REVISTA FÚTBOL FEMENINO GALEGO JULIO 2015

Ser máis que un adestrador
El Olivo perde
a cuarta fase
Tres ases de Copas
A semifinal foi o tope da Sub’16
Ser máis que un adestrador
Carta aberta de Marcos Canle
es de Copas Mundial 2015
emifinal foi o tope da Sub’16
Carta aberta de Marcos Canle
Mundial 2015

Contidos
Editorial ………………………...….
Érase unha vez 2005/06 .…………..
A semifinal foi o tope da sub’16……
Polo mundo...……………………....
Máis perto …………………………..
Tres ases de Copas ………………….
Andreíta, a Brandi Chastain galega ..
El Olivo perde a cuarta fase …......…
A ver se sabes …..….........................
Ser máis que un adestrador …….…..
Carta aberta de Marcos Canle ..………….
As competicións: Mundial 2015….…
Resultados de xuño .…..….………
FF
Revista do fútbol feminino galego
Director:
Carlos Castro Pinhão
Consello de redación:
Óscar Losada Castro
Manuel Julián Jiménez
Josu Imanol Julián Fandiño
Colaboracións:
Mabel Ramos Aguirre
Foto capa:
Revista FF
Maquetación:
Publicidade:
María Isabel Pego Romalde
Enderezo electrónico:
revistaff@outlook.es
© Revista FF
FF
2
Editorial
2
3
A semifinal foi o tope da sub’16…… 6
8
.. 10
. 12
16
17
22
. 23
…………. 25
… 26
29
rzán, At. Arousana e Alertanavia
remataron a temporada ao grande. Os tres equipos
proclamáronse vencedores dos últimos torneos, as
Copas FGF das tres categorías. Escravitude viviu
unha xornada calorosa, chea de emocións
público que acabou por so
habituais do fútbol feminino.
O fermoso corolario de temporada tivo dúas
frustracións cando do que se trata é que as nosas
compitan coas de fóra.
No que atinxe á irmandiña cadete, o equipo
volveu a deixarse todas as posibilidades na
semifinal. Algo hai que facer para que esta
fantástica xeración, a que vén de Bormuxos 2012,
onde tamén caeran nas semifinais do Campionato
de España sub’12, dea o salto competitivo que
parecer ser lle falta á súa calidade. O fútbol galego
non pode permitirse pe
ser fundamental para o noso crecemento e que o
futuro nos depare máis satisfaccións no apartado
de resultados.
No relativo aos clubs, El Olivo caeu por cuarta
vez nunha fase de ascenso. Non é a peor marca do
fútbol español. As viguesas levan unha fase menos
que a Fundación Albacete, e do verdugo desta vez,
Oiartzun, que caeron en cinco das seis que
xogaron. Aínda peor foi a historia do Rayco
canario. O seu foi moito máis frustrante pois non
conseguiu ascender ningún dos seis primeir
anos nos que foi instaurado este formato de
subida.
Neste número decidimos meternos uns días no
mes de xullo para poder fechar a relación de
artigos sobre as fases finais da Copa do Mundo.
Deste xeito, unha parte da Revista que acostuma
ollar con perspectiva histórica vólvese actual ao
facer resumo dun torneo que repetiu protagonistas
na final, pero que deu a posibilidade ao
combinado dos Estados Unidos de vingar a
derrota de catro anos atrás
única selección que acumula tres estrelas
escudo da súa camisola.
Orzán, At. Arousana e Alertanavia
remataron a temporada ao grande. Os tres equipos
proclamáronse vencedores dos últimos torneos, as
das tres categorías. Escravitude viviu
rosa, chea de emocións e de
público que acabou por sorprender aos non
habituais do fútbol feminino.
O fermoso corolario de temporada tivo dúas
frustracións cando do que se trata é que as nosas
No que atinxe á irmandiña cadete, o equipo
volveu a deixarse todas as posibilidades na
nal. Algo hai que facer para que esta
fantástica xeración, a que vén de Bormuxos 2012,
onde tamén caeran nas semifinais do Campionato
de España sub’12, dea o salto competitivo que
parecer ser lle falta á súa calidade. O fútbol galego
non pode permitirse perder este grupo que pode
ser fundamental para o noso crecemento e que o
futuro nos depare máis satisfaccións no apartado
No relativo aos clubs, El Olivo caeu por cuarta
vez nunha fase de ascenso. Non é a peor marca do
esas levan unha fase menos
que a Fundación Albacete, e do verdugo desta vez,
Oiartzun, que caeron en cinco das seis que
xogaron. Aínda peor foi a historia do Rayco
canario. O seu foi moito máis frustrante pois non
conseguiu ascender ningún dos seis primeiros
foi instaurado este formato de
Neste número decidimos meternos uns días no
mes de xullo para poder fechar a relación de
artigos sobre as fases finais da Copa do Mundo.
Deste xeito, unha parte da Revista que acostuma
ctiva histórica vólvese actual ao
facer resumo dun torneo que repetiu protagonistas
pero que deu a posibilidade ao
combinado dos Estados Unidos de vingar a
atrás para se converter na
única selección que acumula tres estrelas sobre o
escudo da súa camisola.
Carlos Castro

FF
3
Érase unha vez
2005/06
Carlos Castro
O fútbol galego, co At. Arousana, volveu dar
un paso máis cara ao progreso. O conxunto de
Vilagarcía, tras varias tentativas da man de
Plácido Cortés, conseguiu alcanzar un tope
excepcional. Na segunda campaña con Celso
Couso á fronte lograron a fazaña de conseguir
o título de campioas de grupo e disputar a
primeira fase de ascenso a Superliga, na que
participou un cadro adscrito á FGF.
Foi unha gran campaña porque de cinco
equipos galegos, houbo catro que remataron
por riba da metade da táboa. Tamén porque o
Val do Ulla salvou unha complicadísima
campaña na que descendían catro, con dúas
futbolistas importantes sancionadas durante
medio ano e cun final de Liga na que
combinaron a súa goleada en Aguiño co triunfo
do casa Social sobre o León que afundía a estas
últimas na Autonómica da comunidade veciña.
Tamén foi o ano do Pontevedra. Co equipo
feminino acabado de constituír, gañou a Liga
xogándose o ascenso contra un C.D. Boiro de
grandes e experimentadas futbolistas, e gañou
a Copa ao Erizana nunha final que puido ter
calquera resultado e na que as granates se
impuxeron na prórroga.
Pero tamén a título individual, pois foi a
pretemporada na que o Aguiño abriu a xanela
para que Vero comezara un voo ascendente
que aínda continúa. A futbolista de Santiago
entrou na Superliga defendendo o emblema do
Transportes Alcaine de Zaragoza. Foi o ano
dos 55 goles de Mari Paz no At. Arousana, dos
grandes partidos de Charo no Aguiño, da
chegada doutra futura xogadora de Primeira
División ao conxunto barbanzán, Leti
Carballal, que Andrés Monteagudo alcumaba
Peque. Foi tamén o ano no que Ana Buceta
comezou a ter un lugar privilexiado dentro do
Bértola, no que María facía goles que daban
puntos para o Val do Ulla no último cuarto de
hora de partido e o da irrupción de El Olivo,
cuxo cuarto lugar representa, a día de hoxe, a
mellor clasificación dun estreante galego na
categoría.
O grupo segundo da Primeira División estaba
composto por quince equipos, o que quería dicir
que a 2005/06 sería máis longa que o habitual en
anos anteriores. Desde as xornadas iniciais
comprobouse que a entrada na Liga do Nuestra
Señora de Belén burgalés, descendido da
Superliga, compensaba a perda do Gijón, que por
fin subira ao máximo nivel. O cadro castelán
fichara a Eva. A futbolista de Fabero ía ser o
referente ofensivo. Foino e non só acabou
cumprindo o obxectivo de atacante de referencia,
senón tamén establecendo un espectacular duelo
goleador coa arousanista Mari Paz. No grupo
seguía o Reocín, un equipo perigoso nos choques
directos contra aspirantes pois el mesmo podía
transformarse na sorpresa non desexada para
burgalesas e arousás. Igualmente, logo da
campaña feita nas Liga e Copa galegas do ano
anterior, tendo en conta a calidade das xogadoras
que xuntara pouco a pouco Quique Cons, El
Olivo, dirixido por Quique Lago coa compaña de
Edu González, era outro cadro interesante de ver
que, como o Reocín, se non optar ao campionato,
tiña condicións de facerlle dano a calquera.
A Liga non defraudou. Dos catro citados, só o
Reocín deu mostras de máis debilidade. Os
galegos comezaron a Liga con vitoria, salvo o Val
do Ulla, que perdeu o primeiro derbi galego do
grupo en Vilagarcía. Curioso o capricho do sorteo
que mandou ás de Fachal ao mesmo lugar do
maior escándalo da campaña anterior, que tivo
consecuencias duras para as de Arnois: seis meses
de suspensión e dous partidos para Lisset e para
Ana Valladares, que volverían ao fútbol como
imitando os clásicos reforzos de inverno.
O Val do Ulla folgou na segunda data, que foi a da
primeira derrota do Bértola, que caeu no Pepín
Cadelo polo Reocín, que abría o seu campionato
logo de ser o que ficou sen xogar na inaugural.
A xornada 3 mantivo a catro equipos na cabeza da
táboa con outras tantas vitorias. Un deles era o
Aguiño, que resolveu ao límite un dos partidos
máis interesantes do 25 de setembro. Nesa data, as
de Andrés Monteagudo cortaron o prometedor
comezo de El Olivo. Un gol de Raquel Ventoso e

FF
4
os dous últimos de Charo sumaron máis que os
dous das olívicas, que non puideron mellorar no
derradeiro cuarto de hora.
O que foi bo para unhas un día, foi o contrario sete
despois. O lado positivo foron os primeiros puntos
obtidos polo Val do Ulla na casa dun rival directo,
o Ponferrada. Un gol de María deu a vitoria ás
galegas en Fuentesnuevas. O At. Arousana perdeu
a invencibilidade en Samil. Alí, El Olivo virou o
gol de Míriam Domínguez cos de Pato e de Joana
Montouto. Ao Bértola dábanselle ben os
conxuntos castelás e, se na primeira xornada
derrotara ao Amigos del Duero, na cuarta repetiu
contra o Casa Social. Por último, o Aguiño, malia
o dobrete de Leti Díaz, non conseguiu rabuñar
máis que un punto en León. Nestas circunstancias,
o Nuestra Señora de Belén era líder en solitario
con doce puntos.
Un gran partido do Bértola no José Manuel
Sedano facilitoulle ao Aguiño a toma do liderado.
As de Vilaboa deron a sorpresa empatando en
Burgos (2-2) paralelamente á goleada das
barbanzás na Tasca fronte ao débil Victoria
pucelano (8-0).
As de Monteagudo caeron ao cuarto lugar unha
semana despois. A derrota en Zamora volveunas á
realidade.
Na oitava xornada o At. Arousana colleu o mando
da táboa. Cárol, Míriam e Mari Paz construíron o
3-0 sobre o Amigos del Duero. Pegadas ás de
Vilagarcía subiron as de El Olivo, empatadas pero
con menor diferenza de goles a prol.
O At. Arousana xa non deixaría o primeiro lugar e
iso que, na novena, empatou no Pepín Cadelo
contra o Reocín permitindo que o Nuestra Señora
de Belén lle empatara os 19 puntos.
O duelo igualado durou até a xornada once, cando
os dous favoritos se viron as caras no Manuel
Jiménez Abalo.Nun dos partidos do ano as do
Salnés derrotaron ás de Castela nunha data que
tamén foi boa para o Val do Ulla, pois asinaba a
terceira vitoria derrotando ao inestable Casa
Social cun gol en cada tempo, obra de Pati e de
Tamara. Mentres, El Olivo regresaba ao segundo
lugar ao gañar, nun partido apertado que deparou
nove goles, ao Amigos del Duero (5-4).
Na carreira por distanciar rivais, na seguinte data
o At. Arousana marcou máis diferenza con El
Olivo. As pupilas de Couso golearon ao Zamora
(0-7) e as de Lago perderon en Cantabria contra o
Reocín.
A piques de rematar a primeira volta o Nuestra
Señora de Belén volveu a reducir a distancia co
At. Arousana. As de Vilagarcía só empataron na
Tasca nun choque no que sempre foron por atrás
do Aguiño.
Só un punto por abaixo, e coas atléticas folgando
na data que marcaba o ecuador da Liga, o Nuestra
Señora de Belén ía a Vigo para retomar o liderado.
Foi outro partido moi competido, moi bo para o
espectador, no que as olívicas regalaron o título
oficioso de campioas de inverno ás de Vilagarcía
tras vencer por 4-3.
Se o Arousana estivera ben na primeira, na
segunda estivo mellor, transformando en 27
puntos os nove primeiros partidos. Esa
superioridade non foi tan manifesta nalgúns
choques e así, no primeiro deles, na Baiuca, sufriu
máis do esperado para vencer ao Val do Ulla que
tivo opcións até o remate logo que Tamara
colocara o 3-4 a falta de tres minutos. Como na
xornada inaugural, os outros galegos gañaron
todos. O Aguiño en Oviedo, El Olivo ao Zamora,
en Vigo, e o Bértola en Zamora, contra o Amigos
del Duero, o que aliviaba nalgunha medida a
derrota do cadro de Arnois.
O empate máis espectacular do campionato,
mesmo só polo número de dianas, foi o 6-6
personalizado no El Olivo na súa visita ao Mareo.
O cadro vigués, o Aguiño e o Bértola estableceron
obxectivos parecidos na medida que o torneo
transcorría que, en calquera caso, estaban
referidos a manter as súas posicións perto da
cabaza ou, sempre, por riba da metade da táboa.
Para o Val do Ulla chegaron como auga de maio
as reincorporacións das sancionadas Lisset (05/02,
nun día complicado pois tocaba visitar Vigo) e
Ana (10/02, no partido que fora adiado contra o
Ponferrada e que acabou con vitoria grazas ao
acerto de Fátima. O partido debera xogarse no
campo das Cancelas, pois a Baiuca non tiña
iluminación suficiente).
Os efectos positivos das incorporacións valexas
reproducíronse na vitoria sobre o León. As de
Fachal tomaban o maior respiro da campaña,
subindo ao décimo posto e deixando os lugares de
descenso nos que estiveran nas trece xornadas
anteriores. Foi a data da hemorraxia de goles en
Vilagarcía cun Arousana facendo un 12-0 ao
Victoria con cinco tantos de Mari Paz, que a
colocaban con 40 goles liderando a táboa das
artilleiras.

