2. Muffin kijkt nieuwsgierig uit het raam naar het park. Zijn ademhaling
laat een spoor achter op het raam.

3. Senna gooit de flensjes op een groot bord. “Ja Muffin, maak jij zo ook
even het raam schoon?” grinnikt ze. Connor en Senna zijn inmiddels
gewend geraakt aan de nieuwe gewoonte van Muffin, om in de
vensterbank naar buiten te staren. Helaas geeft het wel natte
afdrukken op het raam.

4. Senna schept een grote stapel pannenkoeken over op haar eigen
bord. Ze neemt een hap en kijkt al kauwend naar Muffin die erg
geïnteresseerd naar buiten staart. Muffin springt daarna naar beneden
om op zijn speelgoedbot te gaan kauwen.

5. In de gang komt hij Connor tegen. “He jongen.” grinnikt deze zachtjes.
Connor knielt bij hem neer en pakt zijn poot vast. “Kijk Muffin, als ik
zeg „poot‟ dan geef jij mij jouw poot. Oke?” Muffin kijkt hem even
interessant aan en trekt dan zijn poot terug. “Oke, daar gaat ie. Poot.”
Muffin staart even niet begrijpend naar Connor‟s gezicht. Connor pakt
zijn poot weer op, staart hem aan en zegt luid en duidelijk: “Poot.”

6. Senna komt de kamer binnen. “Lukt het?” lacht ze, als Muffin zijn poot
opnieuw terugtrekt. Connor knikt. “Volgens mij krijgt hij het door, kijk
maar.” hij richt zich tot Muffin. “Poot.” Muffin staart even naar de hand
in zijn richting, draait zich om en loopt de kamer uit. Senna grinnikt.
“Kom je mee? Goede simmen, slechte simmen begint zo.”

7. Zodra ze op de bank zitten, word er eigenlijk geen aandacht aan de tv
geschonken. Senna ligt namelijk al dagen te piekeren. “Connor?”
Connor kijkt op van Dinja Moore, die tegen haar vriendinnen staat te
liegen over haar geheime relatie. “Hoe denk je over kinderen?”
mompelt Senna stilletjes. “Maar Senna! Dat lijkt me geweldig!” roept
Connor onmiddellijk enthousiast uit. Als familiesim is er niets wat hij
liever wil. Senna lijkt niet te kalmeren, en staart twijfelend daar haar
handen in haar schoot. “Je begrijpt het niet, er is iets dat je niet over
me weet.”

8. “Toen ik een tiener was, had ik een rit nodig, vanaf een vriendin. Mijn
ouders waren gescheiden, en mijn moeder wou niets meer met me te
maken hebben, dus haalde mijn vader me op. Hij was dronken. Die
nacht hadden we een autoongeluk. Mijn vader heeft het zichzelf nooit
vergeven, maar ik kan het gewoon niet opbrengen hem de schuld te
geven.” Connor knikt, maar staart haar niet-begrijpend aan. “Ik ben
toen naar het ziekenhuis gebracht, en de dokter-” Senna slikt. “De
dokter vertelde me dat ik onvruchtbaar was geworden en nooit
kinderen zou kunnen krijgen.”

9. Connor staart naar de diepe wallen onder de ogen van zijn geliefde
vrouw. Hij slaat een arm om haar heen een drukt een kus op haar
haren. “Ik heb over dit soort dingen nagedacht.” vertelt hij. “Ik dacht na
over… adoptie. Adoptie, een nieuw huis, een nieuw leven. Als je dat
wilt, kunnen we dat stappenplan alsnog uitvoeren.” Senna draait zich
vlug naar hem toe, en drukt haar lippen op de zijne. Connor glimlacht
en kijkt naar haar stralende gezicht. Hoe hard ze ook had nagedacht,
dit was niet in haar opgekomen. Samen zouden ze een heel nieuw
leven opbouwen.

10. De adoptiedienst in Cattown bleek niet erg actief, en al na drie
maanden staan Connor en Senna klaar voor het laatste gesprek. Ze
hebben gekozen voor een meisje van 8 jaar, genaamd Renée.
Zenuwachtig staart Senna naar de deur. Nu is het erop of eronder. Ze
zijn geadviseerd om meteen naar de gesprekskamer te lopen en daar
te wachten op Renée en mvr. Tompson. Connor drukt de deurklink
naar beneden en trekt Senna mee de kamer binnen.

11. Het is een gezellige kamer, met twee banken tegenover elkaar, waar
ze in terecht komen. Connor gaat op een van de banken zitten en
begint in een tijdschrift te lezen. Senna wil een gepikeerde opmerking
maken over zijn kalmte, maar slikt haar woorden onmiddellijk in als ze
zijn handen ziet trillen.

