พระพุทธศาสนา

1. Part 1.1 พระพุทธศาสนา เรื่อง พุทธประวัติเบื้องต้น
หน้า 1
Part 1.1 พระพุทธศาสนา
- - - - - - - - -- - - - - - -- - - - - -- - -- - - - - -
- - -- - - - -- -
พุทธประวัติเบื้องต้น
 พระนาม : สิทธัตถะราชกุมาร หรือเจ้าชายสิทธัตถะ
 ช่วงเลาที่ทรงมีพระสูติกาล : ขณะที่พระนางสิริมหามายา
ทรงตั้งพระครรภ์ จึงได้เสด็จพระดาเนินไปยังกรุงเทวหะ
ตามโบราณราชประเพณี ระหว่างทางทรงมีพระประสูติกาล ณ
บริเวณลุมพินีวัน ใต้ต้นสละ เมื่อขึ้น 15 ค่า เดือน 6 (วันวิสาขบูชา)
 การทานายลักษณะพระโอรส : หลังจากที่พระนางสิริมหามายา
ทรงมีพระประสูติกาลแล้ว
พระเจ้าสุทโธทนะจึงได้เชิญพราหมณ์ที่มีความเชี่ยวชาญมาทานายลักษ
ณะของพระโอรส เมื่อมีพระชันษาครบ 5 วัน
จึงได้มีการตั้งพระนามของพระโอรส
ซึ่งพราหมณ์ทั้งหลายเห็นพ้องกันซึ่งมีพระนามว่า “สิทธัตถะ แปลว่า
เป็นผู้สาเร็จในสิ่งที่จะทาทุกประการ”
และยังมีการทาลายลักษณะของพระโอรส
ซึ่งมีพรามร์เข้าร่วมการทานายทั้งหมด 108 คน จึงคัดเลือกเหลือเพียง 8
คนเท่านั้น พราหมณ์ทั้ง 7 คนได้ทานายเหมือนกันเอาไว้ว่า
“หากครองสิริราชสมบัติจะได้เป็นพระมหากษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่
แต่หากออกผนวชจะได้สาเร็จเป็นองค์พระสัมมาสัมพุธเจ้า”
เมื่อพราหมณ์คนสุดท้าย คือ “อัญญาโกณฑัญญะ”
ได้ทานายลักษณะของพระโอรสว่า

2. Part 1.1 พระพุทธศาสนา เรื่อง พุทธประวัติเบื้องต้น
หน้า 2
“พระองค์จะเสด็จออกผนวชและได้บรรลุเป็นองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าฯ
ซึ่งจะเป็นศาสดาเอกของโลก อย่างแน่นอน”
 พระนางสิริมหามายาสิ้นพระชนม์ : หลังจากที่สิทธัตถะราชกุมาร
มีพระชันษาเพียง 7 วัน
ซึ่งพระนางได้สั่งเสียให้พระนางมหาปชาบดีดูแลพระโอรส
โดยต่อมาพระเจ้าสุทโธทนะได้จัดพิธีบรมราชาภิษกให้พระนางมหาปชา
บดีเป็นพระอัครมเหษีในเวลาต่อมา
 หลังจากนั้นพระเจ้าสุทโธทนะ
ทรงขัดขวางการที่พระโอรสจะเสด็จออกผนวช ทรงสร้างปราสาท 3 ฤดู
คือ ฤดูร้อน ฤดูหนาว และฤดูฝน โดยพยายามคัดเลือกผู้ที่มีอายุน้อย
เข้าปรณิบัตรเจ้าชายสิทธัตถะ ต่อมาได้จัดพระราชพิธีมงคลสมรส
กับพระนางพิมพา มีพระโอรสด้วยกัน 1 พระองค์ คือ พระราหุล
 เสด็จเยี่ยมราษฎร : วันหนึ่งเจ้าชายสิทธัตถะพร้อมกับนายฉันนะ
