Presentación sobre as unidades do relevo español (peninsular, insular, litoral)

1. O relevo
As unidades do relevo

3. O RELEVO PENINSULAR

4. TRAZOS XERAIS
● Unha forma compacta e maciza: o seu
contorno litoral a penas presenta entrantes e
saíntes.
● A disposición periférica do relevo arredor
dunha gran unidade central, a Meseta, que
configura unha barreira montañosa que ailla o
interior peninsular.
● Unha elevada altitude media (c 660 m.)
debida tanto á existencia de elevadas
cordilleiras como, sobre todo, á altitude media
desa gran unidade central.

5. Prefiles topográficos da Península Ibérica:
N-S, O-E (realizados coa axuda de: http://www.heywhatsthat.com/profiler.html)

6. A MESETA
● Constitúe a unidade fundamental do relevo peninsular.
● Trátase dunha chaira elevada, resto do antigo Macizo Hespérico
xurdido da oroxenia herciniana, arrasado pola erosión e convertido
en zócolo. Durante a Era terciaria foi deformada e fracturada pola
oroxenia alpina (relevo xermánico) ó tempo que se inclinaba cara o
Atlántico. Deste xeito poden diferenciarse nela:
➢ O antigo zócolo paleozoico, situado ao W peninsular.
➢ As concas sedimentarias interiores.
➢ As serras interiores.
● O Sistema Central divide a Meseta en dúas partes, a Submeseta
Norte, máis elevada (c. 750 m.), e a Submeseta Sur, de menor
altitude medio (c. 650 m.).
● Está confinada por unha serie de rebordos montañosos: Macizo
Galaico-Leonés, Cordilleira Cantábrica, Sistema Ibérico, Sierra
Morena

7. A MESETA
O antigo zócolo paleozoico
● Agroma no W peninsular, onde a
erosión varreu a coberteira de
sedimentos terciarios deixando ao
descuberto os materiais primairos:
granito, lousa e cuarcita.
● O relevo esta formado por
penechairas lixeiramente
onduladas (en Salamanca e
Zamora na Submeseta Norte, ao
W da Mancha e ao S e W de
Extremadura na Submeseta Sur).
Sobre elas destacan ás veces
relevos residuais ou montes-illa.
Os ríos que as atravesan, ao
encaixarse sobre os duros
materiais do zócolo formaron
profundas gargantas, arribes ou
tajos.

8. A MESETA.
As serras interiores
● Trátase de dous sistemas montañosos
paralelos que recorren a Meseta: o Sistema
Central e os Montes de Toledo.
● Configuráronse na Era Terciaria coa oroxenia
alpina.
● En xeral a súa litoloxía e silícea, ben granítica
ou ben metamórfica (lousas, gneis, cuarcitas).

9. A MESETA
As serras interiores: o Sistema Central
● Recorre a Meseta cun disposición SW-NE dende a Serra
da Estrela (Portugal) ata o Sistema Ibérico.
● Fórmana varios conxuntos:
● Occidental (Serra da Estrela, Gata, Peña de Francia
e Béjar), con altitudes inferiores a 1800 m.
● Central (Serras de Gredos, Malagón e
Guadarrama), onde mesmo supera os 2.500 m.
(Pico Almanzor).
● Oriental (Serras de Somosierra, Ayllón e La Pela)
con altitudes máximas arredor dos 2.000 m.
● As pendentes son máis suaves cara o N (conca do
Douro) que cara o S (conca do Texo).
● Constitúen un bo exemplo de relevo xermánico: a raíz
da oroxenía alpina, o zócolo paleozoico fracturouse
xerando bloques levantados (horst), que forman as
serras, e bloques afundidos (graben), que constitúen os
corredores tectónicos de dirección N-S polos que
discorren os ríos.
● Os cumios son suaves e aplanados agás nos puntos
máis elevados (Gredos) onde aparecen formas máis
escarpadas (cristas ou galayos) e deixou a súa pegada o
glaciarismo cuaternario (circos glaciares, vales en U...)

10. A MESETA
As serras interiores: os Montes de Toledo
● Situados no centro da
Submeseta Sur, separan as
concas do Texo e do
Guadiana. Esténdense de O
a E entre a Serra de
Guadalupe (Monte
Villuercas, 1.601 m.) e a
Serra da Calderina.
● Constitúen un claro exemplo
de relevo apalachense
modelado sobre cuarcitas e
lousas rexuvenecido pola
oroxenia alpina e sometido
logo a unha intensa erosión.

