Portfolio of my work between architecture and art.

2. Eros en Thanatos - Le temps, La durée
1MA Architectuur
‘‘ ... the great glory of a building
is not in its stones, not in its gold.
Its glory is in its Age,
and in that deep sense of voicefulness,...
of mysterious sympathy,...
which we feel in walls
that have long been washed
by the passing waves of humanity.’’
John Ruskin. (1880-1989).
The Seven Lamps of Architecture.
NY: Dover. p. 186

3. 1. Eros en Thanatos - Le temps - La durée
1MA Architectuur
2. Interspaces
1MA Architectuur
3. New Schools of Architecture - Doornik
3BA Architectuur
4. Cinematic Architcture - In Between
2MA Architectuur
5. Non-place - Ticket to Nothingless
1MA Architectuur
6. Les Glaneurs, La Glaneuse
2MA Architectuur (Masterproef)

4. 1. Eros en Thanatos - Le temps - La durée
1Ma architectuur
Verkoolde maquette kerk Villers-la-Ville

5. La rencontre
Een ruimte van de ontmoeting,
met jezelf, de ruïne, de dood, de hoop. Architectuur voorbij het materiële.
Het gevoel staat centraal. Persoonlijke ervaringen zijn het begin geweest om
in de site ingrepen te doen. Door deze ingrepen creëren we momenten. Dit
wordt vertaald in een persoonlijk verhaal om zo, via een ander medium, een
beeld te scheppen van wat de ruimte die verschijnt aan iemand tijdens zijn
ontmoeting zou kunnen zijn. Verbeelding is hierbij van belang.

6. La Rencontre
Voor me op de grond ligt een keurig afgelijnde rechthoek van
kleine stenen. Zojuist ben ik al een grote hoop van een vergelijkbare
hoeveelheid gepasseerd. Ik bevind me nu in het voorportaal van de
kerk. Op deze plek ben ik al eens eerder geweest, maar dan wel een
paar meter onder de grond.
Ik kwam aan langs de zijkant van de kerk waar een laag muurtje me
naar de crypte loodste. Het reliëf ging vrij stijl naar beneden. Voor
me was een kleine opening. Voorzichtig daalde ik af en trad binnen
in een donkere gang. Het was er drassig en bij iedere stap zakten
mijn schoenen zachtjes weg in de grond. Ik zakte steeds dieper. Heel
traag stapte ik echter verder, want van iedere stap die ik zette, was ik
mij bewust. Het besef overviel me wat zou gaan komen. Zij van wie
ik afscheid moest nemen, voor wie ik een alles overheersend verdriet
doorstond, zij lag daar ergens. Ik was dicht bij haar geweest, dat
voelde ik, ook al had ik haar niet gezien. Het was er zo donker dat ik
de muren die zich rondom me heen bevonden, amper kon zien. Alles
was zwart en ik werd als het ware opgenomen in het duister. Ik kon
mezelf niet meer waarnemen, alsof ik er niet meer was, ik voelde me
verloren in de ruimte. Ik wou er weg voor de gruwel mij helemaal
zou omsluiten. Ik ploeterde verder en zag langs de muren een kleine
lichtstraal binnendringen.
Een trap, een weg die naar boven leidde, terug naar buiten.
Ik dwaalde doorheen de ruïne en zag de voorkant van de kerk. Twee
grote torens die grotendeels vervallen waren, probeerden zich te
meten met de grote steile wand ernaast. De wand gaf het landsc-
hap vorm. Hij bood me bescherming. Ik bevond me in een dal, een
plaats van stilte en afzondering, ingesloten tussen heuvels, omringd
door een muur van steen. Ik volgde het pad, op weg naar de centrale
ingang van de kerk. Het pad dat zich verder uitstrekte in de kerk,
ging verloren. Er was een uitholling van slechts een halve meter diep,
zodat je sommige stenen van de crypte kon zien. Een paar stenen
gewelven scheidden mij nog van de gruwel. Het leek weer zo dicht bij.
Daar stond ik dan, het was me onduidelijk of ik nu naar links moest,
of naar rechts. Ik koos links en kwam zo bij de eerste rechthoekige
hoop met stenen. Ik aarzelde even maar zette toen een grote stap
over de stenen. Het even inhouden schiep een ruimte.
Nu zit ik hier in het voorportaal, al twaalf minuten, zittend op de
rand van het raam. Ik besluit om op te staan. Voor me op de grond
ligt een tweede keurig afgelijnde rechthoek van kleine stenen. Een
nieuwe ruimte biedt zich als het ware aan.
Die ruimte die mij gegeven wordt, lijkt echter doods. De ruïne
brokkelt steeds verder af. De uitholling blijft verder doorlopen en lijkt
wel op een scheur in het landschap die evenwijdig loopt met de steile
wand. Ze geeft de richting aan waarin ik verder moet en vormt een
as, de ruggengraat doorheen de kerk.
Langs deze continue lijn ontstaat er ook een soort van ritme dat
gevormd wordt door de afstervende zuilen. Meegaand met het ritme
van de zuilen stap ik verder. Ik kom op een plaats waar drie lange
rijen van stenen boven de grond uitsteken. Ik hou er even halt, de
breuklijn overschouwend. Die werd gaandeweg steeds dieper. Ik leun
voorover en kijk in de diepte, het is daar donker, ik kan het einde er
niet van zien. Het lijkt wel alsof er een tweede steile wand zich in de
grond bevindt, vol met stenen. Zou daar diep beneden nog een plek
zijn waarop deze site is gebouwd? De breuklijn zorgt voor een grens,
een soort afbakening waar ik niet mag zijn.
Ik loop verder naar de apsis van de kerk. Daar hangt een spiegel een
aantal meter boven de grond. De hoge ruimte van de kerk wordt
plots terug herleid tot een paar meter hoog en als ik erin kijk, dan zie
ik mezelf, de grond waarop ik sta en de diepe scheur. Twee gronden,
onder en boven mij, omsluiten mij. De hoge ruimte, die zich boven
me bevindt, met de lichtinval van de opkomende zon maakt plaats
voor een weerspiegeling van de donkere holte onder mij. Ik lijk wel
gevangen in het donker, gevangen in het midden van het dal.

