ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΗΤΟΙ ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΗ ΔΙΑΣΑΦΗΣΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ ΤΑΥΤΗΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΔΑΦΝΗ 1979

1. ArIOPEITON IIATEPON
OMOAorIA-
EKKAHIII
"H'tot
llspi 'ti1~ O"l1Jleptvi1~ 8V 'til 'EKKA110"i~ d1toO"'tacrla~
Kat 'ti1~ KaVOVtKi~ &.V'ttJle't(()1t{O's(()~ 'ta6'tll~
«El o~v Movaxoi eloi -r1V~ tv -rol~ vvv «AipBTIKDV I1vfJpro77:oV p,BT'D. plav Kaj
Ka,pol~, <5Bl~dT'cooav 877:i -ra>v ep"IOJv•••» <5ev-rspav vov()eaiav 77:apalfov•••»
(9800. ~'t'o)o. P.G. 99, 1049) (Ti't'ov y' 10-11)
AnON OPOl: 1979

3. Είς Τιμην καΙ μνήμην
Πάντων τών f!Ομολογητών καΙ Μαρτύρων
της άγίας ήμών 'Ορθοδόξου Πίστεως~
το παρον άνατίθεται.
Ίερομόναχος Μάξιμος
Βασίλει.ος Μοναχός
Άγιορείται

5. ΠΙΝΑΞ ΘΕΜΑΤΩΝ
ΣελΙς
ΕΙΣΑΤΩΓΗ
1. 'Αποστολη καΙ ένότης Άγίου "Όρους .............................. 10
2. VΕνοχος συγκάλυψις πτώσεως .................................... 11
3. Γενικωτέρα διάγνωσις ............................................ 13
4. Βασικόν αίτιον dποστασίας ....................................... 15
5. Κοινωνία φωτός πρός σκότος ..................................... 16
6. Ι1ατριαρχικόν Διάγγελμα 1920 ............ ........... ............. 16
7. Κατάλυσις ύποστάσεως Έκκλησίας ............................... 17
8. Ι1ώρωσις dσυγχώΡητος ........................................... 18
9. «Κατάραν CΔς ίμάτιον» ........................................... 20
10. «Ό φυλαξ της ΌΡθοδοξίας λαός» ................................. 21
«ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ»
11. "Ένοχος και ύπευθυνος άνοχή ..................................... 22
12. Μορμολυκειον σχίσματος ......................................... 24
13. «'Αποτείχισις» .................................................. 28
14. Διακοπη κοινωνίας .............................................. 31
15. Κολάσιμος άδράνεια ............................................. 33
ΔΙΑΣΑΦΗΣΙΣ «ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ»
16. Ι1αρασυναγωγη Γ.Ο.Χ. ........................................... 36
17. "'Άνυπόστατον άναιρέσεως ........................................ 38
18. Έσχάτη κατάπτωσις 40
19. I1poφαVΗς άσυνέπεια 43
20. 'Έννοια Ζηλωτισμού 45
«ΖΗΛΩΤΑΙ» ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
α) ΦαειVΗ πλευρά ................................................ 48
β) Μελανη πλευρά ............................................... 49
22. Σκοπός Ι. 'Αγώνος Γ.Ο.Χ. ........................................ 51
23. Εόθυνη Έκκλησίας Διασπορας .................................... 53
24. Σχίσμα «Δυνάμει» ............................................... 53
25. Κατάκριμα έπι μέρους Έκκλησιών ................................ 55
26. Στέρησις αγιασμού ............................................... 56
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ..... : ............. ., .......... ., ............. '.... "............... ".......... ".. . .. . . . .. . 59

7. ~Eν τϋ ·lεΡQ. - παλαιQ. ΣκήΤ1] ·Αγίου Βασι­
λείου ·Αγίου 'Όρους τϋ 251] Φεβρουαρίου
1979.
Π Ρ ό ς
Τόν Πανοσιολογιώτατον Καθηγουμενον της
εν ·Αγίφ 'Όρει ·Ιεράς και Σεβασμίας Μονης
τοϋ ·Οσίου Γρηγορίου, ~Apχιμανδpίτην π.
Γ Ε Ω Ρ Γ Ι Ο Ν.
Πανοσιολογιώτατε,
Συνεπείq. της πρό καιροϋ και κατ' ευδοκίαν Θεοϋ, όποβληθεί­
σης εμπεριστατωμένης διαμαρτυρίας εκ μέρους της ·Ιεράς ·Υμών
ΜονΊ;ς πρό την ·Ιεραν Κοινότητα ·Αγίου "Όρους, της άφορώσης είς
την ληψιν τών ενδεικνυομένων μέτρων έναντι της Προϊσταμένης
~EKK~ησιασΤΙKης ή μών ~Αρχης, τοϋ Οίκουμενικοϋ, δηλονότι, Πα­
τριαρχείου, προάγομαι, λίαν προσηκόντως, δπως παρακαλέσω
την "Υμετέραν Πανοσιολογιότητα και μοϋ επιτρέψη να θέσω όπ~ ό­
ψιν αυτης, μετ~ είλικρινοϋς άγάπης και ταπεινώσεως, τας εν τϋ πα­
ρουσ1] εκτιθεμένας και διασαφηνιζομένας σκέψεις και πεποιθήσεις
μου - τας εκφραζουσας τόν πόθον και έτέρων εν Χριστφ άδελφών ­
τας άμέσως σχετιζομένας πρός τόν σκοπόν και την έννοιαν αυτης,
είς άπάντησιν δε και της πρός με άπό 21-10-1978, όμετέρας επιστο­
λής.
Δια ταυτης, άπευθυνομαι κυρίως πρός την "Υμετέραν Πανο­
σιολογιότητα. Πλήν, λόγφ της σοβαρότητος τοϋ εν αυτϋ άναπτυσ­
σομένου θέματος, κρίνεται επιβεβλημένον δπως δια τοϋ περιεχομέ­
νου αυτης ενημερωθώσι πάσαι μεν αί άδελφαι - "Ιεραι Μοναι και ί­
δίως εκείναι αΤτινες ενέκριναν την άποστολην της ώς dvro όμετέ­
ρας άναφορας εΙς τόν πρός δν δρον, ώς και διάφορα, έντός και έ­
κτός τοϋ 'Ιεροϋ l;μών Τόπου, Moνα~ΤΙKα και Πνευματικα Κέντρα
και παράγοντες, οί εξ "Αγίου 'Όρους άκτίνα φωτός άναμένοντες.

9. ΕΙΣΑΓΩΓΉ
eH μεγίστη σοβαρότης του προκειμένου θέματος, έγκειται είς
τό γεγονός δτι εξ αότου γενναται πλέον θέμα οόχι άπλώς συνειδή­
σεως, αλλ~ εξόχως ζήτημα υ π ο σ τ ά σ ε ω ς της όρθοδόξου ή­
μών ίδιότητος, τό όποίον, αις εΙκός, ενδιαφέρει αμέσως και αφορα
είς ένα έκαστον εξ ήμών τών αποτελούντων τα μέλη του δλου Σώ­
ματος της <Αγιορειτικης Άδελφότητος, δεδομένου δτι ή όρθόδο­
ξος ήμών ίδιότης1 από πλευρας ακαινοτομήτου και Κανονικης δια­
σφαλίσεως αότης, τυγχάνει απαραίτητος προϋπόθεσις και μοναδι­
κός παράγων πρός πραγμάτωσιν τόσον του υπό της ~EKKλησίας
δι' ήμας επιτελουμένου σωτηριολογικου 'εργΟ1J, δσον και της εν­
ταυθα Ιδιαζούσης ήμών αποστολης και της του "Αγίου "Όρους γενι­
κώτερον τοιαύτης ..
"Ως tδη εχει γίνει αντιληπτόν, ή προρρηθείσα υμετέρα αναφο­
ρά, τυγχάνει όμολογουμένως Ιδιαζούσης σημασίας και ενδιαφέ­
ροντος, ανεξαρτήτως της μέχρι σήμερον εξελίξεώς της και του εξ
αότης μελλοντικου αποτελέσματος.
τουτο εξηγείται, καθότι, αφ' ένός μεν συμβαίνει, χάριτι Κυ­
ρίου, ή "Υμετέρα Πανοσιολογιότης να τυγχάνυ εγνωσμένου κύρους
εν τΌ χορείq. τών εκπροσώπων της συγχρόνου θεολογικης επιστή­
μης, αφ' έτέρου δε διότι επιποθεί αδτη δπως ποδηγετήσυ επαξίως
τΊ)ν "Ιεραν αότης Μονην και καταστήσυ ταύτην πρωτοπόρον καΙ α­
παρχην μιας ακαινοτομ11του - όρθοδόξου Μοναχικης εν "Αγίφ "'0­
ρει μαρτυρίας και αγωνιστικότητος και ίσταμένην εντός του θριγ­
γου τών υπό της 'Εκκλησίας παραδεδομένων και Κανονικώς υπ'
Αότης εντελλομένων.
Τό γεγονός βεβαίως τουτο, τό όποίον μαρτυρεί όντως μίμησιν
της παραδοσιακης - «Κολλυβαδικης» αγωνιστικότητος και εόψυ­
χίας, αποτελεί καΙ προϋπόθεσιν ίκανην δπως παραδειγματίση και
προβληματίσυ πασαν ~Iεραν Μονην και ένα έκαστον εξ ήμών, καί­
τοι και κατα τό παρελθόν ήκούσθησαν και συνεχίζονται ακουόμε­
ναι ενταυθα τοιαυται Κανονικαι και αξιόλογοι διαμαρτυρίαι.

10. 10
1. ΑΠΟΣΤΟΛΉ ΚΑΙ ΕΝΟΤΙΙΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
.
Τό .,Αγιον 'Όρος, Πανοσιολογιώτατε, χάριτι Κυρίου καΙ εύδο­
κίQ. πάντοτε της Ύπεραγίας ήμών Θεοτόκου καΙ προστάτιδος αύ­
τού, αις γνωστόν, είναι καΙ θεωρείται «ή Άκρόπολις της 'Ορθοδο­
ξίας» καΙ ό φρουρός καΙ προμαχων της άγίας ήμών Πίστεως. Τού­
το μαρτυρεί τό άγιοπατερικόν - μαρτυρικόν παρελθόν του. Ήμείς
δε αις Άγιορείται, είμεθα διάδοχοι τών Πατέρων ήμών, όπόχρεοι
δε δπως διαφυλάξω μεν γνησίαν καΙ άλύμαντον την άνατεθείσαν ή­
μίν της Πίστεως καΙ Πολιτείας Αύτών ίεραν Παρακαταθι1κην,
τούθ' δπερ ή Μοναχική - ΆγιορεΙΤΙΚ11 ήμών ίδιότης αύστηρώς επι­
τάσσει καΙ άπαιτεί.
Συμπασα συνεπώς ή Άγιορειτικη φωνή, τούλάχιστον είς τα
θέματα της Πίστεως, πρέπει να είναι σύμφωνος καΙ σύμψυχος, διό­
τι, ο()τω μόνον θα δύναται ό Ίερός ήμών Τόπος ν' άνταποκριθij
πρός τό μοναδικόν καΙ θεμελιώδες της άγίας ήμών 'Εκκλησίας αί­
τημα της σήμερον καΙ την ίδιάζουσαν αύτού άποστολήν, t]τοι την
άκαινοτόμητον διατήρησιν τών όπ' Αύτης όρθοδόξως παραδεδο­
μένων.
Λόγφ δε της παραδοσιακης άγωνιστικότητος καΙ όμολογίας
την όποίαν τό .,Αγιον 'Όρος έκπαλαι επιδεικνύει είς πάσαν περί­
πτωσιν άποστασίας τών ταγών της 'Εκκλησίας καΙ την όποίαν,
χάριτι θείQ., αν δχι καθολικώς, πάντως μέχρι στιμερον έστω καΙ με­
ρικώς διατηρεί, είναι γεγονός δτι συνεχίζει τούτο να περιβάλλεται
με εξέχον πνευματικόν καΙ εκκλησιαστικόν κύρος, είς τρόπον ώ­
στε πάσα όρθόδοξος διακήρυξις αύτού, να είσακούεται μετ' άπο­
λύτου εμπιστωσύνης καΙ πεποιθήσεως παρα της εύσεβούς συνειδή­
σεως τού πιστού Πληρώματος της 'Εκκλησίας.
'Ιδου ό λόγος καΙ ή ίερα όποχρέωσις παντός Άγιορείτου, ίδίως
δε τών Ίερών Μονών, βάσει της όποίας άπαξάπασα ή Άγιορειτικη
Άδελφότης επιβάλλεται δπως {σταται πάντοτε άρρήκτως συνδε­
δεμένη καΙ πνευματικώς κατηρτισμένη ('Εκκλησιολογικώς, Κανο­
νικώς καΙ Παραδοσιακώς) καΙ συνεχίζει ο()τω, πάντοτε σύσσω­
μος, να προβάλλΌ εύθαρσώς την όρθόδοξον παρουσίαν αύτης κα­
τα πάσης άντιπαραδοσιακης καΙ κακοδόξου πράξεως καΙ ενερ­
γείας καΙ ίδίως της επιβουλευομένης την όρθόδοξον αυτης όπόστα­
σιν, αις εν προκειμένφ, δεδομένου δτι, κοινη πάντων ήμών όποχρέ­
ωσις τυγχάνει, δπως, κατα μίμησιν τών Άγίων Πατέρων, άναδεί­

