1. Mga Halimbawa ng Parabula
Ang Aso at ang Ibon
Isang araw, ang aso ay nakahuli ng isang ibon. Samantalang pinagpapasasaan niya iyon, isang munting
buto ang nahalang sa kanyang lalamunan, Hindi niya maalis ang bikig na napakasakit. Sa matinding
paghihirap ay napahalinghing nang ubod- lakas.
Tumakbo siya kung saan-saan upang humanap ng makapa-aalis ng kanyang bikig. Parang
namamakaawang ipinangangako niya sa kaninumang mahilingan ng tulong na ibibigay niya ang anumang
mayroon siya sa makapag aalis ng kaniyang bikig at tinik sa kanyang lalamunan.
Tumihaya na ang aso at ibinuka ang kanyang bunganga. Ipinasok naman ng pusa ang kanyang ulo
hanggang leeg upang alisin ang bikig. Pagkabunot ng bikig, ang pusa ay nagsalita, "Akin na ang aking
gantimpala." Umuungol ang aso. Inilabas ang matatalim na pangil. "Magpasalamat ka, at naipasok mo
ang iyong ulos sa aking bunganga at nailabas mo pa rin nang hindi napahamak", wika ng aso na waring
nanunumbat.
Ang Pulubi
Minsan may dalawang pulubi na nasa lansangan na namamalimos ng barya sa mga nagdaraan. Isang
gabi, sila'y ginising mula sa pagkakahimbing ng isang nakasisilaw na liwanag. At mula sa liwanag na iyon
ay may namataan silang isang pambihirang nilalang.
Maganda ang damit at gawa sa mamahaling bato ang kasuotan nito. Natuwa ang dalawang pulubi. "Ito na
marahil ang hari ang mga hari," ang sabi ng isa. "Tama! Pagkakalooban niya tayo ng kayamanan, at hindi
na uli tayo kailangan pang mamalimos!"

2. Lumapit nga sa kanila ang hari at sila'y kinausap. "Ano ang maaari ninyong ihandog sa akin?" ang tanong
nito. Nagtaka and isang pulubi. Bakit sila pa ang magbibigay? Ang naisaloob niya.
Samantalang ang ikalawang pulubi ay nagmamadaling nagbukas ng kanyang sako at kumuha ng
pinakamalaking piraso ng tinapay na mayroon siya. "Anong gagawin mo?" ang tanong ng naunang pulubi
dito. "Iaalay ko sa kanya ang pinakamalaki kong tinapay." "Nababaliw ka na ba? At papaano ka?"
"Karapat-dapat lamang ipagkaloob sa hari ang nararapat para sa kanya at ito ang aking gagawin!"
Inalay nga ng pulubing yaon ang malaking piraso ng tinapay. "Ito lang po ang aking maipagkakaloob,"
ang sabi pa nito sa hari." Ngunit ito na po ang pinakamalaking bagay sa buhay ko. Nawa'y tanggapin
ninyo." Tinanggap ng hari ang tinapay na alay ng pulubi.
Nang balingan nito ang isa pang pulubi ay nakita nitong nagkukumahog ng naghahagilap ang pulubing
iyon sa paghahanap ng maipagkakaloob. Sa wakas, nakakita rin ito ng pinakamaliit na butil ng mais.
Inalay nito sa hari ang naturang butil ng mais. "Heto lang ang maaari kong ipagkaloob sa inyo," ang sabi
pa nito. Iyon lang at tinanggap iyon ng hari. At bigla ngang naglaho ang liwanag at nawala na rin ang hari.
Maya-maya'y may napansin ang isang pulubi sa buhat -buhat niyang sako. Animo bumigat iyon. Nang
buksan niya iyon, laking gulat niya sa nakita! Sa loob ng sako ay may nakalagay na ginto! Isang malaking
piraso ng ginto na 'sing laki ng tinapay na ipinagkaloob niya sa hari! Napalunok ang isa pang pulubi nang
makita iyon. Nang bisitahin din niya ang kanyang sako, hindi siya nagulat nang makita niyang nakalagay
na ginto doon. Gintong 'sing liit ng isang butil ng mais na ipinagkaloob niya.
MENSAHE:
Kung ano ang itinanim, siyang aanihin. Kung ano ang ipinagkaloob natin sa Diyos ay siya rin nating
tatanggapin.
Ang Kambing at ang Magsasaka
Isang araw ay nahulog ang kambing sa balon. Umatungal ito ng umatungal na nakapagpataranta sa
magsasakang may -ari ng kambing.
Wala siyang malamang gawin para maiakyat niya ito mula sa malalim na balon. Kaya minabuti niyang
tabunan na lang ng lupa ang balon kasama ang kambing. Tutal matanda na ang kambing at ang balon
naman ay wala ng tubig na makukuha.
Kaya humingi siya ng tulong sa mga kapitbahay upang matabunan kaagad ang bal on para matigil na ang
pa-atungal ng kambing.
Lalong umatungal ang kambing nang maunawaan niya ang gustong gawin ng magsasaka. Ibabaon siya ng
buhay.
Ilang sandali lang ay tumahimik na ang kambing. Dumukwang ang magsasaka kung bakit wala ng ingay
na nanggagaling sa balon. Nakita niya ang kambing na nakatayo sa lupang kanilang itinatabon. Tuwing
may itinatapon na lupa ay niluluksuhan ng kambing para makarating siya sa itaas. Hanggang nang
mapupuno na ang balon, ay tumalon ang kambing sa itaas na ikinagulat ng mga tao.