Na xornada 23 o At.
Arousana virou, in
extremis, o partido
en Zamora contra o
Amigos del Duero.
As de Couso perdían
por 2-1 no minuto
65, pero na parte
final, cun gol de
Sara e outro de
Marta, este no
derradeiro minuto, permitiron dar un gran golpe
de efecto ao marcharse con sete puntos de vantaxe
sobre o Nuestra Señora de Belén. Positivo, mais
escaso, foi o empate logrado polo Val do Ulla en
Valladolid que, aínda que lle permi
distancias e posto, complicaba o futuro do equipo
ao deixar fuxir unha vitoria plausible.
Na recta final, o Val do Ulla volveu á zona
vermella na xornada 24. Na mesma na que o At.
Arousana cedeu un empate en Vilagarcía fronte ao
Casa Social. Menos mal que, na seguinte, empatou
no choque decisivo en Burgos e practicamente
sentenciou un campionato que celebrou,
matematicamente, na penúltima xornada goleando
ao Aguiño no Manuel Jiménez Abalo.
O cadro do Barbanza, indo a menos, acabou sendo
superado polo Bértola na táboa. O seu mal final de
Liga non só favoreceu aos dous equipos
pontevedreses se non tamén, na derradeira
xornada, ao Val do Ulla, que gañou na Tasca e,
beneficiado polo triunfo do Casa Social fronte ao
León, en Ávila, salvou a categoría logo de estragar
esa mesma posibilidade, na semana anterior, ao
empatar contra o Mareo no desterro de O Coto.
Na fase de ascenso, os rivais do At. Arousana
foron o L’Estartit e o At. Madrid.
A liguilla non podía comezar do mellor xeito.
Contra o cadro catalán, aos dez minutos, Mari Paz
convertía un penalti cometido sobre ela mesma. O
equipo foise atrás pola presión das visitantes
empataron antes do descanso cun gol de Riera. Na
parte final, o cadro galego volveu sufrir outro por
medio de Silvia que limitaba moitísimo o ascenso
a Superliga. Todo ficou sentenciado na segunda
xornada, cando as de Celso Couso caeron no
campo do At. Madrid, que sería o equipo
ascensor, por 5-2.
Na Liga Galega estreouse formato final. Para dar
máis alicientes, os dous primeiros de cada grupo
FF
5
derradeiro minuto, permitiron dar un gran golpe
de efecto ao marcharse con sete puntos de vantaxe
sobre o Nuestra Señora de Belén. Positivo, mais
escaso, foi o empate logrado polo Val do Ulla en
Valladolid que, aínda que lle permitía manter
distancias e posto, complicaba o futuro do equipo
ao deixar fuxir unha vitoria plausible.
Na recta final, o Val do Ulla volveu á zona
vermella na xornada 24. Na mesma na que o At.
Arousana cedeu un empate en Vilagarcía fronte ao
os mal que, na seguinte, empatou
no choque decisivo en Burgos e practicamente
sentenciou un campionato que celebrou,
matematicamente, na penúltima xornada goleando
ao Aguiño no Manuel Jiménez Abalo.
O cadro do Barbanza, indo a menos, acabou sendo
polo Bértola na táboa. O seu mal final de
Liga non só favoreceu aos dous equipos
tamén, na derradeira
xornada, ao Val do Ulla, que gañou na Tasca e,
beneficiado polo triunfo do Casa Social fronte ao
ogo de estragar
esa mesma posibilidade, na semana anterior, ao
empatar contra o Mareo no desterro de O Coto.
Na fase de ascenso, os rivais do At. Arousana
A liguilla non podía comezar do mellor xeito.
dez minutos, Mari Paz
convertía un penalti cometido sobre ela mesma. O
das visitantes, que
empataron antes do descanso cun gol de Riera. Na
parte final, o cadro galego volveu sufrir outro por
taba moitísimo o ascenso
a Superliga. Todo ficou sentenciado na segunda
xornada, cando as de Celso Couso caeron no
, que sería o equipo
Na Liga Galega estreouse formato final. Para dar
os de cada grupo
ao outro. O primeiro lugar do Boiro veu
polo 4-0 de Vista Alegre fronte o 3
pontevedresas, ás beiras do Lérez. No grupo II,
con igualdade entre máis equipos, o Erizana foi
primeiro (35), seguido do Onza de Lira (32), e
Casablanca (31).
Nas semifinais o Boiro gañou os dous par
Onza de Lira o mesmo que o Pontevedra ao
Erizana.
No partido decisivo, xogado en Vilagarcía, o
Pontevedra sorprendeu goleando ás de Vista
Alegre por 4-0.
Na Copa, pontevedresas e boirenses víronse por
cuarta e quinta vez na temporada. As granates
lle tiñan tomada a medida ás brancas e pasaron a
semifinais gañando os dous choques. No penútimo
obstáculo até a final, o Pontevedra derrotou ao
Onza de Lira mentres, na outra semifinal, o
Erizana fixo o propio contra o Casablanca.
Na mañá do 21 de maio foron citados os finalistas
no campo do Bao, en Coruxo. O partido, aberto,
puido ser para calquera. Marina adiantou ao
Pontevedra pero, no segundo tempo, o Erizana
empatou de penalti. A piques de chegar ao remate,
a guardarredes capitalina, Mayte, fixo a
partido, meteu ao equipo na prórroga con ela e, no
suplemento, primeiro Vane Hermida e despois
Ángela levaron o trofeo para as vitrinas de
Pasarón.
No que atinxe ás seleccións, discreto o papel da
sub’25, oitava de España no campionato
autonómico, e mal a sub’18, acabada de crear,
goleada no primeiro sector por Valencia e País
Vasco e perdendo contra Canarias no segundo,
que fechou coa súa primeira vitoria fronte a
Baleares.
xogarían unha fase
de ascenso con
semifinais e final.
A igualdade entre o
C.D. Boiro e
Pontevedra foi a
nota predominante
no grupo I. Os dous
equipos perderon un
partido, aquel no
que se visitaron un
o. O primeiro lugar do Boiro veu cifrado
0 de Vista Alegre fronte o 3-1, para as
pontevedresas, ás beiras do Lérez. No grupo II,
con igualdade entre máis equipos, o Erizana foi
primeiro (35), seguido do Onza de Lira (32), e
Nas semifinais o Boiro gañou os dous partidos ao
Onza de Lira o mesmo que o Pontevedra ao
No partido decisivo, xogado en Vilagarcía, o
Pontevedra sorprendeu goleando ás de Vista
pontevedresas e boirenses víronse por
cuarta e quinta vez na temporada. As granates xa
lle tiñan tomada a medida ás brancas e pasaron a
semifinais gañando os dous choques. No penútimo
obstáculo até a final, o Pontevedra derrotou ao
Onza de Lira mentres, na outra semifinal, o
Erizana fixo o propio contra o Casablanca.
o foron citados os finalistas
no campo do Bao, en Coruxo. O partido, aberto,
puido ser para calquera. Marina adiantou ao
Pontevedra pero, no segundo tempo, o Erizana
empatou de penalti. A piques de chegar ao remate,
a guardarredes capitalina, Mayte, fixo a parada do
partido, meteu ao equipo na prórroga con ela e, no
suplemento, primeiro Vane Hermida e despois
Ángela levaron o trofeo para as vitrinas de
No que atinxe ás seleccións, discreto o papel da
sub’25, oitava de España no campionato
co, e mal a sub’18, acabada de crear,
goleada no primeiro sector por Valencia e País
Vasco e perdendo contra Canarias no segundo,
que fechou coa súa primeira vitoria fronte a

FF
6
. A semifinal foi
o tope da Sub’16
Unha vez máis, e van cinco, unha selección
galega feminina, atopa o seu límite nunha
semifinal do campionato de España. Sen restar
méritos ao feito, pois moitas veces non se está
nunha final ou non se acada un título por
pequenos detalles, o certo é que non deixa de
resultar frustrante ficar ás portas tantas veces.
Só na primeira vez, no 1985, a selección
absoluta superou a barreira e acabou gañando
tamén a final dun Campionato de España.
Por que só semifinais?
E inevitable preguntar-
se o por que desta
situación. Problemas de
calidade, problemas de
preparación táctica,
problemas de forma-
ción, problemas de
personalidade, proble-
mas de adaptación
psicolóxica a este tipo
de partidos? É que as
seleccións feminina ga-
legas, na época moder-
na do fútbol feminino
español, están condena-
das a ter o seu tope nun
semifinalista cada dous
anos e medio? E logo de todo iso, é posible trocar
este destino?
A resposta é si, sen dúbida, porque non existe un
destino que condene a ninguén a ter un límite. Por
tanto, se as outras preguntas teñen resposta esa é a
reformulación das convocatorias no número das
mesmas e nas súas tipoloxías de traballo, na
mellora dos medios para avanzar nas condicións
dese traballo, a realización de campus específicos
para as futbolistas con posibilidade de seren
seleccionadas, dotarse de persoal específico para
aplicar técnicas modernas en harmonía coa
reformulación do anterior, tomarse máis en serio o
fútbol feminino por parte de todos os estamentos
implicados, procurar patrocinios que axuden a
financiar estas melloras e aumentar o orzamento,
por parte da FGF, cara ao fútbol feminino.
Outra cuestión é: Dependen as federacións
territoriais da RFEF para desenvolver programas
innovadores? A resposta é NON.
As federacións territoriais son libres para repartir
as partidas establecidas nos seus orzamentos
anuais. Por outro lado, a FIFA deseña planos
cuadrienais para desenvolvemento e promoción do
fútbol feminino polo mundo e para iso reclama
proxectos das federacións estatais. Eses programas
son diversos e están baseados en criterios abertos
que poden ser traballados sobre as bases
establecidas polo máximo organismo futbolístico
internacional. Pero é que eses proxectos tamén
teñen o apoio
financeiro da FIFA
vía o fondo que o
organismo ten para
destinar a este tipo
de eventos.
Por que unha
territorial non pode
ser pioneira na súa
metodoloxía de
traballo, no enxeño
dos seus técnicos e
cando o fútbol
feminino español é
case un solar, non se
aproveita esta
circunstancia para ser líder, co valor que ten un
liderado para dotar una sociedade de referentes
próximos e para reverter mentalidades
converténdoas en gañadoras?
É suficiente que a un seleccionador galego se lle
esixa dedicación exclusiva para obter resultados?
Como son os equipos de traballo nas seleccións
galegas, os seus niveis de tecnificación e
coñecementos, as avaliacións dos seus traballos
mensuais? Canto cobra un seleccionador galego e
os seus axudantes para que se lles poda esixir un
resultado?
Seleccións galegas nas semifinais do Campionato de España
Absoluta:
07/06/1985. Badalona: CATALUÑA - GALIZA : 0-1
Sub’25:
16/05/2008. Tenerife: CATALUÑA - GALIZA : 0-0 / 6-5
Sub’18:
14/05/2010. Catarroxa: MADRID - GALIZA : 3-1
Sub’16:
20/05/2010. O Moar: CATALUÑA - GALIZA : 1-0
12/06/2015. Xixón: MADRID - GALIZA : 2-1
Sub’12:
24/03/2012. Bormuxos: GALIZA - CATALUÑA : 0-0 / 2-3

