1. Ik blijf altijd bij je! Deel 2

2. Het was een regenachtige dag, begin februari. De lucht was grijs, net als de afgelopen weken. Ik keek even omhoog naar de hemel en zag hoe duizenden minuscule druppeltjes uit de hemel vielen en grote plassen vormden. Even dacht ik dat de zon verdwenen was en het niet meer zou stoppen met regenen.

3. Ook in mijn leven was de zon ver te zoeken. Ik was een half jaar eerder afgestudeerd en werkte voor een klein bedrijfje. Echt leuk werk vond ik het niet, maar ik kon er van leven. Ik huurde een klein appartementje aan de rand van de stad.

4. Het stadsleven had me nooit echt getrokken. Ik was veel liever buiten, in tegenstelling tot Annette. Na de dood van mijn pleegmoeder was ik op mezelf gaan wonen. Het beviel me prima, niet dat ik het thuis niet naar mijn zin had, maar ik vond het ook prettig om alles zelf te bepalen en met niemand rekening te hoeven houden.

5. Ik begon sneller te lopen. Ik sloeg mijn kraag nog wat verder omhoof en trok de capuchon wat verder over mijn hoofd. Een paraplu had ik niet bij me en ik miste hem op dit moment meer dan ooit. Gelukkig wist ik dat mijn appartement om de hoek lag.

6. De hoek kwam steeds dichter bij en ik het leek of het bij elke stap harder begon te regenen. Ik keek naar de grond en zag hoe mijn veter nat werden door de plassen. Ik liep toch door, strikken kon ik thuis wel. Met die gedachte liep ik de hoek om.

7. Maar in mijn haast ging ik bovenop de losse veter staan en ik wist dat ik mezelf niet meer staande kon houden. Angstig keek ik naar de grond die steeds dichter bij kwam. Ik bereide me voor op een harde smak op de grond en ik sloot mijn ogen, maar er gebeurde niets.

8. Toen pas merkte ik tweede warme, stevige handen die me stevig vast hielden en mijn contact met de grond verhinderden. Ik openden mijn ogen en zag 2 diep blauwe ogen die me onderzoekend aan keken.

9. Ik voelde hoe ik overeind werd gezet en ik voelde hoe mijn voeten de grond weer raakten. Ik bekeek de man voor me. Die ogen die me aankeken en die sterke armen die me vast hielden. Ik had het gevoel dat mijn voeten los kwamen van de grond en op een roze wolk begonnen te zweven.

10. ‘Dat ging maar net goed.’ hoorde ik zijn prachtige stem zeggen en de wolk werd steeds groter. ‘Gaat het een beetje?’ vroeg hij vriendelijk. Ik knikte zachtjes terwijl ik hem bleef aankijken. Stop daarmee! Dacht ik, maar mijn ogen konden zich niet los maken en ze bleven op hem gericht.

11. ‘Heeft deze mooie dame ook een naam?’ Ik knikte opnieuw. Hij bleef me vragend aankijken en ik besefte dat ik hem moest antwoorden, maar mijn lippen bewogen niet. ‘I-Iris.’ Weet ik met veel moeite uit te brengen.

12. ‘I-Iris?’ herhaalde hij. ‘Aparte naam.’ Ik kon wel door de grond zakken. Waarom stotterde ik nu opeens? ‘Iris.’ Zei ik snel ik voelde hoe al het bloed naar mijn hoofd steeg. Waarom overkwam mij dit nu ik net een leuke man tegenkwam.

13. ‘Oké Iris, ik ben Kevin.’ Zijn warme stem liet alle plassen om me heen verdampen en mijn hart overuren maken.´´Ik moet hier weg´´ was het enige wat ik kon denken. Ik zette mezelf totaal voor schud zo. Hij moest dit moment zo snel mogelijk vergeten en ik ook.

14. ´Ik, eh, moet gaan.´ zei ik zo nonchalant mogelijk. ´´En wel zo snel mogelijk.´´ dacht ik erachteraan. Kevin knikte. ´Weet je zeker dat het gaat?´ Ik knikte nogmaals en ik probeerde zo geloofwaardig over te komen.

