Entrevista realizada polos compoñentes do club de lectura, vía correo electrónico

1. CEIP DE LEIRADO
CLUB DE LECTURA Pacho e amig@s

2. Ola, bo día, rematamos de ler “O meu pesadelo favorito” e
temos algunas preguntas sobre o libro e algunhas preguntas
sobre María Solar escritora.
Que hai que facer para ter tanta imaxinación, como a que se
ve neste libro?
Pois para ter moita imaxinación é fundamental ser sempre un
pouco nenos, incluso de maiores.
Cal foi a inspiración para esta historia?
Eu tiña moi claro que quería facer unha historia na que reinara a
imaxinación e que tivera dous planos. Por unha banda a realidade
que é a historia de Manuel, pero que en si é unha realidade que
parece moi absurda porque ten cans verdes, ou aténdeo un
veterinario, incluso naceu unha semana despois que o seu
xemelgo. E por outra banda, a parte dos soños, que aí xa me
permitía voar a imaxinación de todo, porque son soños.
Pero se vos fixades, esa realidade absurda e diferente na que
vive Manuel tráelle problemas porque ás veces a xente en vez de
velo como “diferente” (que o é) fano sentir “raro”, e iso xa é
malo. Por iso quixen xogar cos lectores e demostrarlles que ás
veces cando te achegas a alguén que consideras “raro”, resulta
que non é tal. ¿Sabiades que os cans verdes existen? En
Valladolid naceron dous en 2014 por tragar biliverdina. E en
Boston (EUA), tamén en 2014, naceron dous xemelgos cun mes de
diferencia...para que vexades que lle pode pasar a calquera...
Que quere decirnos o título?
O título simplemente nos situa en que o libro se produce no
mundo dos soños. Nun soño que neste caso parace un pesadelo,
pero remata por ser estupendo.

3. Entendemos algunhas mensaxes como o respecto ás
diferenzas, ou desconfiar dos descoñecidos. Que mensaxe
hai nese ir e vir de soño en soño?
Hai moitisimas mensaxes en cada un dos soños, e en todo o
conxunto. As dúas que apuntabades, ou a explotación infantil, que
as cousas se poden mudar se un quere, que os bicos importantes,
ou que non quedes cos primeira impresión que che dan as cousas...
Gustounos o episodio do almacén de bicos, pero non
esperabamos ao final descubrir ese dato triste
(emocionounos), por que non un final de todo feliz?
Por que a min gústame retratar a vida como é, e a vida non
sempre é feliz, aínda que somos nós quen decidimos como a
vivimos. Cando nos pasan cousas malas podemos decidir poñernos
tristes e afundirnos, ou podemos loitar por sair da tristura e ser
felices aínda pese ao que nos pase. Atopei xa en varios coles a
nenos e nenas aos que lles falecera seu pai ou sua nai, como a
Alicia e a Manuel, e gustoulles ver nun libro unha situación que
eles xa viviran, para que todos a entenderan.
Ten algún significado o nome do robot?
Ningún, soaba ben, era simpático e moi sonoro: ZZC5. En
Andalucía, que sesean moito, chámase distinto: Setasetasesinco.
Pareceume moi divertido.
Queremos darche a noraboa polo Premio Lazarillo. Como te
sentiches ao recibilo?
Sentinme moi feliz e honrada. É o premio máis antigo da
literatura infantil en España e levárono moitos escritores e
escritoras que admiro.

4. Hai unha anécdota sobre isto no libro. Creei o personaxe de
Arsenio Matute, o vendedor de olores de recordos e recordos de
olores, o dia que tiven que contar na radio (sabedes que son
xornalista na TVG e na Radio Galega), a morte da gran escritora
Ana María Matute. Púxenllo en homenaxe a ela, e despois, cando
gañei o Lazarillo, entereime de que xusto este ano fanse 50
desde que Ana María Matute gañou tamén o mesmo premio.
Pareceume precioso que cadrara así.
Como e cando empezaches a escribir?
Máis ou menos no instituto. Empecei presentándome a concursos
que organizaba o meu instituto. Facédeo tamén, se hai concursos
no voso cole!!
Como se consigue ser ao mesmo tempo xornalista e escritora?
Veredes, para min é o complemento perfecto, porque na tele
conto historias reais e nos libro invéntoas. O máis dificil é buscar
tempo para escribir co traballo e a familia.
Moitas grazas pola túa atención e por concedernos esta
entrevista. Ata sempre.