E a pregunta
que non qui-
xeramos facer
pero acaba co-
mo corolario
destas cues-
tións. Teñen
as seleccións
galegas o sufi-
ciente presti-
xio dentro da
FGF para que
aos dirixentes
lles preocupe
o nivel que teñan? Preocúpalles realmente
establecer un nivel de esixencia?
Probablemente, esta sub’16, con moitas futbolistas
ás que lles falta aínda un ano na categoría, sexan
unha xeración especial, un grupo de deportistas
que poden axudar ao fútbol feminino galego a dar
un salto cualitativo. É algo que está na mente de
varios técnicos moi dedicados. Ao mellor é
preciso comezar a formular un plan específ
preparación para elas. As federacións máis
importantes, ás que hai que copiar, fano. Estados
Unidos ou Xapón, por exemplo, cheg
nalgúns anos coas súas futbolistas profesionais
Corea do Norte, que é a antítese ideolóxica
coas súas afeccionadas de elite. Os resultados:
títulos e xogadoras triunfadoras nunha actividade
que lles encanta, o fútbol.
A semifinal de Xixón
A irmandiña sub’16 chegou ao partido cun
antecedente sobre o seu rival, Madrid
logrado no feudo madrileño, en Paracuellos do
Xarama, no primeiro sector (1-0 o 21/12/2014).
Había referencias directas sobre o rival.
chegaba cunha baixa importante de última hora, a
ausencia de Nuria, xogadora do Milladoiro.
O partido comezou sen un dono claro. Os dous
equipos non conseguiron superarse na faixa
central. Nesa liña de xogo chegaron tres minutos
fatídicos para o combinado de Petaca. Aos 26
minutos, nun saque de esquina sobre o primeiro
pau, Lorena Navarro adiantouse coa cabeza
aloxando o coiro na rede galega. Dous máis tarde,
coa defensa franxiceleste desestruturada por unha
acción atrapallada dentro da área, Daniela Díaz
aproveitou para chutar superando a Carmen.
VENRES 12/06/2016 (12,30) PEPE ORTIZ (Xixón) (500)
MADRID : 2 - GALIZA
MAD: Sara Ezquerro; Lucía Suárez, Carmen Cazalla (Ana Marcos 47’),
Daniela Díaz, Lucía Rodríguez; Paula García (Irene Osorio 43’),
Yasmin Kate, Paula Fernández (Erika Pérez 66’), Lorena Navarro,
María de la Fuente; Silvia Rubio. S
GAL: Carmen; Alba (Inés 64’), María Calvar, Lara
Corral, Leti Santos (María López 73’) Teresa Abelleira, Rosalía,
Sara; Carmela. Sel. Petaca. (Banco: María Ameneiros (g); Laura
Alvite; Eva; Tati; Albita).
Goles:1-0 Lorena Navarro 26’; 2
Árbitro: Suárez Suárez (Asturiano).
Auxiliares: Pardo Mesa e Blanco Manero.
Disciplina: Non houbo.
FF
7
o nivel que teñan? Preocúpalles realmente
Probablemente, esta sub’16, con moitas futbolistas
ano na categoría, sexan
unha xeración especial, un grupo de deportistas
que poden axudar ao fútbol feminino galego a dar
un salto cualitativo. É algo que está na mente de
varios técnicos moi dedicados. Ao mellor é
preciso comezar a formular un plan específico de
federacións máis
s que hai que copiar, fano. Estados
, por exemplo, chegaron a facelo
nalgúns anos coas súas futbolistas profesionais;
é a antítese ideolóxica, tamén
. Os resultados:
títulos e xogadoras triunfadoras nunha actividade
A irmandiña sub’16 chegou ao partido cun
antecedente sobre o seu rival, Madrid, o triunfo
o, en Paracuellos do
0 o 21/12/2014).
Había referencias directas sobre o rival. Galiza
chegaba cunha baixa importante de última hora, a
xogadora do Milladoiro.
O partido comezou sen un dono claro. Os dous
uipos non conseguiron superarse na faixa
central. Nesa liña de xogo chegaron tres minutos
fatídicos para o combinado de Petaca. Aos 26
minutos, nun saque de esquina sobre o primeiro
pau, Lorena Navarro adiantouse coa cabeza
Dous máis tarde,
coa defensa franxiceleste desestruturada por unha
acción atrapallada dentro da área, Daniela Díaz
aproveitou para chutar superando a Carmen. A
fechando as liñas de pase interior, cunha boa
coordinación e mobilidade de liñas e
condicionando posicionalmente a amplitude de
espazo que tentou xerar Galiza, fixo estéril a
elevada porcentaxe de posesión do cadro galego.
A ferrolá Carmela, nas poucas que tiveron as de
Petaca, estivo a piques de empatar. Cara ao
remate, unha intervención espectacular de
Carmen, salvando unha contra madrileña,
aumentou a esperanza até o asubío
iso, unha esperanza non rematada.
do combinado galego que, unha vez máis
portas da final.
Petaca (seleccionador galego)
Petaca valorou o partido
Feminino Galego.
“Foi unha semifinal moi dura.
obxectivamente fomos superiores a Madrid, un bo
equipo. O noso mérito é maior tendo en conta que
tivemos que afrontar o partido coa baixa de Nuria,
unha futbolista moi importante para nós.
Controlamos o partido pero non disparamos moito
a porta e erramos no último pase. En todo caso,
estou superencantado con este grupo de xogadoras
das que, para o ano, só pasan catro de idade”.
Foto: © FGF.
VENRES 12/06/2016 (12,30) PEPE ORTIZ (Xixón) (500)
GALIZA : 1 (2-1)
ara Ezquerro; Lucía Suárez, Carmen Cazalla (Ana Marcos 47’),
María de la Fuente; Silvia Rubio. Sel. Alberto Díaz.
GAL: Carmen; Alba (Inés 64’), María Calvar, Lara, Lucía Sandar; María
va; Tati; Albita).
0 Lorena Navarro 26’; 2-0 Daniela Díaz 28’; 2-1 Rosalía 35’.
Árbitro: Suárez Suárez (Asturiano).
Auxiliares: Pardo Mesa e Blanco Manero.
irmandiña
tentou refor-
mular o parti-
do desde a
derrota e pou-
co despois, a
victorianista
Rosalía redu-
ciu a distan-
cia. No según-
do tempo, con
Madrid ben
asentado
desde atrás,
fechando as liñas de pase interior, cunha boa
coordinación e mobilidade de liñas e
condicionando posicionalmente a amplitude de
espazo que tentou xerar Galiza, fixo estéril a
elevada porcentaxe de posesión do cadro galego.
A ferrolá Carmela, nas poucas que tiveron as de
Petaca, estivo a piques de empatar. Cara ao
remate, unha intervención espectacular de
Carmen, salvando unha contra madrileña,
aumentou a esperanza até o asubío final, pero só
iso, unha esperanza non rematada. Boa campaña
do combinado galego que, unha vez máis, ficou ás
Petaca (seleccionador galego)
o partido para a Revista do Fútbol
“Foi unha semifinal moi dura. Creo que,
obxectivamente fomos superiores a Madrid, un bo
equipo. O noso mérito é maior tendo en conta que
tivemos que afrontar o partido coa baixa de Nuria,
unha futbolista moi importante para nós.
Controlamos o partido pero non disparamos moito
e erramos no último pase. En todo caso,
estou superencantado con este grupo de xogadoras
das que, para o ano, só pasan catro de idade”.
ara Ezquerro; Lucía Suárez, Carmen Cazalla (Ana Marcos 47’),
; María
1 Rosalía 35’.

Polo mundo
Empate da porteira
Imaxinemos esa situación tan de
fútbol á desesperada. Un equipo,
neste caso o Portland Thorns, está
perdendo pola mínima contra
outro, o Kansas City. Chegamos
ao cuarto minuto da prolongación
e o Portland forza un córner. Pois
alí foi, animada por todos,
Michelle Betos, a guardarredes
das Thorns. Allie Long meteu o
coiro na área desde o curruncho e
a cabeza da porteira acabou
contactando co esférico que
acabou na rede rival. O Portland
Thorns igualou o partido a un
tanto no Providence Park e o colexiado asubiou o final.
Foto: Michelle Betos. © Portland Thorns.
As xogadoras norueguesas rin
dos clixés sexuais do futfem
Un falso documental
emitido pol
televisión
testemuña
futbolistas
habituais na selección
do seu país
conceptos
de xogo, que no
poda toca
mans ou que para chutar unha falta hai que po
montonciño de terra. As catro xogadoras que se em
para rir dos clixés sexuais no fútbol femi
Rønning, Emilie Haavi, Ingrid Hielmseth
Dekkerhus. Na produción, explican que non
side, son menos técnicas que os homes ou
homosexuais. Cathrine Dekkerhus ironiza sobre
toques que pode dar ... cun globo ou que tivo que de
equipo porque todas as súas compañeiras a dese
Foto: Cathrine Dekkerhus. © Wikipedia.
A historia das pioneiras chega
ao cinema
“Algo más que una pasión” é o título dun documental
elaborado polo xornalista Carlos Troncoso co que gañou
Biznaga de Plata do Fastival de Málaga no apartado
“Afirmando los derechos de la mujer”. A historia seduciu a
Troncoso cando coñeceu o relato de Margarita, unha muller
que afirmou ter xogado na selección española a comezos da
pasada década dos setenta. “A súa historia impactoume,
comecei a investigar e converteuse nun movemento
FF
8
tanto no Providence Park e o colexiado asubiou o final.
ras norueguesas rin
dos clixés sexuais do futfem
Un falso documental
emitido polo canal de
televisión NRK mostra a
uña de catro
futbolistas norueguesas
habituais na selección
do seu país explicando
conceptos como o fóra
go, que non se
tocar o balón coas
que poñela nun
que se emprestaron
o fútbol feminino son Trine
, Emilie Haavi, Ingrid Hielmseth e Cathrine
n entenden o off-
u que todas son
ironiza sobre o récord de
vo que deixar un
ras a desexaban.
A historia das pioneiras chega
“Algo más que una pasión” é o título dun documental
elaborado polo xornalista Carlos Troncoso co que gañou a
Biznaga de Plata do Fastival de Málaga no apartado
do los derechos de la mujer”. A historia seduciu a
Troncoso cando coñeceu o relato de Margarita, unha muller
que afirmou ter xogado na selección española a comezos da
pasada década dos setenta. “A súa historia impactoume,
nun movemento
imparable dentro de min. Tiña xogado unha selección
promovida por Rafael Muga, non recoñecida p
Federación”, afirmou o autor. A gravación do traballo
comezou no 2012 e rematou no 2014 e foi hai un mes que
recibiu o primeiro galardón. “Es
recoñecemento ao esforzo. O tesón destas pioneiras, hai 40
anos, é tamén o noso tesón neste documental que recolle a
historia do movemento deportivo feminino, trasladado neste
caso ao fútbol. É o espírito de superación da muller por
avanzar no deporte”, asegurou Troncoso.
Foto: Carlos Troncoso. © La Higuerita.
Pauline Bremer a Lyon
A mediacentro ofensiva,
Pauline Bremer, deixa o
Turbine Potsdam para fichar
polo O. Lyonnais. A
futbolista alemá marcha do
club no que se deu a
coñecer, e ao que chegou
con 16 anos, para iniciar a
súa aventura francesa con
tan só 19. Bremmer foi
habitual nas seleccións de
base do país centroeuropeo estreándose coa absoluta o día
do seu décimo oitavo aniversario cando substituíu a Célia
Okoyino nun partido clasific
2015 xogado contra Eslovenia. Bremer participou en 46
partidos oficiais co primeiro equipo do Turbine Potsdam
marcando catorce goles. O novo contrato que a vincula
club galo ten unha duración de dous anos
Bremer © UEFA.
Os xogos de
sedes
O Comité Organizador dos
Xogos Olímpicos do 2016, a
celebrar na cidade brasileira do
Río de Xaneiro, fixo público a
relación dos estadios que
acolleran as competicións de
fútbol masculino e feminino. Ao
final serán sete recintos
espallados en seis cidades. Na
imparable dentro de min. Tiña xogado unha selección,
promovida por Rafael Muga, non recoñecida pola
Federación”, afirmou o autor. A gravación do traballo
comezou no 2012 e rematou no 2014 e foi hai un mes que
recibiu o primeiro galardón. “Este premio é o
recoñecemento ao esforzo. O tesón destas pioneiras, hai 40
anos, é tamén o noso tesón neste documental que recolle a
historia do movemento deportivo feminino, trasladado neste
caso ao fútbol. É o espírito de superación da muller por
o deporte”, asegurou Troncoso.
Foto: Carlos Troncoso. © La Higuerita.
Pauline Bremer a Lyon
A mediacentro ofensiva,
Pauline Bremer, deixa o
Turbine Potsdam para fichar
polo O. Lyonnais. A
futbolista alemá marcha do
club no que se deu a
chegou
para iniciar a
súa aventura francesa con
tan só 19. Bremmer foi
habitual nas seleccións de
base do país centroeuropeo estreándose coa absoluta o día
do seu décimo oitavo aniversario cando substituíu a Célia
Okoyino nun partido clasificatorio para a Copa do Mundo
2015 xogado contra Eslovenia. Bremer participou en 46
partidos oficiais co primeiro equipo do Turbine Potsdam,
O novo contrato que a vincula ao
club galo ten unha duración de dous anos Foto: Pauline
Os xogos de Río xa teñen
O Comité Organizador dos
Xogos Olímpicos do 2016, a
celebrar na cidade brasileira do
Río de Xaneiro, fixo público a
relación dos estadios que
acolleran as competicións de
fútbol masculino e feminino. Ao
n sete recintos
espallados en seis cidades. Na

