1. ผตายซาก
ี
พล * นกร * กมหงวน กบ ลกชาย
ิ ิ ั ู
พิมพเเปนเเออกสาารโโดย คุณไไก  Wanchaii Boonpiichchayanun
พิมพ ปน กส ร ดย คุณ ก Wancha Boonp chchayanun
แแปลงงเเปนไไฟล  PDFF โโดย โโกหลังังวัวังง
ปล ปน ฟล PD ดย ก หล 
อาหารเชามื้อนั้นคุณหญิงวาดเขามาในหองรับประทานอาหารเปนคนสุดทายดวยสี
หนาหมนหมองผิดปรกติ ขณะนี้ทุกคนนั่งประจําที่พรอมแลว ลูกชายของสีสหายนังรวมกันอยูทโตะ
่ ่  ่ี
สําหรับ ๔ คน สวนคณะพรรคสี่สหายกับสี่นางและเจาคุณปจจนึก ฯ นงโตะใหญคอโตะสเหลยมยาว
่ั   ื  ่ี ่ี
โดยมีเจาคุณปจจนึก ฯ และคุณหญิงวาดนั่งประจําหวโตะขางละคนทกครงทรวมรบประทานอาหารกน
ั   ุ ้ั ่ี  ั ั
พอคุณหญิงวาดทรดตวลงนง พ.อ.นิกรก็กลาวขึนดัง ๆ
ุ ั ่ั ้
"กินโวยพวกเรา"

การรับประทานอาหารเชาแบบอาหารฝรงเรมตนทนที พลนั่งอยูทางขวาของคุณหญิงวาด
 ่ั ่ิ  ั
ถัดไปคือนิกร ประไพและนันทา ทางซายของคณหญงวาดคออาเสยกมหงวน ศาสตราจารยดเรก
 ุ ิ ื ่ี ิ  ิ
ประภาและนวลลออ
"คุณแมไมสบายหรืออยางไรครับ แลวกผมรสกวาคณแมจองมองดหนาอายหงวนเสยจรง ๆ
 ็ ู ึ  ุ   ู   ี ิ
จัง ๆ เหมือนกบวาอายหงวนเปนสตวประหลาดหรอมนษยตางดาว"
ั    ั  ื ุ  

2. พล.ต.พลพูดยิ้ม ๆ
คุณหญิงวาดหันมาทางลูกชายของทาน
"แมกําลังมีเรื่องเศราและสะเทือนใจ"
อาเสี่ยพูดโพลงขึ้น
"เกี่ยวกับผมดวยหรือครับ"
คุณหญิงวาดเปลยนสายตามาทเสยหงวน
่ี ่ี ่ี
"ใช เก่ียวกับเธอโดยเฉพาะพอหงวน อาตกบาตรเมอเชาน้ี ๗ องค อาอทศสวนกศลไปให
 ั ่ื  ุ ิ  ุ
เจาสัวกิมเบทั้งหมด อา เมอคนนตอนใกลรงสวางเจาสัวไดมาหาอา"
 ่ื ื ้ี  ุ   
ทุกคนตางมองดูหนาคุณหญิงวาดไปตามกัน เจาคณปจจนก ฯ สบตาคณหญงวาด ทานก็  ุ  ึ ุ ิ 
กลาวขึน
้
"คณหญงฝนถงเจาสัวหรอครบ"
ุ ิ  ึ  ื ั
"ไมใชฝนคะเจาคุณ มนหนาวดฉนนอนไมหลบกลกขนมากนหมาก"
 ั ิ ั  ั ็ ุ ้ึ ิ
นิกรพดขนอยางหวาด ๆ
ู ้ึ 
"แลวยังไงครับคุณอา"
คุณหญิงวาดยิมเศรา ๆ ้
"เจาสัวเดินออกมาทางซอกตยนใบใหญ"
 ู ื
"อุย" นกรอทาน
ิ ุ
"ถาเปนผมชักดินชักงอตายแลว เห็นเปนรูปรางยังไงครับคุณอา"
้
"ก็เห็นเปนคนธรรมดานแหละ แตกมองไมสถนดนก"
่ี ็  ู ั ั
แลวทานก็มองไปทางเจาคุณปจจนึก ฯ
"ดิฉันไมไดฝนหรือตาฝาดนะคะเจาคุณ ดิฉันเห็นเจาสัวกิมเบจริง ๆ คะ"

"ชื่ออะไรนะครับ" นกรถามยม ๆ ิ ้ิ
คุณหญิงวาดหนมาทําตาเขียวกับหลานชายของทาน
ั
"แกไมรหรอกหรือวาเตี่ยพอหงวนชือกิมเบ เม่ือทานยงมชวตอยทานกรกใครเอนดพวกแก
ู ่  ั ี ี ิ ู  ็ ั  ็ ู
เหมือนกับลูกหลานและแกก็เรียกทานวาเตี่ย ใหความเคารพทานเหมอนกบญาตผใหญคนหนง"   ื ั ิ ู  ่ึ
นิกรยิ้มใหเสี่ยหงวน
"กันลืมไปจริง ๆ วะ พึงนึกไดเดียวนีเองวาเตี่ยแกชือกิมเบ"
่ ๋ ้ ่
"ใหแกตายโหงตายหารากเลอดลงแดงตาย" เสียหงวนเอ็ดตะโร
 ื ่
"แหม เร่ืองนดหนอยเทานกตองสาบานกนดวย"
ิ   ้ี ็  ั 

