Empfohlen
Weitere ähnliche Inhalte
Was ist angesagt?
Andere mochten auch
Mehr von SATANAPUN
Forbidden love1
- 1. Title: Forbidden love. Subtitle. รัก ต้อ งห้า ม Paring: Kyuhae Author: mkyuhae139 Part.1 My Brother **มัน เป็น เรื่อ งราวที่แ ต่ง ขึ้น เพื่อ ความบัน เทิง ? โปรดใช้ วิจ ารณญาณในการอ่า น ** หนุ่มหน้าคมกำาลังเดินเข้ารั้วมหาวิทยาลัยเข้ามา เป็นที่สนอกสนใจ ของเหล่านักศึกษาด้วยใบหน้าคมและแววตาคมปนเศร้า เวลามอง สบตากับใคร คนๆนั้นจะต้องจำาแววตาของเขาได้ “ทงเฮไอ้หล่อคยูฮยอนมาแล้วหว่ะแม่งกินอะไรมาวะเกิดมาสาวๆถึง ได้มองตาละห้อยขนาดนั้น” “อยากรู้นายก็กระดิกหางเข้าไปถามเขาดูสิฮยอกแจ” “ทงเฮปากเสีย นายสิกระดิกหาง” “ไปรู้รึชั้นเห็นนายมองเขาลิ้นห้อยนำ้าลายยืดขนาดนั้น คนอะไรขี้ เก๊กเป็นบ้าเลยน่าหมั่นไส้” ตอนท้ายอดว่าร่างสูงที่เดินเชิดหล่อไปหาเพื่อนโดยไม่ยอมสนใจ สาวๆที่ส่งตาหวานไปให้ไม่ได้ “ชั้นหรือนายกันแน่ทงเฮ อย่าเอานิสัยนายมายัดเยียดให้ชั้นหน่อย เลย แหมว่าชั้นนำ้าลายยืดตัวเองอ่านหนังสือกลับหัวตั้งแต่ไอ้หล่อ ก้าวเข้ารั้วมามีหน้ามาว่าคนอื่น” “ไอ้บ้าชั้นแค่ถือไว้ไม่ได้อ่านเข้าเรียนดีกว่า” เดินลิ่วเข้าห้องเรียนจนเพื่อนตัวบางวิ่งตามแทบไม่ทัน
- 2. “คยูฮยอน เราไปดูหนังกันไหมวะ” “วันนี้นัดกับคุณเราแล้วหว่ะชางมิน” “น่าเสียดายชั้นนัดสาวๆไว้ไม่เปลี่ยนใจหรือวะ” “ไม่หล่ะน่าเบื่อ ผูหญิงเรื่องมากจะตาย”กอดคอเพื่อนเข้าห้องเรียน ้ อย่างไม่สนใจที่สาวๆต่างส่งสายตามาให้ตลอดทางที่เดินเข้า ห้องเรียน ทงเฮเดินถือของออกจากห้างสรรพสินค้าชื่อดังร่างเล็กสอดส่าย สายตามองหารถแท็กซี่ แต่ชายหน้าสวยที่กำาลังหอมแก้มชายอีก คนก็ดึงดูดสายตาของทงเฮจนต้องอ้าปากหวอ “คยูฮยอน ชริส์! ที่มหาลัยทำาเป็นเก๊ก รักร่วมเพศหรือวะนี่”ริม ฝีปากบางเหยียดออกมาอย่างดูถูกก่อนจะรีบโบกรถแท็กซี่แล้วก้าว ขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณ ผมบอกแล้วไงว่าอย่าหอมแก้มต่อหน้าคนอื่นผมโตจนเข้า มหาลัยแล้วนะ” “อ้าว! ไม่หอมแก้มลูกจะให้ไปหอมแก้มหนุ่มที่ไหนละครับ ไหน บอกคุณซิ” “ก็คุณหน้าสวยเดี๋ยวใครก็เข้าใจว่าคุณเลี้ยงเด็กกันพอดี” “ช่างหัวมันปะไร ไม่ได้ขอใครกิน” ฟอด! หอมแก้มอีกครั้งอย่างแกล้งลูกชายที่เริ่มหน้าหงิก “คุณฮีชอล!” “ครับ ว่าไงครับคุณคยูฮยอนลูกรัก” “ถ้าหอมอีกผมไม่ดหนังด้วยแล้วจะกลับบ้าน” ู “โอเคไม่หอมก็ไม่หอมเราไปหาอะไรเข้าไปกินในโรงหนังดี กว่า”กอดคอลูกชายเข้าไปหาของขบเคี้ยวอย่างอารมณ์ดี
- 3. คยูฮยอนเดินเข้าโรงอาหารในตอนเช้าแล้วมองหากลุ่มเพื่อนๆแต่ สายตาเขาก็สะดุดกับรอยยิ้มที่เหยียดออกมาอย่างดูถูกพร้อมกับ สายตาที่มองเขาอย่างสมเพชจากรุ่นพี่ร่างเล็ก และพอสบตาเขา รุ่นพี่ตัวเล็กก็เอียงหน้าไปกระซิบกับเพื่อนๆในกลุ่ม เขาเดินผ่านคน กลุ่มนั้นไปหากลุ่มเพื่อนที่นั่งโต๊ะใกล้กัน “อะไรนะ! ไอ้หล่อมีเสี่ยเลี้ยง” “ฮยอกแจ ซองมินถ้าแหกปากอีกชั้นจะยันให้ไปจูบตีนไอ้หล่อของ พวกนายเลย” “ก็คนมันตกใจนี่”ซองมินบอกเสียงอ่อย “นายรู้ได้ไงทงเฮ”ฮยอกแจถามอย่างไม่อยากเชื่อ “ชั้นเห็นเขากอดคอกันแล้วหอมแก้มเมื่อวานนี้” “หอมแก้ม!”ฮยอกแจกับซองมินร้องพร้อมกัน “แหกปากทำาไมเล่าพวกบ้า” “เขาเป็นญาติกันหรือเปล่า”ซองมินแย้ง “ญาติกับแป๊ะนายนะสิ กอดคอหอมแก้มสนิทสนมขนาดนั้น ป๊ะป๋า ชั้นยังไม่เคยไปหอมแก้มอวดใครเลย ชั้นว่าขายตัวชัวร์” “ขายตัว!” “ใครขายตัวครับ” “คยูฮยอน!โอ๊ะไม่ใช่ซีวอน”ซองมินยิ้มแหยให้ซีวอนเมื่อมองไปสบ กับดวงตาคมปนเศร้าที่ทงเฮเคยบอกว่า ตากวนส้นนะสิเจ้าเล่ห์ ขนาดนั้นจะมาตาเศร้าอะไรกัน และตอนนี้ซองมินชักจะเห็นด้วย กับเพื่อนเขาแล้วหล่ะเมื่อร่างสูงมองนิ่งมาอย่างเอาเรื่อง “เขาพูดถึงใครขายตัววะ แว่วมีชื่อแกวะ”ชางมินบอกแล้วมอง เพื่อนนิ่ง “ช่างหัวมันสิพวกชอบคิดเองเออเอง”คยูฮยอนบอกเสียงดังจนคน ร่างบางต้องมองมาแล้วริมฝีปากเบ้ออกอย่างรังเกียจ “วันๆมีแต่เรื่องมานินทาคนอื่นเขา เกิดผิดเพศละมั้ง”คยูฮยอนยัง พูดต่อ เพล้ง! “นายว่าใคร”ทงเฮเหวี่ยงช้อนไปกลางวงของคยูฮยอนก่อนจะลุก ขึ้นยืนจังก้า
