2. Hoofdstuk 14: Spioneren Luciano stapt glimlachend uit bed, het is de dag van de bruiloft en vandaag gaat hij Lucia weer zien, sinds hun ontmoeting op het grasveldje heeft hij haar niet meer gezien. En hij is dolblij dat het vandaag weer gaat gebeuren. Met een blij gevoel kleed hij zich aan, de zenuwen beginnen nu toch te komen en als hij beneden komt is er van zijn blije stemming niks meer over.

3. 'Ah, daar ben je, heb je goed geslapen?' vraagt Thomasso als hij aan het ontbijt verschijnt. Luciano knikt. 'Vandaag is je grote dag jongen. Heb je er zin in?' hij knikt weer. 'Ga je zo je goede kleding aantrekken. Silvia heeft nette boeren kleding voor je klaargelegd in je kast. Je gaat toch wel goed opletten vandaag?'

4. Luciano vind het vreselijk als zijn vader een vragenvuur op hem afroept. 'Dankje, pap. Ik ga me zo even aankleden. Het begint om elf uur in de grote kathedraal of niet?' Thomasso knikt. 'Je kunt er beter wat eerder zijn. Je moet je wel melden, zeg maar gewoon dat je Guido Bellini bent. Dat is een boer die op de gastenlijst staat.'

5. Luciano kijkt zijn vader niet begrijpend aan. 'Het is toch nogal raar als er twee Guido Bellini's zijn?' vraagt hij. 'Nee hoor, want de echte Guido Bellini, is naar zijn nicht in Roma, hij heeft zijn uitnodiging nooit gekregen.' Luciano moet onbewust glimlachen, zijn vader kan af en toe zo slecht zijn.

6. 'Dan zal ik me maar eens gaan omkleden, als ik klaar ben is het al tien uur en dan kan ik beter naar de kathedraal gaan.' Thomasso knikt. 'Succes jongen.' Luciano slikt. 'Ik hoop dat dat lukt..' Thomasso grinnikt. 'Natuurlijk wel, ik heb het volle vertrouwen in je zoon.' Hij loopt de kamer uit en gaat de trap op. In zijn kamer verruilt hij zijn normale kleding voor de andere kleding.

7. Hij kijkt even naar zichzelf in de grote spiegel die in zijn kamer staat. Onbewust lacht hij naar zichzelf en strijkt een pluk haar uit zijn gezicht. Hij loopt naar buiten, zijn voeten tikken op de kleine keitjes op de straat. Het plein bij de kathedraal is leeggemaakt. Een priester loopt het plein op, en gaat de kathedraal binnen.

8. Een lakei, heeft een lange rol perkament vast. Luciano loopt op hem af. 'Wat is je naam?' vraagt de lakei. 'Lu... Guido Bellini.' zegt hij opgelaten. 'Je staat erop, je kunt naar binnen.' Hij loopt de kathedraal binnen. Het is koel binnen en even rilt hij, als hij om zich heen kijkt ziet hij dat de kathedraal al aardig vol zit.

9. Hij zoekt een plaatsje wat achterin, waar hij alles goed in de gaten kan houden. Achter een grote deur hoort hij stemmen, hij gaat iets verzitten en kan ze beter horen. 'De volgende bruiloft, zal over niet al te lange tijd zijn.' hoort hij een mannelijke stem. Een hogere vrouwenstem lacht. 'Nee, over een of anderhalf jaar zullen we hier weer zijn.'

10. Luciano rilt, die vrouwenstem heeft hij eerder gehoord, dat is de moeder van Lucia! 'Weet ze het al?' zegt de mannenstem weer. 'Ja, ze vroeg me er laatst zelf naar. Zou ze uitkijken naar haar huwelijk?' Luciano denkt na, het enige meisje waar ze het over kunnen hebben is Lucia... Maar Lucia mag helemaal niet trouwen!

11. Lucia is van hem. Hij luistert nog beter. 'Ik weet het niet, maar we moeten naar binnen.' zegt de mannenstem. Luciano gaat weer beter zitten en ziet dat de kerk helemaal vol zit. Hij is verdrietig en laat zijn hersenen op volle toeren draaien. Hoe kan het dat de ouders van Lucia haar nu al willen laten trouwen? Ze is nog geen zeventien...

12. Opeens bedenkt hij zich iets, als de ouders van Lucia al plannen met haar hebben, wat zouden zijn ouders dan met hem van plan zijn? Weer valt hem iets op, hij denkt voor het eerst zijn ouders... En niet zijn vader en Silvia, zou hij haar dan toch al zijn moeder gaan beschouwen.

13. Hij heeft eigenlijk even frisse lucht nodig, zou hij nog even naar buiten kunnen gaan. Voorzichtig loopt hij naar buiten en snuift de frisse lucht op. Een koel briesje waait langs hem. Op de kerkklok ziet hij dat het nog maar half elf is. Als hij wil kan hij nog heel even snel naar de rivier lopen. Hij doet het maar.

14. Als hij een van de heuvels oploopt die naast de rivier liggen, kan hij de stad goed overzien, als hij naar het blinkende water van de rivier kijkt, ziet hij de ogen van Lucia. Het lijkt wel of hij is bezeten, het is niet meer normaal. Overal ziet hij haar of denkt hij aan haar. Het lijkt een ziekte, maar wel een fijne ziekte.

15. Hij gaat op de heuvel zitten en glimlacht, hij laat zich in het gras zakken en kijkt naar de strak blauwe hemel. Het is warm en hij veegt het zweet van zijn voorhoofd. Wat zouden de mensen wel niet van hem denken, nu hij zomaar de kerk is uitgelopen. Hij grinnikt, ze vinden hem vast respectloos. Vanaf de heuvel kan hij het huis van Lucia zien.

16. Het grote witte palazzo steekt goed af tegen de blauwe lucht en de groenen heuvels die om de stad liggen. Hij staat op en veegt het gras van zijn kleding. Met een stevige pas loopt hij naar de kerk terug. In de stad ziet hij dat er veel mensen zijn uitgelopen om het huwelijk van de oudste dochter van de Nucci's.

17. Luciano grinnikt, als hij ooit trouwt zou het er dan ook zo uitzien. Het grote plein voor de kathedraal staat zwart van de mensen hij loopt naar de kerk. 'Guido Bellini.' zegt hij tegen de lakei. Hij knikt en laat hem binnen.

18. Luciano gaat op de plek zitten die hij een kleine vijfentwintig minuten geleden ook verlaten heeft. De mensen in de kathedraal kijken boos op als hij weer gaat zitten. Hij besluit zijn mond te houden en kijkt niet meer naar de mensen om hem heen. Buiten de kerk klinkt gejoel, de koets zal wel in aantocht zijn. Nog even, denkt hij. De deur gaat open en hij ziet alle mensen juichen. Zouden er buiten nog meer spionnen van zijn vader staan of is hij vandaag de enige? De deurtjes van de koets gaan open en de moeder van Lucia komt samen met haar vader. Beatrice draagt een jurk die zo een trouwjurk geweest zou kunnen zijn.

19. Achter haar loopt Franceska het jongste zusje van Lucia, waar ze vaak over verteld. Hij denkt terug aan vannacht. Wat hij met Lucia heeft gedeeld zou hij alleen met haar willen, en met niemand anders, achter Franceska komt niemand. Luciano vind het raar en kijkt hoe Beatrice, Matteo en Franceska voor in de kerk gaan zitten.

20. Nu komt de volgende gedaante binnen, in een prachtige jurk van witte zijde komt niet de bruid binnen, maar het eerste bruidsmeisje Lucia.