1 List do Tymoteusza Rozdział 1

Relational Concepts Inc.
1 List do Tymoteusza
Autor: apostoł Paweł
Komentarz: Dave DeWitt
Większość materiału pochodzi od współpracowników Relational Concepts Inc.
Teksty i komentarz pochodzą w oryginale z tłumaczenia Biblii NASB
w języku polskim – z tłumaczenia EIB Ewangeliczny Instytut Biblijny 2016

WSTĘP

Tymoteusz
Tymoteusz nie był apostołem.
Ø Nie ma przekazu o jego cudach. Żadne z pism Nowego Testamentu nie przypisuje mu cudów.
Mimo to Tymoteusz był wiernym sługą Słowa w kościele nowotestamentowym.
Ø Powierzono mu pomoc przy ustanawianiu wielu wspólnot chrześcijańskich oraz
w zwalczaniu rozpowszechniających się destrukcyjnych herezji
Ø Imię Tymoteusz obecne jest w pozdrowieniach w 2 Kor, Flp, Kol, 1 Tes, 2 Tes, i Fil.
Użyty tekst i komentarz zakładają, że Tymoteusz był przy pisaniu tych ksiąg. Tymoteusz jest
wspomniany również w Dz, Rz, 1 Kor i Hbr.
Ø W sumie wymienia się go 24 razy w 12 księgach Nowego Testamentu, z których dwie
są adresowane do niego osobiście
WSTĘP

Ø Paweł powiedział Tymoteuszowi, co jest jego misją: To, co usłyszałeś ode mnie wobec wielu świadków,
przekaż ludziom godnym zaufania, którzy będą zdolni nauczać również innych (2 Tm 2:2).
Ø Tymoteusz był „prawdziwym dzieckiem w wierze” Pawła. Kiedy czytamy 1 i 2 List możemy być pewni,
że jest dobrze obeznany z solidną doktryną. Trzymaj się wzoru zdrowej nauki, którą ode mnie
odebrałeś. Czyń to w wierze i miłości, której źródłem jest Chrystus Jezus (2 Tm 1:13).
Ø Listy Pawła do Tymoteusza nie są głównie instrukcją teologiczną, ale zawierają zachętę
i praktyczne wskazówki jak służyć, i stosować doktryny, które już zna.
Ø CBMC [Christian Business Men’s Committee Rada Chrześcijańskich Biznesmenów] ma takie hasło:
„Każdy powinien mieć swojego Pawła i swojego Tymoteusza.”
WSTĘP

Tymoteusz nie był pastorem.
Ø 1 i 2 Tm nie są „listami pastoralnymi”.
Ø Urząd pastora został stworzony przez poreformacyjnych protestantów, ale nie ma ich nigdzie
w Nowym Testamencie. Tymoteusz był apostolskim posłańcem. Nie pojechał do Efezu
(i nigdzie indziej), by być pastorem kościoła.
Ø Został posłany przez apostoła Pawła jako jego reprezentant, który otrzymał krótkoterminowe
zadanie: walczyć z fałszywą nauką (1 Tm 1:3) i wyznaczyć przywódców, którzy będą mogli
robić to samo.
WSTĘP

CZAS
Podróże misyjne Pawła miały miejsce
w przybliżeniu w latach A.D. 48-56.
Przez dwa lata, 61-62, Paweł trzymany był w
areszcie domowym w Rzymie (Dz 28:30-31).
Jego dalsza historia nie jest całkowicie jasna.
Wydaje się, że został uwolniony i podróżował
więcej lub mniej swobodnie od roku 62 do 67,
pozostawiając Tymoteusza w Efezie, a Tytusa
na Krecie. W tym czasie każdemu z nich
napisał list. Po kolejnym aresztowaniu Paweł
został zabrany do Rzymu, napisał 2 Tm około
roku 67 i krótko po tym został ścięty w Rzymie.
Prawdopodobnie miał wtedy ponad 50 lat albo
niewiele ponad 60. Kiedy zginął,
Tymoteusz mógł mieć lat trzydzieści kilka.
WSTĘP

