1. 1
ห้ อ งสมุ ด หนั ง สื อ เก่ า
อิทธิฤทธิ์หัวกะโหลก
พล * นิกร * กิมหงวน
เมื่อถึงเวลาเย็นหลัง ๐๖.๐๐ น. ล่วงแล้ว สี่สหายกับเจ้าคุณ
ปัจจนึก ฯ ก็เปิดการประชุมโต๊ะแบนที่เรือนต้นไม้หน้าตึก มีการดื่ม
สุ ร าดื่ ม เบี ย ร์ กิ น กั บ แกล้ ม กั น ตามอั ธ ยาศั ย เป็ น การพั ก ผ่ อ นจาก
ภารกิ จ ประจำา วัน ซึ่ ง แต่ ล ะคนก็ อ อกไปทำา งานนอกบ้ า นและส่ ว น
มากเป็นงานที่มีผลประโยชน์ร่วมกันแม้กระทั่ง “ดิเรกคลีนิค” เจ้า
คุณปัจจนึก ฯ กับพล, นิกร, กิมหงวนก็มีหุ้นอยู่ด้วย ดังนั้นการร่วม
วงดื่ ม เหล้ า กั น แทบทุ ก เวลาเย็ น ก็ เ พื่ อ ปรึ ก ษาหารื อ กั น เกี่ ย วกั บ
กิจการค้านั่นเอง
ขณะที่เสี่ยหงวนกำา ลังคุยจ้อว่ากิจการของ “ธนาคารสี่สหาย”
และ “โรงแรมสี่สหาย” เจริญก้าวหน้าอย่างรีบรุดก็เพราะเขาเป็นตัว
จักรสำา คัญในการบริหารงาน ทุกคนก็แลเห็นแท็กซี่ออสตินแวนสี
เทาคันหนึ่งแล่นมาหยุดหน้าเรือนต้นไม้ ชายกลางคนหน้ากระดูก
ไว้หนวดแบบนายอำาเภอแดนทรู๊ปนั่งคู่กับคนขับรถชะโงกหน้ามอง
เข้ามาในเรือนต้นไม้ แล้วรีบเปิดประตูก้าวลงมาจากรถคันนั้น
เขาแต่งกายแบบสุภาพบุรุษชาวตะวันตกชุดสีดำา เชิ้ทอกแข็ง
ผู กโบว์หู กระต่ าย เสื้ อของเขาเป็น เสื้ อยาวหางจิ้งเหลน เขาสวม
หมวกท๊ อ ปแฮ็ ท ซึ่ ง เครื่ อ งแต่ ง กายแบบนี้ ถ้ า คนไทยแ ต่ ง ก็
หมายความว่ า เป็ น นั กแสดงกลหรื อ มายากรผู้ เ ชี่ ย วชาญในมายา
การ
“เอ๊ะ ใครหว่า” นิกรพูดขึ้นเปรย ๆ “หน้าตาทะลุ่ม ๆ ชอบกล”
เสี่ยหงวนจ้องมองดูชายผู้นั้นด้วยความสนใจ เขากำาลังบงการ
ให้คนขับรถเปิดประตูหลังรถออก แล้วเขากับคนขับรถ ก็ ช่วยกัน
หิ้วหีบไม้ขนาดใหญ่ใบหนึ่งลงมาจากรถเดินมาที่เรือนต้นไม้ ที่ข้าง
หีบเขียนไว้ว่า
นายเปรื่อง ปัสตัน
เจ้าแห่งวิทยากล
กิมหงวนหัวเราะหึ ๆ

2. 2
“สงสัยว่าเข้าบ้านผิดโว้ย๒๗/๐๓/๕๔ ๑๙:๒๘ น. แถวนี้คงมี
ใครจัดงานวันเกิดหรือวันตาย หรือไม่ก็แซยิด นายคนนี้คงนำาคณะ
ของเขามาแสดงบ้านงานและเข้าใจผิดคิดว่าบ้านเราเป็นบ้านงาน”
ศาสตราจารย์ ดร. ดิเรกเห็นพ้องด้วย
“อ๋อ ไร๋ เต๊นท์สองเต๊นท์ที่เรากางไว้ต้อนรับนายทหารอเมริกัน
ที่มาชมห้องทดลองวิทยา ศาสตร์และการแสดงทางวิทยาศาสตร์
ของกั น เมื่ อ บ่ า ยวานนี้ เ รายั ง ไม่ ไ ด้ รื้ อ ออก กรมพลาธิ ก ารเขา
โทรศัพท์มาบอกว่าพรุ่งนี้ถึงจะส่งทหารมาเก็บเต๊นท์และเก้าอี้ นัก
เล่นกลคนนี้เข้าใจผิดแน่ ๆ”
ชาย เจ้ามายาหรือนายเปรื่อง ปัสตันนักแสดงกลผู้ยิ่งใหญ่กับ
นั ก ขั บ แท็ ก ซี่ ลู ก ครึ่ ง คื อ จี น แบบเสี่ ย หงวนหิ้ ว ลั ง หรื อ หี บ เครื่ อ ง
แสดงกลบุ ก เข้ า มาในเรื อ นต้ น ไม้ แ ล้ ว วางลงบนพื้ น เปรื่ อ งส่ ง
ธนบัตรราคา ๑๐ บาท หนึ่งฉบับให้คนขับรถแล้วพูดยิ้ม ๆ
“ขอบคุณนะน้องชายที่ช่วยผมยกของ”
“อ้า-ประทานโทษครับ” คนขับรถพูดอ้อมแอ้ม “ธนบัตรฉบับนี้
มีครึ่งใบเท่านั้นแหละครับ” มายากรขมวดคิ้วเข้าหากัน ดึงธนบัตร
ใบละ ๑๐ บาท มาจากมือคนรถ แล้วพับมันเป็นชิ้นเล็ก ๆ เสร็จแล้ว
ก็ส่งให้คนขับรถ
“เอ้า-ทีนี้ละเต็มใบ”
คนขับรถรีบคลี่ธนบัตรออกดู นัยน์ตาของเขาเหลือกลาน เมื่อ
เขาแลเห็นธนบัตรฉบับนั้นมีเต็มใบไม่มรอยขาดปะ
ี
“เอ-เมื่อกี้นี้มีครึ่งใบเท่านั้นนี่ครับ”
นายเปรื่องยิ้มอย่างภาคภูมิ
“คุณไปได้แล้ว จำาไว้ด้วยว่าผมคือนายเปรื่อง ปัสตันจ้าวแห่ง
วิทยากล ผมชอบทำาอะไรให้เหลือครึ่งเสมอ เมียผมที่บ้านบางทีมี
ครึ่งตัวเท่านั้นคือมีแต่ท่อนล่างท่อนบนไม่มี”
คนขั บ รถหนุ่ ม ลู กจี น เดิ น หั ว เราะหึ ๆ ออกไปจากเรื อ นต้ น ไม้
มายากรผู้ยิ่งใหญ่แต่ไม่มีคนนิยมดูการแสดงของเขาเดินตรงมาที่
โต๊ะเหล็กซึ่งสี่สหายกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ กำาลังจ้องมองดูเขาด้วย

3. 3
ความประหลาดใจแกมขบขั น เปรื่ อ งกระพุ่ ม มื อ ไหว้ คณะพรรคสี่
สหายและท่านเจ้าคุณอย่างนอบน้อม
“สวัสดีขอรับ เจ้านายจำาผมได้ไหมครับ”
ทุกคนรับไหว้เขาแล้วพลก็กล่าวกับเขาว่า
“จำาไม่ได้จริง ๆ คุณเป็นใคร”
“โอ้ โ ฮ อย่ า เรี ย กผมว่ า คุ ณ เลยครั บ ประเดี๋ ย วเหาขึ้ น หั ว ผม
ผม….อ้ายเปรื่องคนเฝ้าสวนบางกรวยเมื่อครั้งท่านเจ้าคุณประสิทธิ์
ฯ ยังมีชีวิตอยู่ยังไงล่ะครับ”
คราวนี้สี่สหายกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ต่างนึกออกทันที
“อ้ า ยเปรื่ อ ง” เจ้ า คุ ณปั จ จนึ ก ฯ อุ ท านเสี ย งลั่ น แล้ ว หั ว เราะ
อย่างขบขั น “นึ กว่า ฝรั่งที่ ไหนมาหาดิ เ รกเสี ย อี ก ที่แท้ ก็แ กนี่ เ อง
ชะ ชะ หรูหราขึ้นนี่หว่า บุคลิกก็ดีขึ้น แกเป็นนักเล่นกลหรือนี่ นั่งซี
โว้ย”
เปรื่องประนมมือไหว้ท่านเจ้าคุณและสี่สหายอีกครั้ง แล้วทรุด
ตัวลงนังบนเก้าอี้เหล็กตัวหนึ่ง
่
“กระผมลาออกจากงานไปจากสวนบางกรวย กระผมก็ไปเป็น
ลูกน้องอาจารย์เสงี่ยมนักแสดงกลรุ่นอาวุโสครับ”
“เออ แล้วยังไง” นิกรถามด้วยความสงสัย
“ผมเป็ น ลู ก ศิ ษ ย์ แ ละลู ก มื อ ของท่ า นครั บ ออกแสดงกลกั บ
ท่ า นคอยหยิ บ เครื่ อ งไม้ เ ครื่ อ งมื อ ให้ ท่ า นแล้ ว ฝึ ก แสดงไปด้ ว ย
อาจารย์ เ สงี่ ย มพาคณะเดิ น ทางไปแสดงกลทั่ ว ประเทศทั้ ง ภาค
เหนือ ภาคใต้ ภาคตะวันออกและภาคอีสาน ในราว ๒ ปีผมก็แสดง
กลได้ดีเท่ากับอาจารย์ของผม”
“แกก็เลยแยกคณะ” เสี่ยหงวนพูดต่อ
“เปล่าครับ ผมซื่อสัตย์กตัญญู ต่ออาจารย์ของผมเสมอ ผมมี
โอกาสแสดงกลคู่กับอาจารย์เสงี่ยมบ่อย ๆ จนชื่อเสียงของผมแพร่
หลายไปทั่วถิ่นปักษ์ใต้ ต่อมาผมได้ภรรยาครับ อาจารย์ ก็เ ลยให้
ผมแยกไปหากินกับภรรยาของผม”
“แกได้ใครเป็นเมียวะ” พลถามยิ้ม ๆ

