1. Música: Jules Massenet. Meditación
Present:B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.Amundarain.
4 de maio de
2014
3º Pascua (A)
Lucas 24, 13-35
Rede evanxelizadora BUENAS
NOTICIAS
Difunde a forza transformadora do Evanxeo.
Pásao..
José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola
Acoller a forza
do Evanxeo

2. Dous discípulos de Xesús
vanse afastando de
Xerusalén.
Camiñan tristes e desolados.
No seu corazón apagouse a
esperanza que puxeran en
Xesús,
cando o viron
Morrer na cruz.
Con todo, continúan pensando
nel.
Non o poden esquecer.
Terá sido todo unha ilusión?

3. Mentres conversan e discuten de todo o vivido,Mentres conversan e discuten de todo o vivido,
Xesús achégaselles e ponse a camiñar con eles.Xesús achégaselles e ponse a camiñar con eles.
Con todo, os discípulos non o recoñecen.Con todo, os discípulos non o recoñecen.
Aquel Xesús no que tanto confiaban ao que amaron talAquel Xesús no que tanto confiaban ao que amaron tal
vez con paixón, parécelles agora un camiñante estraño.vez con paixón, parécelles agora un camiñante estraño.

4. Xesús únese á súaXesús únese á súa
conversación.conversación.
Os camiñantes escóitanoOs camiñantes escóitano
primeiro sorprendidos,primeiro sorprendidos,
pero pouco a pouco algo se vaipero pouco a pouco algo se vai
espertando no seu corazón.espertando no seu corazón.
Non saben exactamente que.Non saben exactamente que.
Máis tarde dirán:Máis tarde dirán:
““Non estaba ardendo o nosoNon estaba ardendo o noso
corazón mentres nos falaba polocorazón mentres nos falaba polo
camiño?”camiño?”

5. Os camiñantes séntenseOs camiñantes séntense
atraídos polas palabrasatraídos polas palabras
de Xesús.de Xesús.
Chega un momento en queChega un momento en que
necesitan a súa compaña.necesitan a súa compaña.
Non queren deixalo marchar:Non queren deixalo marchar:
““Queda connosco”Queda connosco”..

6. Durante a cea, abríronselles os ollos eDurante a cea, abríronselles os ollos e
recoñecérono.recoñecérono.
Este é a primeira mensaxe do relato:Este é a primeira mensaxe do relato:
Cando acollemos a Xesús como compañeiro deCando acollemos a Xesús como compañeiro de
camiño, as súas palabras poden espertar en nóscamiño, as súas palabras poden espertar en nós
a esperanza perdidaa esperanza perdida..

7. Durante estes anos, moitas persoas
perderon a súa confianza en Xesús.
Pouco a pouco, convertéuselles nun
personaxe estraño e irrecoñecible.
Todo o que saben del é o que poden
reconstruír, de maneira parcial e
fragmentaria, a partir do que escoitaron a
predicadores e catequistas.

8. Sen dúbida, aSen dúbida, a
homilía doshomilía dos
domingos cumpredomingos cumpre
unha tarefaunha tarefa
insubstituíble, peroinsubstituíble, pero
resulta claramenteresulta claramente
insuficiente parainsuficiente para
que as persoas deque as persoas de
hoxe poidan entrarhoxe poidan entrar
en contactoen contacto
directo e vivo codirecto e vivo co
Evanxeo.Evanxeo.

9. Tal como se leva a cabo, ante un pobo que ha deTal como se leva a cabo, ante un pobo que ha de
permanecer mudo, sen expoñer as súas inquedanzas,permanecer mudo, sen expoñer as súas inquedanzas,
interrogantes e problemas, é difícil que logreinterrogantes e problemas, é difícil que logre
rexenerar a fe vacilante de tantas persoas querexenerar a fe vacilante de tantas persoas que
buscan, ás veces sen sabelo, encontrarse con Xesúsbuscan, ás veces sen sabelo, encontrarse con Xesús.

10. Non chegou o momento de instaurar, fóra do contexto da
liturxia dominical, un espazo novo e diferente para
escoitar xuntos o Evanxeo de Xesús? Por que non
reunirnos laicos e presbíteros, mulleres e homes,
cristiáns convencidos e persoas que se interesan pola
fe, a escoitar, compartir, dialogar e acoller o Evanxeo de
Xesús?

11. Temos que dar ao Evanxeo a oportunidade de entrarTemos que dar ao Evanxeo a oportunidade de entrar
con toda a súa forza transformadora en contactocon toda a súa forza transformadora en contacto
directo e inmediato cos problemas, crises, medos edirecto e inmediato cos problemas, crises, medos e
esperanzas da xente de hoxe.esperanzas da xente de hoxe.
Pronto será demasiado tarde para recuperar entre nósPronto será demasiado tarde para recuperar entre nós
a frescura orixinal do Evanxeo.a frescura orixinal do Evanxeo.

12. ACOLLER A FORZA DO EVANXEO
Dous discípulos de Xesús vanse afastando de Xerusalén. Camiñan tristes e desolados. No seu
corazón apagouse a esperanza que puxeran en Xesús, cando o viron morrer na cruz. Con todo, continúan
pensando nel. Non o poden esquecer. Terá sido todo unha ilusión?
Mentres conversan e discuten de todo o vivido, Xesús achégaselles e ponse a camiñar con eles. Con
todo, os discípulos non o recoñecen. Aquel Xesús no que tanto confiaran e ao que amaron tal vez con paixón,
parécelle agora un camiñante estraño.
Xesús únese á súa conversación. Os camiñantes escóitano primeiro sorprendidos, pero pouco a
pouco algo se vai espertando no seu corazón. Non saben exactamente que. Máis tarde dirán: “Non estaba
ardendo o noso corazón mentres nos falaba polo camiño?”
Os camiñantes séntense atraídos polas palabras de Xesús. Chega un momento en que necesitan a
súa compaña. Non queren deixalo marchar: “Queda connosco”. Durante a cea, abriránselles os ollos e
recoñecerano. Esta é a primeira mensaxe do relato: Cando acollemos a Xesús como compañeiro de camiño, as
súas palabras poden espertar en nós a esperanza perdida.
Durante estes anos, moitas persoas perderon a súa confianza en Xesús. Pouco a pouco,
convertéuselles nun personaxe sxtraño e irrecoñecible. Todo o que saben del é o que poden reconstruír, de
maneira parcial e fragmentaria, a partir do que escoitaron a predicadores e catequistas.
Sen dúbida, a homilía dos domingos cumpre unha tarefa insubstituible, pero resulta claramente
insuficiente para que as persoas de hoxe poidan entrar en contacto directo e vivo co Evanxeo. Tal como se leva a
cabo, ante un pobo que ha de permanecer mudo, sen expoñer as súas inquedanzas, interrogantes e problemas,
é difícil que logre rexenerar a fe vacilante de tantas persoas que buscan, ás veces sen sabelo, encontrarse con
Xesús.
Non chegou o momento de instaurar, fóra do contexto da liturxia dominical, un espazo novo e
diferente para escoitar xuntos o Evanxeo de Xesús? Por que non reunirnos laicos e presbíteros, mulleres e
homes, cristiáns convencidos e persoas que se interesan pola fe, a escoitar, compartir, dialogar e acoller o
Evanxeo de Xesús?
Temos que dar ao Evanxeo a oportunidad de entrar con toda a súa forza transformadora en
contacto directo e inmediato cos problemas, crises, medos e esperanzas da xente de hoxe. Pronto será
demasiado tarde para recuperar entre nós a frescura orixinal do Evanxeo.
José Antonio Pagola