10gc. bruijn deel 4

1. 10gc. Bruijn
Deel 4

2. Eline verveelt zich best wel in het ziekenhuis. Er zijn wat andere vrouwen
waarmee ze wel overweg kan en Peter komt elke dag langs, soms met een
tijdschrift, maar het is toch anders. Vandaag is de dag waar ze dan naar
uitkeek. Peter komt binnen. “Ga je mee?” vraagt hij en hij gooit haar haar jas
toe.

3. Blij kijkt Eline op. “Ja, zeker wel.” antwoord ze. Ze legt het tijdschrift neer en
trekt haar jas aan. Nee, ze mag nog niet naar huis maar ze mag een nachtje
thuis slapen. Bovendien is de tweeling vandaag jarig, en dat mag ze echt niet
missen.

4. Even later staat ze met Peter voor de taart. Dit is de laatste keer dat ze de tweeling
moet helpen met opgroeien gaat het door haar heen. Daarna besluit ze er maar
aan te denken dat ze toch nog een kind verwacht en stapt ze op de taart af.

5. Monique is de eerste om op te groeien. “Yes! Eindelijk!” Nieuwsgierig kijkt ze naar
haar grotere handen.

6. Daarna is Mirthe aan de beurt. “Cool.” zegt ze simpeltjes, maar ze kijkt
toch afkeurend naar haar pyama.

7. Na een paar kleine veranderingen van haar en kleren, beginnen beide met hun
cadeaus in hun slaapkamer. Mirthe is blij dat ze eindelijk groot genoeg is om
muziek te maken. Als peutertje speelde ze liever op haar konijn, maar dit is toch
leuker. Moeilijk kijkt ze naar de snaren. 'Op tv lijkt het altijd zo makkelijk....'
moppert ze.

8. Monique vind het vioolspel van haar zusje tot nog toe kattengejank, maar
dat veranderd vast nog wel, denkt ze optimistisch. Zij zet haar peuter hobby
wel door, maar een stapje hoger. Vrolijk beweegt ze haar kwast op de maat
van de muziek en denkt aan niets anders meer.

9. Het is acht uur. Voor de tweeling echt tijd om te gaan slapen. Geen van beide
heeft daar echter zin in. Monique klopt op de muur. “Ben jij nog wakker?” fluistert
ze tegen de muur. “Nee, jij wel?” word er zacht gegiecheld vanuit de andere kant .
Ze maken er een soort klop-spel van tot ze echt moe zijn. Het is toch nog
weekend.

10. Julia
Ik trippel naar Monique toe. “Kom!” miauw ik in paniek. Mijn maag steekt.
Misschien moet ik naar de bak? “Kom mee!” miauw ik achterom. “Wat is er
meissie?” vraagt Monique, maar daarna volgt ze toch.

11. Al snel blijkt toch wat er aan de hand is. Al had ik al wel een vermoeden. Al
die tijd was ik stiekem in verwachting.... Het is nu zo ver. Monique kijkt
nieuwsgierig toe. Dit is iets dat je maar een keer in je leven meemaakt weet
ze.

12. Het is een meisje. Monique doopt haar om tot Bounty. Speels rent Bounty
achter haar staartje aan. Monique rent de kamer uit. “Mam! Pap! Mirthe! Kom
eens kijken!” roept ze.

13. Bounty
Na het huis bekeken te hebben, klim ik het trapje naar het hok op. Het kost wat
moeite maar even later zit ik toch boven. Mijn moeder komt aanlopen. “Bounty?”
miauwt ze. “Kom eens mee naar binnen? Je vader en ik moeten even met je
praten.” “Waarom?” miauw ik. Julia draait zich om en loopt naar binnen. Snel
spring ik achter haar aan.

14. Binnen zitten mijn ouders in de slaapkamer bij het bed. “Kijk Bounty...”
begint Romeo, “Je moeder en ik zijn aan een soort challenge begonnen.”
Ik kijk hem vragend aan. Een wat? Romeo ziet mijn blik en gaat verder
“Het is de bedoeling dat er tien generaties katten van jouw leeftijd rond
lopen over een paar jaar. Bounty we....”

15. Julia komt overeind. “Bounty, we zouden graag hebben dat jij ook minimaal 1
kitten krijgt, en die aanspoort om daar mee door te gaan. Je hoeft het niet te
doen, maar het zou toch zonde zijn als al ons werk voor niets was.” Maakt ze
af.

16. Ik haal mijn schouders op. “Mij best hoor.” antwoord ik op het verhaal.

17. Ze horen een hard gegil en rennen de kamer uit. In de badkamer (net zoals
Julia ^^) staat Eline te bevallen. Monique en Mirthe weten niet wat ze
meemaken. “Ik weet niet of ik dat later wel wil hoor...” zegt Mirthe tactvol.
Peter, die dit al eens heeft meegemaakt weet dat hij alleen maar kan
duimen. Maar hij bijt ondertussen wel bloed uit zijn lip.

18. Maar de pijn duurt niet zo lang. Al snel houdt Eline een jongetje in haar armen.
Trots houd ze hem omhoog. (“net als in de lionking!” giechelt Monique.) Hij heeft
de haren van zijn vader en de ogen van zijn moeder. Een betere combinatie dan
de tweeling die alleen maar op hun moeder lijkt dus XD.

19. Mirthe kan een lach niet onderdrukken. “Hij heeft een paars pakkie aan!”
giechelt ze. Ook Monique barst na die opmerking in lachen uit. “Paars!!!”
grinniken ze melig. Eline lijkt haar schouders op te halen en geeft het
jongetje een knuffel.

20. Peter is alleen maar blij. “Nu nog een kamer en een naam.” merkt hij wijs
op. “Op naar de ikea!” roept Mirthe uit, terwijl ze haar vinger opsteekt als
superman. Pardon, superwoman.... Even later hoort Eline de taxi
wegrijden, en de bouwvakkers aankomen.

21. De kamer word langzaam rond Eline opgebouwd. (Ze moet wel even aan de
kant voor het kleed).

22. Daarna legt ze het jongetje in bed. Ja, nu nog een naam... denkt ze. Door de
drukte met het ziekenhuis heeft eigenlijk niemand daar over na gedacht. Ze
aait hem over zijn bolletje, trekt de gordijnen dicht, en loopt naar de keuken.

23. De tafel is al gedekt, en Peter heeft een paar boterhammen gesmeerd.
Ze trekt de stoel naar achter en gaat zitten. “Ideeën? ” Peter kijkt de
tafel vragend rond.

24. De meisjes komen op met de gekste suggesties. 'Pastronoom, pastalientje,
joost-mag-het-weten-tje, bord, beker, bestek, tafelkleed, poezzie, poezziealbum,
jip, janneke, teletubbie, pingguin, snoepie' en ga zo nog maar even door.

25. Hun ouders hebben wat normalere namen in gedachten. 'Daan, Daan-
Thomas, Jimmy, Jason,' ect, ect....

26. Plotseling weet Eline het. Ze slaat met haar vuist op tafel. “Justin!” roept ze.
Met die naam kan iedereen het wel vinden, en zo draait kleine Justin zich
om in zijn bedje.

27. Tot de volgende keer!
De stambomen weer even op een rijtje :)