- 4. คยูฮยอนเบี่ยงร่างออกจากโต๊ะอาหารแล้วหันมาเผชิญหน้ากับร่าง เล็กพร้อมกับยิ้มเหยียดออกมาจนทงเฮปากสั่นด้วยความโกรธ “ขอโทษนะครับรุ่นพี่ผมก็พูดไปเรื่อย ไม่คิดว่าจะไปกระตุกปุ่มสาว แตกของใครเข้า จนต้องนั่งไม่ติด” “ไอ้คยูฮยอน แกนะสิสาวแตกขายตัว ให้ผู้ชายหอมแก้มกลาง ห้าง”ทงเฮบอกออกมาเสียงดังด้วยความโกรธจนคนในโรงอาหาร หันมามองอย่างสนใจ “หรือครับรุ่นพี่ รุ่นพี่อยากใช้บริการผมบ้างไหมละครับ”ยิ้มยียวน เหมือนกับคนหื่นกามไม่มีผิด “ไอ้คนทุเรศ ไอ้คนเฮงซวย” “สำาหรับรุ่นพี่ผมบริการฟรีนะครับสนใจวันหลังก็บอกผมได้”ยิ้ม ยียวนก่อนจะหันไปหากลุ่มเพื่อนๆที่อ้าปากหวอ “คยูฮยอนแรงว่ะ” “เขาอยากแรงกับชั้นก่อนทำาไมหล่ะคังชิก” คยูฮยอนก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว เขา อารมณ์กำาลังเดือดเพราะโมโหคนตัวเล็ก ถ้าเป็นคนอื่นเขากระทืบไปแล้ว คิดในใจอย่างโกรธๆ มือใหญ่กำา เข้าหากันอย่างระงับอารมณ์ “ทงเฮอย่า!” สิ้นเสียงทุกคนคยูฮยอนก็เปียกตั้งแต่ศีรษะและเลยมาที่ชุด นักศึกษา เพราะทงเฮยกขวดนำ้าราดลงที่ศีรษะของเขา เหล่านักศึกษาต่างมองมาอย่างตกใจ คยูฮยอนกำาหมัดแน่น ส่วนฮ ยอกแจกับซองมินต่างช่วยกันดึงทงเฮออกจากโรงอาหารจนเกือบ จะถึงห้องเรียนจึงยอมปล่อยตัว “ฮยอกแจซองมินปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ” “นายจะบ้าหรือทงเฮไปทำาเขาแบบนั้นได้ไง”ฮยอกแจผลักเพื่อนจน ร่างเล็กเซ “ใช่ ดีเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่สวนหมัดมา”ซองมินบอกหน้าหงิก “นายสองคนเป็นเพื่อนใครเนี่ยเข้าข้างมันจัง” “ก็เพื่อนนายสิ”ทั้งสองประสานเสียงกันออกมา “ดี ถ้าเป็นเพื่อนชั้นเวลามันจะมาทำาร้ายชั้นพวกนายก็ต้องช่วย” “ไม่ ใครจะช่วยก็ช่วย สูงยาวเข่าดีขนาดนั้นผลักหน้าผากชั้นไว้ ก็ คงเข้าไม่ถึงตัวเขาแล้วหล่ะ”เดินเข้าห้องอย่างไม่สนใจทงเฮอีก
- 5. “ซองมินนี่มันพึ่งไม่ได้จริงๆ”ทงเฮบ่นเพื่อนหน้าหงิก “ก็ใครใช้ให้ไปหาเรื่องเขาหล่ะ ชั้นอีกคนหล่ะที่จะเผ่น”ฮยอกแจบ อกพร้อมกับเดินเข้าห้อง “ไอ้เพื่อนเลวพึ่งพาไม่ได้เลยนะ”บ่นพึมพำาก่อนจะเดินตามเพื่อน เข้าห้อง ร่างเล็กกำาลังก้าวขาผ่านประตูห้องเรียนแต่ก็ต้องเซถอยหลังเมื่อ คอเสื้อโดนดึงจนติดลูกกระเดือก อ๊อก! “ใครวะปล่อยนะโว้ย”ดิ้นสุดแรงอย่างโมโห “อย่าส่งเสียงดังไม่งั้นชั้นจูบนายอวดเพื่อนนายแน่” “คยูฮยอน”ร้องออกมาเสียงเบาอย่างตกใจก่อนจะโดนลากให้ตาม ร่างสูงไป ทงเฮมองคยูฮยอนงงๆที่ลากเขามาที่ห้องนำ้า “ไม่ได้ปวดฉี่พามาทำาไม”ถามแล้วทำาหน้าตาเฉยจนคยูฮยอนต้อง จิ๊ปากอย่างหงุดหงิด “พามากดมั้ง” “ไอ้บ้าลามก”ด่าพร้อมกับถอยร่น “จะถอยไปไหนถอดเสื้อเดี๋ยวนี้” “บ้าใครจะถอด”มือเล็กขยุ้มเสื้อบริเวณหน้าอกของตัวเองแบบหวง สุดๆ “ถอดมาทงเฮไม่งั้นชั้นจะจับนายถอดเอง” “ไม่ ชั้นจะกลับห้อง”ถอยหลังเตรียมกลับออกจากห้องนำ้าแต่คยูฮ ยอนก็คว้าแขนพร้อมกับกระชากสุดแรงจนร่างเล็กถลามาชนอก แกร่งก่อนจะโดนล็อกคอไว้ “ไอ้บ้าปล่อยเดี๋ยวนี้นะนายจะทำาอะไรชั้น” ทงเฮดิ้นแต่ไม่ถึงสามนาทีกระดุมก็หมดแถว ทงเฮหน้าร้อนไปหมด เพราะมือของคยูฮยอนสัมผัสถูกส่วนอ่อนไหวแถวหน้าอกตอนที่ เขาดิ้นขัดขืนไม่ยอมให้ปลดกระดุม จนมันชูชันขึ้นรับสัมผัส ขน ของเขาลุกเกรียว ผิวเนียนนั้นแดงเถือก คยูฮยอนชะงัก “ถอดเสื้อของนายมาให้ชั้นเปลี่ยนเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นชั้นปลำ้าอวดพวกที่ กำาลังจะเข้าห้องนำ้าจริงๆด้วย” “ไอ้บ้าบอกกันดีๆก็ได้ เอาไป” บ่นหน้าหงิกมือเล็กถอดเสื้อแล้วยื่นไปให้คยูฮยอนแต่ไม่ยอมสบตา ตัวแดงเถือก
- 6. คยูฮยอนอมยิ้ม ก่อนจะถอดเสื้อของเขาโยนไปคลุมศีรษะทงเฮ แล้วรีบสวมเสื้อของทงเฮแทนเสื้อของเขาที่เปียก ในขณะที่ร่างเล็ก ควานมือดึงเสื้อออกจากศีรษะหน้าหงิก “ตื่นตัวเร็วนะเรา”กระซิบข้างหูแล้วชายตามองหน้าอกของทงเฮที่ ยังชูชันอยู่จนร่างเล็กต้องรีบยกเสื้อขึ้นบัง “ไอ้คนทุเรศไปให้พ้นเลยนะ” “ใครจะอยู่ละเดี๋ยวเขาก็มาเข้าห้องนำ้ากันแล้ว”รีบสวมเสื้อของทง เฮอย่างรวดเร็ว “ รีบเปลี่ยนเสื้อเร็วๆด้วย เดี๋ยวเขาจะหาว่าชั้นพานายมากดไม่รู้ ด้วย ครึ!”หัวเราะชอบใจก่อนจะเดินผิวปากจากไป “ฮึ่ย! เจ็บใจ อย่าให้เอาคืนนะไอ้โรคจิต”รีบสวมเสื้อมือไม้สั่น ทงเฮเรียนหนังสือคาบนั้นไม่รู้เรื่องเพราะเขานึกถึงสัมผัสที่หน้าอก อุ่นอยู่ตลอดเวลามันวูบวาบ พร้อมกับอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาว พอหมดคาบนำ้ามูกก็ไหลออกมาเพราะเสื้อที่เปียกแล้วมาโดนเครื่อง ปรับอากาศภายในห้องเรียน ร่างเล็กมีอาการปวดศีรษะอย่าง รุนแรงจนไม่ยอมคุยกับใครจนถึงเวลากลับบ้าน คยูฮยอนมองร่างเล็กที่วิ่งลงจากรถประจำาทางเข้าซอยก่อนจะเลี้ยว เข้าบ้านหลังเล็ก “ตัวแสบ บ้านหลังน่ารักเชียว”พึมพำายิ้มๆก่อนจะเลี้ยวรถกลับ ร่างสูงเดินอมยิ้มอารมณ์ดีเข้าบ้านแต่แล้วเขาก็สะดุดตากับรองเท้า แปลกตาเพราะไม่เคยเห็นฮีชอลใส่ “คุณพาใครเข้าบ้านเนี่ยทุกทีไม่เคยเห็นพามา”ถอดรองเท้าพร้อม กับขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย “ฮีชอลลุกขึ้นอาบนำ้าเลย ไหนบอกว่าเดี๋ยวได้เวลาลูกชายสุดที่รัก จะกลับมาไง” เสียงในห้องนอนดังแว่วมา
