Kryzys gospodarczy i zalozenia miedzynarodowej reformy systemu monetarnego
•Als PPT, PDF herunterladen•
0 gefällt mir•287 views
![Kryzys finansowy ,[object Object],[object Object],[object Object],[object Object],[object Object],[object Object]]()
Empfohlen
Empfohlen
Weitere ähnliche Inhalte
Andere mochten auch
Andere mochten auch (17)
Ähnlich wie Kryzys gospodarczy i zalozenia miedzynarodowej reformy systemu monetarnego
Ähnlich wie Kryzys gospodarczy i zalozenia miedzynarodowej reformy systemu monetarnego (15)
Mehr von Kluby Austriackiej Szkoły Ekonomii
Kryzys gospodarczy i zalozenia miedzynarodowej reformy systemu monetarnego
- 1. Obecny kryzys gospodarczy i założenia międzynarodowej reformy systemu monetarnego Warszawa, maj 2009 Szymon Chrupczalski
- 10. „ Pod nieobecność standardu złota, nie ma sposobu na uchronienie oszczędności obywateli przed inflacją. (…) Gdyby standard złota istniał postępowanie rządu [tworzenie inflacji – austriacy] byłoby nielegalne. (…) Zniesienie go umożliwia ten podstępny sposób finansowania wydatków państwa z deficytu. (…) Taka ukryta konfiskata majątku obywateli odbywa się w zamian za obietnicę polityków utrzymywania państwa opiekuńczego.” Alan Greenspan, lata 70-te. II. Przyczyny kryzysu cd. Dwie twarze Greenspana
- 22. IV. Recesja cd. Bankructwo rządów czy socjalizm? CDS – umowa ubezpieczenia na wypadek niespłacenia długu (rządy nie wykupują obligacji).
- 23. V. Perspektywy Problem przyszłej polityki Alternatywne działania w polityce gospodarczej mają często pozytywne krótkoterminowe efekty i negatywne długoterminowe, albo negatywne krótkoterminowe i pozytywne długoterminowe. Jest oczywiste, która opcja jest wybierana w dzisiejszej masowej demokracji, gdzie politycy są nadzwyczaj zorientowani na krótkoterminowe efekty – co najwyżej do następnych wyborów. The U.S. government (…) would have additional powers to sell or transfer the assets or liabilities of the institution in question, renegotiate or repudiate the institution’s contracts (…).
- 25. V. Perspektywy cd. Początek przyszłego kryzysu i inflacji Bank Następne spotkanie Poprzednia zmiana Obecna stopa % Bank Anglii 4 czerwca 5 marca 0, 5% Bank Japonii 22 maja 19 grudnia 0,1% Europejski Bank Centralny 4 czerwca 7 maja 1% Rezerwa Federalna 24 czerwca 16 grudnia 0,25% Narodowy Bank Szwajcarii 18 czerwca 12 marca 0,25%
- 28. VI. Propozycja reform cd. Fazy reformy Na podstawie J. H. de Soto MONEY,BANK CREDIT, AND ECONOMIC CYCLES s. 793 System z prywatnym sektorem finansowym i bankowym. Reguły prawa. System mieszany System z centralnym planowaniem w sektorze finansowym i bankowym. 5 faza 4 faza 3 faza 2 faza 1 faza Całkowita wolność bankowości (reguły prawa – 100% rezerwa) Wolność wyboru waluty (złoto dominujące?). Zniesienie banku centralnego. Wymienialność pieniędzy (banknotów i depozytów) na złoto. Wolność walut. Niezależny bank centralny. Wzrost monetarny: ok. 2%. Pełna 100% rezerwa bankowa (prezent w banknotach dla banków). Niezależny bank centralny. Reguła monetarna: wzrost podaży pieniądza wyższy niż wzrost produktywności o 4-6%. Zależny od rządu bank centralny, polityka monetarna ustalana ad hoc. Międzynarodowy zasięg i konsolidacja reformy. Porozumienie dla przyjęcia 100% rezerwy i standardu złota. Międzynarodowa współpraca. Międzynarodowa współpraca w sferze bankowej. Nacjonalizm monetarny. Jeden światowy standard monetarny. Jeden światowy system monetarny (równy, ze sztywnymi kursami walutowymi). Sztywne (ale rewidowalne) kursy