4. 4
“ก็เมียของอาจารย์ผมแหละครับ” เปรื่องพูดอย่างหน้าตาย “
เราเล่นกลด้วยกันนี่ครับ ความสนิทสนมระหว่างผมกับสมศรีก็ทวี
ขึ้ น จนกระทั่ ง เขาเข้ า มาขออาศั ย นอนในมุ้ ง ผมในคื น วั น หนึ่ ง ที่
อาจารย์ แ กเมาเหล้ า และพวกเราพั ก อยู่ ที่ โ รงหนั ง บ้ า นดอนของ
เสี่ยวิรัชครับ สมศรีบอกผมว่าเหม็นเหล้านอนไม่หลับ ผมเห็นใจก็
เลยให้ น อนด้ ว ย บั ง เอิ ญ ผมกั บ สมศรี น อนตื่ น สายคื อ ตื่ น ที ห ลั ง
อาจารย์ครับ อาจารย์เลยบอกผมว่าผมได้แสดงความกตัญญูอย่าง
น่าชม ให้ผมกับสมศรีแยกไปหากิ นตามลำา พัง กระผมกับ สมศรี ก็
พากันมากรุงเทพ ฯ รวบรวมสมัครพรรคพวกตั้งเป็นคณะแสดงกล
ขึ้นคณะหนึ่ง แล้วก็ขึ้นเหนือล่องใต้เรื่อยไป บางทีก็ไปอีสานข้าม
โขงไปเมืองลาว เขมรก็เคยไปครับตอนที่ยังดีกับเราอยู่ อ้า-ผมยัง
ไม่ ไ ด้ เ รี ย นถามทุ กข์ สุ ข ของพวกเจ้ า นายเลย เจ้ า นายสบายกั น ดี
หรือครับ”
ดร. ดิเรกยิ้มให้มายากร
“คนมีเงินอย่างพวกเราก็ไม่เห็นมีอะไรที่จะทำาให้ไม่สบาย ใคร
เจ็บป่วยฉันเป็นหมอฉันก็รักษาให้”
“จริงครับ แล้วคุณหญิงกับคุณผู้หญิงล่ะครับ”
“สบายดี ” พลตอบแทนดิ เ รก “แกไปยั ง ไงมายั ง ไงวะเปรื่ อ ง
แกเอาหีบข้าวของที่แสดงกลมาทำาไม แกจะมาอยู่กับฉันหรือ หรือ
ว่าจะมาพักอยู่ชั่วคราว”
มายากรผู้ยิ่งใหญ่ยมเศร้า ๆ
ิ้
“ผมมันหนีกฎแห่งกรรมไม่พ้นครับเจ้านาย”
“หน็อยแน่” พลอุทาน “พูดแบบปรัชญาเสียด้วย กฎแห่งกรรม
อะไรวะ”
“ก็ผมเป็นชู้กับเมียอาจารย์ผมน่ะซีครับ ผมแย่งเมียของท่าน
เอามาครองได้เพียงปีกว่า สมศรีก็มีชู้หนีผมไปอยู่กับชู้ ขณะที่เรา
ไปแสดงกลที่เมืองชลเมื่อเร็ว ๆ นี้”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หัวเราะชอบใจ
“ดี สมนำ้าหน้าแก เมียแกหนีตามใครไปล่ะ”
เปรื่องหน้าจ๋อย

5. 5
“เด็กนักเรียนวิทยาลัยบางแสนครับ เจ้านั่นอายุ ๑๘ ปี เท่านั้น
สมศรีน่ะอายุ ๔๓ แล้วนะครับ มันเป็นเรื่องชีวิตที่น่าเศร้าที่สุด ถ้า
ผมว่างผมจะไปหาคุณ “อิงอร” เล่าเรื่องของผมให้เขาฟัง ขอให้
คุณ “อิงอร” เขียนเป็นนิยายรักรันทดใจแบบ “ดัชนีนาง” นั่นแหละ
ครับ แต่เรื่องนี้ผมอยากจะให้ชื่อว่า “ศีรษะนาง” ขอให้คุณ “อิงอร”
แต่งตามพล๊อตของผม ให้พระเอกตัดคอนางเอกใส่ขวดโหลดอง
ไว้ดูต่างหน้า”
พลโบกมือห้าม
“พอแล้ ว อ้ า ยเปรื่ อ ง เล่ า เรื่ อ งของแกดี ก ว่ า แกขนเครื่ อ งมื อ
แสดงกลของแกมาทำาไม”
เปรื่ องหั น ไปมองดู หี บ ใส่ เ ครื่ อ งมื อ เครื่ อ งใช้ ใ นการแสดงกล
ของเขา แล้วตอบพลอย่างนอบน้อม
“เอามาขายฝากเจ้า นายไว้ สัก สามเดือ นครั บ ผมอยากจะได้
เงินใช้เพียง ๑,๐๐๐ บาท เท่านั้น”
พลหัวเราะก้าก
“ฉันไม่เคยมีอาชีพรับจำานองหรือขายฝาก”
เปรื่องยิ้มแห้ง ๆ
“โธ่-กรุณาช่วยผมสักครั้งเถอะครับคุณพล อย่างน้อยผมก็เคย
เป็ น คนใช้ เ ก่ า แก่ ข องคุ ณ มา ถึ ง ไม่ ไ ด้ อ ยู่ รั บ ใช้ ที่ นี่ ผมอยู่ ที่ ส วน
พวกเจ้ า นายไปพั ก ผ่ อ นผมก็ ไ ด้ รั บ ใช้ อ ย่ า งใกล้ ชิ ด ด้ ว ยความ
ซื่อสัตย์สุจริต เครื่องมือแสดงกลของผมในหีบนั่นมีค่าที่สุดสำาหรับ
ผมนะครับ แต่มันไม่มีประโยชน์สำาหรับคนอื่น อ้า-ผมมีแฟนแม่ม่าย
คนหนึ่งอยู่ที่ภูเก็ตครับ ผมจะไปหาหล่อนเพื่อขอเงินมาทำาทุนเปิด
การแสดงกลต่ อ ไป แล้ ว ผมจะพาคณะไปหากิ น ทางปั ก ษ์ ใ ต้ ผม
ไม่ มี ค่ า รถค่ า ใช้ จ่ า ยในการเดิ น ทาง ผมก็ ต้ อ งมาหาพวกเจ้ า นาย
เพื่อให้ช่วยผม ภายในสามเดือนผมจะมาถ่ายเอาไปครับ ผมขาย
ฝากไว้และจะคิดผลประโยชน์ให้คุณสุดแล้วแต่จะเรียกร้อง”
พลสั่นศีรษะ
“แกลองพูดกับอ้ายหงวนหรืออ้ายกรดูซี สำาหรับฉันไม่รับของ
แกไว้หรอก แต่ฉันยินดีจะช่วยแกสักร้อยบาท ในฐานที่แกเคยเป็น
คนเก่าแก่ของคุณพ่อและคุณแม่”

6. 6
เปรื่องค่อย ๆ หันหน้ามาทางนายจอมทะเล้น
“ผมหวังว่าคุณนิกรคงกรุณาช่วยผม เอาเครื่องแสดงกลของ
ผมไว้เถอะนะครับ”
นิกรว่า “ฉั นช่ วยแกก็ ได้ เปรื่อ ง เงิน พัน บาทไม่ ม ากมายอะไร
แต่คิดดูแล้วอย่าช่วยดีกว่า”
“แหม-ผมฟังคุณพูดแล้ว ผมต้องแปลอีกครั้ง ฟังลำาบากหน่อย
ครั บ ” แล้ ว เขาก็ หั น มายิ้ ม ให้ เ สี่ ย หงวน “คุ ณ พลกั บ คุ ณ นิ ก รไม่
เมตตาผมอาเสี่ยคงจะช่วยผมนะครับ”
“เอาไปจำานำาซีวะเปรื่อง” เสี่ยหงวนพูดยิ้ม ๆ
“ผมเอาไปแล้วครับ โรงจำานำาเขาให้ร้อยบาทเท่านั้น แล้วเขา
ก็ไม่รับเอาหัวกะโหลกผีไว้”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ชักสนใจจึงพูดเสริมขึ้น
“ในหีบนั่นมีหัวกะโหลกผีด้วยเรอะ”
“มีครับผม เป็นหัวกะโหลกที่ศักดิ์สิทธิ์มีอิทธิฤทธิ์ด้วยนะครับ
เพียงแต่หัวกะโหลกนี้ก็มีค่าอย่างมหาศาลแล้ว”
ท่านเจ้าคุณยิ้มเล็กน้อย
“มันมีอิทธิฤทธิ์ยังไงวะ เจ้าเปรื่อง”
“วันดีคืนดีมันพูดกับเราได้ครับ แล้วก็มันสามารถให้พรเราตาม
ที่เราขอมัน แต่ว่า….คนหนึ่งขอพรได้เพียงสองครั้งเท่านั้นนะครับ
ขออะไรได้ ทั้ง นั้นเว้นแต่เ งิน ทอง หรื อ ของใหญ่ โ ตเช่ น บ้ า นเรื อ น
หรือรถยนตร์”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หัวเราะหึ ๆ
“มันจะเป็นไปได้อย่างไรวะ แกมันก็อ้ายเปรื่องจอมกะล่อนคน
ก่อนนั่นแหละ ที่เราจำา ไม่ได้ในตอนแรก ก็เพราะแกอุตริไว้หนวด
แล้วก็แต่งตัวเป็นฝรั่งสวมหมวกท๊อปแฮ็ท หัวกะโหลกตวั กตะบว
ยอะไรจะมีอิทธิฤทธิ์และให้พรได้ตามที่ขอ”
จอมมายากรมองดูท่านเจ้าคุณอย่างเคือง ๆ

