Rosalia de Castro. traballo sobre a memoria da choivapdf
Árbores ornamentais (Galiza)
1.
2. Unha escolma con
algunhas das
árbores máis
comúns nos
parques e xardíns
galegos.
(P): Incluída no Catálogo de
Árbores Senlleiras da Xunta de
Galiza.
3. ALCANFOREIRO
(Cinnamomum camphora)
Son árbores da familia das lauráceas
nativos de Extremo Oriente. Son de
follas persistentes que desprenden
un olos característico.
Pazo de Rubiáns
(Vilagarcía de Arousa)
-19 m de altura e 4,19 m
de perímetro. (P)
4. ARCES
Son árbores da familia das aceráceas, de follas opostas
e lobuladas e cos foitos con ás (sámaras dobles). Son
árbores moi valoradas para os parques e xardíns, en
especial polas vivas cores das súas follas no outono.
5. Arce americano (Acer negundo). Ramo con froitos.
Orixinario de América do Norte. Coas follas
opostas e compostas.
6. Acer palmatum. Nos parques e xardíns atópanse moitas variedades de
arces coas follas simples e palmeadas de fermosas cores no outono.
8. BUXO (Buxus sempervirens)
Arbusto ou árbore da familia das buxáceas que pode acadar os 5 m de altura
coa copa baixa e densa. As follas son persistentes, simples, opostas, de
forma elíptica ou ovada, de ata 15 mm de lonxitude, de cor verde escura e
coirentas, e co peciolo curto. As flores nacen en distinto pé e son moi
pequenas. Os froitos son cápsulas pequenas e duras que se abren en tres
partes.
É unha especie orixinaria de Europa, norte de África e sudoeste de Asia,
cultivada desde moi antigo para formar sebes e abeirar paseos. É habitual
formar sebes artísticas e labirintos.
9. Buxos do Pazo de Santa Cruz de
Ribadulla (Vedra-A Coruña). Son
os máis vellos de Galiza.
Atópanse formando paseos e
algúns en estado silvestre. Os
máis grande miden 8 m de altura
e teñen arredor de douscentos
anos. (P)
O buxo atópase naturalizado
em Galiza, sobre todo nas
serras orientais, onde
algúns autores opinan que é
espontánea.
A súa madeira é moi
apreciada para torneado e
emprégase para
instrumentos musicais,
sobre todo para gaitas.
En moitos casos chámaselle
erroneamente mirto.
10. Tarde de húmidos azuis.
Neste abril de aire de árbores,
un vello xardín pacego
-entre verdes de buxos
verdes, de loureiros,
de tilos-
e un rumor de augas
por caneiros e fontes
apaga tódalas voces.
Luis Rei Núñez
“Oca. A Ronda Invisible”.
Buxos do Pazo de Oca (A Estrada-Pontevedra).
Os máis grandes miden 13 m de altura. (P)
13. CAMELIAS
Árbores da familia das teáceas, orixinarias
do Xapón e Corea, das que se coñecen máis
de 3.000 variedades cultivadas.
É a árbore de xardín máis representativa de
Galiza, onde é moi abundante, sobre todo
nas Rías Baixas.
O cultivo de camelias ten unha gran tradición
desde finais do século XVIII e comezos do
XIX, ligada sobre todo aos xardíns dos
pazos.
Cultívanse sobre todo tres especies Camellia
japonica, C. reticulata e C. sasanqua.
14. Camelia xapónica “Matusalén” do Pazo de Castrelos (Vigo). Plantada en 1860. Mide 7,50
m de altura, 3,75 m de perímetro e unha copa de case 16 m de diámetro. (P)
15. Pazo de Santa Cruz de Ribadulla. Ten arredor
de 150 anos e mide máis de 32 m de altura e 4
m de perímetro. (P)
Xardín de Padrón. Mide 26 m de
altura e foi plantado na segunda
metade do século XIX. (P)
CARBALLO
(Quercus robur “fastiguiata”)
É unha variedade que se caracteriza
polas ponlas erguidas.
16. CARBALLO
AMERICANO
(Quercus rubra)
Árbore da familia das fagáceas
que pode medir ata 25 m de
altura, co toro dereito e forte e
tona de cor gris prateada crara e
con estrías. Os froitos (landras)
tardan dous anos en completar o
seu desenvolvemento.
As follas son simples, de 10 a 25
cm de lonxitude, ovais, lobuladas
e dentadas. Son caedizas e
coloréanse vivamente no outono.