- 7. “อีกแป๊บเดียวเพลียมากนายอาบก่อนเลย” ปัง!ปัง!ปัง! “คุณ! ออกมาคุยกันเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นพังประตูจริงๆด้วย”ทุบประตู อย่างโมโห “อ๊ากกก! ลูกบังเกิดเกล้ามาแล้ว”ฮีชอลรีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมอย่าง ร้อนรนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง มือเรียวเปิดประตูก่อนจะโผล่หน้าออกมาสำารวจภายนอกอย่างแห ยงๆ “คุณช้าจังผมรอจนรากงอกแล้ว” “ครับๆไปเดี๋ยวนี้แล้วครับ”เดินผมเผ้ายุ่งเหยิงเข้าไปหาลูกชายที่ยืน กอดอกอยู่ที่กรอบหน้าต่างราวกับผู้ปกครองรอตักเตือนลูกชาย ทั้ง ที่ความจริงเขาต่างหากที่เป็นพ่อ “พาเขามากี่ครั้งแล้ว” “เพิ่งพามา” “แล้วนี่อะไร”เปิดชายเสื้อแถวลำาคอที่มีรอยแดงหลายจุดของฮีชอล แล้วสบตาอย่างเอาเรื่อง “คยูฮยอนมากไป เป็นลูกไม่ใช่พ่อคุณนะ” “ก็คุณทำาตัวซิเล่า” “ไอ้คยูฮยอน” “พูดไม่เพราะเรียกใหม่” “คุณลูกครับคุณโตแล้วนะครับ” “แก่แล้วไม่ใช่โต รุกหรือรับ” ฮีชอลอ้าปากเตรียมโวยลูกชายแต่ก็ต้องอ้าปากค้าง “คุณ ถามว่ารุกหรือรับ” “รุก” ฟอด! หอมแก้มแล้วยิ้มร่า “ค่อยยังชั่วคิดว่ารับ ไม่งั้นผมเข้าไปกระทืบคนของคุณจริงๆด้วย ไปนอนแล้วนะ”ยิ้มแป้นก่อนจะวิ่งขึ้นข้างบน “ไอ้เด็กเวรพ่อสอนแล้วไม่จำา เอาแต่ใจจนตามไม่ทัน”บ่นลูกชาย ยิ้มๆ
- 8. คยูฮยอนนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนๆที่โรงอาหารแล้วสอดส่ายสายตาหา คนตัวเล็กแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีวี่แววว่าทงเฮจะโผล่หน้ามา “ไปไหนของเขานะสายจนป่านนี้ไม่โผล่หัวมา” “นายบ่นอะไรคยูฮยอน” “บ่นถึงแกมั้งชางมิน” “กวนเบื้องตำ่ามากครับคุณเพื่อน” “ฮยอกแจทำาไมทงเฮไม่มาเรียน” ซองมินถามเพื่อนเสียงดังเพราะทงเฮไม่เคยขาดเรียน คยูฮยอนถึง กับหูผึ่งเตรียมฟัง “ไม่สบายเป็นหวัดเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี๊เอง” “ว๊าอุตส่าห์ว่าจะชวนไปดูหนังสักหน่อย” “วันหลังค่อยไป รีบกินชั้นจะขึ้นห้องแล้ว” คยูฮยอนลุกพรวดจนเพื่อนๆต้องแปลกใจ “เฮ้ยคยูฮยอนนายจะไปไหนวะไม่เข้าเรียนหรือ”คังชิกร้องตาม “ไปหาคุณของชั้นก่อน ลืมว่านัดกันไว้พรุ่งนี้เจอกันนะ”โบกมือลา เพื่อนก่อนจะตรงไปที่รถยนต์คันหรู ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง! ร่างที่กำาลังหลับถึงกับยกมือขึ้นอุดหูเมื่อมีเสียงมารบกวน ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง! มือเล็กคว้าหมอนมาอุดหูแล้วทำาท่าจะหลับต่อ ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง! ทงเฮหยีหน้าหยีตาลุกจากเตียงเมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านดังไม่ ยอมหยุด “ใครมันมาพิศวาสอยากมาหาเราตอนนี้วะ คนยิ่งมึนๆอยู่ หนักหัว เป็นบ้าเลย”
- 9. บ่นพึมพำาก่อนจะเดินไปเปิดประตู แต่ร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ทำา ให้ทงเฮหน้าหงิก “ตามกลิ่นมาถูกได้ยังไง” “หน้าซีดเป็นไก่ต้มยังจะปากดี แล้วจะไม่ให้เข้าบ้านรึไงละยืน ขวาง” ทงเฮเบี่ยงตัวหลบก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงที่โต๊ะรับแขก “มาทำาไม”ถามพร้อมกับทำาท่าจะหลับต่อ “ก็เห็นหายหัวไม่มีคนคอยนินทาให้ได้ยิน ก็เลยมาดูเผื่อจะได้โทร บอกญาติจัดงานศพทัน” “งานศพนายนะสิ” “ไปหาหมอยัง” “ไม่ไป ไม่ชอบหาหมอ” “บ้าเหรอไม่หาหมอแล้วจะหายได้ไง” “นอนเดี่ยวก็หาย นายกลับไปได้แล้ว ไม่ได้สนิทกันสักหน่อยจะมา เยี่ยมทำาไม ชั้นไม่ปลื้มนายขึ้นมาหรอก”หลับตาพึมพำาเลยไม่เห็น ว่าคยูฮยอนเบ้ปากให้อย่างหมั่นไส้ “สนิทไม่สนิทชั้นก็เห็นอะไรที่เพื่อนนายไม่เคยเห็นก็แล้วกันจริง ไหม” “ใครบอก ชั้นแก้ผ้าอาบนำ้ากับเพื่อนชั้นมาตั้งแต่เด็กๆ นายเห็นแค่ นั้นมันจิ๊บๆ”พึมพำานำ้าลายยืดและเริ่มหายใจสมำ่าเสมอ “ลุกเลย เดี๋ยวพาไปหาหมอ”ดึงแขนจนร่างเล็กเกือบหล่นโซฟา “ไม่ไป จะนอน”หลับตามือควานหาหมอนมาหนุนอีกรอบ “จะได้หายไงไปเถอะเดี๋ยวก็เป็นอะไรไปมากกว่านี้หรอก” “………………..” “แถมไม่มีใครอยู่ด้วยอีก ลุกเดี๋ยวนี้เลย” “………………” “ไม่ได้พิศวาสอะไรหรอกนะ แต่เพราะเสื้อชั้นเปียกนายเลยไม่ สบาย” “………………” “ตัวเล็กลุกเลยจะพาไปหาหมอ”ดึงแขนอีกรอบ “ชั้นชื่อทงเฮจะมาตัวล้งตัวเล็กอะไรได้ยินแล้วอยากอ๊วก” “ผสมพันธุ์มารึไงละ” “สันดาน” แป๊ะ! โดนดีดหน้าผากจนแดงขึ้นทันตาเห็น “ไอ้!”
