2. “Hee allemaal.” fluistert de jongen ons toe. “Ik ben Nils
Montac.” Het is vijf uur 's ochtends, bedenken we ons
nu. Hij is vroeg wakker. “Hebben jullie zin om een dag
in mijn leven te zien? Mijn ochtend begint bijna altijd
hetzelfde. Ik word wakker, bijna tegelijk met mijn zus.”

3. We lopen met Nils mee naar de kamer van zijn zus.
“Hee Lynn.” mompelt hij dan. “Morge Nils.” glimlacht
Lynn terug, en ze geeft hem een knuffel als begroeting.
“Bezoek?” vraagt ze, en ze knikt naar ons. “Ja, pap en
mam kunnen ze blijkbaar niet zien, dus heb ik ze maar
binnengelaten.” We staan er een beetje bedremmeld
bij te kijken. “Ik maak muffins.” meld Nils dan ineens
enthousiast. “Willen jullie ook?” vraagt hij dan aan ons.
“Nee, hoor, we hebben net ontbeten, doe maar alsof
we er niet zijn.” is het commentaar.

4. Op het kleine speelgoedoventje in de keuken (dat
blijkbaar echt werkt) maakt Nils beslag klaar, proeft het
en zet het in de oven. Al snel heeft hij twee muffins op
tafels staan. Grote muffins. Echt grote muffins.

5. Vrolijk beginnen ze aan hun ontbijt. Ze hoeven niet te
haasten, het is zaterdag. Plotseling -ze schrikken
meteen op- klinkt er gehuil uit een van de
slaapkamers. “En goedemorgen Fons.” mompelt Lynn,
die, zo hebben we door Nils toevertrouwd gekregen,
soms last heeft van en ochtend humeur. Hij glimlacht
om zijn chagrijnige zus.

6. Bijna onmiddellijk na de start van het gehuil komt een
jonge vrouw, Brooke, uit een slaapkamer vlak bij de
keuken gelopen. “Morge jongens.” begroet ze Lynn en
Nils vrolijk. Ze loopt meteen door naar wat
waarschijnlijk de kinderkamer is.

7. Vrij snel komt ze terug met Fons op haar arm. Terwijl
ze hem op één arm balanceert maakt ze de koelkast
open, pakt er een flesje uit en schopt voor het gemak
met haar voet de koelkastdeur dicht. “Hebben jullie al
voor jullie eigen eten gezorgd?” vraagt Brooke terwijl
ze Fons zijn fles geeft. (een ware moeder, zo goed is
ze in multitasking, vinden we.) Lynn knikt. “Ja, Nils
heeft muffins gemaakt. Lekker zijn ze joh!” Nils bloost.
“Och, het is makkelijk...”

8. Voor Brooke nog iets kan zeggen gaat de
slaapkamerdeur weer open, en Nick komt naar buiten.
Hij gaapt zijn mond wijd open en sloft richting de
badkamer. “Moggûh.” begroet hij zijn familie slaperig.
Nils en Lynn kunnen het niet laten te giechelen, en ook
Brooke houdt haar lachen maar met moeite in. Nick is
niet echt een ochtend-mens.

9. Brooke gooit Fons' flesje in de prullenbak, verschoont
zijn luier en legt hem op zijn matje. Onmiddellijk begint
Fons vrolijk te spelen met de hangers boven de mat.
Buiten klinkt getoeter. “Fuck!” gilt Brooke, zo gestrest
dat Fons beledigd opkijkt van zijn speelgoed. Brooke,
nog in pyjama rent naar de badkamer en komt even
later met haar borstel nog in haar haren, maar
aangekleed. Ze gooit de borstel op de bank en loopt
naar buiten.

10. Daarna snelt ze naar de deur en stapt in de auto die nu
al een kwartier voor de deur staat te wachten en er
-wonderbaarlijk genoeg- nog mopperend staat te
wachten. De auto rijd weg zodra Brooke de deur achter
zich sluit.