11. A Meseta, 6
As concas sedimentarias interiores
● Na Submeseta Norte correspóndese coa
conca do Douro. Mentres, os Montes de
Toledo dividen a Submeseta Sur en dúas
concas menores, do Texo e o Guadiana.
● Formáronse a raíz da oroxenia alpina, que
provocou fallas e o afundimento dalgúns
sectores do zócolo paleozoico. Sobre estes
fóronse acumulando sedimentos dende
finais do Terciario. Durante o Cuaternario, a
alternancia de periodos glaciares e
interglaciares favoreceu o formación de
terrazas fluviais que acadaron un especial
desenvolvemento no val do Douro.
● Dende o punto de vista litolóxico, forman
parte da España arxilosa cos característicos
relevos de páramos (Peñaranda, Alcarria,
Mesa de Ocaña, A Mancha) , campiñas
(Terra de Campos, La Sagra), outeiros,
relevos en costa.

12. OS REBORDES MONTAÑOSOS
DA MESETA
● A Meseta está rodeada por sistemas
montañosos que se dispoñen como unha
barreira que illa o interior.
● Trátase de unidades formadas no Terciario ó
fracturarse o zócolo herciniano e elevarse
estes bloques por mor da oroxenia alpina.

13. OS REBORDES MONTAÑOSOS DA
MESETA: o Macizo Galaico-Leonés
● Dende o punto de vista morfoestrutural é un
macizo antigo, orixinado no Paleozoico como
parte do Macizo Hespérico. A oroxenia alpina
provocou nel un gran abombamento e fracturouno
nunha serie de bloques individualizados por fallas
de dirección N-S.
● Dende o punto de vista litolóxico forma parte do
dominio silíceo (granito máis lousa e cuarcita).
Os cumios presentan, polo xeral, formas suaves e
redondeadas. Durante o Cuaternario, as serras
máis elevadas víronse afectadas polo
glaciarismo.
● Podemos diferenciar nel tres unidades:
➢ Os Montes de León, a parte máis oriental e
elevada (Serra Segundera: Pico Teleno,
2.188 m.).
➢ A area central, onde alternan fosas
tectónicas (Lugo, Bierzo, Tui), con bloques
elevados (Serras dos Ancares e Caurel,
dorsal galega).
➢ A zona litoral, moi recortada, onde os
antigos vales fluviais inundados polo mar
formaron as rías.

14. OS REBORDES MONTAÑOSOS DA
MESETA: a Cordilleira Cantábrica
Podemos diferenciar nela tres sectores:
 O Macizo Asturiano, ao O, formado por
materiais materiais paleozoicos que formaban
parte do zócolo rexuvenecidos pola oroxenia
alpina.
➢ Na súa parte occidental, a diferente dureza dos
materiais (lousas e cuarcitas) deu orixe a algúns
relevos apalachenses.
➢ No extremo oriental, un gran afloramento de
calcarias pirmarias configura os Picos de
Europa, onde atopamos as maiores alturas da
cordilleira, que superan os 2.500 m. (Torre de
Cerredo, 2648 m.; Naranjo de Bulnes, 2.519).
Son moi visibles nel os efectos do glaciarismo.
 No centro, a Montaña Cantábrica, constituida
por materiais mesozoicos (calcarias, margas) de
orixe mariña que se plegaron durante a oroxenia
alpinaa, acada altitudes máis modestas e formas
máis suaves
 Ao E, os Montes Vascos, constituidos por
materiais mesozoicos moi pregados e sobre os
que incidiu fortemente a erosión.

15. OS REBORDES MONTAÑOSOS
DA MESETA: o Sistema Ibérico
Cordilleira formada na súa meirande parte por materiais
mesozoicos sedimentados polo mar no bordo oriental
do zócolo herciniano que se pregaron na oroxenia
alpina. Nalgúns sectores esta cobertura era pouco
fonda e neles agromou o zócolo rexuvenecido pola
devandita oroxenia. Pódense distinguir dous sectores:
 A metade septentrional ten unha dirección
NO-SE e inclúe as maiores alturas da cordilleira
(Sierra da Demanda, Picos de Urbión, Sierra
Cebollera, Serra do Moncayo: P. Moncayo 2.313
m.). Presenta algunhas formas de modelado
glaciar
 A metade meridional, a partir do SE da provincia
de Soria, bifúrcase entre:
➢ Unha póla castelá ou interior: Serra de
Albarracín (paleozoica), Serranía de Cuenca
(calcaria: Ciudad Encantada)
➢ Unha póla exterior ou aragonesa: Serras
de Javalambre, Gúdar e Maestrazgo
(calcarias).
➢ Sepáraas unha fosa tectónica, a depresión
Calatayud-Teruel (materiais terciarios, relevo
tabular)

