3. x

5. 1 dag spelen / 1 dag kijken Hoofdhuis

7. ‘ Is het nog steeds zaterdag?’ vroeg Sofie. Met beide handen graaide ze zoveel mogelijk blokken bij elkaar, en gooide ze op een hoopje voor haar neer. ‘ Het is half 8, de dag is nog amper begonnen.’ gniffelde Alfons. ‘ O, gelukkig. Ik hou van zaterdag.’ Tevreden begon Sofie de blokken te sorteren.

8. Ineens kreeg ze een ingeving, en vastberaden schoof ze alle blokken terug in de bak. Alfons luisterde naar het gekletter van hout op hout, en steunde met zijn kin op zijn hand. ‘ Geen zin meer?’ ‘ Ik ga tekenen. Aliëns. Dan kunnen jullie ook eens zien hoe ze eruit zien, aangezien ik de enigste ben die ze in het echt mag zien. Daarom teken ik ze.’

9. ‘ Aha.’ knikte Alfons. Even zweefde Sofie’s krijtje boven het papier, toen legde ze alles weer opzij. Toch maar de blokken. Robert kwam binnen en kwam er ook bij zitten. ‘ Jij ook al zo vroeg op, Rob?’ Gedachteloos speelde Alfons met een krijtje.

10. ‘ Kon niet meer slapen.’ Robert haalde zijn schouders op. ‘Van in bed blijven liggen word ik toch alleen maar depri.’ Even was het stil. Alleen het gemompel van Sofie tegen haar aliëns verbrak de stilte. Toen klonken er voetstappen op de trap, en kwam Esther binnen.

11. ‘ Soof? Ben je hier? Hey!’ glimlachte Esther zodra ze haar dochter in de gaten kreeg. ‘Gezellig aan het spelen, jongens?’ Er klonk wat instemmend gemompel. ‘ Soof, je moet in bad. Kom je?’ ‘ Wacht! De aliëns moeten ook mee! Er zit er nog eentje hier in… wacht even!’

12. Een beetje ongeduldig sloeg Esther haar armen over elkaar en tikte met haar voet op de grond. ‘ Volgens mij was die aliën al boven. Ik zag hem net nog bij het bad zitten.’ ‘ Echt? Was het een blauwe, met voelsprieten, want die bedoel ik!’ ‘ Ja, dat was hem precies.’ Tevreden keek Esther hoe haar dochter enthousiast langs haar heen rende, naar boven.

13. ‘ Zie je wel! Je had gelijk, mama!’ Half uitgekleed stond Sofie door de badkamer te dansen, op één been, met haar sok nog half aan haar voet. ‘Hij was al hier!’ ‘ Ik zei het toch. Die aliën had allang in de gaten dat het bad-tijd was.’ ‘ Slim zijn ze, hè?’ Met een brede grijns schopte Sofie haar sok uit en liet zich toen in het warme water zakken. Meteen ging ze bijna kopje onder in de enorme laag bubbels.

14. In een poging haar dochtertje eens wat af te leiden van die denkbeeldige vriendjes, knielde Esther bij het bad neer. ‘ Heb je al plannen voor vandaag? Je huiswerk had je gister al af, toch?’ ‘ Hm-hm.’ knikte Sofie, terwijl ze driftig haar gezicht met zeep boende. ‘Mam, was jij die twee aliëns bij de kraan even? Daar kan ik niet bij.’ Esther zuchtte.

15. Esther besloot maar weer met het spelletje mee te doen, en begon denkbeeldige bewegingen in de lucht te maken. ‘ Zo goed?’ Sofie knikte enthousiast. ‘Bij die ene nog een beetje achterop zijn hoofd. Ja!’ Na een kwartiertje werd het water koud, en mocht Sofie er weer uit.

16. Esther hielp haar met afdrogen en aankleden, en na een uitgebreid ontbijt nam ze haar mee de tuin in. Ze dacht dat ze hier nu wel oud genoeg voor was. ‘ Kijk eens, Soof. Dit is een telescoop, daarmee kun je héél ver het heelal in kijken.’ ‘ Heelal? Waar mijn aliëns vandaan komen? Kun je dan de maan zien?’ Terwijl ze nog wat dingen verstelde, knikte Esther.