walutowe. Sztywne (ale rewidowalne) kursy walutowe. Płynne kursy walutowe. Brak ekspansji kredytowej, łagodna deflacja. Brak ekspansji kredytowej, łagodna deflacja, możliwy szok wskutek zwiększenia podaży złota. Brak ekspansji kredytowej (wzrost ilości pieniądza finansuje część wydatków publicznych). Wartość pieniądza „stabilna”. Umiarkowana ekspansja kredytowa, umiarkowana inflacja. Znacząca inflacja i ekspansja kredytowa. Stabilny, trwały wzrost gospodarczy. Trwały wzrost gospodarczy, brak kryzysów giełdowych i recesji. Kryzysy giełdowe i recesje praktycznie wyeliminowane. Umiarkowane kryzysy giełdowe i recesje. Kryzysy giełdowe i recesje. Najmniej kontrolowany system Obszar euro (krytyka z innych przyczyn USA Najbardziej kontrolowany system
- 29. Tu ne cede malis
Hinweis der Redaktion
- W następnym roku zupełnie wycofał on stamtąd fundusze USA, mówiąc - "jesteście gniazdem żmij - złodziei. Zamierzam wyrwać was z korzeniami i na Boga wiecznego wyrwę was ." Stwierdził on, że Bank stanowi "władzę pieniężną" i monopol używany przez "bogatych i silnych" dla ich wyłącznej korzyści (...) oskarżył otwarcie Bank o wtrącanie się do polityki poprzez udzielanie kongresmenom pożyczek dla wywarcia wpływu na ustawodawstwo (...) Jackson faworyzował politykę "twardego pieniądza" , opierając walutę krajową na złocie i srebrze. 8 stycznia 1835 r. Jackson spłacił ostatnią ratę długu państwowego. Był on jedynym prezydentem , który tego dokonał ."
- Wysoka preferencja czasowa – czyli niska skłonność do oszczędzania – cechuje się tym, że ceny dóbr konsumpcyjnych są relatywnie wysokie, a dóbr produkcyjnych niskie. Obecne przetasowania na rynku amerykańskim oznaczają naturalne dopasowywanie się do uprzednio ukrytych – za parawanem łatwego kredytu – realnych preferencji amerykańskiego społeczeństwa. Dlatego aktywa finansowe, nieruchomości i inne dobra inwestycyjne zaczynają tanieć, a drożeć zaczynają dobra bezpośrednio konsumowane, tj. energia, surowce, czy żywność.
- Grynszpan!
- Interest rate charged by banks with excess reserves at a Federal Reserve district bank to banks needing overnight loans to meet reserve requirements. The rate is determined by the balance of supply and demand for funds, which is influenced by Open Market Operations pursuant to decisions made by the Federal Open Market Committee (Fomc). The FOMC establishes a target rate and expands or contracts the money supply with the aim that the federal funds rate, a market rate, will approximate the target rate
- Banks' "excess reserves" — banks' base-money holdings minus required reserves — rose from $1.9 billion to $798.2 billion. These excess reserves allow the banking sector, which operates under fractional reserves , to increase the credit and money supply manifold.
- Tymczasem Hayek podkreślał, że wyliczany statystycznie i agregatowo „ogólny poziom cen” nie ma istotnego znaczenia w teorii cykliczności. Istotna jest bowiem dochodowość poszczególnych biznesów i szansa na ich powodzenie z punktu widzenia dostępności rzadkich zasobów. Ważne są zatem różnice cenowe na szczeblu specjalizujących się firm, a nie globalnie liczony koszyk, który jest całkowicie wtórny wobec procesu gospodarczego. W istocie to mikroekonomiczne umocowanie dało Hayekowi przewagę nad Fisherem – zrozumiał bowiem problemy, które narastały w amerykańskiej gospodarce, doprowadzając do Wielkiego Kryzysu. Fischer i M. Friedman – ceny nie rosną, więc gospodarka jest OK. Plus: ukryty wzrost cen to wyższe PKB!!!!!