7. 7
“ถ้ากระผมฝอย เป็นไปไม่ได้ตามที่กระผมกราบเรียน กระผม
ลงนอนให้เจ้าคุณกระทืบดี ๆ เลยครับ” เปรื่องพูดหน้าตาขึงขัง “
หัวกะโหลกผีสำา หรับแสดงกลหัวนี้ กระผมได้มาจากป่าช้าวัดหนึ่ง
ทางจังหวัดขอนแก่นครับ เป็นหัวกะโหลกของเสืออินจอมโจรชื่อ
ดังในจังหวัดขอนแก่น และถูกตำารวจยิงตายหลายปีมาแล้ว”
นายพลดิเรกพูดเสริมขึ้นทันที
“แกรู้ได้อย่างไร”
เปรื่องหันมาทางนายแพทย์หนุ่ม
“ผมทราบเพราะผีสางเสืออินมาเข้าฝันผมครับ เมื่อผมขุดเอา
มาผมได้ทำาความสะอาดหัวกะโหลกของเขา แล้วก็เซ่นสังเวยทุก
เช้ า เย็ น ขอให้ เ ขาช่ ว ยให้ ก ารแสดงกลของผมมี ค นนิ ย ม” จอม
มายาพูดอย่างคล่องแคล่วแบบคนช่างพูด “ผมได้มาไม่กี่วันเขาก็
มาเข้าฝันผม บอกว่าเขาชื่อเสืออินเป็นอาชญากรชั้นเสือร้ายเมื่อ
พ.ศ.๒๔๙๔ และถู ก ตำา รวจภู ธ รยิ ง ตายเมื่ อ ปลายปี พ.ศ.๒๔๙๖
ขณะที่เขาพาลูกน้องบุกปล้นกองตำารวจภูธรอำาเภอเมืองขอนแก่น”
เสี่ยหงวนกล่าวขึ้นด้วยเสียงหัวเราะ
”ลงปล้นโรงพักเสืออินมันจะลอยนวลอยู่ได้ยังไงวะ”
“ก็ นั่น น่ะ ซีครับอาเสี่ ย เสื อ อิ น บอกผมในฝั น ว่ า เขาเป็ น ผี ไ ม่ มี
ญาติ เป็ น ผี ตายโหงที่ อดอยาก เขาขอบคุ ณผมที่ เ ซ่ น สั ง เวยเขา
แล้ ว เขาก็ บ อกว่ า เขายิ น ดี ต อบแทนบุ ญ คุ ณ ผม หรื อ ทุ ก คนที่ จั ด
เครื่องเซ่นให้เขากิน เขาจะให้พรตามความปรารถนา จะขออะไร
จากเขาก็ได้ เว้นแต่เงินทองหรือข้าวของที่ใหญ่โต”
นิกร การุณวงศ์ขัดขึ้นแบบทะลุกลางป้อง
“เดี๋ยว-เปรี้ยง ที่แกกำาลังเล่าให้พวกเราฟังนี่น่ะมีความจริงบ้าง
หรือเปล่าวะ”
เปรื่องจุ๊ปาก
“แม่โวย ขัดคอกันแบบนี้ถ้าหากว่าคุณไม่ใช่เจ้านายของผมล่ะ
ก้ อ เรื่ อ งมั น ถึ ง ฆ่ า กั น เชี ย วนะครั บ ต่ อ ให้ นั ก เลงชั้ น ไหนเขาก็ ไ ม่
ขัดคอกันอย่างนี้ ผมสาบานให้ก็ได้ครับว่าผมไม่ได้โกหก เรื่องที่
ผมเล่านี้เป็นความจริง”

8. 8
พ.อ. นิกรพยักหน้ารับทราบ
“งั้นเล่าต่อไป ผีเสืออินมาเข้าฝันแกให้แกขอพรเขาแล้วยังไง”
เปรื่องยิ้มออกมาได้
“เขามี เ งื่ อ นไขว่ า ขอเขาได้ เ พี ย งสองครั้ ง ครั บ จะขออะไร
ก็ตามใจ นอกจากเงินทองและของที่มีขนาดใหญ่โต ผมได้เล่าฝัน
ให้สมศรีเมียของผมฟังแล้วก็ขอพรจากหัวกะโหลกเสืออินตามคำา
แนะนำาของเขา”
“แกขออะไรวะ” พลถามเสียงหัวเราะ
เปรื่องตอบโดยไม่ต้องคิด
“ผมขอให้ มี ป ระชาชนมาดู ผ มแสดงกลให้ แ น่ น ทุ ก คื น ครั บ
เพราะระหว่างนั้น การแสดงของผมที่ข อนแก่ นมี คนดูห ร็อ มแหร็ ม
เต็มทน”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ทำาคอย่นแล้วดุนายเปรื่อง
“แกเป็นคนไทย พูดภาษาไทยให้มันถูกหน่อยซีวะ คนดูน้อย
เขาเรียกว่าโหรงเหรงไม่ใช่หร็อมแหร็ม”
เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างครื้นเครง โดยเฉพาะเสี่ยหงวนว่าเสีย
งอหาย เขามองดูหน้านักแสดงกลแล้วพูดพลางหัวเราะพลาง
“หร็ อ มแหร็ ม เขาหมายถึ ง เส้ น ผมบนศี ร ษะที่ ไ ม่ ใ คร่ มี แกพู ด
หร็อมแหร็มอีกแกจะโดนคุณอาเตะ”
เปรื่องใจหายวาบ หันมายกมือไหว้ท่านเจ้าคุณทันที
“แฮ่ะ แฮ่ะ กระผมไม่มีเจตนาเลยครับ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ฝืนยิม
้
“เล่าเรื่ องอิท ธิฤทธิ์หั วกะโหลกต่อ ไปเถอะ แกขอพรให้ คนดู
แน่นแล้วเป็นยังไง”
“โอ้ โ ฮ การแสดงคื น วั น นั้ น ผู้ ค นหลั่ ง ไหลมาดู ผ มเล่ น กลนั บ
เป็นพัน ๆ เชียวครับ แย่งกันตีตั๋วเบียดเสียดเยียดยัดแล้วก็ชกต่อย
กันถึงกับแทงกันตาย เก็บเงินค่าผ่านประตูได้ ๒,๕๐๐ บาท ครับ

9. 9
คืนต่อ ๆ มาคนยิ่งมากขึ้นอีก ยืนกันจนล้นหลามหน้าเวที แล้วปีน
ขึ้นมาบนเวที ข้าวของแตกหักบรรลัยหมด เสื้อผ้าเงินทองของผม
ของเมียผมก็ถูกนักเลงดีฉกเอาไป การแสดงกลไม่อาจจะแสดงได้
เพราะเครื่องใช้ในการแสดงพังทะลายหรือถูกขโมยไป”
สี่ ส หายกั บ เจ้ า คุ ณ ปั จ จนึ ก ฯ ต่ า งหั ว เราะชอบใจไปตามกั น
นิกรมองดูหน้าเปรื่องอย่างขบขัน แล้วพูดพลางหัวเราะพลาง
“แกโกหกยอดจริ ง ๆ ว่ ะ แกเล่ า เป็ น ตุ เ ป็ น ตะคล้ า ยกั บ เรื่ อ ง
จริง”
นักแสดงกลนัยน์ตาเหลือก
“แล้วกัน” เขาร้องเสียงลั่น “เรื่องจริงนะครับไม่ใช่โกหก”
ศาสตราจารย์ดิเรกจุ๊ปากดุ พ.อ. นิกร
“กันกำาลังสนใจเรื่องอิทธิฤทธิ์กะโหลกผีโว้ย ยูไม่ชอบฟังก็นั่ง
กินเหล้าหรือกับแกล้มไป”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ กล่าวกับมายากรอย่างเป็นงานเป็นการ
“เป็ น อั น ว่ า มี ค นดู แ กแสดงกลจนมากมายเกิ น ความต้ อ งการ
เพราะผีเสืออินเจ้าของหัวกะโหลกให้พรแก”
“ครับผม เก็บเงินค่าผ่านประตูได้มากเป็นประวัติการณ์ แต่แล้ว
ข้ า วของแตกหั ก เสี ย หายหมด เงิ น ก็ ถู ก ขโมยผมต้ อ งขอพรหั ว
กะโหลกผีอีกครั้งซึ่งเป็นครั้งสุดท้าย”
“ขอว่ายังไง” เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ถามยิ้ม ๆ
“ขอว่ า ขอให้ มี คนดู พ อเต็ ม ๆ โรง ไม่ ถึ ง กั บ ยื น หรื อ ตั้ ง เก้ า อี้
เสริ ม ผลของพรผี เ ป็ น จริ ง เช่ น นั้ น ครั บ พอคื น ต่ อ มาผู้ ค นไปดู ผ ม
แสดงกลพอดี กั บ เก้ า อี้ ที่ นั่ ง เก็ บ ค่ า ผ่ า นประตู ไ ด้ คื น ละ ๑,๒๐๐
บาท แต่ว่าผมโง่เหลือเกินครับ ผมไม่ได้ขอพรว่าถ้าผมย้ายคณะ
ไปแสดงที่ จั ง หวั ด อื่ น ก็ ข อให้ ค นแน่ น เช่ น เดี ย วกั น ผมแสดงที่
ขอนแก่นอยู่ครึ่งเดือน ย้ายไปเมืองอื่น แย่เลยขอรับมีคนดูไม่มาก
นัก ถ้าฝนตกก็ต้องงดแสดงเสียเวลาไปคืนหนึ่ง”
นายพลดิเรกกล่าวขึ้นทันที
“ทำาไมแกไม่ให้เมียแกขอพรหัวกะโหลกผีบาง”
้