15. Ik draaide me om en liep in de richting van mijn appartement. Ik probeerde zo snel mogelijk te lopen. Ik voelde hoe zijn blauwe ogen op mijn rug waren gericht. Ik zetten een stap en voelde hoe mijn enkel bezweek onder mijn gewicht. Ik wilde niet vallen, niet opnieuw.

16. Kevin snelde naar me toe en pakte me opnieuw stevig vast. Zijn handen lieten mijn huid gloeien en ik kreeg het, ondanks de kou, toch warm van binnen. Ik keek naar de handen die me stevig vast hielden. ´Waar woon je? Dan breng ik je even naar huis.´

17. Ik schudde mijn hoofd. ´Dat hoeft echt niet, ik red het prima zelf.´ Ik trok me los uit zijn greep en zette voorzichtig een klein stapje. Een pijnscheut ging door mijn enkel, maar ik moest doorzetten. Ik had mezelf totaal voor schut gezet en dat moest stoppen. Ik hinkte verder.

18. Kevin pakte me opnieuw vast. ´Kom op Iris, die kan zo echt niet. Je kan amper op die voet staan.´ ´Ik kan het echt wel zelf, mijn appartement is daar en dat kleine stukje kan ik echt wel lopen.´ zei ik koppig. ´Oké, laat maar zien dan.´ zei Kevin. Hij liet me los en sloeg zijn armen over elkaar.

19. Ik zette opnieuw een stap en zakte bijna meteen door mijn enkel. Kevin ving me behendig op. ´Zal ik je toch maar even helpen?´ Ik zuchtte, ik kon niet anders dan knikken. Ik kon enkel hopen dat ik mezelf niet nog belachelijker zou maken. Kevin sloeg een arm om me heen om me te ondersteunen en samen liepen we naar mijn appartement.

20. Toen we bij mijn deur waren aangekomen liet ik Kevin los en pakte mijn sleutel uit mijn zak. Ik draaide me om naar het slot en voelde hoe hij me van top tot teen bekijk. Ik werd steeds zenuwachtiger en ik wriemelde aan het slot.

21. Ik slaakte een zucht van opluchting toen de deur eindelijk open was. ´Bedankt voor het thuis brengen. Ik red het nu wel weer.´ zei ik en ik hoopte dat hij weg zou gaan, zodat ik hem kon vergeten. ´Eh ja. Beterschap dan maar. Ik denk dat er wel even een doktor naar je enkel moet kijken.´

22. ´Bedankt, maar het gaat wel weer.´ zei ik. ´Nou tot ziens dan.´ zei Kevin en hij draaide zich om. Ik keek hoe hij weg liep en sloeg toen de deur dicht. Waarom moest mij dit overkomen? Ik ontmoet een leuke man en ik zet mezelf compleet voor schut. Gelukkig zou ik hem nooit meer zien.

23. Ik open mijn ogen en ik kijk even voor me uit. Wat een mooie droom. Mijn eerste ontmoeting met Kevin. Ik weet nog goed hoe stom ik met toen voelde. Ik kijk even naar het bed naast me. Het is leeg. Ik sla mijn benen over de rand van het bed en voel hoe mijn voeten de koude vloer raken.

24. Ik loop de trap af, naar beneden. Het is of ik naar beneden wordt getrokken. Ik kan mezelf er niet tegen verzetten. Ik word bestuurd door een gevoel en ik kan er niets tegen doen. Ik moet gewoon bij hem zijn, bij Kevin.

25. In de woonkamer kijk ik even om me heen, maar ik zie niemand. Ik hoor wat gerommel in de keuken en ik weet waar ik naartoe moet. Ik open de deur die naar de keuken leidt en meteen vult de geur van pannenkoeken mijn neus.

26. De muziek van de radio vult de kamer en ik zie hoe Kevin bij het fornuis staat. Behendig draait hij de pannenkoek om. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om zijn schouders. ´Lekker geslapen?´ vraagt hij. Ik knik en houd mijn armen stevig om hem heen geslagen.

27. ‘I was trying to fly but I couldn't find my wings. But you came along and you changed everything.’ Hoor ik de zangeres zingen. Ik denk aan mijn eigen leven, aan Kevin die ook alles veranderden. ´De pannenkoeken zijn klaar. Heb je honger?´ Ik knik opnieuw en ik denk weer aan mijn droom, onze eerste ontmoeting.