- Shalom (hebrajski) – pokój, dobrobyt Wysoka preferencja czasowa – czyli niska skłonność do oszczędzania – cechuje się tym, że ceny dóbr konsumpcyjnych są relatywnie wysokie, a dóbr produkcyjnych niskie. Obecne przetasowania na rynku amerykańskim oznaczają naturalne dopasowywanie się do uprzednio ukrytych – za parawanem łatwego kredytu – realnych preferencji amerykańskiego społeczeństwa. Dlatego aktywa finansowe, nieruchomości i inne dobra inwestycyjne zaczynają tanieć, a drożeć zaczynają dobra bezpośrednio konsumowane, tj. energia, surowce, czy żywność. Financial products called mortgage-backed securities (MBS), which derive their value from mortgage payments and housing prices, had enabled financial institutions and investors around the world to invest in the U.S. housing market.
- Banks' "excess reserves" — banks' base-money holdings minus required reserves — rose from $1.9 billion to $798.2 billion. These excess reserves allow the banking sector, which operates under fractional reserves , to increase the credit and money supply manifold.
- Basel II regulujący funkcjonowanie banków, został obecnie przyjęty w większości krajów na świecie, ma zastąpić system BASEL I , który wedle decydentów nie sprawdził się w obliczu kryzysu
- Sekurytyzacja – rynkowy instrument przeniesienia ryzyka Dostarczenie pieniędzy instytucjom udzielającym kredytu Światowy, bo: Financial products called mortgage-backed securities (MBS), which derive their value from mortgage payments and housing prices, had enabled financial institutions and investors around the world to invest in the U.S. housing market . Sekurytyzacja aktywów może być skutecznym sposobem redystrybucji ryzyka kredytowego banku do innych banków lub inwestorów niebankowych. Pod tym względem sekurytyzacja zapewnia lepszą dywersyfikację ryzyka i wzmacnia stabilność finansową”
- Freddie Mac z innymi GSE skupuje hipoteki na rynku wtórnym, gromadzi i sprzedaje jako akcje papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką na otwartym rynku. Ten rynek zwiększa podaż pieniądza dla pożyczek hipotecznych. F&F zwolnione są z podatku dochodowego. to investors on the open market. This secondary mortgage market increases the supply of money available for mortgages lending and increases the money available for new home purchases. The name, "Freddie Mac", was a creative acronym of the company's full name that had been adopted officially for ease of identification (see "GSEs" below for other examples). Freddie -. bligacje państw OECD uznano za całkowicie bezpieczne i przypisano im wagę 0%, kredyty hipoteczne miały wagę 50%, a różne instrumenty strukturyzowane gwarantowane przez Fannie Mae i Freddi Mac 20%.
- Subprime - kredyty drugiej szansy) to kredyty (w tym hipoteczne) dla ludzi, którzy nie spełniają zwykłych kryteriów przydzielenia kredytu po najniższej rynkowej stopie procentowej (prime). This may be followed by decreases in home prices that result in many owners finding themselves in a position of negative equity —a mortgage debt higher than the value of the property = po co spłacać kredyt?
- Rynek subprime to około 25% wszystkich kredytów hipotecznych Dodatkowo Freddie i Fannie w roku 2008 przejęły około 80% wszystkich nowych kredytów hipotecznych. Do 2001 roku mediana ceny domu równała się około 2,9 – 3,1 mediany przychodów gospodarstw domowych. Do 2004 roku wzrosła od 4,0 do 4,6 do 2006 roku.