11. Nick komt, aangekleed en wel, met een kommetje
havermout bij de tweeling aan tafel zitten. Hij gaapt
nog lichtelijk, maar hij ziet er toch wakkerder uit dan
net. “Moeten jullie je niet aan gaan kleden zo
langzamerhand?” Nils schud zijn hoofd en Lynn
grinnikt zachtjes.

12. Nick kijkt zijn kinderen raar aan. Nils vangt zijn blik op
en verklaart: “Pap. Het is zaterdag.” Nick bloost. “Wist
ik wel.” Daarna dringt het pas echt tot hem door.
Vloekend stormt hij naar de telefoon om een oppasser
te bellen.

13. Maar als de carpool er al geruime tijd staat, is er nog
geen enkel teken van de oppasser. Nick staat
inmiddels ongeduldig te wachten, zelfs al is de carpool
er al.

14. Als de carpool al bijna een half uur weg is, en er nog
steeds geen oppasser aan is komen rijden, loopt Nick
met een zucht naar binnen. Hij zal zich ziek moeten
melden. Alweer.

15. Maar Nick heeft echt een pechdag. Als hij net een
kwartier zit te lezen, omdat hij zich ziek heeft gemeld,
komt de oppasser tóch de straat in rijden!

16. Leentje stapt zonder commentaar uit zoals ze dat altijd
doet, en loopt zonder excuus langs Nick naar binnen.
Nick vloekt binnensmonds, maar besluit pas tegen
haar uit te varen als hij weer thuis komt van zijn werk.
Nu kan hij nog snel naar het werk om wat te verdienen.

17. We lopen terug naar de tweeling, die vanachter het
hek van de tuin het hele gebeuren gevolgd hebben.
Lynn ademt de frisse zomerlucht in en voelt zachte
vleugels van vlinders langs haar armen gaan.

18. Als Lynn de kamer binnenkomt om iets te drinken te
halen ziet ze dat Leentje in elk geval wel Fons gevoerd
heeft...

19. ...en het flesje op de grond heeft gegooid. Lynn zucht.
Nils en zei hebben haar nooit echt gemogen, maar dit
is een gewoonte waar Lynn echt van baalt. Zo veel
werk is het toch niet om gewoon een flesje in de
prullenbak te gooien?! Lynn zucht nogmaals en stopt
het flesje in de prullenbak voordat ze weer naar buiten
loopt.

20. Buiten komt de blauwe lucht haar snel weer tegemoet.
Nils begroet haar vrolijk. “Weet je waar ik zin in heb?”
vraagt hij. Lynn antwoord niet. “Boompje klimmen!”
Lynn schud haar hoofd. “Straks. Ik wil even bij Fons
kijken.” Nils kijkt haar raar aan. “Hoezo? Leentje is er
toch?” Maar niemand zou de twijfel in zijn stem kunnen
ontkennen. Als Lynn naar Leentje knikt die buiten aan
de schaaktafel is gaan zitten, word alle twijfel
weggenomen en lopen ze naar Fons' slaapkamer.

21. Nils balt zijn vuisten als hij zijn broertje spartelend en
zachtjes huilend half onder de wieg ziet liggen. Hij is
boos, nee, woedend. Hij haat het dat hij als klein kind
niet kan helpen, het gehuil klinkt als een marteling. En
dan, zomaar vanuit het niets, slaakt hij een harde kreet,
die wonderbaarlijk genoeg iets weg heeft van
babygehuil. Fons kijkt hem verbaasd aan en is meteen
stil. “Wegwezen.” sist Nils tegen Lynn, die het hele
tafereel met een wit gezicht heeft aangekeken.

22. Nils krijgt gelijk. Leentje kán buiten het gehuil niet
ontkennen en loopt de kamer binnen, waar ze Fons
luid gapend op de grond ziet. Ze pakt hem mopperend
op en legt hem in de wieg.

