ไป เทาที่ทิศทางแหงการเผนทะยานของมันจะผานไป
ได แตกกระจัดกระจายเลือดสาดไปตามๆ กัน ทามกลางเสียงรองโวยวายเอ็ดอึงอยางตื่นตระหนก
ของคนงานผูประสบเหตุทงหลาย โกลาหลไปตลอดทั้งบริเวณสถานีกักสัตว
ั้
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

6. 6
ทุกคนเผนหนีหลบเขาหาที่ซอนอยางไมคิดชีวิต พรอมทั้งตะโกนบอกกันไมไดศพท
ั
“เฮย! เสือหลุด! ชิบหายใหญแลว ไอดําหลุดโวย ระวัง!!”
รพินทร ไพรวัลย ไดสติในพริบตานั้น เจาปาพุงลิ่วผานคนงานที่วิ่งหลบกันอยูจาละหวั่น

ในขณะนี้ มายังเขาอยางรวดเร็ว จอมพรานกระโจนวูบเขาหลบหนาหมอของรถบรรทุก มันเผนผาน
หนาเขาไปอยางหวุดหวิด แลววิ่งเตลิดสงเสียงคํารามตรงไปยังบริเวณอันสลับซับซอนของกรงสัตว
อื่นๆ ซึ่งบัดนี้พากันสงเสียงรองคํารามกันขึ้นลั่นไปหมดเพราะความแตกตื่น
เขาหันไปตะโกนสั่งยามหนาประตู ใหรีบปดประตูกรงเหล็กลงโดยเร็ว ปองกันไมใหเจา
เสือกรงแตกหลุดออกไปพนจากบริเวณได ในขณะเดียวกันก็ตะโกนบอกใหคนงานทั้งหลายเรง
หลบเขาไปที่ตกอํานวยการ
ึ
ทุกคนวิ่งกันวุนชุลมุนไปหมด หลายตอหลายคนไดรับบาดเจ็บจากเขี้ยวเล็บของพยัคฆ

ราย แตไมมใครถึงกับเสียชีวิตในขณะนี้ เพราะมันกําลังตื่น ไมไดมงที่จะประหัตประหารขย้ําใคร
ี ุ
โดยเฉพาะ นอกจากใครอยูใกลกีดขวางหนาก็ตบกันผานไปชั่วขณะเทานั้น
หลายตอหลายคนควาปนวิ่งกันออกมา และระดมยิงกันสนั่น ถูกที่ไมสําคัญ ไมสามารถ
จะหยุดยั้งมันไวได นอกจากจะเปนการยัวยุ ทวีใหมันเพิมความดุรายขึนอีกอยางบอกไมถูก การยิง
่ ่ ้
ไมสามารถจะยิงไดถนัดนัก เพราะกลุมคนงานเองที่วิ่งหนีแตกตื่นกระจัดกระจายอยูในขณะนี้

รวมทั้งสัตวอนๆ ที่อยูในกรง อันอาจจะโดนลูกหลง เกิดความเสียหายขึ้นได และปนที่คนงานใช
ื่
เหลานั้นก็ลวนเปนปนลูกซอง แตละคนก็ยงดวยความตืนเตนตกใจไมไดสติ
 ิ ่
รพินทรยืนโคลงหัว สบถสาบานพึมพําอยูในลําคอ เขาไมรูที่จะตัดสินใจอยางไรถูก จะ
รองหามพวกคนงานที่กําลังถือปนกันกะเลอกะลาพวกนัน ก็ดูเหมือนจะไมไดผลเสียแลว
้
ทันใดนั้น นายประเสริฐผูจัดการ ก็วิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากตึกอํานวยการ รอง

ตะโกนบอกพวกคนงานเสียงหลง
“เฮย! หยุดยิง! ทุกคนไมตองยิง ประเดี๋ยวถูกกันเองตายโหงไปเทานัน พวกเอ็งหลบไปให
้
หมด”
พวกนั้นจึงพากันวิ่งหนี หลบเขาไปที่ตึกอํานวยการหมดสิ้น
ผูจัดการก็วิ่งหนาเริดมาที่เขา ซึ่งในขณะนีดูเหมือนจะเปนคนเดียว ที่ยนอยูในที่โลงกลาง
้ ื
บริเวณสถานีกกสัตวใกลกับรถที่จอดอยู รองบอกลําล่ําลําลัก
ั
“คุณรพินทรจดการกับไอดํานั่นเถิดครัว ชิบหายใหญแลว”
ั
“จะใหผมจัดการยังไง?”
เขาถามขรึมๆ
“ผูอํานวยการบอกใหคณยิงทิ้งเลยครับ เร็วเขาเถอะ ประเดี๋ยวไมใครก็ใครก็ถูกขย้ําตาย
ุ
บางเทานั้น เลือดสาดกันไปเปนระนาวแลว”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

7. 7
นายประเสริฐพูดลิ้นพันกันอยูเชนนัน หนาซีด ตาเหลือก
้
จอมพรานหัวเราะหึๆ อยูในลําคอ
“คนงานของคุณนี่ไมไหวเลยจริงๆ คุณประเสริฐ ขนาดผมคุมใหเขาทํางานอยูอยาง
ใกลชิดแลวแทๆ ทําอะไรเปนเลนกันไปหมด อาปากเตือนยังไมทนจะขาดคําเลย ก็เกิดเรื่องยุงขึ้น
ั
เสียแลว เสือดําตัวนี้เปนตัวขนาดงามที่สุด บอกตรงๆ ผมอยากจะจับเปน”
“โอ! ไมไดหรอกครับ ชิบหายแน ถาคุณขืนมัวแตคิดจะจับเปนอยู ยิงเถอะครับ
ผูอํานวยการก็สั่งอยางนั้น”
“ผมไมรับผิดชอบนะ สําหรับไอดําตัวนี้ เพราะมันมาหลุดอยูในสถานีกกสัตวของคุณ ยิง
ั
ก็ได แตบอกเสียกอนวาจะมาหักราคาเอากับผมไมได”
“แนนอนครับ ไมตองกังกลเลยในขอนั้น ความผิดมันอยูที่บริษัทของเราเอง”