16. OS REBORDOS MONTAÑOSOS DA
MESETA: Sierra Morena
Trátase dun chanzo brusco entre a
Meseta e a Depresión do
Guadalquivir máis que dunha
auténtica cordilleira orixinado a raíz
da oroxenia alpina
O seu rochedo é paleozoico
(cuarcitas, granitos, lousas) de tons
escuros o que, unido ás cores da
vexetación dominante (jara), lle dá
nome.
Acada as súas máximas altitudes
na Sierra Madrona (Bañuela, 1.323
m.)

17. UNIDADES EXTERIORES Á
MESETA
● Non forman parte da Meseta.
● Ubícanse no S e no NE peninsular.
● Son unidades relativamente recentes xa que se
formaron a raíz da oroxenia alpina.
● Atendendo a criterios morfoestruturais podemos
distinguir dous conxuntos:
➢ As depresións ou concas prealpinas.
➢ As cordilleiras alpinas.

18. UNIDADES EXTERIORES Á MESETA:
As depresións.
Trazos xerais:
● Orixe semellante: son cuncas ou fosas prealpinas
formadas entre as novas cordilleiras e os rebordos da
Meseta.
● Forma triangular.
● Litoloxia arxilosa.
● Modelado no que dominan estensas chairas de
escasa altitude.
● Marco de desenvolvemento de dúas grandes concas
fluviais: a do Ebro e a do Guadalquivir.

19. UNIDADES EXTERIORES Á MESETA:
A depresión do Ebro, 1
 Localización: situada no NE, rodeada de cadeas
montañosas (Sistema Ibérico, Pireneos e Sistema
Costeiro-Catalán) e ocupada pola conca do Ebro.
 Evolución xeolóxica: a depresión foi afundíndose a
medida que se erguían os Pirineos. Ocupada primeiro
polo mar, transformouse nun gran lago cando se
levantou o Sistema Costeiro-Catalán e logo serviu de
canle ao río Ebro ata que este se se abriu camiño
cara o Mediterráneo.
 Litoloxía: contén depósitos mariños e continentais,
grosos nas marxes (conglomerados) e máis finos no
centro (areniscas, margas, xesos, calcarias...)

20. UNIDADES EXTERIORES Á MESETA:
A depresión do Ebro, 2
● Formas de relevo condicionadas polas
diferentes caracterísitcas dos materiais e un
clima árido:
➢ Nos bordes, os somontanos ou
piedemontes pirenaicos e ibéricos, áreas
lixeiramente inclinadas situadas entre as
montañas exteriores e o centro da
depresión. A erosión deu lugar á formación
de mallos (torreóns rochosos
individualizados pola erosión) sobre os
materiais máis duros e a hoyas (depresións
erosivas) excavadas nos materiais máis
brandos como as de Huesca e Barbastro.
➢ No centro da depresión, cando a
disposición dos estratos é horizonal e
alternan as calcarias duras con materiais
máis brandos (margas, xesos, arxilas)
aparecen relevos tabulares (muelas ou
planas). Onde predominan materiais
brandos e un medio arido, fórmanse
cárcavas e badlands (os Monegros)

21. UNIDADES EXTERIORES Á MESETA.
A Depresión do Guadalquivir.
● Localización: situada no S peninsular entre
Sierra Morena e os Sistemas Béticos
servindo de marco á conca do Gualdalquivir
● Evolución xeolóxica: primeiro foi un brazo
de mar entre o Atlántico e o Mediterráneo
que co levantamento dos Sistemas Béticos
convertiuse nun fondo golfo aberto cara o
O. Foise colmatando con sedimentos
mariños no Terciario e no Cuaternario.
● Litoloxía: predominan as rochas brandas
de orixe mariña (margas, areas, calcarias,
arxilas) onde a erosión fluvial actuou
profundamente e orixinou varios niveis de
terrazss.
● Modelado: predomina unha estensa
campiña cha que, a medida que nos
achegamos ao Atlántico, deixa paso a unha
paisaxe de marismas.