3. อาเสี่ยรูสึกสนใจมาก ในเรองทวญญาณของเต่ียเขามาหาคณหญงวาด ่ื ่ี ิ ุ ิ
"คุณอาเหนเต่ียผมแลวยงไงครบ คณอากลวไหมครบ"
็  ั ั ุ ั ั
"ทีแรกก็รสกกลัวเหมือนกัน แตเจาสัวทานบอกวาไมตองกลวทาน ทานมาเยี่ยมไมไดมา
ู ึ      ั 
หลอกหลอนและทานมาบอกใหรวาทานนอนอยทฮวงซยทเมองชลทานอดอดใจราคาญใจเตมทนแลว
 ู   ู ่ี ุ ่ี ื  ึ ั ํ ็ 
รางของทานยังคงรปอยไมเนาไมเปอย ขอใหอาบอกเธอใหจดการไปรบศพทานมาไวทบานเรา ทําเกง
ู ู      ั ั   ่ี  
จีนแบบศาลเจาเล็ก ๆ ใหทานอยอยางสงบเงยบทางหลงบานเรา อยในฮวงซยมแตความมดมองไม
  ู  ี ั  ู ุ ี  ื
เห็นอะไรเลย ทนทกขทรมานมานานแลว"
ุ  
นวลลออขนลุกซู หลอนกระซบกระซาบกบประภาเบา ๆ
 ิ ั
"เคราะหดเหลือเกินทีเตี่ยไมมาหาฉัน ถามาหาดฉนและพดกบดฉนอยางน้ี ดิฉนอาจจะชอค
ี ่  ิ ั ู ั ิ ั  ั
ตายก็ได"
พลกลาวกับคุณหญิงวาดอยางแปลกใจ
"เตี่ยพูดกับคุณแมอยางนีหรือครับ" ้
"จะ แมจําไดทกคํา แมยงรับคํากบเจาสววาแมจะบอกใหพอหงวนจดการในเรองนใหเปนไป
ุ ั ั  ั     ั ่ื ้ี  
ตามความประสงคของเจาสัว"
"แลวเต่ียก็หายไปอยางนนหรอครบ"
  ้ั ื ั
"ใช รางของทานทลอยอยกลางหองคอย ๆ เลอนหายไป ตอนนันนาฬิกาบนโตะขางเตียง
 ่ี ู   ื ้
นอนแมบอกเวลา ๕ นาฬกา ๒๐ นาที แมไดยกมือไหวและขอใหวิญญาณของทานไปสูสุคติภพ แลว
ิ
แมก็แปลกใจตัวเองที่แมไมไดกลัวผีสางเจาสัวกิมเบจนเกินไป คงจะเปนเพราะมาปรากฏตัวใหแมเห็น
ในรูปราของมนษยธรรมดานนเอง"
 ุ  ่ั
เสียงจอกแจกจอแจดงขนทวหองรบประทานอาหาร นกรตกไขดาวหมแฮมใสปากจนเตมคํา
ั ้ึ ่ั  ั ิ ั  ู  ็
เคี้ยวตุย ๆ แลวกลาวขนทง ๆ ทเสยงคบปาก
  ้ึ ้ั ่ ี ี ั
"เร่ืองนนาสนใจ เตี่ยเปนคนมีบุญ เมอทานมชวตอยทานสรางแตบญกศล ทานนับถือผีสาง
้ี  ่ื  ี ี ิ ู    ุ ุ
เหมือนพวกคนจนแตทานกนบถอพทธ"
ี   ็ ั ื ุ
นายพลดิเรกดุนิกร
"กลืนไขดาวเสียกอนเถอะวะอายกรแลวคอยพูดจะไดฟงรูเรือง ไขดาวเขาไปอยูในปากทังใบ   ่  ้
ฟงแกพูดลําบากเหลือเกิน"
นิกรกลืนไขดาวและหมูแฮมเขาไปในทองและยกแกวกาแฟรอนขึ้นซดเสียงดังโฮก เขา
อธิบายเรื่องเจาสัวกิมเบตอไป
"เทาท่ีพวกเรารจกทานอยางใกลชด ถงเต่ียติดยาฝนสบฝนเปนประจํา เตี่ยก็ไมเคยกอกรรม
ู ั   ิ ึ  ู  

4. ทําเข็ญใหใครเดือดรอน หากินในทางคาขายอยางสุจริตไมเคยคดโกงใคร เรื่องทําบุญเทาไหรเทากัน

สรางโบสถ สรางกฏและทอดกฐนทกป พวกเรายงเคยไปรวมทอดกฐนกบเต่ียบอย ๆ เตี่ยสรางแต
 ุ ิ ิ ุ ั  ิ ั 
บุญกุศลไมเคยทาบาป เมือทานตายไปอานิสงคแหงผลบุญก็อาจจะทําใหรางกายของทานไมเนา
ํ ่
เปอยเพียงแตเหี่ยวแหงไป"
เจาคณปจจนก ฯ เหนพองดวย
ุ  ึ ็  
"อาจจะเปนไดอายกร คนทตายไปไมเนาเปอยมอยไมนอย คนจีนคนหนึงอยูทอาเภอมนบรี
่ี    ี ู   ่  ่ี ํ ี ุ
ตายไปเกือบ ๑๐๐ ปแลว เดยวนศพยงอยปดทองเหลองอรามไปทงตว ถงปเขาทําพธตดผมตดเลบให
  ๋ี ้ี ั ู  ื  ้ั ั ึ  ิี ั ั ็
ใคร ๆ เรยกทานวาเซยน มีงิ้ว ยเกฉลองเปนงานประจําปเสมอ"
ี   ี ่ี 
กิมหงวนวา 
"ที่วัดคณิกาผลหรือวัดยายแฟงก็มีศพผูวิเศษตายไปนานแลว ไมเนาไมเปอยอยศพหนงครบ     ู ่ึ ั
และที่วัดบางเสาธงขางบานชาติชายแชมเปยนโลกก็มีพระภิกษุสงฆองคหนึ่งมรณภาพนานแลว ศพ
ของทานไมเนาไมเปอย"
นิกรหวเราะหึ ๆ
ั
"คุณพอกันตายเพียง ๕ วันเทานันกลินออกมานอกโลงเหม็นอูไปหมด พอครบ ๑๐๐ วนเปด
้ ่  ั 
ออกดูกอนพระราชทานเพลิงเละเหมือนปลาเจา"
นันทาทําตาเขียวกับนองชายของหลอน
"นินทากระทังพอของตัวเอง คนอยางแกนะลกอกตญ"ู
่   ู ั
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ คณหญงวาดไดพดคยปรกษาหารอกบเสยหงวนอยางเปนงาน
ุ ิ  ู ุ ึ ื ั ่ี  
เปนการ ซึ่งทานมั่นใจวาศพของเจาสัวกิมเบคงไมเนาเปอย อันเนืองจากบุญกุศลทีเจาสัวสรางกรรมดี
่ ่
ไวเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู อาเสี่ยรับปากวาพรุงนี้วันเสารเปนวันวางงานเขาจะไปเยี่ยมฮวงซุยเจาสัวกิมเบ
และจะพิสูจนความจริงในเรื่องนี้ดวย ถาหากวาเต่ียของเขาไมเนาไมเปอยเขากจะรบศพมาไวทบาน "
      ็ ั  ่ี 
พัชราภรณ" และจะสรางศาลเจาแบบเกงจีนใหเจาสัวกิมเบอยูอาศัยวิญญาณจะไดสงบสุข
ในเวลาเดียวกันนี้เอง ลูกชายของสีสหายกําลังวิพากษวิจารณกันในเรื่องนี้ สมนกกลาวกบ
่ ึ  ั
เพื่อน ๆ วา
"กงเทงทึงขณะท่ีพวกเราอายไดสามสขวบยงจาความไมได พวกเราเคยเห็นแตรปกงเทานัน
  ุ  ่ี ั ํ ู ้
เอง เปนไปไดไหมวะที่กงไมเนาไมเปอยทั้ง ๆ ทีตายมา ๒๐ กวาปแลว" ่   
นพกมลงมองดูจานหมูแฮมไขดาวของเขาซึ่งมีแตจานเปลา ๆ แลวเขากพดกบสมนกผเปน  ็ ู ั ึ ู 
หลานปูแท ๆ ของเจาสวกมเบ
  ั ิ
"ก็อาจจะเปนไดเหมือนกัน เหมอนอยางปลากรอบทเขาเสยบไมขายยงไงละ ทําไมถึงไมเนา
ื  ่ี ี  ั 

5. ไมเปอยปลาเค็มก็เหมือนกัน"

