1. www.stichtingspots.nl | www.leofoundation.org
Wat u moet weten over
­knuffelfarms en over het
­wandelen met welpen
Feit is dat het niet goed gaat met de
leeuwen, cheeta’s en luipaarden in het
wild. Als we niet uitkijken zullen onze
achterkleinkinderen alleen nog van
plaatjes in boeken en enkele exemplaren
in dierentuinen van deze dieren kunnen
genieten. Dit gegeven wordt gebruikt
door sommige farms en natuur­
beschermingprojecten. Toeristen en
vrijwilligers worden bewust om de tuin
geleid met het verhaal dat deze plaatsen
bijdragen aan de bescherming van deze
dieren. Welpen zouden worden terug­
geplaatst in het wild of de fokprogramma’s
opgezet door de farm of het project,
zouden bijdragen aan het voortbestaan
en de bescherming van de dieren in het
wild. Door als toerist of vrijwilliger deze
plaatsen te bezoeken, draagt u dus actief
uw steentje bij aan natuurbescherming.
Dat is het verhaal dat wordt verteld.
Vaak kenmerken deze farms en projecten
zich door het intensieve contact dat u als
bezoeker kunt hebben met de welpen.
U kunt met ze knuffelen en soms is het
zelfs mogelijk om met jonge leeuwen te
wandelen en te zien hoe ze hun eerste
stappen op het pad van de jacht zetten.
Zonder twijfel een unieke ervaring, zeker
als je denkt dat dit een bijdrage levert
aan natuurbescherming.
Er zijn echter een aantal vraagtekens te
stellen bij deze plaatsen waar je in zo’n
direct contact staat met (jonge, wilde)
dieren.
Als de dieren worden teruggeplaatst in
het wild, waar gebeurt dat dan?
Dieren die vanaf een jonge leeftijd
gewend zijn geraakt aan mensen,
verliezen hun natuurlijke gedrag.
Hoe kan een welp, van jongsafaan
geknuffeld door mensen, opeens voor
zichzelf zorgen? Besef ook dat voor wilde
dieren al weinig leefgebied is. De vraag
is of er überhaupt wel ruimte is voor
(tamme) dieren in het wild.
Ook als het project de dieren niet
terugplaatst in het wild maar ze bij het
project houdt, blijft de vraag of ze
hiervoor de ruimte hebben. Je kunt niet
onbeperkt dieren in een gebied plaatsen,
ze hebben vaak veel ruimte nodig. Met
andere woorden: waar gaan de welpen
naar toe als ze groter worden?
Waar zijn de moeders
van deze welpen?
Vaak wordt verteld dat de welpen wezen
zijn die door de projecten moesten
worden opgevangen. Maar als zo’n
project een regelmatige aanwas van
welpen heeft, wordt het verhaal op zijn
zachtst gezegd wat verdacht. Het is wel
heel toevallig als projecten steeds welpen
moeten redden uit de vrije natuur.
Want waar is dan de moeder gebleven?
Een ander verhaal is dat de welpen
voortkomen uit een fokprogramma dat
erop gericht is om bij te dragen aan het
voortbestaan van de wilde dieren.
En dat deze welpjes als ze groter worden
dus uiteindelijk terug worden geplaatst
in het wild.
Feit is dat veel van de welpjes die te
bezichtigen zijn op deze plaatsen, al na
drie weken na hun geboorte worden
weggehaald bij hun moeder. Hierdoor
wordt ze weer snel krols en is ze dus
weer bereid te paren. Dieren worden een
soort van legbatterijen met maar één
doel: veel jongen produceren. Op die
manier is een project of farm ervan
verzekerd dat er altijd genoeg jonge
dieren aanwezig zijn voor toeristen of
vrijwilligers.
Zeker is ook dat welpen die te zeer gehecht
zijn geraakt aan mensen, zelden kunnen
worden teruggeplaatst in de vrije natuur.
OP REIS NAAR
(ZUIDELIJK) AFRIKA?
Weetje De meeste jagers willen het
liefst een mannetjesleeuw afschieten.
Het komt voor dat daarom vrouwtjes
bij de geboorte al worden gedood.
Met de zomervakantie voor de deur gaan steeds meer mensen
actief op zoek naar de juiste vakantie. Afrika mag zich verheugen
in een groeiende populariteit.
Gedurende een reisprogramma wordt ook regelmatig gestopt bij
natuurbeschermingsprogramma’s of farms (boerderijen). Ook als
vrijwilliger kunt u hiervoor bij sommige plaatsen terecht.
Wij vragen uw aandacht voor die plekken waarbij u als toerist
en/of vrijwilliger in dicht contact komt met de dieren. U kunt
bijvoorbeeld met ze op de foto, u kunt ze voeren, u kunt ze in
bad stoppen, u kunt met ze knuffelen etc.

2. www.stichtingspots.nl | www.leofoundation.org
Het dier wordt in een kleine om­heining
opgesloten waardoor de jager heel dichtbij
kan komen. Het dier kan niet ontkomen.
Op de boerderijen worden dieren
zoals leeuwen speciaal gefokt.
Bedenk de gevaren
Vaak moet je als bezoeker vooraf een
formulier invullen waarbij je de organisa­
tie vrijwaart in geval van ongelukken.
Dat is natuurlijk niet zomaar. Bedenk
daarnaast dat dieren ziekten kunnen
overbrengen op ons (en wij op hen).
Tot slot is het goed uzelf het volgende af
te vragen. Zouden deze dieren het leuk
vinden om de hele dag geknuffeld te
worden? Zeker katachtigen staan bekend
om hun onafhankelijke natuur. Dat is de
reden waarom we ze juist zo leuk vinden.
Onze huiskat is wellicht een knuffelaar,
zijn familieleden in het wild allerminst!