TŁO HISTORYCZNE
Ø Tymoteusz stał się chrześcijaninem w rezultacie pracy misyjnej Pawła w Listrze (Dz 14:6-23),
w czasie jego pierwszej podróży.
Ø Tymoteusz był synem Greka i Żydówki (Dz 16:1). Nie ma wzmianki, czy ojciec stał się
chrześcijaninem, ale jego matka Eunice i babcia Lois znane były ze swojej szczerej wiary
(2 Tm 1:5).
Ø Nie wiadomo, czy Paweł doprowadził go do Chrystusa, ale przyjął go jako swojego
protegowanego nazywając go prawowitym synem w wierze (1 Tm 1:2).
Ø Będąc bliski końca, Paweł poprosił Tymoteusza, by przybył do niego do Rzymu
(2 Tm 4:9, 21).
WSTĘP

CEL I TEMAT
Ø Celem księgi / dzieła literackiego jest historyczny powód napisania tego utworu.
Ø Celem 1 Listu jest:
zachęcenie Tymoteusza do walki z fałszywym nauczaniem w Efezie
i do wyznaczenia liderów, którzy będą mogli robić to samo.
Ø Temat księgi ma dwie części: podmiot i orzeczenie.
Podmiotem jest odpowiedź na pytanie: “O czym mówi autor?”
Orzeczeniem jest odpowiedź na to pytanie: “Co autor mówi na temat tego, o czym mówi?
W 1 Tm jest to tak:
PODMIOT: „Kościół, ciało Chrystusa w mieście…”
ORZECZENIE: „…powinni służyć jedni drugim w całym mieście.”
WSTĘP

ROZDZIAŁ 1
I. Pozdrowienie w.1-2

WERSET 1
Ø Paweł - było to imię pogańskie. Urodził się jako Saul, Żyd z obywatelstwem rzymskim
(Dz 22:27-28).
Ø apostoł Chrystusa Jezusa - apostoł to ten, który został posłany osobiście przez Jezusa Chrystusa.
Jednak Paweł nie był jednym z dwunastu (1 Kor 15: 5-8) i stąd nie zastępował Judasza (Dz 1:26). Został
osobiście powołany przez Jezusa, aby był apostołem, szczególnie dla pogan (Dz 9:15). Apostołowie byli
w kościele jedynymi, którzy mieli autorytet …Stoicie na fundamencie apostołów i proroków. Jego
kamieniem węgielnym jest Chrystus Jezus (Ef 2:20). W dzisiejszych czasach autorytet apostołów jest
zastąpiony tylko tym, co nam pozostawili: Nowym Testamentem.
Ø z rozkazu Boga, naszego Zbawcy - mimo iż fraza Bóg nasz Zbawca jest bardziej powszechna w
Starym Testamencie (Ps 106:21; Iz 45:21), Paweł używa jej regularnie (1 Tm 2:3; 4:10; Tyt 1:3; 2:10;
3:4). Chodzi o to, że Bóg Ojciec jest źródłem zbawienia.
Ø i Chrystusa Jezus, naszej nadziei - nadzieja to upragnione oczekiwanie. Mamy takie pragnienia, że nie
oczekujemy, iż się urzeczywistnią, ale mamy też oczekiwania, których nie pragniemy. Nadzieja jednak
jest pragnieniem, żeby oczekiwanie się spełniło. Chrystus w was, nadzieja chwały (Kol 1:27).
ROZDZIAŁ 1. Pozdrowienie (1:1-2)

Ø Pytanie: Co jest najbardziej poprawne?
Chrześcijaństwo to:
#1. Religia Jezusa
#2. Religia apostołów
#3. Religia Biblii
Najbardziej poprawna jest odpowiedź #2: religia apostołów. Byli oni tymi, którzy powiedzieli nam
o Jezusie (Dz 1:8).
Ø Apostołowie nigdy nie napisali żadnej księgi Nowego Testamentu (Marek, Łukasz, Jakub
i Juda nie byli apostołami), ale usankcjonowali ich dzieła jako Pismo. Apostołowie byli autorami
i autorytetem w kościele nowotestamentowym (1 J 4:6) oraz tymi, którzy usankcjonowali autorytet
Starego Testamentu (2 Tm 3:16). Dlaczego Paweł rozpoczyna ten osobisty list wspominając o swoim
apostolskim autorytecie? Ponieważ ten jest fundamentem kościoła. Od kiedy apostołowie
skompletowali Biblię, powinniśmy uznawać ją jako jedyny autorytet dzisiejszego kościoła.
ZASTOSOWANIE