พนสหวเราะกาก
ั ั 
"เอาคนไปเปรยบกบปลามอยางทไหนวะ ปลากรอบนะเขายางหรอรมควนไฟใหมนสกเสย
ี ั ี  ่ี   ื ั  ั ุ ี
กอนแลวตากแดดตั้งหลายวัน สวนปลาเค็มเขาก็ใสเกลือตากแดดมันก็ไมเนา"
ศาสตราจารยดารงกลาวขึนอยางเปนงานเปนการ
ํ ้
"โดยสภาพของรางกายมนษยเราแลว คนเราเมอตายไปรางกายมนกตองเนาเปอยไป" แลว
 ุ   ่ื  ั ็   
เขาก็กระซบกระซาบกบเพอนเกลอของเขา
ิ ั ่ื
"คุณยาทานแกแลว ทานอาจจะเหนภาพลวงตาหรอภาพทเกดขนจากประสาทหลอนกได
   ็ ื ่ี ิ ้ึ ็
แลวหกแววไปเอง"
 ู็ 
เสียตี๋ยมเล็กนอย
่ ้ิ
"นั่นนะซี คนแกมกจะมอปาทาน"  ั ีุ
อาหารเชาสิ้นสุดลงในครึ่งชั่วโมงนั้น เมือคุณหญิงวาดกับสีนางพากันลุกขึนเดินออกไปจาก
่ ่ ้
หองรับประทานอาหาร ทโตะอาหารสเหลยมยาวโตะนนกคงเหลอสสหายกบเจาคณปจจนก ฯ เพียง
่ี  ่ี ่ี  ้ั ็ ื ่ี ั  ุ  ึ
๕ คน อาเสี่ยรองเรียกเจาหนุมรูปหลอทั้งสี่คนใหมานั่งรวมโตะ เพอปรกษาหารอกนในเรองทเกยวกบ ่ื ึ ื ั ่ื ่ี ่ี ั
ศพเจาสัวกิมเบเตี่ยของเขา
"พรุงนี้วนเสารใครติดธุระอะไรบางหรือเปลา"
ั
นายพลดเรกกลาวขนทนที
ิ  ้ึ ั
"กันกับดํารงตองไปในพธรบมอบอาวธปลอยตอสอากาศยาน ทีรฐบาลอเมริกนมอบใหกอง
ิีั ุ   ู ่ั ั
พันอากาศโยธนของเราใชปองกนสนามบนดอนเมอง และพิธีรับมอบจะกระทาในเวลา ๑๐ ถึง ๑๒ น."
ิ   ั ิ ื ํ
"ออ จริงแหละโวยกันพึ่งนึกได"
พลวา "สําหรับกันพรุงนี้ตองเปนผูใหญฝายเจาบาวในพิธีมงคลสมรสที่วังสวนกุหลาบ ตอน
กลางวันกันจะตองไปขลกอยทบานเจาบาวคงจะไปเมองชลกบแกไมได อายนัสกไปไมไดเหมอนกน
 ุ ู ่ี    ื ั   ็   ื ั
เพราะตองทําหนาทีเปนเพือนเจาบาว"
 ่ ่
เส่ียหงวนจปากจกจก ุ ๊ึ ๊ั
"ถายงง้ันคุณอาตองไปกบผมนะครบ"
ั  ั ั
ทานเจาคณพยกหนา
 ุ ั 
"ได อาไมมีธุระอะไรหรอก ใครจะไปบางละ"
"ก็คุณอากับผม อายกร อายต๋ี อายนพและอายแหวนะซีครบ เราจะออกจากบานแตเชา
    ั   
กะใหไปถึงเมืองชลราว ๑๐ น. ผมจะเปดประตูฮวงซุยเขาไปดูศพเตียใหเห็นเท็จจริงคือเปดฝาโลงออก
 ่

6. ดูเลย ถาหากเตี่ยไมเนาไมเปอยจริงละกอ ผมจะเชิญศพเตี่ยมาไวที่บานเรา"
เจาคณปจจนก ฯ เหนพองดวย
ุ  ึ ็  
"ดีเหมือนกน คนทตายไปแลวไมเนาไมเปอยนะเปนผมบญ"
ั ่ี        ู ี ุ
"วา" นกรคราง
ิ
"อยางนั้นเขาเรียกวาผีตายซากครับคุณพอ เมื่อเร็ว ๆ นผมกเคยพบในสวนหลงบานเราศพ
้ี ็ ั 
หนึ่งแหงแหงแก"
ทานเจาคุณนัยนตาเหลือก
"ฮา คนนะเรอะ"
"คางคกครับ"
กิมหงวนกลาวกบสสหายหนม
 ั ่ี ุ
"ตั้งใจจะพาพวกแกทั้งสี่คนไปเมืองชลดวยกัน แตเจานัสกับดํารงบงเอญตดธระกชางเถอะ
  ั ิ ิ ุ ็
เจานพไปกับลุงนะ แกจะไดเห็นฮวงซุยหรือที่ฝงศพของพวกเศรษฐีจีนที่ภูเขาเล็ก ๆ ลกนน แตละแหง ู ้ั  
สวยงามมากและลงทุนคากอสรางคาซือทีดนนับแสน"
้ ่ ิ
"ตกลงครับลุง แตวาเราจะกลบมาทนพธแตงงานรอยเอกสมศกดเพอนอายนสไหมครบ"
 ั ั ิี   ั ์ิ ่ื  ั ั
"ทันแนนอน เราจะกลบถงบานอยางชากบายสองโมงเทานน คณอาทานจะตองเปนผสวม
ั ึ    ็   ้ั ุ    ู
มงคลแฝดใหบาวสาว ลงกบพอแกกบลงพลและนาหมอของแกตลอดจนคณยาและคณแมของพวกแก
ุ ั  ั ุ  ุ  ุ 
จะตองรดนํ้าอวยพรเขา สวนพวกแกกเปนแขกไชโยกนเลยงตอนคารับรองวาตองกลับมาทัน เอาละ
 ็  ิ ้ี ่ํ
ไปทํางานกันเสยทโวยสายแลว อยาลมวาพรงนแกตองไปเมองชลกบลงอยาเหลวนะอายนพ"
ี ี    ื  ุ ้ี  ื ั ุ  
ตอนสายวันตอมาซึ่งตรงกับวันเสาร
ในราว ๑๐.๐๐ น คาดิลแล็คเกงซึ่งขันโดยเจาแหวก็พาเสี่ยหงวนกับนิกร พรอมดวยเจาคณ
   ุ
ปจจนึก ฯ ร.อ.นพ และร.อ.สมนึกเดินทางมาถงดนแดนสวนหนงนอกเขตเทศบาลของจงหวดชลบรี
ึ ิ  ่ึ ั ั ุ
หลังจากท่ีรถเกงคนนเลยเขาไปในเมองพาทกคนไปรบประทานอาหารเชา ที่รานอาหารแหงหนึ่งมา
 ั ้ี  ื ุ ั 
เรยบรอยแลว
ี  
ทางแยกจากทางหลวงตรงไปยังภูเขาเล็ก ๆ ลูกนันเปนถนนลูกรัง สภาพของถนนพอใชได
้
มองดูตามเนินเขามีฮวงซุยขนาดใหญซึ่งเปนฮวงซุยถาวรหลายแหง ทางการไดสงวนทดนเหลานไว
 ่ี ิ  ้ี
สําหรับใหคหบดชาวจนซอทสรางฮวงซยบรรจศพบรรพบรษของเขา ที่เชิงเขามีศาลเจาเล็ก ๆ และมีคน
ี ี ้ื ่ี  ุ ุ ุุ