11. 11
ξωμεν τό .,Αγιον 'Όρος: Κ Ρ ι τ ή Ρ ι ο ν ~O Ρ θ ο δ ο ξ ί α ς παγ­
κοσμίου κύρους και προβολης, 11 εν άλλοις λόγοις,
Ο Ι κ ο υ μ ε ν ι κ ό ν Κ έ ν τ Ρ ο ν Ό Ρ θ ο δ ό ξ ο υ Π ί σ τ ε­
ω ς.
Και ενώ μία τοιαύτη εκπλήρωσις του ίερου τούτου καθήκοντος
αποδεικνύει και καθιστα ήμας συνεπείς ένατι της ίερας και ύψηλης
ήμών Ιδιότητος και αποστολής, απεναντίας πάλιν, πασα τυχόν ή­
μετέρα σιγή, αδιαφορία, 11 καταφρόνησις και ένοχος συμβιβασμός,
την όποίαν - μΙ1 γένοιτο - ήθέλομεν τηΡι1σ'Ό έν όψει η;ς επιτελουμέ­
νης και όσημέραι αυξανομένης σημερινι;ς προδοσίας τών τιμίων
της ~EKKλησίας, αφεύκτως θέλει καταστ11σ'Ό ήμας αξίους βαρυτά­
της ενοχης και ευθύνης, καθότι ετάχθημεν, ώς εκ της Ιδιότητος ή­
μών, να είμεθα οί «πιστοι φρουροι» και πρόμαχοι της άγίας ήμών
Έκκλησίας, οί αγρύπνως φρυκτωρουντες επι τών τιμίων επάλξεων
Αυτης.
Παρα ταυτα δμως, παρατηρείται μετα λύπης, δτι ένιοι «σεβά­
σμιοι πνευματικοι όδηγοι» Άγιορείται, πειρώνται, τόσον αφελώς,
δπως πείσωσι και αποτρέψωσι τους ώς αποκαλουσι «μικρους τού­
τους - άπλοϊκους πατέρας», της όμολογιακης αυτών παρρησίας,
ώσει να είχον απέναντί των κοινα τινα μαθητάρια και ουχι κατηρ­
τισμένους θεολογικώς, συναδέλφους αυτών. Πόσον ώφέλιμον όμο­
λογουμένως θα 1jτο δι~ αυτους εαν εσυνειδητοποίουν, κατόπιν απα­
θους και αντικειμενικης ερεύνης και εξετάσεως, την απόλυτον κρι­
σιμότητα της προκειμένης εκκλησιαστικης συγχύσεως και απο­
στασίας.
2. ΕΝΟΧΟΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΙΣ ΠΤΩΣΕΩΣ
~Oφείλoυν, πρός τούτοις, οί)τοι, δπως ύποδείξουν καθηκόν­
τως, ποία τυγχάνουν τα ύπ~ αυτών θεωρούμενα «σοβαρώτερα όλι­
σθήματα» και παρα την υπαρξιν τών όποίων εν τή ΈκκλησίQ., οί
Μεγάλοι Πατέρες Αυτης «μας αποτρέπουν τόν χωρισμόν από ταύ­
της».
Είναι αδύνατον δμως να ύπάρξη σοβαρώτερον όλίσθημα, - ε­
κτός τών dλλων διακηρυσσομένων εξακολουθητικώς κακοδόξων
και αίρετικών δηλώσεων και συντελουμένων πράξεων - από εκείνο
τό όποίον διέπραξε προσφάτως τό Οίκουμενικόν Πατριαρχείον δια
της παγκοσμίως όμολογηθείσης κακοδοξίας και αίρέσεως, δια της

12. 12
όποίας ~oύτo, «ΗΝΩΜΕΝΟΝ ΕΝ ΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ...ΜΕΤΑ ΤΗΣ
ΑΔΕΛΦΗΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Δ Ε Ε Τ Α Ι
ΥΠΕΡ ΤΟΥ Μ Α Κ Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Α Δ Ε Λ Φ Ο Υ ΗΜΩΝ Ε­
ΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΠΑΥΛΟΥ», 'iτοι, πλήρης άναγνώρισις
κοινης Θ Ε Ι Α Σ Λ Α Τ Ρ Ε Ι Α Σ και εκκλησιαστικης
Ε Ν Ω Σ Ε Ω Σ, ώς και τού επισκοπικού θρόνου της Ρώμης, ώς ό­
πάτου.
'Ή παταγώδης α()τη κατάπτωσις της εκκλησιαστικης ήμών
~Hγεσίας, δέοννα σημειωθΌ ότι οόδεν άλλο διαδηλοί, είμή σαφε­
στάτην ά θ έ τ η σ ι ν τού θεμελιώδους Δόγματος της άπολυτρωτι­
κης μοναδικότητος καΙ όρθοδόξου όποστάσεως της άγίας ήμών
~EKKλησίας καΙ Πίστεως.
Είθε, ώς εκ τούτου, οί εν λόγφ επαίοντες eΑγιορείται να κατα­
νοήσουν και άντιληφθούν ότι, άσφαλώς πλέον θα εξαπατοϋν έαυ­
τους και άλλήλους, εφ ~ όσον l1θελον συνεχίσΊJ να φρονούν και όπο­
στηριζουν, ότι ή τόσον άπροκαλύπτως διακηρυχθείσα, επισήμως
δηλαδή και άδιαψεύστως, ώς άνω κακοδοξία και άρνησις, θεωρεί­
ται...«περιπτωσιακή εκδήλωσις» φ ι λ ο φ Ρ ο σ ύ ν η ς, καθως
και fv εκ τών...πολλών καΙ π ε ι σ τ ι κ ώ ν τεκμηρίων...ό Ρ ­
θ ο δ ό ξ ο υ σ τ α θ ε Ρ ό τ η τ ο ς και π ε π α Ρ Ρ η σ ι α ­
σ μ έ ν η ς ό μ ο λ ο γ ί α ς τού Πατριαρχείου!!! .
~AνάγKη πάσα άκολούθως, όπως γίνΊJ επίσης άντιληπτόν -και
καταστη συνείδησις εκάστου πιστοϋ και ίδίως eΑγιορείτου, ότι ή ά­
νωτέρω διακηρυχθείσα αίρεσις και βλασφημία, τους υίοθετοϋντας
11 τους κατα διάφορον τρόπον κοινωνοϋντας πρός αότήν, ώς Π.χ.
δια της διαμνημονεύσεως τών διακηρυξάντων ταύτην και τών μετ~
αότών κοινωνούντων, καθιστά τούτους «σ υ ν α π ο λ ­
λ υ μ έ ν ο υ ς» τΌ ο()τω KOινωνOύσΊJ αίρέσει, ότε πλέον, «Χριστός
ήμάς οόδεν αιφελήσει»!
Οί άκρίτως συνεπώς και ~ξω πάσης εκκλησιολογικης και Κα­
νονικης βάσεως άντιδράσαντες κατα της όμολογιακης ενεργείας
της eΙεράς ~Yμών Μονης, πολυ θα πρέπη να λάβωσιν όπ' όψιν αό­
τών ότι, όταν «οί Πατέρες οί Μεγάλοι της ~EKKλησίας» μας «άπο­
τρέπουν τόν χωρισμόν άπό ταύτης», δεν προϋποθέτουν όπόστασιν
«σοβαρωτέρων όλισθημάτων» εν αότΌ, ώς δηλαδή ή άνωτέρω δια­
κηρυσσομένη σήμερον κακοδοξία και αίρεσις, είς τρόπον <fiστε να
~ΧΊJ θέσιν ενταύθα τό «κρείσσον μετα της 'Εκκλησίας
πλανασθαι...» καθως πειρώνται οότοι να παραλληλίσουν εν προ­

13. 13
κειμένφ, άλλα συνιστούν τούτο εις περιπτώσεις άφορώσας εις θέ­
ματα έπουσιώδους και κυρίως τυπικης μορφης και σημασίας,
ο ό δ έ π ο τ ε δμως εις θέματα καθαπτόμενα f προσκρούοντα τού
Δόγματος 11 τού έν γένει άπολυτρωτικού έργου της Έκκλησίας.
Σαφώς τούτο άναφέρει ό Μέγας Πατήρ άγιος Χρυσόστομος,
άπευθυνόμενος πρός χριστιανούς, οί όποίοι δεν παρεδέχοντο - οόχι
τό ώς άνω κακόδοξον φρόνημα f τήν ύπό τού Μεταξάκη ii τού Πα­
παδοπούλου έπιβληθείσαν μονομερώς, «δίχα κ ο ι ν η ς τών Έκ­
κλησιών συναινέσεως» και «μηδενός έκκλησιαστικού λόγου συνω­
θούντος» ήμερολογιακήν καινοτομίαν, άλλα τόν ύπό της
κ α θ ό λ ο υ Έκκλησίας, δια της Α' Οικουμενικης Συνόδου γενό­
μενον καθορισμόν της χρονολογίας τού Πάσχα. Τούτων δε διατει­
νομένων δτι «έσφαλεν ή Σύνοδος», ό dγιος έλεγε: «Μή τοίνυν, ήμέ­
ρας και καιρους και ένιαυτους παρατηρώμεν, άλλα πανταχού τΌ
ΈKKλησί~ μετ~ άκριβείας έπώμεθα, τήν αγάπην και την ειρήνην
προτιμώντες άπάντων. Ει γαρ και έ σ φ ά λ λ ε τ ο ή ~EKKλησία,
οό τοσούτον κατόρθωμα από της τών χρόνων ακριβείας ήν, δσον
έγκλημα από της διαιρέσεως και τού σχίσματος τούτου».
Καταφανες τυγχάνει πόσον άρμοστα είναι τα ανωτέρω και δι~
ήμας τους αντιμετωπίζοντας παρομοίαν περίπτωσιν, δεδομένου δ­
τι, δλως άντιθέτως πρός την παραίνεσιν τού άγίού Πατρός καΙ fνε­
κα «της τού Χ Ρ ό ν ο υ α κ ρ ι β ε ί α ς» και «άπαιτουμένης
δ ι ο Ρ θ ώ σ ε ω ς» καΙ ανεξαρτήτως τού ύποκρυπτομένου δπι­
σθεν τούτου οίκουμενιστικού σκοπού και σχεδίου, απετολμήθη ύ­
πό τών προμνησθέντων αδιστάκτων έκκλησιαστικών Ταγών τό ή­
μερολογιακόν σχίσμα, αϊ όλέθριαι συνέπειαι τού όποίου έξακολου­
θούν συνεχιζόμεναι καΙ αϊ όποίαι, ώς μή (όφειλε, οόδόλως συγκι­
νούν τους «τφ αότφ κρίματι» δντας σημερινους διαδόχους αότών,
δπερ οότοι έξ όλοκλήρου έπωμίζονται, εόθυνόμενοι δια την fνεκα
της αχαρακτηρίστου προθέσεώς των διαιώνισιν τού σχίσματος έν
τΌ ~EKKλησί~, Kατ~ αντίθεσιν πρός τήν έκ της ιδιότητός των καΙ ά­
ποστολης βασικωτάτην αότών ύποχρέωσιν, της τηρήσεως, δηλο­
νότι, αδιασπάστου ένότητος και όρθοδόξου και Κανονικης κατευ­
θύνσεως έν ΑΟτΌ.
3. ΤΕΝΙΚΩΤΕΡΑ ΔΙΑΤΝΩΣΙΣ
~Aληθες τυγχάνει, Πανοσιολογιώτατε Γέροντα, δτι ή άναφορα