cidade sede, os campos que abrirán as portas a este deporte
serán o mítico Maracanã e o propio estadio Olímpico. En
San Paulo os partidos celebraranse no Corinthians Arena, a
capital de Minas Xerais, Belo Horizonte, terá como
expoñente o Mineirão. Tamén a capital federal, Brasilia,
será olímpica grazas ao seu Mané Garrincha. A bandeira dos
cinco aros será erguida tamén no nordeste do país, no
estadio Fonte Nova, de Salvador, e na cidade capital dunha
das grandes reservas ecolóxicas da bioesfera, o Amazônia de
Manaus.
Sofia Huerta, xogadora do
mes de maio na NWSL
A futbolista mexican
estadounidense, Sofia Huerta,
foi escollida mellor xogadora
do mes na National Women
Soccer League. As prestacións
de Huerta no
veñen recoñecidas nos seus
cinco goles. Nacida en Boise
(Idaho), defende as cores do
Chicago Red Stars desde este
ano. Formada
futbolisticamente nas Broncos,
da Universidade de Santa
Clara, nela dáse a curiosidade
de ter actuado para a selecció
mexicana e a de Estados Unidos na categoría sub’20 no ano
2012. Nese mesmo ano e no 2013 estreouse coa tri absoluta
pero logo de catro encontros nos que anotou dúas dianas, o
cuestionado seleccionador mexicano, Leo Cuéllar,
esqueceuse dela. Huerta recupera a súa autoconfianza da
man do técnico Rory Dames. Curiosamente, Huerta sucede á
Christen Press, tamén das Red Stars, no obtención do
premio mensual.
Foto: Sofia Huerta. © Chicago Red Stars.
Gran cartaz na Valais Cup
Bayern de Múnic, Paris
Saint-Germain, O.
Lyonnais e Zurich fan o
cartaz da Valais Cup
2016. O torneo, un dos
máis prestixios da
pretemporada europea,
celebrarase na cidade
suíza entre os días 14 de
16 de agosto. Alemás e
parisienses disputarán a
primeira semifinal e
lionesas e suízas a
segunda. O evento
celebrara a súa quinta
edición na categoría
feminina sendo os seus anteriores campións
(2011), Brasil (2012), Nova Zelandia (2013) e O. Lyonnais
(2014).
FF
9
cidade sede, os campos que abrirán as portas a este deporte
serán o mítico Maracanã e o propio estadio Olímpico. En
San Paulo os partidos celebraranse no Corinthians Arena, a
zonte, terá como
expoñente o Mineirão. Tamén a capital federal, Brasilia,
será olímpica grazas ao seu Mané Garrincha. A bandeira dos
cinco aros será erguida tamén no nordeste do país, no
estadio Fonte Nova, de Salvador, e na cidade capital dunha
s reservas ecolóxicas da bioesfera, o Amazônia de
Sofia Huerta, xogadora do
na NWSL
A futbolista mexicana-
estadounidense, Sofia Huerta,
foi escollida mellor xogadora
do mes na National Women
Soccer League. As prestacións
de Huerta no mes de maio
veñen recoñecidas nos seus
cinco goles. Nacida en Boise
(Idaho), defende as cores do
Chicago Red Stars desde este
ano. Formada
sticamente nas Broncos,
da Universidade de Santa
nela dáse a curiosidade
de ter actuado para a selección
mexicana e a de Estados Unidos na categoría sub’20 no ano
2012. Nese mesmo ano e no 2013 estreouse coa tri absoluta
pero logo de catro encontros nos que anotou dúas dianas, o
cuestionado seleccionador mexicano, Leo Cuéllar,
ra a súa autoconfianza da
man do técnico Rory Dames. Curiosamente, Huerta sucede á
Christen Press, tamén das Red Stars, no obtención do
Gran cartaz na Valais Cup
feminina sendo os seus anteriores campións Dinamarca
(2011), Brasil (2012), Nova Zelandia (2013) e O. Lyonnais
Fase previa da
Copa de Europa
Sorteada a fase previa da UEFA
Women’s Champions League que
reparte a 32 equipos en oito grupos. O
resultado é o seguinte:
Grupo 1 (Bosnia): Konak (TUR), Sarajevo (BIH), Minsk
(BLR) e Vllaznia (ALB).
Grupo 2 (Irlanda do Norte):
Dragon (MKD).
Grupo 3 (Chipre): Apollon (CYP), Stja
Klaksvíkar (FRO) e Hibernians (MLT).
Grupo 4 (Holanda): Twente (NDL), ASA Tel Aviv (ISR),
Ferencvárosi (HUN) e Jonglenster (LUX).
Grupo 5 (Eslovenia): Cluj-Napoca (ROU), Pomurje (SVN),
Parnu (EST) e Ekonimist (MKD).
Grupo 6 (Croacia): Spartak (
Benfica (POR) e Noroc (MDA).
Grupo 7 (Polonia): Gintra (LTU), Medyk Konin (POL),
Wexford (IRL) e Cardiff Met (WAL).
Grupo 8 (Finlandia): Vantaa (FIN), Kharkiv (UKR), Nové
Zamky (SVK) e Rigas (LVA).
Os seis partidos de cada grupo será
16 de agosto
Corredera, ao Arsenal
Marta Corredera, unha das futbolistas
españolas que mellor imaxe deu una
pasada Copa do Mundo, ficha polo
Arsenal inglés, dirixido polo español
Pedro Martínez. A interior, nacida en
Terrasa, deix
no que estivera nas cinco temporadas
anteriores a onde chegou procedente do
Espanyol. A futbolista suma 28 partidos
como internacional española e un
representado á absoluta de Cataluña.
Foto: Marta Corredera. © Revista do Fút
Panamericanos 2015
Canadá non descansa nun ano de moita
actividade deportiva no país
norteamericano
acolle os Xogos Panamericanos que xa
sorteou os dous grupos de catro seleccións no apartado de
fútbol feminino. O A está formado polas seleccións de
México, Trindade e Tobago, Arxentina e Colombia, mentres
que no B loitarán Canadá, Brasil, Costa Rica e Ecuador. Os
dous primeiros de cada un dos cadros clasifican para
semifinais. Todos os partidos da competición vanse dispu
no CIBC Hamilton Pan Am Soccer Stadium. As datas de
celebración van do 11 ao 25 de xullo. As anfitrioas, Canadá,
defenden o título logrado na edición anterior celebrada en
Guadalaxara (México) no 2011. Daquela derrotaran a Brasil,
medalla de prata, nos penaltis logo de rematar o partido con
empate (1-1 / 4-3). O bronce fora para México que vencera a
Colombia grazas a un gol de Ruiz marcado na prórroga.
Fase previa da
Copa de Europa
Sorteada a fase previa da UEFA
s League que
reparte a 32 equipos en oito grupos. O
Grupo 1 (Bosnia): Konak (TUR), Sarajevo (BIH), Minsk
Grupo 2 (Irlanda do Norte): PAOK (GRE), BSA (BLG) e
Grupo 3 (Chipre): Apollon (CYP), Stjarnan (ISL),
Klaksvíkar (FRO) e Hibernians (MLT).
Grupo 4 (Holanda): Twente (NDL), ASA Tel Aviv (ISR),
Ferencvárosi (HUN) e Jonglenster (LUX).
Napoca (ROU), Pomurje (SVN),
Parnu (EST) e Ekonimist (MKD).
Grupo 6 (Croacia): Spartak (SRB), Osijek (CRO), F.
Benfica (POR) e Noroc (MDA).
Grupo 7 (Polonia): Gintra (LTU), Medyk Konin (POL),
Wexford (IRL) e Cardiff Met (WAL).
Grupo 8 (Finlandia): Vantaa (FIN), Kharkiv (UKR), Nové
Zamky (SVK) e Rigas (LVA).
Os seis partidos de cada grupo serán xogados entre o 11 e o
Corredera, ao Arsenal
Marta Corredera, unha das futbolistas
españolas que mellor imaxe deu una
pasada Copa do Mundo, ficha polo
Arsenal inglés, dirixido polo español
Pedro Martínez. A interior, nacida en
Terrasa, deixa o F.C. Barcelona, equipo
no que estivera nas cinco temporadas
anteriores a onde chegou procedente do
Espanyol. A futbolista suma 28 partidos
como internacional española e un
representado á absoluta de Cataluña.
Revista do Fútbol Feminino Galego.
Panamericanos 2015
Canadá non descansa nun ano de moita
actividade deportiva no país
norteamericano. Despois do Mundial
acolle os Xogos Panamericanos que xa
sorteou os dous grupos de catro seleccións no apartado de
tá formado polas seleccións de
México, Trindade e Tobago, Arxentina e Colombia, mentres
que no B loitarán Canadá, Brasil, Costa Rica e Ecuador. Os
dous primeiros de cada un dos cadros clasifican para
semifinais. Todos os partidos da competición vanse disputar
no CIBC Hamilton Pan Am Soccer Stadium. As datas de
celebración van do 11 ao 25 de xullo. As anfitrioas, Canadá,
defenden o título logrado na edición anterior celebrada en
Guadalaxara (México) no 2011. Daquela derrotaran a Brasil,
penaltis logo de rematar o partido con
3). O bronce fora para México que vencera a
Colombia grazas a un gol de Ruiz marcado na prórroga.

FF
10
Máis perto
Covi regresa tras case un ano
A capitá do Friol,
Covadonga Regueiro,
Covi, volveu a vestirse
de corto nun partido
oficial logo dunha
prolongada lesión
sufrida no pasado verán
e que lle impediu xogar
até o pasado mes de
xuño. A mediacentro
combinou a súa recupe-
ración compartindo a
responsabilidade técnica
con Geluco Villar. O
partido do regreso foi na
Coruña, no campo 2 da
Torre, no partido da derradeira xornada da primeira fase da
Copa FGF. Eva foi quen lle pasou a testemuña nun partido
no que as luguesas derrotaron ao Orzán por 1-4.
Foto: Covi. © Revista do Fútbol Feminino Galego.
O At. Arousana gaña a Copa
Deputación
O At. Arousana proclamouse campión da
Copa Deputación de Pontevedra ao
derrotar ao Sárdoma por 2-1. O partido,
que se celebrou no campo da Senra, en
Ribadumia, chegou ao descanso coa
vantaxe do cadro de Vilagarcía de 2-0,
goles materializados por Míriam e María Arufe nos minutos
40 e 44. Ao pouco de comezar o segundo tempo, no minuto
53, Natalia reduciu as diferenzas. A arousanista Bárbara,
con 10 tantos, foi a mellor goleadora desta edición. Con
anterioridade, nas semifinais, as atléticas derrotaron ao
Bértola por 3-2, mentres que o Sárdoma se meteu na final
pola incomparecencia de El Olivo, mergullado na fase de
ascenso a Primeira División e incapaz de asumir tantos
compromisos de partidos nun final de temporada
sobrecargado no que tivo que afrontar os momentos
decisivos de tres competicións, dúas oficiais como a citada
fase de ascenso e a Copa de Vigo, e outra amigable como a
Copa Deputaciòn.
O Barbadás, desaparece
Duro golpe para a estruturación do fútbol
feminino galego. Tras sete temporadas, tres
delas na Segunda División española, o
cadro da Valenzá pon o feche á súa historia
logo de non chegar a un acordo coa Xunta
Directiva e esta non ter a seguridade de
contar co suficiente número de futbolistas
para competir na Primeira División Galega. As azuladas
rematan a súa andaina logo dunha mala campaña que
rematou co último lugar e un descenso que fora consumado
varias xornadas antes do remate da competición. O cadro
ourensá nin foi inscrito para a Copa FGF e supón un
problema de harmonía dado que era o hexemónico nunha
provincia que só conta con outra entidade, o Rúa
Valdeorras.
Villestro, outro que abandona
Tres estupendas campañas ficarán nunha
simple lembranza logo que a Xunta
Directiva do Villestro anunciara a renuncia
do club a seguir militando na Segunda
División española. O clima na entidade
enrareceuse logo da marcha de Chivi ao
final de Liga, e malia que o cadro azul e
branco seguiu competindo na Copa FGF, chegando ás
semifinais, acabou tomando a decisión de deixar a
competición. No mes de xullo houbo tentativas para fichar
un novo técnico que non chegaron a concretarse. É posible
que a entidade faga renacer o equipo na Segunda División
Galega. Tamén é outro golpe importante para o fútbol
galego, pois a delegación de Santiago perde o principal
referente por segunda temporada consecutiva. Se na 2013/14
o desaparecido foi o Compostela, nesta é o Villestro.
Marcos Mato, novo técnico
do Victoria
Marcos Mato dirixirá ao Victoria na próxima
temporada logo que Óscar Barrientos
comunicara ao club herculino a súa vontade
de non continuar.
Mato, procedente do Olímpico de Rutis,
entrará pola porta grande no fútbol feminino
dirixindo a un dos principais conxuntos galegos. O novo
técnico ten un pasado futbolístico de longa traxectoria que
comezou nas bases do Deportivo, no Cerceda por dúas
veces, no mellor Racing de Ferrol desde 1968 e no
Compostela. Tamén xogou fóra de Galiza defendendo os
emblemas do Badajoz, o Don Benito, o Xerez, o Vecindario
e o Univ. Las Palmas.
Igualmente, e compaxinando a súa función de técnico do
primeiro equipo masculino coa coordinación do feminino,
regresa ao club David Iglesias, que levara a dirección
deportiva do primeiro equipo feminino durante dúas
temporadas (2012/14).
Irina, ao At. Madrid
Irina Martínez, mediocampista na
pasada temporada do Sárdoma,
asinou ficha polo At. Madrid. A
tudense, que xa fora ollada por algún
club de Primeira División española na
campaña da súa estrea na División de
Prata (2013/14) cumpre o seu soño de
estar nun grande do fútbol español. A
súa chegada ao club colchonero terá