7. จีน ๒ คนทําหนาที่ดูแลฮวงซุยเหลานี้ซึ่งเจาของฮวงซุยนั่นเองไดสละเงินใหผูเฝาตามสมควร เมื่อเขา
พากนมาเยยมเคารพศพบรรพบรษ
ั ่ี ุุ
สุสานนี้อยูในเขตปาโปรงและสงบเงียบวังเวงตลอดวัน เปนทีอยูอาศัยของนกตาง ๆ ตลอด
่ 
จนสัตวปาขนาดเลกเชนกระตายปาหรอแย ทกวนเสารอาทตยมชาวจนมาเยยมเคารพศพบรรพบรษ
็    ื ุ ั  ิ  ี ี ่ี ุุ
ของเขาเสมออยางนอยก็หนึ่งราย บางรายก็นาอาหารมาเซนไหวตามประเพณี ถาเปนวันตรุษสารท
ํ
แลวก็มีผูมาเยี่ยมฮวงซุยเหลานี้มากมาย ฮวงซุยทั้งหมดที่เชิงเขาและบนเนินเขามีไมถึง ๕๐ แหงและ
เปนฮวงซุยของผูที่มีฐานะดี ยงรวยมากฮวงซยกสวยงามใหญโตหรหรามาก
่ิ ุ ็  ู
๕๐๐ เมตรหรือครึงกิโลเมตรจากทางหลวง คาดิลแล็คเกงกแลนมาหยดหนาศาลเจาแหง
่  ็  ุ   
หนึ่ง ใกล ๆ กบรถตรวจการคนหนงของพวกชาวจน ทกคนพากนลงมาจากรถ เจาแหวถือถาดเงินใบ
ั ั ่ึ ี ุ ั
กะทัดรัดบรรจุดอกไมธูปเทียนสําหรับสักการะดวงวิญญาณของเจาสัวกิมเบและเจาสัวกิมไซสองพี่นอง
ชาวจีนในวัยกลางคนคนหนึงออกมาจากหองพักขางศาลเจา พอแลเหนกมหงวนเขากตน
่ ็ ิ ็ ่ื
เตนดีใจอยางยิงรีบเขามาหาและทักทายอาเสียดวยภาษาจีนแตจว
่ ่ ๋ิ
"อาเสี่ยสบายดีหรือครับ ตงแตตรษจนปทแลวมาอาเสยพงมาเยยมฮวงซยทานเจาสววนน้ี"
้ั  ุ ี  ่ี  ่ี ่ึ ่ี ุ   ั ั
"ฉันไมใครวาง" 
เสี่ยหงวนพูดยิ้ม ๆ และสงธนบัตรสีแดงใหหนึ่งฉบับ
"เส็งไมอยูหรือ"
"ครับ เส็งเขาไปในเมืองครับ ไปซอธปเทยนและกระดาษเงนกระดาษทองมาไวขายครบ"
้ื ู ี ิ  ั
อาเส่ียพยกหนารบทราบ
ั  ั
"แกพาพวกเราไปที่ฮวงซุยเตี่ยฉันหนอยซีนะ หาชะแลงไปดวยสกอนหนง สําหรับเปดฝาโลง  ั ั ่ึ
จําปาออก ฉันอยากจะดูศพเตี่ยและอาแปะของฉัน"
นายฮวดผูดูแลสสานวย ๔๐ ปทาหนาตืน ๆ
ุ ั  ํ ่
"จะเปดดูทําไมครับอาเสีย ทานเทงทึงไปนานแลวตั้งแตผมรุนหนุมและเตี่ยผมยังไมตายเปน
่
ผูดูแลฮวงซุยทนนบเปนเวลา ๒๐ ปมาแลว ปานนกเหลอแตกระดกแหละครบ แมแตเสื้อผาก็ผุพัง
่ี ่ี ั     ้ี ็ ื  ู ั
เปอยไปหมด"
อาเสียพูดตัดบท
่
"เอาเถอะนา ฉนมเหตผลบางอยางทฉนอยากจะดศพเต่ียของฉนและอาแปะดวย ถึงแมวา
ั ี ุ  ่ี ั ู ั  
จะเหลือแตกระดูกก็ขอใหไดเห็นเถอะ"
"ครับ ครับ เชิญอาเสียลวงหนาไปกอนครับ ผมจะไปเอาชะแลงในบานผม"
่
แดดรมเพราะมีหมูเมฆปดบังดวงอาทิตยทาใหบริเวณเชิงเขาเย็นสบาย เจาคณปจจนก ฯ
ํ  ุ  ึ

8. เดินนําหนาพาสองสหายกบนพและสมนกกบเจาแหวตรงไปทภเขาลกนนและคอย ๆ ขนไปบนเนนเขา
ั ึ ั   ่ี ู ู ้ั  ้ึ ิ
โดยแทบจะไมรูสึกตัวเพราะภูเขามีความลาดเพียงเล็กนอย นายฮวดชายกลางคนแตยงแขงแรงถอ ั ็ ื
ชะแลงวิ่งเหยาะ ๆ ตดตามมา ิ
บนที่ราบเนินเขาแหงหนึ่งสูงจากพื้นดินไมเกิน ๕ เมตร ฮวงซุยที่ใหญโตมั่นคงแข็งแรงสวย
งามเดนกวาฮวงซยของคนอนมรวเหลกโปรงลอมรอบในเนอทดน ๒๕ ตารางวาคอทบรรจศพเจาสวกม
ุ ่ื ี ่ั ็   ้ื ่ี ิ ื ่ี ุ  ั ิ
เบและเจาสัวกิมไซสองพี่นองผูลวงลับไปแลว แตความสําคญของฮวงซยนอยทเจาสวกมเบ อดีตมหา
ั ุ ้ี ู ่ี  ั ิ
เศรษฐีเปนบิดาของกิมหงวนมากกวา อาเสี่ยไดลงทุนสรางฮวงซุยนี้พรอมทั้งซื้อที่ดินเปนเงิน
๒๕๐,๐๐๐ บาทในสมัยที่เงินยังแพงอยู
ฮวงซุยหินออนสูง ๒ เมตรครึง สรางแบบฮวงซุยในเมืองจีนหลังคาโคงครึ่งวงกลม กวาง ๔
่
เมตรยาว ๖ เมตร มประตลกกรงเหลกใสกญแจดอกใหญซงลกกญแจนนอยทเสยหงวน สองขาง
ี ู ู ็ ุ  ่ึ ู ุ ้ั ู ่ี ่ี 
ประตูมีสิงโตหินสองตัวนั่งอมยิ้มทําหนาทคลายกบเปนยามรกษาสสานน้ี รอบบริเวณฮวงซุยตกแตง
 ่ี  ั  ั ุ 
สวยงามมาก มีภูเขาจาลอง มตกตารปคนและสตวอยบนภเขา ริมรั้วเหล็กปลูกพันธุไมดอกเรียงราย
ํ ี ุ ู ั  ู ู
นับตงแตเยอบีรา เบญจมาศ ไวโอเล็ต กุหลาบ ซงนายฮวดและนายเสงคนเฝาสสานชวยกนทําสวน
้ั   ่ึ ็  ุ  ั
พรวนดินดายหญาและอาเสยไดสงเงนมาใหคนละ ๕๐๐ บาททุกเดือน ดังนั้นฮวงซุยของเจาสัวกิมเบ
 ่ี   ิ 
จึงมีความสวยงามที่สุด ถงกบเจาคณปจจนก ฯ ออกปากวา
ึ ั  ุ  ึ 
"เห็นฮวงซุยของเตี่ยแกและลุงแกแลวอาอยากตายโวยอายหงวน ถาหากวาอาตายแกเอาศพ
อามาไวที่นี่นะ มันสงบเงียบรื่นรมยมาก อาจะไดคยกบเต่ียแกและลงของแก"  ุ ั ุ
นิกรวา
"คุณพอเปนคนไทยตายแลวตองเผาซครบ"
   ี ั
ทานเจาคุณคอนควับ
"ไมเอา รอนจะตายโหง เผามันทารุณมาก" แลวทานก็หนมาทาง ร.อ.นพ
 ั
"ตาสั่งไวเสียกอนเจานพ ถาตาตายอยาเผาตาเปนอนขาด ตองเอาศพมาไวทน่ี"
   ั ่ี
นพหัวเราะเบา ๆ
"จางเขาสต๊ัฟไวดีไหมครบแลวเอาคณตาไวในหองพพธภณฑ พวกเราจะไดรสกเหมอนกบวา
 ั  ุ   ิ ิ ั  ู ึ ื ั 
คุณตายังไมตาย"
"สตั๊ฟ ......."
"ครับ"
"สตั๊ฟคนใครเขาจะรับทําวะ"
นิกรพูดเสริมขึ้น