22. UNIDADES EXTERIORES Á MESETA.
As cordilleiras alpinas. Trazos xerais
● Formáronse durante a oroxenia alpina (Cenozoico)
ao pregárense os materiais sedimentados nas fosas
oceánicas bética e pirenaica.
● Trátase de montañas relativamente novas de
elevada altitude e relevos vigorosos.
● Presentan unha gran complexidade litolóxica ao
incluír áreas con potentes capas sedimentarias e
zonas onde aflora o zócolo.
● Aprécianse os efectos do glaciarismo cuaternario
tanto nos cumios como nas vertentes.

23. UNIDADES EXTERIORES Á MESETA.
Cordilleiras alpinas. Os Pireneos.
● Localización: constitúen o itsmo que une a Península Ibérica
co resto do continente europeo, estendéndose de W a E ao
longo de 440 km e chegando a acadar os 100 km. de largura
no seu sector central.
● Gran complexidade xeolóxica e morfoestrutural:
➢ Pirineo axial: no eixo da cordilleira agroman os restos
dun antigo macizo hercininano rexuvenecido pola
oroxenia alpina formado por materiais precámbricos e
paleozoicos. Nel sitúanse as máximas altitudes e os
relevos máis abruptos, que superan os 3.000 m. no
sector central (Aneto, Monte Perdido), e son visibles os
efectos do glaciarismo cuaternario (circos e vales
glaciares, lagoas ou ibones) e mesmo, por riba dos 3.000
m., consérvanse pequenos glaciares ou neveiros.
➢ Prepirineo. Esta formado por materiais mesozoicos
calcarios pregados e levantados pola oroxenia alpina,
presenta relevos menos altos e formás máis suaves que
se estruturan en dúas aliñacións paralelas á zona axial:
as serras interiores (Cadí, Cotiella) e as serras
exteriores (Guara, Montsec), separados pola depresión
media (conca de Pamplona, Canal de Berdún, conca de
Tremp...)

24. UNIDADES EXTERIORES Á MESETA.
Cordilleiras alpinas. O Sistema Costeiro-Catalán
● Localización: sistema montañoso moi
fragmentada de disposición NE-SO, paralela á
costa mediterránea catalana entre os Pireneos
e o Sistema Ibérico. Constitúe unha
continuación da zona oriental dos Pireneos,
separada desta pola serie de fallas que deron
orixe á área volcánica da comarca de Olot.
● Dende o puntod e vista litolóxico e
morfoestrutural podemos diferenciar dous
sectores: o septentrional, formado por
materiais paleozoicos, restos dun antigo
macizo deformado e fracturado pola oroxenia
alpina; e o meridional, formado por materiais
calcarios secundarios pregados.
● O Sistema está dividido en dúas aliñacións: a
cordilleira litoral (Tibidabo, Montnegre, Altos
do Garraf), de escasa altitude (500-700 m.); e
a cordilleira prelitoral (Montseny,
Montserrat), máis ampla e con altitudes
maiores (máximo: 1.712 m. no Montseny);
saparadas pola depresión intermedia
(Selva, Vallés, Penedés) rechea de materiais
secundarios e terciarios.

25. UNIDADES EXTERIORES Á MESETA.
Cordilleiras alpinas. Os Sistemas Béticos.
● Esténdense dende o Golfo de Cádiz ata o Cabo da Nao
continuando baixo o Mediterráneo ata as Baleares.
● Orixinouse como consecuencia da oroxenia alpina ao
pregárense os sedimentos mesozoicos (calcarias e margas)
acumulados na fosa bética.
● Podemos diferenciar dous grandes conxuntos:
➢ A Cordilleira Penibética (Serranía de Ronda, Serra
dos Filabres, Serra Nevada, Campo de Tabernas)
bordea a costa. Predominan as calizas mesozoicas
agás en Sierra Nevada, onde agroman os restos do
antigo macizo paleozoico bético-rifeño, acádanse as
maiores alturas da Península (Mulhacén, 3.479 m.,
Veleta) e atopamos as únicas manifestacións do
glaciarismo.
➢ A Cordilleira Subbética (Serras de Grazalema,
Ubrique, Cazorla, Segura) sigúase no interior,
limitando coa Depresión do Guadalquivir. Predominan
os materiais sedimentarios mesozoicos (calcarias,
margas) con sobranceiras manifestacións de
modelado cárstico (Torcal de Antequera).
➢ Entre elas, dísponse a fragmentada depresión
intrabética (hoyas de Ronda, Antequera,
Guadix-Baza) rechea con materiais terciarios (arxilas)
sobre as que a erosión e un medio árido deron lugar
a un paisaxe de cárcavas e badlands.

