domingo c

1. 31 de xaneiro de 2016
4º Tempo Ordinario (C)
Lucas 4, 21-30
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Necesitamos profetas. Pásalo.
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Necesitamos profetas. Pásalo.
José Antonio Pagola
Música:AlbinoniLarghettoConcerto nº6:Present:B.Areskurrinaga HC;euskaraz:D.Amundarain

2. «Un gran profeta xurdiu
entre nós».
Así gritaban nas aldeas de
Galilea, sorprendidos polas
palabras e os xestos de
Xesús.

3. Con todo, non é isto o
que sucede en Nazaré
cando se presenta
ante os seus veciños
como unxido como
Profeta dos pobres.

4. Xesús observa primeiro a súa admiración e logo o seu
rexeitamento. Non se sorprende.
Lémbralles un coñecido refrán:
«Asegúrovos que ningún profeta é ben
acollido na súa terra».

5. Logo, cando o expulsan fóra da vila e intentan
acabar con el, Xesús abandónaos.
O narrador di que
«se botouse a andar polo medio deles e marchou».
Nazaré quedou sen o Profeta Xesús.

6. Xesús é e actúa como profeta.
Non é un sacerdote do templo nin un mestre da lei.
A súa vida enmárcase na tradición profética de Israel.

7. A diferenza dos reis e
sacerdotes, o profeta non
é nomeado nin unxido
por ninguén.
A súa autoridade provén
de Deus, empeñado en
alentar e guiar co seu
Espírito o seu pobo
querido cando os
dirixentes políticos e
relixiosos non saben
facelo.

8. Non é casual que os cristiáns confesen a
Deus encarnado nun profeta.

9. Os trazos do profeta son inconfundibles.
No medio dunha sociedade inxusta onde os poderosos
buscan o seu benestar silenciando o sufrimiento dos
que choran, o profeta atrévese a ler e a vivir a
realidade desde a compaixón de Deus polos últimos.

10. A súa vida enteira convértese en
"presenza alternativa"
que critica as inxustizas e chama á
conversión e ao cambio.

11. Por outra parte, cando a mesma relixión se acomoda a
unha orde de cousas inxusta e os seus intereses xa non
responden aos de Deus, o profeta sacode a indiferenza e o
autoengano, critica a ilusión de eternidade e absoluto que
ameaza a toda relixión e lembra a todos que
só Deus salva.
A súa presenza introduce unha esperanza nova pois invita
a pensar o futuro desde a liberdade e o amor de Deus.

12. Unha Igrexa que ignora a dimensión profética de Xesús e dos
seus seguidores, corre o risco de quedar sen profetas.
Preocúpanos moito a escaseza de sacerdotes e pedimos
vocacións para o servizo presbiteral.
Por que non pedimos que Deus suscite profetas?
Non os necesitamos?
Non sentimos necesidade de suscitar o espírito profético nas
nosas comunidades?.

13. Unha Igrexa sen profetas,
non corre o risco de camiñar xorda ás
chamadas de Deus á conversión e ao cambio?

14. Un cristianismo sen espíritou profético,
non ten o perigo de quedar controlado pola orde,
a tradición ou o medo á novidade de Deus?

15. NON NECESITAMOS PROFETAS?
«Un gran profeta xurdiu entre nós». Así gritaban nas aldeas de Galilea, sorprendidos polas palabras
e os xestos de Xesús. Con todo, non é isto o que sucede en Nazaré cando se presenta ante os seus veciños como
unxido como Profeta dos pobres.
Xesús observa primeiro a súa admiración e logo o seu rexeitamento. Non se sorprende. Lémbralles un
coñecido refrán: «Asegúrovos que ningún profeta é ben acollido na súa terra». Logo, cando o expulsan fóra da
vila e intentan acabar con el, Xesús abandónaos. O narrador di que «se botou a andar polo medio deles e
marchou». Nazaré quedou sen o Profeta Xesús.
Xesús é e actúa como profeta. Non é un sacerdote do templo nin un mestre da lei. A súa vida
enmárcase na tradición profética de Israel. A diferenza dos reis e sacerdotes, o profeta non é nomeado nin unxido
por ninguén. A súa autoridade provén de Deus, empeñado en alentar e guiar co seu Espírito a seu pobo querido
cando os dirixentes políticos e relixiosos non saben facelo. Non é casual que os cristiáns confesen a Deus encarnado
nun profeta.
Os trazos do profeta son inconfundibles. No medio dunha sociedade inxusta onde os poderosos
buscan o seu benestar silenciando o sufrimento dos que choran, o profeta atrévese a ler e a vivir a realidade
desde a compaixón de Deus polos últimos. A súa vida enteira convértese en "presenza alternativa" que critica as
inxustizas e chama á conversión e ao cambio.
Por outra parte, cando a mesma relixión se acomoda a unha orde de cousas inxusta e os seus
intereses xa non responden aos de Deus, o profeta sacode a indiferenza e o autoengano, critica a ilusión de
eternidade e absoluto que ameaza a toda relixión e lembra a todos que só Deus salva. A súa presenza introduce
unha esperanza nova pois invita a pensar o futuro desde a liberdade e o amor de Deus.
Unha Igrexa que ignora a dimensión profética de Xesús e dos seus seguidores, corre o risco de quedar
sen profetas. Preocúpanos moito a escaseza de sacerdotes e pedimos vocacións para o servizo presbiteral. Por
que non pedimos que Deus suscite profetas? Non os necesitamos? Non sentimos necesidade de suscitar o espírito
profético nas nosas comunidades?
Unha Igrexa sen profetas, non corre o risco de camiñar xorda ás chamadas de Deus á conversión e ao
cambio? Un cristianismo sen espírito profético, non ten o perigo de quedar controlado pola orde, a tradición ou o
medo á novidade de Deus?
José Antonio Pagola