- „ Toksyczne” aktywa, czyli papiery wartościowe oparte o kredyty hipoteczne są niepłynne. Brak płynności jest czynnikiem który wyzwolił lawinę bankructw . Under the MBS purchase program, the Federal Reserve will purchase MBS backed by Fannie Mae, Freddie Mac, and Ginnie Mae; the program is being established to support the mortgage and housing markets and to foster improved conditions in financial markets more generally. The Government as Investor $5.4 trillion Spent: $1.3 trillion Includes direct investments in financial institutions, purchases of high-grade corporate debt and purchases of mortgage-backed securities issued by Fannie Mae, Freddie Mac and Ginnie Mae. The Government as Lender $2.3 trillion Spent: $734 billion A significant expansion of the government's traditional overnight lending to banks, including extending terms to as many as 90 days and allowing borrowing by other financial institutions. The Government as Insurer $2.1 trillion Spent: $286 billion Includes insuring debt issued by financial institutions and guaranteeing poorly performing assets owned by banks and Fannie Mae and Freddie Mac.
- CDS (Credit Default Swap) jest umową , w ramach której jedna ze stron transakcji w zamian za uzgodnione wynagrodzenie zgadza się na spłatę długu należnego drugiej stronie transakcji od innego podmiotu - podstawowego dłużnika - w przypadku wystąpienia uzgodnionego w umowie CDS zdarzenia kredytowego (w praktyce zdarzeniem tym jest niespłacenie podstawowego długu przez podstawowego dłużnika).
- następca Paulsona, Timothy Geithner, nie próżnuje i zmodyfikował jego plan. Pisał już o tym Juliusz Jabłecki , polecam jego wpis. Juliusz opisuje schemat jak inwestorzy prywatni mogą mieć pokusę nadużycia, by zaangażować się w ten plan partnerstwa publiczno-prywatnego przy niskim prawdopodobieństwie na to, że skupowane toksyczne aktywa będą kiedyś coś warte. Tymczasem sprawa wydaje się jeszcze bardziej przemyślana. Otóż wydaje się, że nawet jeśli te papiery są nic nie warte i nawet jeśli wszyscy dobrze o tym wiedzą, to i tak jestem przekonany, że kupcy na te papiery się znajdą . Dlaczego? Uprośćmy sprawę do jednego banku, powiedzmy Citigroup. Pomoc ma polegać na skupieniu toksycznych aktywów za sumę jednego biliona dolarów. Załóżmy, że dokładnie tyle toksycznych aktywów ma Citi. Załóżmy następnie, że są to takie śmieci, że ich wartość jest dużo poniżej 50% nominalnej wartości, co w rzeczywistości oznacza bankructwo banku i niemożliwość zaspokojenia wierzycieli. Z pomocą przychodzi jednak Geithner ze swoim planem. Wiadomo, że inwestorzy prywatni mają na tyle oleju w głowie, że nie kupią toksycznych przewartościowanych aktywów, które powinny zostać zdyskontowane kilkukrotnie w stosunku do nominalnej wartości. Tak więc Geithner wymyśla, że inwestorzy będą skupować te śmieci, ale przy asyście Federal Deposit Insurance Company i Skarbu Amerykańskiego (proszę mnie nie pytać jakim cudem FDIC nagle zmienił się w ramię finansowego syndykatu amerykańskiego socjalizmu). I tak FDIC daje powiedzmy 820 miliardów dolarów, a Geitner w spadku po Paulsonie dorzuca 150 miliardów. Żeby dorównać do pełnego biliona prywatni inwestorzy muszą dać 30 miliardów, czyli ledwie 3% całej sumy. Dlaczego nawet jeśli te aktywa są warte zero dolarów, to i tak znajdzie się na nie prywatny inwestor chcący je kupić? Ponieważ kupcem tym będzie… sam bank w kłopotach. W naszym przypadku Citigroup. Mechanizm smaczny i zdrowy. Kto nie kupiłby sam od siebie czegoś przewartościowanego, jeśli rząd dawałby na to 97% sumy? Citi zakłada tak zwaną “spółkę specjalnego przeznaczenia”. Jeśli historia mogłaby nas czegokolwiek nauczyć, to niewątpliwie tego, że banki potrafią zakładać sprytnie takie spółki. Wkłada w nią 30 miliardów dolarów. Spółka ta dostaje pomoc ze Skarbu (w ramach TARP) 150 miliardów. FDIC dorzuca w prezencie pożyczkę na 820 miliardów. No i spółka skupuje aktywa od Citi w wysokości jednego biliona dolarów. Bank zostaje oczyszczony z aktywów, a śmieci przechodzą na spółkę. Potem może się ona rozpłynąć zupełnie w powietrzu, a wszelkie straty zostaną przekazane Skarbowi, FDIC, albo Fedowi, kogo to obchodzi, bo w ostatecznym rozrachunku i tak na podatnika. Jak widać biznes niezwykle opłacalny, to całe “partnerstwo publiczno-prywatne”. Citi w tym scenariuszu zmienia bilionową stratę na ledwie 3% tej wartości. Niezła cena za utrzymanie się przy życiu. Scenariusz ten proszę sobie rozłożyć na przypadek kilku banków, ale co do zasady nic się tu nie zmienia. Jeśli ktoś myśli, że pomoże coś tutaj jakiś “nadzór”, to się grubo myli. Ten proceder nie będzie do skontrolowania w żaden sposób, jeśli rezygnujemy z rynkowej wyceny. Pieniądze podatnika są po prostu przejmowane przez spryciarzy, którzy potrafią robić pieniądze na keynesizmie i etatyzmie. Całość planu jest wymyślona tylko po to, aby zamydlić oczy i tak zdenerwowanym podatnikom. A szkoda, bo przydałoby się to zrobić wprost i bez skrępowania. Po prostu przelejcie te 970 miliardów na konto banków zamiast budować świat na kłamstwie. Od początku istnienia tego bloga staramy się powtarzać o co chodzi w tych planach: przejąć jak najwięcej publicznych pieniędzy na ratowanie bankrutów i nieefektywnego systemu. Plany będą zmieniać nazwy, będą się rozszerzać. Zarówno na większą liczbę odbiorców jak również gdy chodzi o sumę pieniędzy. Będą angażowane w nią różne przedstawicielstwa państwa. Bank centralny, Skarb, FDIC i inne. Plany te rzecz jasna nie przyniosą pozytywnych rezultatów. Nie oczekujemy w najbliższym czasie zmian w tym zakresie. Banki same od siebie będą kupować aktywa? Welcome to financial socialism. Taki bezsens jest możliwy tylko tu. Dodaj wpis do: Tagi: citi , geithner , socjalizm , TARP kliknij tutaj by wygenerować trackback URL Uwaga: wygenerowany trackback url będzie ważny tylko przez 15 minut i może być wykorzystany tylko taz. Twoja przeglądarka musi obsługiwać JavaScript! Problemy partnerstwa publiczno-prywatnego Posted by Juliusz Jabłecki on marzec 28, 2009 Bez kategorii / 1 Comment Celem ogłoszonego w poniedziałek (23 kwietnia) planu pomocy dla amerykańskiego systemu finansowego jest oczyszczenie bilansów banków z tzw. toksycznych aktywów, które wzbudzają niepewność na rynku, podnoszą premię za ryzyko i blokują przepływ kredytu. Ponieważ, jak przekonują bankierzy do spółki z politykami, przeceny skomplikowanych instrumentów finansowych opartych na kredytach hipotecznych wynikać miały z „całkowicie nieracjonalnego zaniku rynku”, to wystarczy rynek ten przywrócić – za pieniądze podatników! – żeby sytuacja wróciła do normy. Christina Romer, przewodnicząca Rady Doradców Ekonomicznych przy Białym Domu, podkreśla wręcz, że główna zaleta planu polega na uniknięciu adhokerii – ceny skupu aktywów mają być bowiem „rynkowe”, a nie ustalone z góry przez modele specjalistów administracji Obamy. Pytanie tylko, czy faktycznie można powiedzieć, że cena wyłoniona w aukcji przeprowadzonej za publiczne pieniądze jest rynkowa? Przyjrzyjmy się nieco bliżej szczegółom planu Geithnera . Otóż zasadza się on na idei partnerstwa publiczno-prywatnego, w którym na każdego dolara kapitału wniesionego