É orixinaria do leste de América
do Norte.
18. CARPE (Carpinus betulus)
Árbore da familia das betuláceas
que pode acadar os 30 m de
altura. É orixinaria de Europa e
do suroeste de Asia. En Galiza
non é moi común.
As follas son caedizas, simples, de forma
ovada coa beira doblemente dentada e no
outono adquiren unha cor amarela moi
viva.
Os froitos son aquenios rodeados dunha
brácteas trilobuladas
Carpes do Pazo de Castrelos (Vigo).
Miden de 23 a 30 m de altura.
19. CASTIÑEIRO
DAS INDIAS
(Aesculus hippocastanum)
Árbore da familia das
hipocastanáceas, orixinaria dos
Balcáns coa copa abombada e
densa, que pode acadar os 30 m de
altura. A tona é de cor parda
escura con fisuras.
As follas son caedizas compostas-
palmeadas, moi grandes, formadas
por 5-7 foliolos ovovados,
rematados en punta e coa beira
serrada.
As flores son hermafroditas, de cor
branca ou rosada, agrupadas
nunha panícula vertical. Florece en
abril.
É unha árbore empregada desde antigo
como ornamental e moi popular en Galiza.
20. Castiñeiro de Indias do xardín de Padrón. Mide
arredor de 29 m de altura. (P)
Castiñeiros de Indias da Alameda de Vigo.
21. Freixo florido do Pazo Mariñán.
(Bergondo). Mide 13 m de altura.
FREIXO
FLORIDO
(Fraxinus ornus)
Ten as flores moi vistosas,
hermafroditas, de cor branca
agrupadas en grandes acios
terminais.
22. LIQUIDAMBAR
(Liquidambar styraciflua)
Árbore de orixe americana, da
familia das hammaelidáceas que
pode acadar 40 m de altura. A tona
nas ponlas medra en forma de
costelas de cortiza. As follas son
palmeadas e no outono adquiren
unha coración moi viva que vai do
púrpura ao amarelo.
23. Liquidámbar no pazo de
Torrecedeira (Redondela), os
máis grandes de Galiza (acadan
35 m de altura). (P)
24. MAGNOLIAS
Árbores ou arbustos da familia da
magnoliáceas orixinarios de Asia,
América, As Antillas e Filipinas con
folla persistente ou caediza e flores
grandes e chamativas. Son especies
moi primitivas o que se aprecia na súa
estrutura floral, pola disposición e o
grande número dos órganos de
reprodución das flores.
En Galiza son moi abundantes nos xardíns
dos pazos e cidades e cultívanse diversas
variedades. As máis comúns son a M.
grandiflora e a M. soulangeana. Tamén
aparecen puntualmente a M. acuminata (a
máis destacada atópase no Xardín das
Angustias de Ferrol) e M. Campbelli (pazo de
Santa Cruz de Rivadulla).
25. MAGNOLIA (Magnolia grandiflora)
Árbore de copa cónica e ampla que
pode acadar os 25 m de altura, co toro
dereito e robusto e a tona gris, fendida
en pequenas placas.
É orixinaria dos montes de California
As follas son persistentes, simples de forma
lanceolada coa beira enteira, de ata 25 cm
de lonxitude e 10 cm de ancho. Son duras,
lisas e brillantes polo dereito e castañas e
peludas polo envés.
26. As flores son simples e completas, moi
grandes (ata 25 cm de diámetro), formadas por
3 sépalos verdes, 6-12 pétalos brancos e
carnosos e numerosos estames de cor
púrpura dispostos en espiral e tamén
numerosos ovarios.
Os froitos agrúpanse nunha estrutura
semellante a unha piña de cor vermella, de 10
cm de lonxitude que cando abre deixa ver as
sementes ovais, negras e brillantes, colgadas
de pequenos rabiños vermellos.
27. Magnolia grandiflora de Santa Rita.
(Narón-A Coruña).
É a máis vella das que se coñecen en
Galiza. Ten máis de douscentos
anos, mide 14 m de altura e 6 m de
perímetro. (P)
28. Magnolia grandiflora do Pazo de Rubiáns
(Vilagarcía-Pontevedra). Neste pazo hai
dúas magnolias de 19 m de altura con
máis de 160 anos. (P)
Magnolia grandiflora do Pazo Serantellos
(Cambados-Pontevedra). Ten arredor de 150 anos
e mide 15 m de altura e 4 m perímetro.
