2. Yvonne vond haar werk niks aan, en
haar rooster beviel haar helemaal
niet, maar helaas kon ze niks beters
krijgen op het moment. Die middag
moest ze weer werken in het
restaurant, ook al had ze de vorige
dag net een avonddienst moeten
draaien. Werk weigeren kon ze niet;
ze had al het geld dat ze kon krijgen
hard nodig, want ze had het nou niet
bepaald erg breed.

3. Het probleem van werken was dat ze
niet op Isa kon passen, en dus een
babysitter moest inhuren. En dat
kostte geld. Gelukkig kon Myrthe
vaak oppassen, en die deed dat maar
al te graag, en natuurlijk voor niets.
Zo ook deze middag. Myrthe was wat
eerder gekomen, zodat ze samen nog
even konden lunchen, en daarna was
Yvonne – na Isa een vlugge kus te
hebben gegeven – vertrokken naar
haar werk.

4. Het was druk in het restaurant, en
zoals altijd op een hectische dag was
Yvonnes baas in een slecht humeur en
kafferde hij iedereen uit. Yvonne
werd er gek van, en had altijd de
neiging om er iets van te zeggen,
maar deed dat maar niet. Dan zou ze
haar baan binnen de kortste keren
kwijt zijn. Daarom onderging ze de
schreeuwpartijen zwijgend, en
probeerde ze nog harder te werken.

5. Uitgeput kwam ze die avond thuis.
Haar paracetamol was ondertussen
uitgewerkt, en ze barstte van de
honger. Behalve een botte lul was
haar baas ook nog een vrek. Even iets
eten in de keuken was er niet bij, daar
moest je voor betalen – al kreeg ze
wel enige ‘personeelskorting’. Maar
Yvonne vertikte om voor meer geld in
de zak van haar baas te zorgen dan
strikt noodzakelijk was. Dan maar
even honger lijden tot ze thuis was.

6. Yvonne stapte de lift in, en drukte op
het knopje voor de eerste verdieping.
Nog even en ze kon haar schoenen
uitschoppen en lekker op de bank
gaan zitten met een glaasje wijn en
een hapje eten. De gedachte alleen al
beurde haar op. Dit appartement was
al helemaal haar thuis, al had ze Isa
liever niet in een appartement, maar
in een huis met een ruime tuin
opgevoed. Maar ja, het leven liep niet
altijd zoals gepland, dat was wel
duidelijk.

7. De lift had zijn bestemming bereikt,
en Yvonne stapte uit. Toen ze haar
sleutel in het slot had gestoken, naar
binnen was gelopen en haar jas had
opgehangen, liep ze de woonkamer
in, en gelijk verscheen er een grote
glimlach op haar gezicht. Daar zaten
de twee personen die haar het meest
dierbaar waren in deze hele wereld
samen op de bank. Isa, en Myrthe.
‚Hee,‛ zei Yvonne. ‚Hoe is het hier?‛

8. Myrthe keek op. ‚Helemaal prima! Isa
heeft zich voorbeeldig gedragen
vandaag. We zijn naar het park
geweest, en ze heeft haar eten
helemaal opgegeten.‛
‚Mooi zo,‛ zei Yvonne trots en ze
wierp een liefdevolle blik op haar
dochter, die knikkebollend tegen
Myrthe aan zat.
‚Ze wilde per se opblijven tot haar
mama thuis was,‛ zei Myrthe, waarna
ze het kleine meisje een aai over haar
bol gaf.

9. Yvonne lachte. ‚Ik zal haar dan nu
maar even naar bed brengen, ze valt
bijna in slaap. Dan komt haar badje
morgen wel.‛
Yvonne tilde haar dochter op van de
bank, waarop Isa zich nestelde in het
lange blonde haar van haar moeder.
Gelijk sloot ze haar oogjes. In de
slaapkamer trok Yvonne haar
voorzichtig haar pyjamaatje aan en
legde ze haar in haar bedje. Toen Isa’s
hoofdje het matras raakte sliep ze
onmiddellijk.