ทรงออกเยี่ยมประชาชนบริเวณรอบเมือง
ซึ่งราษฎรก็ต่างมาเฝ้ารับเสด็จตลอดเส้นทาง เทวดาได้แปลงกายเป็น
คนเจ็บ , คนแก่ , คนตาย, และนักบวช (เทวทูต 4)
ซึ่งพระองค์ทรงซักถามนายฉันนะ ตลอดที่ทอดพระเนตร
 เสด็จออกผนวช : เจ้าชายสิทธัตถะ
ทรงตระหนักในพระทัยว่าจะเสด็จออกบวช
จึงรอให้พระนางพิมพาและพระราหุลบรรทมไปเสียก่อน
จากนั้นจึงให้นายฉันนะ ได้เตรียม “ม้ากัณฑกะ” ซึ่งเป็นม้าสีขาวทั้งตัว
โดยจะใช้ในการเสด็จออกผนวชในคืนนั้น
พระองค์ทรงผนวชที่ริมฝั่งแม่น้าอโนมาเพื่ออธิษฐานเพศบรรพชิต
และให้นายฉันนะกลับพระนคร ซึ่งวันที่เจ้าชายสิทธัตถะออกผนวช
ขณะนั้นตรงกับวันเพ็ญขึ้น 15 ค่า เดือน 8
 ทรงบาเพ็ญทุกรกิริยา : พระโพธิสัตว์ได้ทรงศึกษากับอาฬารดาบส
กาลามโคตร เมื่อหมดความรู้ของอาจารย์
จึงอาลาไปเป็นศิษย์ในสานักอุทกดาบส รามบุตร
ซึ่งมีความรู้สูงกว่าอาฬารดาบสหนึ่งขั้น คือเป็นผู้บรรลุฌานขั้นที่ 8
พระสมณโคดมทรงใช้เวลาศึกษาไม่นาน ก็สิ้นภูมิรู้ของอาจารย์ ในที่สุด
จึงอาลาไปค้นหาวิมุตติธรรมตามแนวทางของพระองค์
ด้วยทรงประจักษ์ว่า
นี่ไม่ใช่หนทางแห่งการตรัสรู้พระองค์จึงได้ละทิ้งสานักอาจารย์เหล่านั้นเ
สีย พระองค์ได้มุ่งหน้าสู่ริมฝั่งแม่น้าเนรัญชรา ตาบลอุรุเวลาเสนานิคม
แคว้นมคธ พร้อมฤๅษี 5 รูป ชื่อว่า โกณฑัญญะ วัปปะ ภัททิยะ
มหานามะ และอัสสชิ เรียกว่า ปัญจวัคคีย์ มาปฏิบัติตนเป็นศิษย์
ด้วยคาดหวังว่า เมื่อพระโพธิสัตว์หลุดพ้นแล้ว
จะได้สอนพวกตนให้บรรลุด้วย

3. Part 1.1 พระพุทธศาสนา เรื่อง พุทธประวัติเบื้องต้น
หน้า 3
โดยพระองค์ได้เริ่มการบาเพ็ญเพียรขั้นอุกฤต ที่เรียกว่า ทุกกรกิริยา
ซึ่งนักบวชสมัยนั้นนิยมปฏิบัติกัน วาระแรก ทรงกัดฟัน
นาลิ้นแตะเพดานปากไว้แน่น จนพระเสโท (เหงื่อ)
ไหลออกทางพระกัจฉะ (รักแร้) วาระที่ 2 ทรงกลั้นลมหายใจเข้าออก
จนเกิดเสียงดังอู้ทางช่องหูทั้งสอง ทาให้ทรงปวดหัว เสียดท้อง
และทรงร้อนพระวรกาย การนั่งตากแดดจนผิวเกรียมไหม้
ครั้นฤดูหนาว ก็ลงไปแช่น้าจนตัวแข็ง
พระองค์ได้ทรงทดลองปฏิบัติตามความเชื่อดั้งเดิมทุกวิถีทาง
แต่ก็ยังไม่สามารถบรรลุแนวทางค้นพบสัจจธรรมได้
พระองค์เริ่มบาเพ็ญทุกรกิริยาในวาระสุดท้าย คือเริ่มลดอาหารที่ละน้อย
ๆ จนถึงขั้นอดอาหาร จนร่างกายซูบซีดผอมแห้ง