29. MAGNOLIA SOULANXEANA
Magnolia de folla caediza que non
acada tanto tamaño e florece
profusamente antes de botar as follas
a finais do inverno e comezos da
primavera.
As flores son brancas por dentro e de cor rosa
craro a rosa púrpura por fóra.
Pazo de Gandarón. Carballeira. (Pontevedra). Foi plantada a
finais do século XIX e ten arredor de 16 m de altura.
30. METROSIDERO
(Metrosideros excelsa)
Árbore orixinario de Nova
Celandia, raro en Galiza. Destaca
polas raíces aéreas que colgan
dos seus talos.
Metrosidero do Patio da Policía Municipal
(A Coruña). Ten máis de cen anos e mide 18,50 m
de altura e 6,38 m de perímetro. (P)
Metrosidero do xardín da Torre de
Andrade. (Pontedeume). Ten 22 m
de altura e 5 m de perímetro. (P)
31. MIRTA
(Myrtus conmunis)
Arbusto de orixe
mediterránea da
familia das mirtáceas,
que pode acadar 5 m
de altura.
É moi raro en Galiza e
atópase naturalizado
nalgúns bosques e
cultivado nos xardíns.
Crara noite,
piano entre magnolias,
voz de mirto ou de oboe.
Luis Pimentel
“Sombra do aire na herba”
32. Mirtos do Pazo de Mariñán (Bergondo). Os máis antigos (máis de 150 anos)
e de maior tamaño.
-4,9 e 5,7 m de altura e 1,3 m de perímetro. (P)
33. MOREIRAS
Árbores caducifolias
nativas das rexións cálidas
e temperadas de Asia,
África e Norteamérica.
Medran rapidamente cando
son novas, pero logo
raramente pasan dos 15 m
de altura.
Teñen un froito múltiple
(mora). As follas
empréganse como alimento
das eirugas da seda.
En Galiza son comúns nos
xardíns.
MOREIRA NEGRA (Morus nigra)
Cangas de Foz (Foz)
- Mide arredor de 4 m de perímetro. (P)
34. OMBÚ
(Phytolaca dioica)
Árbore da familia das
fitolacáceas de orixe
sudamericana que destaca
pola estrutura do seu toro,
ancho na base e que forma
ocos e ramificacións.
Xeralmente a folla é persistente
pero en Galiza, polo clima,
compórtase como caediza.
Os máis grandes atópanse en
Oleiros, Pazo de santa Cruz de
Ribadulla, Casa-museo de Rosalía
de Castro (Padrón) e xardíns
Méndez Núñez (A Coruña).
Ombú do Pazo de Santa Cruz de
Ribadulla. Mide 11,5 m de altura. (P)
35. Ombú do Centro Cultural de Santa Cruz. (Oleiros-A Coruña). Ten 13 m de altura e
un toro formado por varios brazos cun perímetro en conxunto de 15 m. (P)
36. PLÁTANO DE
SOMBRA
(Platanus x hispanica)
Árbore da familia das platanáceas, de
copa ampla e alta que pode acadar os
50 m de altura co toro dereito e forte,
coa tona de cor verde-gris que se
desprende en placas que deixan
manchas de cor amarela crara.
É un híbrido entre o platano occidental,
orixinario do leste de Norteamérica e o
oriental, orixinario do surleste de
Europa. Medra rapidamente e soporta
moi ben os ambientes das cidades e a
contaminación.
É unha das árbores máis comúns nos
parques, á beira das estradas e rúas. En
Galiza atópanse numerosos exemplares
monumentais.
Alongos (Toén)
37. As follas son caedizas, simples e alternas
e poden superar os 20 cm de lonxitude.
Son de cor verde brillante polo dereito e
máis claras e con borra polo revés.
As flores femininas e os froitos nacen en
agrupacións esféricas que aparecen en
ramiños.
38. Plátanos do Pazo de Castrelos. Os máis
grandes miden 46, 45 e 38 m de altura e
máis de 5 m de perímetro.
Plátanos do Pazo Mariñán (Bergondo. A
Coruña). Foron plantados a finais do
século XIX. Algúns exemplares acadan 50
m de altura e case 6 m de perímetro. (P)
39. Plátanos da praza de Azcárraga (A Coruña).
Plátanos do Pazo de Dompiñor
(O Incio-Lugo). O máis grande mide 46 m
de altura. (P)
40. RODODENDRO
(Rododendron arboreum)
Arbusto ou árbore que pode
acadar 15 m de altura coas
follas persistentes simples,
alternas e de forma
lanceolada coa beira enteira.