12. Senna staart naar de wand tegenover haar, waar allerlei foto‟s van
bijeengebrachte gezinnen en gelukkige kinderen handen. Sommige
glimlachen zijn zo nep, dat ze de neiging moet onderdrukken de vaas
op tafel erheen te gooien. Om zichzelf af te leiden beweegt ze haar
ogen naar de bank. Binnen een paar minuten zal het meisje, dat
misschien wel haar dochtertje word, daar zitten. Ze hebben haar nog
maar 3 keer in het echt gezien, en voor de rest alleen op foto‟s. Een
rilling gaat door haar heen. Ze kan zich niet herinneren dat ze ooit zo
zenuwachtig is geweest.

13. Connor slaat een warme arm om haar trillende lichaam heen. “We
gaan hier samen doorheen.” fluistert hij. “Nog een paar vragen, en
dan weten we het.” Senna knikt. Connor staart diep in haar ogen en
knijpt in haar hand. “Het komt wel goed.”

14. Op dat moment komen een lange vrouw en een klein meisje met
ravenzwart haar de kamer binnen. Tompson en Renée gaan naast
elkaar op de bank tegenover Connor en Senna zitten.

15. Renée staart naar het koppel. Misschien worden dit haar ouders wel.
Het zijn niet de eersten, maar tot nu toe lijken ze wel erg aardig. Ze
trekt haar benen op en schommelt heen en weer. Mevrouw Tompson
werpt haar een geïrriteerde blik toe als haar schoenen de bank raken,
maar Renée doet alsof ze het niet gezien heeft.

16. Senna steunt met haar hoofd tegen dat van Connor aan. Mevrouw
Tompson knikt. “U heeft begrepen dat ik u nog wat vragen wil stellen.
Is dit uw eerste kind? Uw laatste?” Bijna tegelijk knikken ze, als
antwoord op beide vragen. “Wat zou u kunnen vertellen over de
thuissituatie?” vraagt ze verder, terwijl ze wat aantekeningen maakt op
een klembord.

17. “Thuis hebben we een hond, genaamd Muffin, hij woont al bij me
zolang ik leef. Je zult hem vast aardig vinden Renée, hij is altijd erg
vrolijk.” verteld Connor. Renée knikt. “We hebben nooit ruzie, dat zijn
we ook niet van plan.” Even twijfelt hij, dan richt hij zich tot Renée.
“Tja, wat wil jij nog weten meisje?”

18. Even staart Renée naar het stel voor haar, en dan vormt een
glimlach zich langzaam om haar lippen. “Hoe laat moet ik naar
bed?” Connor en Senna lachen, en zelfs mevrouw Tompson kan een
glimlach niet onderdrukken. “Doordeweeks een uur of 8 en in het
weekend 9 tot half tien. Kun je daar mee leven?” grinnikt Senna.
Renée knikt tevreden,

19. Vervolgens loopt het tweetal de kamer uit, en klinkt er gedempt een
lang overleg. Daarna komen ze terug. “Teruggekomen op de
aantekeningen, vragen, en een klein deel van de mening van Renée,
zijn we tot een besluit gekomen.” meld mvr. Tompson plechtig. Renée
wacht niet op de woorden en vliegt Senna om de hals. “Jullie worden
mijn ouders!” Vol geluk drukt Senna Renée tegen zich aan, tranen
stromen over haar gezicht. Haar eigen kindje, haar eigen dochter, wie
had dat ooit gedacht. Connor kijkt het tafereel aan en pinkt een traan
weg. Ze krijgen een dochter.

20. De tijden veranderen, en opnieuw een maand later staan Connor en
Senna op een nieuwe kavel. Over 6 dagen komt Renée, en het
nieuwe huis moet nog meubels hebben. De twee dagen van
behangen en vloerplanken leggen waren, hard werk, maar dat is niets
vergeleken bij het gesleep dat er nu moet komen.

39. Het is de laatste dag van de verhuizing. Op een stapel dozen zitten
Connor en Senna koffie te drinken. Senna rekt zich luid gapend uit.
Het is een vermoeiende week geweest, maar het was het resultaat
totaal waard.

40. Connor zet zijn mok neer en klimt naast zijn vrouw. Hij slaat een arm
om haar heen en drukt zijn lippen op de hare. “Dat hebben we toch
maar mooi gedaan.” glimlacht hij. “Een nieuw leven, een nieuw
huis…” “En morgen hebben we een prachtig dochtertje.” maakt Senna
zijn zin af. “Juist.” glimlacht Connor. “Het perfecte huisje boompje
beestje.”

41. Tot de volgende keer!