8. Kleine schaalmoddelen worden
gemaakt, meer vanuit het ‘doen’ dan
vanuit het ‘denken’. Er wordt gezocht
naar hoe ruimtes zich kunnen
ontwikkelen, veranderen, verbergen.
Er is plaats voor experimenten op
kleine schaal.
INTERSPACE
De term Interspace refereert
naar Intermedia, een begrip dat
beeldend en dichtend kunstenaar
Dick Higgins hanteerde om zijn
interdisciplinaire activiteiten te
omschrijven.
Het begrip Interspaces kan opgevat
worden als een definitie voor
interdisciplinaire vormen van
architectuur en experimenten
die de grenzen van het vakgebied
aftasten. Dergelijke in between
spaces zijn vaak innovatief,
gelaagd, bevreemdend, origineel,
uitdagend, uitnodigend, vrij,
opzienwekkend, creatief, prikkelend
en onvoorspelbaar zonder daarbij
ondoordacht te zijn.
Met Models for / Models of
Interspaces wil ik actief het
potentieel van een wisselwerking
tussen architectuur en andere media
of disciplines onderzoeken en richt
mij hierbij zowel op de vorm, de
constructie, de materialisatie als op
de perceptie van ruimtes.
2. Interspaces
1Ma Architectuur
De talloze maquettes worden
gefotografeerd, zo verliest het model
zijn schaal en maakt het de stap
naar (een tot nu toe nog imaginaire)
werkelijke schaal.
Aspecten als licht, materiaal, hoogte,
fragiliteit, spanning worden gefilterd
uit de experimenten om zo stilaan
over te gaan naar test installaties op
grotere schaal, om dan tot een finale
installatie op ware grootte te komen.

9. Afvalhout wordt gerecupereerd en
dient als basis om de installatie op
te bouwen. Door het verzagen en
het stapelen van houten blokjes
vormt zich een steeds hoger
wordende koker.
De houten blokken worden
volgens kleur gegroepeerd, wat
een opeenstapeling van smalle
kleurige schijven creëert.
De spatie tussen de blokken op
een zelfde rij wordt ook steeds
gewisseld, zo is er een afwisseling
van vrij grote openingen tussen
de blokken als helemaal geen.
Door zowel variatie in kleur als
spatie tussen de blokken ontstaat
een soort spel dat de toren net
zijn eigenheid geeft en een
‘spontaan’ patroon creëert in een
opeenstapeling van afval.

