Abride a Fiestra. Manifesto Día Rosalía 2018

1. ABRIDE A FIESTRA.
María Reimondez, manifesto Día Rosalía de Castro 2018
Nun mundo de fiestras pechadas, buscamos o refacho de vento que as abra de vez.
Nun mundo que busca facer as comunidades e as persoas máis pequenas, os cartos e a cobiza
máis grandes, precisamos forza e profundidade, emoción e pensamento. Ante as fiestras
pechadas contra a vida, contra as voces das mulleres, das desprazadas e das nosas outras
cómprenos unha palabra firme e abranguente que nos guíe. No bater das fiestras que cheiran a
couza do pasado, a mentiras que repetidas mil veces queren chegar a ser verdades, a fala que
se nos rouba e aire que nos falta precisamos a bravura das mareas e o salvaxe das montañas.
Precisamos todo do que falou e todo o que foi Rosalía de Castro.
Ela é o refacho que busca abrir as nosas fiestras. Un refacho que chega dende o
pasado para nos falar do futuro. Un refacho que quere abrir a fiestra para que poidamos
navegar. Coa forza das baleas, da que busca novas fillas do mar, da que se ri dos papeis de
xénero e nos anima a redefinilos como literatas. Un refacho que trae a voz de todas as
meniñas gaiteiras que están por chegar. Un refacho que canta a vida e transforma todo dende
as raíces.
Mais para que o refacho entre, precisa da nosa vontade. Pídenos, imperiosa: Abride a
fiestra!
E na nosa man está abrir a fiestra. Abrila para vermos a muller, a escritora, a
irredutible. A voz que nos une ás rebeldes do mundo, que fascina coa súa luz por onde pasa,
que nos ofrece a súa clarividencia para tecermos novas alianzas, a que sempre está do lado da
xustiza, do noso lado, a que sempre está aínda por descubrir. Porque en todos os recunchos do
mundo, mais sobre todo aquí, en Galicia, hai rosalías que cantan e que falan, alancando con
brillantes e destemidas botas azuis entre a lama.
Rosalías que abrimos a fiestra saíndo á rúa contra o espolio da terra que ela cantou,
ecolóxica antes de que existise nin o termo. Cada vez que nos negamos a seguir
converténdonos en plantación de eucaliptos, minas, xeriátrico e mercadoría, reivindicando a
paisaxe que ela utilizou politicamente coma ninguén. Cada vez que pulamos polo público, a
sanidade, o transporte, as axudas a quen está na marxe e ela puxo sempre, dende o afecto e a
transgresión, no centro. Cada vez que desfacemos o discurso que sustenta a violencia de
tantos Pedros mediante a escrita e a acción feminista, contra todos eses que seguen ladrando
mentres nosoutras camiñamos.
Abride a fiestra para as viaxes interiores, para a coraxe dos afectos, para sermos das
que non temos medo de pensar e de sentir simultaneamente, de recoñecernos mulleres con
palabra e voz propia, herdeiras e compañeiras daquela que en cada dedicatoria se recoñecía
nas súas iguais.
Abride a fiestra á afouteza e ao abraio, á redefinición do que a historia dos homes
fixo de mulleres irreverentes coma ela.
Abride a fiestra porque Rosalia de Castro é o mundo que está por facer. Un mundo
que se abre se o abrimos.