WERSET 2
Ø do Tymoteusza, prawowitego syna - prawdopodobnie nie chodzi tu o zbawienie Tymoteusza,
ale o jego zaangażowanie w teologię Pawła oraz pragnienie uczenia się (2 Tm 2:2).
Ø w wierze - tu po raz pierwszy (z 19-tu razy) Paweł użył słowa PISTIS oznaczającego wiarę w jego 1 Liście
do Tymoteusza.
UWAGA TEOLOGICZNA
ogólnie, wiara to decyzja o zaufaniu temu, co rozumiemy jako prawdę. W Biblii wiara to decyzja
uwierzenia w prawdę (sposób istnienia rzeczy). Wiara nigdy nie jest wyborem arbitralnym. Niemożliwe
jest wybranie wiary w coś, czego nie uznajemy za prawdę (np w jednorożce, krasnoludki czy różowe
słonie). Kiedy uznajemy coś za prawdę to wiara w to jest nieuchronna.

Ø Łaska- jest to przychylność z wyboru Boga. Słowo to zostało użyte w listach Pawła około 100 razy.
Ø miłosierdzie - miłosierdzie to niezasłużone współczucie. Podczas gdy łaska jest otrzymaniem
błogosławieństwa, na które nie zasłużyliśmy, to miłosierdzie nie jest otrzymaniem sądu, na który
zasłużyliśmy.
Ø i pokój - pokój to korzystne zacisze. Nie jest to po prostu życie ciche i spokojne, ale takie, które jest
dobroczynne. Osoba leniwa może ma to zacisze, ale nie jest ono korzystne.
Ø od Boga Ojca - w czasach Starego Testamentu więź z Bogiem jako ojcem nie była dostępna.
Umożliwiona została przez Jezusa (Mt 6:9) i rozciągnięta na nas przez zbawienie. Mamy przywilej
nazywać Boga naszym Ojcem, ponieważ Bóg przyniósł nam zbawienie (w. 1).
Ø i Chrystusa Jezusa, naszego Pana - to podkreśla, że Jezus jest Panem życia ludzi wierzących.
UWAGA TEOLOGICZNA
łaska to życzliwość i dlatego jest zawsze niezasłużona. Jest także wybiórcza, Bóg nie daje jej każdemu,
ale wybranemu z jakiegoś szczególnego powodu. Noe, nie był podobny do innych żyjących przed
potopem: Noe znalazł łaskę w oczach Jahwe (Rdz 6:8). Jezus w wyjątkowy sposób: Jezus zaś wzrastał
w mądrości i w latach, i w łasce u Boga i u ludzi(Łk 2:52).

ROZDZIAŁ 1
II. Instrukcje dotyczące fałszywych nauczycieli (1:3-20)
A. Ostrzeżenia przed fałszywymi nauczycielami (1:3-11)
B. Doświadczenie łaski przez Pawła (1:12-17)
C. Zadanie Pawła dla Tymoteusza (1:18-20)

WERSET 3
Ø Gdy wybierałem się do Macedonii, prosiłem cię, abyś pozostał w Efezie - praktyką apostołów
nie było pozostawianie kościoła samemu sobie, by sam się rozwijał. Przeciwnie, apostołowie ciągle
odwiedzali tych ludzi, pisali listy i posyłali innych, jak na przykład Tymoteusza oraz Tytusa – ci mieli
ich odwiedzać i utrzymywać w kontakcie z apostołami w sprawach natury moralnej oraz w doktrynie.
Ø i polecił niektórym odstąpić od głoszenia innej nauki - obca doktryna to wszystko, co jest sprzeczne
z nauką Pawła i innych apostołów. Paweł nie pozostawił Tymoteusza w Efezie po to, by zachęcał
uczniów do kierowania się uczuciami, doświadczeniami, albo by szukali Bożego prowadzenia
w przypadkowych okolicznościach. Miał uczyć zdrowej doktryny oraz zwalczać tych, którzy
rozpowszechniali doktryny fałszywe.
ROZDZIAŁ 1. Ostrzeżenia przed fałszywymi nauczycielami (1:3-11)