10. 10
“ขอครับคุณหมอ เมียผมแทนที่จะขอให้มีคนดูแน่น ๆ กลับไป
ขอในสิ่งที่ไม่ควรจะขอด้วยความคิดโง่ ๆ ของเขา มีอย่างหรือครับ
ขอให้กลิ่นจั๊กกระแร้หมดไป ความจริงเรื่องขี้เต่ามันไม่สำา คัญเลย
มีเงินเราก็ซื้อยาดับกลิ่นได้”
เสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงดังขึ้นอีก
“แล้วเมียแกมีกลิ่นรักแร้อีกหรือเปล่า”
เปรื่องสั่นศีรษะ
“ไม่มีครับ หายอย่างเด็ดขาด ตามธรรมดาถ้าเหงื่อเขาออกละ
ก้อจั๊กกระแร้สมศรีส่งกลิ่นไกลตั้ง ๑๐ เมตร เชียวครับ ผมอยูใกล้ ๆ
่
เวี ย นหั ว แทบเป็ น ลม แต่ พ อขอพรผี แ ล้ ว หายไปได้ อ ย่ า งน่ า
ประหลาด”
“แล้วเขาขออะไรอีก” กิมหงวนถามด้วยความสนใจ
“เขาขอให้จมูกเขาโด่งครับ ทีแรกจมูกเขาแฟบไม่มีดั้ง พอขอ
พรผีนอนหลับไปรุ่งขึ้นจมูกก็โด่งเป็นสันเรียวเล็ก ทำาให้สมศรีสวย
ขึ้นมาก นี่แหละครับเป็นเหตุให้นายศักดา นักเรียนเทคนิคบางแสน
มาติดพันสมศรี ขณะที่ผมไปแสดงกลที่ชลบุรี แล้วสมศรีก็หนีผม
ไปอยู่กับเด็กหนุ่มคราวลูกคนนี้ อ้า -อาเสี่ยช่วยกรุณารับขายฝาก
เครื่องมือแสดงกลของผมไว้หน่อยเถอะนะครับ ผมต้องการเงินพัน
บาทเท่านั้น”
เสี่ยหงวนอมยิ้ม
“แกไปหยิบหัวกะโหลกผีมาให้ฉันดูหน่อยซี ถ้ามันสามารถให้
พรฉันได้จริง ฉันจะให้เงินแกใช้สัก ๒,๐๐๐ บาท”
เปรื่องดีใจอย่างยิ่ง เขาลุกขึ้นเดินไปที่ลังไม้ที่วางอยู่ระหว่าง
ทางเข้าออกเรือนต้นไม้นี้ มายากรผู้ยิ่งใหญ่ล้วงกระเป๋าหยิบพวง
กุญแจออกมาไขกุญแจแล้วเปิดฝาหีบขึ้น หยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีดำา
กล่องหนึ่งออกมา หิ้วกล่องเดินมาหาสี่สหายกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ
เขาวางกล่ อ งสี่ เ หลี่ ย มลงบนโต๊ ะ แล้ ว ทรุ ด ตั ว นั่ ง บนเก้ า อี้ ตั ว เก่ า
เปรื่องเปิดกล่องหยิบกะโหลกศีรษะมนุษย์กะโหลกหนึ่งออกมาวาง
ลงบนโต๊ะ หัวกะโหลกศีรษะนี้ได้รับการตกแต่งจนเป็นเงางาม
“นี่น่ะเรอะ หัวกะโหลกวิเศษของแก” พลถามเสียงหัวเราะ

11. 11
“ครับ วันดีคืนดีมันพูดโต้ตอบกับเราได้ โดยมากมักเป็นวันพระ
ครับ” แล้วเขาก็หันมายิ้มให้เสี่ยหงวน “อาเสี่ยลองขอพรซีครับ ขอ
อะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่เงินหรือของใหญ่ ๆ ของที่ขอต้องบรรจุกล่อง
ใบนีได้”
้
อาเสี่ยนิงคิด
่
“แปลว่าถ้ากันขออะไร ของนั้นจะปรากฎอยู่ในกล่องใช่ไหม”
“ใช่ครับ ถ้าอาเสี่ยไม่อยากได้ของ อาเสี่ยจะขออย่างอื่นก็ได้
เป็นต้นว่าขอให้ผู้หญิงเห็นแล้วรัก หรือขอให้อาเสี่ยวิ่งได้เร็วกว่า
แชมเปี้ยนโอลิมปิค ขอให้อาเสี่ยมีเสียงเพราะอย่างสุเทพหรือชริน
ทร์ ขอยังไงได้ทงนั้นแหละครับ”
ั้
“ฮ้า-ได้แน่นะ”
“แน่ซีครับอาเสี่ย ถ้าขอแล้วไม่เป็นไปตามที่ปรารถนา อาเสี่ย
ไล่เตะผมออกไปจากบ้านนี้เลย แต่ว่าก่อนขอต้องเอาอะไรเซ่นเขา
สั กหน่อยนะครับ กั บแกล้ ม ในจานตั ก ใส่ ถ้ ว ยเล็ ก ๆ หรื อ เหล้ า สั ก
เป๊กก็ได้”
กิมหงวนขมวดคิ้วย่น
“ผีกินหรือแกกิน”
“ผีครับ” เปรื่องพูดเสียงหนักแน่น
อาเสี่ยอดหัวเราะไม่ได้
“ยังนึกไม่ออกโว้ยว่าจะขออะไรดี” พูดจบเขาก็ยิ้มให้เจ้าคุณ
ปัจจนึก ฯ “คุณอาลองดูซีครับ ขอพรหัวกะโหลกผีให้คุณอามีผม
ขึ้นเต็มศีรษะ”
เจ้าคุณทำาตาเขียว
“มันจะเป็นไปได้อย่างไรวะ”
เปรื่องพูดเสริมขึ้นทันที
“เป็นไปได้ครับใต้เท้า ไม่เชื่อลองขอดูซีครับ”
คราวนีท่านเจ้าคุณยิ้มอาย ๆ
้

12. 12
“หัวกะโหลกของแกจะศักดิ์สิทธิ์อย่างนี้เชียวหรือ แกอย่ามา
พูดเลยเจ้าเปรื่อง ฉันไม่เชื่อนำ้ามนต์แกหรอก”
“เอายังงี้ดีไหมครับ ถ้าใต้เท้าขอพรหัวกะโหลกผีของกระผม
ให้ ใ ต้ เ ท้ า มี เ ส้ น ผมขึ้ น เต็ ม ศี ร ษะและใต้ เ ท้ า มี ผ มงอกขึ้ น มาจริ ง ๆ
ใต้ เ ท้ า ต้ องให้ ร างวั ล กระผม ๒,๐๐๐ บาท แล้ ว กระผมจะฝากหั ว
กะโหลกผีกับเครื่องมือแสดงกลไว้เฉย ๆ โดยไม่ต้องขายฝาก แต่
ถ้าใต้เท้าขอพรแล้วไม่เป็นผล กระผมยอมยกเครื่องเล่นกลให้ฟรี”
ท่านเจ้าคุณลืมตาโพลง
“ตกลงอ้ า ยเปรื่ อ ง ตกลงตามเงื่ อ นไขของแก ถ้ า ฉั น หายหั ว
ล้านเพราะอิทธิฤทธิ์ของหัวกะโหลก ฉันให้รางวัลแก ๒,๐๐๐ บาท
แน่นอนและฉันจะรับฝากหัวกะโหลกกับข้าวของของแกไว้”
เสี ย ง จ้ อ กแ จ้ ก จอแ จ ดั ง ขึ้ น ทั นที นิ กรว่ า แร ง ปี ศา จ ห รื อ
อิทธิฤทธิ์ของหัวกะโหลกอาจจะดลบันดาลให้เป็นไปได้ กิมหงวน
ว่ารากผมของเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ตายไปหมดแล้ว เส้นผมจะงอกขึ้น
มาได้อย่างไรกัน พลกับศาสตราจารย์ดิเรกอยากจะเห็นเท็จจริงก็
พูดสนับสนุนเจ้าคุณปัจจนึก ฯ
เปรื่องกล่าวกับท่านเจ้าคุณอย่างนอบน้อม
“เอาเลยครับใต้เท้า โปรดหาอะไรเซ่นหัวกะโหลกสักนิดเถอะ
ครับ”
เจ้าคุณหยิบช้อนตักหมี่กรอบในจานเปลใส่ถ้วยเปล่าใบเล็ก ๆ
แล้วยกถ้วยมาตั้งใกล้ ๆ กับหัวกะโหลกผี
“ขอพรยังไงช่วยแนะนำาหน่อยซีโว้ย”
เปรื่องยื่นหมวกท๊อปแฮ็ทให้ท่าน
“กรุณาสวมหมวกเสียด้วยครับ”
“สวมทำาไมวะ” ท่านเจ้าคุณซัก
“เวลาเส้นผมของท่านงอก ใครเห็นไม่ได้หรอกครับต้องให้มัน
งอกในหมวก หลั ง จากใต้ เ ท้ า ขอพรแล้ ว สั ก สองนาที ถ อดหมวก
ออก ศีรษะของใต้เท้าจะมีผมขึ้นเต็มเชียวครับ”