Atópase cultivado en gran
cantidade de parques e
xardíns.
Rododendro do Pazo de Castrelos
41. Rododendro do pazo de Serantellos
(Cambados-Pontevedra). Dous
exemplares de 12,5 e 13,5 m de altura e
aproximadamente 150 anos.
As flores dos rododendros son
hermafroditas, coa corola acampanada
e agrupadas en ramiños. As cores
varían de branca a encarnada, rosa ou
púrpura.
42. SÓFORA DO
XAPÓN
(Sophora japonica)
Árbore da familia das
leguminosas orixinaria da
China. Ten as follas
compostas e froitos
formados por legumes
carnosas.
Sóforas dos Xardíns do Posío (Ourense). Teñen máis
de 100 anos. A máis grande mide 20 m de altura e
máis de 3 m de perímetro.
44. TILEIRAS
Árbores da familia da tiliáceas de
copa ampla, abombada e mesta que
pode acadar os 30 m de altura.
Prixinarias do Sureste de Europa e
Asia Menor.
As máis comúns son a tilleira de
folla grande (Tilia platyphyllos) e a
tilleira prateada (Tilia tomentosas)
Follas de Tilia platyphyllos.
Flores de Tilia tomentosa.
O rabo floral leva unha bráctea laminar
típica de forma oval-alongada que se
separa do mesmo na metade.
Desprenden un olor característico.
45. Tileiras (Tilia platyphyllos) do Pazo de Oca.
(A Estrada-Pontevedra). Arredor de 50
exemplares de máis de 100 anos e ata 30 m
de altura, dispostos en dúas fileiras. (P)
Tileiras prateadas (Tilia tomentosa) do mosteiro
de Oseira (San Cristovo de Cea-Ourense). Cinco
exemplares, o máis grande de ata 26 m de
altura. Foron plantados hai uns 70 anos. (P)
46. TULIPEIRO DE
VIRXINIA
(Liriodendron tulipefera).
É unha árbore da familia das
magnoliáceas con vistosas flores
e que no outono adquire unha
fermosa cor amarela.
Tulipeiro de Virxinia. Parque de Castrelos (Vigo).
Mide 28 m de altura e case 6 m de perímetro. (P)
47. GINKGO
(Ginkgo biloba)
Árbore ximnosperma da
familia das ginkgoaceas coa
copa irregular, delgada e
estreita, que pode acadar os
30 metros de altura. O toro é
dereito pouco ramificado, coa
tona de cor gris-castaña
crara con sucos e fendas.
É unha especie dioica. As flores
masculinas son amentos cilíndricos
de cor amarela, as femininas son de
forma esférica, pequenas e de cor
verde, sen pétalos e formadas por
dous primordios seminais. Saen en
grupos de 2-3.
As follas son caedizas, simples, de ata
10 cm de lonxitude, con forma de
abano.
A semente está rodeada dunha
envoltura carnosa que ao madurar é
de cor amarela e de olor desagradable.
48. O ginkgo e orixinario da China e consídérase un fósil vivo por ser o único representante actual de
especies do Xurásico. Moi valorado en xardinería pola vistosa cor amarela das súas follas en outono.
Ginkgos do Campus Sur da Universidade de Santiago de Compostela.
49. Ginkgos do Xardín de Fonseca. Santiago de Compostela.
Miden 26 e 21 m de altura e teñen arredor de 130 anos. (P)
50. ABETOS
Co nome de abetos coñécense varias árbores de aspecto semellante -típico
porte piramidal- que se distinguen pola posición e tamaño dos conos, entre
as que están os abetos verdadeiros (que teñen os conos ergueitos que se
descaman na árbore), as piceas (cos conos colgantes) e as tsugas e
pseudotsugas (cos conos colgantes máis pequenos).
51. ABETO, ABETO BRANCO
(Abies alba).
Orixinario de Europa.
Follas aciculares coa punta
roma dispostas en dúas
fileiras. Conos ergueitos
Abeto branco do Carballal
(Arca, A Estrada)
-23,10 m de altura e 2,92 m
de perímetro. (P)
52. ABETO DO CÁUCASO
(Abies nordmanniana).