WERSET 4
Ø Miałeś im nakazać, aby przestali zajmować się baśniami - w Tt 1:14 Paweł nazwał je żydowskimi
baśniami, co było problemem również dla Tytusa na Krecie. Niektóre mity były dodawane do Starego
Testamentu - może chodzi tu o apokryfy albo pseudoepigrafy [teksty przypisywane różnym patriarchom
czy prorokom – przyp. tłum.]
Ø i niekończącymi się rodowodami, które częściej wywołują niepotrzebne dyskusje - dowody
archeologiczne pokazują, że do rodowodów zamieszczonych w Starym Testamencie były zwykle
dołączane mityczne historie (www.fathom.lib.uchicago.edu).
ZASTOSOWANIE
Głoszenie zdrowej doktryny i zwalczanie fałszywej, a także baśni powinno być w centrum nauczania
każdego kościoła czy też organizacji misyjnej. Uważaj na książki i opowiadania (lub filmy) napisane w celu
dodania spekulacji, których nie ma w Biblii. Powszechne jest też dodawanie informacji kulturowych
nieobecnych w Biblii - na przykład: apostołowie byli nastolatkami, w Efezie istniała kobieca sekta
amazonek, ucho igielne to małe drzwi w większej bramie w Jerozolimie. Te fałszywe nauki mają wpływ na
biblijne zastosowania. Gdyby Bogu zależało na tym, byś to znał, powiedziałby o tym w Biblii. Niebezpieczne
jest interpretowanie Biblii poprzez kulturę - to Biblia ma interpretować kulturę. Piotr napisał: zapragnijcie
niesfałszowanego, duchowego mleka. Dzięki niemu będziecie mogli rozwijać się … (1 Pt 2:2).
ZASTOSOWANIE

WERSET 4
Ø które sprzyjają raczej bezpłodnym dyskusjom, niż porządkowi Bożemu [Biblia Lubelska] -
porządek (dyspensacja) to po grecku OIKONOMIA, „rozdzielanie”, „szafarstwo”, albo „zarządzanie”.
Paweł chciał, by Tymoteusz nie zajmował się wymyślonymi przez ludzi mitami, ale uczeniem ludzi
o porządku w epoce łaski, który nie opiera się na mitach i prawach, ale jest...
Ø ugruntowany na wierze - w tym wieku chodzi o zaufanie do rozumowania i dowodów dostarczonych
przez apostołów (Dz 17:2-4; 28:23-24), a nie do mitycznych historii i doświadczeń.
Uwaga teologiczna
słowo „dyspensacja” (oikonomia) użyte jest w Nowym Testamencie dziewięć razy (Łk 16:2, 3, 4; 1
Kor 9:17; Ef 1:10; 3:2, 9; Kol 1:25; 1 Tm 1:4). Tłumaczone jest jako „szafarstwo”, „rozdzielanie
(dyspensacja)”, „administracja”, „praca,” i “pełnomocnictwo”.
Dyspensacja jest oczywistym historycznym podziałem przedstawionym przez Pismo - w każdej
epoce Bóg postępuje z ludźmi w sposób szczególny (jak np. w epoce Prawa Mojżeszowego, w
naszym wieku łaski oraz w przyszłym Tysiącletnim Królestwie). Dyspensacja może być zdefiniowana
jako etap stopniowego objawiania się Boga formującego odrębne zarządzanie albo regułę życia,
sposób zarządzania, o którym pisze autor: trafnie rozdzielający Słowo Prawdy (2 Tm 2:15 p. toruński).

WERSET 5
Ø Natomiast celem tego nakazu jest miłość - miłość (AGAPE) szczegółowo zdefiniowana jest przez
Pawła w 1 Kor 13:8-11. To dawanie bez oczekiwania wzajemności.
Ø płynąca z czystego serca - słowo „serce” jest w Biblii zawsze metaforyczne, nigdy nie oznacza organu
pompującego krew. A Nowym Testamencie zwykle oznacza nasze podstawowe pragnienia.
Ø dobrego sumienia i nieobłudnej wiary - nasze sumienie przenosi nas poza prawne posłuszeństwo,
do odpowiedzialności za dobro i zło: Poświadcza to ich sumienie oraz myśli, które wzajemnie
się oskarżają lub biorą w obronę (Rz 2:15).

WERSET 6
Ø Niektórzy rozminęli się z tym - są to rzeczy od Boga wspomniane w wersecie 5 (zobacz też
1 Tm 6:21;2 Tm 2:18).
Ø i skończyli na czczej paplaninie - co Paweł zamierza opisać.
WERSET 7
Ø Chcą być nauczycielami Prawa, a nie rozumieją ani tego, co mówią, ani tego, przy czym tak
stanowczo obstają - najwidoczniej ci byli Żydami nauczającymi Prawa Mojżeszowego w kościele,
nie rozumiejąc, że skończyło się ono wraz ze śmiercią Chrystusa (Rz 10:4) i że kościół jest w epoce
łaski, mającej inny sposób zarządzania.
Celem całego naszego nauczania powinno być dawanie bez oczekiwania wzajemności – miłość płynąca
z czystego serca. W każdej sytuacji w służbie powinniśmy myśleć: „Jak mogę pomóc, usłużyć, zachęcić
i nauczyć tych ludzi?”
ZASTOSOWANIE