23. Zo zit de tweeling even later zelfvoldaan in de enige
boom in de tuin. Het is een beetje, of nee, érg krapjes,
maar de twee trekken zich er niets van aan. Lynn zit
half bij Nils op schoot en Nils... zit eigenlijk best wel
lekker.

24. Lynn ademt diep in en staart tussen de blaadjes door
naar de blauwe hemel. Ze houdt van de natuur. Ook
Nils houdt van het uitzicht. Ze wonen in Wenswijk, vlak
naast Rivierbloessemheuvel, de buurt die bekend staat
als buurt van de natuur. Als je heel goed kijkt kun je
landerijen en boomgaarden vanaf hier al zien.

25. “Wij redden ons wel.” glimlacht hij. Lynn knikt. Waarom
ze nou zo nodig een oppasser moeten hebben blijft
voor haar een raadsel. Oke, ja, voor Fons, maar over
drie weken worden ze tiener en dan is het helemaal
niet meer nodig. Tegen die tijd is Fons trouwens ook al
(bijna?) kind.

26. Nils knijpt nog één keer zijn ogen genietend dicht.
“Laten we maar naar beneden gaan, Papa komt zo
thuis.” Lynn knikt “Misschien is dat beter ja. Hij heeft
het er nooit zo op als we in de boom zitten.
Bovendien kunnen we misschien beter in een goed
blaadje zitten als we hem willen overtuigen dat de
oppasser niets is.”

27. In één grote sprong springt Lynn naar
beneden en land precies op haar voeten. Nils
daarentegen kijkt als een kat in een boom
bang naar beneden. “Kom schijterd,
springen!” spoort Lynn hem aan. Nils heeft het
er toch niet op en klimt voorzichtig langs de
stam naar beneden. Zo gezegd, zo gedaan,
ze gaan aan de schaaktafel zitten.

28. En al vrij snel vallen dikke druppels uit de hemel. Nils
kijkt even boos naar boven, maar ze onderbreken hun
spel niet.

29. En dan, plotseling, komt er een carpool de straat in
rijden. De druppels spatten uiteen op het dak en de
motorkap. Nick stapt, 4 uur te vroeg voor zijn normale
aankomst, uit. Zijn gezicht staat op onweer. Ontslagen.

30. Nick bijt op zijn lip en denkt terug aan het gesprek van
net. Zijn baas had hem naar zijn kantoor geroepen
nadat hij net een uur bezig was met zijn werk. Toen hij
het grauwe kantoor binnenstapte en zijn baas
achteloos zijn hand richting een stoel in de andere kant
van de kamer zwaaide, wist Nick dat het mis was. Hij
had zich óf niet ziek moeten melden, óf dan niet naar
het werk moeten komen.

31. “Ik dacht dat jij ziek was Montaq.” had hij gezegd.
“Maar Petersen zag je gewoon piano's stemmen in de
zaak zoals je dat altijd moet doen. Alleen een uur te
laat.” Nick had op zijn lip gebeten, ziende waar het
gesprek hem heen leidde. “Mensen zoals jij kunnen we
hier niet gebruiken Nick Montaq, het spijt me, je bent
ontslagen.” Hij had het nog geprobeerd uit te leggen,
geprobeerd te vertellen wáárom het zo was. Maar ja,
ergens diep van binnen wist hij dat het de waarheid
was.

32. Nick zucht, zet zijn vrolijkste gezicht op en zwaait naar
zijn kinderen. Dan loopt hij naar binnen. Nils schud zijn
hoofd. Het is de tweeling niet ontgaan hoe 'vrolijk' Nick
de carpool uitstapte. Daarentegen zien ze ook de
voordelen. Leentje verwacht nooit een ouder eerder
thuis.

33. Als Nick de woonkamer binnenkomt en
rond kijkt kan hij zijn ogen niet
geloven. De kostbare geldboom,
volledig vetgemest en vandaag rijp
voor de oogst... Leeg. Leentje, op de
bank, voor de tv en in de verte hoort hij
Fons huilen. De tweeling had gelijk.