- 10. “ถ้าด่าอีกละก็จะเลาะฟันให้ดู ลุกขึ้น”ทำาท่าทุบหมัดกับฝ่ามือจน ร่างเล็กกลืนนำ้าลายลงคอดังเอื๊อกและลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าเพราะ อยากกวนอารมณ์ “หน้าตาก็ดูเป็นลูกผู้ดีตีนแดง ด่าแต่ละคำายังกับกุ๊ยข้างถนน” “เฮ่อว่าแต่คนอื่น”บ่นออกมาแต่ก็เดินตามคยูฮยอนไปจนถึงรถ คยูฮยอนรับยาก่อนจะพาคนป่วยที่ยังจามฟุดฟิดไปที่รถแต่แล้ว โทรศัพท์เขาก็สั่นขึ้นมาจนต้องหยุดรับ “ครับคุณ” (“คยูฮยอนมาทานข้าวกันคุณนัดคนของคุณไว้เขาว่าจะพาลูกชาย เขามาด้วย คุณอยากให้รู้จักกันไว้)” “ที่ไหนครับ” “(ร้าน Rose)” “ครับๆไปเดี๋ยวนี้ละครับ”วางสายก่อนจะหันไปหาทงเฮ “ครับป๋า” (“ทงเฮป๋าอยากให้ทงเฮรู้จักกับคนของป๋านะลูก ทงเฮมาหาป๋าได้ ไหมลูก”) “ไม่เอาไม่อยากไป” (“แต่ป๋าอยากให้รู้จักกันไว้ลูกชายเขาเรียนที่เดียวกับทงเฮนะ”) “ไม่เอาไม่อยากรู้จัก” (“งั้นป๋าจะพาเขาเข้าบ้าน”) “ไม่ต้องพามาหรอกเดี๋ยวไปหาก็ได้ ป๋าชอบบังคับ”) (“ดีมากลูกรักเดี๋ยวป๋าจะรอที่ร้าน Rose นะ” “ครับๆเดี๋ยวไป” วางสายก่อนจะเดินไปหาคยูฮยอนที่ยืนรออยู่ “แยกกันตรงนี้นะ นัดกับพ่อชั้นไว้ต้องไปแล้ว” “เดี๋ยวทงเฮ” “อะไร” “ไปที่ไหนเดี๋ยวไปส่ง” “ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวนั่งแท็กซี่ ไปนะ”เดินลิ่วไปเรียกแท็กซี่ คยูฮยอนมองตามร่างเล็กจนรถแท็กซี่เคลื่อนไปจนลับตาจึงได้ก้าว ขึ้นรถเพื่อจะไปตามนัดฮีชอล
- 11. ทงเฮเดินหน้าหงิกเข้าห้องอาหารเพื่อไปหาบิดาแต่แล้วผู้ชายที่ หัวเราะอยู่ข้างๆบิดาเขาก็ทำาให้ทงเฮเดินลิ่วเข้าไป อย่างโกรธจัด “ป๋า ผู้ชายคนนี้หรือที่ป๋าจะเอามาทำาเมีย” “เฮ่ย! จองซูอย่าบอกนะว่าลูกนาย” “ทงเฮนั่งก่อนลูกมารู้จักอาฮีชอลก่อน” “ไม่อยากรู้จักหรอก ป๋าครับผู้ชายคนนี้เขาเลี้ยงผู้ชายอีกคนลับ หลังป๋านะ” ฮีชอลมองหน้าทงเฮด้วยแววตาแข็งกร้าวจนทงเฮชะงัก แววตา แบบนี้เขาเคยเห็นที่ไหนนะ “หลานชายหมายความว่ายังไง” “นั่นสิทงเฮเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าลูก” “ไม่ผิดหรอกผมเห็นกับตา” “เห็นอะไร”ฮีชอลยังคงจ้องนิ่ง “ก็คุณกอดคอผู้ชายหอมแก้มเมื่อวันก่อนไง” ฮีชอลขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะค่อยๆคลายออก กร๊ากกกกกกกกกกกกก! หัวเราะออกมาจนตัวงอก่อนจะเหลือบไปเห็นลูกชายหัวแก้วหัว แหวนเดินเข้าห้องอาหารมา “คนที่กำาลังเดินมานั่นใช่ไหมทงเฮ ครึ!”หัวเราะอย่างอดขำาไม่ได้ ทงเฮมองตามสายตาของฮีชอล ก่อนที่ฮีชอลจะลุกขึ้นเดินเข้าไป กอดคอพามานั่งที่เก้าอี้ทั้งที่ลูกชายก้าวขาไม่ออกเมื่อเห็นว่าใคร ยืนอยู่แต่ฮีชอลก็ดึงลูกชายเดินไปนั่งที่เก้าอี้จนได้ “แนะนำาอย่างเป็นทางการนะ นี่คยูฮยอนลูกชั้นเอง คยูฮยอนนี่จอง ซูที่ไปบ้านเราเมื่อวานไง และนั่นลูกชายเขาชื่อทงเฮ” คยูฮยอนน้อมศีรษะก่อนจะหันไปหาทงเฮ “ทงเฮทำาความเคารพอาฮีชอลสิลูก” “หวัดดีครับลุง”น้อมศีรษะให้อย่างไม่เต็มใจนัก “คุณชั้นลุงป๋านายก็เป็นปู่แล้วมั้ง”พึมพำาหน้าหงิก ทงเฮเหยียดริมฝีปากให้อย่างไม่พอใจ “ไวไฟใช้ได้เลยนะฮีชอลลูกชายโตขนาดนี้แล้ว” จองซูบอกแล้วยิ้มหวานให้ฮีชอลจนคยูฮยอนหน้าหงิกเพราะเกิด อาการหวงบิดาขึ้นมา “ลูกตัวเองเกิดก่อนเขาอีกยังมาว่าคนอื่น” พูดหน้าตาเฉยแล้วหยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบอย่างไม่เดือดร้อนจน จองซูหน้าจ๋อย
- 12. “ไม่เอาน่าคยูฮยอน”ฮีชอลปรามลูกชาย “ไม่เป็นไรหรอกฮีชอล คยูฮยอนก็พูดถูก ชั้นลืมไปเลยว่าทงเฮเป็น รุ่นพี่ของคยูฮยอน” “ผมไม่เป็นหรอกรุ่นพี่ ปากเสียพันธ์นั้น” “ทงเฮไม่เอาน่าทานข้าวเถอะลูกจะได้กลับบ้านกันไม่สบายไม่ใช่ หรือเสียงแหบเชียว” “ครับเพิ่งไปหาหมอมา” “งั้นทานเยอะๆลูกจะได้ทานยา”ตักอาหารให้ลูกชายอย่างเอาใจ “ขอบคุณครับป๋า” “คยูฮยอนก็ทานสิลูก จ้องทงเฮตาถลนแบบนั้นมันไม่อิ่มขึ้นมา หรอก”แซวลูกชายยิ้มๆที่เห็นมองทงเฮตาไม่กระพริบ “คุณชอบแซว ทานสิครับผมตักให้” ตักอาหารให้ฮีชอลอย่างเอาใจ “วันนี้คุณเจริญอาหารเป็นพิเศษแน่เลยเพราะร้อยวันพันปีลูกชาย จะเอาใจแบบนี้” “ก็ผมมีคุณคนเดียวนี่นา ทานครับแล้วเราจะได้กลับบ้านกัน”ตัก อาหารให้อีกอย่างเอาใจ ฮีชอลลอบกลืนนำ้าลายแล้วมองจองซู “คุณตกลงกับจองซูว่าจะไปบ้านจองซู” “บ้านเราก็มีจะไปทำาไมบ้านเขา กลับบ้านเรานะคุณนะ” “ลูกแหง่” ทงเฮพึมพำาหน้าเฉยแล้วตักอาหารเข้าปาก ฮีชอลกับจองซูต้อง ลอบกลืนนำ้าลาย “ใครจะสน”มองทงเฮตาขวาง “นะคุณนะ”พูดจนเกือบจะชิดแก้มของฮีชอล “ไปบ้านจองซูก่อนแล้วค่อยกลับบ้านเราโอเคมั้ย”ยิ้มหวานให้ ลูกชายสองมือประคองแก้มอย่างหยอกล้อจนทงเฮมองตาไม่กระ พริบก่อนจะรีบหลบตาเมื่อคยูฮยอนเหลือบตามามองแล้วหันไปสบ ตากับฮีชอล “ก็ได้ครับแต่อย่าอยู่ดึกนะ” “ได้ไม่ดึกหรอก”บอกกับลูกชายแล้วสบตากับจองซูก่อนจะเป่าลม ออกมาอย่างโล่งอก
- 13. บรรยากาศการทานอาหารเป็นไปอย่างเรียบร้อยก่อนจะกลับไปที่ บ้านของจองซูทุกอย่างก็เริ่มติดขัด “ฮีชอลค้างที่นี่นะชั้นอยากให้ค้างด้วย” “ไม่เอา ไม่เอา”ทงเฮกับคยูฮยอนร้องออกมาพร้อมกันพร้อมกับเข้า กอดแขนบิดาของตัวเองจนฮีชอลกับจองซูต้องทำาหน้ายุ่งยาก “คุณไม่ค้างหรอกนะ กลับบ้านกัน” “คยูฮยอนโตแล้วนะลูก” “คุณก็โตแล้วเหมือนกันจะมาค้างบ้านคนอื่นแล้วทิ้งลูกได้ไง” “เด็กไม่รู้จักโต” “ว่าใครทงเฮ”ถามทงเฮเสียงแข็ง “แมวมั้ง” “ทงเฮไม่เอาลูก” “เขาค้างได้แต่ป๋านอนกับทงเฮนะ” “ทงเฮ” “ไม่รู้หล่ะป๋าชอบทิ้งทงเฮอยู่คนเดียว พอกลับบ้านก็จะไปนอนกับ คนอื่นได้ไง ทงเฮไม่ยอม” “จองซูชั้นคงไม่ค้างแล้วหล่ะพรุ่งนี้เจอกันที่สนามบินนะ” “เอางั้นหรือถ้างั้นพรุ่งนี้จะไปส่ง” “คุณจะไปต่างประเทศหรือครับ”คยูฮยอนถามเสียงอ่อยอดสงสาร บิดาไม่ได้คงจะอยากอยู่กับคนรักแต่เขากลับทำาตัวเป็นเด็กๆ “ครับต้องบินพรุ่งนี้เช้า” “ถ้างั้นคุณก็ค้างที่นี่เถอะผมกลับบ้านคนเดียวก็ได้ ไปนะ” ฟอด! หอมแก้มเตรียมผละออกแต่ฮีชอลก็คว้าแขนไว้ “ไม่เป็นไรหรอกคุณกลับด้วยดีกว่า”จูงแขนลูกชายเตรียมออก ประตูจนจองซูหน้าหมอง ทงเฮเห็นแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้ “เดี๋ยวครับคุณอา” ฮีชอลยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะรีบทำาหน้าเศร้าเมื่อลูกชายมองมา อย่างรู้ทัน “มีอะไรหรือทงเฮ” “คุณอาค้างกับเราก็ได้ครับผมอยู่กับป๋าวันหลังก็ได้” “ไม่เป็นไรหรอกลูก ฮีชอลคงห่วงคยูฮยอนถึงค้างไม่ได้” “ขอบใจทงเฮมากนะแต่อากลับดีกว่า”บอกทงเฮยิ้มๆก่อนจะมอง หน้าคยูฮยอนแล้วจูงแขนจะเดินผละไป “คยูฮยอนนอนกับผมก็ได้”รีบบอกระลำ่าระลัก “ได้หรือจ๊ะ”ถามทงเฮยิ้มๆแล้วมองลูกชายที่เริ่มขมวดคิ้ว
- 14. “ครับ”บอกพร้อมกับหลบตาฮีชอล “คยูฮยอนค้างนะลูกนะ” “ก็ได้ครับ”บอกออกมาอย่างไม่เต็มใจนักแต่ก็เห็นแก่บิดากลัวจะ ลำาบากใจจึงจำาใจตอบออกมา ฮีชอลสบตากับจองซูต่างลอบหลิ่วตาให้กันก่อนจะจูงแขนลูกชาย ตัวเองขึ้นห้อง แป๊ะ! สองคุณพ่อแปะมือกันกับความสำาเร็จที่ทำาให้ลูกทั้งสองฝ่ายยอมรับ กันได้ “ลุ้นใจหายใจควำ่าว่าคยูฮยอนจะแผลงฤทธิ์” “ชั้นก็เหมือนกัน ทงเฮเวลาโมโหเอาใจยากมาก นี่ยังแปลกใจว่า ทำาไมเปลี่ยนใจ” “คงเริ่มเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมั้งเลยเข้าใจเรา” “ก็คงงั้นมั้ง อาบนำ้าเถอะจะได้พักผ่อนกัน พรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้ว” “ดีเหมือนกันอยากอาบนำ้าให้ชื่นใจลุ้นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจน เหงื่อแตก” “อะไรนายกลัวลูกหรือ” “ไม่ได้กลัวแต่คยูฮยอนค่อนข้างอารมณ์ร้อนชั้นลุ้นแทบแย่ตอนที่ ทงเฮร้องตามเพราะเขาจับได้ว่าชั้นแสดงละคร” “แต่คยูฮยอนกลับไม่อาละวาดมันน่าแปลก”ขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย “คงจะเห็นใจเราละมั้งเลยไม่อาละวาดออกมา ไปอาบนำ้าเถอะถ้า คุยกันอยู่แบบนี้คงไม่ได้นอนกันพอดี” “อาบพร้อมกันนะ” มองสบตากันก่อนจะยิ้มให้กันและเดินตามกันเข้าห้องนำ้า ทงเฮมองหนุ่มหน้าคมกับเสื้อยืดตัวค่อนข้างเล็กเพราะเป็นเสื้อของ เขาและกางเกงขายาวที่กลายเป็นกางเกงขาสี่ส่วนไปแล้วเพราะค ยูฮยอนตัวสูง “ยิ้มอะไร” “เปล๊าก็ยิ้มไปเรื่อย” “มีแต่คนบ้าเท่านั้นละที่ยิ้มไปเรื่อย แล้วนี่อะไร”ดึงจุกนำ้าพุจนทงเฮ ต้องยืดคอตาม “จุกนำ้าพุมัดแล้วเย็นสบายดีนายอยากทำามั่งใช่มั้ยหล่ะ”
- 15. “ใครจะอยากทำา โตแล้วไม่ใช่เด็กๆ” “ชริส์! โตแล้วไม่ใช่เด็กๆ หัวเถิกนะสิไม่ว่า เลยมัดไม่ได้หรือว่าหู กาง”เข้าไปจับหูของคยูฮยอนเพื่อพิสูจน์ว่ากางไหม “ทงเฮเอามือออกไป แล้วอย่ามาใกล้ขนาดนี้มันไม่ปลอดภัย”บอก เสียงเรียบจนทงเฮชะงักแล้วรีบหดมือกลับ “นายนอนบนพื้นชั้นนอนบนเตียง”หันหลังให้แล้วรีบขึ้นเตียง “ไม่เอาปวดหลังจะนอนบนเตียงกับนาย” หอบผ้าห่ม ขึนไปบนเตียงที่ทงเฮนอนหันหลังอยู่” ้ “ไม่ให้นอน ลงไปนอนบนพื้น”ดันผ้าห่มกับคยูฮยอนออกจากเตียง “เตียงออกจะกว้าง” “ไม่เอาจะนอนคนเดียวเดี๋ยวก็ไฟช๊อตกันพอดี” คยูฮยอนชะงัก ก่อนจะหันหลังกลับลงไปนอนบนพื้น ทงเฮชะเง้อคอขึ้นมองก็เห็นร่างนั้นนอนพลิกไปพลิกมาคงจะไม่ สบายตัวแต่จะให้ขึ้นมานอนด้วยมันก็แปลกๆแค่ให้นอนในห้อง ด้วยก็ดีถมไปแล้ว หลับตาลงอีกครั้งไม่นานก็ได้ยินเสียงหายใจ สมำ่าเสมอ คยูฮยอนชะเง้อคอมองเมื่อเห็นว่าร่างเล็กหลับไปแล้วก็ย่องขึ้นไป นอนบนเตียง “ใครจะนอนหลับลงพื้นแข็งจะตายชัก”บ่นพึมพำาก่อนจะล้มตัวลง นอนเคียงข้างร่างเล็กไม่นานก็เข้าสู่นิทรารมย์ My Brother. ทงเฮหลับสบายกับตุ๊กตาตัวใหญ่ที่กอดแล้วมันช่างอุ่นเสียยิ่งกว่า ตุ๊กตาตัวไหนๆร่างเล็กยิ้มทั้งที่ยังหลับและกอดตุ๊กตาตัวใหญ่แน่น ก่อนจะซุกเข้ากับอกแกร่งนั้นทั้งที่ยังหลับ