WERSET 8
Ø Prawo jest oczywiście dobre - Prawo jest święte i przykazanie jest święte, sprawiedliwe i dobre (Rz
7:12), ponieważ pochodzi od Boga.
Ø jeśli ktoś je właściwie stosuje - to ciekawe, Paweł sugeruje, że istnieje prawidłowe i złe stosowanie
Prawa Mojżeszowego. Jezus na przykład zapytał: Czy wolno w szabat wyświadczać dobro, czy zło;
życie ocalić, czy odebrać? (Mk 3:4; Łk 6:9).

WERSET 9
Ø jest ono ustanowione nie dla sprawiedliwego - przestrzeganie prawa (tutaj wyraz bez określonego
rodzajnika) nie jest właściwą dyrektywą dla kogoś, kto już przestrzega prawa. Dobrzy ludzie, którzy
uznali już swój grzech, zwrócili się do Chrystusa i wyznali go (1 J 1:8-10) powinni skoncentrować
się na dążeniu do dojrzałości (Hbr 5:14), nie na przestrzeganiu praw.
Ø lecz dla nieprawych i nieposłusznych - ludzie chaotyczni potrzebują porządku. Uporządkowani
potrzebują dojrzałości, a nie większej ilości porządkujących praw.
Ø Następujące grzechy są naruszeniem pierwszego, drugiego i trzeciego przykazania, przeciwko
samemu Bogu:
Bezbożnych - ci, którzy nie zwracają uwagi na charakter Boga
i grzesznych - ci, którzy żyją w opozycji do charakteru Boga
lekceważących świętość - ci, którzy nie są oddzieleni od świata zgodnie z charakterem Boga
i żyjących po świecku - ci, którzy są podli albo laiccy zamiast dostosowywać się do charakteru Boga.
Ø Następna grupa to przykłady ludzi, którzy łamią przykazania od 5-7-go, przeciwko społeczeństwu:
dla ojcobójców i matkobójców - w grece są tu słowa jednowyrazowe: ojcobójcy (jedno słowo)
i matkobójcy (jedno słowo) oznaczające prawdopodobnie brak czci i szacunku, ponieważ następne
osoby to:
mordercy - morderstwo to „bezprawne zabicie istoty ludzkiej z premedytacją” (New Oxford Amer. Dictionary).

WERSET 10
Ø ludzi dopuszczających się nierządu - użyte tu słowo to PORNOS, od którego pochodzi „pornografia”.
W Biblii zwykle nazywa ono wszystkie niemoralne zachowania seksualne.
Ø mężczyzn współżyjących między sobą - występuje tu greckie ARSENOKOITES. Według słownika Louw
and Nida Greek Lexican to:
„mężczyzna przy stosunku homoseksualnym – „homoseksualista”. … czy nie wiecie, że cudzołożnicy,
mężczyźni współżyjący między sobą … nie odziedziczą Królestwa Bożego? (1 Kor 6:9-10). Możliwe
jest, że ARSENOKOITES w określonym kontekście odnosi się do mężczyzny aktywnego w stosunku
homoseksualnym, w kontraście do MALAKOS, mężczyzny biernego.”
Ø Następna grupa zawiera przykłady ludzi łamiących przykazania 8 i 9:
handlarzy ludźmi - kidnaper to „osoba, która porywa kogoś i trzyma go w niewoli, zazwyczaj w celu
uzyskania okupu” (New Oxford American Dictionary).
dla kłamców, krzywoprzysięzców - to ludzie, którzy składają fałszywe świadectwo przeciw innym.
Paweł nie podaje przykładów na 4 przykazanie (sabat) i na 10 (pożądanie).
Ø i wszystkiego, co sprzeciwia się zdrowej [HYGIANO - zdrowy, stąd pochodzi „higieniczny”] nauce -
dosłownie: zdrowemu nauczaniu. Słowo to użyte jest w tym liście siedem razy (1:10; 4:1, 6, 13, 16;
5:18; 6:1). Do rzeczy sprzecznych z prawem Starego Testamentu Paweł dodaje wszystko, co jest
sprzeczne ze „zdrową” nauką Nowego Testamentu.