ผูจัดการบอกเร็วปรื๋อ
รพินทร ไพรวัลย สั่นศีรษะชาๆ อีกครั้ง ชะโงกเขาไปในรถ ควา 30-06 ออกมา แลว
เหนียวแขนผูจดการสถานีกักสัตว ผลักรุนใหเขาไปนั่งอยูในรถ
่ ั 
“อยูในนันแหละ อยาออกมา จนกวาจะเรียบรอย”
้
วาแลวเขาก็ลวงมือลงไปในกระเปายามของเสื้อลาสัตวที่สวมอยู หยิบลูกซิลเวอรทิป
ออกมา กระชากลูกเลื่อนออก ยัดลูกปนเขาไปในรังเพลิงนัดเดียว กระแทกลูกเลื่อนปดแลวเดินดุมๆ
ตามรอยของเจาดํา ซึ่งเห็นมันเผนหายไปทางกรงสัตวที่ขงไวเกาๆ ดานซายของบริเวณ
ั
สายตาทั้งหมดจับนิ่งมายังรางของจอมพรานเปนตาเดียว ดวยใจอันสั่นระทึก รวมทั้ง
ผูอํานวยการบริษัท และผูเปนแขกอีกสามคน ซึ่งมองเห็นเหตุการณทุกสิ่งทุกอยางตั้งแตตน ทาง
หนาตางกระจกบานนั้นดวยความตื่นเตน
สายตาอันคมกริบเฉียบไวของเขา เริ่มกวาดอยางระมัดระวังไปรอบดาน เมื่อตนเองเดิน
ชาๆ อยูในระหวางกรงนกเงือกภายใตเงาของตนทองหลางใหญใกลซุมขอยทึบ แลวชะงักนิ่ง
ประสาทตื่นพรอมเมื่อไดยินเสียงคํารนกองออกมาจากซุมขอยนั้น ฝูงนกเงือกในกรงตาขายขนาด

ใหญ พากันแตกตื่นสงเสียงรองและบินกันพึ่บพั่บ มองลอดกรงตาขายทะลุไปยังซุมขอยตรงขาม
เห็นตาเขียวปด ปากแดงฉานที่อาแสยะ และกรงเขียวขาว ไอดํานอนหมอบอยูทนน กําลังเลียแผล
้ ี่ ั่
จากกระสุนลูกซองซึ่งฝงอยูที่ตะโพก อันเกิดจากการยิงอยางสงเดชของพวกคนงาน
เขาตวัดไรเฟลขึ้นอยางใจเย็น ตาจับอยูที่เปาหมายอันมีระยะหางประมาณไมเกิน 10 เมตร
โดยมีกรงนกเงือกกั้นกลาง ไอดําเผนพรวดพราดขึนโดยเร็ว กระโจนไตตะกุยตะกายขึ้นไปบนตน
้
ฉําฉา พอถึงคาคบ ก็หมอบตัวทําหูลู อาปากแสยะเขี้ยวมาทางเขา พรอมดวยดวงตาอันลุกจาดุราย
และพริบตานันเอง มันก็เผนพรวดสยายเล็บพุงลงมาใสอยางดุเดือด โดยขามหลังกรงนก
้
เงือกลงมา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

8. 8
รพินทรวาดลํากลองปนตาม ในขณะที่มันตะกายขึ้นไปบนตนฉําฉา แลวมันก็เผนเขาใส
30-06 ก็แผดระเบิดกึกกองไปทั่ว
เปนการยิงสวนในระยะเผาขน!
รางของเสือดําขนาดใหญ ปะทะรางของจอมพรานโดยแรง เขาลมกระแทกลงไป
เบื้องหลัง ปนหลุดจากมือกระเด็น สวนเสือรายมวนตัวสั่นริกๆ อยูกบที่ตรงนั้น มีแตสวนหางยาว
ั
เทานั้นที่แกวงวาดไปมาอยูสองสามครั้ง แลวก็สงบนิ่ง
ผูจัดการของสถานที่ และคนงานทั้งหลาย พากันวิ่งพรูเขามา เปนเวลาเดียวกับที่รพินทร
ลุกขึ้นยืนชาๆ เดินมายืนโคลงศีรษะอยางสุดเสียดาย อยูทซากของไอดํารายกาจตัวนัน
ี่ ้
กระสุน 30-06 เจาะแสกหนาของมันทะลุเลยออกต่ํากวาตนคอเล็กนอย!
บนหองผูอํานวยการที่หนาตางกระจก ทุกคนผอนลมหายใจที่สะกดกลั้นไวออกมาอยาง
โลงอก
“จริงของคุณอําพล”
หนึ่งในสองของสุภาพบุรุษผูเปนแขกครางออกมา
“ตัวเขาเล็กก็จริง แตฝมือและน้ําใจไมเล็กเลย ผมเองเคยยิงเสือมาสองครั้ง บอกตรงๆ วา

