1. Projekt Możesz Więcej Logopedia

2. Zajęcia logopedyczne odbywały się w Szkole Podstawowej w Dąbrówce Wielkiej od października 2009 r do czerwca 2010 r. Wzięły w nich udział dzieci z oddziału przedszkolnego oraz klasy pierwszej. Prowadziła je pani mgr Alina Kurzym.

3. Nikt nie odczuwał, że zajęcia związane są ze szkołą. To była taka lekcja-zabawa.

4. Kto dopiero przygotowuje się by zasiąść w szkolnej ławce potrzebuje poznawać świat wszystkimi zmysłami. Dobrze, że w ramach projektu można było zakupić więcej pomocy dydaktycznych: gier, zabawek edukacyjnych, książeczek z logopedycznymi tekstami.

5. Czasem trzeba było nieźle „ruszyć głową”. Do tego przydaje się współpraca w grupie.

6. Projekt zakładał udział chłopców i dziewczynek. Dawał równe szanse rozwoju.

7. Każdy miał swoje zadanie do wykonania. W ten sposób wszyscy się rozwijali: każdy ćwiczył i mowę, i myślenie, i umiejętność odpowiedzialności za grupę.

8. Marcin i Oliwier – kandydaci do klasy I - lubią gry planszowe. Te logopedyczne też!

9. Szymon i Patrycja wyszukują identyczne obrazki. Układają je w pary. Przy zabawie trzeba wyraźnie i starannie nazwać ilustrację. Trudne te nazwy:…”cztery, sześć, dzwonek…”

10. Kto wygra w „Logopedycznym Chińczyku”?... Ten, kto poprawnie wymówi wszystkie napotkane po drodze głoski!

11. Pierwszoklasiści są mistrzami „Memo”! Należy zapamiętać, gdzie leży obrazek. Oczywiście mistrz zna też jego nazwę!

12. Hmm… To dzbanek, czy wazon? I jak ułożyć w buzi język?

13. Niektóre nazwy są rzeczywiście trudne do wymówienia. Czasem potrzeba więcej skupienia…

14. mam już jedną massssskę i jeden ssssamolot. Teraz trzeba poszukać inne ilustracje dla głoski „sssss”

15. Gdzie jest „C”, gdzie „Z” , a w którym słowie ukryło się „Dz”? Czasem trudno zgadnąć.

16. Lustereczko powiedz mi, … jak … wymówić głoskę „S”?

17. Każda dziewczynka z lubością zaglądała do lusterka... I to przez cały rok. Na dodatek wolno to było robić w szkole! W czasie „Lekcji logopedii”!

18. Najgorzej spotkać w kartach „Piotrusia”… Ma to okropne „R”!

19. Zawsze, kiedy ktoś miał kłopoty z ułożeniem buzi podczas mówienia, Pani zapraszała go do lustra. Wtedy widać, kto trzyma… język za zębami”!