11. De toren wordt uiteindelijk in een
voorportaal van een kerk geplaatst en
vormt een tweede schil rond de toren.
De massieve muren staan in contrast
met de fragiele opeenstapeling van
resthout. Door licht vanbinnen uit
de toren te laten schijnen ontstaat er
een schaduwspel op de muren van het
voorportaal.
De grote entree is een zeer
voorbijgaande plaats, maar heeft een
opening in het plafond, waar men
doorzichten krijgt naar het dakgebinte
en de glas-in-lood-ramen ziet als men
omhoog kijkt. Net door de toren daar
te plaatsen wordt de ruimte anders
en trager beleefd en wordt het zicht
gestuurd.
Het lijkt een massieve kolom hoewel
het louter een fragiele stapeling is van
houten blokken en dat beseft men echt
goed als men erin staat.
Het is een spel van licht en schaduw,
massief en transparant, aantrekking
en afstoting, ... en het zijn net die
tegenstellingen die een beleving
scheppen, een tussenzone, een
interspace.
De smalle toren lijkt een extra zuil, hoewel ze opzich zelf
staat. Ze reikt naar de holte waaronder de toren staat
maar raakt het plafond net niet.

15. SCHOOL
Een school waar lokalen en gangen
aansluiten op systemen en de hiëarchie die
er heerst, hoewel een school, en zeker een
architectuurschool, een plaats is van kennis
en passie, die gedeeld moet worden door
samen te onderzoeken, denken, ontwerpen
en te leren van elkaar. Het is een plek die
inspireert.
3. New schools of architecture - Doornik
3Ba Architectuur
De nieuwe school vestigt zich naast bestaande
school in Doornik, waar een oude kerk het
hart van de school is. De nieuwe school
wil zich meten naast de bestaande en gaat
op zoek naar een zekere sacrale uitstraling.
Hoge verticale kolommen en muren zijn het
startpunt van waaraan grote dakstructuren
geleidelijk helemaal terug tot op de grond
doorlopen.
Door alles open te
trekken, vervagen
specifieke ruimtes
met een eigen functies
en wordt er plaats
gemaakt voor eigen
invulling binnen één
grote open ruimte.
Eindeloze gangen en
afgesloten lokalen
verdwijnen waardoor
er zich geen strenge
grenzen meer
aftekenen. Hierdoor
kan iedereen zijn
eigen plekje kiezen,
gemengd onder
medestudenten.
Testmaquettes van
dakstructuur en vorm

17. Door herhaling en variatie in de
hoogte ontstaan er zijdelingse
openingen over de hele lengte. De
daken geven een belevingswaarde
binnenin en dienen als grote
hellende pleinen aan de
buitenzijde. Het ‘landschap’ van
dakstructuren dat op subtiele
manier de ruimte indeelt, wordt
herhaald in de vloer. Verzakkingen
doen kleinere ruimtes ontstaan in
de grote overdekte vlakte. Het zijn
slechts subtiele grenzen die een
diversiteit aan ruimtes creëren. De
student heeft nog een grote vrijheid
om zijn eigen plek in te palmen, te
kiezen, te maken, te gebruiken, te
delen.

