Recensión feita por alumnado do IES Monte das Moas

1. SENLLEIRAS
Antía Yáñez
Antía Yáñez é unha gran defensora da igualdade e loita moito cada día
contra a violencia de xénero. Con “Senlleiras” gañou o premio Illa Nova
no ano 2018.
A súa inspiración para escribir Senlleiras foron as súas ganas de facerlle
ver ao mundo que, a día de hoxe, é preciso seguir loitando contra as
desigualdades de xénero. Pois presentándose cun distinto envoltorio,
seguen existindo os mesmos casos de violencia de xénero que hai anos;
violencia tanto física coma psicolóxica. Ademais de darlle a homeaxe que
se merecen as mulleres protagonistas do libro, pois merecen ser
lembradas.
Unha influencer,embarazada, publica unha foto nas súas redes sociais
cunha man pantasma por detrás. Unha semana despois aparece morta na
súa bañera. A policía investiga este caso resultando ser finalmente unha
morte causada pola súa parella, bastante máis maior ca ela. Mentres que
é narrado este relato, nárrase a súa vez outra historia similar, pero que
ocorre uns cenconta anos atrás, máis ou menos. Diferentes personaxes e
espazos, pero mesma historia.
Este libro é un claro exemplo de que a sociedade non avanza.
Actualmente as mulleres poder ir votar e poden sacar cartos do banco sen
o permiso dos seus maridos. Ademais, non teñen por qué casar se non

2. queren e, moito menos, ter fillos. Estas cousas son pequenos avances
pero, aún a día de hoxe, seguen producíndose situacións nas que o home
anda moi por riba da muller e abusa dela. Falo de violacións, malos
tratos, manipulacións e, incluso, asasinatos. Antía Yáñez mostra que esos
pequenos matices e dereitos que a sociedade impón ás mulleres só son
unha forma de maquillar unha situación que non avanza e que segue
sendo igual anos despois.
É fascinante poder ver como de equivocados estabamos. A maioría das
persoas, sobretodo as novas xeracións, temos un pensamento bastante
aberto. Non xulgamos a ninguén pola súa forma de ver as cousas, non
asasinamos a ninguén porque lle guste alguén do seu mesmo sexo e
,moito menos, facemos disticións entre nenos e nenas. Para nós, todos
somos iguais. Gústame moito a forma tan aberta de pensar da xente da
miña idade e o normalizados que temos todos esos temas. Pero, a pesar
de nós, existe no mundo máis xente; xente que non pensa así. É moi
difícil cambiar os ideais dunha persoa. De feito sempre vai crer que ten a
razón. E nós, ou polo menos eu, pensabamos que ese tipo de situacións
que ocorrían hai 50 anos xa quedaran no olvido, pero parece ser que non.
Aínda que cada xeración sae mellor, segue vivindo xente cunha
mentalidade caducada hai 40 anos polo menos.
Este libro fíxome reflexionar moito e, sobretodo, cambiar a miña forma de
pensar nalgúns aspectos; pois non todo é do color de rosa do que nolo
pintan. Déronme moitas ganas de coller a eses homes violentos da novela
e explicarlles que eles non son superiores a ninguén pero, como xa dixen
antes, cambiar unha forma de pensar é imposible, pois non podo
meterme na cabeza de ninguén. E moito menos reseteala. Penso que
temos que cambiar a sociedade, pero que podemos facer pouco, temos
moi pouco poder e influencia sobre os demais. Pero eu confío en que nós
somos o futuro e, se as novas xeracións seguen saíndo con esos
pensamentos que temos agora, dentro duns cantos anos, cando sexamos
maiores, a sociedade funcionará moito mellor. Os seres vivos machistas e
violentos extinguiránse pouco a pouco deixándo a xente coma nós
ensinándolle aos nenos novos o que é de verdade a igualdade e a querer
ben, sen chegar as mans nin aos gritos.