14. 14
της 'Ιεράς ~Yμών Μονης, άρκούντως έπεξηγεί την κρισιμότητα της
έπικρατούσης λίαν έκρύθμου καΙ σοβούσης έκκλησιαστικης κατα­
στάσεως, της όλως άπαραδέκτου δια πάσαν όρθόδοξον συνείδη­
σιν, πολλφ δε μάλλον δι' ήμάς τους «φύσει καΙ θέσει» φρουρους
της Όρθοδόξου ήμών Πίστεως. Όρθώς έπίσης όποδεικνύει αις
πρώτον Κανονικόν μέτρον, την διακοπην του μνημοσύνου του όνό­
ματος του «'Αρχιεπισκόπου ήμών», Πατριάρχου Δημητρίου,
πράγμα δια τό· όποίον, ουδεΙς όγειώς σKεπ~όμενoς καΙ πονών δια
την άπευκταίαν ταύτην κατάστασιν, δύναται να άντιλέξτι καΙ να
μη θεωρήστι έπιτακτικην άνάγκην όπως, έκτός της διακοπης του
μνημοσύνου, ληφθώσι τα όπό του Έκκλησιαστικου καΙ Κανονικου
Δικαίου καΙ της Πατερικης Παραδόσεως ένδεικνυόμενα μέτρα,
πρός όλοκλήρωσιν της έν προκειμένφ άπαιτουμένης συνεπείας.
Δεδομένου δμως ότι 11 αις άνω όμετέρα άναφορα παρουσιάζει
καΙ έντοπίζεται μόνον εις τό σημερινόν κατάντημα της Προϊσταμέ­
νης Έκκλησιαστικης ήμών 'Αρχης, θεωρουσα ταύτην αις μόνην (;)
αυτουργόν καΙ όπαίτιον της καταστάσεως καΙ διότι τουτο άποτε­
λεί, σημειωτέον, την μίαν μόνον πλευραν του δλου άντιμετωπιζο­
μένου σοβουντος θέματος, τούτου ένεκα, προάγομαι να παρακα­
λέσω την ~Yμετέpαν Πανοσιολογιότητα δπως έπιτρέψυ ήμίν καΙ
διασαφηνίσωμεν κατωτέρω, κατα τό συντομώτερον έφικτόν,
π ο ί ο ν είναι τό έξ όπαρχης α r τ ι ο ν καΙ ή ρίζα του κακου, {iτινα
άπέδωσαν ~όν καρπόν της σημερινηςάποστασίας τών Ταγών της
Έκκλησίας καΙ κατ' έπέκτασιν, της έν Αυτij έπικρατούσης κακο­
δαιμονίας.
Ή πλήρης γνώσις δθεν, τών αιτίων της δλης ταύτης καταστά­
σεως, θεωρείται άναγκαία καΙ άπαραίτητος, διότι ο()τω μόνον πά­
σα άπό ~AγιopεΙΤΙK1ϊς πλευράς άντιμετώπισις της καταστάσεως,
θα δύναται να έπιτεληται μετα πλήρους ευστοχίας καΙ άντικειμενι­
κότητος καΙ θα καθίσταται άπρόσβλητος άπό πάσης έπιβουλης.
Τό .,Αγιον 'Όρος, καλείται σήμερον δπως προβάλλη την όρθό­
δοξον μαρτυρίαν του καΙ άγωνισθij, ουχΙ Τνα άντιμετωπίστι μόνον
πρόσωπα ένεκα άτομικης αυτών ευθύνης η ειδικώς μόνον δια την
σημερινήν κατάστασιν της 'Εκκλησίας, άλλα κυρίως καΙ κατ' άρ­
χην, κατα τών βασικών α ί τ ί ω ν 11 τών λόγων καΙ συνθηκών,
•
{iτι­
να προεκάλεσαν την κατάστασιν ταύτην. Έν προκειμένφ, τα πρό­
σωπα, διαδραματίζουν δευτερεύοντα ρόλον και δεν άποτελουν άν­
τικείμενον άμέσου άντιμετωπίσεως, δεδομένου ότι ταυτα έχρησι­

15. 15
μοποιήθησαν 11 χρησιμοποιούνται ώς δργανα πρός πραγμάτωσιν
της βασικης αίτΙας τού κακού, ΤΊτοι σχεδίων καΙ σκοπών, ατινα πε­
ριήγαγον ταύτα είς τό σημερινόν κατάντημα της άποστασίας.
Χωρίς, ώς έκ τούτου, να σημαίνΊJ δτι πρέπει οί ώς άνω πρωτα­
γωνισταΙ καΙ αύτουργοΙ της σημερινης καταστάσεως να άμνηστευ­
θούν έκ της τεραστίας αύτών ένοχης καΙ εύθύνης, άνάγκη δπως
χωρήσωμεν πρώτον, εΙς την διάγνωσιν καΙ έξουδετέρωσιν της
πρωταρχικης άφορμης καΙ τών αίτίων της προκειμένης νόσου καΙ
έπαKOλOυθήσΊJ ούτω άμέσως, ή ένδεικνυομένη, δια της λήψεως
τών Κανονικών μέτρων, μέριμνα, πρός θεραπείαν καΙ έξυγίανσιν
της σημερινης έκκλησιαστικης άσθενείας καΙ σήψεως.
4. ΒΑΣΙΚΟΝ ΑΙΤΙΟΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ
Κοινη γνώσις παντός μεν όρθοδόξου πιστού, Kατ~ Ιδιάζοντα δε
λόγον τών Μοναχών, πρέπει να τυγχάνΊJ δτι τό αίτιον τού κακού
δεν εχει την προέλευσίν του καΙ δεν άποτελεί συνέπειαν άπορρέου­
σαν έκ τών προσωπικών-θεολογικών γνώσεων τού Μεταξάκη 11
τού Παπαδοπούλου, ούτε τού Άθηναγόρου 11 τού Δημητρίου, ώς
καΙ πρό 11 μετα άλλων όμοίων αύτοίς, άλλα πηγάζει έκ τού γεγονό­
τος δτι, ούχΙ μ ό ν ο ν ο ί) τ ο ι, άλλα, κρίμασιν οίς οίδε Κύριος,
α π α σ α σχεδόν (δχι ή Έκκλησία, άπαγε...άλλα) ή πνευματικη ή­
γεσία της Kαθ~ δλου ~EKKλησίας, έκτός βεβαίως σπανίων έξαιρέ­
σεων, έν τφ συγχρόνφ «παραπετάσματι» ίδίως εόρισκομένων, ώς
καΙ οί πλείονες έκ τών Καθηγητών της σημερινης θεολογικης έπι­
στήμης, σ υ μ μ ι γ έ ν τ ε ς, ά φ ο μ ο ι ώ θ η σ α ν με την διε­
στραμμένην «θεολογικην» σ κ έ Ψ ι ν της Δ ύ σ ε ω ς, τoύθ~ δπερ
κατέστησε τούτους ού μόνον ά π ε ί θ ε ί ς, άλλα καΙ έ π ι ­
κ Ρ ι τ α ς καΙ κ α τ η γ ό Ρ ο υ 'ς της ~Oρθoδόξoυ Πατερικης θεο­
λογίας, άνατρέποντες ο()τω θεμελιωδώς την ό π ό σ τ α σ ι ν της
«Μιας, Άγίας, ...» τού Χριστού ~EKKλησίας!
~H άποξένωσις τούτων α()τη καΙ δ ι ά β Ρ ω σ ι ς, ού μην άλλα
καΙ 11 πείσμων αύτών καταφορα καΙ ύβρις κατα της διδασκαλίας
τών ~Aγίων Πατέρων τi;ς ~EKKλησίας, έπ~ άθετήσει καΙ αύτού τού­
του τού Συμβόλου της eΑγίας ήμών Πίστεως, είναι ή βασικη αίτία
καΙ ή Ρ ί ζ α τ ο ύ κ α κ ο ύ, fjτις άπέτεκε τό άπόβλητον έξάμ­
βλωμα καΙ άπαράδεκτον δια την Όρθόδοξον Έκκλησίαν πεπλα­
νημένον καΙ κακόδοξον φρόνημα, δτι ά π α σ α ι α ί «χ Ρ ι ­

16. 16
r
τ:'
σ τ ι α ν ι κ α ι» ό μ ο λ ο γ ί α ι ε { ν α ι καΙ θεωρούνται «Α­
ΔΕΛΦΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ», πραγμα τό όποίον τυγχάνει θεμελιώδης
αρχη καΙ κατευθυντήριος γραμμη τού λεγομένου Παγκοσμίου Συμ­
βουλίου ~EKKλησιών, (Π.Σ.Ε) τό πιστεύω τού όποίου τυγχάνει ή πε­
πλανημένη «θεωρία τών κλάδων», βάσει της όποίας καΙ προηλθεν
ή έξ έπόψεως όρθοδόξου όποστάσεως, φ θ ο Ρ ατών «όρθοδόξων»
- μελών αότού.
s. ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΦΩΤΟΣ ΠΡΟΣ ΣΚΟΤΟΣ
Τό τερατώδες τούτο γεγονός ώς αποτέλεσμα κρινόμενον, αφ~
έαυτού iδη αποδεικνύει καΙ πείθει ανενδοιάστως, πόσον ανεδαφι­
κοΙ καΙ ανερμάτιστοι αλλα καΙ Κανονικώς κατακριτέοι τυγχάνουν
οί ΙσχυρισμοΙ καΙ δικαιολογίαι της συμμετοχης τών έκπροσωπούν­
των τας όρθοδόξους Έκκλησίας, εΙς τό παγκόσμιον τούτο συμ­
βούλιον τών αίρέσεων! "'Ένεκα δε της έκ τούτου έξακολουθητικώς
διαβιβρωσκωμένης ταύτης πεποιθήσεως καΙ συνειδήσεώς των, τα
έκτός όρθοδόξου συνεπείας εόρισκόμενα «όρθόδοξα» (πλέον) μέ­
λη τού Π.Σ.Ε, δια τών ποικίλων συμπροσευχών καΙ λοιπών αντορ­
θοδόξων έκδηλώσεων καΙ π Ρ ά ξ ε ων, καταφανώς iδη καΙ εΙς
βάρος της όποστάσεως της άγίας ήμών eΕκκλησίας, οόχΙ μόνον
«γυμνΌ τΌ κεφαλΌ» αλλ~ ακατακαλύπτφ καταδηλώσει, δια παγκο­
σμίου δηλονότι έκτάσεως έπισήμων μηνυμάτων, συμπεριφέρονται
πρός τας λοιπας «χριστιανικας» όμολογίας, οόχΙ πλέον ώς αίρετι­
κας παρασυναγωγάζ, ώς αύται έκκλησιολογικώς θεωρούνται καΙ
τυγχάνουν, αλλ' αναγνωρίζουν ταύτας ώς Έ κ κ λ η σ ί α ς, μη
λογιζομένων άλλήλας ώς ξένας καΙ άλλοτρίας, άλλ' «ώς σ υ γ ­
γ ε ν ε ί ς καΙ ο ί κ ε ί α ς έν Χριστφ καΙ Σ Υ Γ ­
Κ Λ Η Ρ Ο Ν Ο Μ Ο Υ Σ καΙ σ υ σ σ ώ μ ο υ ς της Ε Π Α Γ ­
Γ Ε Λ Ι Α Σ τού Θεού έν τφ Χριστφ».!!!
6. ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ 1920
eH έξαγγελία αύτη, Πανοσιολογιώτατε, ώς ασφαλώς θα γνωρί­
ζετε, ή όποία τόσον καιρίως πλήττει την δογματικην όπόστασιν
της Μιας eΑγίας...τού Χριστού ~EKKλησίας, δεν διεκηρύχθη όπό
αΙρετικης τινός πηγης, άλλα, λυπηρόν έστΙ καΙ λεγόμενον, όπ~ αό­
τού τούτου τού Κέντρου της ~Oρθoδoξίας, τού ΟΙκουμενικού δηλα­