WERSET 11
Ø zgodnej z pełną chwały dobrą nowiną wspaniałego Boga, która została mi powierzona - Ewangelia
to przesłanie Pawła. Przyszła od Boga i została powierzona Pawłowi.
Wcześniej powiedział Efezjanom:
…za sprawą objawienia została mi oznajmiona tajemnica (...) możecie się przekonać, jak rozumiem
tajemnicę Chrystusa (…) teraz objawioną (…) że poganie są współdziedzicami, współczłonkami
i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie dzięki dobrej nowinie, której rzecznikiem zostałem
(Ef 3:3-8).

WERSET 12
Ø Dziękuję Temu, który mnie wzmocnił, Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu, za to, że mnie uznał
za godnego zaufania - tutaj w grę wchodzi charakter Pawła, nie jego czyny. Może nawet odnosi się to
do jego charakteru, kiedy nie był jeszcze wierzący (w. 13).
Wiara w Biblii to zaufanie prawdzie (temu, jak się rzeczy mają). Wiernością Pawła było jego zaufanie
objawieniu Boga. Dlatego, że otrzymał ponadnaturalne objawienie, które rozpoczęło się na drodze do
Damaszku, jego wierność miała podstawę w nowym rozumieniu tego, jak się rzeczy mają.
Ø bo przyjął mnie do służby - służba to DIAKONIA; słowo diakon w rozdziale 3 ma ten sam rdzeń.
Służba oznacza służenie. Nie był to pomysł Pawła. Jezus w sposób ponadnaturalny powołał Pawła
i powierzył mu służbę dostarczenia ewangelii poganom.
ROZDZIAŁ 1. Doświadczenie łaski przez Pawła (1:12-17)

WERSET 13
Ø mnie, kiedyś bluźniercę - w tamtym czasie myślał, że to chrześcijanie są bluźniercami,
ale w rzeczywistości on był bluźniercą. W języku angielskim słowo to jest transliteracją greckiego
BLASPHEMOS – obrzucanie obelgami, szkalowanie albo mówienie źle o kimś.
Ø prześladowcę i gnębiciela - Paweł powiedział: Wyjątkowo prześladowałem wtedy i niszczyłem Kościół
(Ga 1:13; zobacz też Dz 8:3; 9:1, 2, 4, 5; 22:4, 5; 26:9-11).
Ø A jednak dostąpiłem miłosierdzia! Działałem bowiem bez zrozumienia. Postępowałem
w niewierze - Paweł powiedział, że zostało mu okazane miłosierdzie, czyli niezasłużone współczucie.
Zauważ, że podana przez niego przyczyna to niewiedza i niewiara.
Uwaga teologiczna
niewiedza i niewiara są nieodłączne. Niewiedza eliminuje możliwość uwierzenia. Wiara jest zaufaniem
prawdzie, którą można zdobyć tylko przez wiedzę.
Gorliwość Pawła jako niewierzącego nie była przeciwna temu, co rozumiał o Bogu – ale przeciwna
dokładnej wiedzy o Bogu. To wiedza zmieniła jego wiarę. Na drodze do Damaszku został
skonfrontowany z prawdą o Jezusie Chrystusie, więc działał już nie według niewiedzy i dlatego nie
pozostał w niewierze.

WERSET 14
Ø Ale rzeczywiście, łaska (wybiórcza przychylność) naszego Pana … zostały mi udzielone
niezwykle hojnie - jest tu jedno słowo HUPEREPLEOASEN - ponad obfitość - użyte tylko tutaj w NT.
Podobnie: gdybyś chciał kubek kawy, a ja napełniam go aż się przelewa.
Ø wraz z wiarą i miłością [AGAPE], która jest (nie ma tu słowa znaleziona) w Chrystusie - to nie nasza
wiara i miłość do Chrystusa, ale wiara i miłość, które są w [META] Chrystusie Jezusie.
Jezus daje nam nie tylko przeobfitą łaskę, jest On również źródłem oraz doskonałym przykładem wiary
(zaufania Swojej wiedzy) i miłości (daje nie spodziewając się wzajemności za dar).