ขณะทียิงมือสั่นเปนเจาเขา ทั้งๆ ที่ผมก็บอกกับตัวเองวาในบรรดาคนกลาทั้งหลายแลว ผมเปนคน
่
หนึ่งในจํานวนนั้น เวลายิงก็เปนเวลาที่นงอยูบนหาง แตถาจะใหรางวัลผมสักแสน ใหผมเดินถือปน
ั่
เขาไปยิงเสือซึ่งๆ หนาอยางนี้ละก็ เห็นจะไมรับประทาน”
“ผมชอบการยิงสวนในระยะประชิดของเขาจริงๆ”
อีกชายหนึ่งพูด ตาจับอยูทเี่ ปาหมายเดิมไมเปลี่ยน เปนประกายสดใส
“ทีแรกผมนึกวาเขาจะยิงผานลูกกรงตาขายของนกเงือกเขาไปเสียอีก แตเขากลับรอ
จังหวะใหมันพุงกระโจนลงมาใส และยิงในขณะนัน ผมก็อยากจะเชื่อตามคุณอําพลวา ในขอที่
้
รับรองวาเขาเปนสุภาพบุรุษและนักกีฬาคนหนึ่ง เพราะแมกระทั่งสัตวเขาก็ยังใหโอกาสกับมัน ถา
มือเขาไมดีจริง เมื่อกี้นี้เขาอาจถึงแกชวิต มันเปนการแลกกันอยางยุติธรรมดีเหลือเกิน”
ี
“เขานาจะไดรบบาดเจ็บบางนะคะ นอยเห็นเขาถูกเสือตัวนั้นกระโจนลงมาปะทะลมลง
ั
แมเขาจะยิงมันตายก็ตาม แตทําไมเห็นเขาลุกขึ้นมาอยางปกติดีทุกอยาง พวกนั้นรุมมุงกันใหญแลว”
หญิงสาวผูใชกลองสองทางไกลสํารวจเหตุการณทุกระยะพูดขึ้น ลักษณะที่หลอนพูด ดู
เหมือนจะเจตนาพูดกับผูเปนพี่ชาย แตผอํานวยการของบริษัท ‘ไทยไวลดไลฟ’ ตอบแทนใหอยาง
ู
สุภาพวา
“กระสุนนัดนันของเขา จะตองตัดสมองสวนที่สําคัญที่สุดของมันครับคุณหญิง มันตาย
้
คาที่ในทันทีทกระโจนลงมากอนที่จะทํารายเขาได เขาถูกปะทะลมลงจากแรงเหวียงที่มันกระโจน
ี่ ่
ลงมาเทานั้น รพินทรชอบยิงสัตวในขณะที่มันชารจสวนเขามาอยางนีเ้ สมอ เมื่อปลายปที่แลว เขา
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

9. 9
จะตองไปนอนอยูในโรงพยาบาลกรุงเทพเสียสองเดือนกวา เพราะยิงสวนกระทิงเจ็บตัวหนึ่ง ซึ่ง
พรานพื้นเมืองของเขายิงไวกอน กระสุนของเขาตัดสมองกระทิงตัวนันอยางแมนยํา แตเคราะหเขา
 ้
รายไปหนอยเพราะเขายิงมันในขณะที่ชารจรี่เขามา ในระยะไมเกินสิบหาเมตร มันชนเขาดวยแรงที่
วิ่งมากระเด็นลอยไปสลบอยูกับพืน ซี่โครงหัก สวนตัวมันเองก็ลมคว่ําอยูขางๆ รางของเขา ความ
้
จริงเขาเกือบตายเพราะอาชีพของเขามาหลายครั้งแลว”
“แนะ! เขากําลังเดินมาโนนแลว เราคงจะไดพบเขาในไมกี่อึดใจนี่แหละครับ”
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

10. 10
2
รพินทร ไพรวัลย เปดประตูหองรับแขกของผูอํานวยการบริษัท ‘ไทยไวลดไลฟ’ ซึ่งเปน
บริษัทที่มีสัญญาติดตอซื้อขายสัตวปาเปนๆ กับเขามาเปนเวลานาน กาวเขาไปแลวหยุดชะงักนิด
หนึ่ง อําพล พลากร ยิ้มราอยูกอนแลว รองทักพรอมกับตรงเขามาฉุดแขนนําเดินไปที่โตะรับแขก ซึ่ง

ขณะนี้มีบุคคลที่เขาไมเคยรูจักสามคนพากันจองมองมากอนแลวเปนตาเดียว เขายังไมมีโอกาสที่จะ
สังเกตคนเหลานั้นไดถนัดนัก ในสายตาที่ชําเลืองผานๆ เพราะกําลังพูดโตตอบทักทายอยูกับ
ผูอํานวยการบริษัท
“ผมเสียใจที่เกิดอุปทวเหตุขน คนของคุณเจ็บสาหัสไปคนหนึ่ง เลือดตกยางออกกันไปอีก
ึ้
4-5 คน เพราะความสะเพราของพวกเขาเองแทๆ”
พรานใหญพดอยางสํารวม น้ําเสียงของเขาเบาเรียบ อําพลหัวเราะอยางหนักหนวง แลว
ู
โอบไหลไว
“โอย! เรื่องเล็ก ไมตองกังวลไปหรอกคุณรพินทร ขอบคุณเหลือเกินทีชวยจัดการใหเปน
่ 
ที่เรียบรอย ถาไมมีคุณอยูดวยวันนี้ ผมวากวาจะเอามันอยูพวกเราคงจะวุนกันไมใชนอย ดีไมดีอาจมี
  
ใครตายก็ได มันเปนความผิดของคนของผมเอง”
“แตผมเสียดายมันเหลือเกิน มันเปนเสือดําตัวงามที่สุดเทาที่ผมเคยพบเห็นมา”
“ชางมันเถิดครับ ทําไงไดละ ถาเราไมฆามัน มันก็ตองฆาพวกเราคนใดคนหนึ่งแนๆ ลง

