2. Nathan, Sandrine & Liselot De volgende middag slenterde Jessie over de straten. Ze beefde, van de spanning. Zou haar vader haar herkennen? En zij hem? Zou ze direct aan hem zien dat ze iets van hem had geërfd? Het was allemaal spannend voor het meisje Jessie.

3. Ze had haar weg niet verloren, op weg naar het huis van haar vader Nathan en zijn vrouw Sandrine. Ze hadden samen ook een dochtertje, genaamd Liselot. Jessie stond ineens voor een kast van een huis en door de voordeur zag ze Sandrine, met een klein meisje in haar armen. Dat klein meisje moest Liselot zijn… “Als je allemaal bedenkt dat de tijd snel gaat.” fluisterde Jessie.

4. Zachtjes klom ze de trappen op maar tevergeefs, Sandrine hadden de stappen gehoord en dacht bij zichzelf dat Jessie voor de deur staat. Sandrine kietelde doodleuk het klein meisje in haar armen. “Liselotje, je zus staat voor de deur.” fluisterde ze zachtjes tegen Liselot, dat Nathan haar niet hoort. “Nathan, wil je de deur opendoen? Ik ben bezig met Liselot!” beval ze haar man.

5. “Wees daarmee getrouwd.” grinnikte de man en sprong van zijn stoel. Sandrine had hem gehoord maar trok zich daar niets van aan en ging op weg naar de badkamer, Liselot in bad steken. Nathan deed de deur open en voor zijn ogen stond een meisje van gemiddeld vijftien jaar. Hij keek haar met grote ogen, precies een kloon van hem. “Kan ik je helpen?” vroeg Nathan vriendelijk.

6. Jessie wist het. Nathan, haar vader, verdomme haar bloedeigen vader! Ze herkende hem wel, ze vond veel trekken van haar in hem terug. Volgens haar klonk Nathan alsof hij haar niet kende. Jessie kon haar gevoelens niet de baas en liet haar tranen de vrije loop. “Zie je nou wel?” Ze kon niet echt uit haar woorden raken, haar hart klopte duizend keer harder dan normaal, “ik… ik ben je dochter. Jessie. Maar… mij… laat je koud.”

7. Nathan stond daar dan, met een open mond van verbazing. Hij vond al verdacht dat dat meisje een kopie van hem was. Ze was zijn dochter, zijn bloedeigen dochter, van een andere relatie. “Maar…” stotterde hij, het klonk dat hij sprakeloos was, “verdomme!” vloekte hij ineens hard, “ik laat je zeker niet koud!” Zonder dat Jessie het wist, nam Nathan haar meteen in zijn armen en legde haar hoofd op zijn schouder. “Ik heb je eindelijk terug.” fluisterde hij in zijn oor. Nathan was een man maar liet zijn tranen ook lopen, ook mannen lieten hun emoties tonen, vond hij.

8. Jessica & Simon Jessica bladerde door de reclamebladen van babyspullen. Er waren zoveel kamers die haar aanstonden. Roze kamers, blauwe kamers, gele kamers. Ook babyspulletjes in die kleuren. Ze kon gewoon niet kiezen. “Hmm…” dacht Jessica bij zichzelf en wees naar een foto, een groene kamer in combinatie met oranje en gele spullen – een bed, commode, kasten om speelgoed in te bergen, tapijt enzoverder – “Zal ik dat nemen?”

9. Simon kwam met een glimlach op zijn gezicht uit het niets op. Hij kwam van een kamer die het kamertje voor zijn kindje zou worden. Correctie: het kindje van hem en zijn geliefde. “Ik ben klaar met de laminaat!” riep Simon dolenthousiast door het huis heen, alsof hij een groot lot had gewonnen.

10. Maar Jessica gaf geen antwoord, ze was zo verdiept in het boekje. “Wel, Jessica? Hoor je me niet?” kwam Simon een stapje dichterbij. “Hmmm…” klonk ze afwezig, “ik ben de kamers aan het bekijken.” Simon keek haar verbaasd aan, of toch niet in haar ogen, ze wees haar achterkant naar hem toe. “Is dat niet wat snel? Je bent een maandje zwanger, we kunnen de kamer al schilderen of behangen maar meubels kopen…” Jessica draaide zich om en keek hem kwaad aan. “Laat mij toch doen, bemoeial!” snauwde ze hem toe.