17. 17
δη Πατριαρχείου, δια σχετικου Διαγγέλματος αότου κατα τφ 1920,
έξαπολυθέντος, ώς γνωστόν, «πρός τας άπανταχου ~EKKλησίας
του Χριστου». (Βλέπε είς Δογμ.&Συμβ. Μνημεία ~I. Καρμίρη Il,
σελ. 957-59).
7. ΚΑΤΑΛΥΣΙΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
'>Εκείνο τό όποίον τυγχάνει απαράδεκτον δια πάσαν όρθδόδο­
ξον συνείδησιν, είναι δτι: Βάσει του ριζοσπαστικου τούτου κατα
τής άγίας ήμών '>Εκκλησίας Οίκουμενιστικου Διαγγέλματος, οί f­
κτοτε προκαθήμενοι του ΟΙκουμενικου Πατριαρχείου, «ακολου­
θουν πιστώς την γραμμην τών προκατόχων αόΤών» μέχρι τής σή­
μερον. ~Ως μη ανακαλέσαντες δε την βλάσφημον ταύτην Διακήρυ­
ξιν, αλλ~ έπ~ αότής κατευθυνόμενοι, βαίνωσιν ακατασχέτως πρός
όλοσχερη κατάλυσιν καΙ έξαφάVΙσιν πάσης όρθοδόξου έννοίας καΙ
ι
σημασίας, κατ'> απόλυτον αντίθεσιν τής ύψηλής αότών ίδιότητος
καΙ αποστολής! Διότι, πώς είναι δυνατόν τό αίρετικόν συνονθύλευ­
μα τών έτεροδόξων να ανήκη είς την Μίαν του Χριστου '>Εκκλη­
σίαν, ένόσφ οότοι εύρίσκονται έκτός τής «ένότητος τής καθολικής
όμολογίας» του Πληρώματος Αότής και έξω του «ένός πνευματι­
κου συνδέσμου»; .,Αλλωστε, ώς είναι γνωστόν, έκάστη τών διαφό­
ρων «xριστιαVΙKών όμολογιών», θεωρεί έαυτην ώς την αληθή ~EK­
κλ,ησίαν καΙ χαρακτηρίζει τους μη ανήκοντας είς αότην ώς έτερο­
δόξους καΙ πεπλανημένους, ώς τουτο ό αποθανων Πάπας Παυλος
ό ΣΤ' δια διαθήκης επισήμως καΙ απεριφράστως κατέλιπεν.
~Aπό όρθοδόξου πλευράς συνεπώς, ένεκα τών αίρετικών πε-,
ποιθήσεων καΙ φρονημάτων, αλλα και του εν γένει αντορθοδόξου
βιώματός των, (ίπασαι αί ώς άνω παρασυναγωγαί, ώς γνωστόν, θε­
ωρουνται «Θείφ Δικαίφ» ε κ τ ό ς τής ~EKKλησίας του Χριστου,
'""Ης ό «καθολικός χαρακτηρ» καΙ τό διακρίνον γνώρτσμα, κατα τό
~EKKλησιασΤΙKόν Δίκαιον, τυγχάνει και δηλουται «τΌ ένότητι τής
καθολικής όμολογίας δντων (τών πιστών) πρός αλλήλους συνηνω­
μένων εΙς ένα, τό πάν περιέχοντα πνευματικόν σύνδεσμον, μετα­
λαμβανόντων του άγιασμου τΌ δια τών Μυστηρίων Χάριτι του ~A­
γίου Πνεύματος ...»
Και δια να μη περιοριζώμεθα ε{ς συγχρόνους θεολογικας έρμη­
νείας, δυνάμεθα να εκλάβωμεν την απ~ εόθείαν ύπό του Θεου περl
~O Ρ θ ο δ ό ξ ο υ Πίστεως καΙ Λατρείας έξαγομένην fvvotav καΙ

18. 18
πιστότητα: «οόκ, έάν δ ρ θ ώ ς προσενέγκης δ ρ θ ώ ς δέ μη διέ­
λυς, 11μαρτες; ...» (Γεν.4,7). Καίτοι ή κατα γράμμα fvvota τού χω­
ρίου τούτου άναφέρεται είς τΊιν ποιότητα της θυσίας τού Κάϊν,
πλήν, διότι έπέπρωτο όπό Θεού, δια της άπολυτρωτικης χάριτος, ή
κατάπαυσις της «νομικης λατρείας», ή μεταφορικη fvvota τού χω­
ρίου τούτου άφoρ~ είς τήν «έν πνεύματι καΙ άληθείq.» άντικατά­
στασιν της δια θυσιών «νομικης» προσκυνήσεως τού Θεού, "Όστις
δεν εόαρεστείται «οόκ, έαν ό ρ θ ώ ς» λατρεύεται, δηλαδή, τού Κυ­
ρίου θεωρουμενου ώς Κεφαλης τού Σώματος της ~EKKλησίας, ώς
δια της ~Αποστολικης καΙ Πατερικης Παραδόσεως έν τϋ ~Oρθoδό­
ξφ ~Aγία ήμών Πίστει τούτο διακελεύεται. ~H Θεόλεκτος αt)τη
μαρτυρία, ή βεβαιούσα τήν Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Τ Η Τ Α της 'Ορθο­
δόξου ήμών Πίστεως, καταφανώς άποκαλύπτει τήν πεπλανημένην
καΙ κακόδοξον πεποίθησιν πλείστων έκκλησιαστικών ποιμένων
καΙ συγχρόνων θεολόγων, οίτινες οόδόλως «έποικοδομούντες έπΙ
τόν θεμέλιον τούτον», θεωροΟσι μέτοχον τηςάπολυτρωτικης χάρι­
τος τού ~εoύ, πασαν μή όρθόδοξον «χριστιανικήν» δοξασίαν, έπΙ
τφ λόγφ καΙ μόνον δτι αt)ται fχωσιν «Αποστολικήν Διαδοχήν»,
τήν όποίαν, σημειωτέον, οόδόλως όστερούντο καΙ άπαντες σχεδόν
οΙ έκτός 'Εκκλησίας όπ~ Αότης καταδικασθέντες ποικιλώνυμοι αΙ­
ρετικοί. ~H 'Αποστολική άρα Διαδοχή, άπώλλυσι παν άνεξαιρέτως
δικαίωμα καΙ ίδιότητα αότης, έφ' δσον οΙ κατέχοντες ταύτην δεν
πιστεύουν καΙ δεν βιούν τα όπό τών ~Aγίων Άποστόλων καΙ τών
Διαδόχων αότών δια της Μιας, ~Aγίας, Καθολικης τού Χριστού
'Εκκλησίας διακελευόμενα.
8. ΠΩΡΩΣΙΣ ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΣ
Πόσον άληθώς άποκαρδιωτικόν καΙ άπαίσιον δντως τυγχάνει
τό γεγονός,δτι οόχΙ μόνον ο ό δ ε μ ί α έπί μέρους Έκκλησία,
άλλ' οόδεΙς έκ τών έξ αότών έπισκόπων." τών έπαϊόντων της άκα­
δημαϊκης θεολογίας, ." τών λοιπών «άξιωματικών»-πνευματικών
όδηγών (έξαιρέσει μονάδων έκ τού Μοναχισμού) διεμαρτυρήθη κα­
θηκόντως καΙ άποτελεσματικώς δια τήν άποκήρυξιν καΙ άμεσον ά­
νάκλησιν τού έν λόγφ Πατριαρχικού Διαγγέλματος, λόγφ τού βλα­
σφήμου κατα τού Αγίου Πνεύματος καΙ τού έν γένει κακοδόξου πε­
ριεχομένου αότού!
Πώς λοιπόν τοσαύτη πώρωσις καΙ άδιαφορία έπΙ τοιούτων βα­

19. 19
σικών προϋποθέσεων, έξ ων έξαρταται αύτη αδτη μεν ή όπόστασις
της 'Ορθοδόξου 'Εκκλησίας, άλλα καΙ ή Ιδιότης καΙ άποστόλη τών
έκπροσωπούνΤfQν ταύτην έκκλησιαστικών ποιμένων Αύτης, αις έ­
πίσης και ή διασφάλισις της ψυχικης σωτηρίας ένός έκάστου πι­
στου, δεδομένου δτι ή όπό τού ΟΙκουμενικού Πατριαρχείου έξαγ­
γελθείσα αιςάνω κακοδοξία, κλονίζει θεμελιωδώς τας σωτηριολο­
γικας βάσεις και τας άσβενείς πεποιθήσεις του ποιμαινομένου
Πληρώματος τών πιστών;
Έάν, .,Αγιε Καθηγούμενε, οί κατ' έξοχην καΙ πρός τούτο έντε­
ταλμένοι διδάσκαλοι καΙ κήρυκες της όπάρξεως της μοναδικότη­
τος της άπολυτρωτικης Χάριτος έν ττί MtQ" 'Άγίq., ΚαθολικΌ καΙ
Άποστολικτί Έκκλησίq., συμφώνως τφ Συμβόλφ της 'Ορθοδόξου
ήμών Πίστεως, κηρύσσουν καΙ άποδέχονται δια τού προμνησθέν­
τος Διαγγέλματος δτι δ,πασα ή πανσπερμία τών αΙρέσεων δ ε ν
τυγχάνει. «ξ έ ν η καΙ d λ λ ο τ Ρ ί α άλλα σ υ γ­
κ λ η Ρ ο ν ό μ ο ς καΙ σ ύ σ σ ω μ ο ς της έ π α γ γ ε λ ί α ς τού
Θεού...» καΙ έπομένως μ έ τ ο Χ ο ς της άπολυτρωτικης ταύτης
Χάριτος, τ ό τ ε, ΠΟΙΟΣ θα διασώσ1] καΙ θα διακηρύξ1] την
Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Τ Η Τ Α της 50ρθοδόξου Έκκλησίας έν Χάριτι
καΙ'Αληθείq., 11τις καΙ άποτελεί τόν κύριον σκοπόν καΙ τό θεμέλιον
της ό π ο σ τ ά σ ε ω ς Αύτης;
Κατα την όρθόδοξον, αις γνωστόν, έκκλησιολογίαν,· είς την
Μίαν, ~Aγίαν, Καθολικήν καΙ 5Αποστολικην Έκκλησίαν, άνήκει
καΙ εόρίσκεται έ ν τ ό ς Αύτης, αις άποτελών άκαινοτόμητον καΙ
έπομένως όγειές καΙ ζών Μέλος Αύτης, πας όρθοδόξως βεβαπτι­
σμένος πιστός χριστιανός, σεβόμενος καΙ όπείκων εΙς τα έν γένει ό­
πό τών άγίων 'Αποστόλων καΙ τών Πατέρων παραδεδομένα, τών
«δι' αt}τών» καΙ μέσφ «του έσχάτου κριτηρίου τών οίκουμενικών
άγίων Συνόδων δια τού ~Aγίoυ Πνεύματοςδιδάχθέντα».
Μόνον, συνεπώς, ό τοιούτος πιστός καΙ δντως άληθης χρι­
στιανός δυναται να ε{ναι η ν ω μ έ ν ο ς άδιασπάστως μετα της
μετα .τού Χριστού ηνωμένης Μιας, «μ ο ν α δ ι κ η ς καΙ
έ ν ι α ί α ς» Έκκλησίας, καΙ να άποτελτί ζών καΙ όγειές Μέλος
Αύτης, αις σεβόμενος, διαφυλάσσων καΙ περιφρουρών την
έ ν ό τ η τ α ταύτnς δια της συνεπους τηρήσεως τών όπ
5
αύτης έν­
τελλομένων καΙ εόρισκ6μενος έντός τού πρός Αότην «ένός πνεύ­
ματος καΙ φρονήματος, μιας πίστεως, μιας έλπίδος, μιας άγάπης
(~αΙ) μιας λ α τ Ρ ε ί α ς, δεδομένου δτι τα στοιχεία ταύτα, άπο-·,