FF
11
un previo paso polo equipo B, que tamén milita na Segunda
División, o que permitirá unha adaptación máis fácil da
xogadora á súa nova realidade.
Foto: Irina. © Revista do Fútbol Feminino Galego.
Sarita volve a Primeira co At.
Granadilla
Sara González, Sarita,
tudense igual que Irina,
emigrará na próxima
temporada para
reencontrarse coa
Primeira División. A
mediacentro, nas últimas
seis temporadas en El
Olivo, unirase ao plantel
do At. Granadilla
Tenerife Sur que acaba
de conseguir o ascenso á
máxima categoría. A
futbolista, de 26 anos,
ten unha importante
bagaxe no fútbol, entre o
que está unha anterior experiencia fóra, cando marchara a
Cataluña para xogar co L’Estartit parte da temporada
2007/08, ou formando parte da selección española sub’19 e
da galega absoluta.
Foto: Sarita. © Revista do Fútbol Feminino Galego.
Natalia, nova dianteira do
Santa Teresa
Natalia de Francisco,
viguesa, dianteira do
Sárdoma na pasada
campaña, segunda
mellor goleadora do
grupo II con 22 dianas,
foi a única futbolista do
conxunto das Relfas á
que Tony Pazó deu a
titularidade nos 26
partidos de Liga. A
atacante tampouco
vivirá a súa saída a
Badaxoz como unha
experiencia nova pois
acumula un paso por
L’Estartit na campaña
2009/10. Tampouco será a primeira galega que marche a un
cadro estremeño da Primeira División pois na 2012/13
xogaron no Llanos de Olivenza a guardarredes Carlota
Zabaleta e a central Marta de la Torre, naquela altura
procedentes de El Olivo.
Foto: Natalia. © Revista do Fútbol Feminino Galego.
Yolanda Parga, unha galega
na final do Mundial
A asistente converteuse na
primeira galega en alcanzar unha
final da Copa do Mundo.
Ademais, é a única en ter
participado en dúas Copas do
Mundo e quen máis partidos
acumula, cinco, por riba dos tres
que, como xogadora, suma Vero
logo da súa participación con
España no torneo de Canadá.
Yolanda Parga Rodríguez, filla
de árbitro, foi designada como
segunda asistente da ucraína
Kateryna Monzul e acompañou
coa bandeira á compatriota da colexiada, Natalia Rachynska.
A presenza da asistente galega marca un novo fito non xa no
fútbol galego, pois tamén no español porque ningún membro
do estamento arbitral viviu unha final mundial como ela.
Parga Rodríguez loce a escarapela FIFA desde 2002, ano no
que tamén a obtivera a asistente santiaguesa, xa retirada,
María José Tuñas Pena.
Foto: Yolanda Parga Rodríguez. © Revista do Fútbol Feminino
Galego.
Sheila, segunda profesional
futfemgz, marcha a Austria
É, polo seu significado, unha das grandes noticias do verán
futbolístico galego. Sheila Sánchez Pose asinou contrato
polo Vorderland, da Segunda División austríaca, e xa é a
segunda profesional galega no mundo do fútbol, seguindo o
camiño aberto por Vero Boquete.
A até o mes pasado lateral do Sárdoma comeza un novo
periplo que pode servir de referencia para outras galegas que
queiran abrirse camiño para vivir deste deporte, algo
complicado tal e como están as cousas no estado español.
Sheila incorporarase ao seu novo equipo a finais de mes. O
obxectivo do Vorderland é o ascenso á Primeira División. O
club, que ten a súa sede na vila de Sulz, foi fundado no 2012
ao ver a necesidade de independizarse do Renault, que como
en tantos casos, limitaba o crecemento do equipo feminino
antepoñendo os intereses do masculino. Na pasada campaña
foi terceiro no grupo Centro-Oeste.
Foto:
Sheila e o presidente do seu novo club. © FFC Vorderland.

FF
12
Tres ases de
Copas
O 28 de xuño foi a data marcada pola FGF
para poñer fin á temporada do fútbol feminino
2014/15. Para iso xuntou no campo do Doce, en
Escravitude, as tres finais copeiras organizadas
por ela. Tarde de calor abafante no primeiro
xogo e temperatura que foi ficando máis apta
para xogar ao fútbol a medida que foi
decorrendo o segundo dos partidos.
Espectáculo de público, especialmente no
segundo deles, debido á colorista e deportiva
afección do Tordoia. Moitos que se achegaron
por primeira vez ao fútbol feminino acabaron
sorprendidos positivamente polo nivel de xogo,
entendendo o de cada categoría, e o ambiente
creado.
Final – 2ª División Galega
Victoria C.F. B: 2 (3)
C. Pol. Alertanavia: 2 (4)
O cadro vigués acabou
vencendo por oficio un
partido no que en
moitos momentos ficou
dominado polo Victoria
B. As coruñesas
regalaron demasiado
nas dúas veces que
foron por diante e
facilitaron dous goles
innecesarios. O
primeiro pola fe de
Dama, a mellor das
visitantes, que correu en
desvantaxe por un balón
imposible que roubou
na frontal da área rival e culminou na rede tras un
dobre remate; e o segundo nunha xogada polémica no
último minuto do partido no que o colexiado decretou
penalti nunca caída de Andrea Álvarez na área. Antes,
Goretti ao fío do descanso dunha falta directa, e Tati, a
mellor do partido, nunha penetración interior con
finalización sobre a saída de Vanesa, adiantaran ás
branco e negras. Os penaltis, por segunda vez en tres
anos, volveron estar do lado do equipo tricor de Vigo.
Os técnicos:
Jonatan Álvarez (Alertanavia):
“Foi un partido intenso con
lotería final que, neste caso, nos
tocou. Tivemos diante un rival
moi forte ao que nos costou
adaptarnos. Calquera dos dous
DOMINGO 28/06/2015 (16,00) Campo: O DOCE (Escravitude) (800)
VICTORIA C.F. B : 2 - C. POL. ALERTANAVIA : 2 (1-0) [3-4]
VIC: Laura Boado; Laura Costa, Sabrina, Goretti; Elisa (Lau D), María, Sarai (Sara
D), Claudia (Iria 66’); Tati, Carmen, Andrea (Sofía D). Tre. Rolando Suena.
(Banco: Paula).
ALE: Vanesa; Lho, Andrea Álvarez, Katu, Noe (Goya 89’); Vera (Masana 85’),
Andreíta, Maca (Sele 63’), Patri (Ilda 70’); Andrea Fernández (Pampi 62’),
Dama. Tre. Jonatan Álvarez.
Goles: 1-0 Goretti 41’; 1-1 Dama 68’; 2-1 Tati 76’; 2-2 Andrea Álvarez 89’(p).
(Ptis): 0-0 Tati (rexeita Vanesa); 0-1 Sele; 1-1 Iria; 1-2 Andrea Álvarez; 1-2 Carmen
(rexeita Vanesa); 1-2 Dama (rexeita Laura Boado); 2-2 Goretti; 2-2 Lho (para Laura
Boado); 3-2 Sara; 3-3 Pampi; 3-3 María (rexeita Vanesa); 3-4 Andreíta.
Árbitro: Agustín Hernández Giadáns (Galego-Santiago).
Auxiliares: Rodríguez Vaamonde e Villamor Rial.
Disciplina: CA: Laura Costa 89’.

FF
13
puido ter gañado, tanto que a un minuto do final a
Copa era delas. Estou moi ledo por este título, estou
ledo co meu equipo e a fe que tivo ata o final e, sobre
todo, moi feliz por estar nun equipo coma este que,
nesta campaña, gañou a Liga e a Copa.”
Rolando Suena (Victoria B):
“Somos un equipo cun obxectivo,
o de crear xogadoras. Para nós, a
Copa deste ano, incluida a final,
foi unha experiencia de
crecemento, o mesmo que a Liga e
a fase de ascenso. Creo que somos
o equipo da categoría co maior
número de partidos xogados na
temporada. Iso tamén puido influir
nunha campaña tan longa. No
aspecto anímico non hai outra que recuperarse.
Xogadoras desta idade teñen por diante un futuro coa
oportunidade de vivir máis finais e poder gañalas. Para
min todo isto é positivo e as rapazas teñen que
entendelo así, mesmo que fixeran un esforzo suficiente
como para gañar. Estivemos a un paso de facelo.
Algunhas destas futbolistas están ás portas de se
integraren no primeiro equipo, o cal é tamén moi
importante, que o traballo de abaixo remate no
primeiro equipo e converter en realidade a idea do
noso primeiro técnico, Óscar Barrientos, cando di que
hai que coruñesizar o equipo de Segunda División
española.”
A mellor:
Tati (Victoria B):
“O partido comezou igualado,
respectándonos moito os dous
equipos. Notábase que era
unha final. Pouco a pouco
fómonos facendo co mando
do partido creando a maior
parte das ocasións e
poñéndonos por diante. O
Alertanavia empatounos nun
contraataque cando estabamos
a piques de asegurar o partido. Volvemos a pornos por
diante no marcador e, cando pensabamos que estaba
todo decidido, veu a xogada desafortunada do penalti.
Ao conseguiren empatar de novo o partido, fomos á
quenda de penaltis onde a sorte non nos acompañou”.
As campioas:
As finais:
02/06/2013 – Santo Amaro (Aldán)
C. Pol. Alertanavia – Tomiño F.C.: 1-1 / 5-4
08/06/2014 – O Roxo (Cerceda)
Tordoia S.D. - Fed. Peñas Rec. El Olivo B: 2-3
28/06/2015 – O Doce (Escravitude)
Victoria C.F. B – C. Pol. Alertanavia: 2-2 / 3-4
Final – 1ª División Galega
Tordoia S.D.: 0
At. Arousana: 3
O equipo de Vilagarcía foi o xusto vencedor porque
manexou o ritmo, golpeou axiña para establecer unha
vantaxe que lle deu seguridade e porque, no segundo
tempo, soubo dar a pausa necesaria ao xogo sen dar
case opcións de meterse na final ao Tordoia. A
superioridade atlética no campionato acabou
trasladándose á Copa para que asinaran o dobrete. Os
dous contendentes teñen unhas traxectorias moi
diverxentes nas súas últimas finais e así, mentres as
arousanistas gañaron a final de Segunda División
estatal da pasada temporada e agora repiten coa da
Primeira Galega, as tordoienses perderon a de Segunda
Galega 2013/14 e volven a perder a da Primeira
Galega 2014/15.

FF
14
Os técnicos:
Víctor Brea (técnico do Tordoia):
“Creo que o At. Arousana
logrou un triunfo merecido.
Foron o mellor equipo na
Liga e repetírono na Copa.
Penso que polo nivel que
teñen, son dunha categoría
superior que, circunstancial-
mente, perderon o ano
pasado. Nós tentámolo coas
nosas bazas. Tivemos
algunha ocasión, sobre todo
no primeiro tempo, pero non
as materializamos. Ademais, atopámonos cun gol en
contra nada máis comezar. Fixemos unha excelente
temporada que rematamos cunha final de Copa fronte a
un gran equipo.”
Nando González (técnico do At. Arousana):
“Estou moi contento polo
esforzo e a calidade deste
equipo. Demostraron ter un
nivel competitivo moi alto
e unha gran capacidade
física logo de ter xogado
dous partidos que precisan
dunha gran intensidade en
dous días. Onte gañamos a
Copa Deputación ao
Sárdoma e hoxe a da
Federación ao segundo da
nosa Liga, o Tordoia. Unha consecuencia dos dous
partidos sen recuperación foi que no primeiro tempo
estivéramos mellor que no segundo. Nesa primeira
parte foi cando marcamos as diferenzas que
mantivemos, creo que sen excesivos atrancos, na
segunda. Marcar axiña tamén foi importante. Iso
sempre axuda a coller confianza.”
DOMINGO 28/06/2015 (18,30) Campo: O DOCE (Escravitude) (1.200)
TORDOIA S.D. : 0 - AT. AROUSANA : 3 (0-2)
TOR : Lucía; Verónica (Míriam Fraga D), María, Irene (Mata 85’), Leti Castro; Marta (Tania
D), Leti Santos, Cintia, Selenia (Cris 87’), Ana; Rebeca (Laura García 86’). Tre.
Víctor
Brea.
ARO : Rocío; Raquel, Paula, María Arufe (Laura Marín 89’), Míriam; Jessica (Lu Pujol 42’),
Alba (Rosi D), Cárol, Sara, Lau (Zaira D); Bárbara. Tre. Nando González. (Banco:
Beli (g)).
Goles: 0-1 Bárbara 4’; 0-2 Sara 37’; 0-3 Rosi 84’.
Árbitro: Alberto Rey Molano (Galego-Santiago).
Auxiliares: Fontes Mosqueira e Castro Castro.
Disciplina: CA: Rosi 75’; María Arufe 77’.