17. ‘ Wil je ook eens kijken?’ Esther stapte opzij, en werd meteen hardhandig omhelsd, Sofie drukte zich tegen haar aan en sloeg haar armpjes zo strak om haar middel dat ze haast geen lucht meer kreeg. ‘ Je bent lief, mama!’ ‘ Jij ook, kleintje.’

18. Een beetje onwennig pakte Sofie het grote apparaat vast en bracht haar oog naar de lens. Hoe moest je nou kijken? Waarom zag ze niks? Maar toen, ineens, verschenen er vlekjes. Felle stipjes, zwarte vlekken, lichtgevende bolletjes. Sofie hield bewonderend haar adem in. Voorzichtig bewoog ze de telescoop een beetje.

19. ‘ Gegroet, aardling.’ klonk het ineens griezelig dichtbij. Van schrik duikelde Sofie bijna achterover. Wie zei dat? Nieuwe aliëns? Toen klonk er een schorre lach, die steeds harder werd, en die ze meteen herkende als die van haar vader. ‘ Pápa!’ Kwaad sprong Sofie van haar opstapje, om haar vader in zijn buik te stompen.

20. ‘ Ho, ho, ik geef me al over!’ Lachend probeerde Steven de kleine vuistjes te ontwijken. Hij greep ze met beide handen vast. ‘Zo, nu kun je geen kant meer op!’ Sofie gilde van pret. ‘Laat me los!’ ‘ En dan, sla je me weer in elkaar?’ Ze lachten allebei. ‘ Nou, ga maar weer marsmannetjes kijken, papa gaat weer naar binnen hoor!’

21. Van heel ver weg hoorde Esther het lachen van haar man en dochter uit de tuin. Ze glimlachte en nam nog een hap van haar knäckebröd met kaas. Haar andere hand sloot ze om haar warme mok vol verse koffie. Ze hield van zaterdagen zoals deze, waarop de hele familie bij elkaar was.

22. Steven kwam weer binnen, de lach nog steeds op zijn gezicht – die lach waar Esther zo van hield, die brede grijns die zijn neus deed rimpelen, die zijn ogen scheef maakte. ‘ Wat hebben we toch een geweldige dochter,’ Hoofdschuddend pakte hij een boek, en ging ermee op de bank zitten.

23. Esther voelde zich warm worden van binnen, en ineens dansten er vlinders in haar buik. Kon een mens zich té gelukkig voelen? Ze liep naar de bank, en klom bij Steven op schoot. ‘ Steef, luister eens… Ik zit eigenlijk al een hele tijd ergens over te denken.’ ‘ Waarover dan? Vertel het eens aan ome Steven.’

24. Esther schoot in de lach, maar werd toen weer serieus. Ze drukte haar neus tegen de zijne aan. ‘ Ik wil nog een kindje.’ flapte ze er toen in één keer uit. Ze bewogen zich niet. Ze keken elkaar alleen maar aan.

25. En toen greep Steven zijn vrouw vast, en drukte haar achterover in een hartstochtelijke kus.

26. Lachend en kussend verdwenen ze naar boven, een spoor van uitgerukte kledingstukken achterlatend. Esther hoefde geen antwoord – althans, niet in woorden. Dít was Stevens antwoord! Hij wilde ook nog een kindje!

27. Na een oneindig, dromerig samenzijn onder de warme dekens hoorde Esther ineens een carpool toeteren. Voor wie kwam die? Snel liet ze haar gedachten gaan. Voor de kat, Pandora? O nee, die was dood. Voor Vincent? Nee, die was werkloos. Voor Steven, voor Robert? ‘ Kut! M’n carpool!’ Met een schok drong het tot haar door.

28. Zo snel ze kon trok ze haar werkkleding aan, maar het was niet snel genoeg. Toen ze eindelijk buiten adem bij de weg verscheen, was de carpool al verdwenen. ‘ Dan maar met de auto.’ Snel vroeg Esther de sleutels aan Vincent. Ze mocht zijn auto altijd lenen, hij vertrouwde haar wel.

29. Het voelde lekker, zelf een auto besturen. Esther legde haar handen losjes op het stuur, drukte het gaspedaal ontspannen in. Op naar een nieuwe werkdag. Na een mooie ochtend zoals deze, kon haar dag gewoon niet meer stuk!