หลุดออกมาแบบนี้แลวก็ตองยิงทิ้งเทานัน เรื่องที่จะจับเปนเห็นจะไมตองหวัง ผมยินดีที่จะชดใชให
้
คุณตามราคา วาแตนี่แนะ เราอยาไปสนใจอะไรเกียวกับเรื่องนี้อีกเลย ผมกําลังรอพบคุณอยูทีเดียว”
่
อําพลหยุดเวนระยะนิดหนึ่ง หันมาทางบุคคลทั้งสาม ที่จองมองกับการโผลเขามาของ
รพินทร ไพรวัลย อยางเงียบๆ ขณะนี้เขาและพรานใหญยืนอยูเ บื้องหนาของคนเหลานั้น แลว
ผูอํานวยการบริษัทที่ดําเนินกิจการสงสัตวปาออกนอกประเทศโดยอภิสิทธิ์ก็กลาวตอมาโดยเร็ว
“คุณรพินทร ทั้งสามทานที่นั่งอยูนี่ มีธระสําคัญยิ่งกับคุณ และไดเดินทางจากกรุงเทพมา
ุ
ดักรอพบคุณอยูที่นี่ กอนหนาคุณจะมาถึงสองชั่วโมงเศษแลว ผมเปนคนติดตอสงขาวลวงหนาไป
ใหทราบเองวา วันนีเ้ ปนวันทีคุณจะเดินทางเขามาสงสัตวตามกําหนดเวลา เลยนัดใหทานมา”
่ 
รพินทร ไพรวัลย มีสีหนาตื่นงงเล็กนอย ตาสีน้ําตาลเขมของเขา กราดผานใบหนาของ
บุคคลทั้งสามผาดๆ อีกครั้ง เห็นแคเพียงสองชายลุกขึ้นยืนและยิ้มให สวนหญิงสาวคงนั่งไขวหางอยู
ตามเดิม เพียงแตจองตาดําสนิทคมกริบนิ่งมา
นายอําพล ผูอํานวยการอันเปนเจาของสถานที่ ก็กลาวแนะนําวา
“ทานผูนี้ คือพันโทหมอมราชวงศเชษฐา วราฤทธิ์ อดีตทูตทหารบก ประจําสหรัฐฯ แต
ในขณะนีนอกราชการ ทานผูนี้คือ พันตรีไชยยันต อนันตรัย เพื่อนสนิท นอกราชการเหมือนกัน”
้
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

11. 11
ทั้งสองกลาวทักทายเขากอน พรอมทั้งสงมือมาใหจับ รพินทรจบมือพรอมทั้งกมศีรษะให
ั
ภายหลังจากทักทายคนทั้งสองเสร็จ นายอําพลก็ผายมือไปทางหญิงสาว หลอนมองดูทเี่ ขา
ตลอดเวลาอยูแลว

“และสุภาพสตรีผูนี้คือ แพทยหญิงหมอมราชวงศดาริน วราฤทธิ์ นองสาวของคุณชาย
เชษฐา นักศึกษาที่กําลังจะทําปริญญาเอกทางมานุษยวิทยา”
เขากมศีรษะใหกับหญิงสาว ผูถูกแนะนําเปนคนสุดทายอีกครั้ง หลอนดูเหมือนจะยิมให
้
นิดหนึ่ง และกมศีรษะตอบรับอยางไวตว ั
“เชิญนั่งซิครับคุณรพินทร ผมรูสึกยินดีเหลือเกินที่ไดพบคุณตามที่เจตนาไว”
เชษฐา วราฤทธิ์ นายพันโทนอกราชการกลาวขึ้นดวยเสียงทุมต่ํา สุภาพออนโยน พรอม
กับยิ้ม
ทั้งหมดนั่งลงตามเดิม รวมทั้งรพินทรผูหยอนตัวเปนคนสุดทายอยางงงๆ อยูเชนเดิม พัน
ตรีไชยยันต เปนคนรินบรั่นดีใหเขา
พรานใหญไมอาจเดาถูกวาคนทั้งสามที่มารอพบเขาในขณะนี้ มีวัตถุประสงคเชนไร บอก
กับตนเองตามความสังเกตเทาที่เห็นผาดๆ ในขณะนีวา ม.ร.ว.เชษฐา เปนชายหนุมอายุประมาณ 35
้
ป ลักษณะสุขม เยือกเย็น ผิวพรรณทวงทาบอกชัดวาเปนราชสกุล แตก็ดเู ขมแข็งบึกบึนอยางชาย
ุ
ชาตรีแท พันตรีไชยยันต คงอายุไมเกิน 33 ป คุณลักษณะของเขาเปนทั้งบุรุษเจาสําราญ และนัก
เผชิญโชคเผชิญภัยปะปนกันอยูชนิดแยกกันไมออก
สวน ‘หญิงสาวผูนั้น’ มีอะไรที่สะดุดตาอยางมากมาย ไมวาจะเปนใบหนาหรือทรวดทรง
หลอนซอนรางโปรงไดสวนสัดอยูในแสล็คอันเปนยีนสขาวและเชิ๊ตสปอรตสีนาเงินเขม ตัดผิวสี
้ํ
มะปรางดูเดน มองเห็นความสมบูรณงามของสัดสวนไดอยางถนัด เห็นจะไมใชสาวนอยแรกผลิ
หรอก ชําเลืองดวยหางตาก็พอจะคํานวณไดวา อายุของหลอนจะไมต่ํากวา 25-26 ป
เขาไมสงสัยสักนิดเดียววาหลอนเปนนองสาวของ ม.ร.ว.เชษฐา เพราะประพิมพประพาย
บนใบหนาใกลเคียงกันอยู แตออกจะกังขาอยูครามครันวาหมอมราชวงศหญิงคนสวยนีนะหรือคือ
่
แพทยหญิง และนักศึกษามานุษยวิทยา ผูกาลังจะทําปริญญาเอก
ํ
หลอนนาจะเปนนางแบบแสดงแฟชั่นจะเหมาะกวา
อะไรไมสําคัญเทากับวา ลักษณะของหลอนเยอหยิ่งไวตวเหลือประมาณ ดูจะผิดไปกับ
ั
พี่ชายลิบลับ
หมอมราชวงศหญิงดาริน วราฤทธิ์ คนนี!! ้
“เราไดยินชื่อเสียงคุณมานานแลว เพิ่งจะไดพบตัวจริงวันนี้เอง”
ไชยยันตเอยขึนบาง สงแกวบรั่นดีมาให
้
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

