2. Հռոմեական պետությունում Ք.Ա. V–II
դարերում, յուրաքանչյուր բնիկ հռոմեացի
մտնում էր որևէ տոհմի և ցեղի մեջ:
Հասարակության առաջ նրանց
ներկայացնում էին ավագները: Այդ
պատճառով էլ նրանք կոչվում էին
պատրիկ (հայր ունեցող, այսինքն՝
ազնվածին): Նրանք բոլորը Հռոմի լիիրավ
քաղաքացիներ էին:

3. Պատրիկների և պլեբեյների պայքարը
Պատրիկները իրավահավասար էին և
պետության նկատմամբ ունեին
հավասար պարտավորություններ:
Սակայն ժամանակի ընթացքում այլ
վայրերից Հռոմում էին վերաբնակվել
բազմաթիվ մարդիկ: Վերաբնակվածները
չունեին Հռոմի քաղաքացու
կարգավիճակ: Այլ խոսքով` նրանք չէին
կարող օգտվել հասարակական դաշտից,
մասնակցել պետական մարմինների
աշխատանքներին: Պատրիկները նրանց
բոլորին արհամարհանքով անվանում էին
պլեբեյներ՝ եկվորներ:

4.  Ք.ա. V դարի սկզբից մինչև Ք.ա. III դարի կեսերը
պլեբեյները պայքարում էին
իրավահավասարության համար: Ի վերջո նրանք
հասան իրենց նպատակին՝ ստիպելով
պատրիկներին գնալ զիջումների: Նրանք իրավունք
ձեռք բերեցին ստանալու հողակտոր, մասնակցելու
Աշխարհաժողովին, ընտրվելու Ծերակույտի
(սենատի) կազմում, զբաղեցնելու բարձրագույն
պետական, ռազմական և քրմական պաշտոններ:
Վերացվեց պարտային ստրկությունը:

5.  Օրինականացվեց պատրիկների և պլեբեյների
ամուսնությունը: Ստեղծվեցին գրավոր օրենքներ՝
այսպես կոչված Տասներկու տախտակների
օրենքները: Պատրիկների և պլեբեյների
աստիճանական միավորմամբ կազմավորվեց
միասնական հռոմեական ժողովուրդը:
Պատրիկների և պլեբեյների վերնախավից
ձևավորվեց նոր ավագանի:

6. Նյութը պատրաստեց Մերի Կարապետյանը
Նոր դպրոց 6-2 դասարան