30. Sofie had nog een hele poos met de telescoop gespeeld, maar kreeg na een tijdje last van haar ogen. Ze slenterde wat door de tuin, tot ze ineens van boven haar naam hoorde roepen. Ze keek op, en zag haar ‘oom’ Robert in de boomhut staan. Hij zag er verdrietig uit, vond ze. Snel klauterde ze omhoog en ging naast hem staan. ‘ Denk je weer aan je papa?’ vroeg ze, zonder hem aan te kijken.

31. Robert slikte moeizaam en zuchtte. Sofie had altijd alles meteen door. ‘ Ik mis hem nog elke dag.’ ‘ Ik ook. Opa was lief.’ Robert haalde zijn neus op, veegde met zijn mouw langs zijn ogen. ‘ Robbie, je mag best huilen. Ik ben er om je te troosten! Ik wil dat je blij bent!’

32. ‘ Bedankt, Soof. Je bent lief.’ Ondanks zijn verdriet moest Robert weer glimlachen. Sofie staarde in de verte, over de toppen van de bomen. ‘ Ik ben blij dat ik mijn papa en mama nog heb.’ zei ze, vroeg-wijs. ‘ Nou en of. Op jouw leeftijd had ik al veel meer ellende mee gemaakt.’

33. Sofie keek hem van opzij aan, en sloeg toen ineens haar armpjes om hem heen. ‘ Niet meer verdrietig zijn, Robert.’ fluisterde ze in zijn oor. ‘Het komt wel goed.’ Robert wilde lachen, stoer zijn, maar ineens kreeg hij geen woord meer over zijn lippen – en de tranen, die hij met zoveel moeite probeerde in te houden, drupten op Sofie’s schouder.

34. Een tijdje zaten ze nog samen in een hoekje van de boomhut, te praten over Frank, over Roberts kindertijd, en na een uurtje was Robert niet meer verdrietig. Ze klommen het laddertje af, en zagen Alfons bij de kleine midgetgolfbaan staan. ‘ Daar zijn jullie! Ik was jullie al kwijt.’ zei hij, en hij zwaaide met zijn golfclub. ‘Doen jullie mee?’ ‘ Tuurlijk, wat dacht jij dan?’

35. ‘ We gaan je dik inmaken, Fonsje.’ grinnikte Sofie, en om die woorden barstten de twee jongens in lachen uit. Dit was nou precies waarom ze zo graag met Sofie omgingen, ze kon zó grappig zijn! ‘ Uit de weg, ik ga slaan.’ Met het puntje van haar tong tussen haar lippen, zwaaide Sofie met haar golfclub, maar miste. ‘Nou hoor.’ Ze probeerde het nog eens, en raakte toen wel. ‘RAAK!’ jubelde ze, en maakte een vreugdedansje.

36. Aan het eind van de middag begonnen hun magen te knorren, en de drie gingen naar de keuken. ‘ Hey pap.’ Alfons plofte op een stoel neer en keek hoe zijn vader in een kom roerde. ‘ En, gewonnen?’ vroeg Vincent, die het potje midgetgolf door het raam gezien had. ‘ Nee, Sofie, dat geloof je toch niet?’ schaterde Alfons en hij sloeg met zijn vlakke hand op tafel. ‘Geniaal gewoon!’

37. Alfons schonk zichzelf een groot glas cola in en ging weer zitten. Schaamteloos liet hij een harde boer uit zijn keel ontsnappen. ‘ Geef hem een stoel,’ mopperde Vincent, zonder op te kijken. ‘ Wat?’ ‘ Die boer. Geen hem een stoel. Is wel zo beleefd.’ Toen Alfons de grap begreep, barstte hij weer in lachen uit.

38. Alfons lag nog steeds krom van het lachen, toen Sofie naast hem kwam zitten. ‘ Wat is er zo grappig?’ wilde ze weten, maar er was geen zinnig woord meer uit te krijgen. Sofie keek om zich heen, vond een paar van haar buitenaardse vrienden en stopte er eentje zorgvuldig in de oude kinderstoel. ‘Zo, ga jij daar maar zitten.’

39. De volgende ochtend was Sofie al vroeg wakker. Ze had weer gedroomd over marsmannetjes, en ook over de telescoop. Ze vond het zo spannend dat ze daarmee naar de ruimte kon kijken! Ze maakte haar bed op en dacht aan haar vriendjes. Ze waren niet echt, dat besefte ze heus wel. Maar het was gewoon leuk om te doen alsof.