WERSET 15
Ø Wiarygodne to Słowo, warte przyjęcia z całą otwartością - Paweł używa tego zdania pięć razy
(tutaj oraz w 3:1; 4:9; 2 Tm 2:11; i Tt 3:8). Oznacza to, że jest to zdanie, na którym można w pełni
polegać. Paweł podkreśla, że skupia się na tym, jak rzeczy istotnie się mają.
Ø że Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników - Bóg nie posłał swego Syna na
świat, aby wydał On na świat wyrok, lecz aby świat został przez Niego zbawiony (J 3:17). Chrystus
przyszedł po raz pierwszy jako Wybawca. Drugi raz przyjdzie jako Sędzia (Ap 19–20).
Ø z których ja jestem pierwszy - jego grzech był gorszy nie dlatego, że zabijał ludzi, ale że zabijał
Bożych ludzi. Nie są to grzechy przeciwko przyjaciołom, społeczeństwu albo religii, ale przede
wszystkim przeciwko Bogu.

WERSET 16
Ø Dostąpiłem jednak miłosierdzia [niezasłużonego współczucia] aby we mnie pierwszym Chrystus
Jezus okazał całą cierpliwość, jako przykład dla tych, którzy mają w Niego uwierzyć, aby
otrzymać życie wieczne
ü Po pierwsze, zauważmy, że Paweł nie roztrząsał swojego grzechu, ale też o nim nie zapomniał.
Nigdy nie ukrywał swojej grzesznej listy, jednak za każdym razem, kiedy o tym wspominał, zawsze
mówił o wielkim miłosierdziu Jezusa Chrystusa.
ü Po drugie, zauważmy, że powód otrzymania tak wielkiego miłosierdzia od Boga jest taki,
że Chrystus mógł pokazać swoją cierpliwość. Paweł został zbawiony, aby zostało to wykorzystane
jako przykład.
ü Mogę wyciągnąć stąd wniosek, że kiedy Jezus zbawił mnie, stało się to dla Jego chwały i dla Jego
celu (Ef 1:5-6).
WERSET 17
Ø Niech zatem Królowi – wiecznemu (bez ograniczeń czasowych), niezniszczalnemu (który nie jest
w stanie umrzeć) i niewidzialnemu (Boga nikt nigdy nie widział - 1 J 4:12), jedynemu istniejącemu
Bogu (boskość) będzie cześć (jest godny wywyższenia) i chwała (zamanifestowana wartość) na
wieki wieków! Amen.

WERSET 18
Ø To zadanie - albo przykazanie, prawdopodobnie chodzi o to, które zamierza mu dać.
Ø powierzam tobie - dosłownie „kładę przed tobą,” jest tu koncepcja wyznaczania odpowiedzialności.
Ø synu Tymoteuszu - tak jak w w. 2, mój prawowity syn w wierze.
Ø według wcześniej wygłoszonych o tobie proroctw - nie ma wzmianki o tym, kto je wygłosił albo
kiedy zostały mu dane. Może o tych samych mowa jest w 4:14: Nie zaniedbuj swego daru łaski, który
został ci dany na podstawie proroctwa przez włożenie rąk grona starszych.
Ø Staczaj dobry bój - użyte tu słowo [STRATEIA], zarówno jako rzeczownik oraz czasownik dało początek
słowu „strategia” jednak w grece znaczy ono „walczyć.”
Być chrześcijaninem znaczy być na wojnie. Ma ona dwa fronty. Walczysz przeciwko swojej grzesznej
naturze (Rz 7:14-25). Toczysz także walkę ze zwierzchnościami, z władzami, z zarządcami ogarniającej
świat ciemności, z niegodziwymi zakusami duchowych sił na wysokościach nieba (Ef 6:12).
Kiedy skończy się ta wojna? Aż wydasz ostatnie tchnienie.
ROZDZIAŁ 1. Zadanie Pawła dla Tymoteusza (1:18-20)
ZASTOSOWANIE

WERSET 19
Ø Zachowuj wiarę i dobre sumienie. Niektórzy je odrzucili - słowo odrzucili to greckie APOTEO, skąd
wzięło się słowo „apatia”. Grecki termin zawiera koncepcję „wyrzucania.” Zakłada, że niektórzy
wierzący mieli wiarę oraz sumienie, które odrzucili.
UWAGA TEOLOGICZNA
nasze sumienie jest częścią naszego mózgu; nie mają go zwierzęta. Otrzymaliśmy je, kiedy Adam
i Ewa zjedli owoc z drzewa poznania dobra i zła. Nasze sumienie oraz nasza wiara związane są
z naszą wiedzą. Wiara jest decyzją o zaufaniu temu, co uznajemy za prawdę. Sumienie to umysłowa
koncepcja tego, co rozumiemy jako właściwe. Obie te rzeczy związane są z naszą wiedzą i obie
mogą się zmienić. Różnica tkwi w tym, że wiara jest nieodłącznie związana z tym, co uznajemy za
prawdę, a sumienie nie. Sumienie to kompas moralny wskazujący na to, co właściwe. Jednak, nie tak
jak wiara, nie dyktuje nam naszych działań. Nasze sumienie może wiedzieć, że określone działanie
jest właściwe, ale nie znaczy to, że wykonamy to.