13. 13
“งั้นเรอะ ถ้าถอดออกมากบาลฉันยังแดงแจ๋ล้านเลี่ยนตามเดิม
แกโดนเตะนะจะบอกให้”
“ตกลงครับผม”
ท่ า นเจ้ า คุ ณ ยกหมวกท๊ อ ปแฮ็ ท ขึ้ น สวมศี ร ษะ สี่ ส หายต่ า ง
หัวเราะขึ้นพร้อม ๆ กัน นิกรเอียงหน้าเข้ามากระซิบกระซาบกับ พ.
อ. กิมหงวน
“แกช่วยดูซิอ้ายเสี่ย คุณพ่อสวมท๊อปแฮ็ทหน้าตาเหมือนใคร
วะ”
อาเสี่ยหัวเราะหึ ๆ
“เหมือนเจงกิสข่านวะ”
เจ้าคุณแยกเขี้ยว พูดเสริมขึ้นทันที
“แกน่ะซีเหมือนเจงกิสข่าน” แล้วท่านก็กล่าวถามเปรื่อง “ทำา
ยังไงอีกว่ามาโว้ยเปรื่อง”
“ใต้เท้าพูดกับหัวกะโหลกซีครับ พูดเบา ๆ ว่าใต้เ ท้าจั ดของ
มาเซ่นสังเวยและขอพรให้ใต้เท้าหายศีรษะล้าน มีเส้นผมปกคลุม
เหมือนเจ้านายทั้ง ๔ คนนี้”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ปฏิบัติตามคำา แนะนำา ของเจ้าเปรื่องโดยเร็ว
ท่ า นพู ด พึ ม พำา กั บ กะโหลกศี ร ษะผี แล้ ว ขยั บ จะถอดหมวกออก
เปรื่องร้องเอ็ดตะโรลัน ่
“ยัง-ยังครับ อย่าเพิ่งถอด ศีรษะใต้เท้ายังล้านอยู่ครับ”
ท่านเจ้าคุณชักฉิว
“แหม-พูดเสียชัดเชียวนะ เดี๋ยวถีบโครมเข้าให้เท่านั้นเอง”
เจ้าเปรื่องกลั้นหัวเราะแทบแย่ หลัง จากนั้น สัก ครู่ เขาก็ กล่ าว
กับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ อย่างเป็นงานเป็นการ
“เอาล่ ะ ครั บ ใต้ เ ท้ า ถอดหมวกออกได้ แ ล้ ว กระผมรั บ รองว่ า
ใต้เท้าหายศีรษะล้านแล้วครับ”
“จริงน่ะเรอะ” ท่านเจ้าคุณพูดยิ้ม ๆ

14. 14
“รับประทานถอดหมวกออกซีครับ ใต้เท้ากับพวกเจ้านายทั้งสี่
คนจะต้องตื่นเต้นมหัศจรรย์ใจไปตามกัน”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ตื่นเต้นอย่างที่สุด ท่านเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
เพราะในชีวิตของท่าน ท่านไม่เคยได้ยินได้ฟังมาว่าคนหัวล้านได้
รั บ พ ร จ า ก ผี ปี ศ า จ ก ล า ย เ ป็ น ค น ผ ม ด ก เ ห มื อ น กั บ ค น
อื่น ๆ เขา ท่านเจ้าคุณมองดูหน้าศาสตราจารย์ดิเรกแล้วกล่าวว่า
“ถ้าหากว่ามันเป็นไปได้ พ่อคงดีใจอย่างบอกไม่ถูกทีเดียว แก
คิดว่ามันจะเป็นไปได้ไหมดิเรก”
นายพลดิเรกทำาหน้าเหยเกชอบกล
“อาจจะเป็ น ได้ ค รั บ คุ ณ พ่ อ แต่ เ ป็ น การแสดงกลของเจ้ า
เปรื่อง”
เปรื่องเอ็ดตะโรลั่น
“ไม่ ใ ช่ เ ล่ น กลนะครั บ คุ ณ หมอ มั น เป็ น ความจริ ง ครั บ ด้ ว ย
อิทธิฤทธิ์ของปีศาจเสืออินเจ้าของหัวกะโหลกนี้นั่นเอง”
พล พัชราภรณ์กล่าวกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ อย่างยิ้มแย้ม
“ถอดหมวกออกซี ค รั บ คุ ณ อา ผมอยากดู ใ ห้ เ ห็ น เท็ จ จริ ง
เหมือนกัน”
ท่ า นเจ้ า คุ ณ ยกมื อ ขวาขึ้ น จั บ ขอบหมวกท๊ อ ปแฮ็ ท สี ดำา และ
ลังเลใจอยู่นาน ท่านก็ค่อย ๆ ถอดหมวกออกจากศีรษะของท่าน
สี่สหายตกตะลึงพรึงเพริดไปตามกัน ต่างจ้อ งตาเขม็ งมองดู
ศีรษะอันล้านเลี่ยนของเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ซึ่งบัดนี้มีผมขึ้นปกคลุม
ไปทั่ว และเส้นผมที่เกิดขึ้นนี้ละเอียดอ่อนมากสีขาวและดำาสลับกัน
แ บ บ ผู้ ช ร า ทั้ ง ห ล า ย ทำา ใ ห้ ใ บ ห น้ า ข อ ง เ จ้ า คุ ณ ปั จ จ
นึ ก ฯ เปลี่ ย นแปลงไปเป็ น คนละคน หนุ่ ม ขึ้ น กว่ า เก่ า และสง่ า
ผ่ า เผยขึ้ น ท่ า นเจ้ า คุ ณ นั่ ง นิ่ ง เฉย ความรู้ สึ ก บอกตั ว เองว่ า ศี ร ษะ
ของท่านมีผมเกิดขึ้นแล้ว
“โอ” ศาสตราจารย์ดิเรกร้องสุดเสียง “อิท อิส วันเดอร์ฟูล มัน
ไม่ น่ า จะเป็ น ไปได้ คุ ณ พ่ อ ….คุ ณ พ่ อ ครั บ ฮ่ ะ ฮ่ ะ คุ ณ พ่ อ หายหั ว
เหน่งแล้ว”

15. 15
เจ้ า คุ ณปั จ จนึ ก ฯ ทำา หน้ า ชอบกล มี ค วามรู้ สึ ก เหมื อ นกั บ ว่ า
ท่านตกอยู่ในความฝันที่เกิดขึ้นในเวลานอนหลับ เสี่ยหงวนกล่าว
กับท่านเจ้าคุณด้วยความตื่นเต้น
“เป็นโชคอันประเสริฐของคุณอาแล้วครับ หัวกะโหลกผีให้พร
คุณอาตามที่ขอแล้ว”
นิกรพูดเสริมขึ้น
“คุณพ่อหล่อขึ้นกว่าเก่าแยะเชียวครับ ถึงแม้ผมหงอกเกือบทั่ว
ศีรษะแต่ก็ยังสง่างามดีกว่าหัวล้านโจ๊งเหม่ง”
ท่านเจ้าคุณค่อย ๆ ยกมือขวาขึ้นลูบคลำา ศีรษะของท่าน เมื่อ
มือของท่านสัมผัสเส้นผมท่านก็สะดุ้งสุดตัว ไม่ต้องสงสัยว่าท่าน
จะปิติยินดีสักเพียงใด เป็นเวลานานมาแล้วที่ท่านพยายามหายา
ปลู ก ผมมาทาศี ร ษะอั น ล้ า นเลี่ ย นของท่ า น แม้ ก ระทั่ ง ยาผี บ อก
จำาพวกนำ้ามันขี้ไก่ ยาปลูกผมต่างประเทศไม่ว่าจะเป็นของเยอรมัน
หรือของอังกฤษอเมริกา สิ้นเงินมานับจำา นวนหมื่ นแล้วไม่เ คยได้
ผลเลย แต่อิทธิฤทธิ์ของกะโหลกผีเสืออินขุนโจรอีสานนี้ช่วยให้
ท่านมีผมขึ้นปกคลุมทั่วศีรษะ
“อ้ า ยเปรื่ อ ง…” เจ้ า คุ ณ ครางเบา ๆ ใบหน้ า ของท่ า นสดชื่ น
รื่ น เริง ผิ ดปกติ “แกไม่ ไ ด้ เ ล่ น กลนะ แกใช้ วิ ท ยากลของแกบั ง ตา
พวกเรา เอาผมปลอมมาติดหัว ฉัน หลอกให้ ฉัน ดี ใ จเพี ย งชั่ ว ขณะ
กระมัง”
เปรื่องหัวเราะชอบใจ
“ใต้เท้าลองดึงผมดู ซิครับ ถ้า ผมบนศี รษะใต้ เท้ าเกิดขึ้น จาก
วิทยากล มันก็ต้องหลุดติดมือใต้เท้าออกมา”
ท่านเจ้าคุณยกมือขวาขึ้นรวบผมกลางศีรษะขยุ้มหนึ่งกระตุก
เต็มแรง แล้วท่านก็ร้ องออกมาดั ง ๆ เมื่ อเส้น ผมเหล่า นั้นทึ้ง หนั ง
ศีรษะของท่านเอง
“โอ๊ย”
คณะพรรคสี่สหายมองดูหน้ากันด้วยความตื่นเต้นประหลาดใจ
อย่างที่สุด อาเสี่ยกิมหงวนยักไหล่และแบมือออกทั้งสองข้าง

