Amor á terra. Mercedes Cachaza Platas

1. 1
AMOR Á TERRA. POR MERCEDES CACHAZA PLATAS
Cheguei a Monfero en setembro de 1980. Daquela o ensino era totalmente en lingua
castelá. Pero unha realidade era a vida cotiá do alumnado galego-falante e outra ben
diferente era a vida escolar. Daba a impresión de que o idioma culto era o castelán e o vulgar
era o galego.Desafortunadamente aínda hai moita xente (maioritariamente persoas maiores)
que o pensa hoxe en día.
Eu tiña moi claras dás cousas: En primeiro lugar o amor á lingua que me viu nacer,
que me viu medrar, a miña lingua materna, a que usei toda a vida coa familia e coas persoas
máis próximas. En segundo lugar, chegara o momento no que a lei recoñecía a lingua galega
en cooficialidade co castelán. Chegara o momento de revalorizar unha lingua que era a que
verdaderamente expresaba a idosincraisia da Galicia Rural e a miña propia idiosincrasia.
Loxicamente eu non a dominaba a nivel oficial, porque nunca tivera ocasión de estudiala
como estudiei o castelán ou o francés ó longo dos estudios.
O amor á terra e á lingua como sinal de identidade, tocoume unha tegra moi
sensible: “TODA PERSOA GALEGA TEN O DEBER DE SABER GALEGO E SE É
UNHA PROFESIONAL DO ENSINO, CON MÁIS RAZÓN.”
Na primeira ocasión xa me puxen co galego. E púxenme con moitas ganas. Lembro
un día festivo que me puxen a estudiar ás oito da mañá e cando mirei o reloxio xa pasaran
doce horas, xa me doía a cabeza coa fame. Non era sen razón. Ó pouco tempo xa era
“ESPECIALISTA EN LINGUA GALEGA”. Xa estaba capacitada para impartila na
Segunda Etapa da E.X.B. e tamén cando apareceu o ENSINO SECUNDARIO
OBRIGATORIO. Xa tiña un desexo cumprido.
Dede aquel momento da miña vida, uso esta preciosísima lingua a cotío, tanto na
fala como na escrita. Incluso teño a sorte de poder publicar un artigo de opinión, tódolos
xoves en Galicia Dixita na miña lingua nai. As linguas non son un obstáculo para
entendérense as persoas. De feito teño unha amiga catalana e cando estou con ela fálolle en
galego e ela fálame en catalán. Entendémonos perfectamente. E somos grandes amigas.
Problema ningún.
O natural é que cada un defenda o seu con absoluta naturalidade e –por suposto-
sen fanatismos. Tódalas linguas son fermosas. Todas son ferrametas para comuncarse a través
da palabra oral ou escrita. En tódalas linguas se poden decir cousas fermosísimas, por eso
todas son importantes aínda que sexan minoritarias.
Precisamente cando se trata de linguas minoritaris como é o caso da nosa, debemos
cultivalas aínda máis para evita-la súa desaparición. Se nós non coidamos a nosa lingua…
Se nós non coservamos a nosa identidade…Quen o vai facer?
Desde Vigo (PADERNE), a día 24 de marzo de 2016.
MERCEDES CACHAZA PLATAS