Orixinario do Cáucaso e
nordeste Turquía.
Abeto do Cáucaso. Paseo da Ferradura, (Santiago de
Compostela). Chamado “A Perona” por ser plantado por Eva
Duarte de Perón en 1947. Mide 32 m de altura e 3,80 m de
perímetro troncal. (P)
53. ABETO DE DOUGLAS
(Pseudotsuga menziesii). Orixinario do este de
Norteamérica. Pode acadar unha gran altura.
As follas desprenden, ao fregalas, un arume de
limón.
Pazo Casanova (Bermás de Arriba, O Pino)
-34,10 m de altura e 5,53 m de perímetro. (P)
54. Picea do Castelo de
Soutomaior.
-2,36 m de perímetro
ABETO VERMELLO, PICEA COMÚN
(Picea abies)
Orixinaria de Europa, desde os países nórdicos
ata os Balcáns. Pode acadar unha altura de 70 m.
As piñas longas, colgantes, non se desfán ao
madurar.
55. PINSAPO (Abies pinsapo) do Pazo
de Trasalba (Amoeiro-Ourense).
Ten 25 m de altura e 6,5 m de
perímetro no toro.
Recentemente destruído por un raio.
PINSAPO (Abies pinsapo)
Orixinario do Sur da Península Ibérica.
56. ALCIPRESTES
Co nome nome común de
alcipreste coñencense varios
xéneros de ximnospermas da
familia das cupresáceas
(Cupressus, Chamaecyparis e
Thujas), que se caracterizan
por ter as follas escamiformes,
as flores femininas e
masculinas separadas no
mesmo pé ou en pés diferentes
e os conos pequenos e
globulares.
A principal característica é o
seu porte columnar-cónico e
as ponlas cilíndricas.
57. ALCIPRESTE MEDITERRÁNEO
(Cupressus sempervirens).
Orixinario do sudoeste de Asia e leste
do Mediterráneo.
Alcipreste mediterráneo do Mosteiro de
Ferreira de Pantón. Mide 16,50 m de altura.
Alcipreste mediterráneo. Casa da Cultura.
Quiroga. Mide 27,50 m de altura.
58. Alcipreste mediterráneo. Samos (Lugo).
Pode acadar perto dos 500 anos e mide 26
m de altura e 3,25 m de perímetro.
“O ALCIPRÉS E A ERMIDA”,
Millenta soles deron volta ó mundo
desque unha santa man benedictina
chantou en terra este alciprés altivo
cabo da ermida.
As sedentas raíces alongadas
ó maino río, as ponlas arrandea
na luminosa outura dos frolidos
campos de estrelas.
O tronco forte, ríxido e cincento
enmantado en follaxe verdemouro,
vive sereo, estático, calado,
místico ensono. .....
Ramón Cabanillas en “Samos”, 1958.
CRENZAS E COSTUMES
Os ramos de alcipreste úsanse contra
o mal de ollo.
CANTARES
Alcipreste non se rega
porque na lentura nace;
amor firme non se esquece
por máis traballos que pase.
59. ALCIPRESTE DE
CALIFORNIA
Cupressus macrocarpa
É orixinario da península
de Monterrei, en California.
Ten a copa máis
redondeada e aplanada. As
follas desprenden arume a
limón ao seren fregadas.
Xardín do Malecón. (Ortigueira-A Coruña). Impresionante paseo de alciprestes formado por 15
exemplares. Os máis antigos foron plantados a finais do século XIX, miden máis de 22 m de altura e
7 e 6 m de perímetro troncal. Recientemente algúns caeron a causa dos temporais. (P)
60. Alcipreste de California. Pazo de Quintáns
(Meis-Pontevedra). Ten uns 140 anos. Mide 30
m de altura e 8,6 m de perímetro. (P)
Alcipreste de California. A Misericordia
(Viveiro-Lugo). Ten uns 130 anos e mide 23 m
de altura e 8 m de perímetro. (P)
61. ALCIPRESTE DE LAWSON
(Chamaecyparis lawsoniana).
É orixinario de Oregón e California.
O xénero Chamaeciparis caracterízase
por ter as ponlas aplanadas e os conos
moi pequenos.
Alciprestes de Lawson. Castelo de Soutomaior.
