Εργασία των μαθητών του τμήματος ΣΤ2 με θέμα: Ν. Καζαντζάκης (Φόβος, Ρατσισμός, Ευτυχία) κατά το σχολικό έτος 2012-2013

1. 36ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2012-2013
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ
ΜΟΥΣΕΙΟΥ Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ.
ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΣΤ΄2
ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΕΛΙΚΤΗΣ ΖΩΝΗΣ
ΜΕ ΘΕΜΑ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΣΤΟΝ ΠΗΛΟ
“ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ” ΦΟΒΟΣ, ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΕΥΤΥΧΙΑ.
ΣΧΟΛΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ : ΔΡ. ΜΑΡΤΙΝΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑ, 4ης ΕΚΠ/ΚΗΣ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ Α/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ ΝΟΜΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας
ν'αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου»
Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας
την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει :
«Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του
ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν 'αρνιέσαι ό, τι θωρούν τα
μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λές: Θάνατος δεν υπάρχει »!
Νίκος Καζαντζάκη <<ΑΣΚΗΤΙΚΗ>>
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥΣ.
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ Κ. ΒΑΡΒΑΡΑ ΤΣΑΚΑ, ΕΦΟΡΟΣ
ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΜΑΛΛΙΑΡΑΚΗ ΣΤΕΛΛΑ, ΜΟΥΣΕΙΟΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ
ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΒΑΣΙΛΗ ΠΟΛΙΤΑΚΗ ΚΕΡΑΜΙΣΤΑ
Spirit of Greece Ceramics by vassilis politakis
ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΑΞΗΣ: ΣΥΓΚΕΛΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

2. Μια λέξη πάντα, σε όλη μου τη ζωή με τυραννούσε και με
μαστίγωνε η λέξη Ανήφορος. Τον ανήφορο αυτόν θα ΄θελα, με
αλήθεια μαζί και φαντασία να παραστήσω και τις κόκκινες
πατημασιές που άφηκε το ανηφόρισμα μου.
Η ζωή μου η μόνη αξία που της αναγνωρίζω είναι ετούτη: ο
αγώνας της ν’ ανέβει από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι και να φτάσει
όσο πιο αψηλά μπορούσα να την πάνε η δύναμη της και το
πείσμα στην κορφή που αυθαίρετα ονομάτισα Κρητική Ματιά.
«ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ»
2

3. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ………………………………………………………..σελ.2
ΦΟΒΟΣ………………………………………………………...…..σελ.5
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ……………………………………………………….σελ.12
ΕΥΤΥΧΙΑ…………………………………………………………..σελ.18
Μερικές στιγμές στη ζωή μας, είναι γεμάτες μίσος, θυμό και λύπη, μα
ταυτόχρονα είναι γεμάτες με ευτυχία και αγάπη. Μονάχα που εμείς δεν
το καταλαβαίνουμε και εγκαταλείπουμε, αντί να συνεχίσουμε στην
ανηφόρα.
3

4. Κάθε φορά που πεθαίνουμε, κάτι νέο γεννιέται. Μέσα στο χώμα μας,
μεγαλώνει ένας σπόρος σιταριού και όταν είναι έτοιμος να φύγει,
αφήνει έναν άλλον στη θέση του. Αυτή είναι η φύση. Το δημιούργημα
του αθάνατου δημιουργού.
Κάποια στιγμή έρχεται το τέλος όλων μας. Όσο και να θυμώνουμε
με κάτι, όταν φύγει, πονάμε και θρηνούμε και παρακαλούμε να το
βλέπαμε για ακόμη μια στιγμή. Κάνουμε τα πάντα, για να το
ξανακερδίσουμε. Μπορεί εμείς να μην το ξαναδούμε, μα αυτό θα
μας βλέπει για πάντα.
4