20. 20
τελοϋν την «καθ' έαυτην» έ ν ό τ η τ α της 'Εκκλησίας..
~Eφ' δσον λοιπόν μ ό ν ο ν ό όπό τοιαύτας συνθήκας καΙ πε­
ποιθήσεις πολιτευόμενος πιστός, δύναται να εόρίσκεται έ ν τ ό ς
'Εκκλησίας άποτελών ζών μέλος τού ήνωμένου Σώματος Αύτης
καΙ άπολαμβάνων τού έξ Αύτης άγιασμού καΙ της άπολυτρωτικης
χάριτος, πώς είναι δυνατόν ό ά π Ο κ ε κ ο μ μ έ ν ο ς και άποξε­
νωμένος έξ Αύτης και μη ώς έκ τούτου άποτελών μέλος ταύτης να
άπολαμβάν'l] της Χάριτος καΙ τού Άγιασμού Αύτης καΙ «να άπο­
κτα την δ ι κ α ί ω σ ί ν τ-ου, Α Ν Ε Ξ Α Ρ Τ Η Τ Ω Σ είς ΠΟΙΑΝ
ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΑΝΗΚΕΙ, (1) έ ν ο ύ μ ε ν ο ς μετα τού Χριστού και
μετ' άλλήλων είς ΕΝ σώμα...» - κατα την ώς (ίνω κακόδοξον Πα­
τριαρχικην Διακήρυξιν και την πεπλανημένην καΙ άπαράδεκτον,
όρθοδόξως, θεωρίαν καΙ άντίληψιν τών πλείστων της σημερινης ά­
καδημαϊκης θεολογίας - έφ' δσον ούτος σ τ ε Ρ ε ί τ α ι τών, ώς d­
νω, στοιχείων καΙ προϋποθέσεων (ίνερ τώνόποίων δεν έπιτυγχάνε­
ται ή μετα της Μιας τού Χριστού Έκκλησίας ένότης;
9. «ΚΑΤΑΡΑΝ ΩΣ ΙΜΑΤΙΟΝ»
Ίδου λοιπόν ό βασικός λόγος ένεκα .τού όποίου οί ούδαμώς
μέχρι σήμερον διαμαρτυρηθέντες, ούδε άποκηρύξαντες τό κατά­
πτυστον τούτο Διάγγελμα, άλλα πράξει τε και eEropiq. άποδεχθέν­
τες και υίοθετήσαντες τούτο, πειρώνται να κατευθύνουν τόν λαόν
τού Θεού έ κ τ ό ς 'Εκκλησίας, βάσει τού αίρεΤΙΚΟύ καΙ βλασφή­
μου τούτου οϊκουμενιστικου κηρύγματος! Ούτοι, δντως ένδυθέν­
τες, οtJτω, «κατάραν ώς ίμάτιον», έξεδύθησαν llδη τόν
ά κ α ι ν ο τ ό μ η τ ο ν χιτώνα της Όρθοδόξου όμολογίας, συνε­
πως δε καΙ τό στερρόν και βέβαιον τ1;ς έναντι της "Εκκλησίας θέ­
σεως καΙ Ιδιότητός των, τούθ" δπερ τυγχάνει μοναδικόν κριτήριον
της όρθοδόξου όποστάσεώς των!
Έαν τούτο, Σεβαστε Γέροντα, δεν δύναται να κριθΌ ώς βλα­
σφημία καΙ προδοσία il αίρεσις καΙ κακοδοξία, τότε, πού θα πρέπ'l]
να θεμελ-ιωθΌ ή δογματικώς σωτηριολογικη όπόστασις της άπολύ­
του, δηλονότι και βεβαίας μ ο ν α δ ι κ ό τ η τ ο ς της eΑγίας ή­
μών Πίστεως,ώς tι Όρθόδοξος eΑγία Μήτηρ ήμών Έκκλησία το­
σούτον άσφαλώς και άναλλοιώτως τούτο διακηρύσσει και έπαγγέ­
λεται;

21. 21
10. «ο ΦΥΛΑΞ ΤΗΣ ΟΡθΟΔΟΞΙΑΣ ΛΑΟΣ»
Και έαν δια τών πεπλανημένων και τουτ' αύτό κακοδόξων οί­
κουμενιστικών κηρυγμάτων των, οί άποστατήσαντες έκκλησια­
στικοι ποιμένες πειρώνται ίνα «ποιήσωσιν ήμας άμερ'ίμνους» και
l1συγκινήτους, δια διαφόρων καθησυχαστικών συνθημάτων όποτα­
γης και εύπειθείας, τότε, ποίαν θέσιν έχει ή άπό 6ης Μαίου 1848
πρός πάντας τούς όρθοδόξους χριστιανούς έγκύκλιος έπιστολη
τών Πατριαρχών της όρθοδόξου Άνατολικης έκκλησίας, καθ' 11ν
«6 φύλαξ της όρθοδοξίqς, τό σ ώ μ α της Έκκλησίας τ .ε. 6 λαός
αύτός έστι», δι' tjς (έγκυκλίου) καταδηλουται «θεμελιώδης άλή..;
θεια της δρθοδόξου 'Ανατολικης έκκλησίας, 6ρίζουσα την ση μα­
σίαν δλην τών του λαου δ ι κ α ι ω μ ά τ ω ν έν τύ ΈκκλησίQ.»;
Άλλ' έκ τούτου δυνάμεθα, κατα συνέπειαν, να γνωρίζωμεν δ­
τι, 6 «φύλαξ (οότος) της όρθοδοξίας λαός», αις και παν μέλος του
Πληρώματος της Έκκλησίας, αύτοδικαίως χρώμενος του δικαιώ­
ματος τούτου, όποχρεουται να έφαρμώσ1] τα ένδεικνυόμενα - Κα­
νονικα μέτρα, ατε της «Συνοδικης Διαγνώμης» μη είσέτι έξενεγκο­
μένης, έν προκειμένω, άλλα δια τόν α f β λόγον σιγώσης, «άποτει­
. ' .
χίζων» οί)τω έαυτόν τών «φθορέων ποιμένων του», οϊτινες, δια τών
αις άνω κακοδόξως διακηρυσσομένων, καθίστανται παραβάται
και ένοχοι εναντι της θεμελιώδους αύτών όποχρεώσεως και άπο­
στολής. 'Άλλωστε, «...είς θέματα πίστεως, 6 λαός πρέπει να κρίν1]
σχετικώς με την διδασκαλίαν του (έπισκόπου). Τό καθηκον της
ό π α κ ο η ς π α ύ ε ι (όπογρ.ήμ.) δταν 6 έπίσκοπος παρεκκλίνη
άπό τόν καθολικόν κανόνα και 6 λαός εχει τό δικαίωμα να τόν κα­
τηγορήσ1], άκόμη δε και να τόν καθαιρέση. (πρβλ. «Αγία Γραφή­
Έκκλησία-Παράδοσις» Γ. Φλορόφσκυ, μετάφρ. Δ. Τσάμη
Θεσ/νίκη 1976, σελ.75)>>. Χρέος (γαρ) έστιν άπαραίτητον παντι έ­
πισκόπφ διδάσκειν τόν όπ' αύτόν λαόν τα εύσεβη δόγματα και
πρός ό Ρ θ ο δ ο ξ ί α ν Ρ υ θ μ ί ζ ε ι ν και βίον σεμνόν. Φησι γαρ
6 Θεός δια του προφήτου πρός τους τών λαών προεστώτας' «Εί μη
διαστείλ1], μηδε λαλήσεις, άποθανείται 6 άνομος έν τύ άνομίQ. αύ­
του, και τό αίμα αύτου έκ της χειρός σου έκζητηθήσεται» ('Ιεζεκ.
Γ', 18).

22. 22
11. ΕΝΟΧΟΣ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΑΝΟΧΗ
την κατάστασιν βεβαίως ταύτην, ~νιoι ~Iεράρχαι και ίδίQ. τής
~EλλαδΙKής Έκκλησίας, εΙναι άληθες δτι άποδοκιμάζουν και δια­
μαρτύρονται δι' αυτήν, πλήν, λόγφ μόνφ και γραφίδι. ουδεμία δ­
μως, αις προελέχθη, επι μέρους 'Εκκλησία συμβαίνει να ~Χ1] προ­
βύ, αις Έκκλησία και «Συνοδικύ Διαγνώμ1]», είς την λήψιν τών εν­
δεικνυομένων κατα τώνΚανονικώς όποδίκων, άποστατησάντων.
εκκλησιαστικών ήγετών, πράγμα δπερ μαρτυρεί και άποδεικνύει
περιτράνως, δτι 1~ συντελουμένη προδοσία είς βάρος τής όρθοδό­
ξου ήμών Πίστεως, ουδεμίαν εξαίρεσιν ~σχε, μέχρ.Ι σήμερον τουλά­
χιστον, εν τύ σφαίρQ. τής καθ' δλου Έκκλησίας.
ΚαΙ οί μεν ήγέται ουτοι, ενεργοϋσι εν προκειμένφ αις -K~Kώς­
φj)ονοϋσι. Οί δε δήθεν διαμαρτυρόμενοι ευάριθμοι «άγωνισται» ~Iε­
ράρχαι και λοιποι λεγόμενοι συντηρητικοί, όρθώς μεν φαίνεται δτι
φρονουσι, κακώς δμως και δλως διαφόρως τοϋ φρονήματός των
πράττουσι. 'Αποδοκιμάζουσι γαρ ο3τοι την άποστασίαν ευγλώτ­
τοις φωναίς και δημοσιεύσιν, ενώ πράξει τε και ενεργείQ. διατηροϋν
πλήρη εκκλησιαστικην κοινωνίαν μετ' εκείνων τους όποίους, ση­
μειωτέον, άποκαλοϋν και άποδεικνύουν, βάσει άναμφισβητήτων,
όντως, επιχειρημάτων α ί Ρ ε τ ι κ ο υ ς «δυνάμει», αις «γυμνύ τύ
κεφαλτί» άντορθοδόξως κηρύσσοντας και πράσσοντας!
~H τραγελαφικη όντως και λίαν άσυνεπης τακτικη και πολι­
τεία τών εν λόγφ συντηρητικών, καθιστά τούτους περισσότερον ε­
πιζημίους και αυτών άκόμη, θα ετολμοϋσέ τις να είΠ1], τών αίρετι­
κών, δεδομένου δτι οί μεν αίρετικοι πράττουσι αις φρονοϋσι και
κηρύττουσι. Γνωστοϋ δε όντως τοϋ φρονήματός των, πάς τις εκ
τοϋ ευσεβ'οϋς Πληρώματος, ευκόλως δύναται ν' άσφαλισθύ δια τής
«πρό Συνοδικής διαγνώμης» άποτειχίσεως αυτοϋ και κοινωνίας.
Αυτόν τοϋτον δμως τόν μοναδικόν τρόπον άσφαλείας τοϋ ποι­
μνίου, τόν όποίον, αις γνωστόν, Κανονικώς παρέχει και συνιστQ. ή
Έκκλησία, ενώ θα ~δυ αις πρωταρχικόν καθήκον και παραδειγμα­
τικώς να χρησιμοποιήσουν οί «~χoντες την γνώσιν φύλακες», αις
άνω ~Iεράρχαι και πνευματικοι καθοδηγηταί, δλως άντιθέτως 03­
τοι, ουχι μόνον άποκλείουν, άλλα και παντοίοις σοφίσμασιν
ά π ο τ Ρ έ π ο υ ν και ά π α γ ο Ρ ε ύ ο υ ν , τόσον δια λογαρια­
σμόν αυτών τών ίδίων, δσον και τοϋ πιστοϋ και άφοσιωμένου αυ­

23. 23
τών ποιμνίου, δια να διατηρήσουν οί)τω έαυτούς :καΙ τό ποίμνιόν
των, εντός της άντορθοδόξου σημερινης εκκλησιαστικης σφαίρας
και ηνωμένους άρρήκτως μετα της κατακρίτου ήγεσίας αότών, της
ο()τω κατασταθείσης δια τό μη «πρός όρθοδοξίαν ρυθμίζειν», τόν
της "Εκκλησίας βίον καΙ μή, κατα συνέπειαν. άκαινοτομήτως πο­
δηγετούσης αυτούς!
Ή στάσις αί)τη της μερίδος τών τύποις, ώς άνω, διαφωνούν­
των και ώς κατωτέρω καταδείκνυται, λίαν άντιπαραδοσιακώς, τφ
τρόπφ διαμαρτυρομένων, άντικειμενικώς κρινομένη, άποδεικνύε­
ται εκ τών πραγμάτων ~δη, άκρως άνωφελης και επιζημία, διότι
αί)τη άντίκειται καταφόρως πρός τό πνευμα της άκαινοτομήτου
Πατερικης άγωνιστικότητος και διδασκαλίας, ή όποία άπεριφρά­
στως τονίζει ότι: "Εαν «οί πλήθει την "Εκκλησίαν όρίζοντες...» δεν
είναι άκαινοτομήτως όρθόδοξοι, «συμφέρον γαρ άνευ αυτών συνα­
θροίζεσθαι είς ευκτήριον οίκον, '" μετ" αυτών εμβληθηναι ώς μετά
'Άννα και Καϊάφα είς την γέενναν του πυρός»! Είς περισταόεις δε
ώς ή σημερινη άκριβώς φοβερα σύγχυσις και άποστασίιι, εν 1j εόρί­
σκονται «ευάριθμοι οί άκαμπείς», τότε, «εΙς άνθρωπος εστιν μυ­
ρίων άντάξιος μόνος, άλλα' και της οίκουμένης άναγκαιότερος και
τιμιότερος)), διότι, «εΙς και ή άλήθεια άποτελουν την πλειο­
ψηφίαν)).
Τό δε εν προκειμένφ «πλανώμενον πληθος ... τό πεπτωκός δει­
λίιι και φόβφ)), τό άκολουθουν «τφ πλήθει τών όνομαζομένων θεο­
σεβών)), «τό σ υ ν α π ο λ λ ύ μ ε ν ο ν τϋ αίρέσει)) και ουχι τούς
γνησίους «καν εκ τούτων διασώζεται ΜΟΝΟΝ ΕΙΣ)), συμβαίνει,
ώς μη ώφειλε, να μη διδάσκεται παρα τών περι ών ό λόγος άξιωμα­
τικών του προεστώτων, τα πέντε (5) άποστολικα και σωτήρια λό­
για: «Πειθαρχείν δεί Θεφ μάλλον'" άνθρώποις)), '" ότι, «επι τοίς
του Κυρίου θελήμασι, γενναίαν δεί επιδείκνυσθαι την παρρησίαν,
καν καί τινες σκανδαλίζοντα)).
τουτο δε παρατηρείται, διότι ελλείπει, προφανώς, τό άπαιτού­
μενον ψυχικόν σθένος της όμολογιακης παρρησίας, «t1τις fχει με­
γάλην μισθαποδοσίαν)). Τούτου δε ένεκα, δεν προτίθενται ο)τοι να
λάβουν, πρό η;ς άπευκταίας ταύτης καταστάσεως, την όπερτάτην
άπόφασιν και εκλογήν, 6)στε να δεχθουν και «σ υ γ ­
κ α κ ο υ Χ η θ ο υ ν)) με τόν λαόν του Θεου και να άρουν τόν
σταυρόν του «όνειδισμου)) χάριν της άληθείας και του καθήκον­
τος, πράγμα τό όποίον, εi:ι.ν πράξουν, αυτό τουτο πολύ συντόμως

