2. Jessica & Simon Paar dagen naar Jessica’s onderzoek bij de dokter, wist ze nog steeds niets van de resultaten. Terwijl de dokter de hemel op aarde had beloofd: de uitslag kwam pas vandaag uit. Het was bijna avond en de dokter liet nog steeds niets weten. De enige wat Jessica kreeg, was een enorme misselijkheidsgolf.

3. “Ik word nog gek.” Niet alleen Jessica was zenuwachtig, ook Simon maakte zich zorgen over zijn vrouw en dus wou hij ook de uitslag weten. “Dokter Martens laat me creperen.” jammerde Jessica, pure pijn dat ze voelde.

4. Simon stond op en nam zijn vrouw in zijn armen. “Maak je geen zorgen.” fluisterde hij in haar oor, “als dokter Martens tegen negen uur niet gebeld heeft, zal ik mijn beklag eens doen.” meende Simon.

5. “Moet je je nu weer opwinden?” zuchtte Jessica en liet Simon langzaam los. Simon hield zijn schouders op. “En terecht, schat. Ik zou niet willen dat iets je overkomt.” Jessica glimlachte fijntjes, ondanks haar misselijkheid. “Ik ben blij dat ik je heb.” meende ze. Toen rinkelde de telefoon abrupt tussen ‘het gesprek’ in. “Eindelijk!” zuchtten ze.

6. Vluchtig pakte Jessica de telefoon op, ook al stond de telefoon maar één meter van haar af. “Met Jessica Somers?” De stem aan de telefoon kon ze uit duizenden herkennen; dokter Martens.

7. Eerst klonk er verbaasdheid en nieuwsgierigheid. Naarmate Jessica langer aan de telefoon hing, klonk ze beetje bij beetje blijer. “Oh bedankt, dokter Martens!” In één smak gooide Jessica de telefoon neer.

8. Jessica wou het goede nieuws meteen met Simon delen, hijzelf was al meteen voor. “En? Ik verwacht nu een explicatie van jou!” klonk hij streng, ook al meende hij het niet. “Simon, ik… ik…” was dit Jessica’s antwoord, van vreugde bleef haar plaat draaien. Uiteindelijk… “Ik ben zwanger!”

9. “Dat meen je niet!” keek Simon haar verontwaardigd aan. Met een grote smile op Jessica’s gezicht knikte ze hevig. Simon pakte haar flink vast en knuffelde haar stevig. “Eindelijk! Ik word vader!” riep hij vol vreugde in zijn stem.

10. “Een hele goede vader.” voegde Jessica er aan toe, “dat weet ik heel zeker!” Eindelijk, Jessica was zwanger. Simon zijn dag kon niet meer stuk, die van Jessica ook niet. Nu konden ze al werken aan een groot gezin, dit was de pure realiteit. Eindelijk…

11. 1 maandje later… Eén maandje later, tijdens de koude winter, zag Jessica uiteindelijk haar dik buikje, haar zwangerschapsbuikje. Het toverde een glimlach op haar gezicht als ze haar buikje zag. “Kleintje.” fluisterde ze er tegen, “eindelijk zit je in mijn buik.”

12. Sinds Jessica zwanger was, kwam Jade meer op de koffieklets bij haar zus. Het had heel lang geduurd voor Jessica echt zwanger was, nu wouden de zusjes ervan profiteren. “Een zwangerschap is iets heel moois.” meende Jade. Jessica grinnikte. “Dat is waar. Alleen in jouw geval was het begin niet zo best.”

13. “Dat klopt.” hield Jade haar schouders op, “het was uit met Nathan en kort daarna kwam ik te weten dat ik zwanger was. Daar wordt niet meer over gesproken.” Jade stak haar hand uit, alsof ze iets weigerde.

14. “Weet je wel zeker dat Nathan de vader is? Niet lang voor jullie breuk had je seks met een ander.” vroeg Jessica. Nadat ze de vraag volledig had gesteld, wist ze dat het verkeerd was.

15. Jade zuchtte. Ze dacht aan de tijd dat ze met Xander in bed lag, Xander de vrouwenversierder. Ze had al beseft dat het fout was maar wist zeker dat Xander niet de biologische vader van Jessie was. “Nee, ik heb een DNA-test laten doen. Daar heb ik toch eens over verteld?” schudde Jade haar hoofd, “daaruit blijkt dat Nathan voor volle honderd procent de biologische vader is.”

16. “Oh ja, dat is nog waar ook.” herinnerde Jessica terug naar een gesprek van ruim vijftien jaar geleden. Ze herinnerde niet alles, wel dat Jade iets zei over een DNA-test, “het is ook vijftien jaar geleden hè. Dat weet je niet zo snel terug.”

17. “Ach, maakt niet uit. Ik heb vijftien jaar lang geen contact met Nathan gehad. Hij is vast gelukkig met Sandrine, daar in wil ik niet tussen komen. Ik weet wel…” Daarna stopte Jade abrupt en voelde haar tranen in haar ogen prikken. Ze voelde dat ze nog steeds van hem hield, ook al was vijftien jaar geleden de laatste keer dat ze Nathan gezien had, “ik weet wel dat we niet bij elkaar passen.”

18. Jessica dacht ook aan een moment, dat ze alleen met Nathan was geweest en dat hij haar één keer had gekust. Ze was niet vergeten dat hij gevoelens voor haar had. Jade was dit nooit te weten gekomen. Het was toch geen nut dat Jessica erover iets zei, ze wou haar overeenkomst met haar zus niet verbrassen. “Misschien is het toch beter…” Jessica stond op en stond achter Jade, “dat je een leven leidt, met Jessie en zonder Nathan.”

19. “En terug onder de mensen komen, naar de stad gaan. Vroeger deed je dit zo graag en je draaide iedere jongen rond je vinger. In hun ogen was je een echte prinses.” ging Jessica verder. Jade grinnikte, “maar nu moet je dat natuurlijk niet meer doen.” Daar had – volgens Jade – Jessica helemaal gelijk in. Stel je voor, op haar leeftijd en bovendien was ze een moeder van een tiener. Opeens kreeg Jade een heel goed idee…

20. Jade sprong enthousiast recht van de zetel. “Weet je nog? Voor we de beesten gingen uithangen, gingen we eerst naar ‘Café Justice’? Als we daar naartoe gaan…” Jessica herinnerde dat nog. Tijdens haar studententijd, iedere vrijdag. Het was een zeer leuke tijd. “Bestaat dat café nog wel? En daarbij, ik ben zwanger en…” aarzelde Jessica maar Jade onderbrak haar. “Natuurlijk! Ik ben dit weekend langs daar voorbijgereden. Over je zwangerschap moet je geen zorgen maken.”

21. Jessica wist dat het geen zin was om te protesteren. Ze kende haar zus Jade goed genoeg: haar wil was altijd wet. “Ach, vooruit dan maar!” Jade sprong in de lucht van vrede, gelijk een klein kind en sprong in haar zus haar armen. “Leuk, leuk! Dan verwacht ik jou vrijdag om zeven uur ‘s avonds bij mijn thuis.” stelde Jade voor.