FF
15
A mellor:
Bárbara (At. Arousana):
“Na primeira parte
estivemos moi ben pero
entre o calor e o cansazo
acumulado por ter xogado
onte a final da Copa
Deputación de Pontevedra,
non conseguimos manter ese
ritmo inicial. Foi un esforzo
que pagou a pena: dous
títulos en dous días unido ao
de Liga que nos permite
regresar á Segunda División
española. Sobre se houbo
dúbidas sobre a miña
posición no primeiro gol,
podo dicir que tiña unha boa
perspectiva da xogada,
atopándome en liña coa defensa, e aproveitei o balón
para marcar. Sobre a miña asistencia no último gol só
podo dicir que ese tipo de accións forman parte do meu
traballo como dianteira.”
As campioas:
As finais:
02/06/2013 – Santo Amaro (Aldán)
U.D. Conc. Barbadás – S.D. Villestro: 1-3
08/06/2014 – O Roxo (Cerceda)
Orzán S.D. – S.D. Villestro: 0-1
Tordoia S.D. – At. Arousana: 0-3
Final – 2ª División española
Orzán S.D.: 1 (4)
C. Peluq. Mixta Friol: 1 (2)
O Orzán foi quen mellor se adaptou ás circunstancias
da final, foi quen tivo máis frescura aproveitando a
amplitude de plantel e a boa resposta que deron as súas
xogadoras do equipo B. Comezaron marcando cun gol
de rebote que non esperaban, pero o Friol equilibrou
axiña nunha acción de estratexia. Eva estivo moi
vixiada e Fany Varela e Lucía Pardo, malia que tiveron
algunha ocasión, acabaron enfrontándose a unha
defensa ben ordenada. No segundo tempo, co paso dos
minutos, o cadro ouro e negro foi tomando o peso do
partido e, sen a necesidade de disputar a posesión,
acabou controlando o tempo do xogo que lle permitiu
chegar á sorte dos penaltis con certa comodidade. O
conxunto herculino desquítase da derrota na final da
pasada temporada contra o Villestro, pero na categoría
inferior e o Friol vese impedido de liderar o palmarés
desta competición que agora reparte un título por cada
edición entre catro entidades, os dous finalistas, El
Olivo e At. Arousana.

FF
16
Os técnicos:
Diego Fernández (técnico do Orzán):
“A primeira parte foi do
Friol, creo que elas se
mostraron superiores nun
período no que case non nos
saíron as cousas. No
segundo tempo estivemos
máis acertadas, igualamos
aquel dominio do noso rival
establecéndose unha fase de
diferentes alternativas que
deron opcións de gol aos
dous equipos. Finalmente, o
partido chegou á lotería dos penaltis e, nesa sorte que
pode sorrirlle a calquera, desta vez foinos favorable.”
Geluco Villar (técnico do
Friol):
“Foi un partido igualado.
Creo que estivemos
mellor na primeira
metade, cando tivemos
máis oportunidades para
desnivelar, pero non o
fixemos. No segundo
tempo o Orzán estivo
mellor, eu estiven
condicionado para poder refrescar o centro do campo,
pois nesa zona foi onde nós comezamos a perder
opcións mentres o Orzán crecía pois, cara a parte final,
ademais de comezarmos a perder balóns, elas gañaban
practicamente todos as pelotas divididas. O Orzán foi
un gran rival e, na lotería dos penaltis, levouse a Copa.
A mellor:
Fany Varela (Friol):
“Foi un partido igualado no que
fomos de máis a menos. No
primeiro tempo, aínda que
comezamos perdendo, creo que
nos refixemos axiña co gol de
Lucía Pardo e logo contamos con
oportunidades para poñernos por
diante. Tiramos moitas veces á
portería do Orzán pero non
sacamos vantaxe diso. No segundo
tempo, o Orzán igualou o partido.
Non teño nada que obxectar á súa
vitoria. Os penaltis teñen isto e
unhas veces dante e outras quítante.”
As campioas:
As finais:
17/06/2012 – Municipal (Melide)
C. Peluquería Mixta Friol – S.D. Compostela: 3-2
09/06/2013 – Santo Isabel (Santiago de Compostela)
Fed. Peñas Rec. El Olivo – C. Peluq. Mixta Friol: 1-0
15/06/2014 – A Barrosa (Villestro)
At. Arousana – Victoria C.F.: 5-3
Orzán S.D. – C. Peluquería Mixta Friol: 1-1 / 4-2
DOMINGO 28/06/2015 (20,45)
Campo: O DOCE (Escravitude) (600)
ORZÁN S.D. : 1 - C. PELUQUERÍA MIXTA
FRIOL : 1 (1-1) [4-2]
ORZ : Isa (María Ameneiros D); Uru (Cárol D),
Míriam, Peque, Sara Pita; María Abreu,
Rocío (Merino D), Gere (Vero 89’),
Paula, Silvia (Laura de la Torre 69’);
Estefanía. Tre. Diego Fernández.
FRI : Jéssica; Tere, Yanire, Raquel, Ana; Lara,
Ceci, Fany Varela, Covi (Rosado 68’),
Lucía Pardo; Eva. Tre. Geluco Villar.
(Banco: Tatiana (g); Antía).
Goles: 1-0 Estefanía 8’; 1-1 Lucía Pardo 11’.
(Ptis): 1-0 Sara Pita; 1-1 Fany Varela; 2-1
Estefanía; 2-2 Ana; 3-2 Merino; 3-2 Yanire
(poste); 3-2 Cárol (rexeita Jéssica); 3-2 Raquel
(rexeita María Ameneiros); 4-2 Míriam.
Árbitro: Pablo Botana Rey (Galego-Santiago).
Auxiliares: Calvelo Iglesias e Anxo Botana Rey.
Observacións: O colexiado errou na acta ao dar
o 1-0 a Sara Pita.

FF
17
Fotos: © Revista do Fútbol Feminino Galego
Andreíta, a Brandi
Chastain galega
Había un calor abafante, a tensión estaba no límite. O
Alertanavia igualara o partido contra o Victoria B na
última xogada do partido, e de penalti. Un penalti que
levou á necesaria quenda para resolver quen se
proclamaban campioas de Copa da Segunda Galega, se
viguesas ou herculinas.
A quenda non diminuíu a emoción. Como acontece
tantas veces, a mellor do partido, a victorianista Tati,
errou o primeiro tiro. A vantaxe coa que comezaba o
Alertanavia, mesmo ampliada cunha nova parada de
Vanesa, rematou compensada con dúas intervencións de
Laura Boado. Tras dez penaltis, empate: 3-3.
Chegou a morte súbita. Vanesa, inmensa fronte aos once
metros, volveu salvar o disparo de María Blanco. Era o
momento da capitá do Alertanavia. A tri, sabendo que o
seu tiro podería dar a segunda copa ás do Pahíño,
colocou a pelota sobre o sintético, botouse uns pasos
sobre a frontal da área e tras esperar unha eternidade, cos
pés na media lúa, o asubío do árbitro, foi con decisión a
patear o coiro. Escolleu a dereita de Laura Boado, que
adiviñou por onde ía a traxectoria. A guardarredes do
Victoria B estivo a piques de parar pero o disparo, forte
e raso, acabou na rede.
Andreíta non o pensou dúas veces, sacou a camisola e,
mentres a axitaba ao ar, fuxiu da área correndo, posuída
por un berro de felicidade, coa ollada brillante, cara ás súas
compañeiras. Ela, pois a orde de lanzamentos así o
determinara, acababa de poñerlle un nome propio á final, "a
final do penalti de Andreíta". Nunca o seu diminutivo
conseguira facerse tan grande no fútbol.
Isto foi un 28 de xuño de 2015. Antes, 16 anos menos doce
días, nun contexto diferente pero con paralelismos, salvando
as distancias, no Rose Bowl de Pasadena, no derradeiro
penalti dunha quenda polo título mundial do fútbol
feminino, a estadounidense Brandi Chastain viuse na mesma
situación fronte á chinesa Gao Hong. A de San Xosé
colocou coidadosamente o coiro no punto de penalti, virou
as costas á meta para irse perto da frontal. Deu uns pasiños e
tocouse varias veces o cabelo, antes de correr para bater un
pelotazo colocado, alto, á esquerda da meta. Chastain sacou
a camisola, axitouna e, a diferenza de Andreíta, axeonllouse
perto do punto da súa gloria particular, esperando que as
compañeiras se lle botaran por riba.
Brandi Denise Chastain era defensa, marcou un penalti que
deu unha copa do mundo a Estados Unidos, sacou a
camisola para celebralo e acabou asinando un contrato
publicitario por Nike.
Andrea Vega Rodríguez Costas "Andreíta" é defensa,
marcou un penalti que deu unha copa galega ao Alertanavia,
sacou a camisola para celebralo e non acabou asinando
contratos publicitarios.
Iso si, a nivel persoal, estamos convencidos que as dúas
viviron un momento especial que só llo puido proporcionar
o fútbol feminino.

FF
18
El Olivo perde a
cuarta fase
Ascender nunca é doado, hai veces que non o
consegue nin o mellor equipo, nin o que chega ao
momento decisivo cos mellores números.
Como é habitual, El Olivo estaba colocado entre os
favoritos para disputar a fase de ascenso pero, a
diferenza das dúas últimas campañas, non era o
gran favorito. As verdes viñan de reforzar a súa
liña máis fráxil na temporada anterior cunha das
mellores xogadoras, das máis polivalentes e que con
maior intelixencia interpreta o fútbol no noso país,
Andrea Mirón, pero a saída de dúas dianteiras,
Anair e Natalia, esta reforzando a un dos posibles
rivais polo título, o Sárdoma, doutra xogadora
defensiva polivalente como Karen, a de dúas
futbolistas de banda habituais nos esquemas de
Charli García, Alba e Clo, e a posible perda de
rotacións coa saída de Catu e Álex ao Erizana,
deixaban entrever que ser primeiras era un a priori
que podía ter moitos “pero”.
Tampouco a primeira metade da Liga deu para botar as
campás ao ar. Polo contrario, o equipo sementou
dúbidas na primeira metade de campionato máis
igualada dos últimos tempos. Charli García non se
sentía cómodo traballando, falou no vestiario, falou
con Padín, e malia que desde o club tentaron
convencer ao técnico para que non marchara, o 17 de
novembro tomou unha decisión de non retorno e
deixou El Olivo sen que os dirixentes conseguiran
convencelo do contrario.
Ao banco chegou David Ferreiro, técnico novo que,
sen tempo para adaptarse, entendeu á primeira a
situación do club. Na segunda volta, entre os acertos
das viguesas e os desacertos do rival directo de cada
semana, acabaron a Liga como primeiras e con certa
comodidade.
O final do campionato serviulles para facer unha mini
pretemporada enfocada á fase de ascenso.
O sorteo quixo que, por terceira vez, aparecera un rival
canario. Se na 2010/11 fora o Tacuense, que veu a
Vigo sen que as olívicas devolveran visita, o ano
pasado foi o At. Granadilla Tenerife Sur quen, a dobre
partido, deixara fóra das opcións ao conxunto da Rúa
Otero Pedrayo. Agora sería o Femarguín, campión
canario, quen mediría as forzas coas galegas.
Canarias sempre é unha praza dura onde gañar. Son
habituais os ambientes cargados neste tipo de partidos,
ao que se suman unha viaxe longa e as temperaturas na
hora do xogo.
El Olivo, a diferenza do ano anterior, contou coa
posibilidade de resolver a eliminatoria diante dos seus,
en Navia, algo que acabou sendo determinante para ter
un extra de folgos cando tiña a auga polo pescozo.
O equipo xogou ben en Canarias pero non aguantou a
presión intermitente a que foi sometido polo
Femarguín, que participaba por segunda vez da opción
a subir a Primeira División. El Olivo controlou gran
parte do acto inicial pero un erro nun momento dos que
os técnicos consideran máis importantes, no que o
cerebro non osixena ben por causa da fatiga, permitiu a
Astrid poñer por diante ás insulares no minuto 44. Na
saída do segundo tempo o Femarguín controlou. O seu
dominio permitiulle varias chegadas que inquietaron a
Sheila. Cando ese pico de intensidade foi minguando e
El Olivo quitou unha marcha ao partido, o Femarguín
volveu atopar outra porta aberta pola que Cora entrou
para subir ao marcador un perigoso 2-0. Cun cuarto de
hora por diante as galegas sobrepuxéronse á situación
e, faltando seis minutos, Natalia recuperou a esperanza
cun gol que acabaría sendo decisivo.
No partido de volta só un gol separaba ás galegas de
prolongar o soño ou despedir a Liga. As canarias
formularon un partido simple baseado na orde
posicional e a concentración defensiva e, para o outro
lado da divisoria, o balón longo ao que correran as tres
de diante, o tridente ofensivo insular que permitía ao
Femarguín subir a nota de calidade. O primeiro tempo
levou a iniciativa local pero faltou profundidade.
Sarita, a personificación da razón e da pulsión do
equipo, deu brillo a unha finalización que rematou co
PRIMEIRA ELIMINATORIA – IDA
17/05/2015. Arguineguín (Arguineguín) (500)
C.D. FEMARGUÍN - FED. PEÑAS REC. EL OLIVO : 2-1 (1-0)
Goles: 1-0 Astrid 44‘; 2-0 Cora 75‘; 2-1 Natalia 84’.
Árbitro: Sagredo González (Canario).
PRIMEIRA ELIMINATORIA – VOLTA
24/05/2015. Manuel Fernández “Pahíño” (Vigo) (1.000)
FED. PEÑAS REC. EL OLIVO - C.D. FEMARGUÍN : 1-0 (0-0)
Goles: 1-0 Sarita 46’.
Árbitro: Caamaño Blanco (Galego-Vigo).
*Obs.: VD: Casandra (F) 82’.