- 16. คยูฮยอนกลอกตาไปมาก่อนที่นิ้วเรียวจะจิ้มหน้าผากมนให้ขยับ ออกจากอกเขาแต่ใบหน้านั้นก็ตามซุกจนมานอนเกยที่หน้าอกเขา “ชริส์! เดี๋ยวไฟก็ช๊อตกันพอดี ทียังงี้ละตามกอดเขาแน่นเชียว”เบ้ ปากก่อนจะหลับตาทำาท่าจะนอนต่อ แล้วเขาก็ต้องขนลุกเกรียวเมื่อมือเล็กกำาลังลูบอยู่แถวหน้าอกเขา ราวกับกำาลังสำารวจอะไรสักอย่างก่อนจะมาหยุดที่ตุ่มไตที่ชูชันขึ้น รับสัมผัสเมื่อมีอะไรไปสัมผัสมันเข้า คยูฮยอนกลั้นหายใจรอรับสถานการณ์ ทำาไมกลิ่นตุ๊กตาหมีที่เขาเคยนอนกอดกลิ่นมันถึงหอมแปลกไป ทำา จมูกฟุดฟิดทั้งที่ตายังหลับ มือสำารวจไปเรื่อยๆมันไม่เคยมีกระดุมเม็ดเล็กอย่างนี้นี่นี่นา บีบเข้า ที่กระดุมนั้นจนคยูฮยอนต้องซี๊ดปากด้วยความเจ็บขนลุกเกรียวอีก รอบเลือดลมแล่นพล่านเพราะโดนปลุก ทงเฮยังหลับตามือเล็กสำารวจไปเรื่อยจนมาวนเวียนแถวหน้าท้อง ของคยูฮยอนจนต้องรีบคว้ามือไว้แต่มือเล็กบิดหนีก่อนจะจับมือ ของคยูฮยอนและลูบเลยมาจนถึงไหล่เลยมาที่ ศีรษะ หน้าผาก จมูกคม ริมฝีปาก ทำาไมมีปากกับนำ้าลาย นิ้วแยงเข้าไปในริมฝีปากของคยูฮยอน “เว้ย! จะสำารวจอีกนานมั้ยคนจะนอน”ผลักมือกับศีรษะของทงเฮ จนร่วงลงที่นอน ร่างเล็กลืมตาก่อนจะสบเข้ากับดวงตาเอาเรื่องที่กำาลังมองเขา ตาขวาง “ไอ้คยูฮยอน”ลุกพรวดพราดอย่างตกใจก่อนจะถลาเข้าผลักจนค ยูฮยอนร่วงลงข้างเตียง ตุ๊บ! “ทงเฮบ้ารึไงเล่าผลักทำาไม” “นายสิบ้ามานอนบนที่นอนตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วนายทำาอะไรชั้น” “แล้วนายทำาอะไรชั้น”เลียนเสียงทงเฮเสียงเล็กเสียงน้อยก่อนจะ หน้าหงิก “นายนะสิที่ลวนลามชั้น” “ใครลวนลามใครกันแน่พูดให้ดีนะ”ทงเฮโวยวาย “โวยวายทำาแป๊ะอะไรละบิดหัวนมชั้นเกือบขาดบ้าที่สุดเลย”ดึง ผ้าห่มขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกรอบ
- 19. คยูฮยอนขับรถออกจามมหาวิทยาลัยก็เห็นร่างเล็กกำาลังเดินไป ป้ายรถเมล์เขาขับรถไปจอดเทียบด้านหน้าก่อนจะเปิดประตูออก จนทงเฮมองนิ่ง “ขึ้นรถสิเดี๋ยวไปส่ง” ทงเฮก้าวขึ้นรถคยูฮยอนก็เคลื่อนรถออก “ไม่ไปไหนหรือถึงจะไปส่งชั้น” “ไม่ อยากกลับบ้านมากกว่าคิดถึงคุณของชั้น” “นายอยู่กับอาฮีชอลแค่สองคนเหรอ” “ฮื่อ” “เหมือนชั้นเลยชั้นก็อยู่กับป๋าชั้นแค่สองคน นานๆแม่จะกลับมา เยี่ยมทีหนึ่ง วันเกิดชั้นหรือไม่ก็วันเกิดป๋าเพราะแม่มีครอบครัวใหม่ แล้ว” “ยังดีที่ได้เจอแม่ตั้งแต่จำาความได้ชั้นก็ไม่เคยเจอแม่อีกเลย”คยูฮ ยอนบอกออกมาหน้าหมอง “แย่จังนายคงจะเหงาน่าดูเลย” “ไม่หรอกคุณของชั้นเป็นให้ชั้นทุกอย่าง”เงียบไปสักครู่ราวกับว่า กำาลังลำาลึกถึงความหลัง “เชื่อมั้ยบางครั้งตอนชั้นยังเด็กคุณของชั้นแต่งตัวเป็นผู้หญิงพาชั้น เที่ยวด้วย”ยิ้มน้อยๆราวกับว่ากำาลังมีความสุขอยู่ในห้วงเวลานั้น “คุณของชั้นแต่งเป็นผู้หญิงแล้วดูสวยมากในสายตาของเด็กอย่าง ชั้น คุณหัดใส่ส้นสูงโดยมีชั้นคอยลุ้นจนเดินคล่อง ก่อนจะแต่งเป็น ผู้หญิงเต็มยศพาลูกชายที่ขาดแม่เที่ยว ตอนนั้นชั้นมีความสุข ที่สุด”ยิ้มบางๆเริ่มเลือนหายเมื่อใบหน้าหมองและแววตาเศร้าเข้า มาแทนที่ “แต่พอชั้นเห็นคนอื่นมองคุณของชั้นอย่างสมเพชและแอบหัวเราะ เยาะ ชั้นก็ไม่เคยเรียกร้องอยากเจอแม่อีกเลยและไม่ยอมให้คุณ ของชั้นแต่งตัวเป็นผู้หญิงอีกเพราะชั้นสงสารคุณของชั้น”คยูฮยอน เล่าจบก็ต้องชะงักเมื่อทงเฮเช็ดนำ้าตาป้อยๆ “ร้องทำาไม” “ก็มันซึ้ง” “บ้ามาซึ้งอะไรชั้นแค่ล้อเล่น” “อะไรนะนายล้อเล่นหรือ ไอ้เด็กบ้าคนรึหลงสงสารจนนำ้าตาไหล ต่อไปไม่เชื่อนายแล้ว” “ไม่เชื่อก็ช่างสิถึงบ้านนายแล้ว”
- 21. “เข้าไปแต่งตัวแล้วเข้านอน ข้าวเย็นก็ไม่ต้องทานมันแล้วอยากดื้อ ดีนัก” ลากร่างน้อยเข้าห้องนอนแล้วล็อกประตู “ห้ามออกมาเด็ดขาดไม่งั้นคุณจะฟาดซำ้า” ร่างน้อยแต่งตัวพลางสะอื้นและล้มตัวลงนอนก่อนจะได้ยินเสียงรถ แล่นออกจากบ้าน “ดัมบีไม่นะฟังผมก่อน” “ไม่ฟังค่ะฮีชอลคุณทำาชั้นได้เจ็บแสบมาก ถ้ารักกันมากก็ขอให้อยู่ ด้วยกันให้มีความสุขก็แล้วกันชั้นจะไปตามทางของชั้น” “คุณจะไปไหนผมไม่ให้คุณไป”เข้าไปฉุดแขนของมารดาพลาง ร้องไห้จ้า “ปล่อยคุณนะคยูกี้”พยายามแกะมือเล็กออกแต่ร่างเล็กก็ผวาเข้า กอดเอวแน่น “ผมไม่ให้คุณไปฮือ ไม่ให้ไป” “คุณบอกให้ปล่อย”เหวี่ยงลูกชายจนเซไปปะทะกับร่างของฮีชอล จนต้องคว้าตัวลูกชายมากอดแน่น “พ่อครับไม่ให้คุณไปฮือ” วิ่งตามรถที่กำาลังแล่นออกจากบ้านนำ้าตาเต็มหน้า นับจากวันนั้นคยูฮยอนก็จะได้นอนอยู่ที่บ้านคนเดียว บิดาจึงมีเวลา มาอยู่กับเขาและนอนกอดเขาทุกคืน “พ่อจ๋าอยากหาคุณพ่อพาไปหาคุณไม่ได้หรือครับ” “คุณเขามีครอบครัวใหม่แล้วลูก” “แต่ลูกคิดถึงคุณอยากหาคุณ”เบ้หน้านำ้าตาไหลพราก “เราอยู่กันสองก็ได้เดี๋ยวพ่อจะเป็นคุณให้เองเอาไหมครับ” “หรือครับพ่อเป็นคุณได้จริงหรือครับ” “ครับพ่อจะเป็นคุณให้คยูฮยอนเอง”ดึงลูกชายเข้ามากอดก่อนจะ หลับตามกันทั้งพ่อทั้งลูก นิ้วเรียวเกลี่ยไปตามใบหน้าสวยในรูปภาพ เรื่อยมาที่เรียวแขนที่ กอดเขาอยู่ เขาอยากให้แม่มาหาบ้างเพื่อที่จะเติมเต็มภาพวันวาน ไม่ให้เลือนหาย แต่เขาก็ได้แค่คิดเพราะนับจากวันที่แม่เดินจาก เขากับคุณไปแม่ไม่เคยคิดที่จะมาหาเขาเลย ริมฝีปากได้รูปจุมพิต แผ่วเบาที่แก้มของแม่ก่อนจะเก็บภาพนั้นเข้าลิ้นชักหัวเตียง