3. Para rin yang mga taong nagtatapon sa inyo ng dumi. Kagaya ng kambing ay tinatapakan lang niya at
pinapalis ang dumi hanggang sa siya ay makarating sa itaas.
Ang Gutom Na Aso
Mayroong isang malupit na mapang-alipin na hari kaya ang diyos na si Indra ay nagbalatkayong isang
mangangaso.
Kasama niya ang Demonyong si Matali na nag-anyong napakalaking aso, sila ay bumaba sa lupa.
Pagpasok nila sa palasyo ay umatungal nang napakalungkot kung kaya ang mga gusali ay nayanig ang
kailaliman nito. Ang malupit na hari ay nag-utos na dalhin ang mangangaso sa kaniyang harapan at
tinanong ang dahilan ng pag-aalulong ng aso.
Sabi ng mangangaso, "Ang aso ay gutom ". Kaya dali-daling nag-utos ang hari na kumuha ng pagkain.
Pagkatapos ubusin ang hinandang pagkain, umalulong ulit ang aso. Nag -utos ulit na magdala ng pagkain
ang hari para sa aso hanggang maubos ang kanilang inimbak na pagkain, hindi pa rin humint o ang aso sa
kaaalulong. Naging desperado ang hari. Siya ay nagtanong, "Walang makakabusog sa asong iyan?"
"Wala", sagot ng mangangaso. "Maliban siguro kung ipapakain ang balat ng kaniyang mga kaaway. "At
sino ang mga kaaway niya ?" urirat ng hari.
Sumagot ang mangangaso: Ang aso ay [atuloy na aalulong hanggang may naguguton na tao sa kaharian at
ang kaniyang mga kaaway ay ang mga malulupit na umaapi sa mahihirap.
Ang hari na tinutukoy ng Mangangaso ay naalala ang kaniyang masasamang gawi at siya ay nagti ka at sa
unang pagkakataon ay nakinig siya sa pangaral ng kabutihan.

4. Ang Parabula ng Asarol
Isang magsasaka ang nag-araro ng kaniyang bukid araw-araw nang mga nagdaang taon. Mahirap na
trabaho pero sagana naman siya. Isang araw ay tinanong niya ang sarili niya bakit nagpapakahirap siya.
May isang monghe na kumatok sa bahay niya at humihingi ng limos. Naisip niya na maganda ang buhay
ng monghe, walang masyadong responsibilidad.
Kaya, nagpasya siyang iwanan ang kaniyang mga ari-arian at magmonghe rin.
Pagkataos niyang umalis sa bahay, naramdaman niyang walang kalaman-laman ang kaniyang mga
kamay. Nahirati kasi siyang laging hawak ang asarol sa araw-araw at ngayon ay para siyang nanibago.
Bumalik siya sa kaniyang bahay, kinuha niya ang asarol at nag-isip siya kung ano ang gagawin niya doon.
Nanghihinayang siyang itapon yon dahil yon ay matalim at makintab dahil sa dalas nang gamit niya.
Binalot niya ito at itinago sa loob ng bahay. Pagkatapos ay umalis ulit siya.
Ang magsasaka ay nagpumilit matupad ang mga kinakailangan para maging mabuting monghe. Pero,
hindi niya mapigilan ang pagbabalik-alala sa kaniyang asarol tuwing mapapadaan sila sa isang taniman.
Umuuwi siya at hinihimas ang asarol pagkatapos ay balik ulit siya sa templo.
Dumaan ang pito hanggang walong taon, naramdaman niyang tila hindi siya masaya ay malayang
monghe pagkataos niyang magpakabanal. Mayroong sagabal at iyon ang nagpapabigat sa kaniyang
kalooban. Umuwi siya sa bahay, kinuha niya ang asarol at itinapon niya sa lawa.
Pagkatapos lumubog ang asarol. tuwang-tuwang nagsisigaw ang magsasaka nang,
"Nanalo ako, Nagwagi ako.
Nang oras na yon ay dumaraan ang hari ang batalyon nito mula sa matagumpay na pakikidigma. Narinig
niya ang monghe at tinanong, "Ano ang iyong napanalunan? Bakit ka napakasaya?"
"Natalo ko ang masasamang damdamin na nasa aking puso. Pinalaya ko na ang aking sarili sa mga
materyal na bagay na siyang nagpapabigat sa aking nais na maging isang nilalang.
Namasdan ng hari na masaya talaga ang monghe dahil sa siya ay malaya na sa mga pagnanasa sa mga
bagay na materyal.