40. Opgetogen huppelde Sofie haar kamer uit. Er klonken stemmen uit de speelkamer, en snel opende ze de deur. Ze vond het fijn om bij haar familie te zijn. ‘ Hey, Sofietje! Zij dronk ranja met een rietje, mijn Sofietje! ’ zong Alfons plagend. Sofie stak haar tong uit en vroeg haar vader of hij een potje tegen haar wilde flipperen. Hij liet haar altijd winnen, maar hij dacht dat zij dat niet door had.

41. Ze won weer, zoals altijd, en toen liep Steven naar de kleine bar. ‘ Wie wil er een fruitsapje?’ Snel begon hij van alles door elkaar te mixen. ‘ Zo, gezond bezig op de zondagmorgen?’ Vincent kwam binnen in zijn ketchuprode pyjama, en pakte het glas aan dat Steven hem aanbood. ‘Dank u vriendelijk.’ ‘ Ja, ik dacht, laat ik eens voor mijn huisgenoten zorgen.’

42. ‘ Zeg, eh, Steven.’ begon Vincent ineens onzeker. ‘Ik ben nu al heel lang vrijgezel. Eigenlijk heb ik nog nooit echt… een vriendin gehad. Heb jij enig idee waar dat aan zou kunnen liggen?’ Steven dacht na, nam een slok sap. Vincent was een aardige jongen, maar een beetje in zichzelf gekeerd en hij praatte graag over zijn technische hobby’s.

43. ‘ Je bent een leuke vent, Vince.’ zei hij eerlijk. ‘Misschien moet je er gewoon wat meer uit. Naar de kroeg. Een ander kapsel werkt misschien wel. En een beetje trainen zou, eerlijk gezegd, ook geen kwaad kunnen.’ Vincent keek Steven met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij trommelde met zijn hand op zijn opbollende buik. ‘ Okee, misschien heb je wel gelijk. Bedankt voor de tips, man.’

44. Snel sprong Vincent onder de douche, en trok zijn pas gewassen kleding aan. Hij spoot zich helemaal onder met deodorant – Axe, want als hij de reclame moest geloven zouden de vrouwen dan in bosjes voor hem vallen. Met zorg scheerde hij zich, werkte zijn sikje bij, en begon toen aan zijn kapsel. Na een half uur zat het precies zoals hij wilde. ‘ Ladies, here I come!’ grijnsde Vincent zelfverzekerd.

45. Maar voorlopig was het niet Vincent, maar Alfons die alle aandacht van de ‘ladies’ kreeg. Het meisje dat hij leuk vond, Leentje, was onverwacht langs gekomen. ‘ Sorry dat ik nog in m’n pyjama loop,’ grinnikte Alfons. Normaal zou hij het niet erg vinden, maar nu voelde hij zich ineens vreselijk stom en hij bloosde. ‘ Dat geeft toch niet,’ glimlachte Leentje terwijl ze hem omhelsde.

46. ‘ Zal ik me even omkleden? Ben zo terug, hoor!’ Alfons maakte al aanstalten om naar boven te lopen, maar Leentje bleef stil.

47. ‘ Mag ik niet… mee, naar je kamer?’ vroeg ze aarzelend. Haar stem klonk heel zacht, onzeker bijna. Alfons bevroor in zijn bewegingen. ‘ Eh, ja, natuurlijk wel.’ hakkelde hij.

48. Met bonzend hart keek hij hoe Leentje zijn kamer binnen liep. Zijn kamer . Ineens voelde hij zich onzeker. Leentje keek met een vrolijk gezicht rond, en liet zich toen op het bed zakken. Alfons ging naast haar zitten, en tot zijn grote verbazing strekte ze zich uit. Ze legde haar hoofd op zijn schoot.

49. Alfons wist zich ineens geen houding meer te geven. Waar waren zijn grapjes nou gebleven, zijn opmerkingen die iedereen altijd aan het lachen maakten? ‘ Je hebt een leuke kamer, hoor.’ Leentje tilde haar arm op, legde haar hand in zijn nek. Alfons rilde toen ze haar vingers door zijn haar liet gaan. Hij pakte haar andere hand en glimlachte. ‘Dank je.’

50. ‘ Je hoeft niet zenuwachtig te worden, hoor.’ Leentje schoot in de lach en haar ogen glinsterden plagend. ‘ Ik word helemaal niet zenuwachtig!’ protesteerde Alfons, maar juist door die heftige tegenwerping bewees hij dat het wél zo was. ‘ Ik ben het maar.’ glimlachte Leentje zachtjes.

