2. HORROR TO…
Inaczej film grozy, jeden z najstarszych
gatunków filmowych
Piękno skażone złem
3. INSPIRACJE
Powieść gotycka, romans łotrzykowski - H. Walpole
„Zamczysko w Otranto”, A. Radciffe „Italczyk”
(nastrojotwórcza sceneria, złowroga „siedziba”, mgły,
ciemności, sieci pajęcze, nietoperze )
Z romantyzmu: monstrum doktora Frankensteina oraz
wampir, dżentelmen-krwiopijca (Mary Shelley, J.W. Polidori),
Eros i Thanatos od Edgara Allana Poe (m.in. Roger Corman – 8
ekranizacji, np. „Zagłada domu Usherów”)
Psychoanaliza: Freud jako inspirator (dla reżyserów) i
przewodnik (dla krytyków); „monsters from the id” – projekcja
utajonych potrzeb psychoseksualnych, wykraczających poza
porządek społeczny; to, co zostało wyparte powraca; horror
pozwala przeżyć katharsis
4. PIERWSZE FILMY GROZY
„Diabelski zamek” 1896, reż. G. Melies
Dwuminutowy obraz przedstawia nietoperza, który
przeistacza się w Mefistofelesa. Ten wyczarowuje kobietę oraz
różne przerażające stworzenia. Jedno z nich za pomocą krzyża
usiłuje go przegnać.
„Laboratorium Mefistofelesa” 1897, reż. G. Melies (kontynuacja)
Spod jego ręki wychodzi jeszcze wiele horrorów. Niestety znaczna
część jego dzieł przepadła.
„Dr. Jekyll and Mr. Hyde” (1908) – krótki metraż
„Frankenstein” (1910) – 16 minut, Edison Company
„Student z Pragi” (1913) – reż. Paul Wegener i Stellen Rye
5. DALSZE INSPIRACJE
Kino niemieckiego ekspresjonizmu
- „Pająki”/1919 oraz „Zmęczona śmierć”/1921
Fritza Langa
- „Golem” /1920 Paula Wegenera
- „Czarcie pole” /1922 oraz „Fantom” /1923
Friedricha Wilhelma Murnaua
- „Ręce Orlaka” / 1924 Roberta Wiene
6. USA:
„Dr Jekyll i Mr. Hyde’a” w reżyserii Johna
Robertsona, 1920
„Dzwonnik z Notre Dame” w reż. Rupperta
Juliana, 1923
„Upiór w operze”, reż. Ruppert Julian, 1925
We wszystkich kapitalne kreacje mistrza
charakteryzacji, ”człowieka o tysiącu
twarzach”, Lona Chaneya.
7. LON CHANEY
Swą mistrzowską grą ustanowił gatunkowy
wzorzec stylu aktorstwa panującego w
horrorze, przesądzając zarazem o
pierwszorzędnym znaczeniu kreacji
aktorskich w tym gatunku. Jego śladem
podążali potem inni: Bela Lugosi, Peter
Cushing, Christopher Lee.
WZÓR RÓL MAKABRYCZNYCH
8.
9.
10. Klasyczna formuła horroru
1931-1936
Wyrazistą tożsamość gatunkową horror zyskał
wraz z latami 30-tymi, dzięki serii z potworami,
zrealizowanej przez UNIVERSAL:
„Dracula” (1931), Tod Browning z B. Lugosim
„Frankenstein” (1931) i „Narzeczona
Frenkesteina” (1935) J. Whale’a z
rewelacyjnym Borisem Karloffem
„Mumia” (1932), Karl Freud
„Niewidzialny człowiek”, 1933, J. Whale
„Dr Jekyll i Mr. Hyde” (1931), R. Mamoulian
15. Drugi cykl horrorów
Universalu
1939 Syn Frankensteina reż.
Rowland V. Lee; filmy-kontynuacje:
syn…, córka…,
powrót…
Filmy-hybrydy: Frankenstein
Meets the Wolf Man, 1943, reż.
Roy William Neill
Parodie: Abbot i Costello
spotykają Frankensteina, 1948
reż. Charles Barton
16. Fazy rozwoju
Początki historii gatunku: Student z Pragi, 1913 reż. Stellan Rye
(horror – nieliczny gatunek bez am. rodowodu)
Nurt caligaryczny: Gabinet doktora Caligari, 1919 reż. Robert Wiene
Kino monstrów: Książę Dracula,1931 reż. Tod Browning
Horror osobowości: Psychoza, 1960 reż. Alfred Hitchcock
Nurt autorefleksywny: Podglądacz, 1960 reż. Michael Powell
Horror o odwecie natury: Ptaki, 1963 reż. Alfred Hitchcock
Horror sataniczny: Dziecko Rosemary, 1968 reż. Roman Polański
Horror jako gatunek progresywny: Noc żywych trupów, 1968 reż.