9. "ถายังงั้นก็ทํามมมเกบไวทบานเปนอยางไรครบ"
ั ่ี ็  ่ี    ั
เจาคณปจจนก ฯ หนมาทางนกร
ุ  ึ ั ิ
"แกคิดวาการทํามมมหรอศพอาบยาแบบไอคปตทําไดงาย ๆ หรอ"
ั ่ี ื ุ   ื
"จะยากอะไรครับ ผาทองควักเอาตับไตไสพงออกลางนําใหสะอาดเอาเกลอปนโรยตวคณ
ุ ้  ื  ั ุ
พอใหทั่วตากแดดไวสักวันแลวโรยขาวคั่ว สับเปนทอน ๆ ยัดใสไห ราวสองเดือนก็หลนกินได"
เจาคุณปจจนึก ฯ ทําตาปริบ ๆ
"นั่นนะเรอะมัมมี่"
"ครับ มัมมี่แบบอีสานยังไงละครับ อาหารคูบานคูเมืองของไทยเราก็คอนําพรกปลารา"
   ื ้ ิ 
อาเส่ียกิมหงวนพาทกคนเดนชมรอบนอกบรเวณฮวงซยจนทวแลวเขากแจกเงนนายฮวดอก
ุ ิ ิ ุ ่ั  ็ ิ ี
๕๐๐ บาทสั่งใหไปแบงใหนายเส็งครึ่งหนึ่งเปนรางวัลพิเศษที่ทั้งสองคนเอาใจใสในฮวงซุยของบิดาเขา
ในที่สุดกิมหงวนก็ไขกุญแจเย็ลล็อคดอกใหญทประตูเหล็กหนาฮวงซุยเปดออก เนองจากตอนบน
่ี  ่ื
หลังคาฮวงซุยบางแหงมีแผนกระจกหนาแสงสวางจึงลอดผานลงไปในฮวงซุยตลอดวันและชองระบาย
ลมก็ชวยถายเทอากาศใหบริสทธิ์ ถึงแมฮวงซุยนี้สรางมา ๒๐ กวาปแลวกเปนฮวงซยหนออนปน
ุ    ็  ุ ิ 
คอนกรีตมั่นคงแข็งแรงสวยงามสะดุดตามาก
ศพของเจาสัวกิมเบตงอยบนเตยงทางขวากลางหอง ศพของเจาสัวกิมไซพี่ชายอยูทางซาย
  ้ั ู ี 
โลงจําปาทงสองโลงสดํามะเมื่อมเปนหีบศพที่มั่นคงแข็งแรงที่สุดเพราะทําจากซงทงตนราคาของมนจง
้ั ี ุ ้ั  ั ึ
แพงมาก สวนโลงไมสี่เหลี่ยมผืนผานั้นไมสูจะแข็งแรงนัก ผบางรายขนเตมททาใหโลงแบะออกผกลง
ี ้ึ ็ ่ี ํ  ี ้ิ
ออกมาจากโลง พระเจาที่กาลงสวดศพเผนจวรปลวไปตามกน ผูคนวิงลมลุกคลุกคลานไปคนละทาง
ํ ั  ี ิ ั  ่
แตโลงจาปานั้นเจาภาพจะตองมีเงินถัง
ํ
ศพทั้งสองอยูหางจากกันเกือบ ๒ เมตร ปลายเตียงตังศพนันมีโตะตังอยูกลางเตียงทังสอง
 ้ ้ ้  ้
วางกระถางธูปเทียนและมีโตะสี่เหลี่ยมอีกโตะหนึ่งสําหรบวางเครองเซน ั ่ื 
ทุกคนรวมทั้งนายฮวดตางเขามาอยูในฮวงซุยหินออนของสองเจาสัวผูยงใหญในอดีต ถึงแม
   ่ิ
เจาสัวกิมไซไมรารวยเหมือนนองชายแตใคร ๆ กรวาเขาเปนพชายของเจาสัวกิมเบมหาเศรษฐพอคาจน
ํ่ ็ ู   ่ี   ี   ี
คนสาคัญ
ํ
สมนึกมองดูโลงจําปาทังสองโลงแลวกระซิบถามบิดาของเขาเบา ๆ
้
"ศพไหนครับกงใหญและศพไหนกงเล็กของผม"
อาเสี่ยกลืนนาลายเอ๊ือก
ํ้
"กงโวยไมใชกง กงนะมันเครื่องตวงเหลาที่เขาตวงขายหนึ่งกงสองกง สวนกงแปลวาปูหรือ 
ตา"

