1. Meu irmán Miña irmá

2. Meu irmán que estás aquí ao lado,

3. Miña irmá con quen comparto, seguro, a terra que pisamos.

4. Respetado sexa o teu nome; en tódalas linguas do mundo.

5. Fagamos xuntos unha terra que non explote a ninguén; que a ninguén relegue ás marxes.

6. Unha terra na que todo aquelo que é un agasallo: a auga, o alimento, o vento, o chan... estea en mans de todos;

7. e desta forma o Reino de Aquel ao que chamamos Padre veña á terra, ao mar, a cada rincón onde un irmán se sienta amado e disposto a amar.

8. Que o noso pan, irmán, sexa o de hoxe, e se hoxe algún dos dous non ten pan, chame á porta do outro;

9. Pode que quedemos co estómago medio baleiro, pero nunca co corazón reseco;

10. porque a miña mesa é a túa mesa; a miña casa, non é a miña casa, é casa de todos.

11. E perdóame se nalgún momento todo esto se me esquece; e de súpeto creo que o noso Pai non é tan noso e é máis meu.

12. Perdóame e axúdame.

13. Lémbrame entón que a dor do mundo é tamén miña e que se vou dicindo que o meu Pai é noso, non podo volver os meus ollos nin parar as miñas mans.

14. Desta forma poderemos construir de novo; que a forma de liberar do mal á nosa terra é sentindo os seus males

15. Construir, camiñar, amar... Así sexa. Irmán. Irmá. e a partires da vida compartida co irmán...

17. Irmán meu que estás aquí ao lado, miña irmá con quen comparto, seguro, a terra que pisamos. Respetado sexa o teu nome; en tódalas linguas do mundo. Fagamos xuntos unha terra que non explote a ninguén; que a ninguén relegue ás marxes. Unha terra na que todo aquelo que é un agasallo: a auga, o alimento, o vento, o chan... estea en mans de todos; e desta forma o Reino de Aquel ao que llamamos Padre veña á terra, ao mar, a cada rincón onde un irmán se sinta amado e disposto a amar. Que o noso pan, irmán, sexa o de hoxe, e se hoxe algún dos dous non ten pan, chame á porta do outro; pode que quedemos co estómago medio baleiro, pero nunca co corazón reseco; porque a miña mesa é a túa mesa; e a miña casa, non é a miña casa, é casa de todos.

18. E perdóname se nalgún momento todo esto se me esquece; e de súpeto creo que o noso Pai non é tan noso e é máis meu. Perdóame e axúdame. Lémbrame entón que a dor do mundo é tamén miña e que se vou dicindo que o meu Pai é noso, non podo volver os meus ollos nin parar as miñas mans. Desta forma poderemos construir de novo; que a forma de librar do mal á nosa terra é sentindo os seus males e a partires da vida compartida co irmán.... Construir, camiñar, amar.... Así sexa. Irmán. Irmá.