51. En hoe het gebeurd was, kon Alfons zich achteraf niet meer herinneren, maar ineens lagen ze te zoenen op zijn bed. En nog later, vlogen hun kledingstukken één voor één de kamer door. ‘ Weet je zeker dat je dit wilt? Ik bedoel, wil je niet nog even wachten?’ fluisterde Alfons in Leentjes oor.

52. ‘ Wil jij soms nog even wachten?’ grinnikte Leentje en ze beet plagend op zijn oorlelletje. ‘Maak je toch niet zo’n zorgen!’ En eindelijk, eindelijk verdween alle onzekerheid uit Alfons’ lichaam en kon hij met volle teugen genieten van zijn eerste keer. Hun eerste keer.

53. Zwevend op wolken wankelden de jonge geliefden even later naar beneden. Ze lieten zich in het zachte gras vallen en genoten van de warme zon op hun huid. Ze fluisterden elkaar lieve woordjes toe, drukten kusjes op elkaars neus. Het was overduidelijk: die twee waren smoorverliefd!

54. Ze wandelden hand in hand door de tuin, slenterden langs de vijver, wezen elkaar op mooie bloemen of een vis die wegschoot onder het water. Ineens bleef Alfons staan. Ontspannen pakte hij Leentjes hand vast. Ze glimlachte – haar lieve, scheve lachje waar Alfons zo gek op was.

55. ‘ Leen, ik wil je dit eigenlijk al heel lang vragen. Maar na vandaag weet ik het gewoon zeker. Ik wil… wil jij…’ Alfons kon zichzelf wel slaan, en schraapte ongemakkelijk zijn keel. ‘Leentje, wil je verkering met me?!’ Met een giechel wierp het meisje zich om zijn hals, en met haar gezicht in zijn haar verborgen zei ze: ‘Ja, gekkerd, natuurlijk wil ik dat!’

56. De triomfantelijke kreet die Alfons slaakte, was tot in de verre omgeving te horen. Hand in hand huppelde het stel naar huis, waar Alfons’ vader tosti’s gemaakt had. ‘ Pap, pap! Ken je Leentje nog? We hebben nu verkering!’ straalde Alfons. Hij plofte op een stoel neer en nam hongerig een tosti van zijn vader aan. ‘ Echt? Wat leuk, jongens!’

57. ‘ Welkom in de familie, Leentje.’ Vincent draaide zich naar het meisje om, het bord tosti’s nog in zijn hand, en glimlachte vriendelijk. ‘ Dank u, meneer Stolk.’ knikte Leentje. ‘ Zeg maar gewoon Vincent, hoor. Meneer Stolk klinkt zo oud!’

58. Ze namen alledrie een tosti en gingen bij elkaar aan tafel zitten. Vincent keek nog eens naar het stelletje, en schoot toen in de lach. ‘ Eigenlijk wel vreemd, als je erover nadenkt. Mijn zoon heeft nog eerder verkering dan ik!’ En toen moesten ze allemaal lachen.

59. 1 dag spelen / 1 dag kijken Familie Molenaar

60. Leon keek hoofdschuddend naar zijn twee dochtertjes. Ze zagen er zo onschuldig uit, met hun jurkjes en die grote ogen – maar dat was schijn. Alleen Leon wist hoe ze zich konden ontpoppen tot kwaadaardige kleine duivels, met gemene grijnzen die hun kleine, puntige tandjes deden schitteren. Ze vloekten. Ze hadden geen manieren aan tafel. Ze maakten geen huiswerk.

61. En wat misschien nog wel het ergste van alles was, was dat ze ongelofelijk agressief waren. Om de haverklap vlogen ze elkaar in de haren, en was hun geschreeuw, het scheuren van kleren, krabben van nagels en het schoppen van voeten door het hele huis te horen. Leon kon er niets aan doen. Als hij ze uit elkaar wilde halen, wierpen ze zich als wilde dieren op hém.

62. Ook eten was een probleem. Ze wilden nooit aan tafel komen. Alleen voor snoepjes, koekjes en taart met limonade wist Leon ze nog in zijn buurt te krijgen. Tevreden zaten ze dan naast hem. Miranda was stil, maar Marcia keek met dreigend flitsende ogen om zich heen. Miranda was diep van binnen een lief kind, dat zag Leon wel, maar Marcia… Dat leek een regelrechte heks in de dop.