5. Φ Ο Β Ο Σ
Ο Θεός μου δεν είναι παντοδύναμος.
Αγωνίζεται, κιντυνεύει κάθε στιγμή,
τρέμει γιομάτος αίμα και χρώματα
και ξαναρχίζει τον αγώνα.
Είναι όλος πληγές τα μάτια του
είναι γιομάτα φόβο και πείσμα,
τα σαγόνια και τα μελίγγια του είναι συντριμμένα.
Μα δεν παραδίνεται, ανεβαίνει, με τα πόδια, με τα χέρια,
δαγκάνοντας τα χείλια ανεβαίνει ανένδοτος.
5

6. Όλοι έχουμε την ελπίδα να φτιάξουμε τον κόσμο μας
Κυρίως τα παιδιά δείχνουν στους μεγάλους το τι είναι.
Να νοιώσεις ωραία σαν είσαι παιδί διότι έχεις λίγα χρόνια
Ενώ όταν μεγαλώσεις θα έχεις υποχρεώσεις
Ζήσε τα πάντα.
6

7. Δεν είσαι σκλάβος των άλλων είσαι σκλάβος του εαυτού σου είσαι
φωνή της δικιά σου δημοκρατίας, είσαι η σκέψη του μυαλού σου που
φτιάχνει τα δικά σου όνειρα.
Μην φοβάσαι τα πάντα
Έχε τα μάτια σου ανοικτά
Να σκέφτεσαι τι φοβάσαι
Να προχωράς αντιμετωπίζοντας το
Όπως μια σκιά ή ένα φάντασμα σκοτεινό
Που δεν το βλέπεις , που δεν υπάρχει
Αλλά εσύ το νιώθεις
7

8. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές
αφουγκράζεται στον αέρα κι η καρδία, γιομάτη ελπίδα,
απομακρύνεται τινάζοντας τις αλυσίδες και σε μιαν σατράπη της
φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες. Μα γρήγορα η
καρδία πέφτει πάλι ελαττωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την
ξαναπιάνει ο Μέγας ΦΟΒΟΣ.
8

9. Φοβάμαι , φοβάμαι τον ίδιο τον εαυτό μου, φοβάμαι τους άπληστους
ανθρώπους , φοβάμαι την αγένεια, φοβάμαι τα πάντα Θα δώσω τέλος
στο φόβο!
Τον φόβο πρέπει να το κοιτάμε κατάματα , όχι να κρυβόμαστε για να μας κάνει
κακό. Πρέπει να πολεμάμε και να τον αντέχουμε , όταν μας κυριέψει να τον
αντιμετωπίζουμε.
9

10. Είμαι μόνη μέσα στο σκοτάδι απελπισμένη χωρίς κανέναν,
να είμαι δίπλα μου για τον φόβο που έχων
για το σκοτάδι και τις σκιές.
Δεν αντέχω άλλο πρέπει να νικήσω τον φόβο μου!!!!
Κάθε βράδυ, χτυπάει η καρδία τόσο δυνατά, τόσο όσο το φόβο που
έχω για το σκοτάδι, τα φαντάσματα και οι τρομακτικές σκιές .Πρέπει
κάτι να κάνω , δεν μπορώ να στέκομαι έτσι !! Γι’ αυτό θα βρω μια
λύση για αυτόν το φόβο!!
10

11. Φόβος είναι όταν σε κυριαρχεί; Όχι δεν είναι αυτό ο φόβος. Φόβος
είναι για οποιοδήποτε πράγμα. Οπός μια σκιά, ένα φάντασμα, ένα
ζω.! Που για μας είναι τρομερό, σκοτεινό, μεγάλο, φοβερά
τρομακτικό . Δεν είναι έτσι, πρέπει να το σταματήσει και να μείνει
ψύχραιμος!!
11

12. Ρ Α Τ Σ Ι Σ Μ Ο Σ
Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι
να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να
φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο
σου χρέος, να παραδόσεις στο γιο την μεγάλη εντολή να σε
ξεπεράσει.
Άσφαλτα κατέχει η χωματένια αυτή μήτρα την αξία του κάθε παιδιού
της·
κι όσο ανώτερη η ψυχή που έπλασε, τόσο και δυσκολότερη της
αναθέτει εντολή:
‘‘Να σώσει τον εαυτό του ή τη ράτσα του ή τον κόσμο· από την
πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη εντολή που σου αναθέτει
διαβαθμίζεται η ψυχή σου.’’
12