FF
19
coiro dentro do marco insular. Até o final, a ansiedade
das do Pahíño foi crecendo na medida que a vida se
esgotaba para as visitantes. As olivas comezaron a
cometer erros, queimáballes o coiro nos pés e as liñas
mostraron gretas demasiado amplas para as habilidades
das atacantes arguineguenses. Tres tiros aos paus, un
gol anulado nun probable erro do colexiado, a tensión
propia dos partidos que se viven a 180 pulsacións e,
finalmente, clasificación das galegas para a
eliminatoria definitiva.
O novo rival era un histórico do fútbol vasco e
español, o Oiartzun. Un equipo que labrara o seu
prestixio nos anos oitenta e noventa do pasado século,
con dous Campionatos de España (1987 e 1988), unha
Liga (1990/91), sete temporadas na máxima categoría,
na que non militaba desde a reestruturación da 2000/01
e seis presenzas en fases de ascenso ao primeiro
chanzo. As guipuscoanas viñan de eliminar ao Madrid
virando unha eliminatoria que se lles complicara na
ida, cando perderan por 4-2 en feudo branco.
O vello Ugaldetxo, desde o 2009 renomeado Karla
Lekuona en homenaxe á muller que dedicara os trinta
últimos anos da súa vida ao Oiartzun, acolleu o
primeiro enfrontamento coa Primeira División no
horizonte. O conxunto vasco foi mellor, conseguiu
influír na deriva do xogo ao impor un fútbol máis
intenso, físico, cun dominio do xogo aéreo no centro
do campo e das xogadas de estratexia nas áreas,
acompañado da calidade dunhas xogadoras que tamén
combinaban con precisión se o xogo se estancaba a
partir dos seus tres cuartos. O primeiro cuarto de
partido foi de dominio absoluto do Oiartzun. Nesa fase
estivo a piques de triturar a eliminatoria con dous
tantos. El Olivo parecía un convidado.
Afortunadamente conseguiron equilibrar o partido,
regularizar a continuidade da posesión, mesmo
carecendo de profundidade, e alcanzar un final de
partido inesperado cun gol de Ceci que deixaba todo
aberto para a volta no Pahíño.
No partido de Vigo as olivas saíron a por todas. Foron
quen de xerar até tres ocasións de gol no primeiro
cuarto de hora pero, a partir de aí, o Oiartzun volveu a
establecer as pautas sobre as que querían se
desenvolvera o xogo, que eran as mesmas que as de
había sete días no Karla Lekuona. Equilibraron o valor
dobre dos goles como visitante cando a central Pipe, ao
fío do descanso, acertou a culminar unha estratexia
embarullada.
Por debaixo no marcador, as facianas das galegas na
saída ao campo para afrontar o segundo tempo non
debuxaban os trazos típicos confiados na virada. Só
cando recibiron o 0-2, noutra xogada en área rematada
pola outra central visitante, Esti Aizpurua, as galegas
aumentaron as revolucións que serviron para axustar o
resultado cun golazo de Sarita. As de Jon Alkorta
regresaban a Primeira.
A ficha
SEGUNDA ELIMINATORIA – VOLTA
DOMINGO 14/06/2015 (12,00)
Campo: MANUEL FERNÁNDEZ “PAHÍÑO” (1.000)
FED. PEÑAS REC. EL OLIVO - OIARTZUN KIR. ELK.
1-2 (0-1)
OLI: Sheila; Drus (Ceci 57’), Andrea Mirón, Vicky (Raquel
87’), Carla Otero (Laura 87’); Carla González, Sarita,
Pauleta, Xeila (Katy 56’), Natalia; Carolina.
Tre. David Ferreiro. (Banco: Sara (g)).
OIA:Anitze; Napo (Araitz 72’), Esti Aizpurua, Pipe, Amaia;
Itxaso (Jone 78’), Anne Mugarza, Lolo, Titay, Eve
(Ane Etxezarreta 70’); Esti Bajo (Male 85’).
Tre. Jon Alkorta. (Banco: Uxue (g)).
Goles: 0-1 Pipe 42’; 0-2 Esti Aizpurua 62’; 1-2 Sarita 81’.
Árbitro: Pablo Álvarez Calderón (Galego-Vigo).
Auxiliares: Lorenzo Álvarez e Casal Fernández.
Disciplina: CA: Drus 26’; Eve 55’; Esti Aizpurua 66’; Ane
Etxezarreta 84’; Sarita 88’; Amaia 89’;
Pipe 89’; Araitz 89’.
SEGUNDA ELIMINATORIA – IDA
07/06/2015. Karla Lekuona (Oiarzun) (500)
OIARTZUN KIR. ELK. - FED. PEÑAS REC. EL OLIVO : 2-1 (2-0)
Goles: 1-0 Esti Bajo 18’; 2-0 Esti Aizpurua 23’; 2-1 Ceci 81’.
Árbitro: Mosqueira Antón (Vasco).

FF
20
A análise de David Ferreiro (técnico de El Olivo):
“Se dividimos a estrutura táctica do fútbol en cinco
partes, ataque, defensa, transicións defensivas,
transicións ofensivas e balón parado, creo que El Olivo
non estará na temporada 2015/16 na Primeira División
por non ter dominado a última delas. De facelo, sobre
todo na Segunda Eliminatoria, teriamos moitas máis
posibilidades de gañar.”
Femarguín
“Na eliminatoria contra o Femarguín fomos superiores.
Elas eran un bo equipo que non asumía riscos. O seu
xogo era de defensa por acumulación e contras.
Defendían sete coa porteira e atacaban tres para as que
deseñaban un fútbol de contraataque. Sabiamos que
había que ter controladas ás de arriba. Alí puidemos
irnos ao descanso con vantaxe e, sen embargo, o
partido case se nos complica. Ao final, o gol de Natalia
axudounos moito.
Na casa levamos bastante ben o partido até o gol. A
partir diso custounos controlar o partido, pero penso
que fomos superiores no global da
eliminatoria”.
Oiartzun
“O Oiartzun é un gran equipo. Creo que non
precisa moito máis que dúas incorporacións
para non pasar atrancos na Primeira División.
Compiten, defenden, presionan arriba, saben
esperar, teñen boa contra, están ben de pernas e
tamén de cabeza. Con ese tipo de traballo estou
convencido que fican entre o oitavo e o décimo
segundo posto.
A eliminatoria púxosenos complicada alí,
cando fixeron o 2-0 e nós non conseguiamos
saír de atrás. Quitáronnos o balón e aínda ben
que Ceci marcou un gol ao final.
No partido da casa, malia comezarmos ben nos
primeiros minutos, volveron a quitarnos o coiro.
Tivemos moitos problemas para recuperalo e o seu
primeiro gol, antes do descanso, condicionounos
moito. A maior diferenza entre os dous equipos estivo
no dominio do balón parado nas áreas. Elas foron
superiores. Estou convencido que se tivésemos
controlado iso sería El Olivo quen estaría agora na
Primeira División”.
2015/16
“Agora xa hai que pensar na nova temporada. Está
habendo moitos movementos. Nós temos a misión de
estar arriba e será polo que loitaremos. Nestes dous
anos o equipo perdeu dúas futbolistas moi importantes
que están na máxima categoría. Temos que saber
atopar solucións, regresar ao final da próxima
temporada á fase de ascenso e superar as
complexidades que ten unha fase para que o equipo
regrese á Primeira División.”

Primeiro intento (2007/08)
Logo de liderar o grupo
segundo pola escasa marxe
de dous puntos sobre o
Pontevedra e de catro sobre
o Casa Social, as rapazas
dirixidas por José Estévez
non tiveron opcións na fase de ascenso nun grupo no
que estaban o Pozuelo de Alarcón e o Barcelona.
Ascenso (2010/11)
Un gran equipo e un bo
calendario de ascenso levaron
por primeira e única vez a El
Olivo á Primeira División da
man de Edu González. O
equipo clasificara tras unha loita apertadísima contra o
Ponferrada. O empate a 66 puntos foi decidido polo
goal average particular que beneficiou ás galegas. Na
fase, o resultado da primeira xornada, unha vitoria do
Tacuense sobre o Girona, unido ao empate olívico
contra as canarias, abriu todas as hipóteses para o
ascenso galego en Xirona fronte a un equipo que non
se xogaba nada.
Como mellor segundo (2012/13)
A terceira fase, con Charli García
como técnico, xogouna El Olivo
por ser o mellor segundo dos sete
grupos. O primeiro do grupo fora o
Oviedo Moderno. O Girona non
deu opcións no novo sistema
establecido, que pasaba da liguilla
a unha volta ás dúas eliminatorias
con partidos de ida e volta. De
sentido común.
Segunda consecutiva (2013/14)
Charli García convertíase no primeiro
técnico galego en xogar dúas fases. O
equipo tivera unha Liga cómoda,
sacándolle 19 puntos ao seu
perseguidor, Mareo (66-47).Na fase,
contra un At. Granadilla reforzado con
tres xogadoras de Primeira División
procedentes do San Gabriel, perdeu os
dous xogos.
Equipos con máis fases de ascenso
(entre paréntese os ascensos logrados)
FF
21
non tiveron opcións na fase de ascenso nun grupo no
que estaban o Pozuelo de Alarcón e o Barcelona.
equipo clasificara tras unha loita apertadísima contra o
Ponferrada. O empate a 66 puntos foi decidido polo
goal average particular que beneficiou ás galegas. Na
ltado da primeira xornada, unha vitoria do
Tacuense sobre o Girona, unido ao empate olívico
contra as canarias, abriu todas as hipóteses para o
un equipo que non
Equipos con máis fases de ascenso xogadas
(entre paréntese os ascensos logrados)
1. Rayco, 6 (0)
Fund. Albacete, 6 (1)
Oiartzun, 6 (1)
4. El Olivo, 5 (1)
5. Barcelona, 4 (2)

FF
22
A ver se sabes …
1. Copa do Mundo
1.1. Quen lanzou o primeiro penalti nunha fase
final?
a) Akers; b) Hansson; c) Haugen; d) Sundhage; e)
Wiegmann.
1.2. E que aconteceu?
a) Marcou gol; b) Foi ao pau; c) Foi á trabe; d)
Rexeitou a porteira; e) Tirouno alto.
2. Eurocopa
2.1. A cantas seleccións
dirixiu Pia Sundhage nas fases
finais das Eurocopas?
a) Ningunha; b) Unha; c) Dúas;
d) Tres; e) Catro.
2.2. Que país acolleu a primeira fase final da
Eurocopa?
a) Alemaña Federal; b) Bélxica; c) Dinamarca; d)
Noruega; d) Unión Soviética.
3. Copa de Europa
3.1. Cal era, nese momento, o
nome do estadio no que foi
xogada a primeira final?
a) Volksbank; b) Commerzbank; c)
Wald; d) Frankfurter; e) Rhein.
3.2. Quen marcou o primeiro gol nunha final?
a) Hansen; b) Jones; c) Künzer; d) Prinz; e) Tina
Wunderlich.
4. Fútbol español
4.1. A que selección eliminou España para
clasificarse para a última Eurocopa?
a) Albania; b) Bulgaria; c) Escocia; d) Irlanda; e)
Irlanda do Norte.
4.2. En que lugar ficou España na última Copa
do Mundo?
a) 17º; b) 18º; c) 19º; d) 20º; e) 21º.
5. Fútbol galego
5.1. A viguesa Alba Hernández xogou esta
temporada no Estudiantes. De que cidade é este
equipo?
a) Lugo; b) Huelva; c) Madrid; d) Sevilla; e)
Zaragoza.
5.2. Cal foi o último equipo da galega Vane
Hermida na 2013/14?
a) Barcelona; b) L’Estartit; c) Salt; d) San
Gabriel; e) Valls.
6. Actualidade
6.1. Cal foi o último clasificado no Mundial de
Canadá?
a) Costa do Marfil; b) Ecuador; c) México; d)
Nixeria; e) Nova Zelandia.
6.2. Quen acaba de gañar a Eurocopa sub’17?
a) Alemaña; b) España; c) Francia; d) Inglaterra;
e) Noruega.
Solucións do número 21:
1.1. d; 1.2 a; 2.1. e; 2.2. c; 3.1. a; 3.2. d; 4.1. a; 4.2. c; 5.1
c; 5.2. b; 6.1. d; 6.2 a.