16. 16
“หมดโอกาสแล้ ว ต่ อ นี้ ไ ปเราล้ อ คุ ณ อาว่ า หั ว ล้ า นท่ า นจะไม่
โกรธเราอีกแล้ว”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หัวเราะลั่น
“เชิญ-เชิญล้อตามสบายโว้ย ฮ่ะ ฮ่ะ ฉันมีผมเต็มกบาลอย่างนี้
แล้ว ใครจะล้อยังไงก็ได้ เอาซี..ลูกมะอึก นกตะกรุม ขุนช้าง ล้าน
เลี่ ย น เตี ย น โล่ ง เป็ น มั น แผล็ บ ทุ่ ง หมาหลง ดงช้ า งข้ า ม ง่ า ม
เทโพ ชะโดตี แ ปลง แร้ ง กระพื อ ปี ก ฉี ก ขวานฟาด ราชครึ ง เครา
เชิญตามสบาย”
เสี่ยหงวนหน้าจ๋อย
“ล้อเพื่อประโยชน์อะไรล่ะครับ คุณอาผมดกออกอย่างนี้ล้อจน
เมื่อยปากคุณอาก็ไม่โกรธผม หัวกะโหลกผีของเจ้าเปรื่องแน่จริง ๆ
ผมรับซื้อไว้เอง”
“ไม่ได้ ๆ ๆ ๆ “ ท่านเจ้าคุณขัดขึ้นทันที “อาสัญญาแล้วว่า ถ้า
อามีผมเกิดขึ้นอาจะให้เงินอ้ายเปรื่ อง ๒,๐๐๐ บาท แล้วอาจะรับ
ฝากเครื่องแสดงกลในหีบนั้นไว้ พร้อมด้วยหัวกะโหลกผีอันนี้ อา
ยังขอพรผีได้อีกครั้งหนึ่ง” แล้วท่านก็หันมาทางเปรื่อง “ใช่ไหมวะ
เปรื่อง”
“ครับผม ขอได้อีกครั้งเดียวครับ แต่ก่อนจะขอใต้เท้าต้องคิด
ให้รอบคอบเสียก่อน”
“ถูกล่ะ ฉันจะต้องใช้เวลาคิดให้ดีว่าฉันควรจะขออะไร ฮ่ะ ฮ่ะ
เป็ น อั น ว่า พระยาปั จ จนึ ก ฯ หายหั ว ล้า นแล้ ว ไปทางไหนไม่ ต้ อ ง
อับอายขายหน้าเขา คนหัวล้านเป็นคนที่มีปมด้อยคอยนึกน้อยเนื้อ
ตำ่า ใจและหวาดระแวงว่าใคร ๆ เขาจะนินทาหรือหัวเราะเยาะ ทีนี้
อาสบายแล้ว หัวกะโหลกนี้อาจะเก็บรักษาไว้เอง พวกแกใครจะขอ
พรอะไรบ้างก็ตามใจ หาเครื่องเซ่นสังเวยมาให้หัวกะโหลกนี้แล้ว
ขอเอาเถอะ ฉันไม่หวงห้ามหรอก แต่ที่ฉันต้องการเก็บรักษาไว้ก็
เพื่อจะกราบไหว้ดวงวิญญาณของเสืออินที่เขาช่วยให้ฉันหายหัว
ล้าน”
เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างครื้นเครง สี่สหายต่างศรัทธาเลื่อมใส
ในอิ ท ธิ ฤ ทธิ์ ข องหั ว กะโหลกผี เจ้ า เปรื่ อ งล้ ว งกระเป๋ า เสื้ อ หยิ บ
กระจกบานเล็ ก ๆ บานหนึ่ง ออกมาส่ งให้เ จ้า คุณปัจ จนึ ก ฯ อย่ าง
พินอบพิเทา

17. 17
“ใต้เท้าลองมองดูกระจกสักนิดสิครับ”
ท่า นเจ้า คุณรีบ ยกกระจกขึ้น ส่อ งดู ใบหน้ าของท่ า นทั นที พอ
แลเห็นศีรษะของท่านมีผมขึ้นเต็ม ท่านก็ยิ้มแก้มแทบแตก แววตา
ของท่านเป็นประกายแจ่มใสผิดปกติ ถึงแม้วาจะมีใครเอาเงินมาให้
่
ท่านสัก ๑๐ ล้าน ท่านก็คงไม่ดีใจเหมือนกับที่ท่านหายศีรษะล้าน
ในครั้งนี้
“โอย-บุญของอาโว้ยพล หัวล้านมาครึ่งศตวรรษแล้วเพิ่งจะมี
ผมกับเขาในวันนี้ ต่อไปอาแต่งเครื่องแบบพลเอกคงจะสง่างามไม่
น้อย เพื่อนฝูงที่มันเคยล้อเลียนอาคงจะแปลกใจไปตามกัน”
นิกรกล่าวกับเสี่ยหงวนทันที
“เราควรจะขอพรอะไรดีโว้ย อ้ายหงวน”
กิมหงวนยิ้มเล็กน้อย
“ต้องคิดให้รอบคอบ อย่างน้อยก็ควรใช้ เวลาคิดสัก สองสาม
วันเพราะเราขอได้คนละสองหนเท่านั้น แต่กันคงไม่ขอให้กันมั่งมี
ศรีสุข เพราะขณะนี้กันก็เป็นมหาเศรษฐีอยู่แล้ว”
“เออ-จริงของแก เราต้องคิดให้รอบคอบ ให้คุณพ่อเก็บรักษา
หัวกะโหลกผีไว้ดีแล้ว เป็นหัวกะโหลกอย่างนี้กันไม่กลัวโว้ย แต่ถ้า
เป็นรูปร่างปีศาจทำาคอยืดคอยาวกันก็เผ่นไม่รู้ทางไป”
ศาสตราจารย์ดิเรกเอื้อมมือหยิบหัวกะโหลกผีขึ้นมาพิจารณาดู
สักครู่เขาก็วางไว้ตามเดิมแล้วกล่าวกับเปรื่องว่า
“เ จ้ า ข อ ง ก ะ โ ห ล ก นี้ ต า ย ม า ใ น ร า ว ๑ ๐ ปี กั น แ ป ล ก ใ จ
จริง ๆ ทีมันมีอทธิฤทธิ์ให้พรใครต่อใครได้”
่ ิ
“นั่นน่ะซีครับคุณหมอ ตอนแรกผมก็มีไว้สำา หรับประกอบการ
แสดงกลเท่านั้น พอเสืออินมาเข้าฝันผมก็ทราบว่ากะโหลกศีรษะ
ของเขาให้พรแก่ผู้ขอได้คนละสองครั้ง”
“ออไร๋ คล้ า ยกั บ นิ ย าย ของฝ รั่ ง ว่ ะ แ ต่ นั่ นมั น เป็ นมื อลิ ง
แห้ง ๆ ใครได้ไปไว้ในครอบครองจะขออะไรก็ได้ แต่ขอได้เพียง
สามครั้ง”

18. 18
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ล้วงกระเป๋ากางเกงข้างขวาหยิบซองธนบัตร
หนังจรเข้ออกมาเปิดออก ดึงธนบัตรใบละร้อยบาทสองปึกออกมา
จากซอง เอื้อมมือข้ามโต๊ะส่งเงินให้จอมมายากรผูยิ่งใหญ่
้
“เอ้า-เจ้าเปรื่อง ฉันให้รางวัลแก ๒,๐๐๐ บาท ตามที่พูดไว้ หัว
กะโหลกผีและของเล่น กลในหี บนั้ นฉั นจะช่ว ยเก็บรั กษาไว้ใ ห้แ ก
อย่างดีที่สุด แกจะมารับไปเมื่อไรก็ได้”
เปรื่องดีใจอย่างยิ่งเมื่อแลเห็นธนบัตรใบแดง ๆ เขากระพุ่มมือ
ไหว้เจ้าคุณปัจจนึก ฯ เสียก่อนแล้วกล่าวว่า
“ขอบพระเดชพระคุณครับ” พูดจบก็รับเงิน ๒,๐๐๐ บาท มาใส่
กระเป๋า ในบนเสื้ อ หางจิ้ ง เหลนตั ว นั้ น “เป็ น อั น ว่ า กระผมมี ค่ า เดิ น
ทางไปหาแฟนของผมที่ภูเก็ตแล้ว ถ้าภายในสามเดือนนี้กระผมไม่
กลั บ มาก็ ห มายความว่ า กระผมมี ท างทำา มาหากิ น อยู่ ที่ ภู เ ก็ ต ครั บ
เครื่องมือเครื่องใช้ในการแสดงกลใต้เท้าจะยกให้เป็นสมบัติของ
คุณนิกรก็ได้”
นิกรพูดขึ้นทันที
“ฉันจะเอามาทำา ตวักตะบวยอะไรวะ ฉันเป็นนักธุรกิจไม่ใช่นัก
แสดงกล”
เปรื่องหันมามองดู พ.อ. นิกรแล้วยิ้มให้
“แต่ถ้า คุณแสดงกลผมเชื่ อว่ าไม่มี นัก แสดงกล หรื อ มายากร
คนไหนในโลกนี้ ที่ จ ะสู้ คุ ณ ได้ ห รอกครั บ อ้ า -เย็ น มากแล้ ว ผม
เห็นจะต้องกราบลาเสียที แต่ว่าผมจะขึ้นไปกราบเท้าคุณหญิงท่าน
และคุ ณผู้ ห ญิ ง ทั้ ง สี่ บ นตึ ก ใหญ่ เ สี ย ก่ อ น อย่า งน้ อ ยก็ ใ ห้ คุณหญิ ง
ท่านด่าผมบ้างผมจะได้มีความสุขความเจริญ”
นิกรหัวเราะหึ ๆ
“อย่าขึ้นไปเลย คุณอากับพวกเมีย ๆ ของเราไม่อยู่หรอก ไป
งานแต่งงานที่สโมสรนายตำา รวจ ออกจากบ้านก่อนหน้าแกมาถึง
เพียงครู่เดียวเท่านั้น”
เปรื่องจุ๊ปาก
“น่าเสียดายจริงครับ ทีผมไม่ได้กราบเท้าคุณหญิงท่าน”
่