13. Η ΖΩΗ
Η ζωή είναι μικρή γι αυτό όσο
μπορείς να τη χαρείς
Μη φοβάσαι το θάνατο
Γιατί η ζωή δεν θα είναι ωραία
Όσο μπορείς κάνε ό,τι μπορείς
Γιατί ο θάνατος θα σε πάρει μακριά
Από τη μικρή ζωή που μας έχει χαρίσει ο θεός.
Από το χώμα
φτιαχνόμαστε και εκεί
καταλήγουμε
Έχεις το χρόνο σου που δεν τον
ορίζεις.
13

14. Κάθε άνθρωπος που ξέρει να ζει
πραγματικά είναι αυτός που
αγαπάει τους ανθρώπους
διαφορετικής ράτσας και δεν
ξεχωρίζει τα μάτια και το χρώμα
για να κρίνει ,βλέπει την καρδιά
και κρίνει...
14

15. .
Δεν είσαι σκλάβος των άλλων, είσαι σκλάβος του εαυτού σου.
Είσαι η φωνή της δικιάς σου δημοκρατίας, είσαι η σκέψη που
φτιάχνει τα δικά σου πράγματα. Είσαι ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ και ο
ΕΑΥΤΟΣ σου.
Μήτε είναι η ράτσα μονάχα μέσα σου που φωνάζει. Μέσα σου οι
αρίφνητες γενεές των ανθρώπων. 'Άσπροι, κίτρινοι, μαύροι, χιμούν και
φωνάζουν. Λευτερώσου κι από τη ράτσα.
15

16. Είμαστε διαφορετικοί.
Άραβες, Κινέζοι, άσπροι,
άλλα άμα το σκεφτείς όλοι ίδιοι είμαστε, γιατί αρχίζουμε από
έναν σπόρο, μια πνοή από τον δημιουργό.
Ο κόσμος είναι μικρός
θα συναντήσεις κάποιους από άλλες χώρες.
Κάνε τους φίλους μην διαστάσεις.
Είστε ίδιοι κατά βάθος.
Γατί όλοι ήρθαμε από μια σκοτεινή άβυσσο.
16

17. Το ότι είμαστε από διαφορετικές χώρες, δε σημαίνει ότι πρέπει
να κοροϊδεύουμε ή να υποτιμάμε ο ένας τον άλλον. Πολλοί
άνθρωποι δέχονται ρατσισμό. Σκέψου και έλα για λίγο στη θέση
τους. Μην είσαι ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ!
Λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, είμαστε όλοι το ίδιο.
Όλοι ερχόμαστε από κάπου και όλοι καταλήγουμε κάπου.
Όλοι είμαστε μικροί στην αρχή και στη συνέχεια μεγαλώνουμε.
Γι' αυτό, πρέπει να στηρίζουμε και να νοιαζόμαστε
ο ένας για τον άλλον.
Όμως πολλοί άνθρωποι, αυτό δεν το καταλαβαίνουν
και τους νοιάζει το χρώμα και η εμφάνιση.
17

18. Μην κρύβεσαι. Να είσαι περήφανος για αυτό που είσαι.
Μην αφήνεις τα λόγια και τις σκέψεις των άλλων για σένα,
να σε επηρεάζουν.
Να σκέφτεσαι ότι και εσύ ανήκεις κάπου, ό, τι κι αν είναι αυτό.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σε στηρίξουν.
Οι άνθρωποι της ράτσας σου.
18