18. MANIFESTO FOR A CINEMATIC
ARCHITECTURE
The very essence of cinematic
architecture is nothing less than the
complete transformation of solid
state materialistic architecture into an
energised ever-changing process of
illuminated and enlightening event-
appearance where past present and
future activate a time-spatiality defined
by the duration perceived through our
senses and structured by our mental
ability where the effect of independent
movement of matter in space – which
is the physical kinematices -is itself
illuminated by the often contradictory
revelation of filmic sequences of
narrative memory processes thus
attaining the otherwise impossible
simultaneity of space and time
Pascal Schöning, 2005
Een fragment uit de bundel
kortverhalen (Billenium) van J.G.
Ballard wordt omgezet tot iets tastbaar.
Een passage wordt gematerialiseerd,
daarin komt de architectuur op de
voorgrond en vormt mee het verhaal.
De film tracht de weg van het
personage vast te leggen die een trap
afdaalt in een poging om naar buiten
te kunnen ontsnappen, maar slaagt
er niet in. Dit gebeurt niet door het
personage te filmen, maar architectuur
de hoofdrol te laten spelen. Herhaling,
ritme en licht spelen hierin een
belangrijke rol.
4. Cinematic Architecture - In Between
2Ma Architectuur
Er wordt omgegaan met schaal,
materiaal, vervorming.
Architectuur is beleven, het gaat niet
over waar je naartoe gaat of vanwaar je
komt, het gaat over de transitie tussen
beide, de ‘In Between’.
Een (eigen ontworpen) schaalmodel
(omgezet vanuit woorden uit het kort
verhaal) vormt het decor van de film.
er is een relatie tussen een object en
bewegend beeld.
De architectuur lijkt gevangen in
zichzelf. Helemaal omsloten waardoor
de bestemming nooit zal bereikt
worden en blijft verdwalen.
Door middel van spiegels in de
maquette te plaatsen, ontstaan er
vreemde zichten en lijkt de trap niet
logisch meer naar beneden te dalen.

19. Spiegels
zorgen voor
illusies waardoor
de trap zichzelf
helemaal vervormt.
De ‘alledaagse’ traphal vormt de drager van het verhaal. Er wordt niet
gezocht naar verfijnde architecturale elementen, maar net door de
‘eenvoud’ komen details en
herhaling er net sterker
uit.

20. Een autonome
installatie is een
vervolg op de
film. Hoe vertalen
elementen uit een
sequentie zich in een
installatie? Er wordt
geëxperimenteerd
naar de schaal en
materialisatie ervan.
Het interieur wordt
geabstrageerd en
de trapkoker wordt
volledig omsloten. De
esthetiek zit hem nu
in het lijnenspel van
kokers ten opzichte
van elkaar.

21. Door het opschuren
van plexieglas is het
zicht van buiten af
belemmerd, hoewel
er nog steeds licht
doordringt. Kleine
openingen zorgen
dat er welgekozen
inkijkgaten ontstaan
om zo zichten van
binnenin de koker te
kunnen waarnemen.
De techniek van de spiegels in de film wordt
doorgetrokken naar de installatie. Het lijkt een
normale trap langs buiten, maar dit stemt niet
overeen met wat men tezien krijgt binnenin,
waardoor er verwarring ontstaat, een spel, een
vreemde relatie, tussen interieur en exterieur. Het
roept vervreemding op en zet je aan het denken.

24. 5. A ticket to nothingness - Blurring boundaries
1Ma Architectuur
In samenwerking met Delfien Rabaey
Het hotel is een non-plaats die zich kenmerkt
door een uniformiteit en een gebrek aan
sociale binding. Het tijdelijke aspect van het
hotel brengt een gevoel van eenzaamheid,
vervreemding en vluchtigheid met zich mee.
Hier tegenover, is reizen volgens mij grenzen
verleggen, grenzen overschrijden, bewegen en
mensen ontmoeten. Deze ervaringen zouden
moeten doorlopen in het hotel. De reis loopt
verder binnen het verblijf.
De verschillende functies binnen het hotel
worden geëxplodeerd en op een nieuwe
manier samengebracht. Zo worden de
bestaande grenzen binnen het hotel verlegd.
Deze deconstructie en reconstructie brengen
een nieuwe compositie van de functies met
zich mee. Archetype elementen van het hotel
zoals hotellobby en de gang verdwijnen,
om plaats te maken voor een meer gelaagde
ontmoetingszone die als grensveld functioneert.
Deze zone krijgt tegelijk een belevingswaarde
maar ook een structurele functie met zich mee.
De velden krijgen een bijna landschappelijk
karakter door de horizontaliteit, in sterk
contrast met de stedelijke densiteit van
functionele boxen die ze draagt. Paradoxaal
geven de verticaal gestapelde, landschappelijke
tapijten net ruimte voor ontmoeting en
stedelijke activiteiten. De leegte biedt ruimte
aan de stad, de densiteit verwijst naar de stad.
Zo wordt de stedelijkheid mee opgenomen in
het ontwerp, de grenzen gaan verlengen.
PRODUCEDBYANAUTODESKEDUCATIONALPRODUCT
PRODUCEDBYANAUTODESKEDUCATIONALPRODUCT
PRODUCED BY AN AUTODESK EDUCATIONAL PRODUCT