28. Het was 2 weken na mijn ontmoeting met Kevin. Mijn enkel was inmiddels genezen en ik kon er weer op staan. Kevin was geen moment uit mijn gedachte geweest. Het was de dag voor de bruiloft van Annette en samen spraken we alles nog eens door.

29. Ik was haar getuige en had haar geholpen bij alle voorbereidingen. Ik had haar geholpen met de taart, de jurk, het eten, werkelijk alles. Even leek er nog een groot probleem te zijn toen 3 dagen eerder de moeder van Sjors´ getuige overleed. Ze woonde in het buitenland en hij kon niet aanwezig zijn.

30. Gelukkig had Sjors al snel een nieuwe getuige gevonden. Samen hadden ze alles doorgenomen en Annette had me stralend het goede nieuws verteld. Ik bleef die dag bij Annette slapen en de volgende ochtend hielp ik haar met haar jurk en haar haar.

31. ´Ik weet zeker dat jij ook ooit een perfecte man zal vinden.´ zei ze terwijl ik haar mascara bij werkte. Ik had haar niets verteld over Kevin, waarschijnlijk zou ik hem toch nooit meer zien. Ik knikte en keek naar het stralende gezicht van Annette, ze had echt haar perfecte partner gevonden. Samen zouden ze oud worden.

32. Om kwart over tien stond de taxi voor de deur. Samen gingen we naar de kerk. Alle gasten zouden daar al zijn en ook Sjors zou daar wachten. Hij had vannacht in een hotel geslapen, zoals het hoort. De hele weg zat Annette te stralen en ik was blij voor mijn zus.

33. Toen we aan kwamen zat iedereen al binnen. Annette en ik liepen samen naar binnen. We wachtten even in het kleine halletje. Ik gluurde om het hoekje van de deur. Iedereen zat al te wachtten. Ik gaf een kort teken en ik wist dat het nu zou gebeuren. ´Ben je er klaar voor?´ vroeg ik Annette. Ze knikte en ik opende de deur.

34. Iedereen draaide zich om en een luid `Oh` klonk door de kerk. Sjors keek bewonderend naar zijn toekomstige vrouw en langzaam liepen we naar voren. ´Je bent prachtig.´ fluisterde hij tegen Annette. Ik liep naar mijn plaat op de voorste rij, naast de getuige van Sjors.

35. De ambtenaar begon te praten op het moment dat ik op mijn stoel zakte. Iedereen keek naar het bruidspaar. Ik was nieuwsgierig naar de getuigen van Sjors. Vanuit mijn ooghoek zag ik alleen zijn zwarte lokken. Ik draaide mijn hoofd een beetje om hem beter te kunnen zien.

36. Even dacht ik dat mijn hart van schrik stil bleef staan. Dat gezicht kende ik. Het was het gezicht dat me 2 weken eerder vast had gehouden, het gezicht dat door mijn gedacht bleef spoken. Het was het gezicht van de getuige van Sjors, het was het gezicht van Kevin.

37. Ook Kevin draaide zich om en keek me aan. Ik keek weer in die prachtige, blauwe ogen waar ik elk moment in kon verdrinken. Ik zag een de verbazing in zijn ogen. Toen boog hij zich wat dichter naar me toe. ´Dag I-Iris.´ fluisterde hij zachtjes in mijn oor.

38. De rest van de ceremonie was ik onrustig. De vlinders in mijn buik maakte overuren en ik kreeg het al warm bij het idee dat Kevin naast me zat. Ik was daarom ook blij dat de ceremonie voorbij was en ik naar buien kon, friss lucht inademen.

39. Ik probeerde Kevin zo veel mogelijk te ontwijken. Gelukkig lukte dat redelijk. Niemand had iets door en ook Kevin leek niet te merken dat ik hem ontweek. Ik had mezelf compleet belachelijk gemaakt en ik kon hem echt niet onder ogen komen. Pas tegen de avond dook hij op.

40. Ik stond buiten en ik haalde even diep adem. Het feest was in volle gang en Annette genoot duidelijk van elk moment. Ik keek voor me uit en plotseling fluisterde iemand in mijn oor. ´Hoe gaat het met je enkel?´ Ik wist dat het maar een persoon kon zijn en ik keek om.