10. Yvonne bleef nog even staan kijken,
maar liep toen terug naar de
woonkamer, waar Myrthe nog op de
bank zat.
‚Ik heb Chinees besteld, ’t staat op het
aanrecht,‛ zei ze. ‚Ik heb zelf ook nog
niet gegeten, dus ik doe gezellig met je
mee.‛
Yvonnes maag knorde. ‚Heerlijk, net
waar ik aan toe ben,‛ zei ze en ze liep
gauw naar het aanrecht om een van de
kartonnen doosjes te pakken.

11. Ze ging in de zithoek zitten, en nadat
ze ook een kartonnen doosje vol met
Chinese heerlijkheden had gepakt
kwam Myrthe bij haar zitten.
‚Ik heb het al vaker gezegd, maar je
hebt er hier toch maar een gezellig
plekje van gemaakt,‛ zei Myrthe nadat
ze een paar happen van hun eten
genomen hadden. ‚Ik had eerst niet
verwacht dat het zo knus zou
worden.‛
Yvonne schudde haar hoofd. ‚Ik ook
niet. Het zag er eerst zo onpersoonlijk
en kaal uit.‛

12. ‚Een likje verf kan een hoop uithalen,‛
knikte Myrthe. ‚En het was nog lekker
goedkoop ook.‛
‚Dat zeker.‛ Yvonne was even stil. ‚Ik
had een half jaar geleden niet
verwacht dat ik hier nu zo gelukkig
zou zijn. Ik had echt geen flauw idee
wat de toekomst zou brengen. En nu
zitten we hier. Misschien was het maar
beter dat Geert er vandoor is gegaan.
Al kan ik de manier waarop nou niet
bepaald waarderen. Wat me echt
kwaad maakt is dat hij sinds die
middag nog geen één keer de moeite
heeft genomen om Isa op te zoeken.
Hij heeft niet eens gebeld!‛

13. Myrthe zuchtte en schudde haar
hoofd. ‚Ik snap het ook niet.
Misschien is het maar beter zo.‛
‚Hoezo beter?‛ Yvonne zwaaide
verwoed met haar eetstokjes in het
rond. ‚Ik zou hem het liefst nooit
meer zien, maar het gaat hier niet om
mij. Hij is nog steeds Isa’s vader – dat
zal hij altijd blijven – en ze heeft hem
nodig! Hoe moet ik haar gaan
vertellen dat haar vader niet om haar
geeft? Ze heeft al vaker naar hem
gevraagd, en dat zal naarmate ze
ouder wordt alleen nog maar vaker
gebeuren. Elk kindje heeft een papa,
en waar is die van haar?‛

14. ‚Je weet niet hoe de toekomst eruit
ziet, Yv, misschien staat hij binnenkort
wel voor de deur. Hoe vreselijk hij jou
ook behandeld heeft, ik zie Geert niet
als iemand die zijn eigen kind zo in de
steek laat,‛ zei Myrthe.
Yvonne haalde haar schouders op.
‚Dat is anders wel precies wat hij de
afgelopen zes maanden gedaan heeft.‛
‚Ik weet het. Het is gewoon
afwachten.‛

15. ‚Ik haat afwachten,‛ mompelde
Yvonne. ‚Als ik wist waar hij was, had
ik hem allang opgebeld of bezocht.
Maar ik weet niet eens of hij
überhaupt nog wel in Noorderbeek
woont. Misschien zit hij ondertussen
wel in Amerika, weet jij veel.‛
‚Daar is vast wel achter te komen,‛ zei
Myrthe. ‚Je kan toch altijd z’n broer
bellen? Of z’n ouders.‛

16. ‚Dat zou kunnen. Maar ik heb
eigenlijk helemaal niet de behoefte om
hen te spreken. Óf ze kiezen volledig
Geerts kant, óf ze hebben medelijden
met me, en geen van beide opties
trekken mij nou echt.‛
‚Dan weet ik het ook niet meer,‛ zei
Myrthe.
Het was stil; het enige hoorbare geluid
was het tikken van de eetstokjes.
Allebei waren ze verzonken in hun
eigen gedachten.