12. 12
“ประทานโทษ มีอะไรที่ผมจะรับใชไดหรือครับ?”
รพินทรถามขึ้นเบาๆ อยางสุภาพ พรอมกับมองตื่นๆ ไปทางนายอําพล เสมือนจะขอ
คําตอบจากภาวะงงงัน จับตนชนปลายเดาเรื่องไมถกในขณะนี้ ู
“เชิญคุณชายเริ่มพูดธุระไดเลยครับ วากันไปตามสบายเลยไมตองเปนหวง ระหวางผมกับ
คุณรพินทรไมมีเรื่องเรงรอนอะไรกันนักหรอก และถึงอยางไรคุณรพินทรกจะตองพักอยูที่ตําบลนี้
็
อยางนอย 2-3 คืน กอนที่จะกลับเขาปา เวลาที่สนทนาหารือกันมีพอเพียงทีเดียว”
ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ
อดีตทูตทหารบกเชื้อพระวงศควักกลองออกมาบรรจุสูบ สีหนาของเขาดูจะขรึมเครงลง มี
อะไรบางสิ่งบางอยางสอแววกังวลปรากฏชัดออกมาในแววตา ขณะที่มองจับนิ่งมายังพรานใหญ
“คุณรพินทร”
ครั้นแลว ม.ร.ว.เชษฐา ก็เริ่มขึ้นดวยเสียงแผวต่ํา
“เมื่อปกลายนี้ คุณทองเที่ยวอยูในดงแถบหนึ่ง ที่ชาวบานปาเรียกวา ‘โปงกระทิง’ ทางทิศ
เหนือของ ‘หนองน้ําแหง’ ใชไหมครับ?”
จอมพรานขมวดคิ้วคิดนิดหนึ่งแลวผงกศีรษะลง เต็มไปดวยความกังขาอยางไรพิกล ที่
การเคลื่อนไหวของเขาอยูในการรูเห็นของสุภาพบุรุษผูนี้ ชีวิตปาปราศจากความสลักสําคัญกับใคร
ทั้งสิ้นของเขา ไมนาจะเปนทีสนใจของใครเลย
่
“ครับ ผมอยูแถวๆ นั้น”
“คุณไปตั้งสถานีดักสัตวอยูที่นั่น”

ไชยยันตสอดมาโดยเร็ว
“ถูกแลวครับ ผมไปตั้งแคมปดักสัตวอยูที่นั่น และพักอยูจนกระทั่งไดสตวครบตาม
ั
จํานวนที่ตองการ”
เชษฐาถอนหายใจหนักหนวง สายตาที่จองมองดูเขาเต็มไปดวยความรุมรอนเรนลับ
“คุณเคยพบนักลาสัตวชาวพระนครคนหนึง ใชชื่อวา ‘ชด ประชากร’ ที่นั่นบางไหม?”
่
รพินทรนิ่งเหมือนจะคิดทบทวนอยูอดอึดใจเดียว ก็กมศีรษะลงอีกครั้ง
ึ
“ครับ ผมเคยพบ เขามาตั้งแคมปอยูขางๆ แคมปของผมประมาณ 2 อาทิตย เพื่อพักผอน
กอนที่จะเดินทางตอไป เอะ! เรื่องนี้ดูเหมือนผมจะไดรับจดหมายจากทนายความคนหนึ่ง เมือ ่
ประมาณสัก 3-4 เดือนที่แลวมา ขอสอบถามวาผมทราบอะไรเกียวกับนักลาสัตวชาวพระนครที่ช่อ
่ ื
ชดผูนี้บาง และผมก็ไดเขียนจดหมายตอบทนายความคนนั้นไปแลว เทาที่ผมทราบในขณะนั้น”
เชษฐา ไชยยันต และดาริน มองสบตากัน แลวผานไปจับอยูทใบหนาเขาเปนตาเดียว
ี่
ตามเดิม เชษฐากลาวตอมาอยางแชมชาระมัดระวัง
“ทนายความทีจดหมายติดตอสอบถามมายังคุณ เปนทนายของผมเอง จดหมายของคุณได
่
ถูกสงตอมาใหผม คุณบอกในจดหมายนันวา สุภาพบุรษชาวพระนครคนหนึ่งชื่อ ชด ประชากร ได
้ ุ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

