Presentación

1. O
S
E O
R
S
E
L
N
V
B
L
N
E
D
A
N E
N
R
O
A M
O
Traballo realizado por Alma Qing Ramas Corrales 1ºBachB
S E
de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao
D E

2. ÍNDICE
Sobre o autor
Os vellos non deben de
enamorarse
Tres lances
Conclusión e opinión persoal

3. Alfonso Daniel
Rodríguez Castelao
Alfonso Daniel Rodríguez Castelao naceu en
Rianxo o 29 de xaneiro de 1886 e morreu o 7 de
xaneiro de 1950 en Buenos Aires, Arxentina, onde
foi exiliado anteriormente xunto cos seus pais. É
considerado o pai do nacionalismo galego; foi
narrador, ensaísta, dramaturgo, debuxante e
político galego e considerado como unha figura
importante na cultura galega do S.XX.
Estudou no Instituto Xeral e Técnico o bacherelato
de Artes e cursou a carreira de Mediciña na
Facultade da Universidade de Santiago de
Compostela. Casou con Virxinia Pereira en 1912,
coa que tivo ao seu fillo Afonso Xesús Castelao
Pereira e formou parte das Irmandades da Fala,
en 1916, e do grupo Nós como director artístico,
en 1923.

4. Os vellos non
deben de
enamorarse
É a única obra teatral que escribiu Castelao, considerada
unha das pezas máis populares do teatro galego. Foi escrita
para "a regalia do pobo galego" en Nueva York como
remedio para "matar as horas de morriña". O autor
expresou que a obra e o conxunto da literaria e a imaxión
plástica. Foi estrenada o 14 de agosto de 1941 en Buenos
Aires e publicada no 1953 como libro da man de Editorial
Galaxia.

5. TRES
LANCES
LANCE PRIMEIRO LANCE TERCEIRO
LANCE SEGUNDO

6. LANCE PRIMEIRO
O boticario (Don Saturio): Un home folgazán cego polo amor
que sente por Lela que non ven vir a súa morte.
Lela: Moza nova que ilusiona ao boticario cada vez que vai de
visita á súa botica.
Irmáns do boticario: Catro mulleres vestida de negro que
representan ánimas do purgatorio.
A morte: Busca remedio para unha meiciña no seu corazón e
advírte ao boticario que os vellos non se enamoran de mozas
novas.
-Personaxes principais:
-Argumento resumido:
Don Saturio está perdidamente namorada de Lela e ela, pola súa
parte, non sente o mesmo, mais gústalle bromear con el.
Un día, a morte visita a botica de Don Saturio para poder mercar
algo que lle cure do seu malestar pero el dín que non vende
cousas para sanar o corazón, facendo que a morte váiase cunha
advertencia hacia el.
Noutro lugar, unhas mulleres falan sobre se é verdade que Saturio
e Lela van casar mais Lela afirme que iso sería unha loucura, que
non o faría nin por todo o diñeiro do mundo.
Ao final Saturio morre envenenado na súa botica e a morte ven a
recollélo. As irmáns dele lamentan a súa morte.

7. LANCE SEGUNDO
Don Ramón: Un home disposto a entrégarlle toda a herdanza das súas leiras
por cada bico que lle dei Micaela.
Micaela: Moza nova que pasa o tempo co seu amante, o portugués, e escóndeo
de Don Ramón. Non ten ningún interés por el.
Pais de Don Ramón: Dous cadros que pelexan co seu fillo dicindo que el non
parece fillo seu ou que dbería deixar de beber tanto.
As dúas máscaras: O demo e a porca poden ser representacións das
conciencias de Don Ramón e de Micaela, xa que refírense a eles como
"comadre" ou "o meu amo".
-Personaxes principais:
-Argumento resumido:
Don Ramón inicia o relato cunha pelexa con dous cadros, os seus pais. Sempre
andan pelexando e eles non poden crer que ese é fillo seu, que lles parece ridículo
que estéa regalando as leiras por bicos.
De tanta ira, Don Ramón váise á casa de Micaela e no camiño atópase có demo e
coa porca, dúas máscaras que falan con el sobre os seus pensamentos hacia el con
Micaela e viceversa.
Ao final da conversa, Don Ramón sube ao cuarto de Micaela, onde se atopaba
tamén o portugués que se escondeu detrás das cortinas a petición da moza. Don
Ramón pregúntalle a Micaela se pode pasar ao que ela responde que mellor non e
comezan a charlar un pouco sobre que el daríalle máis leiras para recibir máis bicos
e que ela non quería nese momento.
Ao final Don Ramón morre emborrachado no campo das leiras xunto o
acompañamento dun sapo.

8. LANCE
TERCEIRO
Señor Fuco: Un home namorado da súa moza Pimpinela, un verdadeiro amor que nunca cambiaría.
Pimpinela: Moza nova que sinte un gran amor polo señor Fuco sen importa o seu diñeiro ou aa súa idade.
Pais de Pimpinela: Están en desacordo có namoramento da súa filla. Prefiren casála cun mozo da súa idade.
O mozo: Trata de persuadir a Pimpinela para poder ser o seu mozo, mais non o consigue. Ela ama a alguén máis.
A morte: Sen aparicións directas na obra, lévase ao señor Fuco no seu momento de descanso eterno.
-Personaxes principais:
-Argumento resumido:
Os pais de Pimpinela están moi enfadados pola idea da súa filla en casar con alguén pobre e moito máis maior ca ela. Ela parece
non importárlle nada ido xa que o que sente é un amor verdadeiro e non forzado.
Despois da discusión, o rapaz entra e conversa con Pimpinela para intentar que cambio de opinión e case con ela, pero nada
funciona. Ninguén poderá cambiar ese pensamento.
Máis adiante se nos revela que Fuco e Pimpinela xa casáronse e están celebrándoo xunto cos invitados. El está moi feliz de haber
casado con ela porque é a súa vida.
Ao final, a morte vai recoller ao Señor Fuco mentres que, no fondo, Pimpinela está chorando sen parar por perder ao seu amor.

9. Conclusión e
opinión persoal
En conclusión, os dous primeiros vellos tiveron unha morte tráxica e triste
debido a que as súas mozas só xogaban cós seus sentimentos e non sentían
verdadeiro amor por eles por ser tan vellos.
Sen embargo, o Señor Fuco tivo unha morte máis natural xa que pudo sentir
felicidade e amor verdadeiro coa moza que amaba xa que ésta tamén
amábao.
En canto a miña opinión, gústoume moito porque reflexa moi ben esa idea
de que alguén novo e alguén vello podan realmente namorarse entre eles.
Un amor imposible que, nos casos de Ramón e Saturio, acabou mal, dando a
entender a visión xeral do que pensa a xente cando se fala deste tema; e, no
caso de Fuco, acabou ben e feliz, amosando unha visión diferente ao que
estamos acostumados. Recoendóo a todo público.

10. MOITAS
GRAZAS