10. "ออ อายนพมนบอกผมวาเมอกอนเขาเรยกกงแตเดยวนเขาเรยกกง"
ั  ่ื  ี   ๋ี ้ี ี 
"เชื่อมันซิ"
แลวเสยหงวนกอธบายใหลกชายของเขาฟง
่ี ็ ิ  ู 
"ทางขวานั่นคือกงแท ๆ ของแก แตเปนนองของกงใหญ ทางซายนะกงใหญคอเปนลุงของ
    ื
เตี่ยและมีศกดิเปนกงแกเหมือนกัน"
ั ์
ทุกคนตางขอธูปเทียนและดอกไมจากเจาแหว แลวทรดตวนงจดธปเทยนสกการะดวง  ุ ั ่ั ุ ู ี ั
วิญญาณของเจาสัวกิมเบและเจาสัวกิมไซสองพี่นองผูลวงลับไปแลว ภายในฮวงซุยสงบเงียบ เสียง
เสี่ยหงวนพูดพึมพาเบา ๆ ํ
"เตี่ยจา เม่ือเตยมชวตอยฉนไดลางผลาญเตยและขดใจเตยทาใหเตยหวเสยเพราะฉนตลอด
่ี ี ี ิ ู ั   ่ี ั ่ี ํ  ่ ี ั ี ั
เวลา แตฉนเปนลูกคนเดียวของเตี่ย ฉันจะเปนจิ้งจกหรือเปนตะเข เตี่ยก็รักและกรุณาฉัน อยางไรก็
ั 
ตามพอเตี่ยเทงทึงฉันไดปกครองทรัพยสมบัติอันมากมายของเตี่ย ฉนกสามารถบรหารธรกจการคา ั ็ ิ ุ ิ 
แทนเต่ียไดเปนอยางดและบดนกรรมไดสนองฉนแลว อายตีลกของฉันคือหลานของเตียกําลังตั้งหนา
 ี ั ้ี  ั  ๋ ู ่
ลางผลาญฉนเหมอนกบฉนเคยรดและไถเตยเมอครงกอน เตี่ยจา คุณอาหญิงทานบอกวาเตียไปหา
ั ื ั ั ี ่ี ่ื ้ั  ่
ทาน เต่ียบอกทานวารางของเต่ียไมเนาไมเปอย เตยอดอดใจททนทกขทรมานอยในฮวงซยนอยากจะ
     ่ี ึ ั ่ี ุ  ู ุ ้ี
ใหฉนรบศพเตยไปไวทบาน "พัชราภรณ" บดนเราไดมาดศพเต่ียแลว ถาไมเนาไมเปอยจริงเราก็จะรับ
ั ั ่ี  ่ี  ั ้ี  ู 
ศพไปไวบานวันนี้แหละ แตเต่ียตองสญญาวาเต่ียจะไมหลอกหลอนพวกเราใหตกอกตกใจ ถาขอรอง
  ั     
ไมเชื่อฉันก็จะจางหมอผีมาจับเตี่ยใสหมอเอาไปถวงแมนํ้า ไปอยกตองอยอยางสงบ แลวฉันจะจัด ู ็  ู 
เครองเซนใหเต่ียกินทุกมอ สวนฝนถาพอจะหาไดฉันก็จะหาใหสูบ"
่ื   ้ื
เทียนข้ีผ้ึงหลายเลมถกปกไวบนราวเทยน สวนธปกระแจะปกไวในกระถาง ดอกไมสดปกไว
 ู   ี  ู  
ในแจกัน กล่ินธปและควนเทยนหอมตลบทวฮวงซย ตอจากนันทุกคนก็ลกขึนยืน อาเสยกมหงวน
ู ั ี ่ั ุ ้ ุ ้ ่ี ิ
กลาวกบนายฮวดเปนภาษาไทย
 ั 
"ฮวดโวย แกงัดฝาโลงอาแปะออกไดแลว ฉันจะดูศพอาแปะของฉันกอนแลวคอยดูศพเตีย ่
ฉัน"
ร.อ.นพกระซบกระซาบกบบดาของเขา
ิ ั ิ
"ออกไปเดินเลนขางนอกดีไหมครับพอ ยงไงกปลอดภยไวกอน" ั ็ ั 
นิกรยิ้มแหง ๆ กระซิบกับลูกชายของเขาเชนเดียวกัน
"อาแปะกบเต่ียเปนผีตายซากไมนากลวอะไรหรอกเทาทพอเรยนรมา ผตายซากไมดเพราะ
 ั   ั  ่ี  ี ู ี  ุ
ยังไมไดเผา แตถาพงตายเรยกวาผดบหรอตายแลวสามสวนกําลังขึนอืดทืดดุมาก ผสกคอผทเผาแลว
  ่ึ ี  ี ิ ื  ่ี ั ้ ้ ี ุ ื ี ่ี 
ก็ดุ"

12. เมื่อไดเห็นรางโครงกระดูกของเจาสัวกิมไซผูเปนลุงของเขา เขาบอกตัวเองวาอาแปะจะตองนอนสงบ
อยูในหีบศพและในฮวงซยนอกนบรอยปหรอพนป บางทีอาจจะหลายพันปกได ถาหากวาไมมใคร
ุ ้ี ี ั   ื ั ็    ี
ทําลายฮวงซุยของเขา
แลวเขาก็ส่ังใหผูดแลสสานเปดหบศพบดาของเขา ตอนนีทกคนรูสกตืนเตนไปตามกันเพราะ
 ู ุ  ี ิ ้ ุ  ึ ่
อยากจะรูความจริงวารางของเจาสัวกิมเบเนาเปอยหรือเปลา ถาหากวายังคงรูปอยูในสภาพเดิมก็นบ  ั
วาเปนเรืองทีนามหัศจรรยอยางยิง
่ ่  ่
การเปดฝาโลงจําปาดวยชะแลงเหลกเปนงานงาย ๆ สําหรับนายฮวด เพียงครูเดียวเขาก็ยก
 ็   
ฝาโลงเจาสัวกิมเบออกวางพิงไวขางเตียง
แสงสวางที่สองผานกระจกบนหลังคาฮวงซุยเขามาทําใหทกคนยนตะลงไปตามกน แม  ุ ื ึ ั
กระทงนายฮวดก็แสดงทาตนเตนแปลกใจเหลอทจะกลาว เจาคณปจจนก ฯ กิมหงวน นกร นพ สม
่ั ่ื  ื ่ี   ุ  ึ ิ
นึกและเจาแหวกับนายฮวดตางจองตาเขม็งมองดูศพเจาสัวกิมเบโดยไมยอมกระพริบตา
มันเปนเรื่องที่ไมนาจะเปนไปไดแตก็เปนไปแลว รางของชายชราคอเจาสัวกิมเบยงคงอยใน
 ื  ั ู
สภาพเดิม มีการเปลี่ยนแปลงก็แตเพียงเนื้อหนังเหี่ยวแหงไป ใบหนาซีดเซียวไมมีเลือด แตกเหมอน ็ ื
กับคนแกท่ีกําลังนอนหลับสนิทในทานอนหงาย กางเกงแพรดําปงลนและเสอกยเฮงสขาวอนเปนชดท่ี  ้ิ ้ื ุ ี ั  ุ
กิมหงวนแตงใหกอนที่จะนําลงหบเปอยและขาดวนเหลอเปนชนเลก ๆ บางชินปกปดอยูตามรางกาย
ี  ่ิ ื  ้ิ ็ ้ 
ของเจาสวกมเบ
 ั ิ
ท่ีนาประหลาดใจทสดกคอเสนผมอนขาวโพลนของเจาสวยาวลงมาปรกบาทงสองขาง ทง ๆ
่ี ุ ็ ื  ั  ั  ้ั  ้ั
ที่วันตายตัดผมสั้นเกรียน หนวดเครากยาวออกมาอยางผดปรกติ ทังหนวดและเคราขาวเปนสําลี
็  ิ ้
เครายาวเลยหนาอก เลบนวมอและเลบเทากยาวออกมาอยางไมนาเชอ เล็บขางหนึ่งยาวประมาณ ๒
็ ้ิ ื ็  ็    ่ื
นว้ิ
เจาคุณปจจนึก ฯ คอย ๆ เงยหนาขึ้นมองดูเสี่ยหงวน พอสบตากับอาเสีย ทานกกลาวขน ่  ็  ้ึ
ดวยเสียงหนัก ๆ
"เต่ียของแกกลายเปนเซยนไปแลวอายหงวนดวยบญฤทธหรอกศลผลบญทสรางไวทาใหเจา
 ี    ุ ์ิ ื ุ ุ ่ี   ํ
สัวตายไปแลวไมเนาไมเปอย ผมเผาหนวดเคราและเลบกยงงอกออกมาจนแทบจะจําหนาไมได"
 ็ ็ั
เสี่ยหงวนยิ้มแหง ๆ
"เตี่ยผมเปนเซียนหรือครับ"
"ใช เปนผูมีบุญอยางลนเหลือ เรากเหนศพเจาสัวกิมไซแลวมแตรางโครงกระดก แตเตีย
็ ็   ี  ู ่
ของแกเหมือนกับคนนอนหลับ ที่ซูบซีดไปก็เพราะรางกายไมมีเลือดและตายไปแลว"
สมนึกกลาวขึนดวยเสียงสันเครือ
้ ่