13. 13
ออกเดินทางจาก ‘โปงกระทิง’ เมื่อตนเดือนพฤษภาคม พรอมดวยพรานพื้นเมืองคนหนึ่งชื่อ ‘หนาน
อิน’ แจงความประสงควา เขาจะออกเดินทางบุกปาไปยังหมูบานกะเหรียงไกลทีสุด คือหมูบาน
่ ่ 
‘หลมชาง’ ซึ่งเปนพรมแดนติดกับพมา เขาบอกคุณวาเขาจะทิ้งเกวียนและสัมภาระที่ไมจําเปนของ
เขาไวที่นน และออกเดินทางไปยังหมูบาน ‘หลมชาง’ ตามที่เขาบอกคุณไว เพราะคุณไดผานไปยัง
ั่
หมูบานนันในโอกาสหนึ่ง และไดเห็นเกวียนตลอดจนสัมภาระบางสวนของเขาเทาที่คณจําได ตก
้ ุ
อยูในการดูและของกะเหรี่ยงคนหนึ่ง ขาวที่คุณทราบก็คือ ชดกับคนใชอันเปนพรานพื้นเมืองชือ ่
หนานอิน บุกปาลึกกันเขาไปอยางที่เขาเคยไดบอกกับคุณไวทุกอยาง”
“ครับ ผมเขียนเลาไปเชนนั้น”
พรานใหญรบคํา แลวตางก็นิ่งเงียบกันไปอีกครู ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ ที่นั่งรวมอยู
ั
ดวยอยางสงบโดยไมไดปริปากคําใดทั้งสิ้นมาแตแรก ขยับตัวอยางอึดอัด ชะโงกไปหยิบบุหรี่ใน
กลองกลางโตะ รพินทรถือไลทเตอรเดาะเลนอยูในมือกอนแลว เขาจุดขึ้นในทันทีนั้นและยื่นสงไป
ให ตาคมกริบของหลอนเหลือบขึ้นสบเขาอีกแวบหนึ่ง กอนจะจุดดารินกลาวขอบใจเบาๆ แลวพน
ควันขึ้นสูง จะเปนแพทยหญิง จะเปนนักศึกษาปริญญาเอกทางมานุษยวิทยา หรืออะไรตามที่นายอํา
พลกลาวแนะนําก็ตาม สําหรับสายตาของรพินทรในขณะนี้ เขามองเห็นหลอนเปนเด็กที่ไดรับการ
พะนอเอาอกเอาใจมาเสียจนเคยตัว
“คุณรพินทรครับ”
พี่ชายเสียอีกทีเ่ ต็มไปดวยความนุมนวลออนโยน ไดกลาวตอมา
“ผมคิดวาคุณคงจะไดระแคะระคาย หรือมิฉะนั้นก็อาจเดาถึงตนเหตุของการเดินทางของ
ชด ประชากร ไดถูก กรุณาใหความจริงแกผมเถิดครับวา เขาเดินทางฝาเขาดงลึกกันดารครั้งนั้น ดวย
ความประสงคอะไร?”
“ผมเคยทราบมาบาง ในบางอยางครับ”
รพินทร ไพรวัลย เอยขึ้นอยางใครครวญระมัดระวัง แตแลวก็หยุดชะงักนิ่งเสียเหมือนจะ
เปลี่ยนใจ ทําใหเชษฐาและไชยยันตทวีความรอนรนกระสับกระสายยิ่งขึ้น รีบพูดมาวา
“กอนอื่นเพื่อตัดปญหา ตัดความกังขาของคุณทุกชนิด ผมอยากจะเปนฝายเลา หรือ
อธิบายอะไรใหคุณไดฟงใหแจมแจงเสียกอน”
“ดีเหมือนกัน”
ไชยยันตเสริมมาโดยเร็ว หันไปมองดูสหายที่รวมคณะมาดวย
“อยางนอยคุณรพินทรจะไดหมดสงสัยเสียที เขายังไมรูเรื่องอะไรสักอยาง วาเรามาพบ
เขาดวยจุดประสงคอะไร เปดศักราชแรกเริ่ม เราก็ตั้งคําถามเอากับเขาทั้งนั้น ราวกับจะมีการ
สอบสวนอะไรกันขึ้นโดยเขาก็ไมรูตัว”
“ก็นั่นนะซิคะ พี่ใหญก็...ชักชาเสียเวลาอยูได”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

14. 14
นั่นเปนประโยคแรกของ ม.ร.ว.หญิงดาริน ที่เขาไดยินเปนครั้งแรก หลอนโพลงออกมา
อยางรําคาญ ชะโงกตัวมาเขี่ยเถาบุหรี่แรงๆ
“ก็บอกไปซิคะวา นายชด ประชากร อะไรนั่น ที่แทจริงก็คอนองชายของพี่ใหญ และ
ื
พี่ชายของนอยเอง เราตองการสืบเพื่อติดตามหาตัวบุคคลที่ใชช่อปลอมอยางนี้ และถาเปนไปไดเรา
ื
ตองการวาจางนายพรานใหญอยางเขาใหเปนคนนําทาง”
ระหวางที่รพินทรยิ่งงุนงงหนัก พี่ชายหันไปมองดูนองสาวดวยสายตาตําหนิ พึมพําบน
อะไรออกมาเบาๆ หญิงสาวหัวเราะแปรงๆ รูสึกวาหลอนจะรําคาญวงสนทนานี้เต็มที ลุกขึ้นเดินสูบ
บุหรี่ไปยืนดูววอยูทหนาตางเสีย ม.ร.ว.เชษฐาหันมาทางจอมพรานอีกครั้ง
ิ ี่
“ขออภัยนะครับ นองสาวของผมออกจะเปนคนใจรอนสักหนอย เขาเปนอยางนี้มาแต
ไหนแตไรแลว นองสาวคนเล็กของพี่ๆ ลูกสาวคนเล็กของพอแม ฤทธิ์เดชก็เลยมากเสียยิ่งกวาเสือดํา
ที่หลุดกรงเมื่อตะกี้นเ้ี สียอีก”
พ.ต.ไชยยันตสอดมาเบาๆ เหมือนจะบนกับตัวเอง แสดงถึงความคุนเคยสนิทสนมกันมา
อยางมากมาย หลอนดูเหมือนจะไดยนเสียงนินทาของเพื่อนชาย รองตอบมาทั้งๆ ที่ยังยืนกอดอก
ิ
ทอดสายตาดูอะไรอยูทหนาตาง ี่
“อยามาทําปากมากไปนะไชยยันต แผลไสติ่งของเธอที่ฉันเปนคนผาไว มันอาจกําเริบ
ขึ้นมาเมื่อไหรก็ได พีใหญกเ็ หมือนกัน เปนตัวการตนเหตุเรื่องยุงทีเดียว ก็ไมเพราะพี่ใหญทะเลาะ
่
กับพี่กลางอยางรุนแรงหรอกเหรอ ทานพอก็เขาขางพีใหญทุกอยาง จนกระทั่งพี่กลางตองซัดเซ
่
พเนจรออกจากบาน กลายเปนคนสาบสูญไปเชนนี้ ขณะนัน นอยไมไดอยูเมืองไทยรวมเห็น
้
เหตุการณอยูดวย ถานอยอยู นอยจะไมมีวนเขาขางพี่ใหญอยางเด็ดขาด และพี่กลางก็คงจะไมซัดเซ
 ั
ไปถึงเพียงนี้ ปานนี้จะเปนยังไงบางก็ไมร”ู
พี่ชายนิ่งเงียบ
เพื่อนชายยนหนา แลวหัวเราะหึๆ ไมไดตอบอะไรอีกทั้งสิ้น
นายอําพล ผูอานวยการบริษท ‘ไทยไวลดไลฟ’ หัวเราะออยๆ ทาทางเต็มไปดวยความ
ํ ั
พินอบพิเทาเอาอกเอาใจ ดูหลอนจะเปนทีเ่ กรงใจของทุกคน โดยเฉพาะอยางยิ่งการมาของบุคคลทั้ง
สามนี้ เปนการมาที่ไดรับการตอนรับขับสูจากนายอําพลอยางเต็มที่ อันแสดงถึงวาเคยมี
ความสัมพันธเคารพนับถือกันมากอนเปนทุนเดิม
เดี๋ยวนีแมจะยังจับตนชนปลายอะไรไมถูกนัก รพินทรก็พอจะเดาไดรางๆ วาอะไรเปน
้
อะไร
หมอมราชวงศหญิงดาริน ยังคงยืนพิงอยูที่หนาตาง หันหนาลงไปยังเบื้องลางอันเปน