19. Ε
Υ
Τ
Υ
Χ
Ι
Α
Από την ευτυχία, από την καλοπέραση κι από τη δόξα
ποτέ δεν πλάθεται ο Θεός,
παρά από την ντροπή, από την πείνα και τα δάκρυα.
Σε κάθε κρίσιμη στιγμή,
μια παράταξη άνθρωποι ριψοκινδύνευαν
μπροστά θεοφόροι και πολεμούσαν,
παίρνοντας απάνω τους όλη την ευθύνη της μάχης.
19
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

20. Υπάρχει ελπίδα για ένα καινούργιο μέλλον.
Άσε τις κακίες σκέψεις που έχεις ζήσει .
Σκέψου τι χαρά , την αγάπη ... Προχώρα
Ξανά άρχισε την ζωή από την αρχή μην φοβάσαι!
20

21. Τι έγινε χτες; τι θα γίνει σήμερα; τι θα γίνει αύριο κάτι άλυτο,
αναπάντητο κάτι απλό που εμείς προσπαθούμε να μαντέψουμε.
Τι έγινε, τι θα γίνει ,πως δημιουργηθήκαμε από ποιον και γιατί,
τι είναι ζωή;
Μια ανηφόρα που προσπαθούμε να ανέβουμε και θα τα
καταφέρουμε , θα επιβιώσουμε!!!
21

22. Όταν φύγουμε και πάμε στα γύρω μέρη και αναζητήσουμε τα παλιά
θα καταλάβουμε μονό τότε την αξία των πραγμάτων της παλιάς
μας γειτονιάς και τότε θα' νε αργά να γυρίσουμε πίσω.
Η ζωή είναι ένα αίνιγμα αναπάντητο.
Ένας γρίφος ,γεννιόμαστε ζούμε και πεθαίνουμε
Ερχόμαστε από τα σκοτεινά (άβυσσο) και πηγαίνουμε στα
σκοτεινά και το διάστημα το φωτεινό το χαρωπό το ονομάζουμε
ζωή. Τελικά ο δημιουργός μας έστειλε για να αναπτύσσουμε την
ζωή στον πλανήτη ΓΗ!!!
22

23. 23

24. Φοβάμαι , φοβάμαι τον ίδιο τον εαυτό μου,
φοβάμαι τους άπληστους ανθρώπους, φοβάμαι την αγένεια
Οι άνθρωποι δεν διακρίνονται σε γλώσσα, φυλή,
θρησκεία και εθνικότητα
γιατί είμαστε ίσοι, όλοι είμαστε πλασμένοι από ένα θεό που τώρα
αναγνωρίζουμε.
Το νόημα της ζωής δεν είναι το παιχνίδι, είναι να ξέρεις να δείχνεις
την άξια σου, να βοηθάς και να σε βοηθάμε, να έχεις φίλους που να
σε στηρίζουν και να τους στηρίζεις αλλά το νόημα της ζωής κάποτε
θα τελειώσει αλλά σύντομα θα ξαναρχίσει!!!!
24

25. Από κάτι ξένο φτιάχνεσαι. Εκεί καταλήγεις πάλι. Και το μικρό
χρονικό διάστημα λέγεται ζωή. Όταν γεννηθείς, θα
απελευθερώσεις το θεό μέσα σου. Όταν φύγεις, θα νοιώσεις
ελεύθερος για πάντα στον ξένο τόπο τον σκοτεινό.
Αν κάποιος σου λέει να κάνεις κάτι κάνε το όποιος και να είναι ό,τι
και να σου λέει να κάνεις.
Άμα σου φέρεται σκληρά και νομίζει πως είναι εύκολο,
και να είναι εσύ κάνε πως δυσκολεύεσαι
και αν σε ρωτήσει γιατί δυσκολεύεσαι
πες του να το κάνει αυτός αντί για εσένα για να δει πως είναι.
Έτσι θα τον κάνεις να δει πως είναι.
Από εκεί που θα είναι στον εύκολο κατήφορο θα δει πως είναι ο
ξαφνικός ανήφορος.
25