Foi plantado a fináis do século XIX. Mide 31 m de
altura. O toro está formado por seis brazos que se
ramifican desde abaixo e que en conxunto miden
máis de 6 m de contorno. (P)
Alciprestes de Lawson. Casa dos Quiroga,
Hospital (O Incio-Lugo). Miden 24 m de altura e
arredor de 9 m de perímetro troncal. (P)
62. ARAUCARIAS
Coníferas de folla perenne con
toros monopódicos e ponlas
verticiladas, coas follas
escamiformes, agudas e
duras, de tamaños variados.
Os conos desfanse na árbore.
ARAUCARIA DO BRASIL
(Araucaria angustifolia).
Xardín de Caldas (Pontevedra).
Mide 32 m de altura. (P)
63. ARAUCARIA EXCELSA
(Araucaria heterophylla)
Pazo de Lourizán (Pontevedra). Mide
33 m de altura e 3,10 de perímetro.
Ten máis de cen anos. (P)
ARAUCARIA DE
CHILE, PEHUÉN
(Araucaria
araucana),
orixinaria dos
Andes arxentinos
e chilenos.
Castelo de
Soutomaior
(Pontevedra).
Mide 26 m de
altura e 2,40 m de
perímetro. (P)
64. CALOCEDRO DE CALIFORNIA
(Calocedrus decurrens).
Cupresácea de porte columnar, coas
ponlas aplanadas.
É orixinaria do oeste de Norteamérica.
Calocedro do
Castelo de
Soutomaior
(Pontevedra).
-5,04 m de
perímetro. Pazo Rubiáns (Vilagarcia de Arousa)
-30 m de altura, 5,25 m de perímetro.
65. CEDROS
Son orixinarios das
montañas de Asia
Occidental e do norte de
África. Caracterízanse por
ter dúas clases de
acículas, unhas que se
insiren illadas sobre
ponlas longas e outras
agrupadas en feixes
sobre ponlas curtas.
As piñas desintégranse
na árbore ao madurar.
Cono do cedro coa súa
típica forma globosa.
66. Cedro do Atlas (Cedrus atlantica).
Centro da terceira idade. Melide.
-25 e 23 m de altura.
Cedros do Himalaia (Cedrus deodara).
Xardíns de Vincenti (Pontevedra).
Teñen arredor de cen anos e miden 23
a 27 m de altura. (P)
67. Cedros azuis (Cedrus atlantica, variedade
Glauca). Pazo de Gandarón (Pontevedra).
Miden 26 a 30 m de altura.
Cedro do Líbano (Cedrus libani). Pazo de
Lourizán (Pontevedra). Mide 30,5 m de
altura e 5,20 m de perímetro.
Ten arredor de 120 anos. (P)
68. CRIPTOMERIA
Conífera orixinaria de Asia Oriental que se caracteriza por ter as follas
persistentes en forma de lesna e conos globosos pequenos moi
abundantes. Coñécese tamén co nome de cedro xaponés.
69. Criptomeria (Cryptomeria japonica).
Castelo de Soutomaior (Pontevedra).
Ten máis de 130 anos. Mide 29 m de
altura e 4,60 m de perímetro. (P)
Pazo de Santa Cruz de Ribadulla (Vedra)
-34,10 m de altura; 3,87 m de perímetro.
(P)
70. Criptomeria
(Cryptomeria japonica,
variedade Elegans).
Pazo de Oca (A Estrada).
Mide 27 m de altura e case 4 m
de perímetro troncal.
Esta variedade de criptpmeria
ten as copas amplas e
redondeadas e as súas follas
cambian de cor no inverno
como resposta ao frío. (P)
71. TAXODIÁCEAS
Familia de coníferas (anxiospermas) formada por árbores de follas
escamiforme-aciculares persistentes ou caedizas.
ponla de secuoia vermella
72. SECUOIA VERMELLA (Sequoia sempervirens)
É unha árbore orixinaria do sur de Oregón e California, de copa piramidal
que no su lugar de orixe acada máis de cen metros de altura. As follas
son lineales-aciculares de aproximadamente 2 cm de lonxitude.
Secuoia vermella do Pazo de Soutomaior.
Ten máis de 100 anos. Mide 39 m de altura e 9,25
m de perímetro. (P)
Secuoias vermellas do Xardín de Padrón.
Teñen 32 e 33 m de altura e máis de 150 anos.
(P)
73. Secuoias xigantes na Finca Forqueiros (Beluso, Bueu)
-46,60 m de altura e 6,32 m de perímetro.