FF
23
Ser máis que un
adestrador
Mabel Ramos Aguirre
Mabel Ramos xogou nas
Celestes, no Friol, na
Milagrosa, no Victoria e
na selección mexicana.
Actualmente exerce como
psicóloga deportiva,
licenciatura obtida na
Universidade de
Anahauac.
“Os líderes fanse, non hai un que naza. Son feitos
polo esforzo, que é o prezo que todos debemos
pagar para conseguir calquera obxectivo que nos
propomos alcanzar”.
Vince Lombardi
A raíz do pasado mundial feminino, realizado en
Canadá, poden sacarse algunhas conclusións
reveladoras. Por exemplo, o avance lóxico de
potencias, e incluso o de países subdesenvolvidos, que
manifestaron ter un modelo persistente sobre unha
metodoloxía de desenrolo dentro do fútbol feminino
nos seus países.
Ao longo do meu último ano escribindo para esta
revista, ao mesmo tempo que collendo experiencia
como psicóloga e adestradora, puiden inferir con máis
claridade, que o fútbol feminino necesita un cambio.
Este cambio non sempre ten que ser o do adestrador.
Máis importante é o cambio de CULTURA
DEPORTIVA. Moitas veces serve de pouco que unha
deportista sexa asistida por un psicólogo deportivo, ou
que esta mesma xogadora teña ao mellor treinador do
mundo. Prefiro comentalo deste xeito para non
desprestixiar as nosas profesións e poñelo en
contraposición a que esa xogadora sexa a mellor do
mundo.
Sabemos que para alcanzar os nosos soños hai que
realizar mudanzas en varios aspectos da nosa vida cuxa
tendencia pode ser levarnos á comodidade e á
tranquilidade. Necesitamos esforzarnos máis que os
demais, deixar as nosas familias e poñer un extra que
poucas poñen.
Nas últimas semanas escoitamos unha chea de
informacións do que é o fútbol feminino. Que se
merece apoio ou non, que as mulleres somos capaces
de encher estadios, ou que por que as estruturas
femininas non son chamadas a ser parte de estruturas
do fútbol masculino. A realidade é que si houbo un
avance, pero non como o que se desexaría. Este tipo de
resultados deportivos e extradeportivos para as
selecciones pode determinarse á psicoloxía anterior, á
que nos precede e predominou no pasado nos países e
que se segue arrastrando até a actualidade. O
machismo que existe aínda para o deporte feminino,
non só no fútbol, tamén noutros deportes de elite
mundial, dáse tamén en aspectos como a falta de
estrutura e os seus procesos de desenvolvemento.
Tanto nos seleccionadores nacionais como, nalgúns
casos, nos dirixentes das Ligas nacionais de fútbol
feminino que están asociados ás súas respectivas
federacións, pode percibírselles un PODER que
ningunha xogadora ou ningún treinador pode ter.
Dáme por pensar: que pasaría se os seleccionadores
nacionais crearan unha filosofía e estilo de xogo de
acordo ao perfil psicolóxico e físico das súas
xogadoras? Que pasaría se este estilo de xogo, ou
deseño de metodoloxía de treinamiento fose
transmitida a todos os treinadores que existen dentro
do fútbol feminino dos seus países? Que pasaría se os
dirixentes das ligas e o seleccionador nacional
traballaran en conxunto con institucións para outorgar
credenciais e cursos de capacitación exclusivos do
fútbol feminino para os seus técnicos? Con estas
preguntas autorrespondo, e creo que cada persoa debe
actuar desde o seu propio campo de acción, ou dito de
mellor xeito: cada persoa, teña ou non teña un posto de
poder, é capaz de facer algo para que o fútbol feminino
creza. Lamentablemente, nalgúns países, o feito de que
non “te deixen” construír un mellor fútbol, vese
frustrado por estes “personaxes” que se lucran co
fútbol feminino.
Actualmente a FIFA ten unha lista importante de
instrutoras acreditadas co gallo de “evanxelizar” a
diferentes países e potenciar a súa metodoloxía de
traballo.
Dentro dalgunhas confederacións pode observarse un
desenvolvemento importante, sobre todo neste
Mundial, de países como Colombia e Costa Rica, onde
malia non teren chegado ás últimas instancias do
torneo, lograron deixar un sorprendente bo sabor de
boca a respecto do seu estilo de xogo e mentalidade.
Moitos técnicos e técnicas que levan dous ou tres anos

FF
24
nos seus postos lograron levar ás súas seleccións a
unha mellor clasificación que outros que cumpren máis
de 17 ou 27 anos no poder. Tal é o caso do
seleccionador español e do seleccionador mexicano.
Na actualidade temos xogadoras de fútbol que se están
preparando en diferentes profesións e tamén temos ex
futbolistas triunfadoras que buscan, coa súa
preparación e experiencia profesional, aportar
coñecementos en beneficio do crecemento do fútbol
feminino. Aquí o punto é que o cemiterio, como
vulgarmente se fala, está cheo de boas intencións e
poucas persoas, desde a súa humilde posición, fan
cousas para a mellora.
Claro está que é altamente recomendable crear plans
estratéxicos a corto, medio e longo prazo para facer
seguimentos de xogadoras e treinadoras. Como
mencionaba anteriormente, non hai que esperar que a
xente que ten o poder o faga porque nesa espera poden
pasar días, semanas, meses e incluso anos para o
establecemento e execución dun plan. Bato as palmas
ante as reclamacións presentadas polas seleccionadas
españolas e algunha que outra mexicana para mellorar
as súas estruturas de seleccións nacionais, pois elas son
quen viven as mellores e as peores cousas que ten o
vestir a camisola das súas respectivas seleccións.
Gustaríame convidar a treinadores, dirixentes e a
persoas que estean vinculadas ás universidades ou
institucións educativas, para fomentar, promover a
persoas correctas e formar a outras para que o fútbol
feminino poda ter mudanzas esenciais que lle reporten
beneficios mediante cursos de capacitación, e
diplomaturas exclusivas para o fútbol feminino.
Cómpre que sexan exclusivos porque, malia que é
fútbol, o xénero muda, a mentalidade é diferente, o
físico é diferente e as condicións para o
desenvolvemento deportivo son diferentes. Se somos
conscientes desas diferenzas, poderán detectarse as
áreas de oportunidade ou áreas de mellora, realizar un
diagnóstico e botar man das ferramentas económicas,
materiais ou humanas que se poidan ter para o
desenvolvemento deste bonito deporte.
Nalgúns países estanse facendo PLANS
ESTRATÉXICOS a medio prazo para capacitar a
treinadores, pois non é suficiente que se limiten a
incorporar coñecementos técnicos, tácticos ou físicos,
senón tamén teñen que ver a súa profesión como unha
profesión INTEGRAL que, malia que non permita
trocar e mellorar a todas as xogadoras, si pode
establecer unha filosofía e mellorar aspectos das
futbolistas. Os treinadores é posible que deban
fomentar a parte social, formando xogadoras de fútbol
que sexan próximas á xente da súa comunidade e que
sirvan de vínculo con persoas desfavorecidas, ou a
rapazas de escasos recursos que poden ter condicións
para mellorar as súas vidas mediante una beca
deportiva nunha universidade, ou simplemente axudar
a ser unha viva imaxe do que o fútbol feminino debe
ser.
Ese plan estratéxico está realizado por ex
seleccionadas nacionais que agora mesmo teñen as
correspondentes certificacións outorgadas por
federacións nacionais e pola FIFA. Os temas que se
desenvolven nestes cursos son: treinamento técnico
táctico para xogadoras, treinamento para porteiras,
psicoloxía deportiva e responsabilidade social
deportiva, nutrición, prevención de lesións e casos de
éxito dentro do fútbol feminino para motivar aos
técnicos a levaren aos seus equipos a un gran nivel
deportivo e humano.
Lembren que hai moitos plans estratéxicos realizados
por persoas brillantes que poñen horas de estudo e
dedicación á súa realización, pero tamén cómpre
recordar que se estes programas non son guiados por
líderes non funcionaran porque non van ser seguidos
pola xente.
Agora mesmo non só hai que dicir “temos que facer
isto e o outro”, cómpre “o cómo e o para qué das
cousas”. A calidade dun treinador só se mide a través
do tempo. Debo traer aquí aquilo que me dicía un
querido treinador: “O que importa máis dos grupos son
as persoas e o máis importante que unha persoa pode
ter é a súa PALABRA E O SEU XEITO DE
COMPORTARSE COS DEMAIS”.

FF
25
Carta
aberta de
Marcos Canle
Marcos Canle é deses técnicos que neste momento
son fundamentais para o progreso do fútbol
feminino. Os seus coñecementos, a aplicación dos
mesmos, o didactismo, a súa capacidade de
adaptación a un espazo como o do fútbol feminino
afeccionado, cheo de peculiaridades, fan del unha
persoa especial e a súa estancia durante dous anos
no Bértola deixou un pouso que debe ser
aproveitado. A súa saída do cadro de Vilaboa ten
unhas connotacións emocionais que quixo rexistrar
mediante unha carta ao club que quixo estender aos
medios de comunicación.
Carta aberta ao Bértola
Hoxe é un día triste para min porque despedirse nunca
é fácil. Non só é triste pola despedida en si, senón polo
lugar do que marcho.
Hai case dous anos recibín unha chamada un día dun
equipo que quería que fose o seu adestrador: o Bértola.
Debo recoñecer que non tiña idea de onde era iso pero
desde ese mesmo momento a miña intuición díxome
que, cando menos, tiña que escoitar a súa proposta.
Maior foi a miña sorpresa cando me dixeron que se
trataba dun equipo feminino e dixen para min: Onde
vou adestrar eu a un equipo feminino? Non me
preguntedes por que pero, cando me decatei, estaba
dirixindo a miña primeira sesión. A vida son retos
permanentes e este foi un deles para min como
adestrador. Introducinme nunha faceta descoñecida
pero pensei “ao final isto é fútbol con independencia
do xénero dos participantes, por tanto fai o que levas
facendo tantos anos”. Con esa idea configuramos un
plantel e marcamos uns obxectivos e comezaron a
chegar os resultados.
Co paso dos días decateime que se só pensaba en
obxectivos clasificatorios o proxecto non crecería e a
miña labor como adestrador sería insuficiente. Polo
tanto, decidín facer a formulación á inversa e optamos
por facer crecer o equipo desde o entendemento do
xogo, sacrificando ás veces o resultado e o resultado
chegou por si só.
Foron dúas temporadas extraordinarias nas que só teño
palabras de agradecemento para todos os que
formastes este proxecto:
* Ás miñas xogadoras, loitadoras incansables, capaces
de aguantar calquera contratempo, disciplinadas,
traballadoras e sobre todo “invencibles”. Non é
invencible quen nunca foi derrotado senón quen xa ten
o pensamento de como levantarse mentres está caendo.
Extraordinarias.
* Á directiva, persoas anónimas e contadas cos dedos
da man que sacrificaron parte da súa vida persoal por
darnos todo o necesario para facernos sentir o club
máis importante do mundo. Excelentes xestores.
* Á afección, eses que sempre nos fixeron sentir que
xogabamos na casa e que se encargaron de dar a
coñecer un equipo tan humilde como o noso. Fostes o
combustible desta maquinaria. Incansables.
* E por suposto a todos os que formastes parte do
corpo técnico estes dous anos, traballadores
exemplares, rigorosos e de alto nivel. Son dos que
pensa que o éxito dun adestrador radica en rodearse
dos mellores colaboradores e vós o fostes.
Excepcionais.
Neste tempo, seguro que acertei coas miñas decisións,
pero tamén errei en ocasións. Desde aquí quero
pedirvos desculpas se nalgún momento fixen dano ou
ofendín a alguén. No meu ánimo sempre estivo que
prevalecera o ben do equipo antes que o interese
individual, incluso o meu, pero tomar decisións sempre
resulta complicado. Pola miña parte non hai ningún
rancor senón todo o contrario, o balance final é
claramente positivo.
Só falta dicirvos que me despido sendo mellor
adestrador que cando cheguei e iso é sen dúbida grazas
a todos vós. Para min o máis importante de pasar por
un equipo é a sensación que che deixa cando botas a
vista atrás co paso dos anos e te emocionas ao
lembralo. Estou convencido que isto acontecerá cando,
no futuro, pense neste tempo que pasamos xuntos.
Atrás quedan pingas de suor, quilómetros de autobús,
conos no campo, litros de auga, gritos, lágrimas, risas,
rifas, palabras de alento, fichas na lousa, balóns … en
definitiva: fútbol. Esa paixón que nos uniu a todos e
pola que temos loitado tanto.
Para rematar, dicirvos que este foi un dos lugares da
miña carreira como adestrador nos que mellor me
sentín traballando, sentinme valorado e ademais
fixeches que me sentira orgulloso de vós. Espero ter
contribuído a tervos feito mellores xogadoras. O que
podedes ter seguro é que marcha un adestrador pero
chega un fan deste que sempre será o meu equipo.
Despídome non dicindo adeus, senón ata pronto. Para
min o Bértola sempre será “un sentimento, unha
paixón, unha ilusión …”
Marcos Canle Iglesias
Adestrador de fútbol

REVISTA FÚTBOL FEMENINO GALEGO JULIO 2015

REVISTA FÚTBOL FEMENINO GALEGO JULIO 2015

Empfohlen

Empfohlen

Weitere ähnliche Inhalte

Andere mochten auch

Andere mochten auch (20)

Mehr von José Morales

Mehr von José Morales (19)

REVISTA FÚTBOL FEMENINO GALEGO JULIO 2015