George Romero
Reinterpretacja dawnych mitów: Dracula, 1992 reż. Francis Ford
Coppola
17. FORMUŁA HORRORU
- grupka ludzi spotyka się na odludziu, by…
Pierwowzór: „The cat and the canary” 1939
(tłum. Karuzela udręczeń)
…by odczytać testament
- wyróżniaj się atmosferą zmysłowości:
„Ludzie koty(1942)” oraz „Wędrowałam z
Zombie”- oba w reżyserii J.Tourneura.
- zderzenie rozumu z tym, co nadprzyrodzone
czy niewytłumaczalne , oraz obecność
niesamowitości w życiu codziennym
18. odwołuje się zwykle do tego, co stłumione,
nieświadome, o czym pragnęlibyśmy
zapomnieć, ale co równocześnie nas
fascynuje
uczucie lęku i przerażenia stanowi istotę
satysfakcji
Źródło lęków ma charakter irracjonalny
Piękno i brzydota, dobro i zło egzystują w
horrorze na równych prawach
19. Nurty współczesne:
Horror osobowości – Psychoza (1960)
Horror sataniczny – Egzorcysta, Omen
Horror Armageddonu – Ptaki (1963); David Cronenberg:
prywatna apokalipsa tycząca się ludzkiego ciała, a w
dalszej części osobowości
20.
21.
22. Horror jako gatunek
progresywny
Gatunek progresywny: zaprzecza przezroczystej
formule kina (nie udaje rzeczywistości); wykazuje
tkwiącą w nim ideologię; poszukiwanie wartości w
obszarach tabu (dziwactwo normą),
hiperrealistyczna przemoc, kicz i tandeta (John
Waters); otwartość narracyjna (bez zabicia
potwora), marginesowe wątki; brak identyfikacji ze
światem lub bohaterami
Noc żywych trupów, 1968 reż. George Romero –
model idealny horroru progresywnego; ostatni
ocalony ginie; zombie karykaturą zniewolonego
społeczeństwa; masowość
Dziecko Rosemary, 1968 reż. Roman Polański –
grozę wiąże nie z elementami inwazyjnymi, ale
codziennymi (Carrie, Lśnienie); dramat zniewolonej
osobowości
23. Gore
(ang.rozlana krew,zakrzepła krew)
splatter movie, slasher – wyraźny odwrót od
klasycznej formuły horroru na rzecz tzw. horroru
cielesnego, efekt makabry, transgresja tabu
wyróżniający się szczególnym okrucieństwem i
realizmem (kanibalizm, nekrofilia, tanatofilia)
Przez wielu za pierwszy film gore uważany jest
„Blood Feast” z 1963
„2001 maniaków”, 1964 reż. Herschell Gordon
Lewis, „Teksańska masakra piłą łańcuchową”, 1975
reż. Tobe Hooper
W latach 70 i 80 przedstawicielami są: G.Romero,
D.Cronenberg, T. Hooper oraz W.Craven.
24.
25. Giallo
(z wł. "żółty")
Nazwa giallo – "żółty" pochodzi od żółtego koloru
okładek popularnych we Włoszech powieści
kryminalnych
popularny, głównie w latach siedemdziesiątych i
osiemdziesiątych we Włoszech
Krwawe morderstwa i zagadka kryminalna
znakiem rozpoznawczym giallo są czarne rękawiczki
noszone przez mordercę
Twórcy giallo często wplatają w akcję akcenty
humorystyczne, które niekiedy graniczą z parodią
Filmy giallo często były cenzurowane i zakazane w wielu
krajach z uwagi na efekty gore i sceny przemocy. Dziś
gatunek ten w zasadzie nie funkcjonuje
Mario Bava, Dario Argento, Lucio Fulci
26.
27. GRA Z KONWENCJĄ
Nurt remake’ów i powtórek tematów
seria adaptacji utworów E.A. Poe, przygotowana przez
R.Cormana (w latach 1960-1964): „Upadek domu
Usherów”, „Studnia i wahadło”, „Przedwczesny
pogrzeb”, „Kruk” etc.
Realizowane szybko i tanio, niskobudżetowe
brytyjskie horrory wytwórni Hammer
odświeżając stare tematy oraz reguły horroru, nie jak
dawniej, ze śmiertelną powagę, lecz z przymrużeniem
oka. Dawne dążenie twórców do wywołania za
pośrednictwem lęku namiastki katharsis zastąpiła
przemyślana gra z konwencją.
28. W ostatnim okresie ważną rolę odgrywa
obecność samoświadomości gatunkowej,
stąd też powstają filmy prowadzące
intertekstualną grę z widzem (Krzyk), bądź
też dokonujące krytycznej interpretacji
klasycznych obrazów kina grozy („Wywiad z
wampirem” N. Jordana, „Dracula” Copolli.)