25. eerste conceptschetsen

28. Dit project is gestart bij een summiere verzameling
van foto’s en videomateriaal van een site die ik
bij het begin van de masterproef persoonlijk heb
bezocht; de graftombe van Atreus in Mycene,
Griekenland.
Met een sterk geloof in een dergelijke ‘beleving’
van zo’n ruimte, vormt de ervaring van een site
met een rijk verleden de rode draad doorheen het
herbeleven van dat verleden, doorheen het tekenen.
Gestuurd door een proces van opeenvolgende
tekeningen, wordt gezocht naar hoe een
architectuur zich kan ontplooien doorheen het
verleden.
Door actief gebruik te maken van historische
archetypische elementen in mijn tekeningen,
worden aspecten van tijd verkent, los van
historische classificatie en taxonomie. Mijn werk
benadrukt zo de paradoxale overeenkomst tussen
intuïtie en traditie.
Dit gebeurt niet enkel door gebruik te maken
van heel strikte archetypes, maar vooral door
die te laten transformeren zodat er ruimtelijke
kwaliteiten uit voort vloeien en er meer eigenheid
en identiteit in het ontwerp begint te sluipen.
Door het tekenen van op ooghoogte door het
gebruik van een één-puntsperspectief, primeert
de beleefde ruimte in het ontwerpproces. Wat zich
manifesteert, is een architectuur die geleidelijk
aan meer nieuwe ruimtelijke kwaliteiten en
atmosferen omvat zonder haar (impliciete)
coherentie te verliezen met de (gehele)
geschiedenis.
6. Les laneurs et la glaneuse - Re-collecting Architecture
2Ma Architectuur - Masterproef

29. Gedurende de masterproef heb ik mijzelf de vraag gesteld wat
architectuur (voor mij) kan zijn/is. Ik heb tijdens dit discours
getracht met behulp van de toegepaste tekentechniek om
tot nieuwe inzichten te komen over hoe een ontwerp kan
vorm krijgen. Door volledig op te gaan in een manier van
tekenen waar een lange duur overgaat en een traagheid in zit,
ontstaat er een dialoog tussen tekenaar en tekening. Tijdens
het tekenen wordt er op bijna intuïtieve wijze beslissingen
genomen in het ontwerpproces, parameters zoals reflexie en
het ‘niet-vooropgestelde’ spelen hierin een grote rol. Net daar
zit de essentie van de tekentechniek. Dit proces wordt telkens
opnieuw beleefd in een volgend beeld om zo stelselmatig
inzichten te verwerven in een eigen architectuur, die ik
benoem als een ‘re-collecting architecture’.

30. Tekening 1. Relatie van natuur, architectuur en mens bij het toetreden en verlaten van de tombe.
Tekentechniek:
Firepainten ofwel roetschetsen is een techniek
waarbij ik geen potlood of een penseel gebruik om
te tekenen, maar vuur. Om te beginnen houd ik
een stuk wit karton over mijn hoofd met één hand
en neem een kaars in de andere en glijd ik over het
karton, waardoor sporen van roet onder het papier
ontstaan. Daarna begin ik intuïtief te ‘beeldhouwen’
in het roet sporen van het roet met behulp van
verschillende instrumenten, zoals
penselen, mesjes, ... door te krassen, vegen,
deppen, ... waardoor zich vormen op het karton
verschijnen.
De techniek bestaat er dus in door niet
traditioneel vormen te creëren door schaduwen
te tekenen, maar net door te tekenen wat er echt
is, in een soort negatief werken.
Alles is opgebouwd uit witte kartontjes
(10x15cm) die, als grote pixels, een voor een
samenvallen en zo een beeld doen ontstaan.

31. Tekening 2: Interieur van de tombe, landschap wordt mee naar binnen getrokken.
Tekening 3: Mysterie, het oog, de dood... surrealisme, verbeelding vs. realiteit.

