2. Non pensemos que a devoción a María quedou pechada en épocas
pasadas. Vilas e cidades, homes e mulleres, ermidas e catedrais, avenidas
e prazas seguen levando o seu nome: MARIA. Vaiamos e, lonxe de
perdernos por outros vieiros, manifestemos que Ela segue sendo o camiño
que nos indica ónde e cómo chegar ata Xesús.

3.
Ponámonos en camiño. Como o fixo Ela. Co corazón ollando
cara ao ceo para encontrarse coa vontade de Deus,
e cos pés, cara ao encontro do home,
para que soubesen que xa nunca, con Cristo,
estarían sós.
Vamos e, digámoslle, que a amamos e que nunca a
esqueceremos.

4.
Todos temos un oco nese val de dozura e de fe, de
esperanza e de amor que é Santa María. Todos
somos invitados a ir a Ela; outra
cousa é que en todos exista resposta.

5. Porque, as flores, expresan os
quilates do amor dos que nos
chamamos cristiáns.

6. Porque nos ama,
nos protexe, nos ilumina,
nos acubilla e nos
espera…

7. Porque, as flores, reflicten o que as palabras
son incapaces por si mesmas de transmitir e
de gritar.

8. Quen poderá máis? Quen ganará?
A pregiza ou a oración? A contemplación ou o ruido?
A resposta ou o
afastamento? As flores ou os abrollos? María ou a
sedución que nos invade?
A porfía! Todo por Xesús, con María!

9. Porque, María, desde a cruz converteuse
en Nai de todos os homes.
Desde entón,
xa non estamos orfos.
María, tamén ten o seu
corazón. E, ese corazón,
déixase gañar co agarimo dos seus
fillos e fillas.
Texto: Javier Leoz Jiménez. Presentación: Ana María