74. SECUOIA XIGANTE (Sequoiadendrom giganteum).
É orixinaria de California. Ten as follas moi pequenas e
agudas.
Secuoia xigante do Pazo O Casal. Bergondo.
Ten máis de cen anos e mide 31 m de altura e
máis de 9 m de perímetro. (P)
Secuoia xigante do Parque Rosalía de
Castro (Lugo). Varios exemplares. O máis
grande mide 31,50 m de altura.
76. TUIA XIGANTE (Thuja plicata)
Son árbores orixinarias de América
do Norte. As ponlas son aplanadas e
as follas, ao fregalas, despiden un
olor a limón e eucalipto mesturado.
Os conos son pequenos e
alongados.
Tuia xigante do Pazo Torres Agrelo (Redondela).
Medía 32 m de altura e un raio rompeu o toro
principal. (P)
77. CUNINGAMIA (Cunninghamia lanceolata)
Conífera orixinaria da China de copa
columnar irregular. Os cono son ovoides e
pequenos. As máis grandes atópanse no
Pazo de Gondomar e miden arredor de 40 m.
Cuningamia do Parque de Caldas
de Reis. Mide 31 m de altura.
78. TAXODIO (Taxodium distichum)
Son coníferas de folla caediza que adquiren
unhas vistosas tonalidades no outono. Son
orixinarias de México e do sudoeste de
Estados Unidos onde habitan en zonas
pantanosas. Emiten unhas características
raíces aéreas (neumatóforos) para suxeitarse
mellor nos terreos lamacentos e coller aire.
79. Taxodios do xardín de Artime (Vilagarcía de Arousa).
O máis destacado mide 33 m de altura e 5,80 de perímetro. (P)
80. PALMEIRAS
Monocotiledóneas de porte arbóreo co toro febroso sen ramificar e as follas
grandes, pinnadas ou palmeadas. Son comúns nos parques e xardíns das zonas
costeiras. A máis abundante é a palmeira canaria.
81. PALMEIRA CANARIA (Phoenix canariensis)
Ten as follas pinnadas, arqueadas, de 5 a 7 m
de lonxitude, flores pouco aparentes, en pés
separados, en grandes acios de espigas
amarelas. Os froitos son drupas ovais de 2 a 3
cm de lonxitude, de cor amarela e parda ao
madurar. A semente oval, grande, dura, cun
profundo suco lonxitudinal. É orixinaria das
Illas Canarias.
Palmeira canaria dos Xardíns Méndez Núñez
(A Coruña). Entre o grupo de palmeiras
canarias destes xardíns atópase a máis
grande de Galiza con 25 m de altura.
82. PALMEIRA DATILEIRA (Phoenix dactylifera).
Nativa do Sahara e zonas limítrofes. Os
dátiles consúmense como alimento.
Pazo de Mariñán (Bergondo). Miden 11,50 e 14, 50 m
de altura.
PALMEIRA DO SENEGAL
(Phoenix reclinata)
Destaca pola gran cantidade de
talos que emite desde as raíces.
Xardín de Padrón. (P)
83. COQUEIRO DE CHILE
(Jubaea chilensis)
É nativa dunha pequena área
de Chile central.
Pode acadar os 25 m de altura e ter
toros de 1,3 m de diámetro. Os
froitos son pequenos (chamados
“coquitos” en Chile) e empréganse
en confitería.
Pazo de Meirás. (Sada)
-18 m de altura e 3,60 m
de perímetro.
(P)
86. PALMEIRA DE ABANO
(Trachycarpus fortunei).
É orixinaria da China
central.
As follas son planas,
grandes e divididas
radialmente ata a metade.
O toro está recuberto de
febras escuras.
Parque de Castrelos (Vigo).
87. Washingtonia robusta do Pazo de Santa Cruz
(Vedra). Miden 25 e 26 m de altura. (P)
Washingtonia filifera da Praza de
Compostela (Vigo). Mide 23 m de altura.
WASINTONIAS
Son palmeiras orixinarias de México e do
suroeste dos Estados Unidos co estipe vertical e
alto e as follas en forma de abano co limbo
dividido radialmente ata a metade.
88. Cordyline australis
Árbore perennifolio da
familia das lilíaceas que
pode acadar 10 de altura de
toro recto coas follas
simples, enteiras dispostas
en moutas terminais.
É orixinaria de Nova Zelanda.
É moi común nos xardíns
das zonas costeiras.