63. Het was vermoeiend voor Leon, het zorgen voor de tweeling en ook nog zijn oudere dochter, Felicia. Het verdriet om Mariëlle was ondraaglijk. En toen hij, op een avond, na een zoveelste oneindige dag, in de keuken stond, begon alles te draaien.

64. Geen hartslag meer. Leons ogen draaiden weg in hun kassen, hij voelde zijn benen niet meer, er stroomde geen lucht meer door zijn lichaam. Als een pudding zakte hij in elkaar, en sloeg met zijn hoofd tegen het aanrecht.

65. Felicia kwam de slaapkamer uit gestormd. Ze verstopte zich zoveel mogelijk voor Marcia, want zij was altijd degene die ruzie zocht. ‘ Papa!’ Haar verwarde kreet galmde door het stille huis. ‘Niet dood gaan!’ Maar papa ging wel dood. Er was niets meer aan te doen.

66. Piepende banden op het besneeuwde asfalt. Een oude bekende stapte uit. Ze was hier eerder geweest. Toen had ze de ouders een tweede kans gegeven. Blijkbaar verdienden ze die niet.

67. ‘ Papa, nee!’ Snikkend was Felicia bij Leon neergeknield, en schudde aan zijn zware, levenloze arm. De vrouw van het kindertehuis kwam binnen, en Felicia keek met betraande ogen op. ‘ Kom maar, meisje. Kom maar met mij mee.’ zei de vrouw vriendelijk.

68. Miranda, die net een bak popcorn gepakt had, besefte nog niet echt wat er allemaal gebeurde. Waarom lag papa op de grond, en bewoog hij niet meer? Waarom huilde Felicia, en liep die vreemde mevrouw ineens door de kamer? ‘ Moeten we… weg?’ stamelde ze geschrokken. Haar stem piepte van angst.

69. ‘ Dat is het beste. Jullie kunnen hier niet blijven, meisjes. Daar zijn jullie te jong voor.’ De stem van de vrouw klonk geruststellend. Miranda aarzelde. Kon ze haar vertrouwen? Maar… dit was haar huis, hoe kon ze daar nou weggaan? Ze hoorde hier! Zachtjes pakte de vrouw haar bij de hand.

70. Marcia was een stuk moeilijker mee te krijgen, die krijste als een speenvarken en sloeg en beet om zich heen. De vrouw van het kindertehuis was gelukkig wat gewend, en met een handige judogreep had ze het meisje vast. Ze kon geen kant meer op. ‘ Marcia, luister. Ik zal je naar een betere plek brengen. Hier kun je niet blijven.’

71. ‘ Hou je kop, b*tch!’ brulde Marcia. Ze trapte met kracht achteruit, maar de vrouw stapte opzij. ‘Laat me hier! Ik red me heus wel!’ Felicia was al ingestapt, ze begreep dat dit nodig was. Ook Miranda zat stilletjes op de achterbank, maar zij snapte er niks van. Marcia werd op de stoel voorin gezet, goed vast in de riem, terwijl ze ondertussen donderend bleef vloeken.

72. De vrouw negeerde het, dat was het beste. Het werkte. Uiteindelijk viel Marcia zelfs in slaap, net als haar zusjes. Vertederd keek de vrouw naar de drie bleke, donkerharige meisjes. Zo jong, en dan al zo’n tragedie meegemaakt. Drie kleine weesjes. Ze startte de motor, en stilletjes reed het blauwe busje de nacht in, weg van het kleine huisje in de sneeuw.

73. 1 dag spelen / 1 dag kijken Familie de Beer

74. x

75. ‘ Ik kan het maar niet geloven. Eerst m’n halfzusje Mariëlle dood, en nu ook haar man. Wat een ellende, zeg. Die drie kinderen zullen wel voor het leven getekend zijn.’ zuchtte Sander vanachter zijn computer. ‘ Hm-hm.’ Melissa was er niet bij met haar aandacht. Al haar gedachten gingen naar haar kleine baby, die in haar groeide.

76. ‘ Laten we wat gaan eten, dan vrolijk je vast weer een beetje op.’ zei Melissa. Sander knikte, maar het stoorde hem dat ze er zo luchtig over deed. Die drie arme meisjes, in één klap waren ze alles kwijt, en… ‘ Wat denk jij nou, San? Het wordt een meisje, hè?’ kwetterde Melissa opgewekt.