13. "กงผมหนาตาอยางนีเอง" ้
อาเสี่ยจุปาก
"กงอกแลว กงโวยไมใชกง"
ี 
เสียตีหวเราะ
่ ๋ ั
"เผลอไปครับ ผมตื่นเตนแปลกใจมากที่ผมไดเห็นกงของผมไมเนาไมเปอยอันเนื่องจากบุญ
กุศลของทาน"
อาเสี่ยพยักหนาเห็นพองดวย
"แกสงเกตดใหดอายต๋ี กงแกไวหนวดเคราแบบนีหนาตาบอกใหรวาเปนเซียนหรือเปนคนมี
ั ู  ี ้ ู 
บุญ หรือยังไง"
"จริงครับ เหมือนตาแปะแกขายธูปเทียนอยูในวัดเลงเนยยี่ หนาตาคลาย ๆ กงนี่แหละครับ"
  
อาเสี่ยทาตาปริบ ๆ
ํ
"เปนยังงั้นไป แกเอาเต่ียฉันไปเปรยบเทยบกบตาแปะขายธป"
ี ี ั  ู
พูดจบเขาก็หันมาทางนิกร
"แกรูสกยงไงบางอายกร"
 ึ ั  
"บอกไมถกโวยคลายกบวากนฝนไป เต่ียตายไปแลวทาไมรางกายไมเนาไมเปอย ผมและ
ู   ั  ั   ํ
เล็บตลอดจนหนวดเคราก็ยาวออกมาไดคลายกับวาเตี่ยนอนหลับแบบมาราธอน ขอใหกนเผยอหนัง ั
ตาเตี่ยดูหนอยเถอะวะ"
"ลองดูซี"
นิกรกมตัวลงไปและยืนมือขวาใชนวหัวแมมอและนิวชีมอขวาจับนัยนตาซายของศพคอย ๆ
่ ้ิ ื ้ ้ ื
แหวกขนทละนอย ทนใดนนเองศพเจาสัวก็ยกมือขวาปดมอนกรเตมแรงแลวตวาดแวด
้ึ ี  ั ้ั   ื ิ ็  ็
"เลงยงงลายเรอะ"
ั ้ี 
เทานี้ทุกคนก็โกยอาววิงออกไปจากฮวงซุยดวยความรักตัวกลัวผีเจาสัวกิมเบ ซงทกคนกได
่  ่ึ ุ ็
ยินเสียงเจาสัวพูดอยางถนัดและพูดเสียงดังมาก แมกระทั่งนายฮวดซึ่งเปนคนไมกลัวผีเพราะมีหนาที่
เฝาสสานกพลอยเสยขวญเผนออกมา
ุ ็ ี ั 
เจาคุณปจจนึก ฯ มองดูหนากิมหงวนคลายกับจะคนความจริงจากใบหนาของอาเสีย แลว ่
ทานกถามวา
็ 
"แกแกลงทาเปนเสียงผีเตี่ยแกหลอกพวกเราเลนใชไหม"
ํ
เส่ียหงวนขมวดควยน ้ิ 
"โธ- ใหผมลากเลือดลงแดงตายซีครับ ผมไมไดพูดเลย"  

14. ทานเจาคณหนมาทางเสยต๋ี
 ุ ั ่ี
"หรือแกพูด ถาพูดก็รบเสียตามตรง" ั
ร.อ.สมนึกฝนหัวเราะ
"คุณปูเห็นหรือเปลาตอนทีอากรกมตัวลงไปแหกตากงผม"
่
"หา ตอนนนไมทนสงเกตหรอก"้ั  ั ั
"แตผมเห็นครับ ผมเห็นอากรเอามือขวาคอย ๆ แหกตาขางซายของกงขน กงยกมือขวาขึน
   ้ึ ้
ปดมืออากรเต็มแรงแลวดุอากรวา... เลงยังงลายเรอะ ผมเห็นปากกงปะหงับ ๆ ตอนพดผมกเลยเผน
้ี  ู ็ 
ออกมาจากฮวงซุยเปนคนแรก"
นิกรทําทาขนพองสยองเกลา เขากลาวกับเสียหงวนวา ่
"เต่ียเอามอปดแขนกนจรง ๆ วะแลวก็ดุกันซึ่งเตี่ยคงจะรําคาญทีกนไปแหกตาทาน"
ื  ั ิ ่ั
เส่ียหงวนฝนยมอยางยากเยน
 ้ิ  ็
"ถายงง้ันเตยกนกดนะซ"ิ
ั ่ี ั ็ ุ 
นิกรวา
"ขึ้นชื่อวาผีก็ดุท้ังนั้นแหละเพือนแตดมากหรือดุนอย เขาพูดกันวาผีตายซากไมดเลิกเชือกันที
่ ุ  ุ ่
บรื๊อว.........."
ตางวิพากษวิจารณกนสกครู กมหงวนกกลาวกบเจาคณปจจนก ฯ เปนเชงปรกษาหารอหรอ
ั ั ิ ็  ั  ุ  ึ  ิ ึ ื ื
ขอความเหนจากทาน็ 
"เราทุกคนไดเห็นแลววาเตี่ยยังอยูในสภาพมนุษยธรรมดาคือไมเนาไมเปอย ผมจะรับศพเตี่ย
ไปกรุงเทพ ฯ ในวันนีดไหมครับคุณอา"
้ ี
ทานเจาคณนงคดสกครู
 ุ ่ิ ิ ั
"ถาไมมีอะไรขลุกขลักก็ควรจะเอาไปและไปไวที่กระทอมทายสวนหลังบานกอน จนกวาแก
จะเรียกชางมาสรางศาลแบบเกงจีนใหเรียบรอย เจาสัวกิมเบจะไดมทอยูอาศัยอยางสูขสบาย" ี ่ี 
เส่ียหงวนหนมาทางนายฮวดผดแลสสาน
ั ู ู ุ
"ฮวดโวย แกใชเวลาสกหนงชวโมงเขาไปในเมองหาเชารถบรรทกขนาดกลางสกคนหนงมาท่ี
 ั ่ึ ่ั  ื  ุ ั ั ่ึ
นี่เพื่อรับศพเตี่ยกันเอาไปกรุงเทพ ฯ แกพอจะหาเชาไดไหม บอกกับเขาตามตรงวาจางบรรทุกศพที่
สุสานนี"้
"พอหาไดครับเสี่ย แตราคาอาจจะแพงหนอยเพราะการบรรทกศพเขารงเกยจ เวนแตได
  ุ ั ี  
ราคาตามทเขาตองการ"
่ี 
อาเสียพูดตัดบท
่

15. "เรื่องราคาไมตองพูดถึงเทาไหรเทากัน รบไปรบมานะ พวกเรามีธุระทางกรุงเทพ ฯ ทจะตอง
ี ี ่ี 
ทําในตอนบาย"
สมนึกเออมมอเขยแขนบดาของเขาแลวพดเสรมขน
้ื ื ่ี ิ  ู ิ ้ึ
"บอกนายฮวดใหจางแตรวงมาสกวงไมดหรอครบเต่ีย สําหรบแหศพกง"
 ั  ี ื ั ั  
เสี่ยหงวนตวาดแว็ด
"ไมตองโวย"