24. 24
θα όδηγήσ1J αυτους έκ της δουλείας του συγχρόνου Φαραώ, είς την
«ελευθερίαν τών τέκνων του Θεου».
eH τάξις λοιπόν αί)τη τών «συντηρητικών», κληρικών και λαϊ­
κών παντός βαθμου και θέσεως, οί προκρίνοντες κατα της εκκλη­
σιαστικης άποστασίας, ίδιον τρόπον άντιδράσεως του ό)ς άνω υπό
της Πατερικης διδασκαλίας και Κανονικης συνεπείας ενδεικνυο­
μένου, ευθύνονται μεν επ! τούτφ δια την εναντι αυτών ενοχήν, εξαι­
ρέτως δμως διότι επιφέρουν σοβαρωτάτην ζημίαν και βλάβην είς
βάρος του όρθοδόξου βιώματος και της άκαινοτομήτου πολιτείας
του Σώματος τηι; 'Εκκλησίας, ό)ς καΙ αυτου του πολιτεύματος Αυ­
της!
12. ΜΟΡΜΟΛΥΚΕΙΟΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ
ΚαΙ ενώ οΌτοι έχουν 1δη εκ τών πραγμάτων βεβαιωθΏ καΙ άπο­
λύτως πεισθΏ δτι ό τρόπος οΌτος τόν όποίον μετέρχονται, ό)ς άρ­
κουντως καΙ άνωτέρω προεξετέθη, δ ε ν δύναται να έπιφέΡ1J, ό)ς ά­
ποτέλεσμα, την εμπέδωσιν του άκαινοτομήτως όρθοδόξου καΙ Κα­
νονικου βιώματος εν τφ Πληρώματι της ~EKKλησίας, οόδε συγκινεί
καΙ σ υ ν ε τ ί ζ ε ι τ-ους κακοδοξουντας ποιμένας των, επι καταρ­
ρακώσει του γοήτρου άλλα και κατα της υ π ο σ τ ά σ ε ω ς της
f1v έκπροσωπουν όρθοδόξου 'Εκκλησίας και ενώ, προφανώς, έπί­
σης γνωρίζουν κάλλιον παντός άλλου, δτι αί άνούσιαι έπιφανεια­
και διαμαρτυρίαι καΙ συνεχιζόμεναι δημοσιογραφικαΙ φωνασκίαι
αότών, ουχι μόνον οόδεμίαν σημασίαν και ενδιαφέρον προκαλουν
είς τους εν λόγφ ποιμένας των, άλλα μάλλον ά π 0­
θ Ρ α σ ύ ν ο υ ν αότούς, δεδομένου δτι τα μέτρα ταυτα, αις όντα
άμοιρα κανονικου κύρους καΙ ίσχύος άλλα καΙ πρακτικου άποτε­
λέσματος, θεωρούνται και εκτιμώνται υπ~ αότών, αις πράγματι
τυγχάνουν, κ α π ν ο β ό λ α μ ό ν ο ν και ά σ φ α ι Ρ α π υ Ρ ά,
παρα ταυτα, οΌτοι νομίζουν δτι δύνανται να καλυφθουν όπισθεν
αότών, προφασιζόμενοι δτι τό υπό της ~EKKλησίας ενδεικνυόμενον
μέτρον της άποτειχίσεώς των εκ τών όμολογούντων αίρεσιν καΙ
κειμένων είς αότήν, ταότόν είπείν «αίρετικών δυνάμει» εκκλησια­
στικών ποιμένων των, εφαρμοζόμενον υπ' αότών, θα καταστήσ1J
αότους δημιουργους σχίσματος καΙ διχασμού εν τϋ ~EKKλησί~, ε­
νώ θα έδ1J να έγνώριζον δτι τουτο όντως θα συνέβαινεν, εαν οΌτοι
άπεσχίζοντο εξ όρθοδόξου όντως ''Ιεράρχου!

25. 25
Καίτοι ώς γνωστόν, "Άγιε Καθηγούμενε, εΙς τα θέματα της Πί­
στεως, ώς εν προκειμένφ, «ου χωρεί οΙκονομία» κατα σαφεστάτην
τών ~Aγίων Πατέρων εντολήν, παρα ταϋτα, όπό τών σημερινών «(1­
γωνιστών και όμολογητών της Πίστεως», ή βασικωτάτη α{)τη
προϋπόθεσις, ~τις αποτελεί τό θεμέλιον της όρθοδόξου όποστά­
σεως εν τφ Σώματι της ~EKKλησίας, παραθεωρείται καταφανέστα­
τα όπ~ αυτών! 'Ενώ θα έπρεπε πράξει τε και θεωρίQ., να αποδείξουν
έαυ~oυς αληθείς και γνησίους όμολογητας της Πίστεως, ώς εκ της
Ιδιότητος και αποστολης των έχωσιν οi)τοι ίεραν όποχρέωσιν να
πράξουν πρός όρθόδοξον ποδηγέτησιν τοϋ ευσεβοϋς Πληρώματος
τών πιστών, οi)τοι, ώς μη &φειλε, ν ο μ ί ζ ω σ ι δτι δικαιοϋνται να
ασκήσωσι την τακτικην της «διακρίσεως και οΙκονομίας»!
Χειρίζονται τα σοβοϋντα και φλέγοντα, εΙς τόν τομέα της Πί­
στεως, θέματα της 'Εκκλησίας, ώς και τόν όπ~ αυτών διαφημιζόμε­
νον «αντιαιρετικόν αγώνα» κατα τό δοκοϋν και τό παντοειδες αυ­
τών συμφέρον! 'Εκτός δε πάσης συνεπείας και κανονικότητος δν­
τες, επιτελοϋν διαβρωτικόν έργον εΙς βάρος της ευσεβοϋς συνειδή­
σεως τοϋ πιστοϋ λαοϋ, δια διαφόρων παραπλανητικών και καθη­
συχαστικών συνθημάτων!
Οί)τω, ενώ ενδιαφέρονται και κατακρίνουν τό κατάντημα τοϋ
OΙKOυμεVΙKOϋ Πατριαρχείου και «ε Π ι κ Ρ ο τ ο ϋ ν» την όπό της
~Iερας ~Yμών MoVΗς πρότασιν περι διακοπης τοϋ Πατριαρχικοϋ
μνημοσύνου, ο υ δ ε μ ί α ν αντιθέτως Κανονικην σ υ ν έ π ε ι α ν
επέδειξαν 11 επιδεικνύουν έναντι της σ υ μ π ο Ρ ε υ ο μέ ν η ς και
ό μ ο φ Ρ ο ν ο ύ σ η ς μετ~ αυτοϋ (τοϋ Πατριαρχείου) εκκλησια­
στικης αυτών ήγεσίας, ~τις, (και) δια της ώς κάτωθι αντορθοδόξου
και λίαν κατακρίτου πράξεως τοϋ «προκαθημένου» αυτης,
ά π έ δ ε ι ξ ε, καταφανώς πλέον και έτι (ίπαξ, την
υ ί ο θ έ τ η σ ι ν και ά π ο δ ο Χ η ν τοϋ Ο Ι κ ο υ μ ε ν ι ­
σ τ ι κ ο ϋ φρονήματος κ α i όπ~ αυτης τη'ς ~EλλάδΙKης ~EKKλη­
σίας!
Ποϋ όφείλεται δθεν ή δ ι ά φ ο Ρ ο ς α{)τη κριτικη και πολιτεία
τών περι oi) ό λόγος «αγωvιστών και φυλάκων», ό)στε δια μεν ήμας
τους ~Aγιoρείτας να τυγχάνΤ] έ π ι β ε β λ η μ έ ν η ή διακοπη τοϋ
ώς άνω μνημοσύνου, δια δε αότους να θεωρείται κάτι τό ξένον και
ά δ ι ά φ ο Ρ ο ν ή έναντι τών «φθορέων ποιμένων» των ενδεικνυο­
μένη και όπό τών Κανονικών Διατάξεων της ~EKKλησίας επιβαλ­
λομένη στάσις και πορεία αυτών; Μήπως ενόμισαν, τυχόν, δτι ή

26. 26
συνείδησίς τών ~Aγιoρειτών Πατέρων είναι άκριβωτέρα και ή Ιδική
των εόθυνφτέρα; 'Ή μήπως ή "Εκκλησία της "Ελλάδος μειονεκτεί
fναντι τοϋ ΟΙκουμενικοϋ Πατριαρχείου, ώς πρός την άκολουθη­
τέαν όπ" αότοϋ οΙκουμενιστικην κατευθυνσιν, έφ" δσον έκ τών
πραγμάτων 1δη άπεδείχθη τό πληρες και άπόλυτον της συμπορευ­
σεως ταυτης μετ" αότοϋ;
ΤΙ πλέον τουτου, άλλωστε, δηλοί ή πρότινος έκθεσμος καΙ
λίαν κατακριτέα καΙ άπαράδεκτος πράξις τοϋ «Αρχιεπισκόπου»
αότών, δστις εΙσελθών, τόσον έπισήμως και έμφανώς μεθ" έτέρων
δυο έπισκόπων «εΙς συναγωγην ... αϊρετικών», σ υ ν ε ­
π Ρ ο σ ε υ Χ ή θ η μετ" αότών όπέρ τοϋ άποθανόντος αϊρεσιάρχου
Πάπα; Παρα ταϋτα, οότοι, τό γεγονός τοϋτο, δπερ καθιστα όποδί­
κους, Κανονικώς, τους ώς άνω "Ιεράρχας, ώς τυγχάνοντας «καθ1]­
ρημένους μέν κατα τους "Ιερους Κανόνας, καθαιρετέους δέ δια τό
ό.ρμόδιον έκκλησιαστικόν όργανον», ά ν έ Χ ο ν τ α ι τόσον ένό­
χως και θεώνται τόσον άπαθώς!
Κατ" αυτόν δμως τόν άνωφελη, ώς προείπομεν καΙ έπιζήμιον
τρόπον, δέν εΙναι δυνατόν να καταπαυσ1] ή έξακολουθησις της εΙς
τους κόλπους της "Εκκλησίας έπικρατουσης κακοδαιμονίας, έαν
οϊ έν προκειμένφ έπαίοντες δέν έ γ κ α τ α λ ε ί Ψ ο υ ν την όπ"
αότών τηρουμένη τ α κ τ ι κ η ν της νομιζομένης έπιεικείας καΙ
συγκαταβάσεως 11 διακρίσεως καΙ οΙκονομίας καΙ θέσωσιν εΙς
έ ν ε Ρ γ ό ν π Ρ ά ξ ι ν τα όπό τών Διατάξεων καΙ της Παραδό­
σεως της "Εκκλησίας έντελλόμενα . .,Αλλως, δπερ μΙ1 γένοιτο, τό έ­
πιτελουμενον όπ" αότών fpyov, θα συνεχίσ1] την φθοροποιόν δρα­
σίν του, διότι θα συνευδοκΌ μ ό ν ο ν δια την ά ν ά σ Χ ε σ ι ν καΙ
ά π ο τ Ρ ο π η ν της όρθοδόξου όμολογίας έν τΌ ΚανονικΌ καΙ έμ­
πράκτφ αότης έκδηλώσει καΙ θα καταστήσ1] τουτους καΙ τό όπ"
αυτών Πλήρωμα τοϋ ό.πλοϋ λαοϋ «σ υ ν α π ο λ λ υ μ έ ν ο υ ς τύ
αϊρέσει» δια της πρός 'αυτην κοινωνίας αυτών.
Οίαν εόθυνην fxouv συνεπώς δι" έαυτους, τόσον οΙ "Αγιορείται
δσον καΙ οϊ «σηντηρητικοΙ», οϊ μετα τών οΙκουμενιστών έπικοινω­
νοϋντες, - διότι ο{)τω γίνονται κ α κ ό ν π α Ρ ά δ ε ι γ μ α εΙς τό
Πλήρωμα ίνα μη άποτειχίζεται άλλα να άκολουθΌ τους «σφαλλο­
μένους» ποιμένας του - την Ιδίαν ώσαυτως ευθυνην φέρουν καΙ οί
"Αγιορείται «Ζηλωταί», διότι, έπικοινωνοϋντες καΙ οότοι μετα της
Παρασυναγωγης τών Γ.Ο.Χ, ουδόλως ένδιαφέρονται δια την έκ­
κλησιολογικην έξυγίανσιν τοϋ "Ιεροϋ "Αγώνος αότών!