przez inwestorów prywatnych, amerykański skarb państwa dokłada kolejnego, a następnie udziela kredytu (z ograniczoną odpowiedzialnością kredytobiorcy) zapewniającego całemu przedsięwzięciu dźwignię 6:1. Władze przewidują, że w ramach planu będzie można wykupić od banków aktywa za kwotę do 1 biliona dolarów. Z prostego rachunku wynika więc, że udział prywatnych inwestorów nie przekroczy 10% tej kwoty, czyli 100 miliardów dolarów. A jak kształtowałyby się ceny toksycznych aktywów na tak utworzonym rynku? Załóżmy, że bank ma portfel kredytów, który jeśli wszystko ułoży się dobrze – na co jest 20-procentowa szansa – wygeneruje strumień dochodów o wartości 100 mln dolarów, a jeśli kredytobiorcy będą oporni w regulowaniu zobowiązań – czego można się spodziewać z 80-procentowym prawdopodobieństwem – przyniesie tylko 10 mln dolarów. Inwestor prywatny byłby oczywiście skłonny odkupić takie aktywa po cenie równej wartości oczekiwanej strumienia dochodów jakie mogą one wygenerować (pomijamy stopę procentową), czyli: 0,2*100+0,8*10 = 28 mln dolarów. Zupełnie inaczej zachowałby się inwestor, który do dyspozycji ma nie tylko środki własne, ale także pulę pieniędzy publicznych, przewyższających jego własny wkład dziewięciokrotnie. Strategia działania byłaby wciąż taka sama: cena powinna się ustalić na poziomie, przy którym wartość straty przemnożona przez prawdopodbieństwo jej realizacji będzie równa wartości zysku mnożonej razy prawdopodobieństwo jego zrealizowania. Rzecz jednak w tym, że skoro wkład własny takiego publiczno-prywatnego inwestora wynosi jedynie 10%, to i jego strata będzie tylko dziesiątą częścią straty na całej inwestycji. Stąd już nietrudno wyliczyć, że byłby on skłonny zapłacić za ten sam portfel kredytów aż 74 mln dolarów, przy czym 67 mln z tego będzie pożyczone od państwa. Jeśli inwestycja się powiedzie (w 20 przypadkach na 100), to zysk wyniesie 100-74=26 i podatnicy dostaną swoje pieniądze z powrotem. W przeciwnym wypadku (który będzie miał miejsce 80 na 100 razy), inwestor nie będzie w stanie spłacić kredytu i państwo przejmie tylko zarobione na całym portfelu 10 mln, notując stratę w wysokości 57 mln dolarów. Teraz widać już wyraźnie, że – jak ujął to zręcznie Paul Krugman – plan Geithnera jest w istocie ukrytym subsydium dla sektora finansowego, a ceny aktywów, które wyłonią się w trakcie jego wdrażania będą rynkowe tylko w tym sensie, że zamiast urzędnika państwowego będzie je ustalał specjalnie w tym celu zatrudniony menedżer. Przywodzi to na myśl debatę sprzed osiemdziesięciu lat, w której Ludwig von Mises spierał się z Oskarem Lange, że „rynkowy socjalizm” to w istocie oksymoron. Mówiąc Bułhakowem, jesiotr nie może być drugiej świeżości, bo – co sprytnie zauważył Woland – świeżość bywa tylko pierwsza i ostatnia. Rynek nie polega wszak na tym, że zachodzi jakiś proces wymiany – bo gdyby tak było, to za czysto rynkową można by uznać rzeczywistość PRL, w której państwowe kopalnie sprzedawały węgiel państwowym hutom, a zyski tych ostatnich szły na pokrycie deficytu tych pierwszych – ale na tym, że proces wymiany jest rezultatem ograniczeń własnościowych i swoistego intelektualnego podziału pracy, w ramach którego niezależne jednostki decydują o alokacji zasobów, a ich decyzje pociągają za sobą możliwie pełną internalizację kosztów i korzyści. Niestety nie z tym mamy raczej do czynienia w zaproponowanym projekcie partnerstwa publiczno-prywatnego. Na zakończenie warto też zadać pytanie o skuteczność planu, gdyż wiele wskazuje na to, że pojawia się on ze zbyt dużym opóźnieniem, aby