- 22. “แม่ใจดำาที่สุดเลยแม่คนอื่นยังมาหาลูกเขาในวันสำาคัญแต่แม่กลับ ไม่เคยมาหาผมเลย จำาได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ว่ายังมีผมเป็นลูกอีกคน” ทิ้งตัวลงเตียงก่อนจะนอนควำ่าหน้าอยู่ในท่านั้นจนหลับทั้งที่บริเวณ ข้างแก้ม หมอนเปียกจนเป็นดวง ขนตาจับกันเป็นแพเพราะเพิ่ง ผ่านการร้องไห้ แต่อาการหายใจสมำ่าเสมอก็บอกได้ว่ามันเป็นแค่ อารมณ์ชั่ววูบที่มาทำาร้ายเขาเท่านั้น เพราะพอเขาผ่านมันไปได้ เขาก็หลับลึกราวกับไม่เคยเจอเรื่องเจ็บปวดมา รถยนต์คันหรูที่มาจอดอยู่หน้าบ้านทำาให้ทงเฮรีบวิ่งมาหาอย่าง ลืมตัวก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างๆคนขับ “ใจดีอะไรมารับแต่เช้า” “ไม่รู้จะไปไหนเลยนึกถึงใครบางคนต้องเดินต๊อกๆไปขึ้นรถเมล์ เลยมารับดีกว่า” “ขอบใจที่อุตส่าห์คดถึงแล้วทำาไมตาบวม” ิ “เปล่าไม่มีอะไร” “นายนอนร้องไห้แล้วหลับใช่มั้ยละเลยตาบวม” “บอกว่าเปล่า” “ไม่รู้หรือว่านำ้าตามันเป็นกรดถ้าร้องไห้แล้วไม่ล้างหน้า ตาจะบวม” “ทงเฮถ้าไม่หยุดพล่ามชั้นจะให้เดินไปขึ้นรถเมล์” “คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วงยังจะมาตะคอกอีกคนไม่มีหัวใจ” พึมพำาก่อนมือเรียวจะเปิดประตูแต่มันติดล็อก “เปิดสิจะลง” “ไม่ต้องลงหรอกชั้นขอโทษ” “ไม่ จะลง ชั้นไม่ใช้เบ๊นายนะที่จะมาตบหัวแล้วลูบหลัง” “ก็บอกแล้วว่าขอโทษ” “ไม่ เดี๋ยวไม่พอใจมานายก็มาตะคอกชั้นอีก” “ตามใจ”กดปลดล็อกประตูให้ ทงเฮเปิดประตูลงและวิ่งไปขึ้นรถประจำาทางที่มาจอดเทียบพอดี อย่างไม่สนใจคยูฮยอนอีก คยูฮยอนมองร่างที่กำาลังขึ้นรถประจำาทางก่อนจะเลี้ยวรถกลับและ ไม่ยอมไปเรียน
- 23. “คุณจะกลับวันไหนคิดถึงจัง” (“อะไรเนี่ยโตจนเข้ามหาวิทยาลัยแล้วนี่นา”) “แล้วคิดถึงไม่ได้หรือ” (“ได้ เดี๋ยวคุณสะสางงานไม่กี่วันก็กลับแล้ว เดี๋ยวจะนอนกอดให้ หายคิดถึงเลยดีไหมครับ”) “จริงนะคุณห้ามเบี้ยวนะแค่นี้นะคุณดูแลตัวเองดีๆด้วย” (“คยูฮยอนก็เหมือนกันคุณรักคยูฮยอนนะ”) “ผมก็รักคุณ คิดถึงคุณที่สุดเลย”พึมพำาหน้าหมองก่อนจะหลับตา แล้วหลับในที่สุด ทงเฮมองกลุ่มเพื่อนของคยูฮยอนที่กำาลังเดินเข้าโรงอาหารแต่ก็ไร้ แววของคยูฮยอน “ไม่มาเรียนหรือนี่เป็นอะไรเมื่อเช้ายังไปรับเราอยู่เลย” “มีอะไรหรือทงเฮ”ซองมินมองตามสายตาของทงเฮแต่ก็ไม่เห็น อะไรนอกจากกลุ่มนักศึกษาที่เดินกันขวักไขว่ “เปล่าหรอกไม่มีอะไร”ก้มหน้าก้มตาทานอาหารเพราะไม่อยากคุย ต่อขึ้นมาดื้อๆในใจกำาลังเป็นห่วงคยูฮยอนขึ้นมาอย่างไม่ทราบ สาเหตุ เมื่อเช้าเราก็เอาแต่ใจจนลืมไปเลยว่าคยูฮยอนตาบวมเป็น อะไรมากไหมนะ ขมวดคิ้วมุ่นอย่างกลุ้มใจ ชางมินแปลกใจเมื่อรุ่นพี่ตัวเล็กมาดักพบเขาตอนเลิกเรียนจะกลับ บ้าน “รุ่นพี่มีอะไรหรือครับ” “ชางมินรู้จักบ้านคยูฮยอนมั้ย” “ไม่ครับคยูฮยอนย้ายมาตอนเข้ามหาลัยเราเลยไม่เคยไปบ้านข องคยูฮยอนเลย” “งั้นหรือ แล้วมีเบอร์โทรมั้ย” “มีครับ” ทงเฮบันทึกเบอร์โทรของคยูฮยอนแล้วจึงบอกลาชางมินก่อนจะ โทรศัพท์
- 24. “ป๋าครับผมไปหาเพื่อนก่อนนะคงจะกลับดึก” (“ไปหาใคร”) “หาเพื่อน” (“คนไหน”) “ป๋าไม่รู้จักหรอกแค่นี้นะป๋าผมรีบ” (“เดี๋ยวทงเฮวันนี้ป๋าไม่กลับนะต้องออกนอกโซล”) “ครับแค่นี้นะป๋าดูแลตัวเองด้วย” วางสายก่อนจะเดินเตร่ไปมาแล้วยกโทรศัพท์แนบหู “รับเร็วๆซี่”เร่งปลายสายแล้วเดินกลับไปมา (“สวัสดีครับ”) “คยูฮยอนชั้นทงเฮ” (“มีอะไร”) “ไปหาที่บ้านนะ” (“จะมาทำาไมมันคำ่าแล้วไม่กลับบ้านหรือไง”) “ไปหานายก่อนบ้านอยู่แถวไหน” (“รออยูหน้ามหาลัยนั่นละเดี๋ยวไปรับ”) ่ “เร็วนะ” (“เออน่าแค่นี้นะเดี๋ยวไป”) ทงเฮรอสักพักรถยนต์คุ้นตาก็เคลื่อนเข้ามาจอด เขาเดินอย่าง รวดเร็วไปขึ้นรถ ไม่นานรถยนต์คันหรูก็เลี้ยวเข้าบ้านหลังสวยก่อนจะจอดนิ่งที่ โรงรถที่มีสระว่ายนำ้าอยู่ข้างๆ “บ้านสวยจัง” “คุณชั้นเป็นคนเลือก” “คิดยังไงจะมาหาชั้น” “ก็นายไม่ไปเรียนเลยเป็นห่วง” “ห่วงทำาไมชั้นดูแลตัวเองได้” “นี่ คนเขาเป็นห่วงหัดขอบใจเป็นมั้ย รู้ว่านายเก่งแต่คนเรามีคน คอยห่วงใยมันก็อบอุ่นดีไม่ใช่หรือ” “ชั้นไม่ต้องการ” ทงเฮชะงักเมื่อได้ยินแบบนั้น “เออชั้นเสือกเองสินะ งั้นกลับดีกว่า” ทงเฮหันหลังกลับก่อนจะโดนคว้าแขนไว้ “เข้าบ้านเถอะ นะชั้นขอโทษ กำาลังเหงาๆเลยพาลเท่านั้นเองขอ โทษจริงๆ”
