1. José Antonio Pagola
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribúe á nosa conversión ao Evanxeo.
Pásao.
27 de outubro de 2013
30º Tempo Ordinario (C)
Lucas 18, 9-14
Música:Instrumental
Presentación:B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.Amundarain

2. A parábola do fariseo
e o publicano
adoita espertar en non
poucos cristiáns un
rexeitamento grande
cara ao fariseo que se
presenta ante Deus
arrogante e
seguro de si mesmo,
e unha simpatía
espontánea cara ao
publicano que
recoñece
humildemente
o seu pecado.

3. Como paradoxo,
o relato pode
espertar en nós
este sentimento:
“Douche grazas,
meu Deus,
porque non son
como este
fariseo”.

4. Para escoitar correctamente a
mensaxe da parábola, temos que
ter en conta que Xesús non a
conta para criticar os sectores
fariseos, senón para sacudir a
conciencia de
“algúns que, téndose por
xustos, sentíanse seguros de
si mesmos e desprezaban os
demais”.
Entre estes encontrámonos,
certamente, non poucos católicos
dos nosos días.

5. A oración do
fariseo revélanos
a súa actitude
interior:
“Oh Deus!
Douche grazas
porque non son
como
os demais”.
Que clase de
oración é esta de
crerse mellor que
os demais?

6. Ata un fariseo,
fiel cumpridor da
Lei, pode vivir
nunha actitude
pervertida.
Este home
séntese xusto
ante Deus e,
precisamente
por iso,
convértese en
xuíz que
despreza e
condena os que
non son coma el.

7. O publicano, pola contra, só acerta a dicir: “Oh
Deus! Ten compaixón deste pecador”.
Este home recoñece humildemente o seu pecado.
Non se pode gloriar da súa vida.
Encoméndase á compaixón de Deus.
Non se compara con ninguén.
Non xulga os demais.
Vive en verdade ante si mesmo e ante Deus.

8. A parábola é unha penetrante crítica que
desenmascara unha actitude relixiosa
enganosa, que nos permite vivir ante Deus
seguros da nosa inocencia, mentres
condenamos desde a nosa suposta
superioridade moral a todo o que non pensa ou
actúa coma nós.

9. Circunstancias históricas e correntes
triunfalistas afastadas do evanxeo fixéronnos
aos católicos especialmente proclives a esa
tentación.
Por iso, temos que ler a parábola cada un
en actitude autocrítica:
Por que nos cremos mellores que os
agnósticos?

10. Por que nos sentimos máis cerca de Deus
que os non practicantes?
Que hai no fondo de certas oracións pola
conversión dos pecadores?
Que é reparar os pecados dos demais sen
vivir converténdonos a Deus?

11. Recentemente,
ante a pregunta dun periodista,
o Papa Francisco fixo esta afirmación:
“Quen son eu para xulgar a un gay?”.
As súas palabras sorprenderon a case todos.
Ao parecer, ninguén se esperaba unha
resposta tan sinxela e evanxélica dun Papa
católico.
Con todo, esa é a actitude de quen
vive en verdade ante Deus.

12. QUEN SON EU PARA XULGAR?
A parábola do fariseo e o publicano adoita espertar en non poucos cristiáns un rexeitamento grande
cara o fariseo que se presenta ante Deus arrogante e seguro de si mesmo, e unha simpatía espontánea cara o
publicano que recoñece humildemente o seu pecado. Como paradoxo, o relato pode espertar en nós este
sentimento: “Douche grazas, meu Deus, porque non son coma este fariseo”.
Para escoitar correctamente a mensaxe da parábola, temos que ter en conta que Xesús non a conta
para criticar os sectores fariseos, senón para sacudir a conciencia de “algúns que, téndose por xustos, sentíanse
seguros de si mesmos e desprezaban os demais”. Entre estes encontrámonos, certamente, non poucos católicos
dos nosos días.
A oración do fariseo revélanos a súa actitude interior: “Oh Deus! Douche grazas porque non son coma
os demais”. Que clase de oración é esta de crerse mellor que os demais? Ata un fariseo, fiel cumpridor da Lei,
pode vivir nunha actitude pervertida. Este home séntese xusto ante Deus e, precisamente por iso, convértese en
xuíz que despreza e condena os que non son coma el.
O publicano, pola contra, só acerta a dicir: “Oh Deus! Ten compaixón deste pecador”. Este home
recoñece humildemente o seu pecado. Non se pode gloriar da súa vida. Encoméndase á compaixón de Deus. Non
se compara con ninguén. Non xulga os demais. Vive en verdade ante si mesmo e ante Deus.
A parábola é unha penetrante crítica que desenmascara unha actitude relixiosa enganosa, que nos
permite vivir ante Deus seguros da nosa inocencia, mentres condenamos desde a nosa suposta superioridade
moral a todo o que non pensa ou actúa coma nós.
Circunstancias históricas e correntes triunfalistas afastadas do evanxeo fixéronnos aos católicos
especialmente proclives a esa tentación. Por iso, temos que ler a parábola cada un en actitude autocrítica: Por que
nos creemos mellores que os agnósticos? Por que nos sentimos máis cerca de Deus que os non practicantes?
Que hai no fondo de certas oracións pola conversión dos pecadores? Que é reparar os pecados dos demais sen
vivir converténdonos a Deus?
Recentemente, ante a pregunta dun periodista, o Papa Francisco fixo esta afirmación: “Quen son eu
para xulgar a un gay?”. As súas palabras sorprenderon a case todos. Ao parecer, ninguén se esperaba unha
resposta tan sinxela e evanxélica dun Papa católico. Con todo, esa é a actitude de quen vive en verdade ante Deus
José Antonio Pagola