41. ´Goed, ik kan er weer op lopen.´ zei ik en ik keek in het lachende gezicht van Kevin. ´Mooi.´ zei zijn warme stem. ´Vermaak je je een beetje?´ Ik knikte. ´Ik was even een frisse neus halen.´ zei ik en ik keek weer naar het water.

42. ´Ik ook.´ zie hij en hij volgde mijn blik naar het water. Minuten lang stonden we daar samen en keken hoe het water langzaam bewoog. Het was een heldere avond en het licht van de sterren weerkaatsten in het water, terwijl de maan het water zwak verlichtte.

43. ´Ze zeggen dat je overleden personen ´s nachts kan zien, als een stralende ster.´ Kevins stem was het eerste wat de stilte verbrak. ´Dat zei mijn moeder ook altijd.´ zei ik terwijl ik naar de hemel keek. ´Nu is ze daar zelf, tussen de sterren.´ Waarom zei ik dit nou? Ik hoefde hem toch niet meteen mijn hele levensverhaal te vertellen.

44. ´Misschien heeft je moeder dan wel gelijk. Misschien worden we wel allemaal zo´n ster.´ Ik keek naar zijn gezicht. Het was nog steeds op de lucht gericht. ´Eigenlijk wel een mooie gedachte.´ Hij draaide zijn gezicht nu ook om en hij keek me aan.

45. ´Ze zei ook dat ze altijd bij me zou blijven, in mijn hart.´ zei ik zonder er echt bij na te denken. Hij knikte en keek weer naar het water. ´ ´Je moeder heeft gelijk, mensen sterven twee keer. Een keer als hun ziel hun lichaam verlaat en een keer als ze niet langer leven in de herinneringen van mensen.´ Ik knikte.

46. Samen keken we weer naar het water. Allebei zeiden we niets. Dat hoefden ook niet, zwijgen was genoeg. Het liet merken dat we elkaar aanvoelden, elkaar begrepen. Ook zonder woorden konden we wat zeggen tegen elkaar. Alleen mijn hart ging wild te keer.

47. Toen pakte Kevin mijn hand. ´Kom mee naar binnen. Ze zullen ons intussen wel missen.´ zei hij en hij kneep kort in mijn hand. Ik keek hem aan en ik was het hele gebeuren van 2 weken eerder meteen vergeten. Zijn ogen straalde en ze keken me lief aan.

48. Ik knikte. Ik wilde bij hem blijven, hem nooit meer alleen laten. Genieten van een leven samen en van zijn prachtige ogen. Zijn lippen op de mijne voelen en zijn warme lichaam tegen me aan voelen. Hij trok me mee naar binnen en samen liepen we naar de dansvloer.

49. Zijn lichaam was dicht tegen me aan en hij hield me stevig vast, alsof hij bang was dat ik weg zou lopen. Ik keek hem aan en zijn lieve ogen keken in die van mij. Plots voelde ik zijn zachte lippen op de mijne en ik voelde hoe een gelukkig gevoel door mijn lichaam ging.

50. Plots voel ik een hand op mijn schouder die me heen en weer schut. ‘Hé, waar ben jij met je gedachte?’ hoor ik Kevins stem zeggen. Ik kijk hem vragend aan. Dan denk ik terug aan die dag en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Blijkbaar was ik diep in gedachte geweest.

51. Plots voel ik een hand op mijn schouder die me heen en weer schut. ‘Hé, waar ben jij met je gedachte?’ hoor ik Kevins stem zeggen. Ik kijk hem vragend aan. Dan denk ik terug aan die dag en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Blijkbaar was ik diep in gedachte geweest.

52. ‘Ik dacht even aan de bruiloft van Annette, weet je nog?’ zucht ik. ‘Die dag zal ik nooit vergeten.’ Zegt Kevin en hij knikt instemmend. Allebei zijn we in gedachte verzonken en we denk aan die dag terwijl we onze pannenkoeken eten. ‘Zullen we vanmiddag naar het strand gaan?’ stelt Kevin voor en ik bereid me voor op een geweldige dag met mijn geliefde Kevin.

53. Dit was alweer het tweede deel van Ik blijf altijd bij je! Ik hoop jullie snel weer te zien bij deel 3. Laat gerust een berichtje achter! X Sandra