27. 27
Έαν δε ή σημερινη ήγεσία τών Γ.Ο.Χ κατέστη Παρασυναγω­
γή, ώς έν συνεχεί~ τουτο άναπτύσσομεν, τό πιστόν λημμα του
Πληρώματος αυτής δεν παύει ν' άποτελΌ τό γνήσιον τμημα και την
φαεινην και άλύμαντον πλευραν του άκαινοτομήτου Πληρώματος
της Έκκλησίας. eΩς έκ τούτου, πασα πεπλανημένη - ζηλωτικη έκ­
δήλωσις αυτου, καίτοι Κανονικώς κατακριτέα, δεν παύει να τυγ­
χάνυ και θεωρείται συμπαθεστέρα και προτιμωτέρα της όπό τών
«Μνημονευόντων» και «Συντηρητικών» μετα της αίρέσεως κοινω­
νίας! Βεβαίως, ή κατάστασις αΟτη τών «Ζηλωτών» και γενικώτε­
ρον τών Γ.Ο.Χ, ουδόλως πρέπει να έπηρεάζυ τους άνωτέρω eΑγιο­
ρείτας «Μνημονεύοντας και τους «Συντηρήτικούς», διότι δεν ε{ναι
άπαραίτητον να έξαρτώνται ούτοι έκ τών πρώτων, άφου διαθέτουν
δλας τας προϋποθέσεις ΠΡΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΝ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗ­
ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ «ο Ρ Θ Ο Δ Ο Ξ Ο Υ Π Α Ρ Ε Μ­
Β Ο Λ Η Σ», όπότε τό ευσεβες και άπροκατάληπτον Πλήρωμα
τών Γ.Ο.Χ, όλοπροθύμως θέλει άκολουθι1ση μίαν θεάρεστον ταύ­
την κίνησιν, άπαλασσόμενον οί)τω της i1δη παρασυναγώγου ήγε­
σίας του.
Περι του θέματος δμως της ήγεσίας τών Γ.Ο.Χ, θα άναφερθώ­
μεν περαιτέρω έκτεταμένως πως, έκ του λόγου ότι ή κατάστασις
εις την όποίαν, ώς μη ώφειλεν εόρίσκεται αυτη, δεν είναι καθόλου
άσχετος με τό έν γένει σημερινόν κατάντημα έν τΌ ΈKKλησί~ και
ιδίως δια την τηρουμένην κατάκριτον στάσιν τών
«Συντηρητικών», οϊτινες δεν έννοουν να άποτειχισθουν τών «φθο­
ρέων ποιμένων» των, θεωρουντες τουτο «μετάβασιν» «έκ της μιας
α ί Ρ έ σ ε ω ς (δηλαδη τών νεοημερολογιτών-οίκουμενιστών) είς
την άλλην! (τών Κανονικώς έκτραπέντων Γ.Ο.Χ)
Ή περίπτωσις βεβαίως αί)τη Κανονικώς κρινομένη, άποτελεί
«πρόφασιν έν άμαρτίαις», διότι, προκειμένου να συνειδητοποιήσυ
τις τό άγιογραφικόν π.αράγγελμα «έξέλθετε έκ μέσου αυτών και ά­
φορίσθητε...» καΙ να όπακούσυ εις τό περι «φθορέων ποιμένων»
δια τών όπό της Έκκλησίας έντελλομένων όπέρτατον καθηκον
του, ουχι μόνον ουδόλως πρέπει να έπηρεασθή άπό την κατάκρι­
τον έκκλησιολογικην έκτροπην τη έκπεσούσης ήγεσίας του όντως
ευσεβους και πιστου λήμματος τών Γ.Ο.Χ, άλλα να χωρίσυ καθη­
κόντως εις τό ~ργoν της όργανώσεως της ακαινοτομήτου πνευμα­
τικης αυτου κατευθυντηρίου γραμμης και διαποιμάνσεως.
Ίδου και πάλιν διατι τόν κύριον λόγον έν προκειμένφ έχουν αί
j""'"'-",...·"','A"- , -.j",
s
''''Ψ? 1m·

28. 28
ΊεραΙ Μονα! τού Άγίου 'Όρους, αϊτινες δέον να αναλάβουν τΊΊν
πρωτοπορίαν δια την Κανονικην αντιμετώπισιν τής κρισίμου και
σοβούσης ση μερινής εκκλησιαστικής καταστάσεως. Τούτο τυγχά­
νει απαραίτητον χρέος καΙ ίερόν καθήκον, διότι δεν είναι καθόλου
ίδιον τού Μοναχου και κυρίως του <Ιερατείου, ώς καΙ παντός εύσυ­
νειδήτου πιστου να παραδέχεται, εστω καΙ ψιλφ ακόμη λογισμφ,
δτι κακοδοξεί ή εκκλησιαστικη αύτού ήγεσία καΙ'να α ν έ Χ ε τ α ι
τουτο με την πεπλανημένην συναίσθησιν τής ασφαλείας και ίκανο­
ποιήσεως δτι τουτο πράττων, ευρίσκεται «εντός Έκκλησίας» i1 δτι
συμβάλλει εις την διατήρησιν τής ...έ ν ό τ η τ ο ς αύτής, 11 να κα­
ταΤΡOμάζΊJ τουτον τό μορμολύκειον του «σχίσματος», τό όποίον,
σημειωτέον, εχει tlδη δημιουργήσει «δυνάμει» ή κακοδοξουσα ήγε­
σία αύτου!
Έπειδη δε τό Κανονικώς ενδεικνυόμενον μέτρον τής «διαστο­
λής» καΙ «αποτειχίσεως»' εύκόλως παρερμηνεύεται από πλευρας ι­
σχύος, εννοίας καΙ σημασίας, πρός αποκλεισμόν - κατα τό
δυνατόν- τοιούτου ενδεχομένου, αναφέρομεν τα ακόλουθα εν συν­
τόμφ.
13. «ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ»
Βάσει και δυνάμει τών ενδεικνυομένων Κανονικών Διατά­
ξεων, (Ί. Καν: 310ς Άπ/κος καΙ 150ς Α.Β.Συν.) αύτοδικαίως υπο­
χρεούμεθα όπως αποτειχισθώμεν τής Προϊσταμένης εκκλησιαστι­
κής ήμών Άρχης, όταν αύτη σφάλλη «εν εύσεβείQ. καΙ δΙKαΙOσύνΊJ»
11 «γυμντί ττϊ κεφαλτί» κηρύσσει αϊρεσιν 11 κακοδοξίαν τινά, ώς δη­
λαδη ακριβώς συμβαίνει, από ετών tlδη μέχρι σήμερον, τόσον ένε­
κα τής ήμερολογιακής καινοτομίας καΙ του εξ αύτής «δυνάμει»
σχίσματος, καΙ της διακηρυσσομένης καΙ π Ρ ά ξ ε ι tlδη εκδηλω­
θείσης κακοδοξίας της οικουμενιστικής παναιρέσεως.
Λέγοντες, εν πρώτοις, αποτείχισιν, πρέπει να εννοουμεν ότι
τουτο δηλοί, «χωρίζοντες έαυτους της τών αίρετικών κοινωνίας».
Συμβαίνει δμως πολλάκις παρα διαφόρων, βασικη εκτροπη εκ του
δέοντος, με αποτέλεσμα την τελείαν απονεύρωσιν της πλήρους εν­
νοίας καΙ ισχύος τής εκκλησιαστικής ταύτης διατάξεως! Νομί­
ζουν, δηλαδή, και πιστεύουν πολλοί, όλως εσφαλμένως βεβαίως,
ότι ή αποτείχισις εκ τής Κανονικώς σφαλλομένης εκκλησιαστικής
Άρχής, (επισκόπου 11 ~Iεραρχίας) είναι «προδηλότατος, χωρισμός
από της Έκκλησίας» καΙ αποκήρυξις.Αύτής!

29. 29
Δέον cOς εκ τούτου να τυγχάν13 γνωστόν, δτι ό βασικός σκοπός
και ή καθολικη έννοια του 150υ Ί. Κανόνος της Πρώτης και Δευτέ­
ρας άγίας Συνόδου, δεν είναι μόνον δπως διασαφίσ13 «εις ποίαν πε­
ρίπτωσιν ό αποσχιζόμενος ου μόνον δεν τιμωρείται, αλλ ~ αντιθέ­
τως τυγχάνει και επαίνου άξιος», αλλα και δπως, παραλλήλως
τ ο ν ί σ 13 δεοντολογικώς, π ό τ ε αποκλείεται και π ό τ ε ΕΝΔΕΙ­
ΚΝΥΤΑΙ (δηλαδή, δηλουται - αποδεικνύεται - επιβάλλεται) ή πρός
τόν οικείον επίσκοπον κ.λπ. διακοπη του ονόματος του μνημοσύ­
νου αυτου, cOς και ή μετ' αυτου εκκλησιαστικη κοινωνία.
~Eπι πλέον δε αποδεικνύει τρανώτατα και συνιστά cOς επιβε­
βλημένον και απαραίτητον τόν οικείον λόγον της αποτειχίσεως,
δια "tt'1λν ακολούθων προκυπτόντων σημείων: Πρώτον, διότι ό απο­
τειχιζόμ{-;ν(}ζ διεσφάλισεν έαυτόν από της αίρέσεως, ώς και πάντας
δσους τφ ηΤΩδυνατόν να παραδειγματίσ13. Έπίσης δτι, δια της ε­
νεργείας και πράξεώς του ταύτης, «κατεγνώσθη» δημοσίq., l1ΤΟΙ,
απεκαλύφθη ή κατηγορία και ενοχή, κυρίως δε τό όπόδικον του 11­
δη «ψευδοεπισκόπου» αυτου, τουθ' δπερ τοποθετεί ουτω τό αναφυ­
όμενον θέμα εντός τών πλαισίων της κανονικης άρμοδιότητος και
δικαιοδοσίας της. ~EKKλησίας, iιτις, εκ της αιτίας ταύτης, θα επι­
ληφθτί Κανονικώς «ΣυνOδΙKίj Διαγνώμ1]».
Τέλος, ή πράξις αυτη της αποτειχίσεως, ουχι μόνον δεν τοπο­
θετηθεί τόν διενεργήσαντα ταύτην «εκτός Έκκλησίας», πράγμα α­
διανόητον εν προκειμένφ, αλλ' «ηλευθέρωσε την Έκκλησίαν από
τό σχίσμα και η)ν αίρεσιν», δοθέντος δτι «00 γαρ επισκόπου απέ­
στη οότος αλλα ψευδεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου».
ουδόλως συνεπώς, ευσταθεί κανονικώς ή άποψις δτι τό μέ­
τρον της αποτειχίσεως δύναται να προξενήσ13 αίτίαν σχίσματος,εν
τ-ίj Έκκλησίq. και να διασπάσΊJ την ένότητα αυτης, δεδομένου δτι 11
ένότης της 'Εκκλησίας κατα την εκκλησιολογικην αυτης έvvοιαν,
δ ι α σ π ά τ α ι δια τών αντορθοδόξων φρονημάτων, κηρυγμάτων
και πράξεων και της εν γένει δ ι α φ ό Ρ ο υ πρός την Κανονικην
και Πατερικην Παράδοσιν πορείας τών ποιμένων της ~EKKλησίας,
οίτινες, cOς εκ της ίδιότητός των και αποστολης, πρέπει να αποτε­
λουν τό σύμβολον il «τό κέντρον της ένότητος της Έκκλησίας».
Δια την δλην λοιπόν συνέπειαν της διαδικασίας ταύτης, ό α­
ποτειχιζόμενος κρίνεται πολυ δικαίως και λίαν άντικειμενικώς,
«cOς όρθόδοξος», οοχι βεβαίως διότι του παρέχεται «ή δυνατότης»
να κάμ13 χρησιν της «εοχερείας», llτοι να διακόΨ13 μ ό v ο ν τό