บริเวณกรงดักสัตว ตะวันบายสาดจับรางเพรียวระหงของหลอน ทําใหสังเกตชัดไดหมดทุกสวนสัด
ถนัดตากวาขณะทีนั่งอยู สูงเกินกวาขนาดรายเฉลี่ยทัวไปของหญิงไทยเล็กนอย ไหลผึ่ง เอวกิ่ว
่ ่
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

15. 15
ตะโพกกลมหนา รับกับลําขาอวบใหญแข็งแรงภายในกางเกงยีนสรัดรูป ผิวของหลอนดูจะเขม
จัดกวพี่ชายเสียอีก เปนผิวของคนที่นยมกรําอยูกลางแดดกลางลมอยางนักกีฬากลางแจงทั้งหลาย
ิ
จมูกเชิด แสดงถึงความรั้น ริมฝปากบาง สอแววเจาอารมณ ถือดี ตาคมเฉียบ ฉลาด บางขณะก็อาจ
แฝงแววเขลา เพราะความอวดดีของตัวเอง วัยของหลอนเจนโลกมาพอสมควร แตไมถึงกับกราน
รพินทรพินิจหลอนโดยไมรสึกตัว แลวก็สะดุงเมื่อ ม.ร.ว.เชษฐาทําลายความเงียบขึนวา
ู ้
“ถูกแลวครับคุณรพินทร ชด ประชากร ที่พบคุณ ที่แทจริงก็คือนองชายของผมเอง และ
เปนพี่ชายของดาริน เขาคือ ม.ร.ว.อนุชา วราฤทธิ์”
“โอ!”
พรานใหญอุทานออกมา บัดนี้เขาพอจะนึกออกแลว จริงสิ ครั้งแรกทีเ่ ขาโผลเขามาเห็น
ม.ร.ว.เชษฐา เขาบอกกับตัวเองคลับคลายคลับคลาวาจะเคยเห็นที่ไหนมากอน แตแลวก็คือภาพ
ความจําที่เขาเคยเห็นจากชด ประชากร นักลาสัตวพเนจรชาวกรุงคนนั้นนั่นเอง สองพี่นองมีสวน 
ละมายกันมาก
“เรามีกันอยูสามคนพี่นองครับ”
เชษฐาเลาตอไปดวยเสียบแหบต่ํา ในขณะที่ไชยยันตและอําพลมีสีหนาเศราสลดลง ดู
เหมือนคนทั้งสองจะรูเห็นเหตุการณเรื่องราวมากอน
“เขาเปนนองชายคนกลาง เมื่อ 5 ปมาแลวผมไมนกเลยวา เราจะเกิดผิดใจและเปนปาก
ึ
เสียงกันอยางรุนแรง มันดูเหมือนจะเปนคราวเคราะหของเราจริงๆ แตก็เปนเรื่องสามัญธรรมดา
ระหวางพี่นอง อันเปรียบเสมือนลิ้นกับฟนนั่นแหละ ผมยอมรับสารภาพวาในขณะนั้นผมไดกระทํา