26. Δε
βουλώνουμε τ' αφτιά μας να μην ακούμε τις Σειρήνες.
Δε δενόμαστε γροικώντας στο κατάρτι μιας μεγάλης Ιδέας,
μήτε παρατούμε το καράβι και χανόμαστε γροικώντας,
φιλώντας τις Σειρήνες.
Παρά εξακολουθούμε την πορεία μας, αρπάζουμε
και ρίχνουμε τις Σειρήνες στο καράβι μας
και ταξιδεύον κι αυτές μαζί μας.
Φοβάμαι , φοβάμαι τον ίδιο τον εαυτό μου,
φοβάμαι τους άπληστους ανθρώπους ,
φοβάμαι την αγένεια.
26

27. Μόλις γεννηθείς μόλις αναπνεύσεις το βρώμικο οξυγόνο μόλις
θροΐσουν τα αθώα μάτια σου τον ήλιο μόλις αρχίσεις να
καταλάβαινες κάποια πράγματα για τον καημό όπου ζεις τότε θα
άρχισες να φοβάσαι το θάνατο και να αγαπάς τη ζωή.
Όλοι ερχόμαστε από μια άβυσσο.
Η ζωή είναι μικρή αν πάρεις θάρρος θα καταφέρεις να κάνεις
πράγματα που δεν μπορούσες να κάνεις πριν. Πρέπει να
αγαπήσεις τη ζωή σου γιατί είναι κομμάτι της ψυχής σου. Όταν
έρθει η ώρα για το τέλος της εμφανίζεσαι και πάλι σε μια Άβυσσο!!
27

28. Ερχόμαστε στη ζωή χωρίς να το θέλουμε, ζούμε με τρόπο που δεν
θέλουμε και φεύγουμε χωρίς να το θέλουμε.
Ποιος φωνάζει ; Εμείς φωνάζουμε, οι άνθρωποι.
Οι ζωντανοί , οι πεθαμένοι κι οι αγέννητοι.
Μα κι ευθύς μας πλακώνει ο φόβος και σωπαίνουμε.
28

29. Η ζωή είναι ευτυχία μα το μυστήριο δυστυχία γιατί το ψάχνεις και
δεν το βρίσκεις αλλά την πληγή στη καρδιά προσπαθείς να την
επουλώσεις με απαντήσεις.
Η αστραπή είναι μεγάλη αλλά διαρκεί λίγο μέχρι να σβηστεί θα
έχεις κάνει πολλά στην μικρή ζωή σου.
29

30. Κάθε βράδυ, χτύπα η κάρδια τόσο δυνατά, τόσο όσο το φόβο που
έχω για το σκοτάδι, τα φαντάσματα και οι τρομακτικές σκιές .Πρέπει
κάτι να κάνω , δεν μπορώ να στέκομαι έτσι !! .Γι αυτό θα βρω μια
λύση για αυτόν το φόβο.
Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές
αφουγκράζεται στον αέρα κι η καρδία, γιομάτη ελπίδα,
απομακρύνεται τινάζοντας τις αλυσίδες και σε μιαν σατράπη της
φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες. Μα γρήγορα η καρδία
πέφτει πάλι ελαττωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει
ο Μέγας ΦΟΒΟΣ.
30

31. Αχ, πόσο την είχα λαχταρίσει τη στιγμή ετούτη! Χωρίς να
μπαίνει στη μέση και να με παραπλανάει ο αδιάντροπος
ορατός κόσμος, ν' αντικρίσω, πρόσωπο με πρόσωπο, το
λιμασμένο θεριό της ζούγκλας τ' ουρανού. Τον Αόρατο…
Θα του μιλήσω θαρρετά, θα του πω τον πόνο του ανθρώπου,
τον πόνο του πουλιού, του δέντρου και της πέτρας…
Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή.
— Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου...
— Παππού, φώναξα τώρα πια δυνατά, δώσ' μου μια πιο
δύσκολη,
πιο κρητικιά προσταγή.
— Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Καλή επιτυχία στον νέο ανηφόρισμα της ζωής σας!!!
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΑΣ
ΣΥΓΚΕΛΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
31