WERSET 19
Ø …i stali się rozbitkami w wierze - tego samego słowa użył Paweł w 2 Kor 11:25: trzykrotnie byłem
rozbitkiem na morzu mając na myśli statek zniszczony przez osadzenie na mieliźnie lub podczas burzy.
Mógł to być znany sposób opisu katastrofy, tak jak dzisiaj rozbicie samolotu.
Po pierwsze, wiemy, że zbawienie jest pewne, nie można go stracić. Człowiek wierzący został wybrany
przed założeniem świata (Ef 1:4), nic nie może odłączyć nas od miłości Chrystusa (Rz 8:38-39).
Jezus daje nam życie wieczne, Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki … nikt nie zdoła ich
wydrzeć z ręki mego Ojca (J 10:28-29). Prawdziwy wierzący z pewnością może jednak zasmucać Bożego
Ducha Świętego (Ef 4:30) oraz gasić Ducha (1 Tes 5:19). Chrześcijanin, który pozostaje niemowlęciem
i nie pomnaża swojej wiedzy, jest podatny na stanie się rozbitkiem w wierze i w sumieniu.
ZASTOSOWANIE

WERSET 20
Ø Do nich należą Hymeneusz i Aleksander - zauważmy, że Paweł konkretnie nazywa tych fałszywych
nauczycieli. Pierwszy z nich jest prawdopodobnie tym z 2 Tm 2:16-18: Hymeneusz i Filetos. Rozminęli
się oni z prawdą i głoszą, że zmartwychwstanie już się dokonało. Aleksander to prawdopodobnie ten
sam wspomniany w 2 Tm 4:14-15: Aleksander, brązownik, wyrządził mi wiele złego. Przed swoim
odejściem Paweł powiedział starszym w Efezie:
Uważajcie na samych siebie (…) Ja wiem, że po moim odejściu wejdą między was drapieżne
wilki, które nie będą oszczędzać stada. Również spomiędzy was samych powstaną ludzie
mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów.) Dlatego bądźcie czujni…
(Dz 20:28-31)
Ø których wydałem Szatanowi - najwyraźniej wyjęty spod ochrony wspólnoty wierzących w mieście.
Wydaje się, że tak samo zrobił Paweł z człowiekiem żyjącym z żoną swojego ojca. Paweł nakazał:
wydajcie tę osobę szatanowi, niech zguba dotknie jej ciała, aby duch był uratowany, gdy zjawi się nasz
Pan (1 Kor 5:5).

WERSET 20
Ø aby ich oduczono bluźnić - motywem Pawła było naprawić sytuację, nie ukarać.
2 Tes 3:14-15: Jeśli ktoś jest nieposłuszny naszym słowom, przekazanym w tym liście, tego sobie
zapamiętajcie i - żeby go zawstydzić - przestańcie się z nim zadawać. Nie traktujcie go jednak jak
wroga, ale upominajcie - jak brata.
Ga 6:1: Bracia, jeśli człowiek zostanie przyłapany na jakimś upadku, wy, którzy jesteście duchowi,
poprawiajcie takiego w duchu łagodności. Uważajcie przy tym na siebie, abyście wy nie ulegli
pokusie.
Strzeżcie się wroga, który szuka waszej duszy. Nie miejcie związku z fałszywym nauczaniem
- nikt nie mówi: „Chcę, by miało na mnie wpływ fałszywe nauczanie” - jednak będziesz mieć skłonność
do stania się takim, jaka jest twoja wspólnota, jak ci, z którymi masz kontakt. Wybieraj wspólnotę uważnie.
ZASTOSOWANIE

1 List do Tymoteusza Rozdział 1

Empfohlen

Empfohlen

Weitere ähnliche Inhalte

Was ist angesagt?

Was ist angesagt? (20)

Ähnlich wie 1 List do Tymoteusza Rozdział 1

Ähnlich wie 1 List do Tymoteusza Rozdział 1 (19)

1 List do Tymoteusza Rozdział 1