26. O RELEVO INSULAR

27. O ARQUIPIÉLAGO BALEAR
 O arquipiélago balear esta formado por illas
(Mallorca, Menorca, Eivissa, Formentera y
Cabrera) e númerosos illotes.
 As Baleares xurdiron durante a oroxenia alpina co
pregamento dos materiais sedimentados no mar
de Tethis e constitúen unha prolongación dos
Sistemas Béticos a través dunha aliñación
montañosa submariña que os continúa dende o
cabo da Nao. Non obstante, a illa de Menorca
presenta certas peculiaridades xeolóxicas que a
emparentan co Sistema Costeiro Catalán.
 Dende o punto de vista litolóxico predomina os
materiais calcarios. En Menorca aparecen
materiais paleozoicos, restos dun antigo macizo
catalano-balear. Os sedimentos terciarios e
cuaternarios (arxilas) predominan no Pla
mallorquín.
 En Mallorca, a maior da illas podemos distinguir
tres unidades de relevo fundamentais: a Serra da
Tramuntana (Puig Major, 1.445 m.) na costa NO,
a Serra de Levant ao leste e o Pla, a chaira
central comprendida entre as badías de Palma e
Alcúdia.

28. O ARQUIPIÉLAGO CANARIO
 O arquipélago canario está formado polas
sete illas maiores (Lanzarote, Fuerteventura,
Tenerife, Gran Canaria, La Gomera, La
Palma e El Hierro).
 As Canarias formáronse a finais do Terciario
por mor das fracturas provocadas na litosfera
do fondo do Atlántico durante a oroxenia
alpina. Os materiais volcánicos emerxeron
en diferentes etapas dende hai uns 20
millóns de anos ata a actualidade.
 Dende o punto de vista litolóxico predominan
os basaltos. Neles, o modelado xerou
domos, conos, caldeira, malpaíses, roques,
barrancos...
 As illas máis antigas (Lanzarote e
Fuerteventura) presentan un relevo
erosionado e moi aplanado, mentres que as
máis recentes presentan un relevo máis
abrupto e con maiores altitudes. En Tenerife,
o Teide acada os 3.719 m.

29. O RELEVO LITORAL

30. O LITORAL CANTÁBRICO
● Presenta un perfil rectilíneo,
paralelo á Cordilleira
Cantábrica.
● Presenta acantilados de
altura moderada modelados
sobre a rasa, pequenas rías
formadas polos vales fluviais
e unhas praias escasamente
desenvolvidas.

31. O LITORAL ATLÁNTICO galego
● Trátase dun litoral moi articulado
debido á presenza das rías, antigos
vales fluviais ocupados total ou
parcialmente polo mar como
consecuencia dos movementos de
subsidencia da codia terrestre.
● As rías agrúpanse en dous
conxuntos separados polo cabo
Fisterra. Ao norte están as Rías Altas,
de menor superficie e complexidade (A
Coruña, Betanzos-Ares, Ferrol,
Cedeira, O Barqueiro...). Ao súr, as
Rías Baixas, máis amplas
(Muros-Noia, Arousa, Pontevedra,
Vigo)
● Na fronteira con Portugal, o río Miño
desemboca nun amplo esteiro.

32. O LITORAL ATLÁNTICO andaluz
● Costa baixa que se
corresponde coa fin da
depresión do Guadalquivir.
● As praias areosas adquiren
un notable desenvolvemento
e caracterízanse pola
presenza de cordóns de
dunas.
● As áreas máis baixas están
ocupadas por marismas
recorridas por multitude de
canles.

33. O LITORAL ATLÁNTICO canario
● Determinado pola erosión
mariña e o influxo dos
procesos volcánicos.
● A liña de costa, abrupta,
esta formada por
acantilados de diverso
desenvolvemento (ata 500
m. de altura) entre os que
poden aparecer praias de
area negar e formacións
dunares nacidas da erosión
mariña (Maspalomas)

34. O LITORAL MEDITERRÁNEO andaluz
● Entre o Peñón de Gibraltar e
o cabo de Gata, o perfil e
rectilíneo e paralelo aos
Sistemas Béticos alternando
pequenas praias con chairas
nacidas do levantamento da
costa.