เหลือแต่หนังและเอ็นหุ้มกระดูก ทรงมาบาเพ็ญเพียรถึงขั้นอุกฤตขนาดนี้
นับเป็นเวลาถึง 6 พรรษา ก็ยังไม่สามารถบรรลุธรรม คราวนี้ พระอินทร์
ผู้เป็นจอมเทพแห่งสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ได้เสด็จมาเฝ้า
และดีดพิณสามสายให้ทรงสดับ วาระแรกทรงดีดพิณสายที่ 1
ซึ่งขึ้นสายไว้ตึง พอลงมือดีดสายพิณก็ขาดผึงลง วาระที่ 2
ทรงดีดพิณสายที่สอง ซึ่งขึ้นสายไว้หย่อน
ปรากฏเป็นเสียงที่ยืดยาดขาดความไพเราะเหมือนเสียงทุ้มต่ามากจนแท
บไม่มีเสียง วาระที่ 3 ทรงดีดพิณสายสุดท้ายที่ขึ้นสายไว้พอดี
เป็นบทเพลงที่ไพเราะกังวาน พร้อมกับถวายบังคมลากลับไป
เมื่อสดับแล้ว ก็ทรงทราบถึงเหตุแห่งการมาของท้าวสักกเทวราช
จึงทรงได้แนวพระดาริว่า
การบาเพ็ญทุกรกิริยานั้นเป็นการทรมานตนให้ลาบากเปล่า
เป็นข้อปฏิบัติที่ตึงเกินไป และไม่ใช่หนทางแห่งการตรัสรู้
การบาเพ็ญเพียรสมาธิทางจิตนั้น ไม่ตึงหรือหย่อนเกินไป
น่าจะเป็นหนทางแห่งการตรัสรู้ได้ จึงเริ่มเสวยพระกระยาหารดังเดิม
เพื่อให้ร่างกายคลายเวทนา มีสมาธิที่จะบาเพ็ญเพียรต่อไป ปัญจวัคคีย์ทั้ง
5 จึงเข้าใจว่า พระบรมโพธิสัตว์ได้ละความเพียร
แล้วหันมาบริโภคพระกระยาหารดังเดิม
ไหนเลยจะสามารถพบธรรมวิเศษได้
จึงพากันเดินทางจากพระองค์ไปอยู่ที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน
ใกล้เมืองพาราณสี แคว้นกาสี
 ตรัสรู้ : ทรงประทับนั่งขัดสมาธิ ผินพระพักตรสู่เบื้องบูรพาทิศ
ตั้งจิตแน่แน่วว่า ตราบใดที่ยังไม่บรรลุสัมมาสัมโพธิญาน
จักไม่ลุกขึ้นจากสมาธิบัลลังก์ ในคืนนั้น
ท้าววสวัตตีเข้าทาการขัดขวางการบาเพ็ญเพียรของพระมหาบุรุษ
แต่ก็พ่ายแพ้ไป
พระมหาบุรุษทรงบาเพ็ญเพียรต่อที่ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์นั้น

4. Part 1.1 พระพุทธศาสนา เรื่อง พุทธประวัติเบื้องต้น
หน้า 4
ทรงเริ่มบาเพ็ญสมาธิให้เกิดในพระทัย เรียกว่าการเข้าฌาน
เพื่อเป็นบาทของวิปัสสนาญาณ
จนเวลาผ่านไปพระองค์ได้บรรลุถึงญาณต่าง ๆ ดังนี้
1. ปฐมยาม ทรงบรรลุ ปุพเพนิวาสานุสติญาณ คือ
การระลึกชาติในอดีต ทั้งของตนเองและผู้อื่นได้
2. มัชฌิมยาม ทรงบรรลุ จุตูปปาตญาณ คือ
การรู้แจ้งการเกิดและดับของสรรพสัตว์ทั้งหลาย
3. รุ่งปัจฉิมยาม ทรงบรรลุ อาสวักขยญาณ คือ รู้วิธีกาจัดกิเลส (มาร)