นายฮวดสงชะแลงเหล็กใหเจาแหวแลวพาตัวลงไปที่เชิงเขา เขาตองเดินไปขึนรถประจําทาง ้
ที่ทางหลวงแตระยะทางครึ่งกิโลเมตรสําหรับนายฮวดไมไกลอะไรเลย เขาเดนออกไปกนกาแฟหรอไป ิ ิ ื
จายของทตลาดเลก ๆ วันหนึ่งตั้งสามสี่เที่ยวจนเคยชิน
่ี ็
เจาคุณปจจนึก ฯ พาทกคนกลบเขาไปในฮวงซย ตางเขามายนจบกลมมองดศพเจาสวกมเบ
ุ ั  ุ   ื ั ุ ู  ั ิ
ดวยความแปลกใจที่รางของเจาสัวไมเนาเปอย นอกจากนีผมกับเล็บและหนวดเครางอกออกมาได ร. ้
อ.สมนึกแลเห็นสรอยคอทองคาหนักประมาณ ๓ บาทอยทคอศพ เขากถามเต่ียของเขา
 ํ ู ่ี ็
"สายสรอยทคอกงมพระหรอเปลาครบเตย"
่ี  ี ื  ั ่ี
"มีอยูสององค สมเด็จวัดระฆังองคหนึ่ง ทงเศรษฐอกองคหนง เปนพระชั้นเยี่ยมที่กงของแก
ุ ีี  ่ึ
ใชประจําตวจนวนตาย"
ั ั
เสียตี๋ยมแหง ๆ
่ ้ิ
"ผมแกะออกเอาไวใชนะครบ อยูที่กงก็ไมมีประโยชนอะไรเพราะทานตายไปแลว ใหผมไวใช
  ั
ดีกวานะครับ"
อาเสี่ยพยักหนา
"ก็เอาซี อยากไดกไหวกงขอทานเสยกอน อยูกบแกตองรักษาไวใหดนะอายนึก กงของแก
็   ี  ั ี
นะทานรักษาขาวของของทานดทสด แมแตผาขาวมานุงอาบนําทานใชไดตง ๑๐ ป ทานร่ารวยเปน
 ี ่ี ุ   ้    ้ั  ํ
มหาเศรษฐีกเพราะรูจกประหยัดนันเอง"
็ ั ่
ทุกคนย้ิมนอยย้ิมใหญไปตามกน สมนกประนมมอไหวระหวางอกจองมองดหนาคณปหรอ
 ั ึ ื    ู  ุ ู ื
กงของเขา ซงนอนหลบตาพรมอยในโลงจาปาแลวเขาก็พูดพึมพัมเบา ๆ
่ึ ั ้ิ ู ํ
"กงครับ ผมขอสายสรอยกบพระของกงนะครบ"  ั  ั
ทุกคนสะดุงเฮือกและถอยหลังกรูดเมือแลเห็นผีตายซากลืมตาโพลง สมนกคนเดยวยนนง
่ ึ ี ื ่ิ
เฉยแตใบหนาซดเผอกเสนผมบนศรษะตงชน
  ี ื  ี ้ั ั
"ออย" เสยต๋ีคราง "ทําไมกงลอผมอยางนี้ละครับ"
่ี
ผีตายซากยิ้มเล็กนอยและพูดพึมพัม

16. "กงอยากเหนหนาเอง" ็  ็
นิกรกับนพโกยอาวออกไปนอกฮวงซุยเจาแหวติดตามไปดวย เจาคณปจจนก ฯ กบเสยหง
  ุ  ึ ั ่ี
วนและสมนึกวิ่งแขงกันออกไปดวยความหวาดกลัวเหลือทีจะกลาว ทกคนออกมายนรวมกลมขาง ่ ุ ื ุ 
สิงโตหินหางจากประตูฮวงซุยราว ๒ เมตร ตางมองดูหนากันดวยความหวาดหวัน เจาคณปจจนก ฯ ่  ุ  ึ
ทําหนาครงยมครงแหย
 ่ึ ้ิ ่ึ
"เต่ียแกไมใชยอยโวยอายหงวน"
   
"นั่นนะซีครับ" อาเสยพดเสยงสนเครอ "ถาเชญศพไปไวทบานเราเต่ียคงจะหลอกหลอนคน
่ี ู ี ่ั ื  ิ  ่ี 
ในบานแน ๆ แบบนเปนผดบไมใชผตายซากนครบ"
้ี  ี ิ   ี ่ี ั
ทานเจาคณเหนพองดวย
 ุ ็  
"ก็ควรจะเปนอยางนน เมอเราเชญศพไปไวทบานพรงนแกกควรนมนตพระมาสวดมนตร
 ้ ั ่ื ิ  ่ี  ุ ้ี ็ ิ 
และถวายภัตตาหารเชาทําบญอทศสวนกศลไปใหเจาสว เจาสัวก็คงไมหลอกหลอนใครเพราะพวกเรา
ุ ุ ิ  ุ   ั
ก็ลานแตญาตพนองลกหลานของทาน ถาจะหลอกกคงหลอกอายแหวคนเดยว"
ิ ่ี  ู   ็   ี
เจาแหวสะดงเฮอก
  ุ ื
"รับประทานอยาพดอยางง้ีซีครบผมยงใจไมดอยู เจาสัวทานดุจริง ๆ นะครบ ตอนทีทานลืม
 ู  ั ่ิ  ี ั ่ 
ตาขึ้นมาเมื่อกี้นี้ผมตกใจแทบชัก"
นิกรพูดเสริมขึ้น
"ฉันก็เหมอนกนโวย"
ื ั 
เสี่ยหงวนพยายามปลอบใจตนเองใหเขมแข็งแลวกลาวกับทุก ๆ คนวา
"เขาไปในฮวงซุยเถอะ ชวยกนปดฝาโลงใหเรยบรอยและชวยกนยกหบศพลงไปทเชงเขา เรา
 ั   ี   ั ี ่ี ิ
หกคนพอจะยกไหวถึงแมวาโลงจําปาจะหนักหนอย นายฮวดไปตามรถมาจะไดนําศพเตี่ยขึนบรรทุก  ้
รถรีบกลับบานเรา อยากลัวเตี่ยเลยวะ แกคงลอพวกเราเลนสนก ๆ เทานน"   ุ  ้ั
ทุกคนพากันเดนรวมกลมเขาไปในฮวงซยอยางหวาด ๆ นกรพยกหนากบเสยต๋ีแลวถามวา
ิ ุ  ุ  ิ ั  ั ่ี  
"ไมเอาหลวงพอกับสรอยคอทีคอกงแกหรืออายนึก"่
สมนึกทําทาขนพองสยองเกลา
"ไมละครับ อากรอยากไดกแกะเอาซครบ" ็ ี ั
นิกรสะดุงโหยง 
"โอย ขืนยนมอลงไปกงแกกคงตะครบมอฉนไวเทานน"
ื ื  ็ ุ ื ั   ้ั
เสี่ยหงวนยกฝาโลงขึนปดหีบศพบิดาของเขาและสังใหเจาแหวชวยตอกตะปูให โดยใช
้ ่
ชะแลงเหล็กตอกเบา ๆ ตะปูก็ฝงลงไปในเนื้อไมอยางงายดาย อาเสยรสกภาคภมใจอยางยงทเตยของ ่ี ู ึ ู ิ  ่ิ ่ี ่ี