Literatura medieval para adultos

1. Des que los lavei,
d’ouro los liei
meu amigo.
Des que las lavara,
d’ouro las liara,
meu amigo.
Enas verdes ervas
vi andalas cervas,
meu amigo
E nos verdes prados
vi os cervos bravos
meu amigo.
E con sabor d’elhas
lavei mias garcetas,
meu amigo.
E con sabor d’ellos
lavei meus cabelos,
meu amigo.
D’ouro los liei
e vos asperei
meu amigo.
D’ouro las liara
e vos asperava,
meu amigo.
Pero Meogo

3. • Palabra clave “amigo”.
• Canta unha muller.
Cantiga de
amigo
• Canta o trobador.
• Característica: morre de amor.
Cantiga de
amor
• Refírese a sucesos máis ou menos
escandalosos da época.
• Son unha interesante crónica social.
Cantiga de
escarnio e
maldicir

4. A dona que eu am'e tenho por senhor
amostrade-mi-a, Deus, se vos en prazer for,
senom dade-mi a morte.
A que tenh'eu por lume destes olhos meus
e por que choram sempr', amostrade-mi-a, Deus,
senom dade-mi a morte.
Essa que vós fezestes melhor parecer
de quantas sei, ai, Deus!, fazede-mi-a veer,
senom dade-mi a morte.
Ai Deus! que mi a fezestes mais ca mim amar,
mostrade-mi-a, u possa com ela falar,
senom dade-mi a morte.

6. • Polo Camiño de Santiago, a través del se producían intercambios culturais
moi importantes, por exemplo a arte románica.
• Polos casamentos entre monarquías peninsulares e princesas occitanas.

7. • En 1093, Dona Urraca, aos 12 anos, casa con Raimundo de
Borgoña membro da familia condal de Borgoña, un nobre francés
que chegou a León tras a Batalla de Sagrajas. Respondía ao
chamamento que Alfonso VI realizou á cristiandade europea coa
intención de organizar unha cruzada contra os almorávides que
asolaban os seus reinos.
• En 1095, a raíz do matrimonio da súa media irmá, Tareixa de
León, con Enrique de Borgoña, Afonso VI divide Galicia en dous
condados:
• o condado de Galicia, concedido a Urraca e Raimundo, e
• o condado Portucalense, que comprendía as terras entre os ríos
Douro e Miño, que correspondeu como dote a Tareixa e Enrique.
Co tempo daría lugar ao reino independente de Portugal.
Urraca
Tareixa

8. • Consérvase no Palacio da Ajuda de Lisboa (Portugal).
CANCIONEIRO DA AJUDA:
• Consérvase na Biblioteca Nacional de Lisboa (Portugal).
CANCIONEIRO COLOCCI-BRANCUTI OU DA BIBLIOTECA
NACIONAL:
• Consérvase no Vaticano (Italia).
CANCIONEIRO DA BIBLIOTECA VATICANA:

9. • A forma é o resultado dunha
síntese entre a tradición
provenzal e autóctona.
• O recurso máis característico é o
paralelismo e un tipo de
paralelismo é o leixaprén.
Como vivo coitada, madre, por meu amado,
ca m'enviou mandado que se vai no ferido:
e por el vivo coitada!
Como vivo coitada, madre, por meu amado,
ca m'enviou mandado que se vai no fossado:
e por el vivo coitada!
Ca m'enviou mandado que se vai no ferido,
eu a Santa Cecilia de coraçón o digo:
e por el vivo coitada!
Ca m'enviou mandado que se vai no fossado,
eu a Santa Cecilia de coraçón o falo:
e por el vivo coitada!
Martín de Xinzo

11. AIRAS
NUNES
(S. XIII)
BERNAL
DE
BONAVAL
(S. XIII)
MENDINHO
(S. XIII-XIV)
MARTÍN
CÓDAX (S.
XIII-XIV)
D. DENÍS

12. Lírica relixiosa.
Autor: Afonso X o Sabio.
Composta por 427 cantigas.
• Dous están na Biblioteca do Escorial.
• Un na Biblioteca Nacional de Madrid e
• Outro na Biblioteca Nacional de
Florencia (Italia).
Chegounos en catro códices:

13. Miragre de Santiago scripto por
Papa Calisto
Êno ãno da Encarnaçõ de Nostro Señor,
de mîll et çento et dous ãnos, hûu bispo
viindo da casa santa de Iherusalem en
hûa naue, seendo cabo do bordo
leendo en hûu liuro, vêo hûa moy grãde
onda et lançoo êno mar cõ outros que y
andauã; et arredada a naue deles
saseenta couedos, et eles aperigoados
sobre las agoas do mar, chamarõ
Santiago que lles acorrese a moy grã
voz. Et Santiago foy logo y, et esteue
sobre las ondas cabo deles en gisa que
se lle nõ mollauã os pees. Et disolles:
—Meus fillos, nõ ajades medo.
Et entõ tornou ao mar et mãdou
que os tornase aa naue aqueles
que ende leuara; et chamou os
marineiros, deteuerõ a barcha, et a
onda do mar, por la ajuda de
Santiago, volueos aa barcha os que
ende leuara et o bispo cõ seu liuro
aberto êna maão et sem dano
nîhûu. Et entõ desapareçeulles o
benaventurado apostolo. Et o bispo
moyto onrrado que Deus et
Santiago liurou por lo seu rrogo de
tã grã perigoo, fui en rromaria a
Galiza onde jaz o seu corpo (…).