5. Nag-isip din siya."Nanalo nga ako pero ako ba ay masaya? Kinamkam ko ang mga lupang hindi sa akin.
Hindi ito ang tunay na tagumpay.
Napag-isip din ng hari na ang tunay na matagumpay ang karaniwang tao na napalaya ang sarili sa pag-iimbot
ng mga bagay na makakapagpaligayang pang materyal ay ang tunay na nagwagi.
Ang Pariseo at Kolektor ng Buwis
Siya'y nagwika ng parabula sa mga taong naniniwala na sila ay nasa katwiran at gumagawa ng tama kaya
kanilang kinamumuhian ang iba na inaakala nilang makasalanan.
"Dalawang lalaki ang pumunta sa templo upang magdasal;

6. ang isa ay Pariseo at ang isa ay kolektor ng buwis.
Ang Pariseo ay tumayo at nagdasal ng ganito:
Panginoon, nagpapasalamant ako at hindi ako katulad ng ibang tao na mga makasalanan,
mapagkurakot, mga mapang-apid sa hindi nila asawa o kaya katulang ng kolektor ng buwis na narito. Ako
ay nag-aayuno dalawang beses, isang Linggo at nagbibigay bahagi sa bawa't aking kinita."
Ang kolektor ng buwis na nakatayo sa hindi kalayuan ay hindi man lang nagtaas ng kaniyang mata sa
langit nguni't kaniyang tinapik ang kaniyang dibdib at nagwikang
Panginoon, kaawaan mo ako, isang makasalanan.
Ang sinasabi ko sa inyo, itong taong humingi ng awa ay tumanggap ng awa kaysa sa doon sa taong itinaas
ang sarili niya sa mata ng Diyos. Ang mapagmalaki ay ginagawang aba at ang nagpapakababa ay siyang
pinupuri.
(Luke 18:9-14)
Ang Nawala at Natagpuang Anak
May isang mayaman na may dalawang anak na lalaki. Ang pinakabata ay lumapit sa ama at hiningi ang
kanyang mana.
Kaya ang ginawa ng matanda ay hinati niya ang kaniyang kayamanan sa dalawa. Ilang araw ang
nakalipas, umalis ang bunsong anak at nangibang bayan. Inubos niya ang lahat ng ibinigay sa kaniya ng
ama.
Nagkaroon ng matinding taggutom sa bansang iyon kaya napilitan siyang mamasukan sa isang
mamamayan na nagpadala sa kaniya sa bukid bilang tagapagpakain ng baboy.

