1. შემოდგომა მე და შენი წელიწადის დრო

2. არის ნეტარება - ხშირად მოაგონდეს
პოეტს შედარება: შენ და შემოდგომა.
შუქი არ ინთება ჩამქრალ იაგუნდის,
ოხვრა, გარინდება, შენ და შემოდგომა.
ღამე ბნელზე ბნელი მისდევს უდროობის.
როგორც ბელზებელი, ქარებს უსადარესს,
ცრემლი უნდობარი გახრჩობს მარტოობის,
მაგრამ მეგობარი, ვაი, არსად არის.
მხოლოდ გაგონება ჰანგის უნაზესის
დაგრჩა მოგონებად: არ ღირს გამოდგომა.
გული უდაბნოა, სული - ოაზისი;
შენ და შემოდგომა, შენ და შემოდგომა.

3. მე და შენ მივდიოდით ქუჩაში.
ქუჩა სავსე იყო ტირიფის ფოთლებით,
ასფალტს კი წვიმის წვეთები ასველებდა.
ჩვენ ერთად ვიყავით და არაფერი არ გვად
არდებდა.
ჩვენ შემოდგომის სიცივის არ გვეშინოდა,
ორივეს გულში სიყვარულის ცეცხლი გიზ
გიზებდა.
ვერ ვგრძნობდით , რომ ბუნება იძინებდა,
რადგან ჩვენთვის ახალი სიყვარული იწყე
ბოდა....
ერთმანეთს თვალებში შევციცინებდით
და გვიხაროდა, რომ ერთად ვიყავით.
ღმერთს კი ორივე მადლობას ვუხდიდით,
რომ გვაპოვნინა ჩვენ ერთმანეთი.

5. ერთმა პოეტმა თქვა, წელიწადის დროების მიყვარს
მონაცვლეობაო.
მართლაც გარეგნული ნიშნით გამოხატული ჟამთა ეს
ციკლური ცვალებადობა არაერთგზის ქცეულა პოეტური
განსჯის საგნად. ლირიკულთან ერთად ეპიკური მუზაც
მიაგებდა პატივს ამ კარნავალურ მრავალფეროვნებას. ჟამთა
მონაცვლეობაზე რომ ვფიქრობ, გალაკტიონის ლექსი
მახსენდება:
შარშან ჩვენი სახლის წინ იდგა ოთხი აფთარი:
გაზაფხული, ზაფხული, შემოდგომა, ზამთარი.
უკვე ნახსენები თემისგან განსხვავდება წელიწადის
რომელიმე ერთი დროის თემა. ახლა შემოდგომაა და მეც
თითქოს შემოდგომისადმი მიძღვნილი ლექსები ერთბაშად
წამომაგონდა. მახსენდება ვაჟას ჩიტი-ჩიორა, რომელიც
“გალობს და გალობს”. ამ ლექსში დაუვიწყარი სტრიქონებია: