party project catalogue
•
0 gefällt mir•251 views
κατάλογος έργων συμμετοχικής έκθεσης party project
Empfohlen
Weitere ähnliche Inhalte
Was ist angesagt?
Was ist angesagt? (20)
Ähnlich wie party project catalogue
Ähnlich wie party project catalogue (20)
party project catalogue
- 1. project 2021
- 2. project Συμμετέχουν: ΣΠΥΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΕΛΕΝΑ ΑΚΥΛΑ ΜΑΝΤΥ ΑΛΜΠΑΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΡΑΜΑΡΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΕΥΘΑΛΙΑ ΘΛΙΒΕΡΟΥ ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΜΑΚΗ ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΤΑΡΑΓΚΑΣ ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΑΦΛΟΣ (συμμετοχή ΚΑΛΛΙΑ ΦΥΣΑΡΑΚΗ) ΗΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ SINODI PAPU ΛΙΑ ΠΕΤΡΟΥ (συνεργασία με ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΟΛΥΡΑ) ΝΙΚΟΣ ΠΟΔΙΑΣ ΕΥΗ ΡΟΥΜΑΝΗ ΦΟΙΒΟΣ ΣΟΦΙΚΙΤΗΣ ΑΝΝΑ ΤΣΟΥΛΟΥΦΗ ΛΑΓΙΟΥ Οργάνωση - επιμέλεια έκθεσης: Παναγιώτης Δαραμάρας Διονύσης Ματαράγκας Φοίβος Σοφικίτης Εικαστική επιμέλεια έντυπου - Design: ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
- 3. ΜΠΟΟΜ βιβλίο εσόδων εξόδων, 32x23 εκ, κείμενο με στένσιλ και μολύβι, μαύρος μαρκαδόρος, αποκόμματα περιοδικών κόμικς, 2021 Το πάρτι ως μια χώρα ελευθερίας/Freedom Land μολύβια σε φωτογραφικό χαρτί 50x60 εκ, 2021 Έλενα Ακύλα Ραχοκοκαλιά Ελληνικού κομμάτια οπλισμένου σκυροδέματος, εγκατάσταση, διαστάσεις μεταβλητές, 2021 Το πάρτι ως μια χώρα ελευθερίας/Freedom land Το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, η πύλη εισόδου στη χώρα, έως το 2001, κύριος τροφοδότης των ξενοδοχείων της ευρύτερης περιοχής και όχι μόνο, ένωνε με έναν «αόρατο αεροδιάδρομο» το σπίτι μου (στη Γλυφάδα) με τον κόσμο. Η «ραχοκοκαλιά του Ελληνικού» αποτελείται από μέρος των «ερειπίων» του Ελληνικού, του κατακερματισμένου οικοδομήματος από την εγκατάλειψη και τις πυρκαγιές. Ένα ευρεθέν αντικείμενο, μια (επεξεργασμένη) φωτογραφία δύο νέων γυναικών δίπλα σε μια πισίνα το καλοκαίρι, αναφέρεται στις «παρανομίες» των παιδικών χρόνων: τα πάρτι των ξενοδοχείων γύρω από τις πισίνες στη δεκαετία του 1980, γίνονταν κάθε βράδυ και οι ήχοι από τα γέλια και τη μουσική εισέβαλλαν στο δωμάτιό μου κρυφά τις καλοκαιρινές νύχτες όπου κάθε βράδυ ήμουν «καλεσμένη». Σε ένα μαύρο βιβλίο εσόδων-εξόδων, γραμμένα με στένσιλ, κείμενα που διατυπώνουν προβληματισμούς και σκέψεις που γεννήθηκαν μέσα στους μήνες της πανδημίας, με διάθεση απολογισμού για τις χώρες του «Αύριο» και τις χώρες του «Ποτέ», για τα πάρτι που μας ταξίδευαν νοητά αλλά και τα πραγματικά. Μαζί με τα κείμενα στις ζυγές σελίδες του βιβλίου, διαδραματίζεται στις μονές σελίδες μια παράλληλη ιστορία, ένα εικονογράφημα, μέσα από διαδοχικές εικόνες του κόμικ με ήρωα τον Γκόρντον Σκοτ με τίτλο Αποκάλυψη τώρα, παιδικά αναγνώσματα τα μεσημέρια ανάμεσα στις βουτιές, στα αεροπλάνα και στα νυχτερινά πάρτι των ξενοδοχείων. Το “Party Like a Girl” είναι ένα ηχητικό asmr sound performance και σχολιάζει μια διάχυτη επιστροφή στην πατριαρχία. Αντικείμενο διαπραγμάτευσης είναι η προσδοκώμενη συμπεριφορά των γυναικών μέσα σε ένα πάρτι αλλά και οι στερεότυπες αντιλήψεις γύρω από αυτή. Αν υποθέσουμε ότι η μουσική εξαφανίζεται τι ψιθυρίζουν οι θυληκότητες; “Party like a girl” ASMR Sound Εύη Ρουμάνη
- 4. Ο μάγος τοποθέτησε το καπέλο πάνω στο τραπεζάκι και λέγοντας ακαταλαβίστικα λόγια έβγαλε ένα λαγό από το καπέλο. Οι θεατές χειροκρότησαν. Ο μάγος στην επόμενη παράσταση κοίταξε τους θεατές, είπε τα ακαταλαβίστικα λόγια του και από το καπέλο έβγαλε μια κατσίκα. Οι θεατές ζητωκραύγασαν! Ο μάγος περίμενε ότι στην επόμενη παράσταση οι θεατές θα εκπλαγούν και είχε δίκιο, όταν από το καπέλο έβγαλε ένα ελέφαντα. Αυτό που δεν είχε προβλέψει ήταν ότι οι θεατές αντί να υποκλίνονται στη μαγεία του, φώναζαν: “Μπράβο το καπέλο σου είναι μαγικό, θεϊκό, υπέροχο. Όποιος έχει τέτοιο καπέλο μπορεί να κάνει θαύματα!” Στην τελευταία παράσταση ο μάγος πέρασε μπροστά από το κοινό του πλησίασε το καπέλο έβαλε το κεφάλι του μέσα και άρχισε να χώνεται μέχρι που εξαφανίστηκε! Οι θεατές έμειναν με το στόμα ανοικτό! Και τώρα… τι θα κάνουμε το καπέλο χωρίς το μάγο? Ο ΜΑΓΟΣ Διονύσης Ματαράγκας Στην προσωπική μου μνήμη εγγράφονται μηχανισμοί διαχωρισμού στην εμπειρία του πάρτυ προς την κατεύθυνση καταστροφής της διαφάνειας του θεάματος. Αυτοί οι μηχανισμοί δεν λειτουργούσαν για τα πρόσωπα ως απομόνωση αλλά ως ετεροτοπίες μόνωσης ή προφύλαξης ιδιαίτερου περιβάλλοντος που επέτρεπε την ανάπτυξη κοινωνικής ιδιαίτερης φούσκας. Ιδανικά, αναδύονταν ως ευκαιρίες αποξενωτικού κριτικού μηχανισμού και μπορούν να υποβοηθούν τις επιτελέσεις τέχνης. Αυτές οι στιγμές ισοδυναμούν επίσης με τις ανάλογες περιστάσεις διακοπής από την πραγματικότητα όπου το άμεσο νόημα διαφεύγει, όπως στην αλληγορία ή αλλού (μερικά αντικείμενα/partial objects, objet petit a) και προσομοιάζουν με την περίεργη πιθανή εμπειρία ενός ταξιδιού σε “λάθος”προορισμό, όταν βρεθούμε απρογραμμάτιστα σε κάποιον τόπο που τον αναθεωρούμε στην συνέχεια ως “σωστό”. Κάτι τέτοιο συχνά επιδιώκουν οι ετεροτοπίες και οι ετεροχρονίες τέχνης, λ.χ. στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τις εικαστικές εγκαταστάσεις, όπου εμφανίζοντας κοινά με το πάρτυ, τροφοδοτούν το προσωπικό φαντασιακό και τη συλλογική ομαδική φαντασία για πολύ καιρό. Αλληγορική πράξη δωροδοσίας ταχυδρομικής τέχνης Κώστας Ντάφλος συμμετοχή: Κάλλια Φυσαράκη
- 5. Συμμετοχικό έργο ΔΩΜΑΤΙΟ Μέσα σε ένα δωμάτιο με μνήμες από το λεξιλόγιο των πάρτυ αναβλύζουν αισθήσεις παρελθοντικών εικόνων και παρουσιάζονται ως συγκρότηση μιας διαρκούς ροής στο χρόνο. Μια σύναψη αρχετυπικών μορφών, σύγχρονων μυθολογιών που σκοπούν «ένα κάτι». Μία σκηνογραφία στο χώρο. Μία απεικόνιση που προτρέπει την ταύτιση και τη συναρμογή ανάμεσα στο ίχνος-αίσθηση και το πολιτικό. Ένα ίχνος που χάνεται στη λήθη και στη θέση του εμφανίζεται “το αίνιγμα της παρουσίας της απουσίας”. Απουσία σωμάτων που προσπαθεί να επιβληθεί μέσω της βιοπολιτικής με περιοριστικούς όρους (lockdown) ως ο κανόνας. Αυτό το αίνιγμα “επιλύεται εμπράκτως στο μνημονικό ενέργημα και στην βεβαιότητα που επιστρέφει αυτό το έμπρακτο”. Έμπρακτα συμμετοχικά συμβάντα επί σκηνής. Διονύσης Ματαράγκας Παναγιώτης Δαραμάρας Φοίβος Σοφικίτης Με το θανατικό που έπεσε, πώς και τι να γιορτάσει κανείς; Το ότι, μέχρι στιγμής, επέζησε; Να χαίρεται που ζει, ενώ άλλοι πεθαίνουν; Να χορεύει, ενώ λίγο πιο πέρα βομβαρδίζονται χωριά, οι πηγές στερεύουν και τα δάση καίγονται; Ίσως δικαιούμαστε να γελάμε, εφόσον αποδεχτούμε την αδυναμία μας, εφόσον περιγελάσουμε πρωτίστως το δικό μας αφανισμό. Ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Οι αξίες του πολιτισμού μας είναι απατηλές· η φθορά τους δεν μπορεί να κρυφτεί. Ίσως, λοιπόν, αξίζει να γιορτάσουμε την παρακμή των κατασκευών μας. Ασθενής Γιορτή Mάντυ Αλμπάνη
- 6. Γιώργος Θεοδώρου Νίκος Ποδιάς Το Self-help party είναι μια εγκατάσταση – σχόλιο σε ό,τι ζούμε τον τελευταίο χρόνο. Τη στέρηση βασικών αρχών της ελευθερίας μας, την απαγόρευση των κοινωνικών επαφών, την έλλειψη επικοινωνίας σε πραγματικό χώρο και ότι, παλαιότερα, θεωρούσαμε αυτονόητο… Πολύχρωμες γιρλάντες και σημαιάκια, γυαλιστερές κορδέλες και κομφετί, αποδομημένα και βαμμένα με μαύρο σπρέι μοιάζουν με απομεινάρια ενός πάρτι που έχει τελειώσει. Μια εικόνα οικία και ανοίκεια μαζί. Όλα τα υλικά της εγκατάστασης είναι ευπαθή καθώς η φθορά τους στον εξωτερικό χώρο είναι μέρος της ιδέας του έργου… Τα χρώματα και η λάμψη τους έχουν τον απόηχο των πάρτι άλλων εποχών… Πόσο σημαντική είναι για όλους η διασκέδαση; Πόσο ανάγκη έχουμε να βρισκόμαστε με άλλους ανθρώπους, συντονισμένοι σε έναν κοινό ρυθμό…; Self-help party Εγκατάσταση, μικτή τεχνική, μεταβλητές διαστάσεις, Αθήνα 2021 To εικαστικό έργο “Αt your own risk” ανάγει την έννοια του PARTY σε κάτι απαγορευμένο και επικίνδυνο. Στην εποχή της πανδημίας οι ανάγκες της “ύπαρξης” καταστέλλονται και απαγορεύονται. Η μουσική, το θέατρο, ο πολιτισμός, η χαρά, η σχέση, η αγκαλιά, ο έρωτας. Η απόλυτη ιατρικοποίηση της ζωής συνέβη, από μία πολιτεία που μας επιβάλλει μόνο την επιβίωση. Η τέχνη, ως διαρκές μέσο αντιεξουσίας, συχνά σήμερα, ενοικεί στα σύμβολα και στις μορφές που παράγει το σύστημα εξουσίας και τα “κέντρα διανομής σκέψης” και προσπαθεί να τα μετασχηματίσει. Υπονομεύει τον ρόλο τους, αναζητώντας ίχνη κοινωνικής μεταστροφής. “Tο να ερμηνεύουμε τον κόσμο δεν αρκεί, πρέπει να τον μετασχηματίσουμε” Louis Althusser At your own RISK Μια σειρά από qr codes στα οποία αναγράφεται η φράση at your own risk υπάρχουν σε διάφορα σημεία του party και καλούν τον επισκέπτη να τα αποκωδικοποιήσει, με τη χρήση της οικείας πλέον τεχνολογίας ενός smart phone για “να δει τι κρύβουν” AT YOUR OWN RISK AT YOUR OWN RISK
- 7. Η συνθήκη που επικράτησε κατά την περίοδο της κοινωνικής αποστασιοποίησης, με την αποστολή μηνυμάτων - ωραρίου εξόδου, την τήρηση αποστάσεων και την χρήση μάσκας, μετέτρεψε τον δημόσιο χώρο, ως τόπο και ως λειτουργία, σε μια πίστα παιχνιδιού με αντικοινωνικούς όρους. Η συνάντηση των ανθρώπων από προσδοκία, μετασχηματίστηκε σε επικινδυνότητα. Η έκφραση «αλλάζω πεζοδρόμιο» από εξαίρεση έγινε καθημερινότητα. Η παρατεταμένη λειτουργία των περιορισμών και των απαγορεύσεων, εκπαίδευσε τους ανθρώπους σε στάσεις και συμπεριφορές κοινωνικής και σωματικής αποφυγής και απομόνωσης. Η συμμετοχική εγκατάσταση p(l)a(rt)y, μένει μετέωρη ανάμεσα σε υλικά σήματα, μορφικές αναπαραστάσεις και τον χώρο, κοινωνικό και τοπολογικό, προσκαλώντας κάθε περαστικό σε ένα εννοιολογικό παιχνίδι αντιστίξεων πρόσληψης και συμπεριφοράς. Χωρίς να αλλοιώνει το τοπίο, μας φέρνει αντιμέτωπους με τους νέους χωρικούς, ψυχικούς και νοητικούς μας φόβους, ανανοηματοδοτώντας την χρήση του νέου δημόσιου χώρου. Άραγε είμαστε έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε παίζοντας; Συμμετοχικό έργο ΔΩΜΑΤΙΟ Διονύσης Ματαράγκας Nίκος Ποδιάς Παναγιώτης Δαραμάρας Φοίβος Σοφοκίτης p(l)a(rt)y Ανοιχτό- συμμετοχικό έργο in situ, πλαστική ταινία, μεταβλητές διαστάσεις Στην εικαστική αυτή παρέμβαση αξιοποιείται θεωρητικά και συνθετικά το έργο της Ariella Azoulay και της Rachel Whiteread για τη σύζευξη χωροχρονικών επανεγγραφών μνήμης, ταυτότητας, ιστορικής και πολιτικής θεωρίας. Οι εικόνες δεν είναι απλά παρελθοντικά ίχνη. Η οικειοποίησή τους μέσα από νέα βλέμματα και σε έναν συγκεκριμένο χρόνο και χώρο δημιουργούν διαδικασίες μετασχηματισμού στο παρόν, παρελθόν και μέλλον. Στο πλαίσιο επανα-οικειοποίησης των κοινωνικών συναντήσεων μετά τη δεύτερη επέλαση της πανδημίας, που κινητοποιούνται σε κάθε έννοια του πάρτυ είναι καθοριστικό να δηλωθεί με λόγους και εικόνες η θραυσματικότητα των ταυτοτικών προσδιορισμών τη συγκεκριμένη στιγμή του εδώ και τώρα. Με ποια συναισθήματα και βιώματα συμμετέχουμε στις κοινωνικές δημόσιες συναναστροφές και πώς επιδρά σε αυτές ο κάθε κοινωνικός χώρος; Στην παρέμβαση οι συμμετέχοντες/ουσες της εκδήλωσης οικειοποιούνται και τοποθετούνται απέναντι στις μνήμες συμβάντων που συνδέονται με το πάρτυ, αλλά και με τον συγκεκριμένο χώρο και την ιστορία του (ένα παλιό προσφυγικό σπίτι στο Χαλάνδρι). Φτιάχνουν, έτσι, τη διαχρονική συνέχεια χωρικών αφηγήσεων μνήμης δημιουργώντας έναν ενεργό μνημονικό χάρτη χώρου, χρόνου και ιστοριών. Μνημονικές επαναφορές του πάρτυ στον χώρο: ίχνη λόγων-ψηφίδες εικόνων Κωστούλα Μάκη Ανοιχτό συμμετοχικό έργο
- 8. Ο Σπύρος Αγγελόπουλος εμπνέεται από τους λαϊκούς ήρωες και τους γυρολόγους που έδρασαν από τη δεκαετία του ´40 μέχρι και τη δεκαετία του ´80 στις γειτονιές όλης της Ελλάδας. «Κάπου στα 1975, σε μια ταβέρνα της Νέας Ιωνίας, ο μεγάλος λαϊκός ήρωας Τζίμης ο Πέρσης γνώρισε το γνωστό μέντιουμ μαντάμ Ζώρα και ο έρωτας ήταν αμφίδρομος και κεραυνοβόλος. Το 1976 παντρεύτηκαν και ένα χρόνο μετά ήρθε στον κόσμο ο καρπός του έρωτά τους , ένα μωράκι με υπεράνθρωπη σωματική δύναμη αλλά και με αυξημένες πνευματικές δυνάμεις (τηλεκίνηση, αστρική προβολή, ικανότητα να αλλάζει τα κανάλια της τηλεόρασης με φτέρνισμα κ.ά.). Το μωρό αυτό το ονόμασαν Μεγάλο Τίνι. Αυτό το θαύμα της φύσης .... Αυτόν τον υπεράνθρωπο, θα έχετε την τύχη να παρακολουθήσετε και εσείς στο Χαλάνδρι να εκτελεί άθλους μεταφυσικής δύναμης, διαβάζοντας την τράπουλα Ταρώ που κληρονόμησε από τη μάνα του ...... Γιατί πάρτυ χωρίς μια (μικρή έστω) επαφή με το τρίπτυχο παρελθόν-παρόν-μέλλον ...... είναι μισό πάρτυ». Παρελθόν - Παρόν - Μέλλον Σπύρος Αγγελόπουλος Sinodi papu Το έργο είναι μια πειραματική επανάδραση της περίφημης περφόρμανς Walking in an Exaggerated Manner Around the Perimeter of a Square του Bruce Nauman. Στην εκδοχή των Sinodi Papu -και στο πλαίσιο μιας εκτεταμένης ενασχόλησης της ομάδας με την Ακρόπολη της Αθήνας και το ρόλο της στον ακραίο συντηρητισμό της νεοελληνικής κοινωνίας- το τετράγωνο αντικαθίσταται από ένα παραλληλόγραμμο που αναλογεί στην κάτοψη του Παρθενώνα. Εικαστικοί, κωμικοί, ηθοποιοί και μουσικοί περπατούν πάνω στην κάτοψη και, χρησιμοποιώντας πολύ διαφορετικά εργαλεία, αναμετριούνται με αυτή τη μοιραία σχέση. Walking in exaggerated manners around the Parthenon floor plan
- 9. Η καθημερινότητα στο διάστημα της πανδημίας τρέφεται από ειδήσεις επιδημιολογικών και εμβολιαστικών στατι- στικών δεδομένων και από υγειονομικά πρωτόκολλα. Η προσπάθεια απομυθοποίησης των θανάτων και η μετατροπή τους σε αριθμούς, καθώς και η απομόνωση των ανθρώπων από τα κοινά (πλατείες, πάρτυ, διασκέδαση) ενέτεινε την απώθηση του «άλλου». Ο αντικατοπτρισμός των ειδή- σεων και ο καταναγκασμός στην ηθική του σωστού και λάθους μετατοπίζει αυτόν τον κόσμο σε μια εικονική πραγματικότητα, αφήνοντάς τον σαν μια σταγόνα που πέφτει στο κενό χωρίς κανένα σημείο πρόσκρουσης. «είναι μάταιο να προσπαθήσεις να εντοπίσεις 120 νεκρούς άντρες σ’ ένα χάρτη η απόσταση και μόνο τους κρύβει σαν να βρίσκονται σε ζούγκλα δεν μιλούν στη φαντασία είναι μεγάλος αριθμός το μηδενικό στο τέλος τους μετατρέπει σε μια αφαίρεση»* Παναγιώτης Δαραμάρας Η αριθμητική της σταγόνας *Απόσπασμα από το ποίημα «Ο κ. GOGITO ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ» του ZBIGNIEW HERBERT από την ποιητική συλλογή «τιμές στον μικρό θεό της ειρωνείας», εκδόσεις Πατάκη. Από μικρή ηλικία είμαστε εκπαιδευμένοι και ιδιαίτερα εξοικειωμένοι στη χρήση οδηγιών ως το μέσο μετάδοσης κάποιας πληροφορίας. Έχουμε συνηθίσει την αποδοχή γραπτών πληροφοριών που περιγράφουν πως πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, υλικό, εργαλείο ή ψηφιακό μέσο. Άλλες φορές, οι οδηγίες μας δίνονται ως υπόδειξη του πως πρέπει να ενεργήσουμε. Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης πανδημίας, η χρήση οδηγιών και ο καθορισμός του υγειονομικού πρωτοκόλλου επηρεάζει καθοριστικά τη ζωή μας. Η αυστηρή τήρηση των αποστάσεων, η ελεγχόμενη έξοδος από το σπίτι, η υποχρεωτική χρήση μάσκας, η επιβεβλημένη χρήση αντισηπτικών πριν και μετά την επαφή μας με αντικείμενα και ανθρώπους, έχουν δημιουργήσει μια καινούργια πραγματικότητα. Το συλλογικό project “Dance act [part] 1”, είναι το πρώτο μέρος μιας συνεργασιακής μελέτης της εικαστικού Λίας Πέτρου με την χορογράφο Ευαγγελία Κολύρα, που αφορά στην επανατοποθέτηση του ανθρώπινου σώματος στο χώρο και την ερμηνεία της ελεύθερης κίνησης. Λία Πέτρου “Post card invitation for a dance”, 2021 Λ ία Π έ τ ρ ο υ , ε ικ α σ τ ικ ή ε π ιμ έ λ ε ια / Ε υ α γ γ ε λ ία Κ ο λ ύ ρ α , ε π ιμ έ λ ε ια κ ίν η σ η ς συμμετοχή: Ευαγγελία Κολύρα Video 00:02:32:20 Ηχητικά ντοκουμέντα ειδήσεων Ιδέα-video: Παναγιώτης Δαραμάρας Πρωτότυπη μουσική: orfeas
- 10. Αρχείο από θραύσματα γυαλιού, κεραμικού, όστρακου και πλαστικού, μεταβλητές διαστάσεις 2021 Με κάθε ευκαιρία συλλέγουμε επίμονα τα απομεινάρια της απόλαυσης των ανθρώπων, όταν αυτά έχουν ομογενοποιηθεί από το υγρό στοιχείο της φύσης. Κουβαλάνε την απόλαυση που ξεπέρασε το όριο θραύσης, ενώ έχουν αποκτήσει μια υλική γλαφυρότητα. Τώρα πια, συγκροτούν ένα αρχείο άχρονων στιγμών, μιας αρχαιολογίας της ανθρώπινης απόλαυσης. Συχνά τα παραθέτουμε σε διατάξεις, αναζητώντας τις μικρές τους ιστορίες και τα τραύματα ως μνήμη που σβήστηκε από την τριβή του χρόνου. Τελικά καταλήγουμε να θυμόμαστε τις δικές μας ιστορίες. Κρούσματα απόλαυσης Ευθαλία Θλιβερού Φοίβος Σοφικίτης Το εγχείρημα αποτελείται από μια σύνθεση 5 στοιχείων: α. την χειροποίητη κατασκευή 200 περίπου τυχερών μπισκότων σε κινέζικο ύφος, β. μια κατασκευή από χαρτόνι και ύφασμα ένα κουτί μεταφοράς και μοιράσματος, γ. ειδικά προσαρμοσμένα ρούχα, δ. παραστατική δράση με εφήμερη παρέμβαση στον δημόσιο χώρο, ε. μια ειδικά κατασκευασμένη σφραγίδα με οικολογικό μελάνι Τί φτιάχνει ένα πάρτι; Σίγουρα είναι το μοίρασμα. Κι αν το πάμε έτσι, πού χωράει η μουσική, ο χορός η επιθυμία και τελικά το ντελίριο; Με επιθυμία να τα βάλω όλα μαζί κάπου φτιάχνω τα κουλουράκια του τυχερού πάρτι. Διαλέγω στίχους από γνωστά μουσικά κομμάτια και ατάκες από ταινίες για πάρτι. Η ιστορία τους μιλάει για κάποιο πάρτι που έγινε, γίνεται, θα γίνει, για ένα γιορτινό κορίτσι, για όλα τα αυριανά πάρτι, για το πάρτι στον 13ο όροφο, για την πάλη στο δικαίωμά μας για πάρτι, για τα πυρετώδη πάρτι του Σαββατοκύριακου και έναν άγγελο εξολοθρευτή!... Kόβω κομματάκια τους στίχους και τις φράσεις σαν μαλακό βούτυρο και παρασκευάζω fortune-party-cookies! Τα μοιράζω σε μια περιφορά στην γύρω περιοχή ντυμένη ανάλογα μαζί με την παρτενέρ μου και σ’ αυτήν την πορεία απαγγέλουμε τους στίχους και τις ατάκες αποσπασματικά. Σαν πορτιέρης σε κλαμπ μαρκάρω τους επισκέπτες του πάρτι μας με μια σφραγίδα. Δίνω το «πάσο» που θυμίζει το ανήκειν στην φυλή... Το Πάρτυ είναι εδώ! Ένα Πάρτυ τυχερό! Άννα Τσουλούφη Λάγιου Special Guest: Ειρήνη Ρουμελιωτάκη
- 11. PARTY FEVER Ήρα Παπαδοπούλου V Υπάρχει άραγε σωστή θερμοκρασία για να παρτάρεις; Είναι τα «δέκατα» ξενέρωτα; Μπορείς να έχεις υποθερμία και σιγά σιγά να αρχίσεις να ζεσταίνεσαι; Μήπως ανεβάζεις θερμοκρασία και μόνο που το σκέφτεσαι; Τα ρίγη σε βοηθούν να πάλλεσαι με τον ρυθμό της μουσικής; Αν φλέγεσαι με 38,8 μπορείς να ακολουθήσεις τον χορό; Μια δεκαετία πριν την πανδημία Covid-19 και πριν η θερμομέτρηση γίνει συνήθεια και στη χώρα μας για την είσοδο σε κλειστούς χώρους, στη Νοτιοανατολική Ασία ήταν ήδη καθημερινή πρακτική. Χτυπημένη από την Γρίπη των Χοίρων που πήρε μορφή πανδημίας, η Μαλαισία είχε ήδη εξοικειωθεί με τη χρήση του ψηφιακού θερμόμετρου- πιστολιού για την είσοδο σε χώρους συνάθροισης. Βράδυ Αυγούστου του 2009 και με παρέα ντόπιων πάμε να «παρτάρουμε» σε γνωστό club της Kuala Lumpur. Στην είσοδο σχηματίζεται ουρά. Την τηρούν όλοι ευλαβικά, στην άκρη της οι υπεύθυνοι του μαγαζιού κρατάνε τα γνωστά πιστόλια-θερμόμετρα και καταγράφουν την θερμοκρασία μας για να αποφασίσουν αν θα μας αφήσουν να μπούμε μέσα ή όχι. Στους τυχερούς με την «σωστή» θερμοκρασία κολλάνε στο μπράτσο ένα αυτοκόλλητο. Για όσους θα μπουν στο club ο πυρετός του πάρτυ έχει μόλις αρχίσει. 1-2 Ψηφιακά Θερμόμετρα Μετώπου ανέπαφης μέτρησης (Πιστόλι). Λευκά στρογγυλά αυτοκόλλητα για αναγραφή πυρετού. Οι επισκέπτες θερμομετρούνται τυχαία από κάποιον από τους συμμετέχοντες του party project κατά την είσοδό τους στους χώρους του project. H θερμοκρασία τους αναγράφεται σε λευκό στρογγυλό αυτοκόλλητο: Party Fever
- 14. ΦΟΙΒΟΣ ΣΟΦΙΚΙΤΗΣ Γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1977 και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων στο ΤΕΙ Αθήνας και Ζωγραφική στην ΑΣΚΤ, με καθηγητή τον Α. Χριστάκη και εργαστήρια επιλογής σε Χαρακτική και Σκηνογραφία. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές Εφαρμοσμένη - Κλινική Κοινωνιολογίας και Τέχνη, με θέμα διπλωματικής τη διαχρονική αλληλεπίδραση της βίλας Ιόλα με την τοπική κοινότητα. Έχει εργαστεί ως σκηνογράφος και τα τελευταία δώδεκα χρόνια ως εκπαιδευτικός εικαστικών στη δημόσια εκπαίδευση. Δραστηριοποιείται σε ζητήματα που συνδέουν την τέχνη με την εκπαίδευση, τις σύγχρονες τεχνολογίες, την κοινότητα και το δημόσιο χώρο, συμμετέχοντας σε αντίστοιχες ομάδες και συλλογικότητες. Η δουλειά του πραγματεύεται ζητήματα χρόνου και αέρα, ως εμμονική επανάληψη και αναπνοή, μέσα σε διαδικασίες χειρονομιών και συλλογής δεδομένων. Οι θεματικές του προσεγγίσεις αντλούν από τον βιόκοσμό του, εννοιολογώντας τον ως υποκείμενο. Στο έργο του κυριαρχεί η σιωπή, μέσα από τη συμπύκνωση του χρόνου εμπλοκής με το υλικό και η διαρκής επαναφορά υπαρξιακών αναπαραστάσεων. ΑΝΝΑ ΤΣΟΥΛΟΥΦΗ ΛΑΓΙΟΥ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971 και είναι μητέρα ενός παιδιού. Ανεξάρτητη Εικαστική Καλλιτέχνης με κύριο χώρο έκφρασης τη Δημόσια Σφαίρα Ειδίκευση στη Γλυπτική, στην Φωτογραφία και στην Δημόσια Τέχνη Καθηγήτρια Εικαστικών Τεχνών ○ Το έργο της Μορφές της ζωής-Σκευή επιβίωσης στη μητρόπολη ανήκει στην μόνιμη συλλογή του ΕΜΣΤ [Αθήνα 2012]. 2ο Βραβείο Onufri με το έργο Κουβούκλια Μεταμόρφωσης [Εθνική Πινακοθήκη Τιράνων 2006]. Έχει πάρει μέρος ατομικά και συνεργατικά σε ομαδικές εκθέσεις, μπιενάλε, συνδιοργανώσεις και πολιτισμικά προγράμματα στην Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, Βόρεια Δημοκρατία της Μακεδονίας, Σικάγο-ΗΠΑ [Ομάδα Φιλοπάππου, Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική, ΜΚΕ Άρτενς, ΜΚO PAC Multimedia, Blind Date#2 κ.άλ.]. [annatsouloufi-lagiou.com] ΕΥΗ ΡΟΥΜΑΝΗ Η Εύη Ρουμάνη είναι εικαστικός, επιμελήτρια και υποψήφια διδάκτωρ στην ΑΣΚΤ. Έχει αποφοιτήσει από το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών της ΑΣΚΤ το 2019 και έχει παρουσιάσει το έργο της σε ατομικές εκθέσεις με πιο πρόσφατη την “Oddly Satisfying Disasters” στον πειραματικό χώρο του 12ου Εργαστηρίου της ΑΣΚΤ, ULTRA PLAIN. Επίσης έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό όπως Ammophila, vol.I BIRTH, επιμέλεια: Εύη Ρουμάνη, Ελαφόνησος, Λακωνία(2020), “TRANSMISSION GRECQUE”, Επιμέλεια: Laurent Quenehen & Μαρία Ξυπολοπούλου, Aponia Centre d’Art Contemporain, Παρίσι(2020), MFA Open, Μ.Ε.Τ., ΑΣΚΤ Αθήνα(2019), MFA Degree Show, Μ.Ε.Τ., ΑΣΚΤ Αθήνα(2019), Searching for a “Godot”- Deus ex machina stories, Επιμέλεια: Μαρία Ξυπολοπούλου, ArtWall, Αθήνα(2016), «ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ 2012- 2013», επιμέλεια: Χριστόφορος Μαρίνος, εκθεσιακός χώρος Νίκος Κεσσανλής, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, Αθήνα(2016),. Είναι επιμελήτρια της έκθεσης σύγχρονης τέχνης Ammophila στην Ελαφόνησο Λακωνίας. Η διδακτορική της έρευνα μελετά την έννοια του εικονικού ενεργήματος και τη ζωή των εικόνων. project Μέσα στην ατμόσφαιρα του αποκλεισμού του 2ου lock- down ξεκίνησε η ιδέα του “party project”. Δημιουργήθηκε από την ανάγκη συνεύρεσης και συνδημιουργίας και τον επαναπροσδιορισμό τους στο κοινωνικό και καλλιτεχνικό πεδίο του δημόσιου χώρου. Ήταν και είναι μία πρωτοβουλία να εκκινήσουμε μια καλλιτεχνική συμμετοχική διαδικασία αντίθετης κατεύθυνσης, προετοιμάζοντας την αμφίβολη, αλλά τόσο προσδοκώμενη επιστροφή στο κοινωνείν. Η αμφίσημη εμπειρία στην επιτάχυνση αυτού του ιστορικού χρόνου, είναι η αφετηρία μιας εννοιολογικής, καλλιτεχνικής, κοινωνιολογικής αναζήτησης και οργάνωσης στην βάση της οποίας έγινε το κάλεσμα στις/στους συμμετέχοντες. Ακολουθήθηκε ένας κύκλος εβδομαδιαίων συναντήσεων (Δεκέμβριος 2020-Μάιος 2021) με ανταλλαγές προτάσεων και ολοκληρώθηκε με τη συζήτηση, στο πλαίσιο της Εστιασμένης Ομάδας. Η συζήτηση καταγράφηκε και το πρώτο στάδιο ανάλυσής της παρουσιάζεται στο έντυπο. Ένας κύκλος κλείνει και ένας άλλος ανοίγει με την έναρξη της έκθεσης “party project”. Πρόκειται για μία δράση, που θα συντονίζεται και θα διαμορφώνεται παράλληλα στον ψηφιακό και τον πραγματικό χώρο (ιστολόγιο – οίκημα – γειτονιά), σε μια κατεύθυνση πολυσυλλεκτικότητας έργων, επιτελέσεων, έρευνας, ομιλιών και εργαστηρίων στην περιοχή του συνοικισμού Χαλανδρίου. Σκοπός είναι, η συμμετοχική διαδικασία με τους επισκέπτες, να αποτελέσει το έναυσμα για μια καλλιτεχνική, κοινωνιολογική διαλεκτική αναζήτησης και οργάνωσης του δημόσιου χώρου. Παναγιώτης Δαραμάρας Διονύσης Ματαράγκας Φοίβος Σοφικίτης