ด้วย อริยสัจ 4 (ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค)
ได้ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ตรัสรู้พระองค์จึงพบกับความสุขสว่างอย่างแท้จริง
ซึ่งเรียกกันว่าทรงตรัสรู้ด้วยพระองค์เอง ได้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
เป็นศาสดาเอกในโลก ตรงกับวันเพ็ญเดือน 6 ณ พุทธคยา กรุงราชคฤห์
แคว้นมคธ ขณะมีพระชนมายุได้ 35 พรรษา
 เสด็จดับขันธ์ปรินิพพาน :
พระองค์ก็ได้เที่ยวสั่งสอนพุทธศาสนิกชนทั้งหลายตลอดระยะเวลา
45 พรรษา
เพื่อให้ศาสนิกชนได้พบเห็นทางที่นาไปสู่ความสุขอย่างแท้จริง
ได้ประทับจาพรรษา ณ เวฬุคามใกล้เมืองเวสาลี แคว้นวัชชี
ทรงพิจราณาชราธรรมแก่พระอานนท์ตลอด 3 เดือน
เมื่อจาพรรษาเสร็จ พระพุทธองค์ก็ได้เสด็จปลงพระชนมายุสังขาร
ปาวาลเจดีย์ ในวันมาฆบูชาก่อนพุทธปรินิพพาน 3 เดือน
จากนั้นจึงเผยแผ่ศาสนาต่อไป
ในเช้าวันวิสาขบูชาได้เสวยสูกรมัททวะ
ซึ่งนายจุนทะเก็บเมือใกล้รุ่งทาถวาย แม้จะทรงพระประชวร
แต่ทรงอดกลั้นมุ่งเสด็จไปยังเมืองกุสินารา ประทับ ณ ต้นสาละ
ของมัลลกษัตริย์ แห่งกรุงกุสินารา แล้วเสด็จบรรทมสีห์ไสยาสน์
เพื่อเสด็จดับขันธ์ปรินิพพาน ก่อนปรินิพพาน
ได้มีปริพาชกชื่อสุภัททะ
มาเข้าเฝ้าพระพุทธองค์เพื่อถามปัญหาบางประการ
พระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมให้สุภัททะจนเข้าใจ
สุภัททะบรรลุโสดาบัน
และบวชเป็นภิกษุต่อหน้าพระพุทธองค์เป็นคนสุดท้าย
ก่อนปรินิพพาน พระพุทธองค์ได้ทรงประทานปัจฉิมโอวาทว่า

5. Part 1.1 พระพุทธศาสนา เรื่อง พุทธประวัติเบื้องต้น
หน้า 5
“ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ เราขอเตือนพวกเธอทั้งหลาย
สังขารทั้งปวงมีความเสื่อมสลายไปเป็ นธรรมดา
ท่านจงทากิจของตน และกิจของผู้อื่นด้วยความไม่ประมาทเถิด”
หลังจากนั้นพระพุทธเจ้าจึงเสด็จดับขันธ์ปรินิพาน
ระหว่างใต้ต้นสาละคู่ ณ กรุงกุสินารา ณ
ปัจฉิมยามแห่งราตรีวิสาขปรุณมีเพ็ญเดือน 6 ขณะมีพระชนมายุ
80 พรรษา ประเทศกัมพูชาและพม่านับปี นี้เป็ น พ.ศ. 1
แต่ในประเทศไทยนับ พ.ศ. 1 หนึ่งปีหลังจากการปรินิพพาน
ซึ่งแตกต่างเพียงเล็กน้อย
............................................
บรรณานุกรม
https://th.wikipedia.org/wiki/พระพุทธเจ้า (เข้าถึงข้อมูลเมื่อ 11
กันยายน 2559)