32. Tekening 5: Geleidelijk aan breekt de tombe af en transformeert zich, startend
vanuit het landschappelijke.
Tekening 6: Structuur neemt het over van natuur. Er openen zich zichten naar verborgen
ruimtes, opzoek naar narratieve architectuur.

33. Tekening 7: dialoog.
zowel hoog vanboven tegen de anti-koepel en diep beneden tegen de rotsen
als alle ruimte daar tussenin. Het kan gezien worden als een ‘observatorium’
waar zowel inwaarts geobserveerd wordt als naar buiten toe, naar het
landschap, de hemel, het licht, de aarde, …
Tekening 8: Snede, synthese.
het is een architectuur die spreekt over de recollection van een architectuur
geschiedenis en de dialoog tussen architectuur en de aarde. De mens is
onderdeel van de aarde en bevindt zich tussen het dialoog en kan deze
waarnemen en bewandelen. Zo ontstaan er verschillende momenten,

34. Een ontwerp van een architectuur
van duratie doorheen een proces van
herinneren en transformatie doorheen
tekenen.
Re-collecting Architecture

36. 1. Onderzoek naar de sokkel
Kunstproject onder leiding van
Gijs van Vaerenbergh
2. Oorlogsmonument
Open call nieuw oorlogsmonument te Lede
3. 34e prijs voor beeldende kunsten van
de stad Harelbeke 2016
Kunstwedstrijd
4. Ithaka 24
Kunstenfestival in Leuven

37. 1. Onderzoek naar de sokkel
Kunstproject onder leiding van Gijs van Vaerenbergh
Binnen het ontwerpbureau Gijs Van Vaerenbergh werk ik mee aan een
kunstproject dat handelt over een fascinatie naar sokkels.
(De volgende beelden zijn work in progres vermits het project nog loopt.)
Sokkels hebben meestal een functie om als presentatie van een beeld of dergelijke
te dienen. Hier wordt het beeld achterwege gelaten en wordt gekeken naar de
kwaliteiten die de sokkel op zich zelf bezit. Het is de transitie van de grond naar
het beeld.
Er wordt onderzoek gedaan naar de sokkel als object. De (lijn)tekening wordt
ingezet om op zoek te gaan naar details, vormgeving, schaduw, esthetiek,
verhouding, materialiteit van sokkels. Verbeelding speelt een belangrijke rol
tijdens het tekenen. Hoe kan je een ruimtelijk object als de sokkel weergeven op
papier door enkel gebruik te maken van lijnen?
De lijntekeningen zijn voorstudies naar de techniek van een gravure. Doorheen
de beelden krijgt het onderwerp vorm en verbeterd de techniek. het project zal
uiteindelijk één beeld worden die de uitkomst wordt van een lang proces. Het
beeld zal bestaan uit een gravure met beperkte oplages.
Sokkel voor de verloren gegane industrie. (Ontwerp Gijs Van Vaerenbergh)

38. Papierformaat: 29,7 x 21 cm

39. Papierformaat: 29,7 x 21 cm

40. Sokkel voor de lucht. Ontwerp Gijs Van Vaerenbergh

43. 2. Oorlogsmonument
Open call nieuw oorlogsmonument te Lede
Een nieuwe markt vraagt om het opnieuw interpreteren
van het oorlogsmonument. De klassieke sokkel met
beeltenis er op wordt vervangen door een installatie die
ruimtelijker is. Er wordt een abstractie gemaakt van de
esthetiek van een ‘klassiek’ monument. Er is gezocht
naar een vormgeving waar een verhaal en boodschap
achter schuilt.
De markt is het centrum van een stad, het is een
plek waar zowel voorbij wordt gelopen om de bus te
halen, als een plek waar mensen elkaar kruisen, elkaar
ontmoeten. De diversiteit die het plein biedt, vraagt
om een punt van herkenning. Een installatie kan hierin
een rol gaan spelen. Waar vroeger zich een beeld boven
ooghoogte bevond, is er nu een installatie die echt deel
uitmaakt van het plein.

44. Het monument, gelegen op een hoek van het plein net voor Huize Moens,
kan als afscherming fungeren, maar door zijn tweeledigheid, tegelijk ook als
verbinding en toegang van het plein.

