Isn't it strange, the place that feels like home is your embrace...
Pu; six little dear ones ~Deel 3~
1.
2. De badkamer van de familie Montaq. Woensdag
ochtend, 7:00. Er klinkt gespetter en op sommige
plekken ligt een klein plasje water. Nils Montaq is druk
aan het verkennen waar de inhoud van zijn potje
verdwenen is.
3. Nick komt slaperig de badkamer inlopen om naar de
wc te gaan als hij daar zijn zoontje aantreft. “Lag jij niet
in bed?” vraagt hij. “Uit.” lacht Nils. Nu kan ook Nick
zijn lachen niet inhouden, en met een glimlach pakt hij
Nils op en loopt met hem naar de woonkamer.
4. Op die plek vind hij zijn vrouw, die een spelletje speelt
met Lynn. “Boe!” roept Brooke. Lynn giert het uit en
stopt tegelijk met Brooke haar handjes weer voor haar
ogen. Nick grinnikt. “Was je al wakker?” Brooke knikt,
met haar handen nog voor haar gezicht, wat een rare
blik oplevert van Lynn, die dat net niet meer doet.
5. Brooke staat op en neemt Nils van hem over. “Hoe is
het met de kleine?” Brooke glimlacht. “Waarschijnlijk
vanavond of vanmiddag nog, het is erg onrustig
daarbinnen.” Nils slaat zijn armpjes om haar nek en
gaat stevig tegen haar aan liggen in poging tot een
knuffel, die Brooke aanneemt.
6. “Ik ga werken.” meld Nick, als Brooke Nils op de grond
zet. “Tot vanavond!” glimlacht Brooke.
7. Brooke kleed zich aan. Maar in plaats van haar jurkje
trekt ze een overal aan en bindt ze haar haren strak
met een klem naar achteren. Ze zal Nick eens
verrassen. Als ze in de kinderkamer aankomt zakt haar
moed. Iets anders dan de vloer hebben ze echt nog
niet gedaan.
8. Ze bijt op haar lip, slaakt een zucht en pakt de gele
praxis-emmer op van de vloer. Daarna begint ze
behangplaksel te maken en geduldig het plaster op de
muur egaal te schrapen.
9. Als ze een paar uur klaar is bind ze haar haren met
een tevreden zucht terug in een schuine staart. Nick
zal niet weten wat hij ziet. Zeker niet als de
bouwvakkers ook langs geweest zijn. Eigenlijk wouden
ze dat pas na de verjaardag van de tweeling doen,
maar dit is wel zo handig.
10. “Mamaa?” klinkt er vanuit het midden van de
woonkamer. Brooke draait zich om en ziet dat Lynn
nieuwsgierig naar haar kijkt. “Lynn? Zal ik jou eens een
pyjama aantrekken?” Lynn schud wild haar vlechtjes.
“Nee! Niet slape!” Brooke glimlacht en pakt Lynn toch
op.
11. Als Brooke Lynn net op de commode in de kamer heeft
omgekleed, zet ze haar gauw neer. Ze slaakt een gil
van pijn en grijpt naar haar buik. “Verdomme! Nog
maar twee uur! Twee uur en dan komt Nick thuis.” Ze
bijt hard op haar lip. “Nick!” Nils kijkt even met een sip
gezichtje op en gaat dan verder met zijn tekening.
“NICK!” Lynn kijkt even op en gaat dan onverstoord
verder met sabbelen op haar pyjama.
12. Na lange tijden van pijn heeft Brooke uiteindelijk een
kindje vast. De derde. Brooke glimlacht. “Een echte
jongen naar zijn vader. Bruine ogen, blond haar.”
13. Brooke drukt de jongen stevig tegen zich aan. “En
omdat je een jongen bent, heet je Fons. Toch Fons?”
Fons brabbelt vrolijk iets en gaapt. Brooke grinnikt.
“We leggen jou eerst maar een op bed.”
14. Als Nick een uur later uit de carpool stapt, grinnikt hij.
Brooke heeft duidelijk niet op hem gewacht met het
bellen van de bouwvakkers. Het huis is groter, een
tuinpad siert de voordeur, er staan een paar planten en
een hek is om de tuin getrokken.
15. Nieuwsgierig loopt hij naar binnen, waar hij ziet dat alle
kamers met een deur zijn afgescheiden. Behalve dan
de keuken en de woonkamer, maar dat was juist hun
bedoeling geweest. “Ik ben thuis.” meld hij, overbodig.
16. “Hoe is het met de kleine?” vraagt Nick, als hij Brooke
ziet zitten. “Goed hoor, Nick. Heel goed zelfs.” grinnikt
Brooke. Dan merkt Nick ook haar dunne buik op. “J-
je... ben je bevallen?” Brooke knikt. “Ga maar kijken,
onze zoon ligt rustig in zijn bedje te slapen.”
17. Als hij in de kamer aankomt, kan Nick een wijde
glimlach niet onderdrukken. Fons ligt in zijn bedje
zachtjes te brabbelen. Zijn kamer is heel mooi
geworden. De muren hebben een vrolijke combinatie
van bloem- en barok patroon. Behalve één muur, waar
sterretjes op zitten en een plakkaat van de eifeltoren.
Voorzichtig loopt Nick dichterbij.
18. “Hee mannetje.” fluistert hij. Fons brabbelt iets en kijkt
hem vanuit zijn wiegje nieuwsgierig aan. Nick glimlacht
en tilt hem voorzichtig uit de wieg.
19. Nick loopt terug naar de woonkamer en slaat een arm
om zijn vrouw heen. “We hebben een prachtige zoon.”
fluistert hij. “Inderdaad. Want hij lijkt op jou.” antwoord
Brooke zachtjes. Nick glimlacht en drukt een kus op
haar voorhoofd. “Kom, Lynn en Nils moeten opgroeien,
dat mogen we niet missen.” Brooke glimlacht en bijna
tegelijk staan ze op.
20. In de woonkamer staan Nils en Lynn inderdaad al klaar
om op te groeien. Lynn wankelt nog een beetje op haar
benen, maar Nils vliegt de lucht in. Al snel volgt Lynn
hem op.
21. Trots bekijkt Nils zijn lichaam. Wat is hij gegroeid!
Alleen zijn haar en kleren... euhm, ja. Dat is niets voor
hem. Hij draait zich om en is net op tijd om zijn zusje
de lucht in te zien springen.
22. “Wat ben ik groot!” spreekt Lynn precies zijn gedachten
uit. Ze werpt een blik op Nils, die aan zijn haren plukt
en grinnikt. “Kom Nils, daar gaan we even iets aan
doen.”
23. Vrolijk springt Nils op zijn bed. Veel beter. De kamer is
ook helemaal perfect, geel, blauw en oranje. Heel
vrolijk. Zijn eigen kamer, speciaal aangebouwd. Hoe
cool is dat? Zijn haar en kleren zijn ook beter.
24. Ook zijn zusje is blij met haar cadeaus Haar kamer is
roze met paars en ze heeft ook een leuk setje kleren
kunnen vinden.