rzeczywiście pomóc bankom. Najnowszy The Economist (z 28 marca) żartuje, że do tanga trzeba dwojga: aby ściągnąć toksyczne aktywa z rynku muszą pojawić się nie tylko kupcy, ale i chętni sprzedawcy, a tych ostatnich może zabraknąć. Wszak wiadomo, że – inaczej niż papiery wartościowe będące przedmiotem obrotu rynkowego – portfele kredytowe banków zapisane są w bilansach zgodnie z ich historycznym kosztem (ewentualnie pomniejszonym o odpisy na rezerwy celowe). Problem polega na tym, że ich „cena rynkowa” mogłaby się ustalić znacznie poniżej tej, po której są one zapisane w bilansie, a w takim wypadku sprzedaż oznaczałaby poniesienie straty i konieczność uszczuplenia bazy kapitałowej. Na przykład, jak wynika z raportu finansowego za czwarty kwartał 2008 r. , Citigroup przyznaje się do ok. 300 mld dolarów toksycznych aktywów. Gdyby inwestor działający w ramacha partnerstwa publiczno-prywatnego zechciał je odkupić za, powiedzmy, 95% pierwotnej wartości, czyli 285 mld dolarów, to strata banku pochłonęłaby 10% jego bazy kapitałowej.
- money is an institution which emerges spontaneously, like law, language, and other legal and economic institutions which involve an enormous volume of information and appear in an evolutionary manner throughout a very prolonged period of time in which many generations of human beings participate. Mises: If it were really possible to substitute credit expansion (cheap money) for the accumulation of capital goods by saving, there would not be any poverty in the world.
- Banki utrzymują nadpłynność!!!!!!!!!!!
- The ultimate cause, therefore, of the phenomenon of wave after wave of economic ups and downs is ideological in character. The cycles will not disappear so long as people believe that the rate of interest may be reduced, not through the accumulation of capital, but by banking policy. Np. można przypuszczać, za von Hayekiem, że przy 100% rezerwie natychmiast powstaną fundusze powiernicze, w których właściciele będą lokowali część swoich depozytów. Rysunki: milion - bilion
- o pierwszego etapu reformy zaproponowanej w tej książce, obejmującego pokrycie w gotówce całkowitej kwoty aktualnych depozytów bankowych (depozytów na żądanie i ich równoważników) i przekazanie banknotów bankom, które następnie miałyby utrzymywać stuprocentową rezerwę dla depozytów. Ponadto, ten krok uwolniłby wszystkie aktywa bankowe (zarówno te toksyczne jak i nie) które w tej chwili widnieją w bilansach banków jako zabezpieczenie depozytów. Zakładając, że reforma przebiegałaby w „normalnych” okolicznościach a nie w warunkach kryzysu gospodarczego, zaproponowałem, aby uwolnione aktywa przenieść do wspólnego koszyka funduszy zarządzanego przez banki, a udziały w tym funduszu wymieniać na bony skarbowe i zobowiązania systemu ubezpieczeń społecznych.
- o pierwszego etapu reformy zaproponowanej w tej książce, obejmującego pokrycie w gotówce całkowitej kwoty aktualnych depozytów bankowych (depozytów na żądanie i ich równoważników) i przekazanie banknotów bankom, które następnie miałyby utrzymywać stuprocentową rezerwę dla depozytów. Ponadto, ten krok uwolniłby wszystkie aktywa bankowe (zarówno te toksyczne jak i nie) które w tej chwili widnieją w bilansach banków jako zabezpieczenie depozytów. Zakładając, że reforma przebiegałaby w „normalnych” okolicznościach a nie w warunkach kryzysu gospodarczego, zaproponowałem, aby uwolnione aktywa przenieść do wspólnego koszyka funduszy zarządzanego przez banki, a udziały w tym funduszu wymieniać na bony skarbowe i zobowiązania systemu ubezpieczeń społecznych.