77. Hij verbeet zijn irritatie. Niet nu, niet nu, ze was zwanger, ze had het al zwaar genoeg. Aardig blijven. ‘ Ik weet echt niet wat het wordt, liefje. Dat kan toch ook helemaal niet?’ ‘ Maar heb je dan geen voorgevoel? Kom op, natuurlijk wel!’ ‘ Nee, echt niet…’

78. Sander besloot er maar over te zwijgen. Melissa was er heilig van overtuigd dat er een meisje op komst was. Waarom zou hij daar tegenin gaan? Het was zinloos. Die avond zat hij in de woonkamer een boek voor zijn werk te lezen, een cd van Michael Bublé op de achtergrond aan – tot hij ineens een vreemde lucht rook. Sander rimpelde zijn neus, snufte om zich heen, en toen zag hij de rook pas.

79. Donkere slierten rook kringelden uit het fornuis, waar Melvin zojuist nog mee bezig was geweest. ‘ MELVIN!?’ Sander smeet zijn boek opzij, dat de grond op fladderde. ‘ O, God, nee!’ In paniek rende Sander naar het vuur toe. Hij wist maar al te goed wat brand kon aanrichten…

80. Gedachten aan zijn moeder schoten door hem heen, en aan zijn tweelingzusje dat ook diezelfde nacht gestorven was. Lisa… Toen begon het brandalarm te loeien, een vreselijk geluid dat door merg en been ging – maar voor Sander was het op dat moment het allermooiste geluid van de wereld. Ze waren gered.

81. Pas toen de brand geblust was en alles weer veilig was, liet Sander zijn vrouw en schoonvader weer binnen komen. ‘ De kust is weer veilig.’ zuchtte hij. ‘Ik ga douchen.’ Melissa begon alles schoon te maken, en Melvin toverde zijn mislukte baksel tevoorschijn. ‘ Arme kalkoen. Was ik je zo maar vergeten.’ zuchtte hij treurig.

82. Hij zette het zwartgeblakerde geval op het aanrecht neer. Hij kon zich niet meer concentreren sinds de dood van Celine… ‘ Misschien kunnen we er nog van eten. Ik heb best honger.’ zei Melissa. ‘ Misschien.’ Ze gingen zitten en namen een paar happen, maar al gauw sloegen ze allebei vol afschuw hun hand voor hun mond. ‘ Okee, toch niet!’ proestte Melissa.

83. De volgende ochtend waren ze alledrie weer wat bij gekomen van de brand, en ging het gewone leventje zijn gangetje. Sander zat nog steeds met zijn gedachten bij de drie dochters van Mariëlle. Wat zou er van hen worden in het kindertehuis? Gelukkig hielp hard werken altijd tegen piekeren, en dat was dan ook wat ze deden.

84. ‘ Geen nieuwe Rembrandt, helaas.’ giechelde Melissa en ze legde haar penseel neer. ‘Man, dat schilderen is echt niks voor mij!’ Ook Sander stond op. ‘Dat geeft toch niet, lieverd. En ik vind het wel mooi, hoor!’ ‘ Echt?’ glunderde Melissa. Sander had inmiddels wel geleerd hoe hij met zijn vrouw moest omgaan. Altijd complimentjes geven, zelfs als het troep was. ‘ Natuurlijk, lieverd. Hè, kleine? Je moeder is een natuurtalent!’

85. Melissa werd een beetje rood en Sander kuste haar, met zijn beide handen beschermend om haar dikke buik geslagen. ‘ Ik vind het wel eens tijd worden dat ons kindje eruit komt. Ik ben zo benieuwd.’ fluisterde hij teder in haar oor. ‘ Ik ook, San…Ons lieve meisje…’ glimlachte Melissa. ‘Ik ga even liggen, hoor.’ ‘ Is goed, ik vermaak me wel, lekker Rollercoaster Tycoon spelen!’

86. Melissa glimlachte. ‘ Soms ben je net nog een klein jongetje!’ Ze trok haar pyjama aan en gleed onder de dekens, voorzichtig, om Daisy niet wakker te maken. Dromerig lag ze een tijdje naar het schijnsel van de kaarsjes te staren, en doezelde toen langzaam weg. Ze droomde over haar baby. Haar meisje. Ze wist het zeker.

87. x