45. De installatie bestaat uit twee tegenover elkaar geplaatste
driehoeken waardoor het een maximale lengte heeft
van 9 meter en een maximale breedte van 4 meter. De
driehoeken krijgen vorm door tal van smalle kolommen
(tien bij tien centimeter) te plaatsen. Deze zijn vervaardigd
uit cortenstaal, dat getypeerd wordt door zijn roestbruine
kleur. De kolommen worden gradueel steeds dichter bij
elkaar geplaatst waardoor er uiteindelijk twee wanden
ontstaan door de grote densiteit aan kolommen.
Waar de zuilen zich tot een wand verenigen,
krijgen ze een andere materie. De wanden zijn
vervaardigd uit melkglas en worden vanbinnen uit
verlicht waardoor er licht doorheen het monument
straalt.
Enerzijds zijn de zuilen een metafoor voor de
mens, ze staan voor de talloze slachtoffers en
gesneuvelde soldaten. De kolommen starten
vanaf een ongeveer menselijke grootte en
groeien geleidelijk aan, ze worden
sterker en groeperen zich.
Er ontstaan twee kampen recht
tegenover elkaar, net alsof ze zich
verenigen vlak voor de strijd
aangevangen wordt.

46. In de cortenstalen zuilen zijn de
namen gekerfd van de Leedse
oorlogsslachtoffers die herdacht
worden. Zo worden de namen niet
‘zomaar’ gegroepeerd maar gaan ze
weg uit de anonimiteit en krijgen ze
een ‘abstract’ gestalte. Allen krijgen ze
hun eigen plaats binnen het geheel.
Door de mogelijkheid die er is om zich
door de kolommen te kunnen bewegen,
wordt de beschouwer een kans geboden
om zichzelf voor te stellen dat men mee
opgenomen wordt in het vreedzame
geweld dat zich jaren terug afspeelde.
Dat men net als de vele strijders en
anderen gesneuvelden zich voorbereid
op een zware tijd die komen
gaat en zo een naar gevoel
kan oproepen. Hoewel
‘vrede’ werd voor gesteld als
thema van het kunstwerk,
wou ik toch ook de andere
zijde er van laten zien
en zo de
vreselijke
gebeurtenissen
een plaats geven
binnen het
monument.

47. De dicht naast elkaar
geplaatste lichtgevende
zuilen vormen een
colonnade, een doorgang,
een omarming van licht.
Het brengt een gevoel van
geborgenheid naar boven,
een soort rust.
Anderzijds zijn de twee
‘stilstaande’ wanden een
symbool voor het moment
net voor de aanval. Een
tijd van vrede… Zolang er
geen aanzet tot aanvallen
komt, gebeurt er niets. Het
toont de dunne, fragiele
grens aan tussen vrede en
geweld.

49. Stille dialoog
Het werk krijgt vorm door een techniek die ik benoem
als ‘roetschetsen’. Het laat me toe om de vlam van een
kaars te gebruiken als een potlood om schilderijen te
creëren met sporen van roet die achterblijven. Door
daarna met allerlei tools, voornamelijk penselen, delen
van het roet weg te vegen, verschijnen er vormen op
het canvas.
Spontaniteit staat centraal in het creatief, langzaam
proces. Ik stel me open voor de ervaring en laat me
leiden door het medium. Het zodanig opgaan in het
momentum van het creatief proces in combinatie
met de vloeibaarheid van het roet, zorgt voor een
aaneenschakeling van beelden, schaduwen en licht.
De lange tijd die in het werk kruipt maakt ruimte voor
een intense maar tedere dialoog tussen kunstenaar en
kunstwerk, tussen mezelf en een vriend.
Het beeld bestaat uit verschillende fragmenten. Iedere
‘pixel’, als het ware, is een spontane tekening op
zichzelf, een bijna abstracte tekening. Er is plaats voor
interpretatie en verbeelding, terwijl ieder fragment
kleine details, lichaamshaartjes, schoonheidsvlekjes
van het gelaat bevat.
Ik zie fragmenten van dingen, ruimtes, mensen als een
metafoor van hoe we leven en de manier waarop we
dingen waarnemen via onze zintuigen en onze geest.
Uiteindelijk wordt een veelheid aan unieke elementen
samengevoegd zoals mozaïeken waardoor er nieuwe
inzichten en perspectieven ontstaan.
3. 34e prijs voor beeldende kunsten van de stad Harelbeke 2016
Kunstwedstrijd
Stille dialoog - Robbe Baelen - Januari 2016 - 150x150cm