19. 19
นิกรว่า “แกกราบเท้าฉันแทนก็ได้นี่นะ ฉันเป็นหลานของท่าน
ก็คงได้ผลเท่ากัน”
จอมนักเล่นกลยิ้มเจื่อน ๆ
“ถ้ายังงั้นวันหลังผมมากราบเท้าท่านดีกว่าครับ แฮ่ะ แฮ่ะ อ้าย
แห้วเกลอเก่าของผมอยู่หรือเปล่าครับ”
“ไม่อยู่หรอก อ้ายแห้วขับรถพาคุณอากับพวกเมีย ๆ ของเรา
ไป”
เปรื่องหันมาทางนายพลดิเรก
“ผมทราบข่ า วคุ ณ หมอกั บ เจ้ า นายและท่ า นเจ้ า คุ ณ ในหน้ า
หนังสือพิมพ์บ่อย ๆ ครับ ดีใจจังครับที่คุณหมอของผมเป็นนายพล
และเจ้ า นายของผมเป็ น พั น เอก อ้ า -เจ้ า แห้ ว เป็ น สิ บ เอกใช่ ไ หม
ครับ”
“ออไร๋ แต่ถูกลดยศลงมาเหลือเพียงสิบโท เพราะทำาเอกสาร
สำาคัญในทางราชการหาย ฉันจะขอให้มนเป็นสิบเอกในไม่ช้านี้”
ั
“แห้วเป็นคนมีโชควาสนาครับ ได้อยู่รับใช้เจ้านายอย่างใกล้
ชิ ด ผมเห็ น จะต้ อ งกราบลาเจ้ า นายกลั บ เสี ย ที ล่ ะ ครั บ มารบกวน
เวลาพักผ่อนของเจ้านายนานแล้ว” พูดจบเปรื่องก็กระพุ่มมือไหว้
เจ้ า คุ ณ ปั จ จนึ ก ฯ กั บ สี่ ส หายด้ ว ยความเคารพรั ก อย่ า งจริ ง ใจ “
กราบลาละครับ ขอให้เจ้านายทุกท่านมีความสุขความเจริญเถอะ
ครับ แล้วก็ถ้าใครจะขอพรหัวกะโหลกผีก็โปรดคิดให้รอบคอบเสีย
ก่อนนะครับ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ส่งแก้วเหล้าให้เปรื่อง
“เอ้า ฉันให้แกดื่มเพื่อตอบแทนความดีของแกที่ช่วยให้ฉันมี
ผมดกหายหัวล้านกบาลเหน่ง”
เปรื่องยกมือไหว้ท่านเจ้าคุณอีกครั้งหนึ่ง
“ขอบพระคุณครับใต้เท้า กระผมไม่เคยดื่มหรอกครับ”
“งั้นเรอะ ถ้าเช่นนั้นแกก็เป็นคนดีคนหนึ่งที่ไม่กินเหล้า”
“ครับผม กระผมสูบแต่ฝิ่นอย่างเดียวเท่านั้นแหละครับ”

20. 20
ท่านเจ้าคุณกลืนนำ้าลายเอื๊อก
“ไปเถอะ แกไปได้แล้ว แต่งตัวรุงรังอย่างนี้แกไม่กลัวหมาฟัด
หรือวะอ้ายเปรื่อง”
เปรื่องหัวเราะเบา ๆ
“มันเคยขอรับ มายากรชั้นดีอย่างกระผมก็ต้องแต่งอย่างนี้ ใคร
เห็นก็รู้ว่าเป็นนักแสดงกล” พูดจบเขาก้มตัวลงยกมือลูบกะโหลกผี
เบา ๆ “อ้ายเพื่อนยาก ลาก่อนนะเพื่อนนะ อยู่กับท่านไปก่อนเถอะ
รับรองว่าท่านคงจะให้แกกินอยู่อย่างอิ่มหนำาสำาราญ”
จอมมายากรที่ไม่มีใครดูเพราะดวงไม่ดีพาตัวเดินออกไปจาก
เรือนต้นไม้ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของสี่สหาย พอร่างของ
เปรื่องลับตากิมหงวนก็แกล้งกระเซ้าเจ้าคุณปัจจนึก ฯ
“วะ เหม็นกลินอะไรตุ ๆ โว้ย”
่
ท่านเจ้าคุณทำาตาเขียว
“อย่าน่าอ้ายหงวน กินเหล้าและคุยกันดีกว่า อย่าให้มีรายการ
เตะปากกันเลยวะ”
เสี่ยหงวนหัวเราะก้าก
“คุณอามีผมดกแล้วยังจะโกรธอีกหรือครับ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ สะดุ้งเล็กน้อยแล้วยิ้มแป้น
“จริ ง โว้ ย อาลื ม ไป ฮ่ ะ ฮ่ ะ พวกแกจะขอพรอะไรจากหั ว
กะโหลกเสืออินบ้างก็เอาซี”
อาเสี่ยหัวเราะหึ ๆ
“ยัง ครั บ เราต้ องปรึ กษากั นให้รอบคอบก่ อ น ต้ อ งขอในสิ่ ง ที่
ควรขอทั้งสองข้อ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ เห็นพ้องด้วย
“ดีเหมือนกัน คิดเสียให้ดีเสียก่อนแล้วค่อยขอ ใครมีหวีขอยืม
หวีผมหน่อยเถอะวะ”

21. 21
นิกรล้วงกระเป๋าเสื้อฮาไวหยิบหวีเล็ก ๆ อันหนึ่งออกมาส่งให้
พ่อตาของเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“คุ ณ พ่ อ หล่ อ ขึ้ น จริ ง ๆ นะครั บ หน้ า ตาเปลี่ ย นแปลงไปมาก
ตอนหัวล้านมองดูไม่ได้ความเลย”
ท่านเจ้าคุณยกกระจกบานเล็กของเปรื่องขึ้นส่องหน้าของท่าน
แล้ ว หวี ผ มให้ เ รี ย บร้ อ ย ท่ า นรู้ สึ ก ตื่ น เต้ น ดี ใ จอย่ า งล้ น เหลื อ และ
มหัศจรรย์ใ จในอิท ธิฤทธิ์ข องกะโหลกผีอ ย่างยิ่ง เมื่ อหวีผ มเสร็ จ
เรียบร้อยท่านก็คืนหวีให้นิกร แล้วกล่าวกับเสี่ยหงวนอย่างสบายใจ
“อามี ผ มดกอย่ า งนี้ เ ห็ น จะพอหาแฟนสาว ๆ ได้ สั ก คนไม่ ใ ช่
หรือ”
“อ๋อ ไม่ต้องผมดกหรอกครับ หัวล้านเหน่ง อย่า งเก่า คุณอาก็
หาได้ถมเถไป อายุ ๑๔ หรือ ๑๕ ได้ทั้งนั้น สาว ๆ เดี๋ยวนี้โดยมาก
ชอบมีแฟนคนแก่ครับ ยิงแต่งงานได้สองสามวันแล้วตายยิ่งดีจะได้
่
ครอบครองมรดก ดูแต่คุณพระบ้านตรงข้ามเราซีครับ อายุของท่าน
๗๒ ขวบแล้ว มีเมีย ๑๖ ขวบ เท่านั้น”
การดื่มเหล้าและสนทนากันได้ดำา เนิน ต่อ ไป โดยมากเรื่อ งที่
พูดคุยกันก็มักจะเกี่ยวกับหัวกะโหลกผีอันนี้ ตราขาวพร่องไปหนึ่ง
ขวด เบียร์ ๓ ขวด หมี่กรอบและเป็ดย่างอีกตัวหนึ่งหมดไปแล้ว สี่
สหายกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ รู้สึกตึง ๆ หน้าไปตามกัน แต่ไม่ถึงกับ
มึนเมา
จนกระทั่งเสียงแตรรถยนตร์คันหนึ่งดังขึ้นที่ประตูรั้วนอกถนน
ใหญ่ ทุกคนจำาเสียงแตรรถโอลสโมบิลเก๋งได้ดี
“คุณอากับพวกเมีย ๆ ของเรากลับมาแล้ว” ศาสตราจารย์ดิเรก
พูดยิ้ม ๆ “ประเดี๋ยวแวะเข้ามาในเรือนต้นไม้แลเห็นคุณพ่อเข้าคง
ไม่มใครจำาได้”
ี
ท่านเจ้าคุณยิ้มให้นายแพทย์หนุ่ม
“พวกแกเล่าเรื่องหัวกะโหลกของเจ้าเปรื่องให้เมีย ๆ ของแก
และคุณหญิงฟังซี ทุกคนควรจะถือโอกาสขอพรจากหัวกะโหลกผี
คนละสองข้อ”
“ออไร๋ ออไร๋ ควรจะเป็นอย่างนั้นครับ”

22. 22
โอลสโมบิลเก๋งซึ่งขับโดยเจ้าแห้วแล่นเข้ามาในบ้าน “พัชราภ
รณ์” แล้ว เสี่ยหงวนพรวดพราดลุกขึ้นเดินออกไปจากเรือนต้นไม้
อย่างร้อนรน พอดีเจ้าแห้วขับรถคลานเอื้อย ๆ ผ่านมาและคุณหญิง
วาดนั่งคู่กับเจ้าแห้วตอนหน้ารถ อาเสี่ยร้องตะโกนเรียกทันที
“แวะที่เรือนต้นไม้ก่อนครับคุณอา ทุกคนเชิญแวะหน่อยครับ
มีเรื่องที่น่าสนใจมาก ข่าวดีครับ”
เจ้าแห้วบังคับรถเก๋งคันงามหยุดนิ่งกลางถนนหน้าเรือนต้นไม้
คุณหญิงวาดกับสี่นางต่างยิ้มให้กิมหงวน
“ข่าวอะไรวะพ่อหงวน”
อาเสี่ยเดินเข้ามาหยุดข้างรถ ในเวลาเดียวกับที่เจ้าแห้วก้าวลง
มา
“พวกเราได้หัวกะโหลกผีมาหนึ่งหัวครับ”
คุณหญิงวาดสะดุ้งเฮือก
“อุ๊ย นั่นน่ะเรอะข่าวดีของแก”
“ครับ กะโหลกผีหัวนี้มีอิทธิฤทธิ์มาก เราจะขอพรอย่างไรก็ให้
เราสมความปรารถนา เข้าไปดูหน่อยซีครับ”
นั น ทาเมี ย รั ก ของพลซึ่ ง นั่ ง รวมกลุ่ ม กั บ เพื่ อ น ๆ ตอนหลั ง รถ
กล่าวกับกิมหงวนทันที
“ได้มาจากไหนคะอาเสี่ย”
“เจ้าเปรื่องมันเอามาให้ครับ พวกคุณคงนึกออก เจ้าเปรื่องเคย
เป็นคนเฝ้าสวนของคุณอาที่บางกรวย แต่ลาออกไปหลายปีแล้ว”
คุณหญิงวาดส่งเสียงเอ็ดตะโรตามนิสัยของท่าน
“อ้ายเปรื่อง….อ้ายมะกอกสามตะกร้านั่นน่ะหรือ”
เจ้าแห้วเปิดประตูตอนหน้าและหลังออก คุณหญิงวาดในชุด
ไหมไทยสีชมพูก้าวลงมาจากรถ ต่อจากนั้นสี่นางก็ลงมาจากตอน
หลังรถ นันทา, นวลลออ, ประภาและประไพสวมเสื้อกระโปรงชุดสี
เขียวเหมือนกันทั้งสี่คน แบบเสื้อเป็นแบบเวลาเย็นสวยเก๋มาก กิม