11. Nathan, Sandrine & Liselot Nathan maakte zijn heerlijke kalkoen voor deze avond klaar. Voor één avond bleef Jessie wat langer bij hem, hij had haar gevraagd of ze geen kalkoen wou eten. Dit kon ze immers niet afslaan, maar moest een smoesje voor haar moeder zoeken waarom ze te laat thuis zou komen.

12. Niet veel later stond het eten heerlijk op tafel. Alleen deze avond was de sfeer anders, Jessie zat er namelijk bij. “En? Is het lekker?” vroeg Sandrine vriendelijk maar steeds met een ongemakkelijk lachje op haar gezicht, ze vond het nogal onwennig als er iemand opeens aan tafel opdook.

13. “Heel lekker.” smulde Jessie van de kalkoen, “wie heeft dat gemaakt? Jij misschien?” Ze wees naar Sandrine, alsof ze heel zeker was. Sandrine lachte. “Nee, ik kan zoiets niet koken. Je vader heeft dat gemaakt.” Jessie richtte zich naar haar vader, weer een pluspunt bij hem gevonden: hij was een goede kok, zoiets kon haar moeder Jade sowieso niet maken. “Oh, het is lekker hoor, Na… euh…” Jessie klemde haar lippen tegen elkaar. Verdorie, Jessie, je eigen vader met zijn voornaam spreken.

14. “Vader.” kwam Jessie er weer netjes uit. Bij Nathan klopte zijn hart al heen en weer. Zijn dochter die hij veel jaren niet had gezien noemde hem ‘vader’. Oké, Jessie had wel moeilijk om hem ‘vader’ te noemen en noemde hem automatisch bij zijn voornaam, maar toch… “Zeg, als we Jessie eens dikwijls uitnodigen?” stelde Sandrinevoor. Nathan keek haar al meteen geschrokken aan. “Euh… Maar het is niet dat ik dat niet wil maar haar moeder is het probleem. Ik weet zeker dat Jessie naar hier is gekomen, zonder dat haar moeder dat weet.”

15. Jessie daarentegen keek haar vader en zijn vrouw ongemakkelijk aan. Wist hij de naam van haar moeder niet meer? Of wou hij dat niet uitspreken? En waarom niet? Ze wist gewoon niet waarom Jade en Nathan uit elkaar waren, welke reden hij had waarom hij ‘het geluk’ bij Sandrine vond en niet bij haar moeder. Jessie stond met veel vragen die ze wou stellen, maar dat ze niet durfde en dat ook niet deed.

16. Aimée Aimée keek heel verleidelijk naar de spiegel en poseerde net als een echt model. Duidelijk was het dat ze iemand mocht verwachten. “Eens zien of ik wel aan een jongen kan raken, een jongen die mijn charmes niet kan weerstaan…” dacht ze hardop, het klonk alsof ze iets van plan was.

17. Het was inderdaad een jongen die Aimée vanavond verwachtte. Tot haar grote verbazing hoorde ze al de deurbel gaan. “Oh nee, is hij er al? Ik moet nog…” panikeerde Aimée maar dan kwam alles toch goed en was klaar om de voordeur te openen.

18. Het bleek Jason te zijn die aan de deur stond. Wanneer hij Aimée te zien kreeg, trok hij een ongemakkelijk gezicht. “Hoe sta je nu hier bij, Aimée? Dat je je uitdagend kleedt en een volle pot make-up op je gezicht smeert, oké.” legde Jason uit, “maar zo bloot moet je je ook niet kleden om onze cursus Frans te overlopen.”

19. “Onze cursus Frans?” lachte Aimée spottelijk, “liefje toch. Dan heb je me waarschijnlijk verkeerd begrepen. Je bent hier voor een hete tête-a-tête.” Tegenover Jason poseerde Aimée verleidelijk, alsof ze een escortemeisje was. Jason zuchtte diep. Nog een meisje die zich zou bezwijken voor hem. Eerst Aphrodite, nu Aimée. Snapten ze nog niet dat hij voor Jessie had gekozen? “Oh, is dat niet meer nodig? Nou, dan ben ik weer weg.” besloot Jason en zonder commentaar van haar aan te horen, vertrok hij weer huiswaarts.

20. Aimée stond nu alleen ontgoocheld voor de deur, vooral gefrustreerd en boos omdat ‘haar plan’ niet was gelukt. Nu moest ze een andere strategie bedenken… “Ooit wind ik jou aan mijn vinger, Jason Babcock.” fluisterde ze heimelijk, voor ze de voordeur met een harde klap dichtsloeg.