7. Habang nagtitiis siyang kumain ng kaning baboy dahil wala namang ibinibigay sa kanyang pagkain,
naalala niya ang kaniyang ama at ang mga katulong nito sa kanilang sariling pataniman.
Naisip niyang bakit siya magtitiis na mamatay sa gutom habang ang mga katulong ng kaniyang ama ay
sagana sa pagkain.
Minabuti niyang umuwi at humingi ng patawad at handa siyang magtrabaho kahit na bilang katulong
lang. Malayo pa lang siya ay natanaw na siya ng kaniyang ama na tumakbo at siya ay niyakap at hinalikan.
Tinawag nito ang kaniyang mga katulong at inutusang bihisan ang kaniyang anak ng magarang kasuotan,
bigyan ng sapatos at singsing sa kaniyang daliri. Iniutos din niya ang magpatay ng baka upang ipadiwang
ang pagbalik ng kaniyang anak.
Ang panganay niyang anak na nasa pataniman ay narinig ang musika at ang pagsasaya habang siya ay
papalapit sa bahay. Tinanong niya ang isa sa mga utusan kung ano ang kasayahang yaon. Nalaman niya
na nadiriwang ang kaniyang ama sa pagbalik ng kaniyang anak.
Nagalit ang panganay na anak at ayaw niyang pumasok para sumali sa pagdiriwang.
Sinumbatan niya ang kaniyang ama tungkol sa kaniyang pagsisilbi dito na parang alipin subalit ni minsan
ay hindi siya binigyan ng kahit maliit na kambing para magsaya kasama ang kaniyang mga ka ibigan. Pero
nang dumating ang kaniyang kapatid na nilustay ang kaniyang mana sa mga masasamang babae, ito ay
binigyan pa ng pagsalubong.
Sinagot siya ng kaniyang ama na siya ay naroong kasama niya at lahat ng kasaganaang tinatamasa niya ay
kasama siya samantalang ang kapatid niya ay nawala at bumalik. Tila siya namatay na nabuhay ulit.
(Luke 15:11-32)
Ang Parabula ng Ama, Anak at Kalabaw
Isang mapagmahal na pamilya ang nakatira sa isang bundok. A ng ama’y magsasaka samantalang
mabuting may -bahay ang ina. Isang lalake ang anak ng mag-irog na naninirahan sa bundok. Pitong na
taon na ngayon ang kanilang anak.
Nang minsang bumaba sa bukid ang ama ay isinama niya ang kanyang anak upang makatulong kahit
papaano at nang malibang na rin. Dala rin nila ang kalabaw na siyang mag-aararo sa lupang tatamnan.
May kalayuan ang pinag-aanihang bukid ng ama. Kinakailangang dumaan ng apat na baryo bago
marating ang bukid.
Masayang-masaya ang batang lalake habang tinutulungan ang kanyang ama sa pagtatrabaho sa bukid.
Nanghuhuli rin siya ng maliliit na langgam at ng luntiang tipaklong sa pagkakataong nag -aararo ang ama.
Maligaya naman ang ama habang pinagmamasdan ang kanyang anak.
Magdidilim na at pagod na ang ama. Tumigil na rin ang kalabaw sa paggawa dahil sampung kwadro na
ang binungkal nito. Kaya naisipan na ng ama na umuwi at niyaya na nga ang anak.
Habang sila’y naglalakad patungo sa bundok na kanilang tinitirhan ay napadaan sila sa isang bary o.
Hapung-hapo ang ama kaya naisip ng anak na ang ama na lang ang ipasakay sa kalabaw sa halip na siya.
Hawak ng bata ang lubid na nakatali sa kalabaw na kinasasakyan ng ama. Napansin nilang nag -uusap ang

8. ilang ale sa isang banda ng bary o. Narinig na lamang nila: “Hay naku, anong klase ama ‘y an? Kaba ta-bata
ng anak inaalila nang gany an. A t siya, komportableng nakasakay sa kalabaw.”
Napahiya ang ama sa kanyang narinig. Kaya bago tumawid sa sunod na baryo ay bumaba na ito at
ibinuhat ang anak pasakay sa kalabaw. Hapung-hapo sa paglalakad ang ama habang hawak ang lubid ng
kalabaw. Ngunit nakarinig na naman sila ng mga komento mula sa mga tagabaryo. “Ano ba naman iy ang
batang ‘y an? Nakita na ngang pagud na pagod ang ama sa pag -aaro nang buong araw sa bukid hinayaan
pa ang ama na maglakad. Napakawalang utang na loob sa amang kumakay od para sa pamilya.” Kaya bago
tumungo sa ikatlong baryo ay ibinaba ng ama ang anak.
Magkahawak kamay ang mag-ama habang naglalakad kasama ang kalabaw. Nang maabot ang ikatlong
baryo, nanghina ang mag-ama sa narinig mula sa isang tagaroon: “Katangahan naman ang ibinigay sa
mag-amang ito. Ang layo ng bukid na pinanggalin. Pagod pa sa paggawa roon. Naglakad. Hindi man
lamang naisip saky an ang kalabaw. A no pa ang silbi nito? Tsik...tsik...” Sumakay sa kalabaw ang dalawa.
Sakay sila ng kalabaw hanggang maabot ang ikaapat at panghuling baryo.
“Kawawa naman ang kalabaw. Maghapong nag -araro sa bukid, napapagod din ‘y an. Siguro kung
nakapagsasalita lamang ang kalabaw na iy an siguradong magrereklamo na ‘y an. Itong mag -ama,
napakalupit! Wala man lang konsiderasyon sa kalagayan ng hayop. Kahit hayop, napapagod at may
pakiramdam din.” Narinig na lamang nilang sabi ng isang lalake habang lumalagok ng tuba sa tindahang
nadaanan.
Nang makarating ng bahay, hindi maintidihan ng babae sa itsura ng kanyang mag-ama.