23. 23
หงวนพาสี่ น างกั บ คุ ณ หญิ ง วาดเข้ า ไปในเรื อ นต้ น ไม้ ซึ่ ง เจ้ า แห้ ว
ติดตามไปด้วย
พอแลเห็นเจ้าคุณปัจจนึก ฯ คุณหญิงวาดกับสี่นางก็หยุดชะงัก
เพราะจำาไม่ได้เข้าใจว่าเป็นแขกของคณะพรรคสี่สหาย
“มีแขกนี่นาพ่อหงวน” คุณหญิงวาดกระซิบ
อาเสี่ยหัวเราะก้าก
“ไม่ใช่แขกหรอกครับ เจ้าคุณอาปัจจนึก ฯ น่ะครับ”
คุณหญิงวาดลืมตาโพลง
“แกเมาเหล้าแล้วพ่อหงวน เจ้าคุณท่านหัวล้านแดงแจ๋เหมือน
ลูกมะอึก อยู่ห่างกันตั้งกิโลก็มองเห็น”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ลุกขึ้นทันทีแล้วเดินเข้ามาหาคุณหญิงวาด
กับสี่นาง
“ฮัลโหล จำาผมไม่ได้หรือคุณหญิง ผมได้พรจากหัวกะโหลกผี
ทำาให้เส้นผมกลางศีรษะของผมเกิดขึ้นมาจนเต็ม อย่าแปลกใจเลย
ครับ”
คุณหญิงวาดกับสี่นางต่างยืนตะลึงไปตามกัน
“คุณพ่อ….” ประไพร้องลั่น “คุณพ่อหายเหม็น เขี ยวแล้วหรือ
คะนี่”
“เออ มีผมเต็มกบาลอย่างนี้แล้วจะเหม็นเขียวได้อย่างไรวะ”
คุณหญิงวาดร้องออกมาดัง ๆ
“เจ้าคุณ โอ๊ย….นี่ดิฉันฝันไปหรืออย่างไร คนหัวล้านทำา ไมมี
ผมเกิดขึ้นได้ เจ้าคุณใส่วิกหรือเปล่า”
ท่านเจ้าคุณอดหัวเราะไม่ได้
“คุ ณ หญิ ง ดู ใ ห้ ดี ผมจริ ง ๆ นะครั บ ไม่ ใ ช่ ใ ส่ วิ ก ปลอม หั ว
กะโหลกผีที่ตั้งอยูบนโต๊ะนั่นให้พรผม”
่

24. 24
เสี ย งจ้ อ กแจ้ ก จอแจในหมู่ สี่ น างดั ง ขึ้ น ทั น ที ทุ ก คนตื่ น เต้ น
ประหลาดใจไปตามกัน เจ้าคุณปัจจนึก ฯ เปลี่ยนแปลงไปจนจำาไม่
ได้ างเข้ามาห้อมล้อมเจ้าคุณปัจจนึก ฯ พิจารณาดูเส้นผมบนศีรษะ
จนแน่ใจว่าเป็นเส้นผมที่เกิดขึ้นจริง ๆ
ประภากล่าวขึ้นด้วยความตื่นเต้นยินดี
“ไม่ น่ า จะเป็ น ไปได้ เ ลยค่ ะ คุ ณ พ่ อ ทำา ไมหั ว กะโหลกผี ถึ ง มี
อิทธิฤทธิ์อย่างนี้ละคะ นี่ถ้าภาพบคุณพ่อที่อื่นถึงอย่างไรก็จำา คุณ
พ่อไม่ได้แน่นอน คุณพ่อแปลกไปเป็นคนละคนเชียวค่ะ”
นวลลออพูดเสริมขึ้น
“เป็นเรื่องที่น่ามหัศจรรย์มากเชียวนะคะ คุณอาโชคดีจังค่ะที่
หายศีรษะล้านแล้ว”
ทุกคนพากันเดินตรงไปที่โต๊ะรับประทานอาหารซึ่งพล, นิกร
และดร. ดิเรกกำาลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ที่โต๊ะนั้น คุณหญิงวาดกับ
สี่ น างพากั น มองดู หั ว กะโหลกผี อ ย่ า งหวั่ น ๆ เจ้ า แห้ ว รี บ ยกเก้ า อี้
เหล็กมากางให้เจ้านายผู้หญิงของเขา แต่คุณหญิงวาดกับสี่นางไม่
ยอมนั่งคงยืนจับกลุ่มฟังเจ้าคุณปัจจนึก ฯ เล่าเรื่องเสืออินเจ้าของ
หัวกะโหลกนีให้ฟังโดยละเอียด
้
แน่ ล ะ สี่ น างกั บ คุ ณ หญิ ง วาดต่ า งก็ มี ศ รั ท ธาเลื่ อ มใส ใน
อิ ท ธิ ฤ ทธิ์ ข องหั ว กะโหลกเสื อ อิ น นี้ เพราะปี ศ าจเสื อ อิ น ได้ ใ ห้ พ ร
ท่ า นเจ้ า คุ ณ ช่ ว ยให้ ท่ า นหายศี ร ษะล้ า น มี เ ส้ น ผมเกิ ด ขึ้ น จนเต็ ม
ศีรษะอย่างนี้เป็นการแสดงให้เห็นอยู่แล้วว่า หัวกะโหลกนี้ขลังจริง
ๆ
ในที่สุดเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ก็กล่าวว่า
“คุณหญิงกับทุกคนไปคิดดูสักสองสามวันเถอะครับ ว่าควรจะ
ขออะไรจากหัวกะโหลกนี้ แล้วก็จัดเครื่องเซ่นสังเวยมาขอพรไป
จะขอเพียงข้อเดียวหรือขอทีเดียวทั้งสองข้อก็ได้ แต่อย่าลืมว่าขอ
ได้เพียงสองครั้งเท่านั้น”
คุณหญิงวาดแสดงท่าทางตื่นเต้นตลอดเวลา
“ค่ ะ ค่ ะ ดิ ฉั น จะต้ อ งคิ ด ให้ ร อบคอบที่ สุ ด ไหน ๆ ขอพรได้
เพียงสองข้อก็ต้องคิดหน้าคิดหลัง เป็นโชคของพวกเราแล้วที่ได้
หัวกะโหลกนี้มา ดิฉันตื่นเต้นจริง ๆ ที่เจ้าคุณหายหัวเหน่ง มีผมดก

25. 25
อย่ า งนี้ ห น้ า ตาค่ อ ยดู ไ ด้ ห น่ อ ย ตอนหั ว ล้ า นมองเหมื อ นตั ว ม่ า
เหมี่ยวค่ะ หน้าทะลุ่ม ๆ ชอบกล เวลาเจ้าคุณยืนอยู่กลางแดดละ
ก้อเป็นมันวูบวาบทีเดียว”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ยิมแป้น
้
“ผมสบายใจและมี ความสุ ขแล้ วคุ ณหญิง เรื่ องหัวล้า นทำา ให้
ผมมีปมด้อยตลอดเวลา อ้า-เรามาตกลงกันให้เรียบร้อยดีไหมครับ
มะรืนนี้วันเสาร์เราทำา พิธีตั้งเครื่องเซ่นสังเวยในตอนกลางวันแล้ว
ขอพรหัวกะโหลกผีพร้อม ๆ กันดีไหมครับ”
คุณหญิงวาดเห็นพ้องด้วย
“ดีซิคะ พวกเราจะได้มีเวลาคิดให้รอบคอบว่าเราควรจะขอพร
อะไร”
“ถ้ายังงั้นตกลงตามนี้ครับ มะรืนนี้ ๑๑ น. เราต้องเตรียมเครื่อง
เซ่นสังเวยไว้ให้เขามาก ๆ”
คุ ณ หญิ ง วาดกั บ สี่ น างสนทนากั บ เจ้ า คุ ณ ปั จ จนึ ก ฯ และสี่
สหายอี กสั กครู่ ก็ พากั น ออกไปจากเรื อ นต้ น ไม้ แต่ เ จ้ า แห้ ว ไม่ ไ ด้
ติดตามไป เขาตรงเข้ามาหาเจ้าคุณปัจจนึก ฯ แล้วยกมือไหว้ท่าน
เจ้าคุณอย่างนอบน้อม
“รับประทานให้ผมขอพรหัวกะโหลกผีด้วยคนได้ไหมครับ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ยิมเล็กน้อย
้
“ได้ ฉันไม่หวงห้ามอะไรหรอก แกจะขออะไรก็คิดไว้ แต่ห้าม
ขอเงินทองหรือของใหญ่ ๆ ที่โตกว่ากล่องใส่หัวกะโหลกนี่ อ้า-แก
ไปเรียกใครมาสักคนมาซีวะอ้ายแห้ว ช่วยกันยกหีบใบนั้นไปเก็บไว้
ที่ห้องเก็บของทีโรงครัว เก็บไว้ให้ดี”
่
เจ้ า แห้ ว รั บ คำา สั่ ง แล้ ว พาตั ว เดิ น ออกไปจากเรื อ นต้ น ไม้ ด้ ว ย
ความดีใจ ทีจะได้พรจากกะโหลกผี
่
ปั ญ หาที่ ว่ า ควรจะขอพรอะไรบ้ า ง ทำา ให้ สี่ น างและคุ ณ หญิ ง
วาดต้ อ งยุ่ ง ยากลำา บากใจไม่ น้ อ ย ทุ ก คนได้ ใ ช้ ค วามคิ ด อย่ า ง
มากมายในเรื่องนี้ ทั้งนี้ก็เพราะพรที่จะขอจากหัวกะโหลกผีนั้นขอ
ได้เพียงสองข้อเท่านั้นเอง