30. 30
μνημόσυνον καΙ να συνεχίσl] ...Koιν~νίαν (!), να πράξ1] δηλαδη έ ­
κ λ ε κ τ ι κ ώ ς και άναλόγως τών προθέσεών του, αις λίαν ε- .
σφαλμένως παρερμηνεύουν διάφοροι, άλλα διότι «ε­
σ π ο ύ δ α σ ε», έσπευσε δηλαδη να ενεργήσ1] μετα σοβαρότητος
και ζήλου, ταχέως καΙ προθύμως να ε κ π λ η Ρ ώ σ 1] ο()τω τό ()ψι­
στον τουτο Κανονικόν χρέος, τόσον πρός διατήρησιν της όρθοδό­
ξου Ιδιότητός του ώς μη συμμετέχων της αίρέσεως του ψευδοεπι­
σκόπου του, όσον και ένεκα της ώς άνω εόεργετικης πρός τήν ~EK­
κλησίαν επιδράσεώς του.
Τοιαυτα έπομένως άποτελέσματα, τoυτ~ αότό σωτήρια δια τόν
όρθόδοξον βίον της ~EKKλησίας και τήν διατήρησιν της όρθοδόξου
άκεραιότητος έκάστου πισΤQυ, άποτελουντα άναπόφευκτον συνέ­
πειαν της εφαρμογης του Κανονικου μέτρου της άποτειχίσεως, «ώς
μή κατατέμνοντα τήν Έκκλησίαν, άλλα μάλλον συνάπτοντα Αό­
τήν καΙ του μερισμου άπαλλάσοντα», ο ό δ ό λ ω ς ή ~EKKλησία
θ έ τ ε -ι αότα δια του ώς άνω 'Ί. Κανόνος εΙς τήν ΘΕΛΗΣΙΝ 11 τ11ν
π Ρ ο α ί Ρ ε σ ι ν τών πιστών, δεδομένου ότι κύριος σκοπός τών
Διατάξεων Αότης εΙναι, ή έννομος κατοχύρωσις καΙ ή εκ ταύτης
δ ι α σ φ ά λ ι σ ι ς της όρθοδόξου ό π ο σ τ ά σ ε ω ς αότών.
ΟόχΙ δε μόνον τουτο, άλλα καΙ ούτος άκόμη ό κακοδοξών επί­
σκοπος, οόδόλως άποκλείεται να εόεργητηθij δια του μέσου τούτου
της άποτειχίσεως του ποιμνίου του άπ~ αυτου, καθότι, εν τij «Συνο- .
δικij Κρίσει» καΙ πρό της τελικης επιδικάσεώς του, καθηκόντως
θα τφ όποδειχθώσι τα δέοντα πρός μετάνοιαν καΙ όρθόδοξον άπο­
κατάστασίν του.
Τό δικαίωμα όθεν καΙ άξίωμα του επισκόπου εν τij ΈκκλησίQ.,
δεν εΙναι να νομοθετij 11 να -άφαιρij καΙ καταδικάζ1] πράξεις
π α Ρ α δ ε δ ο μ έ ν α ς όπό Συνοδικών Διατάξεων καΙ της Παρα­
δόσεως, άλλα να διαφυλάΤΤ1] άκαινοτομήτως ταυτα καΙ να κατα­
δικάζ1] πασαν επ' αότών κ α ι ν ο τ ο μ ί α ν καΙ ο()τω να διαποι­
μαίν1] τό λογικόν ποίμνιόν του, τό όποίον, μ ό ν ο ν τ ό τ ε όφείλει
άπόλυτον ό π α κ ο ή ν εΙς αότόν. ~Eαν όμως ό επίσκοπος σφάλλει
Kαθ~ οΙονδήποτε τρόπον πρός τ' άνωτέρω, τό ποίμνιον αότου όφεί­
λει, αις προείπομεν, βάσει τών οΙκείων Διατάξεων της Έκκλησίας
ν' άποτειχισ.θij άπ~ αότου πρό «Συνοδικης Διαγνώμης» tva δια της
διαμαρτυρίας ταύτης ά σ φ α λ ι σ θ ij μεν έναντι της κακοδοξίας
του επισκόπου του και προκαλέσ1] άκολούθως τήν δέουσαν Συνο­
δικήν Κρίσιν δι ~ αότόν.

31. 31
Δέον να σημειωθij δτι ή έν προκειμένφ Συνοδικη Κρίσις δια να
είναι ~γKυρoς και όποχρεωτικη δια τό ποίμνιον, πρέπει να είναι
σύμφωνος με τό πνεύμ-α τών Συνοδικών άποφάσεων και της Πατε­
ρικης Διδασκαλίας και Παραδόσεως. ~Eν έναντίQ. περιπτώσει, τό
ποίμνιον άσφαλιζόμενον δια τών Κανονικών Διατάξεων (15 ΑΒ και
31 ~AΠ/Koύ) θα διατηρij η)ν άποτείχισίν του έκ τού έπισκόπου του
μέχρι συγκλήσεως «μείζονος Συνόδου». ~Eαν δε αΟτη δεν συνέρχε­
ται δια τόν α 11 β λόγον 11 έως δτου αί5τη συνέλθτι, τότε τό συνεχίζον
την άποτείχισιν Πλήρωμα, δεν δύναται να θεωρηθij «άκέφαλον» 11
«έκτός 'Εκκλησίας», δεδομένου δτι ή πράξις του, αί5τη δεν άποτε­
λεί παρακοην και άνταρσίαν ~ναντι της ~EKKλησίας, άλλ~ όπακοην
καΙ σεβασμόν είςτα όπ~ Αυτης έντελλόμενα, πράξις ..,τις καθιστά
αυτη αί5τη και μόνη, τόν ταύτην διενεργούντα, πιστόν καΙ γνήσιον
Μέλος της 'Εκκλησίας και έ ν τ ό ς τών θείων Αυτης Κελευσμά­
των έξ όλοκλήρου Ιστάμενον και άVΗKOν οί5τω, εΙς τό ά κ α ι­
ν ο τ ό μ η τ ο ν Πλήρωμα Αυτης.
14. ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Τό Πλήρωμα τούτο, δια να κατορθώστι να διασφαλίστι και
διατηρήστι την άκαινοτομήτως όρθόδοξον ταύτην ίδιότητα και ό­
πόστασίν του είς τα της Πίστεως, όποχρεούται να διακόψτι πάσαν
έκκλησιαστικην κοινωνίαν και μετα τών κοινωνουντων τφ κακο­
δοξούντι έπισκόπφ αυτού, διότι οί κοινωνούντες τφ κακοδόξφ έπι­
σκόπφ, γνωρίζοντες καλώς δτι οότος κακοδοξεί, άντι να προβώ­
σιν εΙς τας ένδεικνυομένας κανονικας Kατ~ αυτού κυρώσεις πρός
συνέτησίν του, δλως άντιθέτως άποθρασύνουν καΙ έδραιώνουν αυ­
τόν είς η)ν κακοδοξίαν του, δια της πρός αυτόν κοινωνίας αυτών.
ουδόλως δε ώφελεί αυτους και ουδένα δύναται ένσυνειδήτως να
πληροφορήστι οΙαδήποτε δήλωσις και όμολογία αυτών δτι δεν τυγ­
χάνουν όμόφρονες τφ μεθ~ 0'0 κοινωνουν κακοδοξούντι έπισκόπφ,
καθότι ή έπιτελουμένη αΟτη πράξις (της κοινωνίας), Κανονικώς
κρινομένη, μαρτυρεί καταφανέστατα πλήρη έ ν ό τ η τ α π ί ­
σ τ ε ω ς, δυνάμει τηςόποίας δεν δύναται να όποκινηθij τό ένδια­
φέρον της 'Εκκλησίας δπως έκφέρτι την έν προκειμένφ «Κρίσιν»
καΙ «Συνοδικήν» Αότης «Διαγνώμην».
~H κοινωνία μεταξυ κακοδοξούντων καΙ όρθοδοξούντων έπι­
σκόπων, θεωρείται λίαν άπαράδεκτος καΙ κατάκριτος πράξις, δ­

32. 32
σφ και αυτη να καλύπτεται με τό αιτιολογικόν της προσωρινότη­
τος και «οικονομίας». Αί Κανονικαι Διατάξεις τής Έκκλησίας,
τελείως αποκλείουν τοιουτον δικαίωμα, διότι εαν ό εν γνώσει ά­
πλους πιστός εχει ύποχρέωσιν, ώς «ο Ρ Θ Ο Δ Ο Ξ Ο Σ» κατα
ηΙν Κανονικην Κρίσιν, να αποτειχισθij του οικείου κακοδοξουντος
επισκόπου του και να ύπαχθύ εις όρθοφρονουντα (όμοχώριον - εαν
ύπάΡΧ1J) επίσκοπον, εν τ ί ν ι δικαιώματι ό επίσκοπος οί)τος δύνα­
ται να επικοινωνij μετα του κακοδοξουντος συνεπισκόπου του και
δια ποίον, τότε, λόγον τό Πλήρωμα τών πιστών Υ Π Ο Χ Ρ Ε­
Ο Υ Τ Α Ι, καθ' δν, εκ παραλλήλου, τρόπον Υ Π Ο Χ Ρ Ε­
Ο Υ Τ Α Ι να παραμένΊ] ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ, να χωρήσΊ] εις την απο­
τείχισιν, την εννοιαν και τόν σ κ ο π ό ν τής όποίας εκ βάθρων
κ α τ α λ ύ ε ι εν προκειμένφ ό «όρθοφρονών» επίσκοπος δια τής
πρός τόν κακοδοξουντα συνεπίσκοπον αυτου κοινωνίας του, δ­
στις, σημειωτέον, σκοπός, ουδεις άλλος τυγχάνει, ειμη ή δ ι α ­
σ φ ά λ ι σ ι ς τής (ακαινοτομήτου) ό ρ θ ο δ ό ξ ο υ ιδιότητος και
ύ π ο σ τ ά σ ε ω ς του αποτειχιζομένου;
Ή προκαλουμένη εν προκειμένφ ζημία είναι καταφανεστάτη,
δια τε την Έκκλησίαν και τό Πλήρωμα Αυτής. Διότι, ό μεν κακο­
δόξως φρονών και κηρύσσων επίσκοπος, δυσκόλως δύναται να
ζημιώσΊ] και βλάψι] τουτο, ένεκα της απ' αυτου αποτειχίσεώς του,
ενώ, απεναντίας, ό κοινωνών μετ' αυτου «όρθοφρονών» τοιουτος
ευκόλως δύναται να παραπλανήσΊ] και παρασύΡΊ] τό ύγειώς σκε­
πτόμενον Πλήρωμα τουτο, επειδη ό κοινωνών μετα του κακοδό­
ξου επισκόπου, γίνεται ΑΙΤΙΑ και ό συνδετικός κ Ρ ί κ ο ς δπως
τό όρθοφρονουν Πλήρωμα ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ, ε ν δ ι α μ έ σ ω ς,
μετα του εξ οί) απετειχίσθη κακοδόξου επισκόπου του!
Έντευθεν δθεν και ή μεγάλη βλάβη δια την Έκκλησίαν, του
α π ο κ λ ε ι σ μ ο υ, δηλονότι, τής διασώσεως και διατηρήσεως
τής ακαινοτομήτου γραμμής και πορείας εν τφ όρθοδόξφ βίφ του
ευσεβους Πληρώματος Αυτής! Τούτου ένεκα λόγου, άλλωστε, ή ά­
γία Πρωτο-δευτέρα Σύνοδος σ α φ ώ ς αποφαίνεται δτι ό αποτειχι­
ζόμενος «ερύσατο την Έκκλησίαν μερισμών και σχισμάτων».
~H απορρέουσα εκ τούτου βαρυτάτη ευθύνη και ενοχή, ασφα­
λώς βαρύνει πρώτον τό ~Iερατείoν από του Έπισκόπου μέχρι και
του Μοναχου και δεύτερον τους εν γνώσει πνευματικους παράγον­
τας εκ του λοιπου Πληρώματος τi;ς Έκκλησίας, εξαιρέσει του ά­
πλου και εν άγνοίq. πορευομένου τοιούτου.