34. Nick raapt al zijn woede bijeen, duwt zijn teleurstelling
weg, en roept met zijn meest bedwongen stem:
“Leentje?” De vrouw draait zich geschrokken om en
komt naar haar toe. “Leentje, je bent ontslagen. Je
hebt niet gedaan waarvoor je bent aangenomen. Juíst
niet.” vervolgt hij, met bedwongen stem. Leentje's
gezicht betrekt, maar zonder commentaar loopt ze de
deur uit.

35. Nick schud zijn hoofd en kijkt de oppasser na. Hij gaat
op de bank zitten en ondersteunt zijn hoofd met zijn
handen. Het is echt niet zijn dag.

36. Lynn kijkt door het raam en stopt de schaakstukken
weg. “We moeten pap even opvrolijken geloof ik.” Nils
kijkt langs Lynn naar zijn vader en knikt. Hij ziet er niet
echt vrolijk uit.

37. Ze lopen naar binnen en gaan naast hem zitten. “Wat
is er gebeurd pap? Iets op het werk?” vraagt Nils, zijn
nieuwsgierigheid bedwingend om serieus te klinken.
Nick knikt. “Ik ben ontslagen.” Lynn legt een hand op
zijn bovenbeen. “We dachten al zoiets.”

38. Nick glimlacht voorzichtig. “Ben ik er zo slecht in om
dat te verbergen?” Lynn knikt heftig. “Pap?” vraagt
Nils, “Kun je niet gewoon opbellen en het alsnog
uitleggen? Als het lukt heb je je baan terug, en zo niet,
dan heb je het toch geprobeerd.” Lynn knikt
goedkeurend naar Nils. Haar ogen spreken voor zich:
'Goedzo.'

39. “Maar dat doet hij toen nooit jongens.” mompelt Nick
onzeker. Lynn schud haar hoofd. Samen met Nils trekt
ze hem omhoog, richting de telefoon. Nick glimlacht
waterig en toetst dan toch het nummer in.

40. “Wij staan achter je pap.” fluistert Nils. “Ja pap, vertel
hem de waarheid!” is Lynn's mening.

41. “...?”
“Met Nick Montaq meneer.”
“...?!”
“Ik bel om de situatie uit te leggen.”
Zijn baas slaakt een zucht. “...”
Stotterend legt Nick uit was er die dag gebeurd is.
“Snapt u?”
“...”
“Ja.”

42. “...”
“Ja, dat begrijp ik.”
“...!”
“Oke, het spijt me u te storen.” mompelt Nick
knarsetandend.
“...”
Nick hangt op. Mislukt.

43. Nick ploft neer aan de keukentafel. “En pap?” vraagt
Lynn nieuwsgierig. “Hij zei dat hij iemand die liegt echt
niet kan gebruiken.” verzucht Nick, de details
achterwege latend.

44. “Je hebt het tenminste geprobeerd pap.” vind
Nils. Lynn knikt. “Je zoekt gewoon een andere
baan, daar wil je niet eens meer werken!
Desnoods werk je thuis.” Nick glimlacht. Er
klinkt getoeter van de carpool. “En daar is
mama.”

45. Brooke komt inderdaad even later vrolijk de
woonkamer in lopen. Ze kust Nick op zijn voorhoofd en
zwaait naar de tweeling. “Hee allemaal.” groet ze. “Wat
is er Nick?” vraagt ze, als ze zijn gezicht ziet.
“Ontslagen.” mompelt Nick.

46. Brooke loopt naar de kinderkamer en komt terug met
Fons op haar arm. “Misschien kan dit jochie je
opvrolijken?” vraagt ze met een glimlach. Fons brabbelt
vrolijk en grijpt naar haar haren. Nick glimlacht. “Dit
jochie, die kinderen, en deze prachtige vrouw.” hij kust
haar zachtjes.

47. Tot de volgende keer!