Bijdrage aan
natuurbescherming?
In Afrika wordt op veel plaatsen gewoon­
weg geld verdiend door vrijwilligers of
toeristen te laten knuffelen met (jonge)
dieren. Men weet dat vrijwilligers en
toeristen, zeker wanneer dit begeleid
wordt door een goed verhaal, het leuk
vinden om met een welp op de foto te
kunnen of andere interactie te hebben
met een welp.
Maar, de dieren die u op dit soort
plaatsen ziet, zullen heel waarschijnlijk
nooit meer in het wild leven en zo
bijdragen aan de populatiegrootte en de
zo belangrijke genetische diversiteit van
de dieren in het wild. Met natuur­
bescherming heeft het dus weinig te
maken. En uw geldelijke bijdrage?
Wie weet waar het terecht komt, maar
voor zover bekend niet bij dier- en
natuur­beschermingsorganisaties.
Het komt voor dat dieren in Afrika, nadat
ze groter zijn geworden, worden verkocht
aan (canned) hunting farms.
‘Canned hunting’ (jacht op
opgesloten dieren)
In zuidelijk en oost Afrika gaan grote
sommen geld om in de trofeeënjacht.
Dieren worden doodgeschoten en als
trofee mee naar huis genomen. Maar
waar komen al deze dieren vandaan?
In nationale parken mag niet gejaagd
worden, maar wel in de zogenaamde
jachtzones en geprivatiseerde wild­
boerderijen. Op deze zogenaamde farms
(boerderijen) worden dieren gefokt voor
de trofeeënjacht. Zodra zij groot genoeg
zijn, worden ze door jagers in afgesloten
gebieden doodgeschoten. Het einde staat
voor 100% vast. Het dier sterft want hij
kan nergens wegkomen van de jager met
het geweer. De jager loopt vrijwel geen
risico en wil na afloop maar wat graag
met zijn trofee op de foto.
Traditionele jagers zijn veelal tegen deze
vorm van jagen omdat volgens hen jagen
een sport is. Het dier moet altijd de kans
hebben te ontsnappen en de jager moet
behendig zijn om het dier te kunnen vinden
en doden. Dat is bij canned hunting niet het
geval. Je weet vooraf waar het dier zich
bevindt en het dier kan nooit ontsnappen.
Canned Hunting gebeurt op vele plaatsen
op de wereld. Bijvoorbeeld in the USA en
in Afrika. Vooral Zuid Afrika is berucht
vanwege deze vorm van jagen. Hier is de
bejaagde over het algemeen de leeuw.
Hoewel er op dit moment een wet in
wording is waarbij canned hunting in
Zuid Afrika aan banden wordt gelegd, is
de strijd nog niet gestreden en is canned
hunting nog steeds volop mogelijk.
Tot de welpen groot genoeg zijn wordt op
een andere manier geld aan hen
verdiend. Toeristen bezoeken de farms
en kunnen tegen betaling met de welpjes
knuffelen en op de foto. Zonder twijfel
een unieke ervaring. En natuurlijk een
heel stuk beter dan afschieten. Maar veel
van deze lieve, schattige welpjes
eindigen voor de loop van een geweer.
Zo draag je als toerist ongewild je
steentje bij aan het voortbestaan van
deze verderfelijke tak van sport.
Knuffelfarms en hun rol in
canned hunting
Hoewel dit zeker niet altijd het geval zal
zijn, is de rol van knuffelfarms en enkele
beschermingsprojecten soms dubieus.
En spelen zij soms een actieve rol in de
(canned) hunting industrie. Het gebeurt
regelmatig dat welpjes, als ze groter zijn
geworden, van deze plaatsen naar
(canned) hunting farms worden gebracht.
Of andersom: de welpjes gefokt op een
canned hunting farm worden
“uitgeleend” aan een knuffelfarm of
“beschermings”project. Tot ze te groot
zijn geworden en vervolgens dus weer
terug gaan naar de canned hunting farm.
Dieren die gewend zijn aan veel inter­
actie met mensen, zijn precies de juiste
dieren voor deze industrie. Over het
­algemeen zijn ze niet bang voor mensen
en vaak zelfs afhankelijk van ze.
Dat betekent dat deze dieren beter
benaderbaar zijn en dus een gemakkelijker
doelwit voor de jager.
Wat kunt u doen?
Het is goed om als vrijwilliger of toerist
kritisch te zijn op plaatsen waar je in
direct contact met dieren kunt staan.
Vragen die je zou kunnen stellen zijn o.a.:
• waar komen de welpjes vandaan,
• waar is de moeder,
• wat gebeurt er met de welpjes, en,
• als gezegd wordt dat ze worden
vrijgelaten, waar is dat dan,
• zijn ze niet teveel gewend geraakt aan
mensen,
• hoe vaak heeft zo’n project nieuwe
welpen,
• wat draagt zo’n project nu daad­
werkelijk bij aan natuurbescherming.
Als u met een reisgezelschap reist, kunt
u deze vragen ook aan uw reisorganisatie
stellen of als u van plan bent als
­vrijwilliger aan de slag te gaan, kunt u
deze vragen stellen aan uw bemiddelaar.
Zij zouden in staat moeten zijn u deze
informatie te verstrekken.
Kleine welpjes zijn altijd aandoenlijk en
dus is de verleiding groot om met ze te
willen knuffelen. Maar het is goed te
bedenken dat het lieve welpje op de foto,
morgen zomaar (canned) hunting voer
kan zijn.
Stichting Spots
Kerkwerve 93
4873 CG Etten-Leur
info@stichtingspots.nl
Voor meer informatie over dit onderwerp kunt u terecht bij:
Stichting Leo
Roghorst 343
6708 KX Wageningen
info@leofoundation.org