52. 3. Ithaka Anatomé
Ithaka 24, Kunstenfestival in Leuven
De 24ste editie van Ithaka
stelt zich als doel het
anatomisch theater en
omliggende gebouwen
nieuw leven in te blazen.
Geïnspireerd door de
geschiedenis van de locatie
werd gekozen voor de titel
Ithaka Anatomé. Vijftien
kunstenaars vormen de spil
van de heropleving van de
site.
Media, materiaal en techniek
verschillen van kunstenaar
tot kunstenaar. Toch gaan een
aantal werken, ondanks hun
eigen thematiek, inhoudelijk
of vormelijk in interactie met
de gebouwen.

53. Anatomé: begrip uit de geneeskunde, ontleding, lichamelijkheid,
snede, cellen, weefsels, organen, plastische, fysieke-spirituele,
experiment, onderzoek, analyse, uitwendig-inwendig, dissectie, huid,
ziekte, prikkel, skelet, circulatie, transformatie, ontdekking, vorm, …
het Anatomisch Theater heeft een
uitgepuurde vormentaal en prachtige
detailleringen, zoals het roccocco
plafond. Dit in samenhang met het
rijke verleden dat het gebouw met zich
meedraagt, was voor mij de ideale plek
om een in-situ installatie te maken.
De wisselwerking die er is tussen
de overgebleven dissectietafel en de
overweldigende ruimte integreert me.
Het verloren gaan van de grote houten
tribune, waar studenten vroeger
plaatsnamen
om over de anatomie van de mens te
leren, was voor mij de aanzet tot het
maken van een ruimtelijke installatie.
De hiërachie, structuur en ruimtelijke
indeling die de tribune bevatte wil ik
terug in de ruimte vertalen op geheel
eigen wijze. Dit gebeurt aan de hand
van een constructie die de aandacht
terug naar de tafel brengt en waarbij
er een vrijblijvend ‘parcours’ wordt
geboden aan de toeschouwer die er
doorheen kan stappen.
Ik geloof heel hard in de kracht van
een tekening als medium, vandaar is
er gestart geweest van een grondplan
dat inspeelt op de symmetrie en ver-
houdingen van de ruimte. Door ver-
volgens het grondplan te extruderen
begint zich een installatie te vormen,
bestaande uit acht ruimtelijke
aluminium frames.

54. Door enkel met een ribbenstructuur te werken, wordt de eenvoud van
‘het definiëren van ruimtes’ naar boven gehaald. Dit refereert voor mij
naar de ‘anatomie’ van architectuur.
Door het fijne lijnenspel dat ontstaat, is het een object dat slingert tussen
‘architectuur zijn’ en ‘een tekening van architectuur zijn’.

56. Het is een installatie die een interactie met de ruimte opwekt, maar ook
met de toeschouwers die erin zullen rondlopen. Er wordt een immaterieel
spanningsveld gecreëerd tussen het gebouw, de aluminium structuur, het
object (de tafel), mezelf en de toeschouwers, als belevende lichamen.

58. ik wou op persoonlijke wijze deel uitmaken
van het werk. Vandaar dat ik een drietal
roettekeningen heb opgehangen die specifiek
voor in het anatomisch theater zijn gemaakt.
Ze hebben als thema ‘het menselijk lichaam’.
Zo worden de vele educatieve afbeeldingen
van lichamen die vroeger het anatomisch
theater ‘versierden’ op een andere en
persoonlijke manier terug geïntegreerd.
Twee werken zijn letterlijk afdrukken van
mijn lichaam, de derde is een tekening van
mijn rug waarbij de vorm van het lichaam
en de spieren zichtbaar worden gemaakt
door specifieke licht-schaduwwerking.
Hoewel het mijn rug is en letterlijk mijn
huid, schoonheidsvlekjes, lichaamshaar,…
afgebeeld zijn, hebben de werken toch
een zekere anonimiteit vermits er geen
herkenbare delen zoals het hoofd te zien zijn.