35. O LITORAL MEDITERRÁNEO do
sureste peninsular
● Entre o cabo de Gata e o da
Nao, a costa debuxa dous
grandes golfos (Mazarrón,
Alicante) separados polo
cabo de Palos.
● Caracterízase por amplas
praias, albufeiras, caso da
do Mar Menor separada do
mar polo cordón litoral da
Manga.

36. O LITORAL MEDITERRÁNEO
valenciano
● Entre o cabo da Nao e o
delta do Ebro, esténdese o
golfo de Valencia.
● Trátase dunha costa baixa
con grandes praias,
albufeiras (Valencia) e
tómbolos (Peñón de Ifach,
Peñón de Peñíscola)

37. O LITORAL MEDITERRÁNEO catalán
● Os deltas (Ebro, Llobregat):
chairas aluviais de forma
triangular que poden
abranguer lagoas, albufeiras
e marismas.
● A Costa Brava caracterízase
pola alternancia entre
acantilados e pequenas praia
ou calas de area ou cantos
rodados aportados polos ríos
e torrentes.

38. O LITORAL MEDITERRÁNEO balear
● O litoral balear é moi variado.
Alternan acantilados e calas
rochosas ou de area (costa
da Tramuntana e Levante en
Mallorca, Menorca) e amplas
badías (Palma e Alcudia en
Mallorca) con estensas
praias

39. O RELEVO GALEGO

40. O RELEVO GALEGO:
Trazos xerais
● Notable diversidade
morfolóxica.
● Tendencia xeral á diminución
da altitude de E a W.Notable
ariabilidade altitudinal cunha
tendencia xeral de diminuciu
● Substrato litolóxico moi antigo
no que dominan os granitos e as
rochas metafórficas (cuarzita,
xisto, lousa...).
● Forte pegada dos procesos
erosivos asociados aos cursos
fluviais e ao glaciarismo.

41. O RELEVO GALEGO:
As serras
● Serras orientais e sudorientais
(Ancares, Courel, Manzaneda, Eixo,
Trevinca): conxunto de grandes
bloques erguidos fragmentados polo
encaixamento de númerosos cursos
fluviais. Os seus cumios sitúanse entre
1.500 e 2.000 m.).
● Dorsal galega (Serra da Loba, A Cova
da Serpe, O Faro, O Suído...): liña de
áreas monañosas de mediana altitude
(800-1.100 m.) que se estenden de N
a S entre a Galicia interior e a
occidental.
● Serras setentrionais (Xistral,
Gañidoira...), separan a costa
cantábrica das chairas luguesas.
● Serras litorais (Capelada, Pindo,
Barbanza, Castrove, Morrazo,
Groba...), de cativas altitudes.

42. O RELEVO GALEGO:
As chairas
● Superficies de aplanamento
situadas entre as serras.
● Amplas, como a Terra Chá,
entre 400 e 600 m. De
altitude, enmarcada polos os
Ancares, a Dorsal galega e
as serras setentrionais.
● Reducidas, de menor altitude
e moi fragmentadas pola
rede fluvial na Galicia
occidental (Bergantiños,
Soneira, Terra de Melide,
Ordes, Xallas, Deza)

43. O RELEVO GALEGO:
As depresións
● Depresións tectónicas de
orientación N-S, asentadas
sobre bloques afundidos
durante os movementos
oroxénicos do Terciario
finais do Terciario e cubertas
de capas sedimentarias moi
desenvolvidas desenvolvidas
(As Pontes, Sarria, Monforte,
A Limia...)
● A fosa meridiana
Carballo-Tui, de amplitude e
altitude diversa, destaca na
Galicia occidental.

44. O RELEVO GALEGO:
O litoral
● O litoral galego caracterízase por ser un
litoral articulado de formas moi
recortadas definidas polas rías.
● As rías son antigos tramos de vales
fluviais inundados como consecuencia
dos movementos verticais
(afundimento/levantamento) e da
elevación dos océanos á fin das
glaciacións.
● Distinguimos dous conxuntos separados
polo cabo Fisterra: as Rías Altas (Viveiro,
Cedeira, Corme, Corcubión...), de
reducido tamaño e formas redondeadas,
e as Rías Baixas (Muros-Noia, Arousa,
Pontevedra, Vigo), máis amplas.
● O litoral presenta un perfil rectilíneo na
Mariña luguesa e no SW (Baiona a
Guarda), onde se desenvolve a rasa
(chaira litoral de amplitude variable).