17. Maar na een poosje begonnen de twee
vriendinnen toch weer te praten.
Yvonne vertelde over haar werk, en
klaagde een poosje over haar baas, en
Myrthe vertelde over haar eigen baan.
Ze werkte voornamelijk thuis, waar ze
illustraties maakte voor boeken voor
een uitgeverij in de stad. Yvonne had
nog nooit iemand zo gepassioneerd
over zijn of haar werk horen vertellen
als Myrthe, en ze genoot dan ook
iedere keer weer als Myrthe erover
praatte.

18. Nadat ze genoeg gegeten hadden,
ruimden Yvonne en Myrthe samen op.
Het overgebleven eten stopte Yvonne
in de vriezer – daar zou ze later ook
nog een keer van kunnen smullen.
Samen deden ze de afwas van die dag,
en toen ze klaar waren dronken ze nog
even een kopje thee. Daarna was het al
tien uur, en besloot Myrthe om naar
huis te gaan. Ze waren allebei moe van
een lange dag, en ze verlangden naar
hun bed.

19. ‚Morgen ben je vrij, toch?‛ vroeg
Myrthe toen ze bij de deur stonden.
Yvonne knikte. ‚Ja, gelukkig wel. Even
een dagje rust. Nou ja, rust… Met een
tweejarige in huis heb je nooit echt
rust.‛
‚Nee, dat klopt,‛ lachte Myrthe.
‚Maar het is wel even fijn om niet te
hoeven werken. Geniet er maar even
van.‛
‚Dat zal ik zeker doen.‛

20. ‚Nou, tot overmorgen,‛ zei Myrthe,
en ze omhelsde haar vriendin. ‚O, en
voor ik het vergeet: ik heb de post van
vandaag op het kastje bij de tv
gelegd.‛
‚Oké, dankjewel!‛ antwoordde
Yvonne. ‚Jij bent echt de beste
vriendin die iemand zich kan
wensen.‛
‚Omdat ik de post op het kastje bij de
tv leg?‛ zei Myrthe lachend.
Yvonne rolde met haar ogen. ‚Je weet
best wat ik bedoel.‛

21. Myrthe knikte. ‚Ja, dat is waar.‛
‚Dankjewel, voor alles.‛
‚Dat spreekt toch voor zich, gek. En ik
weet dat jij hetzelfde voor mij zou
doen. Nou, we gaan nu niet
sentimenteel staan doen, hoor. Ik ga
naar huis en ik zie jou overmorgen
weer.‛
Yvonne lachte, en veegde even met
haar hand langs haar ogen, waar een
paar tranen opwelden. ‚Tot dan.‛

22. Nadat ze de deur achter Myrthe had
gesloten en op slot had gedaan, liep
Yvonne weer terug naar de
woonkamer om nog even naar de post
te kijken voor ze naar bed ging. Het
waren hoogstwaarschijnlijk toch weer
allemaal rekeningen, maar die moest
ze natuurlijk ook bekijken – en
belangrijker nog: betalen. Dat was
helaas makkelijker gezegd dan
gedaan.

23. Met een zucht pakte ze het stapeltje
enveloppen van het kastje. Er
verscheen een frons op haar gezicht bij
het zien van het logo op de eerste
envelop. Waar zou dat nou weer over
gaan? Het kon vast niks goed
betekenen. Gauw scheurde ze de
envelop open, en haalde ze de brief
eruit. Tijdens het lezen werden haar
ogen groter en groter, en begonnen
haar handen te trillen. Dit kon niet
waar zijn…