1. WEEKEND 15
ZATERDAG 25 SEPTEMBER 2010
Reis naar binnen: Caro is onwennig als Annemarie haar fotografeert. Wat wil zij en wie ben ik? Dan begint de confrontatie, ze wordt zich bewust van diepere gevoelens
waar ze niet graag naartoe gaat. Een kantelpunt in de fotosessie. Uiteindelijk is er balans en ontspannenheid. Caro voelt zich beter in haar vel zitten, haar ogen sprankelen.
Lachniet naardecamera
Een onverwachte foto toelaten? En als die huilbui voorbij is,
is daar de rust. Opluchting. Stilte. Het
kan laten zien hoe gezicht is ontspannen en veel zachter
dan voor de tranen. Een lach, zonder
iemand er werkelijk opsmuk. Klik.”
Soms worden mensen heel vrolijk en
uitziet. Zonder came- een beetje baldadig, kinderlijk speels
van al die aandacht. Of is er een vorm
ragrijns. Fotograaf van verlegenheid die je ook voorbij ziet
trekken in het gezicht.
Anne Marie van der Een week na de fotosessie komt Van
der Linden met een serie van vijf foto’s,
Linden gaat op zoek genomen tijdens de ‘reis naar binnen’.
,,Sommige mensen ervaren het terug-
naar een open, zien van die emoties als een afsluiting
van een periode. De start van een
ontspannen gezicht. nieuwe periode. Wie altijd streng naar
zichzelf kijkt, kan soms toch toegeven
dat hij of zij er eigenlijk best goed uit-
W
ziet.”
at is je masker en wie Van der Linden wordt ook ingescha-
ben je echt? Wie wordt keld door coaches die cliënten bij haar
gefotografeerd, veran- aanmelden. Zo’n fotosessie werkt goed
dert de gezichtsuitdruk- bij mensen die een pose aannemen, of
king vrijwel meteen. De bij mensen die een laag zelfbeeld heb-
kijker mag ons zien, maar dan wel op ben, vinden zij. Met woorden kun je je-
de manier die wij het liefste willen. Er zelf nog voor de gek houden. Met je ge-
komt als het ware een masker op, om zichtsuitdrukking niet, al denk je zelf
onszelf te beschermen tegen de buiten- misschien dat het lukt.
wereld. Daardoor zitten er vaak grote De foto’s geven een nieuwe kijk op
verschillen tussen het gezicht in de af- ‘ik-zelf ’ zoals we die kennen van de
beelding op papier en het gezicht van spiegel. De serie geeft de ontwikkeling
vlees en bloed. daarin aan. Van der Linden: ,,Daarover
Fotograaf Anne Marie van der Linden zijn mensen vaak zelf heel verbaasd.
fotografeert liever ‘puur’. ,,Kijk eens Puur: Annemarie van der Linden daagt mensen uit zichzelf écht te laten zien. ‘Wat een verschil hè…’ zeggen ze dan.
naar je binnenste,” daagt ze uit. ,,In ons De eerste foto doet soms zo afstandelijk
dagelijks doen en laten is aan ons uiter- het leven. ‘Nu is de aandacht helemaal aan, soms zelfs afwerend, tegen het
lijk van alles en nog wat te zien over van der Linden dan ook uitnodigend, voor jou alleen,’ zeg ik dan. Dat is vaak agressieve aan. En op de laatste is er al-
wat er in onze gedachtewereld omgaat. terwijl ze de camera richt. Die vraag al voldoende om een verandering te leen nog maar ontspanning. ,,Zo ken ik
Gebogen schouders bij verdriet of ver- maakt het verschil tussen ‘echt’ en ‘ge- zien in het gezicht. Een onderzoekende mezelf eigenlijk niet meer,’’ zei laatst
moeidheid. Hangende mondhoeken bij poseerd’ op de foto komen. Want ‘ja’ blik: ‘Oh ja? Meen je dat?’ Klik. Ik foto- een vrouw tegen me. Zij had lange tijd
ontspanning, maar ook bij irritatie. De antwoorden betekent bereid zijn te grafeer vanaf het eerste moment. Tij- veel problemen gehad. De zachtheid in
ogen tonen verveling, nieuwsgierig- worden gezien. Zonder die kleine cor- dens het gesprek blijf ik regelmatig fo- haar gezicht op de foto herinnerde haar
heid, verdriet of weerzin. Die emoties recties, zodat aan de buitenkant ook to’s nemen. Je ziet dan heel mooi hoe opeens weer aan hoe ze ook kon zijn:
verklappen wie we in wezen zijn. Hoe echt te zien is wat er aan de binnenkant de weerstand langzaam plaatsmaakt ontspannen, open, blij. Zo’n foto hang
meer er wordt geprobeerd om een be- allemaal speelt. En dat kan behoorlijk voor vertrouwen. En als dat er eenmaal je op in je huiskamer om jezelf eraan te
paald gevoel binnen te houden, niet te griezelig zijn. is, komen de echt belangrijke onder- herinneren dat je die kant van jezelf,
laten zien, hoe meer spanning er te zien ,,Ik neem mensen mee naar een plek werpen vanzelf aan de orde. Verdriet. van het leven, niet uit het oog moet ver-
is op het gezicht. We verbergen ons bin- waar ze zich prettig voelen,” vertelt Van Angst. Verlangen. Bijna altijd komen de liezen.” —Yoeke Nagel
nenste voor het oog van een vreemde.” der Linden. ,,Dan praten we in alle rust tranen. Ook dat fotografeer ik. Weet je
,,Mag ik je zien?” vraagt Annemarie over wat ze echt belangrijk vinden in hoe mooi mensen zijn als ze hun tranen Meer informatie www.puurannemarie.nl
ANNE MARIE VAN DER LINDEN OVER DE FOTOSHOOT
Tijdens de sessie was het voor Caro ze geen stabiele stevige houding vinden Bovendien wilde ze voor mij poseren, kracht nam toe. Haar eigen ik kwam
(zie fotoreeks) moeilijk zich een hou- in haar lijf. Ze stond op een standbeen, niet voor zichzelf, waar het om te doen naar buiten. Na dit punt is Caro beter in
ding te geven. Ik kon geen open contact niet met beide benen op de grond. is. haar lijf gaan zitten en haar ogen be-
met haar maken en ik zag geen gevoel, Ik zag veel onzekerheid. Halverwege de sessie, vroeg ik haar in gonnen meer te stralen. Er kwam meer
ik kon Caro nog niet vinden. Caro zat veel in haar hoofd. De eerste haar lijf te gaan zitten en liet haar een rust. Hierna begon ik haar wijsheid, cre-
Ik voelde en zag geen balans in haar lijf. 20 minuten was het moeilijk om haar te oefening doen. Toen kreeg Caro het erg ativiteit, zachtheid en schoonheid te
Als ik haar vroeg om ontspannen en pakken te krijgen op de foto, haar echt- moeilijk, ze liet haar gevoelens op dat zien in de portretten. Ik kon voelen en
stevig voor haar zelf te gaan staan, kon heid. Ik zag veel onrust, veel gepieker. moment toe. Ze toonde zichzelf, haar zien dat ze zichzelf toeliet in wie ze is.