- 25. ดึงแขนทงเฮเข้าบ้านจนมาถึงห้องรับแขก “นายจะดื่มอะไรนำ้าเปล่า เหล้า เบียร์ มีหมด แต่อย่าบอกว่านำ้าส้ม นะบ้านนี้ไม่มี ถึงมีชั้นก็ทำาไม่เป็น” “อะไรนายคั้นนำ้าส้มไม่เป็นหรือ”ถามยิ้มๆ “คั้นทำาไมละมีเงินก็ซื้อเอาไม่เหนื่อยต้องมาล้างด้วย” “อนาคตมีลูกขึ้นมาจะคั้นให้ลูกนายได้หรือ” “ไม่มีหรอกเลี้ยงตัวเองยังไม่รอดจะคิดมีลูกได้ไง เอาอะไรดี” “ขอนำ้าเปล่าดีกว่า”เดินตามคยูฮยอนเขาครัวอย่างสนใจ “ป๋านายไม่ห่วงหรือมาแบบนี้” “ป๋าทำางานวันนี้ไม่กลับ” “ลูกชายเลยหนีเที่ยว ทำาแบบนี้บ่อยหรือ” “ไม่เคยหรอกเพิ่งจะมาบ้านคนอื่นก็บ้านนายนี่ล่ะคนแรก” “คยูฮยอนหน้าหมองเมื่อได้ยินแบบนั้น” “แล้วมาบ้านคนอื่นแบบนี้ไม่อึดอัดหรือ”ยื่นนำ้าให้ทงเฮแต่ไม่มอง หน้า “คยูฮยอนชั้นหมายถึงว่าบ้านที่ไม่ใช่บ้านตัวเองเท่านั้น” “เอาเถอะเข้าใจไม่ต้องอธิบายหรอก มาเห็นชั้นแล้วก็กลับได้แล้ว” “นายเป็นอะไรคยูฮยอนไล่ชั้นจัง” “ไม่ได้ไล่แต่เดี๋ยวนายก็ต้องกลับอยู่แล้ว ขี้เกียจขับรถดึกๆ” “ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวกลับเอง แค่มาดูแค่นั้นว่าทำาไมถึงไม่ไปเรียน ไปแล้ว” “เดี๋ยวไปส่ง” “อย่าลำาบากดีกว่ากลับเองได้” “อย่าเรื่องมากได้มั้ยทงเฮบอกว่าจะไปส่งก็จะไปส่ง”จับแขนทงเฮ แล้วบีบแน่นอย่างโมโห “ปล่อยนะคยูฮยอนชั้นเจ็บ นายบ้าอะไรเนี่ยผีเข้าผีออก”บิดข้อมือ แต่ไม่หลุด “เป็นอะไรทงเฮพูดนิดพูดหน่อยนี่ไม่ได้เลย ชั้นไม่ใช่คนเอาใจคน หรอกนะขอบอก เรื่องมากนักชั้นก็ซัดไม่เลี้ยงเหมือนกัน บอกจะไป ส่งก็คือไปส่ง”บีบแขนจนทงเฮนิ่วหน้า ผลัก! ชกเข้าที่ท้องของคยูฮยอนจนตัวงอ “ชั้นก็ซัดไม่เลี้ยงเหมือนกัน คนอุตส่าห์เป็นห่วงแต่นายมันคนแล้ง นำ้าใจ ไม่คิดจะถนอมนำ้าใจคนอื่น ลำาบากนักก็ไม่ต้องไปส่งไงจะ เอายังไงอีก”
- 26. เตรียมผละจากไปแต่แล้วร่างเล็กก็ปลิวเข้าไปในอ้อมอกของคยูฮ ยอนแล้วกอดแน่นก่อนที่ริมฝีปากจะฉกเข้าหาริมฝีปากบางแล้ว บดขยี้ จนทงเฮได้กลิ่นคาวเลือด ร่างเล็กดิ้นหนี คยูฮยอนก็ยิ่งบดขยี้ทงเฮมือไม้อ่อนเขาไม่เคยโดน ใครทำาอะไรแบบนี้ ขาเขาเริ่มจะยืนไม่อยู่มันไร้เรี่ยวแรง อาการ มวนที่ช่องท้องจนเสียวซ่านตีขึ้นจนขนลุกเกรียวความตื่นเต้นที่ไม่ เคยพานพบบวกกับเพิ่งฟื้นไข้ทำาให้ทงเฮหายใจขัดและช็อกไปใน ที่สุด ร่างที่โถมตัวเข้าหาเขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจนคยูฮยอนต้องหยุดการก ระทำา “ทงเฮ”ตบแก้มใสเบาๆก่อนจะช้อนอุ้มไปที่โซฟาวาง ร่างทงเฮลง ก่อนจะวิ่งหายามือไม้สั่นอย่างเป็นห่วง ได้ยาดมก็วิ่งเข้ามาจ่อที่จมูกอีกมือก็นวดแขนคลึงขมับให้อย่างทำา อะไรไม่ถูก “ทงเฮรู้สึกตัวหรือยัง ลืมตาหน่อยสินะ เป็นห่วง”แกว่งยาดมไปมา ไม่นานร่างเล็กก็เริ่มขยับตัว “ค่อยยังชั่ว อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ยโดนจูบแค่นี้ก็เป็นลมไม่ใช่ผู้หญิง สักหน่อย” “บ้าเหรอใครจะไปคิดว่าจะโดนผู้ชายจูบบ้าที่สุดเลย”เช็ดปากอย่าง โมโห “ก็หน้านายมันอยากยั่วอารมณ์ทำาไม” “ยั่วตรงไหนหน้าชั้นก็อยู่ของชั้นดีๆ” “ก็มันอยู่ดีๆนี่แหละที่มันดึงดูดความสนใจ”นิ้วเกลี่ยแก้มใสเบาๆ “บ้าชั้นจะกลับแล้ว”ลุกขึ้นเตรียมตัวเดินออกจากห้องไม่มองหน้าค ยูฮยอนสักแวบแต่ก็ได้ยินเสียงเดินตามออกมา “เดี๋ยวไปส่งนะ” “……………” เดินตามร่างเล็กก่อนจะรีบแซงไปเปิดประตูให้ ทงเฮก้าวขาขึ้นรถ และไม่คุยอะไรอีกเลยจนกระทั่งถึงบ้าน “ขอบใจที่อุตส่าห์มาส่ง”ลงจากรถและไม่ยอมหันมามองคยูฮยอน อีกเลย
- 27. ทงเฮส่องกระจกในห้องนำ้าแล้วเลือดลมก็แล่นพล่านเมื่อคิดถึง สัมผัสของคยูฮยอน “ผู้ชายกับผู้ชายมันเป็นแบบนี้เองหรือ”ลูบริมฝีปากแล้วหน้าแดง “บ้าจังทงเฮนายอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ยเพ้อเจ้อที่สุดเลย”ล้างหน้าให้ หายจากอาการวูบวาบไปทั่วตัวก่อนจะเข้าห้องไปทิ้งตัวลงบนเตียง นอน มือเล็กก็ยังลูบริมฝีปากอย่างเพ้อๆจนไม่รู้ตัวว่าหลับไปตั้งแต่ เมื่อไหร่ ทงเฮมองคยูฮยอนที่กำาลังเดินผ่านเขาไปกับหญิงสาวแสนสวยแล้ว เขาก็เสียวแปลบที่ใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ไม่แสดงอะไรออก มาร่างเล็กเดินเข้าห้องเรียนด้วยใจที่ไม่ปกติ หลังจากนั้นทงเฮพยายามทุกทางที่จะไม่ให้เจอหน้าคยูฮยอน ตอน เช้าเข้าห้องเรียนเร็ว ตอนเลิกก็รีบไปขึ้นรถ กลางวันก็ไม่ไปโรง อาหาร จนใจเขาเริ่มเป็นปกติเพราะไม่เจอคยูฮยอนหลายวัน แต่วันนี้โชคไม่เข้าข้างทงเฮเมื่อเขาเดินออกจากห้องนำ้าก็โดนคว้า แขนขึ้นดาดฟ้าทันที “จะบ้าเหรอลากมาทำาไมชั้นต้องเข้าเรียน” “หมดคาบเรียนของนายแล้วชั้นดูมาแล้ว จะรีบไปไหนทงเฮ” “จะกลับบ้าน” “รอกลับพร้อมกันอีกชั่วโมงเดียวก็หมดคาบของชั้นแล้ว” “ไม่จะกลับเอง” “จะไปบ้านด้วย” “ไปทำาไมไม่เกี่ยวกันสักหน่อย อือ”้ ร่างเล็กโดนกระชากเข้าไปกอดและจุมพิตอย่างดูดดื่มทงเฮดิ้นสุด แรงแต่คยูฮยอนก็ดันตัวติดข้างฝาจนขยับไม่ได้