บางสิ่งบางอยางที่ไมยุติธรรมตอเขาเพราะความโกรธ”
พ.ต.ไชยยันตโคลงศีรษะชาๆ และจุปากออกมาเบาๆ แนละ เขายอมเปนคนหนึ่งที่รูเห็น
เรื่องราวในระหวางพีนองมาอยางใกลชิด
่ 
“ขณะนัน ทานพอของเรายังมีชีวิตอยู ทานเขาขางผมในการทะเลาะกันของเรา เขาเตลิด
้
เปดเปงหนีหายออกไปจากบาน ในที่สุดเจาพอของเราก็สิ้นลง เขาไมไดรับอะไรเลยแมแตบาทเดียว
และก็ไมไดหวนกลับเขามาในบานตระกูลอีก ผมเริ่มรูสึกตัวในความใจดําของผมเอง และออกสืบ
หาติดตามเขา การสืบติดตอกันมาเปนปๆ ทําใหผมพอจะไดระแคะระคายเปนเลาๆ วาเขาเปลี่ยนชือ ่
เปน ชด ประชากร ออกบุกบั่นเดินปาเพื่อแสวงหาโชคอยางลมๆ แลงๆ ของเขา เหตุการณเหลานี้ผม
มาทราบเอาเมื่อ 3 ปใหหลัง ผมไมมีโอกาสที่จะตามเขาไดพบเลยในระยะที่แลวมา เพราะเขาไมยอม
ติดตอสงขาวใดๆ ทั้งสิ้น จนกระทั่งครั้งลาสุดผมเพิ่งจะไดขาวเขาจาก คุณรพินทร ซึ่งแจงไปทาง
ทนายความของผม ผมไดทราบวาคุณรพินทร นอกจากจะเปนพรานผูชํานาญ เปนนักตอสูตามแบบ
ฉบับของลูกผูชายแทจริงแลว ยังเปนสุภาพบุรุษพอแกการที่จะรวมรับรูในเรื่องราวครอบครัวของ
ผม ซึ่งถือวาเปนความลับ และอาจใหความชวยเหลือผมได จดหมายติดตอของคุณกับทนายความ
ของผม ใหความหวังแกผมแลวตั้งครึ่งคอนในเรื่องที่ทราบถึงเหตุการณเคลื่อนไหวเกี่ยวกับอนุชาผู
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

16. 16
เปนนองชายรวมสายโลหิตของผมวา ในครั้งสุดทายที่คุณเห็น เขายังปลอดภัยมีชวตอยู ซึ่งทําใหผม
ีิ
มีความหวังจะติดตามเขาพบ”
“แกยังไมไดบอกคุณรพินทรใหชัดเลยวาเราตองการความชวยเหลืออยางไร”
พ.ต.ไชยยันตทวงเตือนขึ้น
“ผมตองการติดตามตัวเขากลับคืนมาครับคุณรพินทร ไมวาจะใชงบประมาณทุมเทสัก
เทาไหร และไมวาจะเสี่ยงอันตรายสักขนาดไหน คนที่จะเสี่ยงชีวิตรวมกับผมในครังนี้ ก็คือไชยยันต
้
เขาเปนนายทหารนอกราชการ ขณะนีชีวิตสวนตัวของเขาก็ไมมีจดหมายปลายทางอะไรแนนอน
้ ุ
เปนนักตอสูเผชิญโชคเผชิญภัยคนหนึ่ง ประวัติของเราคือ ผม อนุชา และไชยยันต เคยคบหาเลนหัว
คลุกคลีกันมาตั้งแตเด็กๆ ทั้งสามคน เรารักกันมาก ขณะที่ผมเกิดเรื่องกับอนุชา ไชยยันตก็รเู รื่องอยู
โดยตลอด แตเขาไมมีทางทีจะประสานเกลียวสัมพันธของพี่นองเราไดอยางไร นอกจากความพลอย
่
เปนทุกขวตกแทน เมื่อผมคิดขึ้นมาไดและตัดสินใจทีจะติดตามอนุชา ไชยยันตก็สนับสนุนเต็มที่
ิ ่
และเขาพรอมแลวที่จะรวมทางไปกับผม ผมไปตามนองชาย สวนเขาก็ถือวาเขาไปตามเพื่อนรัก”
ยังไมทันที่ ม.ร.ว.เชษฐาจะกลาวจบประโยค ม.ร.ว.หญิงดารินก็หนกลับมา พรอมกับพูด
ั
อยางเยียบเย็นวา
“พี่ใหญและไชยยันต ไมควรจะลืมนอยเสียอีกคนหนึ่งนะคะ และตนเหตุในการทีจะคิด ่
ไปตามพี่กลางในครั้งนี้ ก็มาจากนอยนั่นเอง กวาพีใหญจะรูสึกตัววาตนเองผิด ก็ตองทะเลาะอยูกับ
่
นอยหลายวัน จําไมไดเสียแลวหรือคะ นอยบอกพีใหญเองไมใชหรือวา ถาพี่ใหญไมคดที่จะไปตาม
่ ิ
พี่กลางกลับ นอยนี่แหละ จะออกติดตามเอง”
สองชาย คนหนึ่งเปนพี่ และอีกคนหนึ่งเปนเพื่อน เงียบกริบกันไปอีก ไดแตมองดูหนากัน
อยางอึดอัด ม.ร.ว.ดารินหัวเราะแผวเบา เดินกลับเขามานั่งที่โซฟาตัวหนึ่ง ตรงขามกับพรานใหญ
รพินทร ตาจับนิ่งอยูที่เขา และก็พดขึ้นดวยเสียงแจมชัดมีกังวานวา
ู
“หวังวาคุณคงไมรังเกียจที่จะเลาอะไรใหเราฟงอยางละเอียดเกียวกับชายคนที่ใชชื่อวา
่
ชด ประชากร”
นั่นเปนประโยคแรกที่หลอนพูดกับเขาโดยตรงดวยสีหนาและแววตาแสดงอาการวิงวอน
รพินทร ไพรวัลย มองประสานตาหลอนเพียงแวบเดียว แลวก็เมินไปจับอยูที่เชษฐาและ
ไชยยันต เขาไมอยากจะสนใจ ถือเปนสาระอะไรกับหมอมราชวงศหญิงคนสวยทําทาดื้อๆ รั้นๆ ผิด
ผูหญิงคนนี้
หลอนจะเปนแพทยหญิงหรือนักมานุษยวิทยาก็นาจะเปนได แตคงไมใชนักเดินปาแนๆ
เขาคิด...
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)