πένθος-αρρώστια-ασθένεια-ψυχολογία

1. ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΩΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑ
Το πένθος γενικά θα μπορούσε να οριστεί ως ο τρόπος που έχει ο καθένας
μας για να εκφράσει τα συναισθήματά του σε μια απώλεια.Ο τρόπος που κανείς
εκφράζεται και αντιδρά σε τέτοιες συνθήκες είναι καθαρά προσωπικός και
μοναδικός.
Ο θρήνος κάθε ατόμου ανάλογα με τη δική του στάση στα πράγματα μπορεί να
διαρκέσει από λίγες μέρες ως και πολλά χρόνια .Το πένθος όμως που τείνει να
διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα , δημιουργώντας μια βαριά καταθληπτική
διάθεση στο άτομο ή ακόμα και ροπή του συγκεκριμένου ατόμου στην
παραμονή του στη φάση της άρνησης απέναντι σε ό,τι έχει συμβεί ,θεωρείται ως
παθολογική κατάσταση ,που χρήζει της παρέμβασης εκπαιδευμένου επαγγελματία
ψυχικής υγείας.
Επίσης, το πένθος που περιλαμβάνει ακραία συναισθήματα ενοχής και παράλογη
εμμονή σε καταλογισμό προσωπικών ευθυνών σχετικά με την απώλεια ,είναι δυνατό
να οδηγήσει σε βαθιά μεγαγχολία .
Τα κοινά σωματικά συμπτώματα του πένθους μπορεί να είναι ο 'κόμπος' στο
λαιμό ,η χρόνια αίσθηση κόπωσης ,οι δυσκολίες στην αναπνοή κτλ.Όλη αυτή η
κατάσταση δυσφορίας και θλίψης συχνά έχει σαν αποτέλεσμα τη σωματοποίησή
τους , επηρεάζοντας αρνητικά το ανοσοποιητικό σύστημα και δημιουργώντας χρόνια
προβλήματα υγείας.
Η έκφραση της θλίψης και του πένθους μέσα από τις συνηθισμένες
αντιδράσεις όπως το κλάμα και οι λιγμοί έχουν θετική επίδραση ,καθώς βοηθούν
στην αποφόρτιση . Στην περίπτωση ,όμως, που τα συναισθήματα δεν
'ελευθερώνονται' ,αλλά παρακρατούνται , τότε και πάλι ο συσσωρευμένος και
ανέκφραστος πόνος τείνει να δημιουργεί προβλήματα ύπνου ,ανορεξίας φτάνοντας
μέχρι και την κατάχρηση φαρμάκων και αλκοόλ .
Αντιμετωπίζοντας τέτοιες καταστάσεις έντονου πένθους ,ο ρόλος του ψυχολόγου
είναι να παρέχει κυρίως υποστήριξη ,μέσα από το πλησίασμα του ατόμου που

2. πενθεί.Παράλληλα,χρειάζεται να αφήνει ελεύθερη την έκφραση της λύπης ,και αφού
εκτιμήσει το στάδιο του πένθους ,να χρησιμοποιήσει τους κατάλληλους
χειρισμούς ,με απώτερο στόχο τον αποχωρισμό.Πρακτικά , αποχωρισμός σημαίνει
διαχείρηση του πένθους , αποδοχή και εφαρμογή τρόπων αντιμετώπισης της
απώλειας με την επαναφορά της ορθής λειτουργικότητας του ατόμου [σε ό,τι αφορά
τη διατροφή ,την υγιεινή,τον ύπνο κτλ] έχοντας σαν σκοπό την αποδέσμευση από την
εμμονή στην απώλεια ,την επαναδραστηριοποίησή του και τελικά τον αποχωρισμό.
Έχοντας αποκομίσει μέσα από τη θεραπευτική διαδικασία μια νέα ταυτότητα ,ο
θεραπευόμενος περιλαμβάνει στη νέα του πορεία την παντοτινή απουσία του
αγαπημένου του προσώπου και την παρολαυτά επιτυχή συνέχιση της ζωής του.-